Spełnione marzenia. Jabłoniowy sad. Tom 3 (okładka  miękka)

Czyta się jednym tchem. Narracja jak zawsze na 6 z +. Szkoda tylko, ze nie można po skończeniu tomu III wczytać się w los bohaterów dopiero po jakimś czasie.

Dobrze się czyta, opowiada o różnych życiowych losach.

Bardzo fajna, gorąco polecam.

SUPER KSIĄŻKA POLECAM

Polecam

To już po raz trzeci możemy poczuć magię i klimat Jabłoniowego Sadu. W powieści „Spełnione marzenia”, Krystyna Mirek zaprasza nas do miejsca, w którym atmosfera ma inny intensywniejszy smak. Autorka poprzez styl wprowadza nas w niepowtarzalny klimat, który w pełni chłoniemy swoimi zmysłami. Oczywiście te czytelnicze otrzymują ogromną dawkę poruszających emocji. Ponownie zawitamy do rodziny Zagórskich, u której zapanował spokój. Jednak nie obejdzie się bez zmian. Te przychodzą niespodziewanie, po cichu, wolnym krokiem. A gdy już zauważymy, że na dobre zagnieżdża się w naszym życiu, będziemy pragnęli zachować to, co najważniejsze. Krystyna Mirek ponownie pisze pięknie o miłości, sprawiając, że miłośnik powieści obyczajowych zakochuje się w twórczości pisarki. Jednak miłość to nie jedyny element poznawanej historii. Ogromną wartość ma tutaj również potęga rodziny, jej ciepło oraz świadomość, że zawsze możemy na nią liczyć. Helena i Jan zawsze dbali o to, by ich cztery córki czuły rodzinne ciepło. W tej części autorka ukazuje nam kolejne losy Maryli, Julii i Gabrysi. Czwarta z córek Aniela wiedzie stabilne życie. Gabrysia nadal stara się zajść w ciążę. Julia z całego serca pragnie znaleźć szczęście w miłości. Maryla jest pełna obaw, co do ponownego połączenia się z mężem. Krystyna Mirek ukazując troski bohaterek niesie nadzieję oraz otuchę dla osób, które w życiu prywatnym są na podobnym etapie. Myślę, że osoby będące w tej samej sytuacji, mogą przejrzeć się w tej historii, nie oczami czytelnika, lecz swoimi znajdując w nich wskazówki. Autorka stworzyła historię wręcz prawdziwą. I choć jest ona fikcją literacką, to tak bardzo trafia w problemy wielu z nas. „Spełnione marzenia” to kolejna powieść, którą nie tylko zapisuję na półce Najlepszych Interesujących Książek, lecz również znajduję dla niej miejsce w swym czytelniczym sercu. Wrażliwość autorki, styl stworzonej historii sprawiają, że trzecia część cyklu „Jabłoniowy Sad” również jak dwie wcześniejsze („Szczęśliwy dom” i „Rodzinne sekrety”) warto zaprosić do swej domowej biblioteki. Zdecydowanie polecam! Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Filia http://www.czyt-nik.pl/recenzje/klimat-jabloniowego-sadu/

Witajcie. Dzisiaj zabieram Was z trzecią już wizytą do domu Jana i Heleny Zagórskich. W tej rodzinie zawsze coś się dzieje, nie ma czasu na nudę a tytułowy Jabłoniowy sad jest niemym świadkiem wydarzeń jakie dzieją się w tej familii. Tym razem autorka skupiła się głównie na losach dwóch z czterech córek państwa Zagórskich, czyli na Gabrysi i Julii. Jednak seniorka rodu również boryka się z problemami. Czy w tym domu kiedykolwiek zapanuje błogi spokój? Nie zdradzę Wam tego. Nie mogę . I w ogóle nie jestem w stanie zdradzić zbyt wiele szczegółów, ponieważ zaspojleprowałabym zbyt dużo tym z Was, którzy nie znają poprzednich tomów. Trudno jest recenzować kolejne części serii. Ale może opowiem inaczej... Historia, która dzieje się w Jabłoniowym Sadzie, to opowieść o zwykłej i niezwykłej rodzinie jednocześnie. Perypetie bohaterów to z pozoru zwyczajne sprawy, jakie dotykają naszych bliskich i nas samych. Przecież choroby, miłosne zawirowania, problemy w pracy, to nasza codzienność. Jednak niezwykłość tej rodziny polega tym, że ich więzy są bardzo silne i każdy może liczyć na wsparcie reszty, choćby zło szalało wokół. Nikt tu nie pozostanie bez wsparcia. Zagórscy zarażają optymizmem. Tę serię czyta się tak, jakby oglądać serial telewizyjny. Bohaterowie są na wskroś naturalni a ich problemy do bólu prawdziwe. Dlatego pewnie @krystyna.mirek.pisarka pisząc tom trzeci sagi zakończyła ją tak, żeby życie mogło pociągnąć dalej ten scenariusz. A dzięki takiemu zabiegowi, po latach udało się jej stworzyć kolejną część, której tak naprawdę miało już nie być. I ja już czekam niecierpliwie na czwarty odcinek tego serialu. No bo nie oszukujmy się... człowiek ma w swojej naturze pierwiastek "podglądacza " i lubimy śledzić losy naszych bliskich, znajomych, sąsiadów. A Zagórscy wydają się być właśnie taką właśnie rodziną zza ściany, u której wszystko może się jeszcze wydarzyć