Rozdarta zasłona (okładka miękka)

Zofia Szczupaczyńska, dama, profesorowa, obracająca się w śmietance krakowskiego życia towarzyskiego powraca w kolejnej książce niesamowitego, pisarskiego duetu. Z wielką przyjemnością wraz z nią poszukiwałam mordercy Karolci - jej służącej, która z dnia na dzień rezygnuje z pracy i znika, a policja w niedługim czasie znajduje jej zwłoki. Cała ta sytuacja jest całkowicie zaskakująca, policja próbuje ją wytłumaczyć i pomimo szybkiego rozwiązania sprawy, okazuje się, że to jednak nie koniec. Szczupaczyńska zaczyna swoje prywatne śledźtwo, dowiaduje się o ciemnej stronie życia w Krakowie, walce o życie ludzi biednych, walce kobiet o swoje prawa. Polecam!

Uwielbiam książki, które zakorzenione są gdzieś w naszej historii. Nie chodzi mi tu o lektury typowo historyczne. Mam na myśli ciekawą powieść, ulokowaną gdzieś w dawnych czasach. Nie precyzuje jakich, gdyż każda epoka intryguje mnie na swój sposób. Tym razem dałam porwać się do Krakowa z końca XIX wieku, gdzie Zofia Szczupaczyńska, dystyngowana kobieta z wyższych sfer, musi spełnić swój obywatelski obowiązek.

Akcja powieści rozpoczyna się w okresie Wielkanocy w 1895 roku. Wtedy to dochodzi do tragicznego wydarzenia. Ciało młodej dziewczyny zostaje znalezione pod Willą Rożnowskich. W tym samym czasie, Zofia Szczupaczyńska, żona profesora Ignacego Szczupaczyńskiego, dowiaduje się, że jej ulubiona pomoc domowa, Karolcia, złożyła wymówienie i uciekła. W związku ze splotem różnych wydarzeń, słynna profesorowa, podejmuje działania zmierzające do wykrycia sprawcy tragicznej zbrodni z nad Wisły. Odkrywając kolejne rąbki tajemnicy, bohaterka poznaje również mroczną stronę Krakowa.

Zofia Szczupaczyńska stała się jedną z moich ulubionych bohaterek książkowych. Jej poważne podejście do życia, dogłębna znajomość manier, w połączeniu ze sprytem, kobiecą ciekawością i przebiegłością, tworzy dziarską postać, której nie da się nie lubić. Zebranie w jednej osobie bardzo konserwatywnych poglądów wraz wielką inteligencją i ciekawością świata, dało interesujące połączenie. Przykładem tego jest wielka niechęć Zofii Szczupaczyńskiej do równouprawnienia kobiet, i jednoczesna jej niezależność, własne poglądy, jak i prowadzone śledztwo.

Cała książka jest niezwykła. Bohaterowie, język, wszystko oddaje ducha tamtej epoki. W toku fabuły przewijają się znane nam z historii nazwiska, będące w powieści drugoplanowymi aktorami jak np. Tadeuszek Żeleński, Ignacy Daszyński.

Może sama zagadka nie jest porywająca, ale odnoszę wrażenie, że nie miała taka być. Najważniejszy jest płynący z lektury spokój. Czytając ma się wrażenie, że czas się zatrzymał. Można delektować się dawnym Krakowem, kupować wspólnie z Panią Profesorową "pomadki" czy "koszyczek cukrów" w cukierni w Sukiennicach. Można obserwować jak Kraków w tamtym momencie historii podzielił się na ludzi kurczowo trzymających się tego co dawne, co znane, i tych którzy widzieli rzeczywistość taką jak jest i próbowali ją zmienić, iść z duchem czasu. Pokazany jet również rozdział na dwa obozy polityczne, grupę tych którzy wielbią Cesarza Franciszka Józefa I i w nim upatrują odzyskanie niepodległości, i tych którzy mają poglądy socjalistyczne zmierzające do zjednoczenia ruchu robotniczego. W końcu to w Galicji, Polacy mieli najwięcej wolności, swobód i możliwości działania.

