Później (okładka miękka)

Martwi pośród żywych. Na nowe powieści Stephena Kinga co roku czekają miliony - również w Polsce. W zbiorowej świadomości (choć może nie pośród fanów, ci bowiem dobrze wiedzą, że King nie jest jako pisarz jednowymiarowy) utarło się, że Stephen King to Mistrz Grozy. Równie znakomity jest on jednak także w snuciu wątków a'la obyczajowych, w których stworzeni przezeń bohaterowie stają się dla nas jak dobrzy kumple, którym kibicujemy i względem których nieustannie wyglądamy, czy osiągną oni to, ku czemu zmierzają. "Później" jest powieścią, która łączy oba te przymioty Kinga - dostaniemy tutaj bowiem opowieść o duchach niedawno zmarłych ludzi oraz historię Jamie'go Conklina, którego trudno nie polubić i któremu trudno nie kibicować. Jamie to z pozoru normalny dzieciak, który ma jednak pewną dziwną i niepokojącą jego matkę przypadłość - widzi zmarłych ludzi. Widzi co prawda jedynie duchy tych, którzy odeszli niedawno i widuje ich tylko w pobliżu miejsc, w których odeszli, ale fakt jest faktem: Jamie widzi nieboszczyków i jest w stanie z nimi nawet porozmawiać. Jego mama stara się nie roztrząsać przypadłości syna, kiedy jednak dopadają ją problemy - wtedy zmieni zdanie i skorzysta z daru syna. Wielkim problemem okaże się bowiem śmierć najbardziej poczytnego autora, którego książki mama Jamie'go wydaje; jego śmierć oznacza, że ona, syn i cała firma wydawnicza mogę popaść w tarapaty finansowe, z których już być może nie wyjdą. Matka prosi więc syna o to, żeby porozmawiał z nieboszczykiem i spytał go o fabułę najnowszej, jeszcze niewydanej książki. Manewr się udaje, rodzina i firma stają finansowo na nogi. I wszystko byłoby ok, gdyby nie przyjaciółka matki, Liz. Od samego początku wiemy, że Liz i matka chłopca to para - nie wiemy przy tym nic na temat tego, kto jest ojcem chłopaka. Pewnego dnia matka wyrzuca Liz z domu, ta bowiem przynosi do niego narkotyki. Liz wpada w spore tarapaty i pewnego dnia stwierdza, że musi posłużyć się Jamie'm - umiera bowiem pewien seryjny zabójca, który przed śmiercią ukrył ostatnią bombę. Chłopak ma z niego wyciągnąć informację o tym, gdzie została ona ukryta. Ta konwersacja okaże się prawdziwym problemem Jamie'go, w zmarłym kryje się bowiem tym razem coś dużo bardziej mrocznego i niebezpiecznego niż "tylko" odchodząca powoli w zaświaty, niedawno zmarła dusza... Książka jest bardzo dobra, autentycznie wciąga i niesamowicie szybko się ją czyta. Dreszczyki emocji spotykają nas tutaj co krok, jednak... nie porywają one aż tak bardzo jak niegdyś, przy innych książkach Mistrza... Może trochę za mało tu jednak grozy? Może pewne wątki proszą się tutaj o szersze rozwinięcie? Trochę chyba tak właśnie jest... Od pewnego bowiem momentu najbardziej pasjonującą kwestią jest w książce to, czy Jamie rzeczywiście pokona czające się w spotkanym zbrodniarzu zło, które zaczyna go regularnie nawiedzać i które chłopak pozornie zmusił do uległości dzięki rytuałowi Chud. King pozostawia tę sprawę otwartą i nie wiemy w efekcie, czy tajemnicza esencja zła została ujarzmiona, czy też kiedyś powróci aby rozerwać dusze chłopca na strzępy. Z jednej strony jest to fajna furtka do powrotu