Stacja końcowa Auschwitz (okładka  miękka, 01.2020)

Książka ciekawa, bardzo obszernie, a zarazem ciekawie przedstawia historie jakie miały miejsce w obozie Auschwitz, mogę polecić tą książkę wszystkim, którzy interesują się tematyką obozów zagłady.

Porusza, przeraża, budząc sprzeciw, chociaż chce się ją czytać. Zastanawiający jest dość negatywny obraz Polaków jako Ofiar Auschwitz.

Bardzo dobra książka która przebiła wszystkie które przeczytałam bardzo polecam

Świetna książka, wzruszająca. Polecam!

Strasznie poruszająca

Warto przeczytać

Największą zaletą książki jest bardzo realistyczne przedstawienie realiów obozowych, wraz ze stosunkami panującymi między więźniami oraz dokładnymi opisami struktur obozu. Autor i jego rodzina nie wybielają obozowych postaw i nie opisują ludzi w sposób hagiograficzny. Dzięki czemu ma się wrażenie współuczestnictwa w przeżywaniu jego historii. Wiele zapisków, na podstawie których powstała książka, zostało spisanych na gorąco tuż po wyzwoleniu obozu, więc nie zostały skażone późniejszymi wydarzeniami ani przekształcone świadomie, czy też podświadomie. Treść bardzo dobrze przedstawia nastroje współwięźniów oraz techniki, do których musieli się uciekać, aby przetrwać. Dodatkowo autor jest lekarzem, specjalizującym się później w psychiatrii, zatem rys psychologiczny sytuacji, w jakiej się znalazł jest przedstawiony wybornie. W książce nie zabrakło także wątku romantycznego. W przeciwieństwie do kłamliwie fantazyjnego "tatuażysty", nie razi on w oczy, a wręcz dodaje głębi całej historii. Nie liczyło się tylko samo przetrwanie, ale przetrwanie z drugą osobą, o którą także należało dbać i która dodawała sił. Spośród wszystkich pozycji, które powstały w ostatnim czasie z tytułową nazwą Auschwitz, ta jest właściwie jedyna godna polecenia, by posiąść realny obraz obozu w końcowej jego fazie działalności. Niewyobrażalnym atutem książki jest fakt, że pisał go zagraniczny więzień. W związku z czym obce mu są pojęcia mickiewiczowskiego mesjanizmu narodu polskiego i nie musiał on na siłę wybielać kart naszej historii. Dzięki czemu mamy prawdziwy obraz Polaków, którzy także przebywali w obozie, a nie ich laurkową wersję, w którą chcielibyśmy wierzyć i która jest nam pompowana z każdej strony. To, że niektórzy chcą ciągle w nią wierzyć, to już nie wina książki, a nich samych. O prawdziwości relacji niech świadczy fakt, że w bardzo podobnym tonie wypowiadał się Tadeusz Borowski w swych opowiadaniach, także spisywanych na gorąco.

Jest to moja pierwsza książka o tematyce obozowej. Dosyć dużo słyszałam o Auschwitz. To co ludzie tam przeżyli to koszmar. Matki , starcy i dzieci zostawali utylizowani (gazowani). A to tylko dla tego ,bo dla Niemców każdy Żyd , Polak czy też inny człowiek ,który wyznaje inną wiarę nie jest im poddany. Nie mieści mi się w głowie te ich eksperymenty na kobietach. To musiało być straszne. Ludzie nie tylko umierali tam z głodu ,ale również z wyczerpania czy też chorób. Eddy de Wind jest młodym lekarzem ,który został zesłany do Auschwitz wraz z żoną. Wszystko co tam przeżył przelał na papier i dzięki temu mamy dziennik z życia doktora Eddy'ego. Życie w tym obozie nie należało do łatwych. By zyskać tam reputację wśród więźniów , Niemców i innych osób pełniących ważną rolę w tym miejscu trzeba strasznie się namęczyć. Życie czasami potrafi być przewrotne. Dzięki Eddy'emu de Wind możemy poznać Auschwitz od środka. Musimy pamiętać o tym ,że mimo tego ,że obóz zagłady leży u nas w Polsce ,to nie my go stworzyliśmy. My po prostu to przetrwaliśmy. Musimy pamiętać o osobach ,które zginęły niewinną śmiercią...o dzieciach ,które miały całe życie przed sobą ,o osobach starszych ,które przeżyły pewnie nie jedno , o matkach ,ojcach ,synach ,córkach i ogólnie o ludziach ,które po mimo zagrożenia nie poddali się i walczyli o wolność dla nas....dla wszystkich... Książka jest pełna sprzecznych emocji. To co tam odkryjecie może wami wstrząsnąć. Jeżeli lubicie lektury ,które wprowadzają nas w świat ludzi ,którzy przeżyli piekło w obozach koncentracyjnych i mimo tego się nie poddali i nie złamali się ,to ta książka może was zainteresować.

