Ścigając zło. Rozmowy o zbrodni, śledztwie i karze (okładka  miękka, 01.2022)

Niestety przeraklamowana. Dla tych którzy szukają czegoś więcej w tej tematyce mogą się rozczarować.

Słabe i cholerne cholernie drogo nie wiecie już ile wziąć za książkę

Bardzo polecam

„Obcowanie ze śmiercią potrafi nauczyć różnych dobrych rzeczy w życiu, ale gdy nie trzymasz jej na pierwszym, ale właśnie gdzieś na dalszym planie” Każdy, kto zna mnie choć trochę, wie, że jestem fanką książek true crime. Uwielbiam czytać prawdziwe historie, nie tylko zabójców, ale także osób, które biorą udział w dochodzeniach. To niezwykle fascynujące i pozwala bliżej poznać tajniki pracy śledczych. Ostatnio miałam wielką „fazę” na reportaże, czy literaturę faktu. Po niesamowitym „Szatan w naszym domu…”, z zapałem siadłam do kolejnej pozycji o podobnej tematyce. „Ścigając zło Rozmowy o zbrodni, śledztwie i karze” to zbiór wywiadów z osobami, które na co dzień stykają się z przestępczością w ten czy inny sposób. Mamy opowieści policjantów, prokuratora, strażnika więziennego, medyka sądowego, biegłej psycholog i antropologa. Odkrywają oni przed nami tajniki swojej pracy. Do książki usiadłam z wielką nadzieją. Od zawsze fascynują mnie tajniki pracy śledczych. No i niestety już dawno żadna książka mnie tak nie rozczarowała. Po pierwszych kilkunastu stronach zamknęły mi się oczy. Opowieść policjantów z lat 90. nie przyniosła mi tego, czego bym oczekiwała. Następnie przechodzimy do rozmowy z prokuratorem i tutaj zrobiło się nieco ciekawiej. Powiem szczerze, że przez kryminały miałam nieco wypaczony obraz prokuratora. Paweł Marcinkiewicz ciekawie opowiedział o pracy prokuratora, obalił też kilka mitów, które narosły wobec osoby prokuratora. Wyjaśnił, jak pracują służby. Nie była to bardzo porywająca rozmowa. Mamy także rozmowę z antropologiem Wojciechem Czubakiem. Pan Wojciech Czubaka ciekawie przeprowadził nas przez swoją ścieżkę kariery, wyczerpująco opowiedział o starych i nowoczesnych metodach badania dowodów. I właściwie to tyle, co mam do powiedzenia o tej rozmowie. Nie była długa, nie zaciekawiła mnie jakoś bardzo mocno. Była dobra. Kolejny swoją opowieść zaczyna medyk sądowy i zdecydowanie była to jednych z ciekawszych rozmów z książki. Dr Filip Bolechała ciekawie i wyczerpująco opisał swoją pracę oraz sposób, w jaki dotarł do miejsca, w którym się znajduje. Dowiedziałam się, jak przeprowadzane są sekcje, kiedy się je wykonuje. Doktor poruszył także kontrowersyjny temat, którym są farmy śmierci (czytaliście Trupią farmę?) i szkolenie psów do znajdowania zwłok. Ta rozmowa rozbudziła moją ciekawość, więc zdecydowanie chętnie poczytam jeszcze o medykach sądowych. Potem mamy opowieść Leszka Chołki, z którym Autorzy przeprowadzili dwa wywiady. Jeden dotyczył jego pracy w BSW oraz w Służbie Więziennej, więc te dwie rozmowy opisze razem. Obie były ciekawe, rozmówca przytaczał wiele przykładów, opowiadał z pewną pasją, którą czuć było nawet na papierze. Zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu rozmowa o Służbie Więziennej. Widać było niesamowitą wrażliwość i chęć pomocy Leszka Chołki. „Chociażby nie wiadomo jak komiczne i wesołe momenty się w więzieniu zdarzały, to nie zmienia to faktu, że nieważne, jak humanitarne warunki by się stworzyło, więzienie i tak nie jest miejscem dla człowieka”. Ostatnią rozmową jest ta z Zuzanną Sochacką – biegłą psycholog. Ten wywiad podobał mi się najbardziej. Najbardziej wbił się w mój gust. Pani Zuzanna Sochacka świetnie opowiedziała o swojej pracy, o zaburzeniach. Przeprowadziła nas przez testy, pokazała całe spektrum różnych zaburzeń. Dużą częścią rozmowy był temat seryjnych morderców, tego, co ich „napędza” i „tworzy”. Gdyby ta rozmowa otwierała książkę, zdecydowanie inaczej podeszłabym do tej książki. Nie był to najlepszy reportaż, jaki czytałam, ale warto samemu się przekonać i poczytać o pracy organów ścigania. Niekiedy te opowieści są przerażające, a rzeczywistość przegania fikcję. „Zabicie człowieka przez człowieka to dla nas coś zupełnie nienaturalnego, a jednak wciąż się to dzieje. Tkwi w tym paradoks. Ale zabija zawsze człowiek, a nie żadna bestia”.

