Saga wołyńska. Głód (okładka  miękka)

"Poruszająca opowieść o godności, człowieczeństwie i determinacji, by zaznać odrobinę szczęścia" Zachęcona wieloma pozytywnymi recenzjami i zachwytami nad twórczością Joanny Jax zdecydowałam się w końcu sięgnąć po książkę Autorki. "Głód" to pierwsza część "Sagi wołyńskiej" i wiem, że na pewno nie będzie to moje ostatnie spotkanie z piórem Pani Joanny. Wielki głód na Ukrainie. Nadia Szewczenko i Wissarion Zinowjew znają się od dziecka. W obliczu hłodomoru starają się wzajemnie wspierać i robią wszystko, by przetrwać kolejny dzień. Jednak głód sprawia, że oboje posuwają się do haniebnych czynów. Oboje zdają sobie sprawę, że teraz ich życie będzie jedną wielką walką, a wygra ten, kto jest silniejszy. Nadia i Wissarion z dnia na dzień stają się sobie coraz bliżsi. Czy w obliczu panującego głodu, zdobędą się na odwagę by przyznać się do uczucia, jakie się między nimi zrodziło? Marta Osadkowska i Marcel Lemański darzą się milością ponad wszystko. Jednak oboje się od siebie bardzo różnią. Ona jest córką zamożnego lekarza, ona pochodzi z biednej rodziny. Dla Marty pieniądze nie mają znaczenia, kocha i chce być kochana, jednak jej rodzina nie jest w stanie zaakceptować kandydata na męża. Marcel, by udowodnić swoją miłość do Marty, wybiera się do Lwowa, gdzie pakuje się w niemałe problemy, za co grozi mu kara śmierci. Do czego posunie się Marta, by uratować ukochanego? Czy ich miłość przetrwa? Wielki głód na Ukrainie, tygiel narodowościowy we Lwowie i skomplikowane relacje polsko-ukraińskie. W takich czasach przyszło żyć bohaterom najnowszej powieści Joanny Jax. "Głód" to przepiękna, niezwykle wzruszająca i pełna emocji powieść o skomplikowanej miłości, o uczuciach tak mocnych, których siła jest w stanie zniszczyć wszelkie przeszkody. Autorka ma niebywały styl i talent do tworzenia bohaterów, którzy na tle historycznych wydarzeń, wydają się być tak bardzo prawdziwi. W powieści nie zabraknie emocji i tutaj muszę przyznać, że Autorka sprawiła, że nie raz I nie dwa ścisnęło mnie gardło, łzy napłynęły do oczu a serce zabiło mocniej. "Saga Wołyńska" to powieść ukazująca nam trudne czasy, kiedy człowiek w walce o godność i odrobinę szczęścia, gotów był zrobić wszystko. Jeżeli lubicie powieści z historią w tle, takie od których ciężko się oderwać, które wywołają w Was wiele emocji, to z całego serca polecam Wam "Sagę wołyńską". Nie zawiedziecie się.

"Saga wolyńska. Głód" to najnowsza powieść bestsellerowej autorki Joanny Jax. Książki autorki są wyjątkowe, pełne historii oraz emocji. Widać w nich ogromną wiedzę i pasję do pisania. Wielki glód na Ukrainie. Rok 1932 Nadia Szewczenko i Wissarion walczą o przetrwanie w czasie hołomodoru. Czternastoletnia Nadia za jedzenie oddaje swoje ciało oprawcy swojej rodziny. Nie ma wyboru jeśli chce przeżyć. Wissarion, który nie radzi sobie z tym, że nie potrafi pomóc ukochanej. Lwów Marta Osadkowska i Marcel Lemański walczą o miłość, której nikt nie daje szans. Czym był hołodomor? To wywołana sztucznie przez komunistyczne władze ZSRR klęska głodu na Ukrainie, w latach 1932-1933. Autorka napisała jak zawsze świetną powieść z bogatym tłem historycznym wydarzeń, które odbierały godność i człowieczeństwo. Porusza temat skomplikowanych relacji Polsko - ukraińskich. Ile jesteśmy znieść, aby dostać cokolwiek do jedzenia? Co jesteśmy w stanie zrobić, aby przeżyć. Od pierwszych stron historia wciąga. To nie jest powieść jakich wiele. Dostajemy ogrom emocji, które poruszają nas dogłębnie. Nasi bohaterowie muszą tak wiele doświadczyć, upodlić się, aby dostać chociaż obierki. Najbardziej wzruszyła mnie postać Nadii na przykładzie, której autorka pokazała tak naprawdę co potrafi stać się z człowiekiem, który chce przeżyć, który doświadczył okropnych rzeczy i który nie ma już nic do stracenia. Czym jest godność w obliczu głodu? Niczym i oby nigdy nie przyszło nam tego doświadczyć. W bardzo ciekawy sposób autorka przedstawiła uczucie jakim dażą siebie bohaterowie. Kochają i ranią jednocześnie, walczą o siebie mimo przeciwności losu. To nie jest powieść jakich wiele. To wyjątkowa książka, która na długo pozostanie w mojej pamięci, ukazująca ogrom nienawiści jednego narodu do drugiego. Pada pytanie dlaczego, czym sobie na to zasłużyli? Czy ktokolwiek zasługuje na takie traktowanie? ... Z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

Powieść dotyka najczulszych strun. Kiedy kończy się godność człowieka a zaczyna walka o przetrwanie? Obyśmy nigdy nie musieli dokonywać takich wyborów które zabijają w człowieku całe dobro. Joanna Jax jak zawsze wyzwala wiele przemyśleń.

