Pustkowia (okładka  miękka, 10.2017)

Fantastyczna książka. Zupełnie inna niż seria o Drużynia A i Opcop. (Tamte też czytałam z zapartym tchem) Powiew świeżości. Bardzo polecam wszystkim miłośnikom dobrego kryminału.

Super książka naprawdę nie można się oderwać od czytania. Polecam w 100%

Nowość jeszcze nie czytałam ale skusiła mnie recenzja

Idealna na jesienne wieczory przy kominku , polecam

"Intuicja to nic innego jak skoncentrowane doświadczenie." Wartościowa propozycja czytelnicza, rewelacyjnie mi się ją czytało, mocno trzymała w napięciu. Czytanie powieści osadzonych w tak fantastycznie wykreowanym klimacie, będących połączeniem kryminału z thrillerem i sensacją, to wielka przyjemność czytelnicza. Nie ma mowy o nudzie czy niepożądanych zastojach, wszystko z niezwykłą pieczołowitością przemyślane, logicznie ułożone i wyjątkowo wciągająco przedstawione. Jestem pod wrażeniem pomysłowości autora, dynamicznego scenariusza zdarzeń, umiejętnego angażowania czytelnika, zaskakiwania wydarzeniami, odwróceniem ról bohaterów, ciekawymi postaciami, detektywistycznymi tropami. Lubię taką zawiłość, pokrętność i zwodniczość. I jeszcze niezwykle obiecujące zapowiedzi kontynuacji rozbudowanych i intrygujących wątków w kolejnych odsłonach serii, mam nadzieję, że będzie utrzymany równie wysoki poziom. Zdecydowanie warto było zarwać noc dla tej przygody czytelniczej. Trzeba przyznać, że kreacja bohaterów również jest wielkim atutem powieści, wyraziste i przekonujące, a przy tym różnorodne, nic w nich nie zabrzmiało fałszywie czy sztucznie. Dużo krzywd, nikczemności, podłości, ale też moralnych dylematów, wyrzutów sumienia, różnych odcieni dobra i zła. Dla Sama Bergera, ambitnego i dociekliwego sztokholmskiego inspektora kryminalnego, fascynującego się mechanizmami zegarkowymi, nowe śledztwo tak naprawdę okazuje się czymś, co już od dłuższego czasu dopominało się szczególnej uwagi i aktywnej postawy. Zaginięcie przed kilkoma tygodniami piętnastolatki Ellen Savinger uruchamia lawinę niejasności i zawiłości. Dochodzenie nabiera przyspieszenia i intensywności, kiedy inspektor kontaktuje się z tajemniczą Nathalie Freden. Kobieta wydaje się być kluczem do rozwiązania detektywistycznej zagadki, ale czy na pewno? Czy Sam zdoła przeciwstawić się sieci pułapek, prowokacji i manipulacji? Dlaczego incydenty z jego przeszłości okażą się istotne w rozbudzeniu przeczuć i intuicji? Jak najbardziej warto uwzględnić książkę w planach czytelniczych, porywająca i relaksująca rozrywka. Z niecierpliwością wypatrywać będę drugiego tomu serii. bookendorfina.pl

