Różany eter (okładka  miękka, 04.2019)

Ciekawie opisane początki kobiet w świecie medycyny. Polecam

Polecam czyta się jednym tchem

Czasy la belle epoque i pierwsze w Niemczech studentki medycyny. W tle niewinna, młodzieńcza miłość, rodzinne tajemnice, przyprawiające o dreszcz historie i kryminalny wątek związany z podejrzanym o seryjne morderstwa człowiekiem w woskowej masce. Już kiedy przeczytałam opis książki wiedziałam, że to będzie coś wyjątkowego i się nie pomyliłam. "Pozwól się przenieść w czasy, kiedy pierwsze kobiety wkraczałt w świat medycyny. Daj się uwieść mocy Różanego eteru!" Główną bohaterką jest przyszła pani doktor Róża Zimmerman, którą poznajemy na początku jako studentkę pierwszego roku medycyny. Wraz z nią naukę rozpoczynają również inne trzy dziewczyny. W tamtych czasach jest to rzecz niespotykana, dlatego muszą się borykać w nieprzychylnością wykładowców oraz docinkami kolegów. Nie jest łatwo, ale dziewczyny udawadniają, że mogą tak samo dać sobie radę, jak mężczyźni w tym trudnym zawodzie. Róża jest sierotą, wychowana przez siostry mieszka na stancji w klasztorze. Spędza czas z koleżankami ze studiów, dzięki którym poznaje światłych i leczących nowoczesnymi metodami lekarzy von Schillera, Kadera i Hanzela, którzy nie bacząc na nic ratują ludzkie życie z wielkim zaangażowaniem. Róża dzięki temu może przyglądać się pracy lekarzy i zdobywać doświadczenie. W książce - co ogromnie mi się podoba - możemy poznać ówczesne sposoby pracy lekarskiej, w jaki sposób operowano, jak przełomowe były to wówczas metody leczenie. Towarzyszymy młodym studentkom podczas zajęć z anatomii i fizjologii, gdzie przeprowadzane są sekcje i odkrywane tajemnice ludzkiego ciała. Róży i jej przyjaciółkom przyjdzie również odkryć wiele innych tajemnic, między innymi związanych bezpośrednio z ich rodzinami. Jakże wielkie będzie to dla nich zdumienie, kiedy znajdą klucz do skrywanego przez ich otoczenie wielkiego sekretu i wszystkie części układanki złożą się w jedną całość. W międzyczasie, w dzielnicy w której mieszka panna Zimmmerman dochodzi do powtarzających się morderstw wśród biedoty. Podejrzany jest człowiek w masce, którego Róża niestety miała nieprzyjemność widzieć kilka razy. Robi się naprawdę niebezpiecznie. Na szczęście w pobliżu zawsze znajdzie się silne, męskie ramię, które wesprze młodą kobietę. Miłość wśród młodych studentek kwitnie i niejeden młodzieniec, a nawet doktor zawalczy o ich serce. Małe, miłosne dramaty dodają książce romantycznego jak na tamte czasy klimatu, są one jednak smacznie podane i nie przytłaczają powieści nadmiernymi rozterkami. Dzięki nim możemy się bardziej wczuć w okres la belle epoque, kiedy u progu XX wieku na brukowanych ulicach przejeżdżały konne tramwaje, czasy pięknych, bufiastych sukien, wysokich cylindrów, kopcących gazowych i naftowych lamp. Książka skradła moje serce, lubię kiedy w jednej powieści mamy wiele gatunków, lubię klimat tajemnicy, dawnych czasów, ówczesnych ciekawostek medycznych oraz kryminalnych wątków w niej zawartych. Autorka prowadzi nas przez tą wyjątkową, pełną zagadek opowieść, odkrywając coraz to nowe zasłony tajemnic, a my nie możemy się oderwać od kart książki. Jedna z lepiej napisanych powieści, którą miałam okazję ostatnio czytać.