https://kochajacaksiazki.blogspot.com/2020/02/280-eddy-de-wind-stacja-koncowa.html Nie da się nie zauważyć, że na moim blogu najczęściej goszczą recenzje powieści dla młodzieży, romansów czy też kryminałów, thrillerów. Każdy z tych gatunków jest inny, nie mniej jednak łączy je jedna rzecz, a mianowicie fikcja literacka. Większość książek, które czytamy są tylko wytworem czyjejś wyobraźni, przelanej na papier. I takie pozycje czyta się zdecydowanie najprościej i najprzyjemniej. Możemy na chwilę oderwać się od szarej rzeczywistości i przenieść się do innego świata. Po to w końcu są książki. Czytanie ich, ma nam sprawić przyjemność i dać możliwość odcięcia się od swoich trosk, problemów – choć na krótką chwilę. Są jednak takie książki, których lektura wcale nie jest przyjemna, wręcz przeciwnie. Chodzi tutaj o literaturę faktu, a dokładniej historie związane z tematyką wojenną. Co prawda, powieści historycznych nie czytam zbyt dużo, ale zawsze ciekawiły mnie opowieści o Auschwitz. „Zdążyć przed Panem Bogiem”, opowiadania Borowskiego, czy też niedawno wydany bestseller „Kołysanka z Auschwitz” to tylko niektóre tytuły, które miałam okazję już poznać. Dlatego też, gdy nadarzyła się okazja zrecenzowania „Stacji końcowej Auschwitz”, nie wahałam się zbyt długo przy podjęciu decyzji. Jest rok 1942, żydowski doktor Eddy de Wind pracuje jako wolontariusz w Westerbork, obozie przejściowym we wschodniej części Holandii. Tutaj spotyka młodą żydowską pielęgniarkę – Friedel. Zakochują się w sobie i biorą w obozie ślub. W 1943 roku zostają przetransportowani do Auschwitz. Tam zostają rozdzieleni: Eddy trafia do baraku numer 9, Friedel do baraku 10, w którym przeprowadzane są medyczne eksperymenty. Kiedy Rosjanie zbliżają się do Auschwitz w końcówce roku 1944, naziści rozpoczynają zacieranie śladów, a więźniowie wyruszają w głąb Niemiec w marszu śmierci. Eddiemu udaje się ukryć, pozostaje w Auschwitz i zaczyna pisać. „Stacja końcowa Auschwitz” to wydany dziennik Eddiego de Wind’a, który pisał go jeszcze podczas pobytu w obozie. Nie posługuje się w nim jednak swoim prawdziwym nazwiskiem. Głównym bohaterem jest jego alter ego – Hans van Dam. Dlaczego autor w swoim dzienniku nie posługiwał się swoimi prawdziwymi danymi? To już wie tylko sam autor. Każda książka, związana z tematyką Auschwitz jest trudna i nie jako bolesna w odbiorze. Współczesnemu człowiekowi trudno pojąć to, co wydarzyło się kilkadziesiąt lat temu. Jak to możliwe, że człowiek może być tak okropny i bezduszny wobec innych ludzi? Ile nienawiści trzeba w sobie mieć, aby traktować człowieka jak śmiecia: zmuszać do nieludzkiej pracy, katować i palić w piecach? Jak nic nie znaczącą rzecz? Pomimo poruszanego tematu, książka ta jest o dziwo niezwykle prosta i wręcz „delikatna”. Brak w niej bardziej brutalnych opisów, szokujących scen, momentów. Dodatkowo, w książce znajdują się fotografie z życia autora, a także zdjęcia oryginalnego rękopisu. Poza tym umieszczono również w niej artykuł de Wind’a, dotyczący „traumy poobozowej”. Oprócz tego, „Końcową stację Auschwitz” wzbogacono o mapkę obozu oraz słowniczek pojęć. Była tylko jedna rzecz, która nieco psuła mój odbiór tej książki, a mianowicie podejście do Polaków. Śmiało można przyznać, że nienawiść do Polaków wręcz bije od tej pozycji. Momentami odnosiłam wrażenie, że autor większą nienawiścią, żalem, złością pałał do Polaków niż do nazistów… Podsumowując, „Stacja końcowa Auschwitz” to prosta, ale szczera i prawdziwa opowieść o ludzkiej tragedii, która na wieki zapisze się historii ludzkości. Myślę, że każdy powinien czasem sięgać po takie książki, by umieć docenić to, co mamy. Moja ocena: 8/10

