Skaza (okładka miękka)

"Psem nie zostajesz wtedy, gdy zakładasz mundur. Psem zostajesz, nasiąkając złością na wyrządzane zło, gdy w dobrym człowieku wyczuwasz skazę".............................. Jeśli ktoś twierdzi, że nasz rodzimy rynek wydawniczy nie ma nic do zaoferowanie wielbicielom świetnych kryminałów, to z wielką przyjemnością wyprowadzę go z tego błędu. Ostatnio mam ogromne szczęście do rewelacyjnych książek z tego gatunku, a jedną z nich jest właśnie "Skaza" Roberta Małeckiego. Już sama okładka przyciąga wzrok. Spokojne, zasnute poranną mgłą jezioro, na którym delikatnie kołysze się niewielka, opuszczona łódka. Kiedy pierwszy raz wzięłam do ręki książkę, wpatrywałam się w tę scenę jak urzeczona, a potem zaczęłam czytać .... i przepadłam bez reszty. Robert Małecki dał się poznać czytelnikom jako autor świetnej trylogii kryminalnej z dziennikarzem Markiem Benerem w roli głównej. "Skaza" natomiast jest pierwszą częścią nowego cyklu kryminalnego, którego akcję umieścił autor w niewielkiej, podtoruńskiej Chełmży, a głównym bohaterem uczynił komisarza chełmżyńskiej komendy policji Bernarda Grossa..... Zimą 2018 roku, dziewczynka bawiąca się z psem na zamarzniętym jeziorze, zauważa pod skutą lodem taflą wody ludzką dłoń. Z jeziora zostają wyłowione zwłoki miejscowego nastolatka i wszystko wskazuje na to, że śmierć chłopca nastąpiła w wyniku przypadkowego utonięcia. Niedaleko miejsca zdarzenia komisarz Gross odnajduje jednak kolejne zwłoki, tym razem nieznanego nikomu bezdomnego mężczyzny, które również nie noszą znamion przestępstwa. Tak więc "są ciała, nie ma zbrodni". Sprawa wydaje się naprawdę prosta - mroźna noc i kruchy lód, jednak komisarz intuicyjnie czuje, że te dwa ciała, znalezione tak blisko siebie to nie może być przypadek, że to zdarzenie skrywa jakąś mroczną tajemnicę, którą rozwiązać mogą tylko odpowiednio zadane pytania. I Bernard Gross je zadaje. Krok po kroku dociera do prawdy, która swój początek miała dziesięć lat temu. To wtedy dochodzi do tajemniczego zniknięcia lokalnego przedsiębiorcy, jego żony i jej przyjaciółki. Sprawa ta do dziś pozostaje niewyjaśniona i wszystko wskazuje na to, że jest powiązana ze współczesnymi wydarzeniami.......... Autor od pierwszego aż do ostatniego rozdziału powieści trzyma nas w czytelniczym szachu. Tutaj nie ma przypadków, zbędnych wątków czy dróg na skróty. Jest dogłębnie przemyślana fabuła, która naprzemiennie przedstawia wydarzenia dziejące się współcześnie z tymi, które rozegrały się dekadę temu. Czytając "Skazę" cały czas miałam wrażenie jakby otaczała mnie mgła znad chełmżyńskiego jeziora, nieustannie czułam to mroczne napięcie towarzyszące śledztwu. Mimo, że pod koniec powieści miałam już wytypowanego podejrzanego, to wciąż nie mogłam doprecyzować motywu. W tym przypadku udało się autorowi mnie zaskoczyć. Bardzo polubiłam głównego bohatera, rasowego glinę, który mimo życiowej tragedii bez reszty poświęca się pracy, którą kocha. Bernard Gross jest inteligentny i bezkompromisowy, chociaż zagubiony w życiu rodzinnym i osobistym. To po prostu dobry człowiek, który codziennie mierzy się z własnymi demonami przeszłości. Myślę, że w miarę pojawiania się kolejnych tomów serii autor powoli odkrywać będzie przed czytelnikiem tajemnicę tej tragicznej nocy, której wydarzenia kładą się cieniem na całym życiu komisarza......... Dla tych czytelników, którzy znają i lubią twórczość Roberta Małeckiego "Skaza" to pozycja obowiązkowa, tym natomiast którzy nigdy wcześniej nie słyszeli o autorze, a są wielbicielami kryminałów, serdecznie książkę polecam, na pewno nie będziecie zawiedzeni........... "Psem zostajesz wtedy, gdy reagujesz. Nie odwracasz się, nie uciekasz, tylko instynktownie działasz. Zwalczasz zło bez względu na sytuację"...............wrotkaczyta.blogspot.com

