Czarownice nie płoną (okładka miękka)

ciekawa, zaskakujące zakończenie, szybko się czyta

SHEVVOLF.BLOGSPOT.COM „Czarownice nie płoną” są moim drugim już spotkaniem z twórczością Autorki i po lekturze tego tytułu muszę przyznać, że koniec końców nie jest to tak słaba książka, jak się tego obawiałam. Z pewnością jest dużo lepsza niż jej poprzedniczka, bynajmniej moim prywatnym zdaniem. Pozycja ta wciąga właściwie od razu i choć nie porwała mnie? To mimo wszystko z każdą kolejną stroną ciężej było mi ją odłożyć, co jest dosyć dziwne, ponieważ jednocześnie do „nieodkładalnych” bym jej nie zaliczyła... Myślę, że głównym powodem dlaczego mnie wciągnęła, była po prostu ciekawość tego, o co tak właściwie Autorce w tej całej historii chodziło. Główne bohaterki niestety nie wzbudziły mojej sympatii, zarówno Imogen, jak sama Ellie, zwyczajnie mnie irytowały i powodowały we mnie swego rodzaju niechęć, nie ważne czy akurat kreowane były na ofiary zdarzeń, czy nie... Za to zakończenie zupełnie mnie zaskoczyło. Mam tu na myśli ostatnie strony, kiedy to wydawałoby się, że wiemy już wszystko, natomiast Autorka pokazała nam, że właściwie to tak niekoniecznie 😳🤭 Zabrakło mi tylko wyjaśnienia dlaczego osoba winna tych wszystkich zdarzeń zrobiła to, co zrobiła. Samo przysłowiowe wskazanie na nią palcem to jednak dla mnie za mało... Też tak uważacie? Czy polecam? Tak, jeśli lubicie thrillery to jak najbardziej tak, choć nie jest to jakiś absolutny must have Waszej biblioteczki 😅 Czytaliście? Jak tam Wasze wrażenia?

Fascynująca, kiedy zaczęłam czytać nie magłam się od niej oderwać. Polecam

Do tej ksiazki brak tylko wygodnego fotela i dobrej herbaty.

Super książka, emocje,napięcie, wielka niewiadoma,jeszcze większe zaskoczenie...POLECAM

Czarownice nie płoną to druga książka Jenny Blackhurst, która została wydana w naszym kraju. Nie miałam okazji zapoznać się z Zanim pozwolę ci wejść, choć sama nie wiem czemu mi ta powieść gdzieś umknęła, ale gdy tylko zobaczyłam lekturę, w której tytule pojawia się słowo „czarownica”, to wiedziałam, że nie przejdę obok niej obojętnie. Może nie jest to typowe Salem, ale wydarzenia rozgrywające się w Lichocie mogą Wam przypominać typowe horrory, w których niewinne dziewczynki okazują się być okropnymi demonami. Choć w ogólnym rozrachunku książkę czytałam z przyjemnością, to mimo wszystko muszę stwierdzić, że jest ona dosyć schematyczna i przewidywalna, zbyt prosta. To taka książka na jeden wieczór, typowo rozrywkowa, która raczej zbyt mocno nie angażuje czytelnika i nie sprawia, że siedzi on potem wgapiony w ścianę i zastanawia się, co się właśnie wydarzyło i dlaczego.   Cała recenzja: bookeaterreality.blogspot.com

