Program. Remedium. Część 0

"Remedium" Suzanne Young to wstęp do trylogii "Program".Świetnie napisana książka opowiadająca o życiu siedemnastoletniej Quinn. Kupiłam ją ze względu na kolejne tomy, które bardzo mnie zainteresowały. Mysłałam, że nie czytając "wstępu" do trylogii "Program", nie będę wiedziała o co chodzi w kolejnych częściach. Ale było na odwrót-w następnych częsciach są w ogóle inni bohaterowie.
Rozczarowałam się wyłącznie tym, że nie było tam nic paranormalnego, co uwielbiam w książkach. Przez całą książkę nie dzieje się nic wciągającego, dopiero na końcu zaczyna się dziać. Mimo to, książka była bardzo interesująca :)

Suzanne Young zdecydowanie wie jak przyciągnąć uwagę czytającego, a technikę pisania wzniosła na nowy poziom.
Każdą stronę "Plagi samobójców" oraz "Kuracji samobójców" czytałam z zapartym tchem. REMEDIUM zaskoczyło mnie jeszcze bardziej. Ta część dosłownie mnie zniszczyła i pokazała zupełnie inne oblicze miłości, gdyż od tego pierwszego aż do bólu i cierpienia nie jest tak daleko... Wszystkie te uczucia mają wiele odcieni... Lubię takie książki, które zaskakują Cię coraz bardziej z każdym rozdziałem, a jednocześnie uczą Cię, że z nawet najtrudniejszych sytuacji jest wyjście.

Oczywiście są dobre recenzje tej książki, więc wszystko zależy od gustu. Ja osobiście przeczytalam wszystkie 3 tomy i ten zdecydowanie ten był najgorszy. Akcja działa sie przez caly czas bardzo powoli, czekałam na jakieś większe napięcie, czy punkt kuluminacyjny - ktorego ostatecznie po przeczytaniu - sie domyslilam, ale to nie było to czego oczekiwałam.

Książka pokazuje jak często osobą zmagającym się ze śmiercią bliskich jest cieżko i do czego są zdolni aby ich życie wyglądało chodź troche jak dawniej.

Świetna książka, przeczytałam ją po przeczytaniu części 1 i 2 takze to nie jest problem jeśli ktoś sięgnie po nią później. Polecam

Bardzo piękna książka!

