Skrawki nadziei (okładka  miękka, 03.2022)

Pełna emocji, miłości i relacji międzyludzkich historia pewnej rodziny.

Książka super tak jak i pierwsza część :)

Wzruszająca, polecam

Dziś recenzja książki, którą jestem niesamowicie zachwycona, ale zawsze tak jest po każdej kolejnej powieści pani Marii, bo od lat jej historie, budzą mój podziw i uznanie. Lektura książek Marii Paszyńskiej, to dla mnie gwarantowana moc pozytywnych emocji i dużo niezapomnianych wrażeń. Autorka już nie raz udowodniła, że potrafi pięknie pisać. Jestem oczarowana tą niesamowitą historią, o wspaniałej i kochającej się rodzinie, której niestraszne są zawieruchy wojenne ani trud codziennego życia. „Skrawki nadziei” to fantastyczna powieść o miłości, szacunku i niezłomności w walce o marzenia. Maria Paszyńska w posłowiu wspomniała, że nie była gotowa na rozstanie się z rodziną Ciszaków i dlatego postanowiła napisać kontynuację „Cudów codzienności”, żeby przedstawić w niej ich dalsze losy. Powiem Wam więcej, teraz to ja nie byłam gotowa, żeby już rozstać się z bohaterami „Skrawków nadziei”, myślę, że jeszcze będzie nam dane poczytać o Ciszakach, wspaniałych, niezłomnych i wielkim sercu ludziach. Czytajcie kochani, bo to piękna, ciepła opowieść działająca niczym plasterek na bolące serce. Ciszakowie poznani w „Cudach codzienności” nie mają łatwo. Nie opływają w luksusy ani w bogactwa, ale za to posiadają coś o wiele ważniejszego niż klejnoty, bo mają siebie, dom i rodzinę. Maciej i Staszka zaczynają niedomagać, gdyż upływające lata i troski zrobiły swoje. Ich dzieci dorosły i zaczynają żyć po swojemu, ale doskonale wiedzą, że gdy spotka je coś złego, zawsze i wciąż mogą wrócić do domu, żeby w nim zaznać spokoju i wyprostować ścieżki. Dla całej rodziny Ciszaków nieodmiennie od lat dom i rodzina były ostoją, twardą opoką, na której wszyscy mogli się oprzeć gdy zaszła taka potrzeba. Cudownie było czytać o tym jak wszyscy wzajemnie się kochają, szanują i w każdym momencie służą pomocą, dobrym słowem. Każdy przecież wie, że dobre słowa mają wielką moc i wszyscy ich potrzebujemy niezależnie od wieku i okoliczności. W „Skrawkach nadziei” podobnie jak w poprzedniej części, to dom i rodzina są główną osią powieści. Autorka przedstawiła losy zwyczajnej polskiej rodziny z ich codziennymi problemami i kłopotami, na tle burzliwych losów naszej ojczyzny. Ciszakowie, to rodzina, która przetrwała i przetrwa jeszcze niejedno, bo mają siebie. Taki obraz rodziny i ich sposobu bycia, dla nas współczesnych jawi się jako coś wyjątkowego. Ciszakowie mimo bagażu trosk, z jakimi muszą się zmagać, zawsze znajdują dla siebie czas, potrafią pokrzepić się wzajemnie dobrym słowem, uśmiechem. Zawsze stoją za sobą murem, dodają sobie wzajemnie sił i nie tracą nigdy nadziei. To wspaniali ludzie, do których przylgnęłam całym sercem i zupełnie nie miałam ochoty się z nimi rozstawać. Każda książka Marii Paszyńskiej nieodmiennie mnie zachwyca i dostarcza głębokich przeżyć. Kolejny raz autorka utwierdziła mnie w przekonaniu, że potrafi świetnie pisać. Tworzyć niezwykłe historie, pozostające na długo po zakończeniu lektury w mojej głowie. Czarować pięknym słowem i snuć wspaniałe opowieści oparte na kanwie historii naszego kraju. „Skrawki nadziei”, to powieść szczególna nie tylko dla autorki. To bardzo interesująco przedstawiona historia Polski w okresie wiosny 1920 r. aż do wiosny 1938 r., kiedy to na nasz kraj stoi już w obliczu wojny. Ta historia jest widziana oczami zwyczajnych ludzi, którym przyszło żyć w tamtym okresie. Martwili się wtedy podobnie jak my teraz, co przyniesie los, co się z nimi stanie i z ojczyzną, ale w takich czasach jedyną spokojną przystanią jest dom. Dom i rodzina zapewnią nam wsparcie i schronienie, nawet wtedy gdy pozostanie tylko nadzieja, albo już tylko jej skrawki.

