Służące (okładka  miękka, 06.2010)

Historia poruszająca miejscami zabawna i pełna refleksji. Kończy się tak że chce się czytać dalej, wiedzieć co się stało z bohaterkami. Bardzo dobra książka. Trzeba ją przeczytać.

Bardzo ciekawa książka, wciągająca, z poważnym podejściem do sprawy, ale też i z humorem. Gdy skończysz czytać dojdziesz do wniosku, że........chcesz czytać dalej!

Świetna książka. Daje bardzo dużo pozytywnej energii, choć nie jest przesłodzona. Zdecydowanie polecam!

Wciągająca,
Poruszająca,
Prawdziwa,
Wzruszająca. Serdecznie polecam.

Stockett posługując się zwykłym, prostym językiem ludzi niewykształconych i tym, znanym wyższej klasie, przedstawiła granice edukacyjne, które widocznie zarysowały się na tle prowadzonych wydarzeń. Jednocześnie pokazała jak łatwo jest zdegradować człowieka do roli zwykłej sługi, która traci przy tym - zdaniem poszczególnych właścicieli - wszystkie ludzkie cechy. W czasie lektury towarzyszyło mi wiele emocji: chwile wzruszenia, smutku i żalu, przełamywane rozbawieniem i szczerą radością. I chociaż na zmianę śmiałam się i ocierałam uciekające łzy nie mogłam się nadziwić refleksjom bohaterów, wnioskom jakie wyciągali i ograniczeniom ludzi, którzy szczycili się wysokimi stanowiskami w społeczeństwie. To właśnie uświadamia ta lektura: bardzo łatwo jest zaszufladkować człowieka, zapominając o własnych błędach. Ale pojawia się też światełko w tunelu, gdzie zaczynały pojawiać się pierwsze słowa sprzeciwu wobec rozprzestrzeniajacej się niesprawiedliwości.

Kathryn Stockett zabrała mnie w piękną i fascynującą podróż, której nigdy nie zapomnę. Dawno nie czytałam tak dobrej, mądrej i jednocześnie bardzo wartościowej powieści. Jestem pod ogromnym wrażeniem całokształtu i detalicznego dopracowania fabuły w sposób naprawdę zachwycający. "Służące" to powieść która odpowiada na podstawowe pytanie ludzkości: ile jest człowieka w człowieku? Jak dla mnie to obowiązkowa pozycja w biblioteczce każdego poszukującego niebanalnych lektury czytelnika.

Brak tolerancji, niewiedza, strach przed innością, utarte stereotypy i podziały, a po drugiej stronie odwaga, miłość, oddanie, wiara w lepsze jutro, dobroć, przywiązanie i lojalność. Chciałabym podzielić na takie dwie grupy bohaterów tej książki, ale nie da się. Jest to książka o złym traktowaniu (wynikającym z wielu czynników) czarnoskórej służby przez białych. Role, kto jest dobry, a kto zły wydają się jasne. Ale tak nie jest. Zarówno "biały" potrafi być dobry, myślący, tolerancyjny, chcący pomóc, jak i "kolorowy" potrafi być zły, podnieść rękę na bliskie osoby. I jeśli na początku książki chciałoby się założyć podział na biały=zły, kolorowy=dobry, to autorka książki zadbała o to, żeby się nie dało :) Głupota, bezmyślność i złe intencje nie pytają o kolor skóry...
"Służące" mnie wciągnęły i zabrały w inny świat, pełen rasowych uprzedzeń, niesprawiedliwości z tego wynikających. Kibicowałam bohaterkom. Każda z tych kobiet, które podjeły się bardzo ryzykownego zadania wykazały się odwagą, po to, żeby zmienić swoje życie, życie swoich dzieci, zawalczyć o lepsze, inne jutro. Tylko czy dla nich samych sprawa zakończyła się happy and'em...? Mam mieszane uczucia...

Książka jest bardzo zgrabnie i zręcznie napisana. Autorka nie rozwodzi się nad całą historią, nie opowiadając kilka razy tego samego tylko z innych ujęć. Faktycznie, czasami części na siebie nachodzą, ale nie jest to powielanie tego samego wydarzenia. I to jest duży plus. Wszystko stanowi spójną całość, mimo że dwie z trzech narratorek używają swojego własnego języka, gwary, co jest kolejnym plusem. Trzecią zaletą jest sens samej powieści. Bez dwóch zdań, jest to ważna lektura ze względu na temat segregacji rasowej. Społeczność miasta pokazana w tak wielu aspektach, kontekstach bardzo mnie zaciekawiła. Chociaż pokazane są głównie trzy rodziny, to czytając pojedyncze zdania jestem w stanie wyłapać, wychwycić historię różnych domów. No i w końcu zakończenie. Myślałam, że ze skończy się banalnie, sztampowo jak na większość amerykańskich powieści przystało, ale byłam mile zaskoczona.

Ciepła,wzruszająca i momentami zabawna powieść młodej pisarki ukazującą problemy segregacji rasowej w latach 60 dwudziestego wieku.Pokazuje słodko-gorzki obraz życia czarnoskórych kobiet,które musiały być traktowane tak a nie inaczej ze względu na panujące wtedy zasady.Z całego serca polecam książkę wszystkim tym osobom,którzy uważają,że problem rasizmu jest nadal aktualny i abyśmy drobnymi kroczkami zbliżali się do celu i mogli sobie powiedzieć prosto w twarz,że wszyscy jesteśmy sobie równi bez względu na kolor skóry.Jesteśmy tacy sami:)

Dwoma słowami: piękna powieść. Jestem nią oczarowana i naprawdę wierzcie mi warto ją przeczytać.Fabuła jest świetnie opowiedziana. Książka znakomicie napisana wciąga czytelnika. Mamy tu wspaniale ukazany obraz kobiet lat 60. ubiegłego wieku łącznie z panującą modą na lakierowane włosy, samochody i styl noszonych ubrań. Autorka kreśli również kulisy pomocy prac domowych łącznie z ich opiniami na temat chlebodawców. Znakomicie oddaje sytuację, jaka wówczas panowała, a dotyczyła podziału na białych