„Różany eter” to jedna z tych powieści, które po prostu muszą podbić serca czytelniczek. W dużej mierze sukces książki gwarantuje niezwykła gatunkowa mieszanka, stanowiąca połączenie wątku historycznego, romantycznego i kryminalnego. Rzadko zdarza mi się sięgać po podobne pozycje, jednak dla tego tytułu gotowa byłam zaryzykować, w myśl zasady, że w takim połączeniu każdy może znaleźć coś dla siebie, a skoro każdy, to także ja. Bardzo szybko, bowiem już od pierwszych stron, przekonałam się, że powieść Julii Gambrot to wybór jak najbardziej trafiony, a wszelkie obawy, na które pozwoliłam sobie przed sięgnięciem po książkę, rozwiały się momentalnie. Nie jestem dużą fanką powieści obyczajowych, chętnie jednak poświęcam czas tym, które uważam za literaturę kobiecą z klasą, taką wyższych lotów. Nie mam żadnych wątpliwości, że dokładnie z taką mamy do czynienia w tym przypadku. Julia Gambrot porywając się na taki temat, ustawiła sobie porzeczkę bardzo wysoko, ale podołała realizacji tego zadania. „Różany eter” czyta się w mgnieniu oka, nie pozwalając sobie na zbędne przystanki, jeśli nie ma absolutnie takiej konieczności. Fabuła książka jest na tyle interesująca, że w ogóle nie miałam chęci się od niej odrywać. I wbrew temu, co można by pomyśleć, nie jest to lektura trudna czy skomplikowana. Szybkie poruszanie się pomiędzy rozdziałami umożliwia nam przede wszystkim swobodny, przyjazny czytelnikowi język oraz prostota stylu, łatwość w prowadzeniu narracji. Widać, że autorka przygotowała się do tej powieści, a kolejne strony stanowią zwieńczenie tej pracy. Każdy szczegół został dopracowany, niczego nie jest tutaj zbyt wiele i niczego też nie brakuje. To historia przemyślana i dopracowana, skłaniająca do refleksji i postawienia się na miejscu głównej bohaterki, ale oferująca czytelnikowi również sporo frajdy i rozrywki. Wątki bardziej skomplikowane angażują, niosą przesłanie, wzmagają apetyt i nie pozwalają na znużenie. Te lżejsze natomiast sprawiają, że możemy się zrelaksować, złapać oddech. Mam wrażenie, że takie książki wcale nie ukazują się na rynku czytelniczym często. Największą zaletą powieści jest w mojej opinii umiejscowienie akcji w okresie Belle Epoque i oddanie tych historycznych realiów. Z dużym zainteresowaniem śledziłam wszystkie opisy, korzystając z nieprawdopodobnej okazji przeniesienia się na chwilę w tamte czasy i tamte miejsca. A autorka oddaje je z wielką autentycznością, sprawiając, że każdy z nas może się podczas lektury zarówno rozsmakować, jak i pozłościć. Bo trzeba pamiętać, że te czasy wcale nie były aż tak piękne. Julia Gambrot stworzyła powieść dla kobiet i o kobietach- inteligentnych, ciekawych świata, odważnych. Wspaniale poznaje się historię głównej bohaterki, zastanawiając się, co my same zrobiłybyśmy na jej miejscu. Towarzyszące jej wydarzenia budzą konkretne emocje, nie pozwalając na obojętność. „Różany eter” to książka, która może zachwycić. To piękna okładka, która kryje w sobie piękną historię.