W codzienności, nawet w tej trudnej, można odnaleźć piękno. Chwycić się pozytywnych aspektów i przekuć je w siłę, która pozwala przetrwać. Także codzienność może nieść ze sobą małe, zwyczajne – niezwyczajne cuda, które potrafią uskrzydlić i dać nadzieję w najgorszych momentach, w chwilach, w których mamy ochotę się poddać. A co jeśli staje się ona towarem deficytowym? Czy można ogrzać się w cieple jej… „skrawków”? Maria Paszyńska zabiera nas ponownie do świata swoich bohaterów, których mieliśmy okazję poznać dzięki powieści „Cuda codzienności”. Wracamy na Smolną, do ciasnej stróżówki Macieja, w której życie toczy się dalej. Mamy rok 1920. Miasto, ale i członkowie rodziny Ciszaków próbują się podnieść po wielkiej wojnie. Krok po kroku, cegła po cegle odbudowują swoją codzienność, u której fundamentów niezmiennie trwa rodzina. To ona nadal jest stałym punktem tam, gdzie wszystko… „płynie”. Nadzieja na spokojne życie w państwie, które dopiero co odzyskało niepodległość, z każdym rokiem zdaje się gasnąć, kiedy pojawiają się pierwsze głosy mówiące o groźbie wybuchu kolejnej wojny. Czy w tak trudnych okolicznościach Ciszakowie odnajdą spokój? Maria Paszyńska w swojej powieści uczyniła rodzinę prawdziwym cudem, który wydarza się wiele razy. To ona stanowi "kapitał" na lata, który przydaje się najbardziej w ważnych momentach naszego życia, kiedy musimy podjąć kluczowe decyzje. A takich nie zabraknie. Autorka postawiła przed swoimi bohaterami wiele dylematów z kategorii tych najtrudniejszych. Balansujących na granicy między tym, co etyczne i moralne, a tym, co mogłoby dla niektórych być oznaką bezduszności i egoizmu. W tej części serii urzekła mnie przede wszystkim więź między rodzeństwem. Przeszłość, która niektórych odcięła nie tylko od rodziny, ale i świata w ogóle, nie ma znaczenia w obliczu problemów najbliższych. Relacje zdają się zacieśniać z każdym rokiem i wzmacniać się wprost proporcjonalnie do przeszkód, jakie przewrotny los stawia na drodze członków rodziny Ciszaków. W „Skrawkach nadziei” pierwsze skrzypce będzie grać również miłość w wielu odsłonach. Ta, która stanowi najpiękniejszą wartość naszego życia, ale i ta, która przychodzi niespodziewanie i wywraca naszą codzienność do góry nogami. Niektórym przyjdzie się zmierzyć z prawdziwą tragedią, która położy się cieniem na przyszłości dla ich uczucia. Przed bohaterami czas prawdziwej burzy i naporów. Czy uda im się znaleźć swoją drogę do szczęścia? Podsumowując: Siłą powieści Marii Paszyńskiej jest na pewno jej niezwykła uniwersalność. Nie jest ważne, czy akcja powieści toczy się w dalekiej przeszłości, zawsze w życiu każdego człowieka są pewne prawdy, które stanowią jego największą wartość. Czytając „Skrawki nadziei”, mamy wrażenie, że życie bohaterów nie toczy się jedynie na kartach książki, ale gdzieś obok nas. Traktujemy ich jak sąsiadów lub przyjaciół, którzy podobnie jak my zmagają się z własnymi problemami. Nowa powieść autorki ponownie zwraca uwagę na siłę rodziny, ale również na to, aby nigdy nie przestać jej doceniać. Aby zawsze dostrzegać jej wyjątkowość, nie traktować jako czegoś, co jest nam dane na zawsze. To opowieść, która z jednej strony porusza do głębi i wywołuje łzy, a z drugiej daje nadzieję na to, że nawet w obliczu największej tragedii, nigdy nie będziemy sami, jeśli u boku będą trwali nasi najbliżsi. Którzy będą nas asekurować w momencie upadku i pomogą nam się podnieść. W powieści Marii Paszyńskiej rodzina jest także niezawodnym „materiałem” do budowy fundamentów naszych marzeń, o które zawsze warto walczyć. Polecam!