Bernard Gross policjant z wieloletnim stażem pewnego zimowego dnia wyszedł na orzeźwiający spacer. Nie przypuszczał jednak jak ten pomysł się skończy… Pod skutą lodem taflą jeziora znajduje zwłoki nastolatka. Gdy na miejsce przyjeżdża patolog, jednoznacznie stwierdza, że śmierć nastąpiła w wyniku utonięcia. Obok ciała chłopca policjanci odnajdują łódkę, w której znajdują kolejne ciało, w tym przypadku również nie widać by ktoś pomógł starszemu mężczyźnie odejść z tego świata. Wszystko wygląda na wypadek, oba te zgony liczy wyłącznie mroźna noc, ale czy na pewno? Policyjny nos Grossa podpowiada mu, że to nie może być przypadek. Rozpoczyna śledztwo, które jest o tyle trudne, że mieszkańcy małego miasteczka szybko nabierają wody w usta i odgradzają się od śledczych grubym murem milczenia. Pomimo przeszkód komisarz odkrywa, że początkiem tej tragedii wcale nie był zimowy wieczór a historia sprzed dekady… To pierwsza książka Roberta Małeckiego, jaką przeczytałam a zarazem pierwszy tom z Bernardem Grossem w roli głównej. Ze wstydem przyznaję, że nie znałam wcześniej tego autora. Jak fanka kryminałów, którą bez wątpienia jestem mogła nie czytać książek kogoś tak GENIALNEGO? Ależ to jest autor, ależ on prowadzi fabułę! Absolutnie nie mam się, do czego przyczepić. Jest mrocznie, zimno a chłód z kartek powieści przeszywał mnie na wskroś. Chociaż „Skaza” liczy prawie 600 stron przeczytałam ją w trzy dni i tak żałując, że nie mam czasu na to by skończyć ją za jednym posiedzeniem- tak, tak trudno było się od niej oderwać. Małe miasteczko, kilka trupów w szafie, tajemnica i śledczy z krwi i kości- oto przepis na sukces, który Małecki wykorzystał najlepiej jak się dało. Podał czytelnikom na tacy wykwintne danie, z którego każdy, nawet najbardziej wyrafinowany smakosz kryminałów będzie zadowolony. Za egzemplarz serdecznie dziękuję Czwartej Stronie Kryminału.

Zimą 2018 roku. Ze skutego lodem jeziora zostają wyciągnięte zwłoki nastolatka. Wszystko wskazuje na to, że doszło do nieszczęśliwego wypadku, pod chłopakiem załamał się lód i utonął. Znamion przestępstwa nie nosi też ciało starszego, bezdomnego mężczyzny o nieustalonej tożsamości. Oba zgony łączy tylko mroźna noc. Komisarz Bernard Gross uważa, że w tej sprawie kryje się coś więcej. Zaczyna badać okoliczności śmierci chłopaka i mężczyzny. Kiedy zaczyna wypytywać okolicznych mieszkańców o pewne sprawy, ci zaczynają się zachowywać co najmniej dziwnie. Dlaczego? To było moje pierwsze spotkanie z autorem. Bardzo udane i chcę więcej. Ta książka tak siadła mi na psychice, że w nocy miałam koszmary. Już dawno żadna powieść nie wywarła na mnie takiego wrażenia. Mocne to było. Mocne, ale cholernie dobre. Są dwa ciała, ale nie ma krwi, więc nie ma zbrodni. Ale czy na pewno ich śmierć to był nieszczęśliwy wypadek? Uwielbiam tego typu powieści, w których na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się jasne, ale koniec końców okazuje się, że myliłam się, zakładając pewne rzeczy. Ta książka była