Oskarżane o niecne czyny, rzucanie złych uroków, sypianie z szatanem, obwiniane za wszelkie niepowodzenia mieszkańców okolicznych wiosek, złą pogodę, pomór bydła, piętnowane za to, że są inne, w przeszłości płonęły na stosie. Mowa oczywiście o czarownicach, szeptuchach czy jakkolwiek by je nie nazywać – o kobietach, które wiedziały więcej, potrafiły czytać, sporządzać lecznicze wywary, a nierzadko po prostu o kobietach, które były niewygodne, które komuś się naraziły. Świat nie miał wobec nich litości, były odmienne, więc należało je zdeptać, zniszczyć, wyplenić, tak jak i zło, które rzekomo wdarło się w ich serca. Torturowano i bestialsko mordowano je ze strachu, który często nie miał nawet podstaw. Zwykle za czarownice uznawano młode kobiety lub starsze, zdeformowane i żyjące poza społeczeństwem babcie. Dzieci piętnowano w ten sposób rzadko, choć – jak się okazuje – zdarzały się i takie przypadki. Zaskakujące jest jednak to, że miały one miejsce nie w zamierzchłych czasach, ale … obecnie. Przykładem może być małe, zaściankowe nieco miasteczko Lichota, gdzie ludzi powoli zaczyna ogarniać panika. Irracjonalny strach, powodowany mnożącymi się tragicznymi w skutkach wypadkami powoduje, że zwracają się oni przeciwko dziecku. I to dziecku skrzywdzonemu już przez los, które w wyniku pożaru nie może dość do siebie, którego nie przygarnęli krewni, a które tuła się po kraju odsyłane przez kolejne rodziny zastępcze. Winą Ellie Atkinson, głównej bohaterki spektakularnej powieści Jenny Blackhurst jest to, że jest inna – ponadprzeciętnie inteligentna, a przy tym doświadczona przez los, przez co wydaje się być przedwcześnie dorosła. Ta odmienność przysparza jej wrogów, zarówno wśród rówieśników, jak i nauczycieli, a wkrótce, wśród całej lokalnej społeczności. Jedyną osobą, która wierzy w to, że Ellie jest po porostu skrzywdzonym i samotnym dzieckiem, nieco zagubionym, a nie potworem, czarownicą, jest Imogen Reid, psycholog zatrudniona w instytucji Place 2 Be, której celem jest wsparcie systemu psychologicznego w szkołach. Sprawa Ellie jest dla Imogen pierwszą jaką prowadzi, może dlatego tak ważną. Stanowi ona, podobnie jak sama praca, próbę rozpoczęcia nowego rozdziału w życiu, wkroczenia na nieco inny jego poziom. Wcześniej mieszkała ona wraz z mężem, pisarzem, w Londynie, wynajmując luksusowe mieszkanie i pracując w poradni dla bogatych dzieciaków z problemami. Niestety, jedna z prowadzonych przez Imogen spraw zakończyła się tragicznie, zaś ona – angażując się w nią emocjonalnie, przegrała. Zwolnienie z pracy, uczucie porażki, pojawiające się niepokojące, depresyjne myśli potęgowało jeszcze pragnienie męża, by mieć z Imogen dziecko. Kobieta zaś, mając w pamięci bolesne doświadczenia z okresu dorastania, nie wyobraża sobie, by mieć dziecko. Rozchwiana emocjonalnie Imogen, wracając do rodzinnego miasteczka i zajmując odziedziczony po matce dom, tym razem angażuje się bezgranicznie w sprawę Ellie, która pojawia się wszędzie tam, gdzie się coś dzieje. I to coś złego, szczególnie w stosunku do osób, które w jakiś sposób naraziły się dziewczynce. Osunięcie się koleżanki z krawężnika, prosto pod rozpędzony samochód, nieustanne awarie sprzętu elektrycznego, spadający obraz, pająki w szufladzie nauczycielki krytykującej pracę o pajęczakach czy sklejone usta chłopaka, który wyrażał się niepochlebnie o Ellie – to zaledwie część przypadków, które sprawiły, że Ellie w szkole została okrzyknięta mianem czarownicy. Co więcej, śmiertelnie zaczyna jej się bać matka zastępcza, a także nauczyciele. Nie pomaga bojownicza postawa dziewczynki, jej przenikliwy wzrok, a także cięty język, który pozwala jej atakować, rzucać niewybredne komentarze. Sytuacja robi się jednak dramatyczna, kiedy w dość osobliwych okolicznościach ginie jedna z nauczycielek, które nie akceptowały Ellie, Hannah Gilbert. Czy jednak rzeczywiście o jej śmierć można oskarżyć małą dziewczynkę? Odpowiedzi na to pytanie poszukamy w porywającej powieści pt. „Czarownice nie płoną”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Albatros książka, to wyjątkowa pozycja, która równocześnie przeraża i zasmuca, od której nie można się oderwać. Niezwykle starannie przemyślana fabuła, umiejętność kreowania postaci oraz sytuacji w taki sposób, że czujemy się częścią rozgrywających się wydarzeń, a przy tym wszystkim atmosfera napięcia i niepewności – to mocne strony książki. Niezwykły jej klimat, niemożność przewidzenia, w którym kierunku potoczy się akcja, i czy tak naprawdę mamy do czynienia z horrorem czy raczej z powieścią obyczajowa sprawiają, że oddajemy się lekturze nie bacząc na otaczającą nas rzeczywistość. Po jej zakończeniu natomiast usilnie staramy się uporać z ogarniającym nas przerażeniem… Justyna Gul Qultura słowa