„Wszystko przemija, a po nim nadchodzi nowe. Czyjś świat się kończy, żeby czyjaś historia mogła się rozpocząć, tak było i będzie.” Radość na wieść, że Autorka postanowiła napisać dalsze losy rodziny Ciszaków była ogromna! Czas nieubłaganie płynie do przodu, Maciej niezmiennie jest stróżem w warszawskiej kamienicy na ulicy Smolnej. Między nim, a Staszką choć przybyło im lat nic się nie zmieniło. Kochają się, szanują, wspierają na każdym kroku i rozumieją bez słów. Dzieci Ciszaków dorastają, mają swoje plany, marzenia, dotykają je pierwsze porywy serca. Nad Warszawą gromadzą się czarne chmury – nieuchronnie zbliża się ofensywa bolszewicka. W tym strasznym czasie oni niezmiennie trwają ze sobą, dom, rodzina, jest dla nich opoką nie do ruszenia. Bogna, Michał, Nawojka i Amelka jak potoczą się ich losy? Czy znajdą w życiu to czego szukają? Z ogromną przyjemnością i ciekawością wzięłam do ręki „Skrawki nadziei” i całkowicie przepadłam. Akcja powieści toczy się swoim rytmem, obejmuje lata dwudziestolecia międzywojennego. Fabuła ciekawie poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe, ukazuje poplątane życiowe ścieżki naszych bohaterów, a w tle prawda historyczna. Autorka posługuje się specyficznym językiem, który oddaje ducha tamtych czasów – robi to bardzo pozytywne wrażenie. Z łatwością i wnikliwością pisarka oddaje emocje jakie są udziałem naszych bohaterów. Często miałam wrażenie, że z nimi przemierzam ich trudne, życiowe ścieżki. Z nimi się śmiałam i płakałam, wątpiłam, zaciskałam zęby, z całego serca im kibicowałam. Pięknie ukazane silne więzi rodzinne, wzajemne wsparcie, miłość, poszanowanie, bycie razem na dobre i złe. Ciszakowie to dobrzy, serdeczni ludzie, każdy z nich jest inny, czymś się wyróżnia, o czym innym marzy. Łączy ich piękna, silna relacja, oni wiedzą, że zawsze i wszędzie mogą na siebie liczyć. Bogna wychodzi za mąż, bardzo kocha swojego Józka, z utęsknieniem oczekuje na dzieci. Michał w końcu wybudza się z letargu, stopniowo zaczyna brać życie we własne ręce, zostaje pilotem. Nawojka z determinacją prze do przodu, chce zostać lekarzem, na jej drodze staje pewien mężczyzna, naukowiec, który jest Żydem. I Amelka, cicha, spokojna, ciepła, jej serce skradł Walery, dzieli ich przepaść społeczna, pochodzą z zupełnie różnych światów. Trudne decyzje, tajemnice, czy ujrzą kiedyś światło dzienne? Marzenia, odważna próba ich realizowania. Miłość jej różne oblicza, rosnące podziały, chwile pełne uniesień, bólu, cierpienia i te pełne radości. Narodziny i śmierć, nic nigdy nie jest nam dane na zawsze. Warszawa i jej piękne oblicze, szybki rozwój, nowinki technologiczne, stare coraz częściej wypiera nowe. Jednak mentalność ludzi niewiele się zmienia, postrzeganie kobiet, ich rola w życiu. Ogólna niechęć i utrudnienia dla tych które chcą się uczyć. Kolejny raz nad Polską zbierają się czarne chmury. Przejmująca, pięknie utkana, wnikliwa, napisana sercem opowieść o miłości, rodzinie, nadziei i marzeniach. Historia całkowicie skradła moje serce, zostanie we mnie na długo, nie da się przejść obok obojętnie. Czuje podziw i szacunek dla twórczości Autorki! Mam nadzieję, że to jeszcze nie koniec. Z całego serca polecam całą serię. Tatiasza i jej książki :)