Czytanie tej książki to czysty relaks. Interesująca zagwostka, świetne poczucie humoru. Jest to już druga część losów tej zabawnej bohaterki. Nie miałam okazji zapoznać się z pierwszym tomem, ale już się cieszę, że nie rozstaję się z Zofią Szczupaczyńską na długo.

Polecam ! !

Więcej recenzji na na fifraku.blogspot.com Zapraszam !

Staje się coś nieoczekiwanego. Na brzeg Wisły w Krakowie wyrzucone zostało ciało młodej kobiety. Byłej pracownicy Zofii Szczupaczyńskiej. Zaczyna się poważne śledztwo w tej sprawie. Odpowiednie za to jednostki pracują rzetelnie i na tyle szybko, na ile potrafią. Jednak pracodawczyni nie zamierza zostawiać zagadki w ich rękach. Sama podąża za zabójcą. Czy jej się uda? Czy odnajdzie właściwą osobę?

I zaczynamy zabawę. Jednoróg zajmuje się śledztwem, a Zofia robi to na własny sposób. Jest kobietą, mamy XIX wiek, więc, co ona wyprawia? Jest postacią konserwatywną ,całkowicie przeciwną emancypacji, a sama się w nią pcha. Ba! Zachowuje się jak kobieta wyzwolona. Ja rozumiem, że intrygi, plotki i inne takie to całe życie kobiet, ale… ona jest hipokrytką. Mówi jedno, a robi drugie. Kobiety na uniwersytetach? Absurd!. Kobieta w spodniach? Kolejny absurd. Ale, że włazi w kompetencje Jednoroga, stróża sprawiedliwości, jest już w porządku? Mało tego. Czarną robotę każe wykonywać służącej! Taka wielka dama i w ogóle nie parającą się tego rodzaju robotą...bla bla bla. Paranoja! I jeszcze jak słyszę jej dialogi, jej mówienie do innych, przekonywanie, ba nawet argumentowanie. Wszystko śmierdzi hipokryzją. Czyli jak mogliście się zorientować, bohaterki nie polubiłam ni w ząb.

Dalej, fabuła i pomysł na powieść. Tutaj przyznaje się be bicia. Jest naprawdę dobrze wymyślone. Akcja leci do przodu. Nie mogę się do niczego przyczepić. Wszystko ma swój początek i koniec oraz środek. Z czego ten środek stworzony? Ze zwykłych domysłów jak to bywa w kryminałach. Komu dostarczono przebłyski umysłu? Zofii. Kto jest głównym detektywem? Zofia. Co robi tam Jednoróg? Zbija bąki. Dlatego sam zamysł zagadki jak na XIX jest naprawdę dobrze rozegrany. Wiele rzeczy jest niemożliwych. Wiele sposobów identyfikacji nie znana. Widać, że autorzy przyłożyli się do zadania domowego. Jednym słowem – rewelacja!

Podsumowując: Jestem bardzo zadowolona z tej książki. Owszem bohaterka to hipokrytka, ale może akurat tak miało być? Może chciano w ten sposób coś podkreślić? Nie wiem. Mój stan emocjonalny nie pozwolił na odgadnięcie tej zagadki. Natomiast pytanie: kto zabił i dlaczego, jest najciekawszą częścią w tej książce. Czy warto? Tak. Czy jest to coś innego? Oj tak. Czy można to proponować każdemu? Tylko tym, co lubią stare klimaty i język, bo tego tutaj nie braknie! Klimat jakich mało! Polecam!

więcej na: http://recenzjedevi.blogspot.com/

zapraszam!

Nie bez przyczyny mówi się, że jeśli chcemy znaleźć rozwiązanie jakiegoś nietypowego problemu albo stworzyć zupełnie nowy pomysł, warto skonsultować się z kimś z zewnątrz, kto ma świeże, inne spojrzenie na daną sprawę. Taka osoba nie zna naszego toku rozumowania, nie włącza się w nasze schematy myślowe i rzuca nowe światło na sytuacje pozornie bez wyjścia. Jest w stanie spojrzeć szerzej. Znalezienie dzisiaj takiej osoby, która bezinteresownie zgodziłaby się poświęcić nam swój czas byłoby niemałym wyzwaniem – każdy z nas ma bowiem wiele swoich obowiązków i dokładnie zaplanowany każdy dzień. Na szczęście, w XIX-wiecznym Krakowie kobiety mające dobrze sytuowanych mężów nie miały obowiązków zawodowych, a za to posiadały szeroką wiedzę o kręgach towarzyskich i skandalach obyczajowych. Na szczęście zatem zespół pracujący nad morderstwem młodej dziewczyny mógł skorzystać z nowego spojrzenia profesorowej Szczupaczyńskiej.