do całej historii, z drugiej pozostawia to jednak niedosyt. Zakończenie książki wywołuje sporo emocji, jednakże mogłoby być ich więcej. Co prawda King trochę nas może udobruchać wyjaśnieniem pewnych zagadek, jak choćby odkryciem prawdy o tym, kto jest ojcem chłopca (mocne!), całościowo patrząc na sprawę chciałoby się tutaj jednak czegoś więcej. W ostatecznym rozrachunku nie ocenię tej książki źle - to wciąż Stephen King, którego nawet przy słabszej formie pochłaniam pasjami i czytam w tempie ekspresowym, jednak mam takie przemyślenie, że gdy King rezygnuje ze swojego rozwlekłego, gawędziarskiego stylu, to jego książki na tym tracą. Stają się one nieco "miękkie". Tak właśnie jest w przypadku "Później" - nie ma tu kingowego gawędziarstwa, historia prowadzona jest w zasadzie tylko przez główne wątki, tyko wokół nich i bez szczególnych dygresji, przez co wszystkiego w powieści jest jakby mało. To jednak wciąż bardzo dobra powieść. Smaczkiem dla fanów będzie na pewno małe nawiązanie do "Sztormu stulecia" :) Zmarły pisarz bestsellerów to autor cyklu o Roanoke; w "Sztormie..." Andre Linoge opowiada mieszkańcom Little Tall ku przestrodze historię tej osady i tajemniczego zniknięcia jej mieszkańców, po których został tylko napis "Croatoan" na palisadzie. W "Później" mamy tę samą osadę i historię tego samego napisu, co jest bardzo fajnym mrugnięciem oka w stronę wiernych czytelników ;) Dziękuję Wydawnictwu Albatros za egzemplarz recenzencki. #później #later #stephenking #albatros #wydawnictwoalbatros https://cosnapolce.blogspot.com/2021/04/tytu-pozniej-tytu-oryginau-later-autor.html

„I see dead people” /Widzę zmarłych ludzi/ - nie ma chyba osoby, która choć raz nie zetknęłaby się z tym cytatem, chociażby licznych memach krążących w sieci. Tak naprawdę jednak słowa te pochodzą ze znakomitego filmu z 1999 roku, pt. „Szósty zmysł” w reżyserii Shyamalana. Bruce Willis, psycholog dziecięcy, próbuje pomóc ośmioletniemu dziecku z niezwykłym darem. Cole posiada tzw. "szósty zmysł", dzięki któremu potrafi wyobrazić sobie, co zdarzyło się w danym miejscu przed wielu laty, a także widzi i słyszy tych, którzy odeszli. Podobny motyw został wykorzystany w wielu filmach i książkach, choć nigdzie w tak spektakularny sposób. A jak udało się to Stephenowi Kingowi, który – mimo lepszych i gorszych powieści na swoim koncie – wciąż jest dla mnie niekwestionowanym królem grozy? Autor, w swojej książce pt. „Później”, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Albatros, wykorzystał motyw wędrujących dusz, energii, która utrzymuje się po śmieci danej osoby czy też niemożności odejścia przed załatwieniem danej sprawy. Niezależnie od tego, z jakich względów zmarli nie mogą być po prostu martwi, zwykle nie zdajemy sobie z tego faktu sprawy. No, chyba że w otoczeniu mamy takiego chłopca jak Jamie, który od najmłodszych lat widuje zmarłych, a co więcej … rozmawia z nimi. Po tę pozycję sięgnąć mogą zarówno miłośnicy książek Kinga, jak i wszyscy lubiący historię o duchach, a także tak naprawdę o ludziach. Trudno bowiem, nawet pomimo licznych zabiegów podejmowanych przez autora, przerazić się widzianymi przez chłopca zjawami. W książce