Stacja końcowa Auschwitz (okładka miękka)

Dziś bardziej przemyślenia niż recenzja 📕. Plan był taki, żeby nie pisać recenzji tej książki. W wielu momentach mnie rozzłościła i zdenerwowała. Pare razy ją odłożyłam, aby pomyśleć. Wiele fragmentów czytałam kilka razy. Chciałam przejść obok niej obojętnie, udać że jej nie ma albo że mnie nie rusza. Ale uważam się za patriotkę i zdecydowałam się napisać kilka zdań. Czytałam wiele książek wojennych oraz obozowych ale w życiu nie czytałam nic co bardziej bodłoby w wizerunek Polaków. Nie wiem, może źle zrozumiałam pare rzeczy ale w niej to Polacy są oprawcami. Ten Polak zrobił mu tamto, tamten tamto. To Polacy o wszystkim decydują, gnębią wręcz głównego bohatera i nie znają litości. Wiele informacji moim zdaniem jest zwyczajnie zmyślonych. Od trzech dni o niej myśle i tak się zastanawiam... może on nigdy nie był w Auschwitz?

Wspomnienia ocalałych z nazistowskich obozów nie należą do najłatwiejszych lektur, ale przynajmniej ma się gwarancję, że dostaniemy prawdziwy obraz okrucieństwa, które miało miejsce tam, w Auschwitz, ale i długo po wyzwoleniu obozu w psychice przeżywców. I na tym skończę swoje dwa zdania o tej książce, po prostu przeczytajcie ją, czytajcie to, co na papier przelali oni, we własnej osobie, bez dodatkowych komentarzy osób trzecich.

Jakiś czas temu postanowiłam, że coraz częściej będę sięgać po książki o tematyce Auschwitz. Kiedy przyszła do mnie propozycja przeczytania powieści Eddy'ego de Wind, nie wahałam się. Najczęściej sięgam po reportaże, ale powieść autora, to historia jego przeżyć w obozie zagłady. Nie miałam więc obaw, że będę musiała odsiewać fakty od fikcji. Eddy de Wind spisywał swoje przeżycia w dzienniku, podczas pobytu w Auschwitz. Nie chciał niczego pominąć, aby kiedy przeżyje, móc nieść świadectwo całemu światu. " W stacji końcowej Auschwitz" autor tworzy swoje alter ego o imieniu Hans. Jest 1943 rok, mężczyzna wraz ze swoją żoną Frieder są zmuszeni wsiąść do transportu, kierującego się do Auschwitz. Początkowo traktują to lekko, jak przymusowy pobyt w sanatorium, ale kiedy docierają do stacji Auschwitz, uderza ich okrutna rzeczywistość. Małżeństwo zostaje rozdzielone, Esesmani odbierają im wartościowe rzeczy. Jednak to zaledwie początek koszmaru. Wyobraźcie sobie, że w jednej chwili musicie porzucić swoje dotychczasowe życie, rodzinę i przyjaciół. Wasze plany i marzenia już nie mają znaczenia. Idziecie w nieznane. Nie wiecie co Was czeka, ale karmieni propagandą macie nadzieję, że będzie dobrze. Nie spodziewacie się, że już na miejscu zostajecie okradzeni z bliskich Wam ludzi, z kosztowności, a nawet z ubrań. Nie macie świadomości, że w nowym miejscu będziecie borykać się z głodem, chorobami zakaźnymi i pracą ponad własne siły. Każdy kolejny dzień, to walka o przetrwanie. Jednak z biegiem czasu coraz trudniej walczyć. Śmierć staje się wybawieniem, a oczekiwanie na nią torturą. Książka nie jest napisana emocjonalnie, ale należy wziąć pod uwagę, że kiedy autor zapisywał swoje wspomnienia psychicznie był zmęczony i zrezygnowany, pomimo, że nadal miał w sobie okruchy woli walki. Ta książka nie opisuje drastycznych zachowań. Ja osobiście odebrałam ją jak historię o tym, jak ludzie starali się przetrwać w tak trudnym miejscu, gdzie brakowało pożywienia i leków. Jak Auschwitz kształtował ich charaktery i psychikę. Pokazuje również jaka hierarchia obowiązywała w tym miejscu. Najbardziej w oczy rzuciło mi się to, że autor przedstawiał naszych rodaków jako tych najgorszych, pokazując tylko złe zachowania więźniów politycznych. To przykre, że trafiał tylko na złych ludzi, bo w każdym bądź razie nie zamierzam zaprzeczać, że wśród naszych rodaków nie brakowało takich ludzi. "Stacja końcowa Auschwitz" to przejmująca historia o przetrwaniu, ale również o tym, że w miejscu, w którym działo się niewyobrażalne dla nas zło, nadal istniała nadzieja i dobroć.

