Sztywny. S.T.A.L.K.E.R. Tom 4 (okładka miękka)

To już czwarta książka tego Autora z Uniwersum Stalkera. Ja jestem wielkim fanem powieści Pana Gołkowskiego od pierwszej Jego książki związanej ze światem Zony. Moim zdaniem wszystkie, także i niniejsza, są bardzo dobrze osadzone w realiach wykreowanych przez twórców gry komputerowej. Doskonała akcja na najwyższych obrotach, rasowi bohaterowie (chociaż ze Sztywnym raczej trudno się identyfikować i zgadzać z wieloma jego postępkami) bardzo ciekawie nakreśleni, w każdej z odsłon jest wciągająca intryga interesująco poprowadzona i często zaskakująco rozwiązana. Świetna powieść akcji w świecie Zony, ze wszystkimi Jej elementami: stalkerami, bandosami, mutantami, anomaliami, artefaktami i Emisjami. Miodzio dla duszy fanów Stalkera. Gorąco polecam i życzę wszystkim Czytelnikom dobrej Zony!

Czytacie książki z gatunku Postapo? Świat się skończył, radioaktywna Zona wyrzuca Artefakty, ludzie poznają swoje zupełnie inne strony.

"Sztywny" najnowsza perełka Gołkowskiego rozłoży Was na łopatki!

Jest tak inna, tak bezpośrednia i tak uderzająca w nozdrza, że zakręcisz się karuzelą, od złości, irytacji a może i nienawiści na głównego bohatera, do żalu, smutku a może i sympatii.

POLECAM to za mało. Must have! Mam wszystkie książki Michała i zaczytuję się w nich z wielką pasją!

Nie należę do miłośników klimatów postapo. Jednak "Sztywny" autorstwa Michała Gołkowskiego wcisnął mnie w fotel. Prócz tego, że całość czyta się błyskawicznie, to jeszcze ze stałym ciśnieniem w okolicach 160. No i ten początek. Główny bohater umiera na pierwszych stronach w niezwykle obrazowym stylu. A co z akcją? Akcja dopiero się rozkręca.

Leżę sobie i krwawię. Konkretnie – leżę sobie na dnie studzienki kanalizacyjnej i krwawię z rany postrzałowej w brzuch. Nawet szczególnie już nie boli, zostało tylko jakieś takie przyćmione wrażenie, odzywające się od czasu do czasu krótkim ukłuciem i rozlewające po otrzewnej tępym brakiem czucia. Ręce mam całe upieprzone własną juchą, która zdążyła dokumentnie przesiąknąć kurtkę i spodnie... Nie, mało co już czuję. A może... Może tak naprawdę właśnie to mnie boli, i to potwornie boli, tylko że nie czuję nic, bo wszystko przyćmiewa uczucie wypływającego mi przez uszy mózgu o konsystencji rzadkiej jajecznicy? Nie jestem już nawet do końca pewien, ale chyba tak – jednak głowa boli bardziej. Bądź co bądź, leżenie sobie pod gołym niebem podczas emisji to nie przelewki.
A zatem leżę sobie i krwawię, w dodatku szalejący nade mną huragan anomalnej energii powoli zmienia mi mózg w kaszę. Gałki oczne zdążyły już chyba ugotować się na twardo, język napuchł, wylazł z ust i majta się gdzieś w okolicy szyi. Cały pokryty jestem własnymi rzygowinami i krwią. Nie ma co, piękny sposób pożegnania się z życiem dla (w miarę) szanującego się stalkera.
Leżę tak i umieram powoli, zastanawiając się tylko, czy zdążę się wykrwawić, czy też zabije mnie przysłowiowy gniew Sarkofagu; nie mogę się zdecydować, czy bardziej odczuwam pulsującą krwią ranę brzucha, czy bąblujący pod czaszką mózg. Szkarłatne niebo przelewa się, ryczy i wyje jak rzeźnia pełna upośledzonych umysłowo dzieci, a ja czuję, jak finalnie zaczyna odpływać ode mnie świadomość. Na chwilę, zanim pochłonie mnie otchłań niebytu, w moim udręczonym, na wpół usmażonym mózgu rozbłyskuje jeszcze i gaśnie pytanie:
Cholera...
...jak w ogóle do tego doszło?