natomiast przerażają żywi ludzie i mechanizmy ich działania. Co więcej, można sobie nawet zadać pytanie, czy to zmarli mieli w książce straszyć… Odpowiedzi zapewne nigdy nie poznamy, natomiast możemy zatopić się w historii chłopca, wychowywanego samotnie przez matkę, agentkę literacką. Stopniowo ubożejąca rodzina boryka się z problemami materialnymi między innymi wynikającymi z nieudanych inwestycji, ale również tragicznych splotów okoliczności. Dlatego też umiejętności syna w odpowiednim momencie zostają przez matkę wykorzystane, choć wcześniej świadomość talentu Jamiego przerażała ją, a co więcej – dar ten był przez nią negowany. Kiedy chłopiec spotyka zmarłego rowerzystę – ofiarę wypadku, początkowo matka nie widzi w tym nic niezwykłego. Gdyby nie to, że chłopiec opisuje rowerzystę szczegółowo, mimo iż leży on zakryty. Zresztą chłopiec twierdzi, że widzi owego martwego mężczyznę stojącego obok swojego leżącego ciała. Przerażenie matki jest tym większe, że kilka dni później w gazecie widnieje wizerunek zmarłego rowerzysty, dokładnie odpowiadający temu, który nakreślił Jamie. Po tym wydarzeniu stanowczo zakazuje synowi mówienia o tym darze. Daje on o sobie wiele razy znać w trakcie dorastania – dzięki niemu chłopiec jest w stanie zidentyfikować miejsce ukrycia biżuterii zmarłej sąsiadki, a także odtworzyć ostatnią powieść znanego pisarza, przysłowiowej „złotej kury” w agencji matki. Umiejętność chłopca jest o tyle niezwykła, że spotykali przez niego zmarli muszą mówić mu prawdę. A tak mu się przynajmniej wydaje do chwili spotkania z Grzmociarzem, czyli seryjnym mordercą, który wyspecjalizował się w podkładaniu bomb. Co jednak wspólnego Jamie ma z Kennethem Therriaultem? Dużo, zważywszy na to, że Grzmociarz nie żyje – popełnił samobójstwo, a tylko chłopiec może go zobaczyć po śmierci i zapytać o lokalizację ostatniej bomby. Tym razem wszystko jest jednak inaczej – Grzmociarz nie tylko otwarcie mówi, że nie chce powiedzieć prawdy, to jeszcze …nie odchodzi z tego świata. Jak zakończy się ta opowieść? Przekonamy się o tym dzięki powieści „Później”, co prawda nie najlepszej w dorobku autora, ale zdecydowanie wartej uwagi. Mimo iż książka bardziej porusza niż przeraża, mimo iż to bardziej opowieść o złu w czystej postaci niż opowieść o duchach, to z pewnością historia ta zostanie długo w pamięci. I kto wie, być może wkrótce zobaczymy ją na ekranach kin, bo zdecydowanie ma potencjał.

"Martwi prawdę Ci powiedzą" Stephen King przyzwyczaił już dawno swoich czytelników, że jego książki pojawiają się co roku, średnio dwa razy - w pierwszym i drugim półroczu. Przyzwyczaił też, że jego powieści liczą sobie średnio pięćset-sześćset stron i naszpikowanego są elementami horroru. Od jakiegoś czasu zaś zdaje się chyba przyzwyczajać nas do coraz częstszego pojawiania się kryminałów w jego wykonaniu, bo w ostatniej dekadzie były już cztery powieści i kilka opowiadań. Właściwie to zaczęło się w 2005 roku, kiedy nowo powstałe wydawnictwo Hard Case Crime zdecydowało się wydawać pulpowe kryminały w stylu lat 40. i 50. ubiegłego stulecia, przyozdabiając przy tym takie książki specjalnie wzorowanymi na tamtym okresie okładkami. Zwrócili