„Czarownice nie płoną” to trzymający w napięciu thriller psychologiczny. Co prawda jestem nowicjuszem i czytam taki rodzaj literatury od niedawna, ale uważam, że Jenny Blackhurst odwaliła kawał dobrej roboty. Narracja jest lekka, przystępna dla każdego i koncentrująca się na wytworzeniu tajemniczej atmosfery, wręcz metafizycznej! Na początku ten mrok, ciemność, które zakrawały o fantasy nie przemawiały do mnie, jednak im dłużej siedziałam w tej historii to podgrzewane uczucie niepewności, niepokoju i niemożności wytłumaczenia pewnych zdarzeń sprawiły, że ta opowieść naprawdę mnie wciągnęła. Czego możesz się spodziewać po tej książce? Intrygi, wiele zwrotów akcji, dynamiki. Zostaje poruszony też temat małomiasteczkowości, a zakończenie jest po prostu fantastyczne. Dałam się zaskoczyć! Polecam!

Pełny tekst na blogu: https://amandaasays.blogspot.com/2018/11/czarownice-nie-pona-jenny-blackhurst.html Czarownice nie płoną to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jenny Blackhurst, ale już teraz wiem, że na pewno nie ostatnie. Ciekawa fabuła i sposób prowadzenia historii, niesamowita kreacja bohaterów i niezwykły klimat. Jestem jak najbardziej na tak! Komu jeszcze ma szansę przypaść do gustu? Miłośnikom porządnych thrillerów psychologicznych, którzy lubią na własną rękę rozwiązywać zagadki, a także lubią, kiedy autorzy pozwalają czytelnikom je rozwiązywać, bez chamskiego narzucania im jakiejś błędnej wersji, której mają się trzymać, nim autor zaserwuje im zwrot akcji. Tutaj wszystko mamy szansę poskładać do kupy sami, o ile tylko będziemy na tyle spostrzegawczy i opanujemy sztukę czytania między wierszami. Czy podejmiesz się tego wyzwania? Mi się udało i zdecydowanie nie żałuję!

"Pilnuj się i zabezpieczaj sobie tyły, a przede wszystkim nie drażnij Ellie Atkinson. Módl się, abyś pożyła na tyle długo, by pożałować, że mnie nie słuchałaś." Ellie to drobna i delikatna jedenastolatka, która przeżyła tragedie. Jako jedyna wyszła cało z pożaru w domu w której zgineła jej cała rodzina... Dlaczego więc tak bardzo przeraża ona ludzi w miasteczku? Dlaczego boi się jej nawet zastępcza matka? Jak wyjaśnić to, że każdego, kto zdenerwuje Ellie, spotyka nieszczęście? Och jak ja lubię takie książki! Czytając ją, nie byłam do końca pewna, czy to na pewno tylko thriller. Kocham taką nietypową fabułe i budującą napięcie akcje, która nieraz przyprawiła mnie o gęsią skórkę. Ląduje na półce z ulubionymi książkami 🖤 Polecam! 9/10☆