Czasami zadajemy sobie pytanie, jak wyglądało życie ludzi przed laty. Zastanawiamy się, w czym byli oni podobni do nas, a czym się różnili. Czy tak samo potrafili cieszyć się dniem, czy może żyli w ciągłym strachu o to, co przyniesie jutro? Jedno od lat jednak pozostaje niezmienne – to miłość, która bez względu na mijający czas wciąż zachwyca nas tak samo. Maciej Ciszak wraz z rodziną wiedzie spokojne życie w kamienicy, tak jak sobie wymarzył. Polska odzyskała niepodległość, dlatego w ludziach budzi się nadzieja na lepsze jutro. Niedługo jednak przychodzi cieszyć się z tego stanu, gdyż do stolicy już nadciąga bolszewicka ofensywa. Na powrót pojawia się strach i lęk o dalsze życie. Mijają jednak lata, a rodzina Ciszaków dalej żyje we względnym szczęściu. Dzieci Macieja i Staszki dorastają, realizują swoje plany i marzenia, mają własne dzieci i borykają się z wieloma trudnymi sprawami i wydarzeniami. Najmłodsza córka Nawojka jest zupełnie inna od rodzeństwa. Stawia na karierę zawodową i chce zostać lekarką. Droga jednak do tego celu jest bardzo wyboista. Czy najmłodsza Ciszakówna osiągnie zrealizuje swoje plany, czy może jednak wydarzy się coś, co raz na zawsze przekreśli jej karierę? „Skrawki nadziei” to książka, którą chciałam przeczytać ze względu na to, że jest kontynuacją pozycji „Cuda codzienności”, która wydana była jako powieść świąteczna. To w niej poznałam rodzinę Ciszaków, która miała piękną ale trudną historię. W pierwszym tomie troszkę nie przypadło mi do gustu przeskakiwanie przez wiele lat, dlatego po drugim tomie nie spodziewałam się, że to się zmieni. A było zupełnie odwrotnie. Od pierwszej strony lektury dosłownie zostałam wchłonięta przez czas i nagle znalazłam się wiele lat wcześniej. Stałam obok bohaterów, którym towarzyszyłam na każdym kroku. Zupełnie się tego nie spodziewałam. Jestem tą pozycją absolutnie zauroczona. Nic mi tym razem nie przeszkadzało, przez historię dosłownie płynęłam i do przeskoków czasowych chyba też już się przyzwyczaiłam. Bohaterowie, których po części miałam przyjemność poznać w pierwszym tomie, zyskali w moich oczach jeszcze więcej, a najmłodsza córka Ciszaków – Nawojka zdobyła moje serce. Książka ta opowiada historię niezwykłej rodziny, w której to miłość jest najważniejsza. Autorka w przepiękny sposób opisuje w niej wiele trudnych, życiowych sytuacji, w których siłę i wiarę w lepsze jutro dała właśnie miłość. Na szczególną uwagę zasługuje również sposób ukazania niezwykłej więzi między rodzeństwem, które zawsze mogło na siebie liczyć. Oczywiście nie oszczędzała też swoich bohaterów, którzy mieli zarówno swoje wzloty, jak i upadki. Nie pozbawiła ich również wad, które są przecież nieodłączną częścią każdego człowieka. Zatraciłam się w tej historii i z ogromnym żalem przyjęłam zakończenie. Nie dlatego, że było rozczarowujące czy smutne, ale dlatego, że tak bardzo zżyłam się z tą rodziną i chciałam jeszcze więcej ich historii. Mam ogromną nadzieję, że autorka nie poprzestanie na drugim tomie i wkrótce poznamy dalsze losy tej wyjątkowej rodziny. To jedna z lepszych serii opartych na tle historycznym jakie czytałam, dlatego szczerze ją polecam.