Akcja tej książki toczy się parę lat przed słynnym Programem pomagającym wyleczyć niedoszłych samobójców. Jeżeli jednak myślicie, że już wtedy było spokojnie i nie wymyślano różnych technik wspomagających ludzką egzystencję to jesteście w błędzie. Z ogromnym zaciekawieniem śledziłam całą ścieżkę, jaką musieli pokonywać ludzie związani z byciem Sobowtórami. A odgrywanie co rusz innej osoby nie może się dobrze zakończyć, o czym wiedzą wszyscy biorący udział w tej smutnej maskaradzie. W tym sama ja.
Już wcześniej wiedziałam, że autorka umie sobie igrać z emocjami czytelnika, lecz tym razem przeszła samą siebie! Z przerażeniem w oczach obserwowałam, jak zmiany osobowości potrafią wpłynąć na człowieka. Serce biło mi jak oszalałe, a uczucie strachu i ciekawości towarzyszyło mi już od samego początku książki i wzrastało z każdym kolejnym rozdziałem. Chociaż motyw depresji i samobójstw jest znacznie drastyczniejszy od żałoby, to udało się tutaj wzmocnić jego rangę i udowodnić, że ten smutny okres w życiu człowieka działa niczym toksyny. Wręcz czułam jego potęgę i – wraz z leczonymi – starałam się polepszyć swoje życie i zacząć dostrzegać zalety otaczającego mnie świata.
Wiele razy zostałam pozytywnie zaskoczona, dzięki czemu powoli uzależniałam się od tej historii. Przejmowała ona kontrolę nade mną! Owszem – niektóre istotne fakty zastanawiające Quinlan i jej towarzyszy były dla mnie przewidywalne, ale to tylko dlatego, iż znałam je z lektury z poprzednich tomów (które tak naprawdę są tymi późniejszymi, ale to się wytnie). Żeby jednak załagodzić te drobne zadraśnięcia, autorka doczepiła do nich parę sekretów, przez co człowiek czuje niedosyt i chce jak najszybciej rozwikłać tę zagadkę! No i samo zakończenie książki wbijające nie tylko w fotel, ale również i w ziemię... Takie petardy to ja lubię!
Quinlan McKee mogła sprawiać wrażenie silnej i zdecydowanej dziewczyny, jednak każde kolejne zlecenie działało niczym odkurzacz wysysający z niej własne ja. Dziewczyna gubiła się w plątaninie wspomnień. Nie umiała odróżnić tych prawdziwych od wyuczonych na potrzeby stania się Sobowtórem. Strasznie współczułam jej takiego życia i nie umiałam zrozumieć, z jakiego powodu ojciec wiecznie pchał ją w paszczę lwa, wszelkimi sposobami namawiając ją do przedłużenia kontraktu. Jako że Quin miała tylko jego i nie chciała zranić jego uczuć słuchała jego poleceń, chociaż liczyłam na to, iż wreszcie mu się postawi. Przeczuwałam jednak, że za tym wszystkim stoi coś innego, niżeli wyśmienite zarobki i odkrycie tego może być niebezpieczne, lecz dla dziewczyny była to szansa na zerwanie więzów. Tylko czy ją wykorzystała i jak to wszystko na nią wpłynęło? Tego już nie zdradzę, bo nie chcę psuć wam przyjemności z lektury. Uprzedzę jednak, że na pewno nie spodziewacie się aż tak mocnego uderzenia!
Kreacja pobocznych bohaterów również ostała na wysokim poziomie i śmiało mogę stwierdzić, że każdy z nich odegrał swoją rolę doskonale. Poza tym różnorodność charakterów dodaje koloru i smaku całemu [Remedium], co daje nam namiastkę rzeczywistości, a nie zakłamania. Przecież gdyby wszyscy byli tacy sami, to ten świat byłby szary i nudny.
Uczucie między Quinlan a chłopakiem odgrywanej przez dziewczynę denatki nie należy do tych idealnych. Każde z nich odczuwa to wszystko po swojemu, a kumulując to w całość otrzymujemy kolejną niebezpieczną dla wszystkich mieszankę. Dość uważnie śledziłam tę parę i muszę przyznać jedno – igranie uczuciami może być strasznie bolesne!
I po raz kolejny przyszło mi zachwalać kunszt pisarski Suzanne Young, nad którym można się rozpływać. Nie od dziś wiem, że potrafi ona stworzyć nietuzinkowych bohaterów, a opisy będą barwne i plastyczne, oddające całokształt wyimaginowanej historii, która oddziałuje na czytelnika niczym narkotyk. I nie trzeba do tego żadnych wyszukanych słów, bo autorka posługuje się prostym i zrozumiałym językiem. No i – po raz kolejny – przypominam, że jednak warto uważnie skupić się na czytanym tekście, aby nie pominąć wielu ważnych kwestii. Chyba chcecie poznać całokształt bez przewijania jednego i tego samego tekstu w poszukiwaniu dziury w fabule, którą sami stworzyliśmy, nieprawdaż?
[Remedium] poucza, że bycie sobą przynosi o wiele więcej korzyści, niżeli wieczne odgrywanie różnych ról. Możemy udawać swoją koleżankę lub jakąś gwiazdę i czerpać z tego korzyści, ale co zrobimy, gdy maska zostanie zerwana i ukażemy swoją prawdziwą naturę? Czy tamte osoby nadal będą nam ufać? I czy sami będziemy w stanie spojrzeć w lustro?
Podsumowując:
[Remedium] znacznie przewyższa poziomem [Plagę samobójców] oraz odpędza niesmak po niezbyt udanym zakończeniu [Kuracji samobójców], wprowadzając jeszcze więcej komplikacji w ten jakże mroczny i przerażający świat pochłaniany przez epidemię. Suzanne Young na każdym kroku udowadnia swoją kreatywność, ale tym razem przeszła samą siebie. Czytelnik będzie niczym gąbka pochłaniająca wszelkie emocje wylewające się z lektury i będzie nimi żyć jeszcze parę dni po jej przeczytaniu.