się oczywiście do Kinga z prośbą o napisanie powieści w tym stylu, co miało być jednorazowym przypadkiem. Ale po napisanym wtedy "Colorado Kidzie" powstało jeszcze "Joyland", a kilka dni temu premierowe "Później" okazało się być trzecim takim przypadkiem. I w mojej opinii wypada najlepiej z nich wszystkich. Najnowsza powieść mistrza horroru przedstawia losy 22-letniego Jamiego Conklina, który opowiada swoją historię dziejącą się na przestrzeni kilkunastu lat. Wszystko zaczęło się kiedy miał sześć lat i po raz pierwszy zobaczył martwego człowieka i stojące obok niego widmo, które wyglądało tak samo jak on. Potem zmarła sąsiadka udzieliła mu wskazówek jak odnaleźć pewne kosztowności, których szukał jej pogrążony w żałobie mąż. Jamie szybko zorientował się, że ma niespodziewany dar widzenia umarłych zaraz po śmierci i może z nimi swobodnie rozmawiać. Jakoś udaje mu się z tym żyć, chociaż nieraz jest przerażony widokiem widm umarłych, bo czasem może uzyskać od nich cenne informacje. Życie Jamiego jednak zaczyna się komplikować, kiedy na prośbę przyjaciółki mamy, która jest policjantką, postanawia pomóc jej w rozwiązaniu pewnej naglącej sprawy. Kenneth Therriault sterroryzował społeczeństwo amerykańskie podkładając ładunki wybuchowe, które pozbawiły życia wielu niewinnych ludzi. Policjantom udało się dopaść i zlikwidować zbrodniarza, ale ten miał jeszcze dla nich na koniec niemiłą niespodziankę w postaci największej dotąd bomby, którą zdążył podłożyć zanim zginął. Jamie będzie musiał stanąć twarzą w twarz z martwym, który za życia był potworem. I chociaż martwi nie potrafią kłamać, więc widmo Therriaulta szybko zdradza Jamiemu miejsce pobytu bomby, którą policjanci szybko odnajdują i rozbrajają, to jednak dla młodego bohatera te spotkanie z potworem będzie miało bardzo negatywne konsekwencje, które prędko go dopadną. "Później" zostało zbudowane na gatunkowych elementach kryminału i horroru i przedstawione jest w nie dla każdego strawnej pierwszoosobowej narracji w czasie przeszłym. 22-letni Jamie przedstawia swoją historię opowiadając nam wszystko, co przydarzyło mu się od tego momentu, kiedy miał sześć lat, i muszę przyznać, że bardzo szybko zyskuje sobie przychylność czytelnika, z którym ten łatwo może się zżyć i bez problemu polubić. Właściwie to wiele jest dobrych rzeczy, które pozytywnie wpływają na tę książkę, co powoduje, że czyta się lekko, miło i z zaangażowaniem. King bardzo fajnie przede wszystkim przedstawił relację matki z synem. Matki samotnie wychowującej dziecko, która po ciężkich dla nich czasach potrafiła wyjść na prostą i jako agentka literacka świetnie daje sobie radę. Jako matka też, chociaż stosuje niecodzienną metodę wychowawczą zwracania się całkowicie szczerze i otwarcie do Jamiego, z którym ta relacja właściwie bardziej wygląda jak koleżanki z kolegą, ale bynajmniej nie ma tutaj żadnych patologicznych zachowań. Właściwie to podczas lektury ani razu nie daje się odczuć, że taka relacja jest co najmniej wątpliwa w swojej prawidłowości, bo matka jednak w dalszym ciągu jest zawsze matką i przejawia odpowiednie reakcje opiekuńczo-wychowawcze. (...) Całość recenzji na blogu Świat Bibliofila.