Zofia Szczupaczyńska, znająca studentów i współpracowników swojego męża, żywo interesowała się rozwiązywaniem spraw kryminalnych i miała umiejętność łączenia ze sobą pozornie niezwiązanych faktów i formułowania na tej podstawie wniosków. Miała również odwagę i spryt, by w tajemnicy łamać tabu i przekonywać do siebie ludzi Tym bardziej, że osobiście znała zamordowaną dziewczynę. Musiała wybrać między obroną nieskazitelnego wizerunku a uspokojeniem swojego sumienia. Chciała pomóc, chociaż nie wszyscy tej pomocy oczekiwali i próbowali zniechęcić ją swoim sceptycyzmem. Cel w tym wypadku zdecydowanie uświęcił środki.

Książka „Rozdarta zasłona” pokazuje ukryte za zasłoną konwenansów życie Krakowa, chociaż pewnie również wielu innych miast. Pokazuje ona także, że to prawdziwe życie ma znacznie lepszy smak, który warto poznać i nie należy przed nim ze wstydem chować twarzy.

Jest to książka, którą z czystym sumieniem można polecić wszystkim, którzy chcą nauczyć się determinacji w dążeniu do celów, a także „oswoić” strach dotyczący proszenia innych o pomoc – jeśli zechcą nam pomóc, to ich rady mogą okazać się bezcenne w odkrywaniu zupełnie nowych horyzontów myślowych.

Pewnego pochmurnego popołudnia dotarła paczuszka, taka zwykła szara ale w środku diamencik w postaci nowej książki Maryli Szymiczkowej "Rozdarta zasłona". Zabrakło tylko ostrzeżenia "Uwaga wciąga!!!" no ale cóż czego można było się spodziewać po kolejnej odsłonie przygód samej profesorowej Szczupaczyńskkiej.
Od pierwszej strony ponownie znalazłam się w starym pięknym Krakowie. Poznałam te cudne uliczki i oczywiście kamienicę pod Pawiem. Oczywiście sama profesorowa również nie zawiodła tym razem wprowadza czytelnika w świat Krakowskich komunistów, przeprowadza przez uliczki wokół których stoją domy uciech, zabiera do sądu i wielu innych ciekawych miejsc. W których "szanująca się dama bywać nie powinna". Niezawodna Szczupaczyńska prowadzi skomplikowane śledztwo prawie tak jak zawodowy detektyw, a zakończenie jest zaskakujące.
Książkę czyta się bardzo lekko i przyjemnie, napisana przystępnym językiem idealna na jesienno-zimowe popołudnie. A więc zabieramy książkę i kubek gorącej czekolady i ruszamy w przeszłość...

Profesorowa Szczupaczyńska znów na tropie! Tak powinien brzmieć tytuł kolejnej książki Maryli Szymiczkowej, pod którą podpisuje się… dwóch mężczyzn. Jacek Dehnel i Piotr Tarczyński, bo właśnie o nich mowa po raz drugi stworzyli obraz XIX-wiecznego świata, gdzie króluje miłościwy cesarz, Polska jest pod zaborem Austro-Węgier, a Kraków, Miasto Królów, staje się naocznym świadkiem morderstwa i poszukiwania sprawcy.