Z uwagi na moje zainteresowania Wołyniem i głodem 1933r - sięgnęłam po książkę. Polecam, chociaż wolałabym w niej więcej historii niż ckliwej miłości :)

Jak każda książka Pani Joanny,jest rewelacyjna. Nie mogę doczekać się kolejnego tomu

Świetna powieść

Piękna jax

Polecam

"Dojmujący głód, który od niemal dwóch lat był jego towarzyszem, niekiedy nie pozwalał mu myśleć o niczym innym, tylko o grubych pajdach chleba, tłustych kurczakach czy ciepłym mleku. Teraz jednak już nie czuł już tego uporczywego ssania w żołądku. Podobno to był ostatni etap, po którym czekała go jedynie śmierć". To cytat z pierwszej strony " Sagi wołyńskiej. Głód" autorstwa Joanna Jax - strona autorska . Od pierwszej strony ścisnęło mnie w środku i nie puściło aż do ostatniej. Autorka opisała jedną z największych tragedii jaka nawiedziła naród ukraiński jeszcze przed II wojną światową. To co zgotowali im Sowieci, było tak cholernie nieludzkie, tak koszmarne i wyniszczające, że aż nieprawdopodobne. Kraj z najlepszymi ziemiami, bardzo żyznymi, umierał dzień po dniu, człowiek po człowieku, zwierzę po zwierzęciu, roślina po roślinie, o ile te ostatnie jeszcze się gdzieś uchowały. Nie chcę Wam zdradzać szczegółów, nie będę Wam opisywać do czego dopuszczali się ci ludzie by przeżyć, to przeczytacie sami. Do mnie wróciły wspomnienia opowieści mojej śp. babci, która opowiadała nam jak jadła zgniłe pomidory i chowała się po rowach...Po raz kolejny uświadomiłam sobie, że powinnam być wdzięczna za to co mam, za ten pełny talerz jedzenia. Tak bardzo łatwo zapominamy na co dzień o rzeczach ważnych. Wybrzydzamy, sarkamy, wciąż nam mało i mało, choć półki uginają się od towarów. Ci ludzie za kromkę czerstwego chleba czy nadgniłą cebulę byli w stanie zapomnieć, że są ludźmi - "Tak, teraz żeby żyć, trzeba pokazać najstraszniejszą stronę człowieczeństwa. Albo po prostu stać się zwierzęciem". Kiedy autorka zaczynała pisać tę książkę, nie sądziła, że może ona w jakiś sposób stać się bardzo aktualna. To co dzieje się tuż obok naszych granic potęguje emocje jakie towarzyszą czytelnikowi podczas lektury. "Stalin naprawdę pragnął, żeby naród ukraiński zniknął z powierzchni ziemi i pamięci całego świata". Brzmi znajomo? Duch wodza narodu nigdy w Rosjanach nie umarł, a wręcz przeciwnie. Nie potrafię znaleźć w sobie takich zasobów, by choć próbować to wytłumaczyć. Nie pojmuję, co musi siedzieć w umysłach tych ludzi. Są chwile kiedy mi ich żal. Przesiąknięci złem do szpiku kości, nie potrafią zobaczyć tego co naprawdę ważne. Świat nie jest dla nich możliwością, szansą a jedynie wrogiem. Jak można tak żyć? Gdzie są granice? Czy ci ludzie chcieli za wiele? Czy nie mieli prawa, by żyć po swojemu? A teraz? Też nie mają? Jak na twórczość Joanny Jax przystało, obok opowieści o wirach historii, mamy również opowieść o miłości. Ona idealnie równoważy ciężar hołodomoru. Oczywiście jest to miłość, która musi pokonać wiele. Staje w szranki z wielkim głodem, walką o przetrwanie, z niechęcią bliskich, stereotypami społecznymi. Oprócz Nadii i Wissariona poznamy też Martę i Marcela. Ten chłopak skradł i moje serce. Jego miłość do Marty jest piękna i czysta. Dla niej jest w stanie zrobić wszystko, mimo iż sam niewiele posiada. Jego największy kapitał to właśnie jego uczucia do Marty. By wkupić się w łaski jej ojca, i dać ukochanej to, na co zasługuje, wyjeżdża do Lwowa (pamiętajmy, że Lwów był przed wojną polski), z jedną walizką w ręku i głową pełną wiary, że mu się uda. Czy można nazwać go głupcem? Chłopak bez koneksji, wykształcenia, w wielkim mieście, gdzie pracy było jak na lekarstwo. Znalazł się tam, nie dlatego, że sam tego chciał. Padł ofiarą presji społecznej, okowów stereotypów. Jak myślicie? Marcelowi się uda? Jaką drogę będzie musiał przejść? Czy ta miłość ma szanse? A jak potoczą się losy Nadii i Wissariona? Czy im dane będzie zaznać sytości i miłości? Co dla nich przyszykował los? Jedno jest pewne, lektura "Głodu" wyzwoli w Was wiele emocji. Od wściekłości na świat, na ludzi, po poczucie nadziei, że mimo wszystko, póki żyjesz, wszystko jest możliwe. Mam nadzieję, że podda Was różnym refleksjom i na nowo docenicie, to co macie. Dla mnie to jedna z najpiękniejszych książek autorki. Perfekcyjnie wyważyła historię, opisała tyle ile było trzeba. Zrównoważyła jej ciężar najpiękniejszym z uczuć - miłością. Wszystko to razem daje piękna powieść. To co czułam w trakcie lektury, było przeżyciem jedynym w swoim rodzaju.