Siedemnastoletnia Quinlan McKee jest sobowtórem. Od lat z powodzeniem niesie pomoc i pociechę rodzinom zmarłych nastolatków. Przejmuje ich tożsamość, by uczestniczyć w terapii, która ma na celu pomóc pogrążonym w żałobie krewnym pogodzić się ze śmiercią bliskiej osoby. Mieszka w ich domu, nosi ich ubrania, przejmuje typowe zachowania, a także osobowość zmarłych, nierzadko zapominając o swoim prawdziwym życiu, by w pełni skupić się na pracy i zadaniu, któremu musi podołać.

Po pozytywnym wypełnieniu zlecenia Quinn ma nadzieję odpocząć i na nowo wdrożyć się we własne życie. Nie dostaje jednak takiej szansy i od razu zostaje wysłana do kolejnej pogrążonej w żałobie rodziny, której przypadek jest szczególny, co podkreślają jej pracodawcy. Quinn staje się Cataliną Barnes, jednak nikt nie chce zdradzić jej przyczyny śmierci dziewczyny. Wszyscy zdają się coś ukrywać i nie zdradzają Quinlan szczegółów dotyczących ostatnich miesięcy życia ofiary. Komplikacji przybywa, kiedy dziewczyna zaczyna angażować się emocjonalnie w życie rodziny, a między nią i chłopakiem Cataliny zaczyna rodzić się więź...

Wszędzie natykałam się na same pozytywne opinie dwóch tomów serii „Program”, czyli „Plagi samobójców” i „Kuracji samobójców”. Postanowiłam bliżej się im przyjrzeć, a że sam pomysł na fabuła wydała mi się naprawdę oryginalny i ciekawy, postanowiłam dać tej serii szansę. W moje ręce wpadły wszystkie trzy dotychczas wydane w Polsce tomy „Programu”, a pierwszy wybór padł na „Remedium”, czyli prequel tej historii.

Niesamowicie spodobał mi się pomysł Suzanne Young, który jest wyjątkowo oryginalny. Autorka stworzyła zawód, który jest według mnie połączeniem aktora i terapeuty. Quinn pracuje w nim od dziecka, jest jedną z najlepszych w swoim fachu, jednak choć jej praca jest dobrze płatna, to również wyjątkowo trudna. Dziewczyna musi płacić wysoką cenę, gdyż wcielając się tak wiele razy w inne osoby, nie pamięta, które wspomnienia są jej, a które należą do nieżyjących członków rodzin jej klientów. Quinn czasami zapomina, kim jest albo jak wygląda jej własne życie, gdyż bardzo angażuje się w swoją rolę i równie mocno odczuwa ból cierpiącej żałobę rodziny. Dziewczyna jest niesamowicie silna, jednak jak długo zdoła jeszcze znosić otaczający ją smutek i jak ucierpi na tym jej psychika, tego już musicie dowiedzieć się sami.

Bohaterowie wykreowani przez autorkę są tak samo ciekawi, jak sama fabuła. Oprócz Quinn ważną rolę w tej historii odgrywa również Deacon, który jest jej najlepszym przyjacielem i byłym chłopakiem. Łączy ich szczególna więc i choć czują do siebie coś więcej, duszą to, by nie sprawiać sobie nawzajem bólu. Aaron jest sobowtórem, a także partnerem Quinn, do którego dziewczyna ma zwracać się o pomoc podczas wypełniania zlecenia. Ich postacie są naprawdę świetnie nakreślone i muszę przyznać, że bardzo wkręciłam się w historię Quinn i jej przyjaciół, dlatego z wielką chęcią poznam ich dalsze losy.