Zofia Szczupaczyńska półtorej roku wcześniej rozwiązała zagadkę Domu Helclów i tak naprawdę nic nie wskazywało na to, że w okresie Wielkanocnym będzie musiała zmierzyć się z okrutnym morderstwem na młodej kobiecie. Smaczku dodaje fakt, iż Zofia znała osobiście nieboszczkę, toteż tym bardziej chęć znalezienia człowieka odpowiedzialnego za ten czyn jest większa. Rozpoczyna się śledztwo policji, równolegle pani Szczupaczyńska prowadzi własne. W swojej recenzji pierwszej części napisałam, że główna bohaterka to próżna i bardzo ograniczona osoba, potrafiąca wytknąć błąd nawet cesarzowi, tak i w tym tomie można zauważyć, że pani profesorowa nosi swój nos wyżej niż powinna. ALE! Pragnę bardzo to zaznaczyć, zmienia się. Już tłumaczę dlaczego.

Pani Szczupaczyńska prowadząc śledztwo w sprawie zabójstwa dziewczyny, nie zamyka się w domu, a wręcz przeciwnie, wciąż uczestniczy w bogatym życiu krakowskiej śmietanki. Chwilami chciałaby by tak było, bo nie zawsze była wszędzie zapraszana, co odbijało się na jej samopoczuciu. Przecież… pójść na jakieś ważne wydarzenie, to znaczy mieć prestiż w społeczeństwie! Właśnie podczas takich imprez dowiedziałam się, że w tamtych czasach chyba niemal każdy znał się na odmianach rododendronów! To było tak fascynujące czytać o tym jak komentują poszczególne kwiaty, że poziom próżności krakowskiej arystokracji sięgnął zenitu. W tej książce również da się zauważyć dość szczegółowe opisu wszystkiego… potraw, pomieszczeń. To może męczyć. Ale zawsze jest ta druga strona medalu, która mi się spodobała.

Bohaterka musi zmierzyć się z coraz bardziej szerzącą się emancypacją kobiet, czyli ich walką o równouprawnienie w świecie rządzonym przez mężczyzn. Jakże zabawnie było czytać o tym jak to się poprzewracało w głowach płci pięknej! Jaka to niedorzeczność, by kobiety miały prawo głosu. Jaka jest postawa Zofii? Nie zdradzę, dlatego zastanawiajcie się czy jest za czy przeciwko wyzwoleniu kobiet. Pojawia się również coraz szerzej opisywany wątek handlu kobietami. Temat w obecnych czasach bardzo powszechny i spotykany coraz częściej nawet w tych „cywilizowanych” krajach istniał już wtedy, w XIX-wiecznym Krakowie i na całym świecie. Pani Szczupaczyńska poznaje całkiem nowy, nieznany i brutalny obraz, w jakim żyją kobiety gorzej urodzone niż ona. Handel kobietami, prostytucja, to tylko dwa problemy społeczne, z jakimi mierzy się Kraków, i mam wrażenie, że to był celowy zabieg. Wszystkie te wątki i półświatek, z którym styka się Zofia sprawia, że jakaś drobniuteńka zmiana w niej zachodzi.

Postaci, jak i w poprzedniej części, była spora ilość, niektórzy wskoczyli na kartki powieści tylko na chwilkę, inni zostali na dłużej, ale najbarwniejszym ptakiem tej książki jest główna bohaterka. Któż by inny? Jej mąż, Ignacy, jest profesorem, jest konserwatystą i oddany swojej żonie jak dobry piesek kanapowy swej pani. Uśmiałam się przednio, gdy czytałam jak wygląda podział ról w tym małżeństwie – to właśnie Zofia nosi spodnie!

Odważę się rzucić stwierdzeniem, iż jest to lepsza część, bo kryminał w stylu retro rządzi się chyba własnymi prawami a te prawa doskonale poznali panowie Dehnel i Tarczyński. Zachęcam do przeczytania, ponieważ kto czytał pierwszą część na pewno się nie zawiedzie, a dla tych, którzy pierwszy raz spotkają się z profesorową w „Rozdartej zasłonie” pewnie nietrudno będzie sięgnąć do tajemnic Domu Helclów.

Zofia Szczupaczyńska - już samo ZOFIA brzmi dostojnie i pachnie kulkami naftaliny na mole, a tu takie zaskoczenie :) Pani Zofia mieszka i żyje w Krakowie, w którym chciałabym pobyć choćby dobę, zobaczyć wszystko na własne oczy. Poczuć gorset moralności i zasada tamtych czasów , poznać Żeleńskiego i Asnyka, pójść na koncert Paderewskiego i oczywiście być Matą Hari ówczesnych czasów. łamać konwenanse i być kobietą nowoczesną o otwartym rozumie. To wszystko ma Zofia - zazdroszczę jej tego i mam nadzieję spotkać ją w kolejnej książce.