Mam to szczęście, że żyję w takich czasach, że nie wiem, czym jest głód. Nie mam na myśli głodu, który kieruje moje kroki do kuchni, abym mogła go zaspokoić. Mam na myśli GŁÓD, który odbiera zdolność myślenia, siły, staje się sensem istnienia, a także zmusza do czynów, o których nigdy byśmy nie pomyśleli. Jednak wszechogarniająca obsesja jego zaspokojenia, choć obierkami z ziemniaków, nadgniłą cebulą, popycha nas do najgorszego… Joanna Jax w swojej powieści nie oszczędza nam naturalizmu zdarzeń. Opisuje wydarzenia znane z kart historii, szokując i wywołując momentami nawet obrzydzenie. Ale tak właśnie było. I tak niestety dzieje się też dziś, tuż obok… Ludzie ludziom zgotowali ten los – te słowa są wciąż aktualne. I choć uderza w nas z całą mocą okrucieństwo i głód, który doskwierał bohaterom, to powieść Joanny Jax można potraktować wielowymiarowo. To nie tylko historia, która przypomina o piekle hołodomoru, ale także opowieść o ludzkich losach uwikłanych w historię. Dzięki dwutorowej fabule możemy obserwować życie Nadii Szewczenko i Wissariona Zinowjewa oraz Marty Osadkowskiej i Marcela Lemańskiego. Ci pierwsi nie tylko musieli zmierzyć się z zabijającym ich niedożywieniem, ale także spróbować przeżyć w świecie, w którym w imię głodu, nie obowiązywały żadne zasady. W którym wrogiem był ten, który odejmował od ust ostatnią kromkę chleba, a oprawcą ten, który wykorzystywał i zmuszał do działania wbrew sobie. A to wszystko za przysłowiową łyżkę zupy, zupełnie dalekiej od skojarzenia z pełnowartościowym posiłkiem. Ci drudzy zaś, musieli stawić czoła światu, który nie akceptował ich uczucia. Młodzi ludzie postawieni przed trudnymi wyborami, zmuszeni, by szybciej dorosnąć, zdani na siebie, odarci z resztek nadziei… Czy udało im się wygrać w tym nierównym starciu? Joanna Jax nakreśliła historię pełną ludzkich dramatów, dylematów, walki o własną godność i przetrwanie, ale także opowieść o skomplikowanych relacjach polsko-ukraińskich. Tutaj nic nie jest tylko czarne lub białe. Po każdej stronie są tacy, którzy traktują się na równi, ale i tacy, których zachowanie możne określić momentami mianem hipokryzji – pomagają, tolerują, ale obcokrajowiec nigdy nie będzie wystarczająco dobry, aby postawić go na równi z rodakiem. Podsumowując: Nowa książka Joanny Jax to powieść pełna emocji oraz sprzeczności, które nami targają podczas lektury. Naturalistyczny obraz hołodomoru zestawiony został w przeciwieństwie do dostatniego życia. Głód, który wyznaczał każdy dzień — w kontrze do kuriozalnych, wydawać by się mogło dylematów, związanych z wyborem posiłku lub kolejnego stroju. I choć powieść porusza do głębi, przenika nas równie bardzo, jak dreszcz przerażenia, wywołany lekturą o tym, co wówczas miało miejsce, to w całej opowieści znajdziemy coś, co napawa nadzieją. Miłość. I o sile tego uczucia także jest ta książka. Uczucia, które nie powinno było się zdarzyć, które z góry było skazane na porażkę. Które nie miało prawa przetrwać i z którego los okrutnie zakpił. Które niczym zranione zwierzę kurczowo trzymało się życia. O miłości, która gotowa była do największych poświęceń... Polecam.