U progu lat XX, piękne kobiety i ich walka o prawa kobiet. Wiedziałam, że ta książka będzie kryła w sobie romantyzm, historię oraz wątek kryminalny, i tylko musiałam dowiedzieć się jak to wszystko połączyła autorka, tworząc jedną spójną całość. Wiek XX to czasy trudne dla kobiet, gdyż są u progu rewolucji, w której kobiety walczą o równouprawnienie. Naszą bohaterką jest Róża Zimmerman, która zawsze marzyła o tym by dostać się na medycynę i udaje jej się. Choć jej życie nigdy nie było usłane różami, gdyż była wychowanką sierocińca, chcę jednak poznać prawdę o swoim pochodzeniu. Jednakże to nie takie proste, na jej drodze stanie pewne podejrzenie, o którym zaczyna robić się głośno. W mieście grasuje zabójca - tajemniczy człowiek w masce? Zaskakujący jej w tym fakt, że Róża może znać tego osobnika. Ale czy to jest prawda? Jak wspomniałam na początku bardzo ciekawił mnie wątek połączenia romantyzmu, historii i kryminału w jedną całość. Szczerze obawiałam się najbardziej jak poradzi sobie autorka z motywem kryminalnym. To historia rzetelnie przemyślana, każdy jej szczegół jest dopracowany, nawet wydając się ten najbardziej błahy. Od pierwszych stron mogłam się przekonać ile serca włożyła w tą powieść autorka, i przede wszystkim jej ogromne zaangażowanie do samego aspektu medycyny, czy tego jak kobiety w tamtych czasach były postrzegane. Ich walka o swoją prawdę, rację i uwagę jest tym co kobiety od zawsze próbowały wywalczyć. Nasze bohaterki są mądre, piękne i kobiece w pełnym słowie tego znaczeniu. Uwielbiam czytać i wyobrażać sobie jakie były piękne i niezwykłe. Gdybym znalazła się w ich czasie, tak bym właśnie siebie widziała, jak opisuje nam je Julia Gambrot. Jednakże co najbardziej zaspokoiło moje wewnętrznego "mola książkowego", to sam czas w którym umiejscowiła nasze bohaterki autorka. Belle Epoque (in. piękna epoka/okres) i jej dokładność w tworzeniu opisów, jakby autorka tam się urodziła, zupełnie jakby tam naprawdę była. Ta powieść została z pewnością stworzona dla każdej kobiety. Julia Gambrot oddała światu cząstkę swojej wyobraźni, przemyśleń i tego jakie kobiety potrafią być wspaniałe. Z wątkiem kryminalnym, postawiła sobie wysoką poprzeczkę, z którą sobie poradziła. Sięgając po tą książkę nie spodziewałam się, że przeczytać ją w zaledwie dwa dni. Taka cegiełka została przeze mnie szybko pochłonięta, gdyż autorka tak nas prowadzi przez swój świat, że nie da nawet na chwilę przystać. Same zobaczycie, że ani na chwilę nie będziecie chciały jej odłożyć, gdyż ta przygoda dla Was, jak i dla mnie będzie musiała trwać nadal. Podpisuje się pod tą powieścią obiema rękami i nogami! To książka, która dla kobiety jest po prostu lekturą obowiązkową - przyjemną i niezapomnianą. Same zobaczycie, że nie będziecie chciały szybko dojść do końca tej historii. Polecam wam podzielić się tą książką dalej, by ta historia mogła również zakorzenić się w sercu kogoś innego. https://witchmargo.blogspot.com/

"Kobieta lekarz?! Nie sądziłem, że dożyje takich strasznych czasów!" "Różany eter" zapowiadał się na idealną książkę, czasy olbrzymich sukien, lekki romans w tle i nietypowy temat medycyny, który był wtedy zakazany dla kobiet. No czy nie brzmi to idealnie?! Szczerze mówiąc, nie mogłam się doczekać kiedy dostanę ją w swoje lepkie rączki i spędzę przy niej cały dzień. Niestety nie okazała się aż tak idealną książką na jaką liczyłam, choć nie należy myśleć, że należy do tych najgorszych. Czytając miałam wrażenie, że przeniesiono mnie do innego świata. Autorka cały czas się trzymała upatrzonej epoki i myślała o szczegółach, które mogliśmy dojrzeć w opisach strojów i miasta, czy pojedynczych ciekawostkach historycznych. Autorka także skupia się na medycynie, chociaż miałam wrażenie, że czym dalej jestem w historii "Różanego eteru" tym jej mniej. Na samym końcu lektury, nawet nie zauważyłam, w którym momencie minęło tyle czasu i jak to się stało, że to już finał przygody z medycyną głównej bohaterki. Z jednej strony, nawet dobrze, że nie zostałam zawalona wątkiem medyny, z drugiej, jednak mi jej brakowało, ponieważ co innego miałam obiecane gdy czytałam opis książki. Wspominając o bohaterach, niestety nie byłam zadowolona. Akcja toczy się naprawdę szybko (chociaż książka składa się aż z 500 stron) co może też spowodowało bezpłciowość bohaterów. Żaden nie posiadał swojego charakteru, każdy wydawał mi się zagubiony w swoim świecie i zastanawiający się co tak naprawdę robi na stronicach książki. Główna bohaterka choć uczęszczała na medycynę, tak naprawdę nie zajmowała się nią za dużo. Więcej tutaj jest spraw w kierunku romansu czy kryminalnych, choć to także w jakiś sposób urozmaica książkę. Na plus na pewno można zaliczyć lekki styl autorki, który sprawia, że książkę czyta się na prawdę szybko. Pomysł także nie ma nic do zarzucenia, ponieważ wydaje się oryginalny oraz według mnie, trudny. Czytając zdawałam sobie sprawę, że autorka musiała zagłębić się w historię medycyny, czy życia codziennego ludzi z tamtych czasów. "Różany eter" jak najbardziej zasługuje na przeczytanie, choć nie spodziewajmy się dopracowanej na sto procent książki. Należy także wziąć pod uwagę, że jest to pierwsza książka autorki, z którą poradziła sobie naprawdę dobrze. Szczerze mówiąc, w jakimś stopniu podziwiam autorkę, że na pierwszy raz potrafiła napisać tak grubą książkę i nie zgubić się w historii! Reasumując, książkę jak najbardziej polecam przeczytać, jeśli szukacie lekkiej lektury na zimne wieczory. "Każdy powinien wiedzieć o sobie, kim jest. Nikt nie ma prawa zatajać przeszłości, która rzutuje na czyjąś przyszłość."