O mokrej robocie na sucho.. To doznanie czytelnicze było fest git i proszę się tu nie doszukiwać grypsery :) A tak całkiem poważnie, publikację i jej treść, którą miałam przyjemność przeczytać, przeszła moje najśmielsze oczekiwania. To pigułka wiedzy z nauk kryminalistyki i kryminologii dla nawet powiedziałabym wybrednych pożeraczy książek. Mimo objętości opracowania nie znalazły się tu dla mnie materiały, które powodowałyby nudę. Owszem były tematy bardziej dla mnie ciekawsze i te, które mniej mnie zainteresowały. Jednakże wybór treści autorów proponujący tak szeroki zakres tematyczny wokół tytułowego zła, dla mnie był strzałem w dziesiątkę.  Czy są na sali jeszcze nieprzekonani? Chyba tylko czytelnicy, którzy nie sięgają po tego typu literaturę i fachowcy. Bo nawet dla mnie jako czytelniczki sięgającej po true crime, to była fascynująca podróż. Poprawcie mnie, jeśli się mylę, ta polska (podkreślam) pozycja jest chyba jedną z pierwszych na naszym rynku czytelniczym, która jest tak obszerna? ."Sprawy kryminalne to bardzo pociągająca sfera. Wszyscy oglądamy seriale o profilerach czy CSI, czytamy książki, wyobrażamy sobie agentkę Starling chodzącą do Hannibala Lectera. I to przyciąga..". Owszem! I o tym właśnie rozmawiają autorzy, którzy zadają różnorakie pytania wokół wykonywujących zawód m.in.: policjantów CBŚ, prokuratora czy biegłej sądowej. To również osoby, z których wiedzy/konsultacji korzystali autorzy przy pisaniu swoich etnokryminałów. Jako że od kilku lat pozostaję niezmiennie ich fanką, kolejny raz nadmienić muszę i zachęcam was po ich sięgnięcie. "Nie ma czegoś takiego, jak przewidziany z góry harmonogram czy spis czynności, które na miejscu się przeprowadza". Za to w tej lekturze, pozbawionej fikcyjnej fabuły, istnieje jakaś sekwencja odpowiedzi na nie jedno zadane pytanie wokół zbrodni, śledztwa i kary.Znajdziecie tu siedem rozdziałów, w których chciałaby, aby "przesłuchania" nie miały końca. Nie ma przecież chyba cenniejszego niż czerpanie wniosków z wydarzeń rzeczywistych i doświadczeń profesjonalistów?  Co to jest clou procesu? Czym jest słynna sześćdziesiątka? Kim jest „enka”, „petka” czy „R”? Jakie czynności prowadzi prokurator?  Pytań i cytatów, z którymi mogłabym się z wami podzielić, jest niezliczenie wiele. Nie pozostaje nic innego, jak samemu się przekonać. Bardzo polecam lekturę autorom kryminałów, którzy również wciąż poszerzają swoją wiedzę. Bo choć mnie nie drażni użycie sformułowania "seryjny morderca" w kryminale retro, tak innego czytelnika już tak i może on nie zostawić suchej nitki na autorze. Również precyzja zachowana w naukowej terminologii pozwoli na uporządkowanie wiedzy naszej i pisarzy. Więc jaka jest "optyka na sprawy" wszystkich autorów?Moja, jak zawsze, to więcej i więcej wiedzy. Tak bardzo zainteresował mnie rozdział poprowadzony z dr Filipem Bolechałą, że skusiłam się na kupno jego publikacji pt. "Zabójstwo a niepoczytalność".