https://kochajacaksiazki.blogspot.com/2020/02/280-eddy-de-wind-stacja-koncowa.html Nie da się nie zauważyć, że na moim blogu najczęściej goszczą recenzje powieści dla młodzieży, romansów czy też kryminałów, thrillerów. Każdy z tych gatunków jest inny, nie mniej jednak łączy je jedna rzecz, a mianowicie fikcja literacka. Większość książek, które czytamy są tylko wytworem czyjejś wyobraźni, przelanej na papier. I takie pozycje czyta się zdecydowanie najprościej i najprzyjemniej. Możemy na chwilę oderwać się od szarej rzeczywistości i przenieść się do innego świata. Po to w końcu są książki. Czytanie ich, ma nam sprawić przyjemność i dać możliwość odcięcia się od swoich trosk, problemów – choć na krótką chwilę. Są jednak takie książki, których lektura wcale nie jest przyjemna, wręcz przeciwnie. Chodzi tutaj o literaturę faktu, a dokładniej historie związane z tematyką wojenną. Co prawda, powieści historycznych nie czytam zbyt dużo, ale zawsze ciekawiły mnie opowieści o Auschwitz. „Zdążyć przed Panem Bogiem”, opowiadania Borowskiego, czy też niedawno wydany bestseller „Kołysanka z Auschwitz” to tylko niektóre tytuły, które miałam okazję już poznać. Dlatego też, gdy nadarzyła się okazja zrecenzowania „Stacji końcowej Auschwitz”, nie wahałam się zbyt długo przy podjęciu decyzji. Jest rok 1942, żydowski doktor Eddy de Wind pracuje jako wolontariusz w Westerbork, obozie przejściowym we wschodniej części Holandii. Tutaj spotyka młodą żydowską pielęgniarkę – Friedel. Zakochują się w sobie i biorą w obozie ślub. W 1943 roku zostają przetransportowani do Auschwitz. Tam zostają rozdzieleni: Eddy trafia do baraku numer 9, Friedel do baraku 10, w którym przeprowadzane są medyczne eksperymenty. Kiedy Rosjanie zbliżają się do Auschwitz w końcówce roku 1944, naziści rozpoczynają zacieranie śladów, a więźniowie wyruszają w głąb Niemiec w marszu śmierci. Eddiemu udaje się ukryć, pozostaje w Auschwitz i zaczyna pisać. „Stacja końcowa Auschwitz” to wydany dziennik Eddiego de Wind’a, który pisał go jeszcze podczas pobytu w obozie. Nie posługuje się w nim jednak swoim prawdziwym nazwiskiem. Głównym bohaterem jest jego alter ego – Hans van Dam. Dlaczego autor w swoim dzienniku nie posługiwał się swoimi prawdziwymi danymi? To już wie tylko sam autor. Każda książka, związana z tematyką Auschwitz jest trudna i nie jako bolesna w odbiorze. Współczesnemu człowiekowi trudno pojąć to, co wydarzyło się kilkadziesiąt lat temu. Jak to możliwe, że człowiek może być tak okropny i bezduszny wobec innych ludzi? Ile nienawiści trzeba w sobie mieć, aby traktować człowieka jak śmiecia: zmuszać do nieludzkiej pracy, katować i palić w piecach? Jak nic nie znaczącą rzecz? Pomimo poruszanego tematu, książka ta jest o dziwo niezwykle prosta i wręcz „delikatna”. Brak w niej bardziej brutalnych opisów, szokujących scen, momentów. Dodatkowo, w książce znajdują się fotografie z życia autora, a także zdjęcia oryginalnego rękopisu. Poza tym umieszczono również w niej artykuł de Wind’a, dotyczący „traumy poobozowej”. Oprócz tego, „Końcową stację Auschwitz” wzbogacono o mapkę obozu oraz słowniczek pojęć. Była tylko jedna rzecz, która nieco psuła mój odbiór tej książki, a mianowicie podejście do Polaków. Śmiało można przyznać, że nienawiść do Polaków wręcz bije od tej pozycji. Momentami odnosiłam wrażenie, że autor większą nienawiścią, żalem, złością pałał do Polaków niż do nazistów… Podsumowując, „Stacja końcowa Auschwitz” to prosta, ale szczera i prawdziwa opowieść o ludzkiej tragedii, która na wieki zapisze się historii ludzkości. Myślę, że każdy powinien czasem sięgać po takie książki, by umieć docenić to, co mamy. Moja ocena: 8/10