dla mnie kompletnym zaskoczeniem. Nie wiedziałam, czego mam się po tej historii spodziewać. Autor potrafił utrzymać mnie w napięciu i kończył rozdziały w takim miejscu, że jak mantra powtarzałam sobie słowa "jeszcze jeden rozdział i idę spać". Nie byłam w stanie odłożyć książki na półce, nie wiedząc, co wydarzy się dalej. To nie jest typowa sensacja, gdzie mamy akcję za akcją, trup ściele się gęsto i co chwilę ktoś do kogoś strzela. Tego tutaj nie znajdziecie. Siła tej powieści tkwi w jej klimacie. Mrocznym i niepokojącym. Nieco obawiałam się tego, że autor popłynie, jeśli chodzi o połączenie wątków kryminalnych z obyczajowymi, ale jak się okazało, niepotrzebnie. Każdy wątek jest tutaj odpowiednio wygrany i przyznam, że dramat Bernarda Grossa mnie poruszył. To nie był kolejny policjant z mroczną przeszłością, który jest do bólu sztampowy. To bohater, którego się lubi i któremu się kibicuje. Mole książkowe na pewno go pokochają :) Jestem oczarowana tą powieścią. Po pierwsze, jest przemyślana od początku do końca i nie ma tu przypadkowych wątków. Po drugie - bohaterowie są prawdziwi, wierzy się w ich kreacje i problemy. Warstwa psychologiczna jest tutaj na medal. Po trzecie - zarówno dramat, jak i kryminał wybrzmiewają w tej powieści. To bardzo mocne otwarcie cyklu. Czekam na więcej i gorąco polecam wszystkim fanom kryminału.

"Milczenie to skarb z ukrytą tajemnicą" Dwa ciała, jeden detektyw, żadnego zabójcy. Gdy śledczy wyciągają z jeziora zwłoki nastolatka, nic nie wskazuje na przestępstwo. Wkrótce jednak śledczy odkrywają drugie ciało w niewielkiej łódce na tym samym jeziorze. Na ciele bezdomnego, starszego mężczyzny, znalezionego nieopodal również nie ma śladów zbrodni. Dwie ofiary bez wyraźnych śladów to za malo aby uruchomić śledztwo. Jednak zdaniem komisarza Bernarda Grossa nic nie jest takim jak się wydaje. Policjant zaczyna zadawać niewygodne pytania i odkrywa mur, za którym czają się tajemnice z przeszłości. Czy uda się wymierzyć sprawiedliwość ? Przekonajcie się sami. "Skaza" to bardzo dobrze dopracowana opowieść o błędach z przeszłości, które powracając zmieniają życie wielu niewinnych osób. To historia, w której kryje się wiele emocji, które nie zawsze rozumiane są przez wszystkich w ten sam sposób. Jak wiele można zrobić aby ocalić najbliższych ? Czym jest sprawiedliwość i czy mamy prawo definiować ją według naszego uznania ? Czy uda się zapomnieć o błędach przeszłości ? Oprócz świetnie prowadzonego wątku kryminalnego znajdziemy w książce również prywatne życie bohaterów i wiele uniwersalnych przesłań mogących skłonić do zastanowienia. Akcja przedstawiana jest dwutorowo. Rozdziały dotyczące obecnych wydarzeń i śledztwa przeplatają się z opowieścią bohaterów z przeszłości.  Autor odkrywa przed nami stopniowo poszczególne elementy układanki nie oszczędzając nam jednak mylnych tropów, dzięki czemu czytelnik sam musi odkryć co jest prawdą. Akcja budowana jest powoli ale z pewnością nie wywołuje nudy - ciekawe dialogi i barwne opisy nie pozwalają oderwać od niej uwagi. Może nie znajdziecie tutaj szalonych akcji policyjnych czy scen walki ale uwierzycie , że wyjątkowy klimat książki nie pozwoli Wam odłożyć jej na bok. Podsumowując - "Skaza" to świetnie napisany kryminał z nutką mrocznego niepokoju i świetnie zbudowanym tłem, które nadaje książce wyjątkowości. Czekam na kontynuację i gratuluję autorowi świetnej książki.