„Remedium” dzieli się na trzy części, z których każda jest jeszcze ciekawsza od poprzedniej. Czyta się je niesamowicie szybko i w dodatku z niemałą przyjemnością. Chociaż pierwsza część, która wprowadza czytelnika w całą historię, rozwija się dość wolno, to nie uważam tego za minus, gdyż nie mamy wrażenia, że zwala się na nas ogrom informacji, który trzeba przyswoić. Mamy okazję poznać główną bohaterkę, jej przyjaciół, a także, na czym dokładnie polega jej zawód. Kolejne dwie części zdecydowanie nabierają tempa, prowadząc czytelnika do satysfakcjonującego i zaskakującego zakończenia, które dosłownie wbija w fotel, ale pozostawia po sobie pewien niedosyt. Jestem zadowolona z tego, w jaki sposób autorka poprowadziła całą fabułę, dlatego już nie mogę doczekać się sięgnięcia po kontynuację Remedium, która mam nadzieję, będzie równie dobra.

Suzanne Young, choć porusza ciężkie tematy, to posługuje się bardzo lekkim i przyjemnym językiem. Remedium ma ponad czterysta stron, jednak podczas czytania nie zwracałam uwagi na upływ czasu i zanim się obejrzałam, przewróciłam ostatnią kartkę. Widać, że autorka bardzo przyłożyła się do tej powieści, gdyż wszystko jest w niej dopięte na ostatni guzik, a dbałość o szczegóły zasługuje na niemałą pochwałę. Jestem pod wrażeniem tego, jak Suzanne Young manipuluje czytelnikiem i jego uczuciami. Podczas czytania przeżywałam wszystko razem z główną bohaterką i to równie mocno, jak ona.

„Remedium” to szalenie ciekawa i niesamowicie wciągająca historia, która pochłonęła mnie i zaskoczyła. W oczekiwaniu na kontynuację prequela z pewnością sięgnę po „Plagę samobójców” i „Kurację samobójców”, które, jeśli będą równie dobre, co „Remedium”, to seria „Program” ma dużą szansę stanąć na półce z moimi ulubionymi książkami. Jeśli macie ochotę na książkę z oryginalną i interesującą fabułą z dreszczykiem emocji i tajemnicami, to nie wahajcie się i sięgajcie po „Remedium”, a na pewno się nie zawiedziecie.

http://someculturewithme.blogspot.com/2016/04/byam-plasterkiem-na-rany-ktorych-nie.html

Dystopia to ostatnio dość popularny gatunek literacki. Autorzy prześcigają się w pomysłach na stworzenie dystopicznego świata. Suzanne Young zadebiutowała serią Program, w której mieliśmy okazję poznać świat ogarnięty epidemią samobójstw. „Remedium” to kolejna część z tej serii jednak zasługuje na miano wyjątkowej. To prequel, czyli poznajemy historię sprzed „Plagi samobójców” i jej kontynuacji „Kuracji samobójców”. Bardzo ciekawy pomysł, który wnosi wiele do serii i sprawia, że staje się ona jeszcze bardziej intrygująca, fantastyczna i wciągająca. „Remedium” to porządna dawka adrenaliny i emocji, które pozostają w nas na długo po odłożeniu książki.

„Byłam plasterkiem na ich rany, ale nie mogłam ich uleczyć.”

Quinlan McKee jest sobowtórem – osobą, która wciela się w niedawno zmarłe osoby, by dokończyć proces żałoby bliskich zmarłej osoby. Jest do tego celu wyszkolona, umie oddzielić swoje życie od tych, w które musi się wcielić. Jednak, gdy przychodzi jej odegranie postaci Cataliny, coś w niej pęka. Chce żyć jej życiem. Skąd u niej ten nieprofesjonalizm? Zaczyna powoli zatracać się, zapominać siebie. Musi uważać, by nie przekroczyć granic, które mogą być fatalne w skutkach. Jednak, gdy zaczyna łączyć fakty, na jaw wychodzi przerażająca prawda…

„Staraliśmy się na nowo złożyć w jedną całość różne fragmenty nas, udając przy tym, że nie widzimy, jak bardzo jesteśmy pogruchotani w środku.”