Zofia Szczupaczyńska mieszka wraz z mężem Ignacym – profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego – w Krakowie, w starożytnej kamienicy „Pod Pawiem”. Jako dobra żona i wzorowa gospodyni przygotowuje dom do Wielkanocy i nie spodziewa się że na jej uporządkowane życie spadną gromy… Otóż w samą Wielką Sobotę A.D. 1895 niespodziewanie odchodzi jedna z jej służących, Karolcia Szulcówna. A kilka dni później zwłoki dziewczyny zostają znalezione nad Wisłą. Obdarzona detektywistycznymi zdolnościami profesorowa, która w przeszłości przyczyniła się do rozwiązania pewnej kryminalnej sprawy, postanawia pomóc policji w wykryciu sprawcy morderstwa. Na jaw wychodzą różne tajemnice, policja znajduje podejrzanego który w czasie próby zatrzymania sięga po broń i ginie. Czy na pewno to on zabił? Z czasem wątpliwości przybywa, pojawiają się nowe fakty ale komisarz Jednoróg – który dzięki tej sprawie awansował – nie ma zamiaru wznawiać śledztwa. Natomiast profesorowa postanawia za wszelką cenę rozwiązać i tę zagadkę……
Powieść „Rozdarta zasłona” ma według mnie wiele zalet. Przede wszystkim sama Zofia Szczupaczyńska, pełna inwencji i niestrudzenie dążąca do celu. Następnie bohaterowie- fikcyjni i prawdziwi mieszkańcy Krakowa. Poznajemy społeczników i sufrażystki, profesorowe i bywalców półświatka. Na kartach książki spotykamy się też z Tadeuszem Żeleńskim – jeszcze nie Boy’em, zaledwie studentem medycyny a także z Ignacym Daszyńskim, redaktorem „Naprzodu” i doktorem Stanisławem Kurkiewiczem prowadzącym studia nad „życiem płciowem”. Oglądamy ówczesny Kraków, oddychamy atmosferą fin de siecle’u, zaglądamy w niebezpieczne zakamarki. Nie sposób nie wspomnieć również o języku, tak innym od tego jaki znamy ze współczesnych powieści sensacyjnych: bogatym, bez równoważników zdań, wykrzykników, wulgaryzmów. Wystarczy dodać do tego bardzo ciekawą fabułę – i mamy świetną książkę na jesienne wieczory. Polecam.
W najbliższym czasie mam zamiar przeczytać i oczywiście zrecenzować pierwszą powieść Maryli Szymiczkowej „Tajemnica domu Helclów”. Już się cieszę na kolejne spotkanie z Zofią Szczupaczyńską!

W pierwszym tomie, profesorowa Szczupaczyńska urzekła mnie swoją inteligencją oraz niesamowitą umiejętnością łączenia faktów. Po zapoznaniu się z jej debiutanckim śledztwem byłam zafascynowana wspaniałym tłem opowieści – Krakowem, wraz z jego jakże ciekawymi mieszkańcami. Profesorowie, aktorzy, sędziowie i wszelakiej maści artyści, stanowili interesujący dalszy plan wątku kryminalnego. Dlatego też bałam się, że drugi tom może mnie rozczarować lub być w pewnym sensie częściowym powieleniem pierwszego. Muszę jednak z radością stwierdzić, że nic takiego się nie wydarzyło i „Rozdarta zasłona” wydaje mi się jest jeszcze bardziej ciekawa. Dzieją się rzeczy straszne. Wisła wyrzuciła na brzeg zwłoki młodej kobiety. Mało tego Wielkanoc tuż, tuż, a młoda służąca profesorowej, dopiero przyuczona do służby, niespodziewanie składa wymówienie i znika bez śladu. I jak w takiej sytuacji można pasztety piec i inne smakołyki przygotowywać?