O powieściach Marii Paszyńskiej pisałam już wielokrotnie. Dziś chciałabym opowiedzieć Wam o najnowszej z nich zatytułowanej „Skrawki nadziei”, która jest kontynuacją „Cudów codzienności”. Jak zapewne się domyślacie są to dalsze losy rodziny Ciszaków osadzone w latach 1920 – 1938 . W tym czasie autorka po raz kolejny rozsnuwa przed czytelnikami pełne różnorodnych perypetii losy mieszkańców stróżówki na Smolnej. Młode pokolenie Ciszaków osiąga coraz większą dojrzałość snując własne plany na życie i dokonując własnych wyborów. Maciej i Staszka wchodzą zaś w wiek średni, co nie przeszkadza im w życiu na tzw. pełnych obrotach i wspieraniu swych ukochanych dzieci na ich życiowych ścieżkach. Michał, Bogna Nawojka i Amelka to tygiel różnorodnych charakterów i temperamentów. Zwłaszcza jeśli chodzi o dziewczęta – każda z nich ma bardzo odmienne spojrzenie na życie i świat. Każda z nich posiada różne priorytety i inne rzeczy są dla niej istotne, niemniej jednak dla wszystkich bardzo ważną osią życia jest rodzina, w której Ciszakowie przyszli na świat i się wychowali. Jeśli zaś chodzi o Michała to po 10 latach powraca on niejako do świata żywych z odmętów powojennej traumy, która zamknęła go na otoczenie na tak wiele lat… W książce jak to zwykle bywa w przypadku Marii Paszyńskiej nie brak, emocji i wzruszeń oraz niełatwych wyborów przed jakimi z różnych powodów stają bohaterowie. Wyraziste postacie ukazują ludzi z krwi i kości, którzy każdego dnia przeżywają życiowe wzloty i upadki, a także borykają się z kłopotami, rozterkami i ogromem odczuć, jakie nimi targają. Autorka w swej opowieści po raz kolejny zakorzeniła losy bohaterów w odpowiednim dla czasu akcji tle historycznym, co jest cechą znamienną dla jej i powieści i zawsze tworzy jeszcze bogatszy literacko klimat dla potencjalnego odbiorcy. Jeśli szukacie powieści, którą czyta się jednym tchem, a losy bohaterów przeżywa się tak, jak gdyby samemu było się ich naocznym świadkiem to „Skrawki nadziei” z całą pewnością będą czytelniczym strzałem w 10-tkę. Opowieść ta jest barwna i przepełniona emocjami, a jednocześnie nie brakuje w niej również nut refleksji, nostalgii i zadumy nad tym, co minione, ale i nad tym, co może przynieść przyszłość. Splatają się w niej miłość, radość, smutek, ból, ale także nadzieja na lepsze jutro i na to, że w gruncie rzeczy nie ma sytuacji bez wyjścia. W historii tej pokazane zostało także fundamentalne znaczenie rodziny w życiu człowieka oraz miłości, która jak okazuje się po raz kolejny nie jedno ma imię i nie jedną twarz… Polecam Wam „Skrawki nadziei” podobnie jak każdą przeczytaną przeze mnie dotąd książkę Marii Paszyńskiej i mam nadzieję, że zakochacie się w jej twórczości podobnie jak ja! * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2022/04/z-druga-wizyta-u-rodziny-ciszakow.html

„Wszystko przemija, a po nim nadchodzi nowe. Czyjś świat się kończy, żeby czyjaś historia mogła się rozpocząć, tak było i będzie zawsze. Wkrótce i na nas przyjdzie kolej”. ___ Staszka i Maciej Ciszakowie, których losy poznaliśmy w „Cudach codzienności”, wciąż mieszkają w przytulnej stróżówce w kamienicy hrabiego Przytyckiego. Ale ta historia nie będzie o nich, tylko o kolejnym pokoleniu – ich dzieciach: Michale, Bognie, Nawojce i Amelii. Ich cudowny mikroświat rodzinny wciąż trwa, pomimo światowych zawieruch i niepewności jutra, ogrzewany ciepłem ich serc. Zmiany nadchodzą stopniowo, ale nieuchronnie, szykując dla młodego pokolenia wiele niespodzianek. Kto w życiowych wyborach będzie się kierował sercem a kto posłucha trzeźwego głosu rozsądku? Czy Michał otrząśnie się z traumy a Bogna zaakceptuje nieoczekiwany dar od losu? Dokąd niezależność doprowadzi Nawojkę i kiedy delikatna Amelia zobaczy w sobie silną kobietę? ____ W „Skrawkach nadziei” nie śledzimy historii Ciszaków rok po roku. Zaglądamy do ich życia co kilka lat, zawsze na wiosnę a autorka