„Remedium” to naprawdę bardzo dobra książka. Nie boję się stwierdzenia, że bije swoje poprzedniczki o głowę. To wisienka na torcie serii Program. „Plaga samobójców” była rewelacyjna, „Kuracja samobójców” jeszcze lepsza, jednak to co pokazała autorka w „Remedium” to prawdziwy majstersztyk. Akcja goni akcję, nie mamy chwili wytchnienia. Suzanne Young zaskakuje nas niemal na każdej stronie. Powoli zostają ujawnione fakty, które mrożą krew w żyłach. Temat śmierci, żałoby to bardzo trudne tematy, często pomijane w literaturze. Stworzyć powieść, której fabuła głównie opiera się na żałobie, procesie jej leczenia to trudna praca, jednak Suzanne Young poradziła sobie wy znakomicie. „Remedium” to tajemnicza, nieprzewidywalna i bardzo wciągająca książka, która spędza sen z powiek i nie daje o sobie zapomnieć.

„Remedium” to prequel serii, dlatego bohaterowie się zmieniają. Oczywiście znajdą się tutaj takie postacie, które występowały we wcześniejszych tomach i są one dopełnieniem fabuły. Główni bohaterowie to bardzo dobrze wykreowane postacie, barwne i wieloelementowe. Każdy z nich ma swoje tajemnice, których poznanie jest dla nas szokiem. Końcówka książki, jak na dobrą lekturę przystało, to istna bomba emocjonalna. Jesteśmy rozdarci pomiędzy współczuciem, złością, irytacją, niedowierzaniem. Autorka przygotowała dla nas prawdziwą huśtawkę emocji i idealnie zakończyła powieść, dając otwartą furtkę do kolejnej części.

Książkę czyta się bardzo szybko, co za tym idzie język i styl nie sprawiają problemów. Są na wysokim poziomie, przez co czytanie staje się lekkie i płynne. Nie brakuje momentów humorystycznych, jednak cała powieść opiera się na śmierci, żałobie i zagadce. Mamy szansę poznania początków Programu, jak doszło do założenia tej organizacji. Suzanne Young bardzo dobrze zrobiła tworząc tom 0, niż jakby miała ciągnąć akcję drugiego tomu dalej. Kolejny tom, czyli kontynuacja „Remedium” zapewne rozwinie bardziej wątek epidemii samobójstw.

„Poddałam się. Oboje się poddaliśmy. I spróbowaliśmy podarować sobie teraz to, czego zawsze najbardziej pragnęliśmy: miłość. Taką, która nie mieści się w żadnych słowach.”

W „Remedium” również mamy wątek miłosny pomiędzy głównymi bohaterami, jednak to coś innego niż zwykła młodzieńcza, szalona miłość. To głębsze uczucie, ucieczka od samotności. Nie jest to wątek priorytetowy, więc nie bójcie się – nie zostaniecie zaatakowani słodką miłością. Autorka skupiła się na fabule bardziej przyziemnej, dopełniając ją tylko zarysem miłości.

Polecam książkę nie tylko fanom serii Program. To lektura, którą każdy może przeczytać. Nie jest konieczna znajomość poprzednich tomów, gdyż prequel ma to do siebie, że można go czytać jako osobną powieść. „Remedium” to idealna lektura dla wszystkich. Porusza ciężkie i przygnębiające tematy, ale została tak napisana, że nie jesteśmy w stanie się od niej oderwać. Szczerze polecam!
http://ksiazkomania-recenzje.blogspot.com/

ksiazkomaniacyrecenzje.blogspot.com

Nadszedł czas na prequel - coś nowego, ale z fabułą osadzoną w tym samym świecie. Przygoda z główną historią zakończyła się wraz z ostatnią stroną Kuracji Samobójców. Suzanne Young pamiętała jednak o swoich fanach. Właśnie w ten sposób do naszych rąk trafiło Remedium.

W świecie przed Programem...