Historia przedstawiona przez autora jest zapisem jego prawdziwych przeżyć i spostrzeżeń w przerażającej codzienności Auschwitz. Jednak ta historia obozowa jest nieco inna od dotychczas przeze mnie przeczytanych. Jako czytelniczka powieści obozowych przywykłam do drastycznych opisów, które wyciskały ogrom łez i wywierały przeogromne przerażenie i milion pytań. Tutaj nie ma drastycznych opisów. Są wspomnienia spisane jeszcze podczas pobytu w obozie... które zdają się być suchymi faktami, które w pewnym sensie poruszają czytelnika w głębi serca. Eddy de Wind jest jednym z niewielu jacy przeżyli piekło na ziemi. Przy życiu trzymało go medyczne doświadczenie i miłość - jego żona, która również została zabrana do obozu i świadomość tego, że wojna się kiedyś skończy a oni znów będą razem, była dla niego ogromną nadzieją, a za razem dawała chęci do życia. "Stacja końcowa Auschwitz" zadziwiła mnie swoją , pewnego rodzaju, prostotą. Autor bardzo często skupia się na rzeczach, które wydają się nic nie znaczące. Chociażby o sposobie żywienia w obozie. W dzisiejszych czasach dla nas niby takie nic, ale w tych wspomnieniach możemy dostrzec, jak bardzo autorowi brakowało najzwyklejszej, wodnistej zupy. To bardzo przygnębiające. Sposób w jaki ludzie zostali upodleni jest nie do pojęcia przez osoby, które tego piekła przeżywać nie musiały. Jako czytelniczka lubiąca czytać relacje obozowe "uodporniłam się" na pewnego rodzaju opisy, ale mimo to nadal nie mogę uwierzyć, że to się działo naprawdę. Myślę, że takich książek nie powinno się oceniać. Po prostu są ludzie, którzy takową tematykę bardzo lubią, bo interesują się czasami wojennymi i losem ludzi zniewoloncych, a dla innych to po prostu książka, której czytać nie warto "bo po co. Przecież tyle o wojnie mówili i uczyli". Dla mnie była to kolejna niezapomniana podróż, która na długo pozostanie w mojej pamięci.