zadbała, by każde z dzieci opowiedziało o swoich troskach i nadziejach. Dorośleją, dojrzewają, biją się z myślami, czy życiowe ścieżki, na które właśnie wkroczyli są tymi właściwymi. Staszka i Maciej, choć czasem zadziwieni ich decyzjami, pozwalają im wytyczać nowe drogi. Świat też nie stoi w miejscu, oferuje coraz to nowe możliwości. Młodsze pokolenie patrzy z nadzieją w przyszłość, starsi z nostalgią wspominają jak to kiedyś było. Nawet jeśli świat zyskuje coraz to mniej przyjazne oblicze, stróżówka zawsze będzie ich domem, miejscem, do którego mogą wrócić ze swoimi troskami, wątpliwościami, ale i łzami szczęścia. To nie świat salonów, muzyki czy eleganckich pań i dżentelmenów a właśnie gwar i harmider stróżówki Ciszaków jest wyznacznikiem szczęścia rodzinnego. _____ Maria Paszyńska w „Skrawkach nadziei” ujmująco kreśli historię czwórki rodzeństwa, pokazując jak zmienia się ich życie, ich priorytety w okresie międzywojnia. Zmiany są naturalną koleją rzeczy, ale oni nie ograniczają się do biernej roli marionetek. Wychodzą naprzeciw losowi, walczą o to, co ważne, nawet jeśli chwile zwątpienia dają mocno w kość. Dramaty dzielą, ale tylko po to, by później jeszcze mocniej scementować. Nic w życiu nie jest dane na zawsze, bo życie to miłość, śmiech i bliskość, ale też i strach, niepewność i czas żałoby. „Skrawki nadziei” krok po kroku uczą nas, co jest w życiu ważne. Rodzina. Bliskość. Wsparcie. Czułe gesty. Walka o własne szczęście mimo wszystko i pomimo wszystkich. [recenzja z bloga https://literackieprzeszpiegi.pl/]

Szalenie trudno napisać recenzję książki, która była ratunkiem w bardzo trudnym czasie, była nadzieją na lepszą przyszłość. Brakuje słów, nie pomagają kotłujące się w człowieku emocje. Jak nie spłaszczyć wielowymiarowości powieści, jak nie odrzec z piękna i głębi tej historii? Obawiam się, że będzie trudno. "Skrawki nadziei" to dalsze losy rodziny Ciszaków, których poznaliśmy w "Cudach codzienności". Maciej i Staszka wkroczyli już w wiek średni, ich dzieci dorastają, a wraz z upływającymi latami wyraźnie widać różnice między Michałem, Bogną, Nawojką i Amelką. Inne temperamenty, inne priorytety, odmienne usposobienie i marzenia. Każde z nich przyniesie starym Ciszakom ogrom radości. I ogarom cierpienia... "Nikt nie jest gotowy by przeżyć dobrze życie, ale robimy, co możemy". Te wszystkie drobne niepowodzenia, smutki i żale przyćmiewa widmo wojny, zmieniające się nastroje społeczne, niepokojące antysemickie ruchy i strach przed bolszewikami... "Głos pokoju jest często niesłyszalny wśród krzyku nienawiści". Nie sposób nie pokochać Ciszaków. Ta więź spajająca ich w jedność, wzajemny szacunek, zrozumienie zaklęte w ciszy, wsparcie ukryte pod subtelnym gestem. I troska o matkę, ojca, brata, siostrę. Pani Maria utkała historię na bazie ogromnej miłości scalającej w jedno tak różnych bohaterów. Pragmatyczna Bogna, wyzwolona Nawojka, lekkomyślny Michał i subtelna, delikatna, radosna Amelka. Różnice między nimi jeszcze mocniej podkreślają jak ogromną rolę w życiu człowieka odgrywa wsparcie i miłość najbliższych. W obliczu największych tragedii to właśnie rodzina stanowi filar, bezpieczną przystań, kotwicę. Maria Paszyńska jest po prostu doskonałą pisarką. Lekkość pióra, swoboda, z jaką czytelnik zatraca się w wykreowanym przez panią Marię świecie zakrawa na fenomen. Przenosimy się w czasie, przenosimy się w przestrzeni. Współodczuwamy. Płaczemy. Pani Maria nie mogła wiedzieć, że ta powieść i niesiona przez nią treść będzie wybrzmiewać w tak strasznym czasie, jakim jest zbrojna napaść na Ukrainę i wojna. "Skrawki nadziei" przynoszą ukojenie i przywracają wiarę w dobro... Brzmi strasznie banalnie, ale właśnie ta powieść niesie nadzieję, drobne skrawki nadziei, że jeszcze będzie dobrze, jeszcze będzie normalnie. Zachwyt. I niech to słowo podsumuje to, co myślę o "Skrawkach nadziei". Bo więcej pisać nie trzeba.