Oto niesamowite rozmowy, które autorzy powieści kryminalnych przeprowadzili z interesującymi ludzmi. Małgorzata i Michał Kuźmińscy rozmawiali z medykiem sądowym, biegłą psycholog, antropologiem sądowym, prokuratorem, policjantami oraz strażnikiem więziennym. Są to osoby, które pomagały im podczas pisania kryminałów. A teraz, zabrali glos, opowiadając o sobie. Ci ludzie podzielili się z nami szczegółami swojej pracy. W oparciu o przykłady z życia wzięte, powiedzą o dobrych i złych momentach. Czasami nawet zabawnych. O tym, co skłoniło ich do podjęcia akurat takich zawodów. Jak sobie radzą z trudnościami, z emocjami. Bo to nie są łatwe zawody, ale odpowiedzialne i przede wszystkim zawody, które wymagają pracy z różnymi osobami. Od cierpiących ofiar, po naprawdę zepsutych sprawców. Będzie o życiu i różnych jego etapach, ale będzie też o śmieci. Czego dowiemy się z książki? Naprawdę wiele! W rozmowie z medykiem sądowym przeczytamy sporo na temat rozkładu ciała po śmierci, o sekcji zwłok. Z kolei strażnik więzienny przybliży nam strukturę więzienia, hierarchię jaka panuje wśród osadzonych. Wyjaśni pojęcia znane tylko więźniom. Z książki dowiemy się też na czym polega np. daktyloskopia, jak wyglądają testy psychiatryczne, przeczytamy policyjne anegdoty. To była naprawdę fascynujaca lektura! Część wiadomości jakie tu znalazłam, przekazano mi już na studiach (np. te dotyczące daktyloskopii, zabezpieczania dowodów i miejsca zdarzenia, działań prewencyjnych policji). Mogłam uzupełnić swoją wiedzę. Ale dowiedziałam się z tej książki o wielu zupełnie nowych dla mnie zagadnieniach, chociażby jak wygląda sekcja zwłok, czy też, co dzieje się z ludzkimi kośćmi na przestrzeni lat i co pozwala odróżnić, że jedne są starsze od drugich. Książka jest dość słusznych rozmiarów, ma 491 stron. Przeczytałam ją w dwa dni. Zawiera tyle ciekawych informacji, przede wszystkim faktów, że nie mogłam się jej oprzeć. Cały czas miałam w głowie, że to nie fikcja literacka, a rozmowy z prawdziwymi ludźmi. Prawdziwe zbrodnie, prawdziwi sprawcy. To sprawiało, że czasami ogarniało mnie wielkie przerażenie. Autorzy książki oraz ich rozmówcy obalają mity. Robią to na przykładzie popkultury, stawiając fikcyjnych bohaterów literackich w realnych sytuacjach. Mówią, jak jest naprawdę. Co nie byłoby możliwe w realnym życiu, a jedynie w w książkach i filmach tak to wygląda. Przygotujcie się też na opowieści o drastycznych wydarzeniach. Ta książka z pewnością znajdzie się na półce z moimi ulubionymi tytułami. I z czystym sumieniem mogę Wam ją polecić!