Tematyka obozowa jest ostatnio bardzo popularna. Moim zdaniem to bardzo dobra sprawa. Historia o tych dramatycznych i okropnych wydarzeniach nie może zostać zapomniana i odrzucona. Musimy o niej pamiętać - o takiej, jaka była, bez kłamstw, przeinaczeń i manipulacji. Pamiętanie, przytaczanie tych strasznych wydarzeń to pamięć i hołd oddany tym, którzy zostali tam zamordowani. Stacja końcowa Auschwitz to opis wspomnień jednego z więźniów, któremu udało ocaleć się z obozu koncentracyjnego. Jego opowieść rozpoczyna się w momencie transportu do Oświęcimia, gdzie został rozdzielony ze swoją żoną. Jego wola przetrwania jest niesamowita i postanawia zrobić wszystko, aby przeżyć. Dodatkowo umiejętności, jakimi dysponuje również mu w tym pomagają. Jego notatki pisane po opuszczeniu obozu pełne są bólu, strachu i nieludzkiego traktowania. Ale też są bardzo realistyczne. Śmiało mogę powiedzieć, że to jedna z ciekawszych i bardziej realistycznych powieści opowiadających historię obozu koncentracyjnego. To swego rodzaju pamiętnik Eddy’ego, który prowadzi nas przez trudne czas wojny. Opowiada o eksperymentach, trudach życia i warunkach panujących w Auschwitz. Jego opisy są wiarygodne i dobrze napisane. Dzięki temu książkę czyta się naprawdę dobrze. Czy mogę powiedzieć, że to dobra powieść? Nie rozpatrywałabym jej w tych kategoriach. Porusza ona temat zbyt wrażliwy i trudny. Należy jednak doceni fakt, iż nie ma w nich manipulacji i przekłamań. To naprawdę książka warta przeczytania. Jednak czy ma ona swoje wady? Oczywiście. Autor bardzo często się powtarza, jego notatki są lekko chaotyczne i nie wnoszą nic nowego do wiedzy o obozach. Jeśli czytaliście, chociaż jedną, czy dwie książki tego typu to raczej nie znajdziecie tam nic nowego. Natomiast bardzo ciekawie opowiada o ,,smaczkach" obozowego życia. Bez wątpienia jest ona dobrym początkiem z literaturą obozową. I w ten sposób ją traktuję. We mnie ta książka nie wywołała łez, strachu, czy przerażenia, ale to, dlatego, że bardzo trudno to zrobić. Historie tego typu nie poruszają mnie aż tak, ale wierzę, że wielu z Was już tak. Dlatego szanuję, że wielu z Was nie decyduje się na lekturę. Nie mniej, zachęcam.

Na początku warto zaznaczyć że nie jest to zwykła książka z wymyśloną fabułą lecz spisane wspomnienia pewnego mężczyzny. Eddy de Wind opisuje traumatyczne przeżycia jakich doznał w obozie zagłady. Jako młody chłopak trafia do obozu w Holandii i tam poznaje swoją miłość. Biorą ślub i jako młode małżeństwo trzymają się razem mimo wszystko. Jednak pewnego dnia przydarzyło się coś czego nie chciał by przeżyć nikt z nas. Trafili do obozu zagłady Auschwitz a co gorsza zostali rozdzielni do dwóch innych baraków. On nr 9 ona 10. Mężczyzna trafił do części szpitalnej i miał sporo szczęścia gdyż ona trafia do części medycznej w której przeprowadzano eksperymenty medyczne. Prawdziwy koszmar łączy się z tęsknotą. Życie nadzieją doprowadza ich do szału. Co gorsza nawet nie wiedzą czy te drugie żyje i co się z nim dzieje.  Na ogół książka bardzo nietypowa jednak ma w sobie coś co nadaje jej miano uroku czytelniczego. Pobudza wszystkie możliwe emocje i sprawia że doceniamy to w jakich czasach żyjemy. Pokazuje do czego jest zdolny człowiek i jak działa na ludzi nienawiść i przekonanie o swojej wyższości. Wszystko napisane jak należy jednak nie mogę opisać jej tak jak inne książki ponieważ nie dość że brakuje mi słów to jeszcze nie da się jej przedstawić w skrócie. Dopiero po przeczytaniu zauważyłam jakie tajemnice skrywała w sobie ta książka. Bardzo podziwiam głównego bohatera szczerze powiem że mogę uznać go za swój autorytet.

Bardzo dobra książka która przebiła wszystkie które przeczytałam bardzo polecam