Mroczny, klimatyczny kryminał, który raz za razem sprawia, że włos jeży się na karku. Niby nic strasznego, nie ma rozlewu krwi, ani tłumu ofiar. A jednak czytając czułam wielki niepokój. Autor świetnie wodzi czytelnika za nos, nic nie jest oczywiste. Śledczy niczym pies tropiący sprawdza dokładnie każdy trop. Do tego trudne, czasem dramatyczne wątki towarzyszące - i te na komendzie, i te w domu komisarza - bardzo wciągają i intrygują. Całość oceniam wysoko i już czekam na drugi tom!

Mówią o nim, że rozwiązał wszystkie powierzone mu śledztwa. I choć może niekoniecznie mają rację, w każdej legendzie tkwi źdźbło prawdy. Choć jego życie prywatne legło w gruzach, ograniczone do szpitalnych wizyt u boku wegetującej żony, wciąż wierzy w słuszność pracy policji. I wykorzystując własną inteligencję oraz smykałkę do zadawania celnych pytań, nie szczęści wysiłku i trudu, by ułożyć pełen obraz z rozsypanych puzzli tego śledztwa. Bernard Gross, bohater przedstawiony z perspektywy narracji trzecioosobowej to glina z krwi i kości, konkretny, rozgarnięty, zdeterminowany. Warto się z nim zaprzyjaźnić, bo to dopiero początek cyklu kryminałów z jego udziałem. I to jaki początek! Nie ma spektakularnego morderstwa, ociekających krwią opisów czy mrożącego krew w żyłach napięcia. To nie ten typ sensacji, która co rusz funduje petardę powodującą palpitacje serca. Tutaj sprawa zaczyna się zwyczajnie, choć w powietrzu cały czas wisi znak zapytania, aura niepewności podsycana przywoływanymi wydarzeniami sprzed lat, w których to pojawia się obraz patologicznej sytuacji pewnej rodziny, relacji, które – wszystko na to wskazuje – muszą zakończyć się nieszczęściem. Autor zadaje wiele pytań, rozpoczyna kilka wątków po to, by potem wszystko zgrabnie ująć w jedną całość. Przeszłość upominająca się o sprawiedliwość i brzydota skrywana pod grubą warstwą pozorów. Kiedy Bernard Gross bierze sprawy w swoje ręce, nic się przed nim nie ukryje. Choć trzeba przyznać, że tym razem ma co robić i wcale nie jest tak łatwo. Oprócz pierwszoplanowego wątku Robert Małecki oferuje także kilka tych pobocznych, otwierając drzwi do życia prywatnego głównego bohatera oraz komisariatu policji, gdzie nie wszyscy mogą pochwalić się czystą kartą. Zdrady, osobiste tragedie, rodzinne nieszczęścia i nieprzepracowane problemy mogące doprowadzić do nieszczęścia. Różnorodna kreacja stanowiących tło postaci, pośród których raczej dominują ci mający coś za uszami, zimni i skupieni na własnym szczęściu. Na zakończenie początek kolejnej sprawy, której ja z przyjemnością przyjrzę się bliżej. Słusznie typowałam sprawcę całego zajścia, choć nie byłam go w stu procentach pewna. Nie traktuję tego jednak jako wadę, bo po pierwsze nastąpiło to dość późno, po drugie – wiele jest do odkrycia, więc na brak newsów narzekać nie mogłam. Mam jednak wrażenie, że na jednej ze stron nastąpiło małe zamieszanie związane z imionami (dwu czy trzykrotnie użyto niewłaściwego) co nieco zbiło mnie z tropu i musiałam czytać jeszcze raz żeby się upewnić, czy to ja mam problem z odbiorem treści czy nastąpiła pomyłka. Jestem przekonana, że chodzi o to drugie (str. 160) i właśnie to niedopatrzenie potraktuję jako jedyną, większą wadę tej historii. To moje pierwsze spotkanie z prozą autora i przyznaję szczerze, udane. Misternie utkane śledztwo podparte rozbudowanym tłem fundującym wątki poboczne. Bez zbędnych krwawych scen, z portretami psychologicznymi i wachlarzem mniejszych czy większych grzeszków czy tragedii. Na czele komisarz Bernard Gross, inteligentny, choć niewyidealizowany. Godne otwarcie cyklu, któremu ja na pewno w późniejszym czasie będę chciała przyjrzeć się bliżej. https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/08/skaza-robert-maecki-dwa-ciaa-zero.html#more