Genialna. Mogę to Wam zdradzić na samym wstępie. Rozmowy, które autorzy przeprowadzili ze swoimi gośćmi, to ciekawe historie, cenne wiadomości wprowadzające nas w świat odkrywania zbrodni, a do tego opis ludzi, którzy na co dzień widzą zło, jak to wpływa na ich życie poza pracą. Kuźmińscy spotkali się z osobami, które wcześniej pomogły im przy pisaniu powieści kryminalnych: byłymi policjantami, mężczyzną z BSW oraz straży więziennej, psychologiem, antropologiem i prokuratorem. „Ścigając zło” to książka, w której rozmówcy rozprawiają się z powszechnie znanymi mitami dotyczącymi ich pracy. Na przykład tym, że prokurator będąc na sali rozpraw wstaje i krzyczy „SPRZECIW!” albo uprzykrza życie biednej policji, bo ma większe ego i jego musi być na wierzchu? Nic bardziej mylnego. Zastanawialiście się jak czują się policjanci, w których wymierzana jest krytyka, bo według społeczeństwa mogli nie pójść na jakiś strajk, a w rzeczywistości nie mogli odmówić przyjęcia rozkazu? Spodziewaliście się, że medyk sądowy podaje prawdę i wszyscy traktują ją jako 100% potwierdzenie wydarzeń? Otóż nie zawsze tak się dzieje i właśnie takie mity są rozwiewane w tej książce. Bardzo podobał mi się rozdział poświęcony więziennictwu. Leszek, który w swojej karierze był policjantem, pracownikiem BSW, kilka lat spędził w służbie więziennej. Historie, które opowiadał, były bardzo życiowe, szczere. Nadawał osadzonym ludzką twarz, pokazywał ich emocje, ale jednocześnie nie bronił ich. Świetnie wskazał plusy oraz minusy polskiego więzienia. Chętnie dowiedziałabym się jeszcze więcej o jego pracy i doświadczeniach ze skazanymi. Książkę polecam osobom, które chcą się dowiedzieć jak w Polsce funkcjonuje system sprawiedliwości. Dzięki rozmowom przeprowadzonym przez autorów, możemy sobie wszystko ułożyć w spójny ciąg, który pokazuje ile pracy jest włożonej, aby skazać przestępcę. Polecam również osobom lubiącym kryminały, ponieważ „Ścigając zło” pokazuje prawdziwą stronę śledztw, nie tę fabularyzowaną, podkręconą na rzecz dobrej rozrywki. Brawa dla autorów za rzetelną i wciągającą publikację.

"Ścigając zło. Rozmowy o zbrodni, śledztwie i karze." - tę książkę powinien posiadać każdy fan gatunku, w którym królują zbrodnie i śledztwo. Mowa oczywiście o kryminale. Dzięki autorom Małgorzacie i Michale Kuźmińskim oraz ich gościom mamy możliwość poznać od kuchni tajniki pracy ludzi, którzy na co dzień mają styczność z przestępcami, ofiarami przemocy, zwłokami. Nie ma co się oszukiwać, praca prokuratora czy strażnika więziennego nie jest łatwa. W środowisku walki z przestępcami panują specyficzne zasady. Trzeba wsiąknąć w świat, który dla zwykłego obywatela jest fikcją, którą czyta się tylko w książkach. W świecie tym króluje adrenalina, ale także umiejętność manipulowania człowiekiem. Mówię tu o przestępcach, którzy próbują wyjść obronną ręką z tarapatów i śledczych, prokuratorów, którzy chcą dowieść winy. W książce jest zawarte mnóstwo wiedzy, która rozjaśni czytelnikowi pracę wielu ludzi związanych z światem przestępczym - bezpośrednio lub pośrednio. Porównania czynności zawartych na kartach kryminałów do świata realnego są naprawdę ciekawe, i co więcej, pewnie niejedna osoba będzie szukała w kolejnych książkach nieścisłości. Uwierzcie, trochę ich znajdziecie 😉 "Ścigając zło. Rozmowy o zbrodni, śledztwie i karze" to reportaż, który musi znaleźć się w Waszej biblioteczce. Każdy z gości, który udziela wywiadu, omawia swój zawód, z jakimi sytuacjami ma styczność, wyjaśnia pojęcia, które my mylnie możemy odbierać. No i porównania fikcji z rzeczywistością. Naprawdę, kawał dobrego reportażu. Cieszę się, że miałam okazję przeczytać tę książkę, bo jestem choć troszeczkę mądrzejsza, jeśli chodzi o samo postrzeganie ludzi pracujących przy wymiarze sprawiedliwości, ganiających za przestępcami, czy na przykład medyka sądowego, który ma już mniej przyjemniejszą część pracy. Zagadnienia są prosto wyjaśniane, ale dokładnie, tak by nakreślić czytelnikowi jak najrzetelniej, z czym dany zawód się wiąże. Wiele pojęć mylimy, ale zobaczcie... Kuźmińscy przyszli na ratunek czytelnikom powieści kryminalnych. Serdecznie polecam, to naprawdę świetny reportaż.