Pierwszy raz w moje ręce trafiła książka z @wydawnictwolira i ogromnie zachwyciła mnie okładka, piękna i tajemnicza, aż nie mogłam się doczekać aż poznam uroczą dziewczynę która na niej widnieje. Róża nie miała łatwego życia, była sierotą podrzuconą siostrom zakonnym przez ojca gdy była jeszcze mała. "Nigdy nie dociekałam, co się z nim stało. Miałam do niego żal, że tak mnie skrzywdził." Kiedy postanawia zdawać na medycynę jeszcze przed rozpoczęciem zajęć w szkole poznaje Lilie która zostaje jej najlepszą przyjaciółką a potem do nich dołącza Iris oraz Laura, jako kobiety, postanawiają trzymać się razem ponieważ w ich czasach kobiety mogą już zdawać na medycynę ale nikt nie traktuje ich na poważnie. Róża swoim usposobieniem co chwila zjednuje sobie nowych przyjaciół oraz adoratorów, niestety o ile przyjaciół można mieć wielu, partnera musi wybrać tylko jednego, piękny Fryderyk ze skłonnościami do zaburzeń psychicznych czy może doktor Kader stateczny lekarz, co wygra? Miłość czy rozsądek? "Ale w głowie jak mantrę słyszałam wciąż od nowa słowa Laury: jedynie czas jest nadzieją.... Jedynie czas..." Od samego początku nie do końca wiedziałam o czym ma być ta książka, najpierw było sporo o Fryderyku i zauroczeniu między nim a przyszłą lekarką a potem zniknął i bardzo długo nikt o nim nie wspominał, były też co chwila nowe morderstwa o których potem wszyscy znowu zapomnieli, tak brnąc do przodu zrozumiałam że jest to po prostu zwyczajne życie Róży. Dziewczyna próbuje poznać swoje korzenie a wychodzi to całkiem przypadkiem kiedy dostaje tajemniczy obraz i dowiaduje się że ma siostrę bliźniaczkę, potem odkrywa kim była jej mama oraz jak zginął jej ojciec, przy okazji rozwiązuje również tajemnice rodzinne swoich przyjaciół. Jest to piękna historia determinacji i poznania siebie, nie łatwe wybory i ciągła walka. Każdy wątek książki był dla mnie interesujący i z ciekawością brnęłam dalej żeby dowiedzieć się prawdy, wieloma zakończeniami byłam zaskoczona a kilka z nich przewidziałam, na pewno ani przez chwilę nie byłam znudzona więc z ochotą sięgnę po jeszcze nie jedną publikację tego wydawnictwa.

