"Ptaki Drapieżne" E. Murata i M. Wójcika to pierwsza pozycja z literatury historycznej, która od samego początku zaciekawiła mnie. I to nie chodzi o opisywane wydarzenia historyczne, czy ich waga na losy II wojny światowej ale forma w jakiej autorzy ją przedstawiają. Wybór formy - wywiadu z głównym bohaterem jest strzałem w przysłowiową dziesiątkę. Umieszczenie krótkich opisów tła historycznego w "pigułce" nie zanudza czytelnika a podaje tylko te informacje, które mają znaczenie na losy bohatera. możliwość konfrontacji wypowiedzi głównego bohatera z relacjami innych osób biorących udział w tych samych akcjach nadaje wiarygodności ogółowi przedstawianych faktów. Inną zaletą jest takie skonstruowanie akcji, podzielenie jej na samodzielne rozdziały, opisujące pojedyncze zdarzenia, że czytelnik ma możliwośc wyboru co w danej chwili będzie czytał, nie musi trzymać się sztywno kolejności zdarzeń.

Polecam gorąco, gdyż nawewt pozycja ta zaciekawi osoby, które nie mają dogłębnej wiedzy historycznej.

Książka Emila Marata i Michała Wójcika „Ptaki drapieżne historia Lucjana „Sępa” Wiśniewskiego likwidatora z kontrwywiadu AK” jest napisany w formie wywiadu rzeki. Czytając ją ma się wrażenie współuczestnictwo w wydarzeniach z czasów wojny i okupacji. Dzięki temu, że narratorem jest główny bohater, czyli Lucjan Wiśniewskiego „Sęp”, możemy dowiedzieć się co czuje młody człowiek, który musi wykonać wyrok na zdrajcy. Czy jest wówczas miejsce na chwile wahania, drżenie ręki?
W chwili, gdy wiemy, że może nas to kosztować życie, musimy wierzyć iż wymierzamy sprawiedliwość. Jednak nie zawsze możemy liczyć na sprawiedliwy osąd naszej postawy przez współczesnych.
Książkę czyta się „jednym tchem” i zmusza ona do głębokich przemyśleń. Jest ona również źródłem wiedzy historycznej o wydarzeniach z czasów II wojny światowej oraz okupacji. Z pewnością jest to jeden z lepszych sposobów poznawania historii poprzez relację naocznych świadków i uczestników wydarzeń.

Pokolenie Lucjana Wiśniewskiego wręcz samo „pchało się” do walki. Byli to ludzie wychowani w duchu patriotycznym. Mówiąc prościej, w specyficznych warunkach okupacji ci młodzi ludzie nie widzieli dla siebie innej drogi, niż walka i opór.

„Sęp” w szczerej i bardzo długiej rozmowie opowiada o tym czym była Armia Krajowa i służba ojczyźnie od środka. Z jego opowieści wyłania się obraz zbiorowości, która chciała, jak najrzetelniej wykonać zadanie, ale nie była pozbawiona wad.

Lektura rozmowy z Lucjanem Wiśniewskim przypomina nam, że Armia Krajowa była szansą na przetrwanie w okresie okupacji. Rozmówca Michała Wójcika i Emila Marata nie owija w bawełnę, mówi, jak działalność w Armii Krajowej wyglądała z jego perspektywy. Nie upiększa, nie koloryzuje.

Takie książki jak "Ptaki drapieżne" są niezwykle wartościowe. Jak dla mnie to praktycznie żywa historia spisana trochę w ostatnim momencie, ale historia niewiarygodna, bo autentyczna i prawdziwa. Wielokrotnie podczas jej czytania miałam łzy w oczach. Na pewno w tej książce nie zabraknie wzruszających momentów, ale również i tych, które szokują i wywołują w czytalniku pytanie "dlaczego?". Bohaterem książki jest Lucjan "Sęp" Wiśniewski, osoba która wykonywała wyroki wydawane przez Polskie Podziemie. Dla mnie niesamowita książka o hsitorii, poszukiwaniu odpowiedzi, konfrontacji z wrokiem.