Uwielbiam czytać reportaże i wywiady. To zawsze pozwala zerknąć za kulisy zawodów, do których nie mamy dostępu. Często jest tak, że nasza wiedza o konkretnej dziedzinie jest w najlepszym przypadku powierzchowna, niepełna, w najgorszym – oparta na błędnych wyobrażeniach, powielanych stereotypach. Lektura tej książki podziałała na mnie ożywczo: po pierwsze – dotyczy tematów, które leżą w kręgu moich zainteresowań, po drugie zderza wyobrażenia wyniesione z kryminałów, popkultury z rzeczywistością. „Ścigając zło” to rozmowy z ludźmi, którzy doskonale wiedzą, czym różni się literacka fikcja od rzeczywistości – wskazują i punktują „wykroczenia” popełniane przez twórców lubujących się w tematyce kryminalnej. Wiedza i doświadczenie, barwne i wciągające historie, osobiste i zawodowe przeżycia i spojrzenie z perspektywy ekspertów, anegdoty, przedstawienie kosztów swojej pracy – to wszystko, opowiedziane z pasją, jest największą wartością tej książki. Można powiedzieć, że są to małe wykłady popularnonaukowe. Autorzy zadają celne pytania policjantom, strażnikowi więziennemu, prokuratorowi, medykowi sądowemu, antropologowi sądowemu i biegłej psycholog, a rozmowa toczy się płynnie i lekko – choć dotyczy najcięższych tematów. Szeroka wiedza, której tylko cząstka trafia do powieści o zbrodniach, tu stoi na pierwszym miejscu. Można czerpać garściami! A przy okazji uporządkować formalną terminologię: czym różnią się słowa używane czasem zamiennie, np. śledztwo i dochodzenie; medyk sądowy, lekarz sadowy i patomorfolog; zeznanie i wyjaśnienie? Jaka czynność odbywa się wg. zasady: nie wiadomo, jak to działa, ale działa? Jak składane jest ciało po sekcji? Czego uczy obcowanie ze śmiercią? Dla mnie ta książka powinna mieć tysiąc stron i pewnie jeszcze byłoby mi mało! Myślę, że jest to obowiązkowa pozycja dla wielbicieli kryminalnych klimatów, zwłaszcza dla tych, dla których liczy się prawda, nie tylko rozrywka. Przybijam #zuzyznakzajebistości! A #premiera – dziś. Łapcie za tę pozycję koniecznie!

Czy świat przedstawiany w kryminałach odpowiada chociaż trochę prawdzie? A może rzeczywistość potrafi być jeszcze bardziej zaskakująca niż fikcja? Dzisiaj gratka dla fanów tematyki kryminalnej 💜 Małgorzata i Michał Kuźmińscy, autorzy kryminałów, w swojej nowej książce odeszli od fikcji i zaprosili do rozmów osoby, które na co dzień zajmują się ściganiem zła 🔥 Są wśród nich policjanci, prokurator, strażnik więzienny, biegła psycholog, badacz kości oraz medyk sądowy. Autorzy poprzez trafne pytania przybliża nam kulisy pracy swoich rozmówców. "Ścigając zło" to ponad 400 stron wciągających rozmów o mrocznym świecie, który znamy głównie z literatury. Każda rozmowa ma trochę inny charakter, ale wszystkie trzymają wysoki poziom. W niektórych mamy mnóstwo anegdot i ciekawych spraw, inne przedstawiają bardziej kwestie techniczne i naukowe. Dla każdego coś dobrego :) Tym bardziej, że autorzy często pytają o to, jak rzeczywistość ma się do treści kryminałów 😈 Jeśli interesuje Was jak wyglądała praca w policji w latach 90, czym zajmuje się prokurator, czym się różni lekarz medycyny sądowej od patomorfologa, czy w Polsce działa koroner, jaki lekarz stwierdza zgon albo dlaczego na sekcji zwłok mózg wkłada się potem do tułowia to ta książka z pewnością da Wam mnóstwo kryminalnej wiedzy 💜 Liczy sporo stron, ale czyta się ją tak dobrze, że za bardzo tego nie czuć. Może niektóre rozmowy zbaczają trochę z tematu, ale dzięki temu dostajemy jeszcze więcej wiedzy. Myślałam, że rozdziały o policji najmniej mnie zainteresują a były świetne! Nie zawiodła także medycyna sądowa i rozdział o więzieniach. Ta lektura z pewnością dołącza do moich ulubieńców w tej tematyce. Już teraz będę wiedziała na co zwracać uwagę w kryminałach i jak to wszystko wygląda naprawdę 😈