Zawsze na miejscu tragedii zatrzymują się przechodnie i przejeżdżający ludzie. Taśma policyjna przyciąga gapiów jak magnes. Niektórzy są „niewidzialni”, a inni charakterystyczni. Dziwnym zbiegiem okoliczności kobieta z rowerem znalazła się na wielu zdjęciach. Co ją przyciągało do miejsc oddalonych od siebie? Tam, gdzie mruczy ciemność i krzyczą ściany, swoje śledztwo prowadzi „nadglina” Berger. „Smutek podążał za wiązką światła latarki, które minęło rozbrojoną wyrzutnię noży w przedpokoju” Gdzie są nastoletnie dziewczęta, po których zostały tylko ślady? Kto zostawił tam maleńkie kółka zębate? Tylko wprawne, wyczulone ucho policjanta zdolne jest usłyszeć „Najdelikatniejszy odgłos strachu przed śmiercią”. Kiedy spotkało się tych dwoje ludzi, poszukujących przestępcy, zamieniły się role. Przesłuchujący teraz pocił się, widząc przed sobą świecącą diodę kamery. Oboje pragnęli znaleźć Asa. Łączyły ich wszystkich tchórzostwo, zdrada i zemsta. „Powietrze między nimi było zakażone. Tańczyły w nim demony.” Czas ucieka w tempie pracujących mechanizmów zegarowych. „Zanim pojawia się „ja”, jest strach. To strach, który rodzi się z niczego i wzmaga falami. To pierwotny, mroczny strach, bez przyczyny bez ukierunkowania. Pożera wszystko. Zjada wszystko, co znajdzie na swojej drodze.” Arne Dahl zaskoczył mnie już podczas pierwszych stron powieści „Pustkowia”. Miałem wrażenie, że czytam prozaiczny tekst napisany wierszem. Opisy miejsc i sytuacji są tak sugestywne, jakby zostały zilustrowane w formie świetnego komiksu. Kiedy nieuchronnie pojawiały się sceny wilgotne od deszczu, a ja już znużony siedziałem nad filiżanką kawy, a tu budził mnie wstrząs. Zaskakujące zwroty akcji i zamiany osobowości stawiały zmysły w stan pogotowia. Fenomenalny był już sam główny motyw, jakim był szalony pomysł przestępcy. Bardzo się cieszę, że przede mną leżą kolejne dwie części tej trylogii. Ciekawe, jakie zagadki autor kazał rozwiązać parze indywidualistów? Ta powieść spełnia oczekiwania zarówno miłośników literatury skandynawskiej, jak i jej przeciwników.

To jeden z bardziej przeze mnie lubianych pisarzy. Lubię jego styl pisania, ostry język, poczucie humoru, sposób prowadzenia fabuły. Co prawda zasłynął serią książek o Drużynie A, ale tym razem Arne Dahl powraca z trzymającym w napięciu nowym kryminałem. Tą książką autor rozpoczyna serię o parze detektywów - Samie Bergerze i Molly Blom. Fabula kręci się (przynajmniej początkowo, bo póżniej jest coraz ostrzej, dziwniej, groźniej) wokół zaginięcia pewnej kobiety. Ellen Savinger i zaginęła trzy tygodnie temu. Sam Berger ma złe przeczucia, ale koledzy ze sztokholmskiej policji twierdzą, że skoro nie ma ciała, nie ma przestępstwa. Bardzo szybko okazuje się, iż to, co wydawało się zwyczajnym (o ile w kontekście zaginięcia człowieka można o czymś takim mówić) zniknięciem, jest zdecydowanie czymś więcej. Prowadzone powoli dochodzenie nabiera niespodziewanego rozpędu i zaczyna wydobywać na światło dzienne sekrety, które większość chciałaby ukryć i to bardzo głęboko. Autor w tak charakterystyczny dla siebie sposób wprowadza powoli nowe fakty, które podkręcają fabułę, mnożą pytania i sprawiają, iż zagadka jest jeszcze trudniejsza do rozwikłania. To wszystko zaprowadzi Sama Bergera w miejsca i do wspomnień, o których chciałby zapomnieć. Co z tego wyniknie? Tego dowiecie się z książki. Gorąco zachęcam do lektury Pustkowi. Celowo nie piszę więcej o fabule, żeby nie spojlerować i nie obierać wam przyjemności wynikającej z lektury. Pustkowia to istna bomba, torpeda. Jest to dokładnie taki typ kryminału, jaki najbardziej lubię. To powieść o zawrotnie szybkiej akcji, pełna pułapek i kryjówek i bardzo zaskakująca, trzymająca w napięciu oraz zapadająca w pamięć. Lekki minus dałbym tylko zakończeniu, które choć także mocne, zaskakujące, to jednak czuję po lekturze niewielki niedosyt.