Interesująca i bardzo szczera rozmowa z Lucianem "Sępem" Wiśnieskim - egzekutorem wyroków polskiego państwa podziemnego. Wywiad został wzbogacony przez autorów o teksty przybliżające nam ludzi i historie, o których opowiada książka a niejednokrotnie te wtrącenia dają zupełnie inne spojrzenie na daną akcję czy osobę. Książkę czyta się bardzo dobrze niczym skandynawski kryminał. Bardzo solidnie wydana książka z ciekawą oprawą graficzną sprawia, że nawet u najbardziej wymagających bibliofilów znajdzie miejsce w pierwszym rzędzie na półce.

Lucjan „Sęp” Wiśniewski to niesamowity człowiek z niesamowitą historią. Życie przygotowało dla niego wiele przeciwności, ale on sobie poradził i to znakomicie. W rozmowie-rzece z Wójcikiem i Maratem opowiada o swojej wojennej przeszłości, jak to tak naprawdę było, co czuł likwidator AK, z jakimi problemami się zmagał, kogo musiał zabić i dlaczego i jak jego „zawód” wyglądał w praktyce. I przede wszystkim odpowiada na pytanie: dlaczego tak musiało być, czego to robił i dlaczego jest z tego dumny.

Świetna książka. Interesująca narracja – wywiad z Lucjanem Wiśniewskim, który wspomina działania AK a dokładniej tzw.likwidatorów. Książkę, mimo że jest to książka historyczna, pochłania się jednym tchem. Trudno jest pozostać obojętnym, trudne czasu i często niezrozumiałe działania zostały opowiedziane w bardzo przystępny do zrozumienia sposób. Książka obfituje również w liczne zdjęcia; dla mnie jest to wielka gratka.
Polecam wszystkim.

Fantastyczna, historyczna książka, jedna z takich, które uwielbiam i w które się zaczytuję. Te wszystkie wywiady z Bartoszewskim i innymi, którzy przeżyli wojnę, powstanie – to wszystko dla mnie jest jak niesamowita opowieść, której chcę ciągle więcej i więcej! Zaczęło się od „Zdążyć przed Panem Bogiem”, a kończy się właśnie na tym, że takie książki jak Ptaki Drapieżne połykam w kilka chwil z największą przyjemnością!

W szkole nie mówi się o takich rzeczach i o takich osobach. Gubią się gdzieś pomiędzy wałkowaną historią starożytnego Rzymu, a Cesarstwa Bizantyjskiego. Dlaczego tak mało czasu poświęcamy II wojnie światowej i jej wspaniałej historii? Kto wie kim był „Sęp”, co robili likwidatorzy AK? Jeśli nie filmy, to pewnie nie wiedzielibyśmy zupełnie nic. A to jest niesamowite

Wszystkie wspomnienia powstańców i młodych ludzi walczących, narażających się podczas II wojny światowej są cenne i warte przeczytania. Przeczytałem już kilka książek o naszych bohaterach ale o 993/W dowiedziałem się dopiero z tej książki. Widać człowiek się cały czas uczy. Czemu tego nie uczą w szkołach? Tego typu książki powinny być lekturami obowiązkowymi.

Pamiętam, że pierwszy raz o likwidatorach z AK usłyszałam w serialu „Czas honoru”, ale przeczytać jak to naprawdę było jest jeszcze ciekawiej. Niesamowity człowiek, z niesamowitą historią. Jego losy były ściśle związane z wojną, jego „praca” była ciężka i wymagała wielu poświęceń. A jednak „Sęp” opowiada w sposób bardzo rzeczowy, ciekawy i wprost genialny!

Prawdziwa wojenna ksiazka o której ciezko będzie zapomniec. „Sęp” opowiada to czego nie uczy się dzieci w szkolach a potem wszyscy sa zdziwieni ze mamy taką piękna historie i nikt jej nie zna i uciekaja na zachod i filmy oglądaja sensacyjne zachwycając się Bondem i nie wiedzac ze mysmy swojego tez mieli. Lepszego nawet!

Niesamowity, starszy człowiek, który opowiada w taki sposób, że ciężko się oderwać. Nie można złapać tchu podczas niektórych akcji przez niego opisywanych. Siedzi się przykutym do krzesła i chce się dowiedzieć co się wydarzy, jak to się skończy. Niezwykły los, samo życie.