Powieści historyczne to obok thrillerów mój ulubiony gatunek literacki. Jeśli do tego wmieszana jest jakaś zagadka kryminalna, przepadam z książką, i nie ma mnie dla nikogo. Tak było w przypadku tej lektury. Różany eter autorstwa Julii Gambrot to nie tylko piękny okres Belle Époque, czytelnik znajdzie w niej prawdziwą mieszankę gatunkową. To prawdziwa gratka dla fanów kryminałów, romansów, powieści obyczajowych i historycznych. Lektura łatwa, miła i przyjemna w odbiorze. Niesamowicie wciągnęła mnie do swojego świata. Zgrabne połączenie gatunków i lekkość pióra stawia autorkę wśród moich ulubionych pisarzy. Róża Zimmerman jest wychowanką sierocińca. Pragnie zostać lekarzem, niestety czasy, w których przyszło jej żyć, nie ułatwiają tego. Dzięki swojej ogromnej determinacji i ambicji dostaje się na jeden z najbardziej prestiżowych uniwersytetów medycznych w Niemczech. Wraz z nią, naukę rozpoczynają dwie inne kobiety. Jednak szczęście z powodu dostania się na uniwersytet nie trwa długo. Ambitne kobiety nie miały łatwo w tych czasach. Mężczyźni, bowiem uważali, iż kobiety nadają się jedynie do roli uległych żon i matek, a zawód lekarza zarezerwowany jest jedynie dla nich. Róża wraz z dwoma pozostałymi studentkami muszą stawić czoła drwinom nie tylko ze strony kolegów studentów, ale również wykładowców. Główna bohaterka pragnie za wszelką cenę dowiedzieć się wszystkiego o swoim pochodzeniu, jednak nie tylko to jest jej problemem. Dziewczyna odkrywa, że jest śledzona przez jednego z kolegów ze studiów oraz tajemniczego mężczyznę w masce. Na domiar złego w mieście zaczyna dochodzić do serii morderstw... Jakie przygody czekają Różę, czy znajdzie odpowiedzi na pytania dotyczące jej przyszłości, czy pośród tego wszystkiego odnajdzie miłość? Odsyłam do lektury, nie pożałujecie!

Całość opinii na LADYMARGOT.PL Powieści historyczne uwielbiam, jak mało które. A jeśli za lekturą przemawia jeszcze umiejscowienie fabuły w okresie Belle Époque, obietnica wątku kryminalnego oraz mojej ukochanej historii medycyny – jestem pierwsza w kolejce po taką pozycję. Tak właśnie było w przypadku „Różanego eteru”. Czatowałam na premierę książki, odliczałam do niej dni, przebierając w miejscu nogami. Oczekiwania wobec niej miałam ogromne. Liczyłam, że spędzę nad debiutem Julii Gambrot fantastyczny czas (i długi, bo to ponad pięciuset stronicowy „grubasek”). Czy mój apetyt został zaspokojony? O tym przekonacie się poniżej 🙂 Młodziutka Róża Zimmermann, dziewczyna wychowana w sierocińcu, z ogromnymi ambicjami, jak na czasy, w których przyszło jej żyć, dostaje się na jeden z najbardziej prestiżowych niemieckich uniwersytetów medycznych. Po raz pierwszy w jej progi wpuszczono kobiety. Wraz z Różą rok akademicki rozpoczynają dwie dziewczęta, o równie kwiecistych imionach. Jak można było się spodziewać, zawiązuje się między nimi przyjaźń. Odtąd wspólnie mierzyć się będą ze stereotypami, a męski świat, który otworzył dla nich swoje podwoje, nie okaże się bynajmniej przyjazny… Pojawiają się pierwsze zauroczenia, nieszczęśliwie ulokowane uczucia. Nie to jednak zajmować będzie Różę najbardziej. Dziewczyna niespodziewanie odkryje, że jest śledzona przez nieco dziwnego kolegę ze studiów oraz… człowieka w masce. Kiedy w mieście dochodzić zacznie do tajemniczych morderstw, niepokój mieszkańców miasta, sięgnie zenitu. Kim są tajemniczy mężczyźni? I czy Róża odkryje nareszcie prawdę o swoim pochodzeniu? W tym miejscu, moi Drodzy, odsyłam Wam do lektury. Nie pożałujecie 🙂 (...)