I choć ten czas wydaje się absolutnie nieodpowiedni do tego aby porzucić wszelakie gotowania, jak i próby wzniesienia szanownego małżonka, Ignacego na fotel w Akademii Umiejętności, profesorowa czuje, że nie może tak pozostawić śledztwa. Przecież kto jak kto, ale ona Kraków i jego mieszkańców zna najlepiej. Niestety szybko okazuje się jednak jak bardzo jest w błędzie. Miasto, które wydawało się tak przyjazne, ukazało jej się z mrocznej, czarnej strony, która pomimo tego, że wydawała się ohydna, w jakiś magiczny sposób wciągała. Zakłada więc czarny kapelusz z krukiem, który bardziej przystoi szemranym dzielnicom takim jak Kazimierz czy Podgórze, i rozpoczyna misterne śledztwo, którego nie powstydziłby się i sam Herkules Poirot.

Muszę przyznać, że autorzy skrupulatnie zadbali o to, aby tło powieści, tak jak i codzienny „Czas” profesora, przyciągało czytelnika, fantastycznie go bawiąc, dostarczając mu mnóstwa informacji na temat XIX wiecznego Krakowa, jak i momentami wprost przerażając. Coś takiego jak handel kobietami daleko przekraczający granice Galicji, absolutnie profesorowej do głowy by nie przyszedł a i obcowanie w tak podstępnym i okrutnym świecie przestępczym, wydawało by się jej nie do pojęcia.

„Rozdarta zasłona” to ogromnie barwna powieść, która nie tylko wzbudza uśmiech na twarzy, zmusza do dedukcji, lecz jest też doskonałym studium socjologicznym ówczesnego Krakowa. Różnorodni bohaterowie, cudownie wpasowani w ówczesny klimat miasta, to niejako celofan otaczający główny wątek, który posklejany, ciągnący i wymieszany smakami jest niczym miodek turecki: nigdy nie wiesz kiedy trafi się na twardy orzech. Osobiście muszę się przyznać, że czytając o poczynaniach profesorowej całkowicie zarwałam noc, a jako lokalna patriotka pokochałam ją całym sercem. Nie da się ukryć, że to kwintesencja kobiecości, zarówno jeśli chodzi o sposób myślenia jak i poczynania.

Powieść zdecydowanie polecam, świetnie sprawdzi się jako remedium w te ciemne, jesienne dni, dostarczając mnóstwa inteligentnej rozrywki.

Bardzo lubię czytać książki, które oprócz ciekawego tła historycznego mają także wątek kryminalny, trzymający w napięciu i nierzadko skutkujący przyjemnym dreszczykiem emocji. Podobne odczucia miałam podczas czytania drugiej powieści kryminalnej Maryli Szymiczkowej „Rozdarta zasłona”.
Marylę Szymiczkową powołali do życia poeta, pisarz, bloger Jacek Dehnel i historyk, tłumacz, amerykanista Piotr Tarczyński. Obaj panowie doskonale znają historię XIX wiecznego Krakowa, co sprawia, że z łatwością możemy poczuć klimat tamtej epoki. Zadebiutowali książką „Tajemnica domu Helclów”, w której został wykreowany wizerunek profesorowej Szczupaczyńskiej.
Główna bohaterka profesorowa Zofia Szczupaczyńska tym razem prowadzi śledztwo w sprawie nagłej i tragicznej śmierci swojej służącej Karolci, którą ktoś zgwałcił, zadźgał nożem i wrzucił do Wisły tego samego dnia, w którym rezygnowała z pracy u Szczupaczyńskich. Jej byłej chlebodawczyni ta sprawa spędza sen z powiek i za punkt honoru postawiła sobie odnalezienie i ukaranie zbrodniarza. Trop prowadzi w kierunku ułanów z pobliskich koszar, narzeczonego Karolci – tajemniczego inżyniera, a także byłego narzeczonego - Felka „rybaka czy flisaka”.
Jakie tajemnice skrywają krakowskie kamienice? Czy profesorowej uda się rozwiązać kolejną zagadkę i tym sposobem spełnić swój obywatelski obowiązek? Odpowiedzi na te pytania, okraszone dużą dawką humoru słownego i sytuacyjnego znajdują się na kartach powieści „Rozdarta zasłona”.