Nie mogę powiedzieć, że jestem ekspertem w tematyce obozowej, lecz mając za sobą coraz więcej tego typu pozycji śmiało mogę powiedzieć, że są książki, pod którymi się podpiszę i z czystym sumieniem polecę, jak i takie, których zwyczajnie polecić nie mogę. „Stacja końcowa Auschwitz” należy do tej drugiej grupy. Niby pomysł jest, niby mocne emocje, niby prawda historyczna i chwytający mocno za wrażliwe i te mniej wrażliwe serca bolesny temat, a jednak… jestem nieco zła i rozczarowana. Być może, gdyby to była moja pierwsza, druga książka o Auschwitz nie zauważyłabym tego, co widzę czytając ostatnio jedną po drugiej książki obozowe. Do rzeczy. Eddy de Walt – żydowski lekarz po pobycie w Westerbork trafił wraz z żoną do obozu w Oświęcimiu. Zawód, który pomógł jemu, jak i żonie przetrwać w obozie przejściowym, w Auschwitz raz był błogosławieństwem, raz przekleństwem. Oddzieleni małżonkowie szukali sposobności, by porozmawiać, spędzić chwilę czasu razem, przekazać sobie choć kęs jedzenia czy leki. Mężczyzna raz wysyłany do prac fizycznych, innym razem pełnił posługę lekarza w lazarecie, jego żona zaś trafiła do bloku, w którym odbywały się eksperymenty medyczne na kobietach – sterylizacja, umyślne zarażanie poszczególnymi szczepami bakterii, amputacje. Jak można się domyślić reszty jesteśmy świadkami walki o przetrwanie, o pielęgnowanie miłości, ponownie doświadczamy okrucieństwa, bezduszności i traktowania ludzi gorzej niż zwierzęta. Pod tym względem będziemy usatysfakcjonowani, jednak gdy głębiej przyjrzymy się zapiskom Eddy’ego, które wyszły na światło dzienne niemal zaraz po wyzwoleniu z obozu – przedstawiony jest tutaj mocno zakrzywiony obraz polskiego społeczeństwa. Aż kipi z usta autora niechęć do polskich więźniów oraz przytyki w odniesieniu do faktów i wydarzeń historycznych dotyczących Polski. Zdając sobie sprawę, że wszędzie, w każdym narodzie, zarówno teraz, jak i w przeszłości naprzeciw heroizmowi i prawym uczynkom stawało tchórzostwo i zepsucie próbuję nieco zrozumieć de Winda, ale idzie mi to opornie. Przykro mi, że tak właśnie odebrał naród polski, tym bardziej, gdy co rusz słyszymy o kolejnych „rewelacjach” w faktach historycznych na temat Polaków. Przez pryzmat kilku jednostek i niechlubnych zachowań nie ważyłabym się na ogólnikową ocenę i chcę wierzyć, że nie był to celowy zabieg osadzonego żydowskiego lekarza. „Stacja końcowa Auschwitz” patrząc z punktu historycznego jest kolejnym cennym elementem relacji byłych więźniów; brakujące czy niedostatecznie wyczerpane wątki z innych książek wskakują na swoje miejsce udoskonalając rzeczywistość opisów pobytu w obozie Auschwitz. Jednak mnie – polskiego czytelnika – ta książka zdekonsternowała.