Siedemnastoletnia Quinlan McKee jest niezwykłą dziewczyną z niesamowitym darem. Razem z Aaronem Riosem pracuje w sekcji pogrzebowej. Mają jednak nietypowe zadanie - udzielają pomocy rodzinom pogrążonym w żałobie. Na czym jednak polega ta praca? Są Sobowtórami. Stosują radykalną metodę terapeutyczną: terapię przez odgrywanie ról, a dokładniej rolę zmarłego... Dzięki temu możliwe stawało się domknięcie żałoby. Według tych ludzi był to niezastąpiony rodzaj pomocy, najskuteczniejszy. Quinlan od najmłodszych lat pracuje jako Sobowtór. Wcielała się w rolę wielu nieżyjących już osób - ubierała się w ich odzież, czesała tak samo, z czasem zachowywała jak zmarły i zastępowała na dany czas utracone dziecko wielu rodzinom. W swoim siedemnastoletnim życiu została zmuszona do wykonywania wielu zleceń. Czasem nawet zdarzało jej się mylić swoje życie z życiem zmarłych. Jest tylko jeden warunek: nie wolno jej się angażować emocjonalnie.

Jak można się domyślić najnowsze zlecenie, które dostaje oczywiście jej to utrudnia. Musi pomóc nie tylko rodzinie pogrążonej w żałobie, ale i chłopakowi zmarłej nastolatki. To pierwszy taki przypadek w jej karierze. Wie, że zabronione jest łączenie uczuć z wykonywaną pracą, ale kiedy stała się Cataliną Barnes straciła głowę dla jej chłopaka... Ta dziwna relacja powoli przeradza się w coś więcej, dziwną więź, która łączy tych dwoje. Ale jest to dopiero początek trudności Quinlan. Gdy poznaje prawdę o śmierci Cataliny komplikacji przybywa. Ponieważ ta śmierć mogła nastąpić w wyniku epidemii... Quinlan i inni z wydziału żałoby zaczynają łączyć pewne fakty, samobójstwa i dochodzą do okrutnej prawdy... Prawdy, która może zagrozić wielu ludziom.


Suzanne Young zabrała nas w podróż do świata z Plagi Samobójców i jej kontynuacji - Kuracji Samobójców. Świata pozornie tak podobnego, ale jednak całkowicie innego. Sam pomysł bardzo dobry, jednak muszę przyznać, że trochę śmieszą mnie te przebieranki będące terapią dla rodzin. Czy tylko ja uważam, że taki sobowtór wnosi jeszcze więcej zamieszania, smutku i cierpienia? Nie powiem jednak, że akcja mnie nie wciągnęła i nie podobała mi się ta książka. Wręcz przeciwnie. Odłożyłam swoje zdanie dotyczące terapii na bok i pozwoliłam Remedium na wciągnięcie mnie w tę historię. Początkowo książka bez pędzącej akcji, jednak im dalej się zagłębiałam tym bardziej rosło tempo. Wszystko, co początkowo było trudne i niezrozumiałe stawało się bardziej przystępne, intrygujące. Bo takie jest pióro Suzanne Young. Najpierw powoli wprowadza w fabułę, by następnie zmiażdżyć czytelnika swoimi pomysłami. Myślę, że w porównaniu z Plagą i Kuracją Remedium jest książką nieco bardziej psychologiczną niż jej poprzedniczki-następczynie :) Autorka pozwoliła nam wejść w umysł Quinlan, poznać jej pracę od wewnątrz ze wszystkimi zmianami psychice jakie ze sobą niesie.

Remedium to książka pełna tajemnic, zwrotów akcji i zakończenia, którego nie da się przewidzieć. Zakończenia, które łamie serce i sprawia, że pragniemy więcej.

Suzanne Young kolejny raz udowodniła, że jest mistrzynią w tym co robi. Dopracowana fabuła, niesamowicie wykreowani bohaterowie, studium psychiki bohaterów, dla których "śmierć jest pracą", ale również tych, którzy cierpią z powodu straty.

Mimo że początkowo brakowało mi Sloane i Jamesa to historia Quinlan również mnie wciągnęła. Może nawet bardziej? Remedium to opowieść o odkrywaniu siebie, swego prawdziwego ja. Jest to także opowieść o ludzkich słabościach, stratach i powrotu do normalności po stracie ukochanej osoby.

Izabela Nestioruk