Stationary Traveller (CD)

Emocje - najważniejsza rzecz w muzyce, wypełniają tę płytę od pierwszej do ostatniej sekundy. Od otwierającego to dzieło niepokojącego "Pressure Points". Krótki, dwuminutowy wstęp, robiący kosmiczne wrażenie. Znakomicie wprowadza w raczej ponury nastrój, jaki panuje na całym albumie. To jeden z czterech utworów instrumentalnych na "Stationary Traveller". Kolejnym jest "Missing" - bardzo niespokojny, można powiedzieć wzburzony niczym morskie fale, w pełni oddający tęsknotę za ukochaną osobą, brzmi niemalże jak krzyk bezradności. Dźwięki w tym przypadku mówią więcej niż tysiąc słów. Następny to nieco melancholijny "After words". Celowo na koniec pozostawiłem kompozycję tytułową - to najjaśniej lśniący klejnot na "Stationary Traveller". Nieco ponad 5 minut, które mieszczą w sobie nieprawdopodobnie silną dawkę pozytywnych doznań. W genialny sposób budowane napięcie, między innymi za pomocą fletni pana, od połowy zaczyna się przepiękne solo, jedno z najwspanialszych, jakie dane mi było usłyszeć. Usłyszeć i poczuć, bo to doprawdy coś fantastycznego.

Ale "Stationary Traveller" to nie tylko kompozycje instrumentalne. Mamy tu przecież także świetne piosenki. "Refugee" czy "West Berlin" spokojnie mogłyby stać się radiowymi przebojami, zresztą drugi z tych utworów to jedna z najbardziej znanych kompozycji Camel. "Vopos" urzeka pulsującymi klawiszami oraz doskonałymi partiami Andy'ego na gitarze, zwłaszcza w końcówce. Jest też romantyczne "Fingertips" (tutaj z kolei brawa należą się Melowi Collinsowi za saksofonowe popisy) oraz wzruszające, skłaniające do uronienia niejednej łzy "Long Goodbyes", zaśpiewane przez Chrisa Rainbow. Znakomicie wykonał on też "Cloak and Dagger Man" - kolejny bardzo przebojowy fragment albumu.

Mimo że te utwory są dość proste, melodyjne, to jednak nie brak im uroku, tego progresywnego ducha. Ducha, dzięki któremu ta muzyka wciąż żyje, choć obecne, przeżarte plastikiem czasy, wyjątkowo jej nie służą. Na "Stationary Traveller" Andy Latimer i spółka udowadniają, że aby wyczarować odpowiedni nastrój i chwycić słuchacza za serce, niekoniecznie trzeba grać kilkunastominutowe długasy. Oczywiście można powiedzieć, że muzyka z tej płyty niejako wpasowała się w lata 80', przepełnione syntezatorami, będące rozkwitem new romantic i mniej lub bardziej ambitnego popu. Może to prawda, ale w przeciwieństwie do wielu nagrań z tamtego okresu "Stationary Traveller" przetrwał próbę czasu i mimo 25 lat na karku wciąż brzmi świeżo, a każdy powrót do tej płyty to wielka przyjemność.

"Długie pożegnania czynią mnie bardzo smutnym". Z muzyką ze "Stationary Traveller" pewnie nigdy się nie rozstanę. Pozostawiła trwały ślad w sercu. A takie ślady pozostawia tylko muzyka z dusz

Sam zespół Camel jest moim osobistym odkryciem na przestrzeni trzech ostatnich lat. Słuchając Pink Floyd i solowej twórczości Watersa, szukałem innych artystów którzy swoje albumy opierają na ciągnącej się opowieści. To że album ma zapewniać klimat panujący w dawnej, wschodniej części Niemiec, to nie tylko założenie - to rzeczywistość. Album rozpoczyna przeraźliwy wstęp - Preassure Points. Kolejno trafiamy na utwory: przygnębiający, dający odczuć otaczający nas mrok i strach - Vopos, refleksyjny Stationary Traveller ze świetną solówką gitarową Andy'iego Latimer'a, rytmiczny West Berlin i After Words - utwór który potęguje odczucie że coś odeszło, przeminęło. To tylko część tytułów, a zapewniam że warto wsłuchać się we wszystkie pochodzące z tego krążka. Podsumowując, jest to jedna z tych płyt przy których warto zamknąć oczy i zmienić w obraz wyobraźni to co dociera do nas z głośnika.

Piszę drugą recenzję tej płyty, bo pierwsza jest zbyt oględna. Vlad Tepes ma 100% racji, a nawet więcej! Nie lubię się ekscytować, ale ta płyta jest genialna! Ponad 40 minut muzyki, a słuchacz dziwi się i żałuje, że to już koniec. Mamy na niej kawałki wokalne i instrumentalne, dramatyczne, żywe, przebojowe i spokojne, liryczne, nostalgiczne, dłuższe i krótkie, piękne solówki na gitarze, saksofonie, fletni, w "After words" słuchać cudowny akordeon, urzekające głosy wokalistów (Andy Latimer i Chris Rainbow). Rzeczywiście, melodie są proste, ale właśnie w tej prostocie tkwi geniusz i wyrafinowanie muzyki na tej płycie. I jeszcze jedno: wszystkie melodie zmuszają po prostu do tańca, a przy "Long goodbyes"nogi same zaczynają tańczyć walczyka. Cena wyprzedażowa to darmocha za taką muzę! Gorąco, gorąco polecam!!!

Rzeczywiście płyta bardzo dobra. Muzyka momentami przypomina mi Alan Parsons Project, momentami Pink Floyd (gitara Andy'ego Latimera). Nie jestem fanką Camel, ale według mnie ta płyta należy do najlepszych tego zespołu. Godna polecenia miłośnikom dobrej muzyki.

Niesamowita płyt, nastrojowa, klimatyczna. Kompozycje wokalne przeplatane są z instrumentalnymi. Nic tylko usiąść w wygodnym fotelu z filiżanką kawy i delektować się muzyką.

Typowy Camel ale żadna ich płyta się nie nudzi. Polecam.

WYJĄTKOWA MAGICZNA TYTUŁOWY UTWÓR TO KOSMOS ale nie dla wszystkich

Przyszło połamane

Rewelacja

Camel . Płyta wydana w 1984 roku była uznanym krążkiem na całym świecie. Jest wspaniała to powrót do czasów gdzie większość słuchaczy siedziała przy radiu i nagrywała z wieczoru płytowego programu 2. Pamiętam to do dzisiaj, płytę -Stationary Traveller przedstawiał wtedy jako nowość - już nie żyjący dziennikarz muzyczny Tomasz Beksiński ...to było coś wspaniałego to porażająca cisza kończąca ostatni utwór na płycie ....-Polecam wszystkim. Miałem to szczęście być w Sali Kongresowej na jedynym koncercie w 1996 roku. Camel promował wtedy równie wspaniałą płytę -Harbour of Tears .
Polecam Wszystkim którzy szanują swój słuch i pragną wysłuchać jedną z najwspanialszych płyt na świecie.... to jest klasyka muzyki rockowej.