Mam ogromne szczęście, że mój ulubiony pisarz nie dość, że wydaje przynajmniej jedną książkę każdego roku, to jeszcze zdecydowana większość z nich jest, co najmniej dobra. „Później” to najnowsze dziecko Stephena Kinga. Stephen King (pisze także pod pseudonimem Richard Bachman) urodził się 21 września 1947 w Portland. Jako dziecko był świadkiem nieszczęśliwego wypadku – jeden z jego przyjaciół został potrącony przez pociąg i zmarł. King zanim odniósł sukces jako pisarz pracował, jako nauczyciel języka angielskiego w szkole. W 1973 roku ogromny sukces literacki odniosła jego pierwsza powieść „Carrie”. Od tamtej pory jego książki rozeszły się w nakładzie przekraczającym 350 milionów egzemplarzy, co czyni go jednym z najbardziej poczytnych pisarzy na świecie. Jest wielokrotnym zdobywcą Nagród Brama Stokera i British Fantasy Award. W 1999 roku został potrącony przez samochód. Jego obrażenia – wielokrotne złamanie biodra, połamane żebra i uszkodzone płuco – unieruchomiły go w szpitalu na prawie trzy tygodnie. King przez ponad dziesięć lat miał problemy z alkoholem i narkotykami. Jego dwaj synowie – Owen King oraz Joe Hill – również są pisarzami. Tylko umarli nie mają sekretów. Jamie od najmłodszych lat widuje zmarłych. I nie przypomina to tego, co znamy ze słynnego filmu z Bruce’em Willisem. Jamie może zobaczyć to, czego nikt inny nie widzi, i poznać sekrety, których nikt inny nie zna. Ale cena, jaką musi płacić za swoje nadnaturalne zdolności, jest bardzo wysoka. O czym doskonale wie matka Jamiego, która namawiała go, aby nikomu nie mówił, co potrafi. Taki dar nie może długo jednak pozostać niezauważony. I Jamie wkrótce będzie musiał pomagać nowojorskiej policji w śledztwie w sprawie, w której pewien morderca groził uderzeniem zza grobu. Książkę czyta się błyskawicznie. Ciekawa fabuła w połączeniu z dużą czcionką i rozdziałami, które zaczynają się od nowej strony (uczciwie trzeba przyznać, że gdyby powieść miała normalną czcionkę i rozdziały, to spokojnie miałaby ze sto stron mniej.) sprawiły, że pochłonąłem ją na dwa podejścia. King tradycyjnie powoli buduję atmosferę, przeskakując co chwila do historii, które wydarzyły się wcześniej. Oczywiście nie brakuje w „Później” wstawek, które informują nas na końcu rozdziału, o czym będziemy czytać niebawem, co automatycznie trochę zmusza nas do zapoznania się z kolejnymi stronami. Uwielbiam Króla, za tego typu zagrania. Jeżeli chodzi o zakończenie powieści, to nie mogę go jednoznacznie ocenić. Z jednej strony jest bardzo mocno przewidywalne i mniej więcej od połowy lektury domyślałem się, że właśnie tak będzie wyglądać. Z drugiej jednak, Stephen wprowadził pewien element, który mnie zaskoczył. Ogólnie mam wrażenie, że King zostawił sobie maleńką furteczkę do tego, że kiedyś jeszcze wrócić do Jamiego w jakiejś książce. Na okładce „Później”, jest fragment recenzji, z którego wynika, że jest to zabawna lektura. Absolutnie nie zgadzam się z ta opinią, ponieważ dla mnie jest to opowieść o przyśpieszonym kursie dojrzewania i utraconej niewinności. Autor rewelacyjnie nakreślił postać głównego bohatera, a także jego relację łączącą go z matką. Stephen po raz kolejny udowodnił, że nie ma sobie równych, w kreowaniu dziecinnych i nastoletnich bohaterów. „Później” to bardzo dobra książka, którą czytało mi się bardzo przyjemnie. Skłaniam się ku opinii, że chociaż jest to powieść momentami dość przerażająca, to autor po raz kolejny uśmiecha się do swoich młodszych czytelników. Nie zmienia to faktu, że i starzy kingowi wyjadacze znajdą w tej lekturze coś dla siebie. Warto sięgnąć po tę książkę. Teraz. Nie później. Opinia pochodzi z mojego bloga: www.oczytany.eu

I SEE DEAD PEOPLE… King powraca z powieścią przerywnikiem, jakich wiele w jego twórczości. Krótką książką (jak na niego niespełna czterysta stron podanych taką czcionką, jak tutaj, to wręcz nowelka), które zwykle tworzy albo na zlecenie, albo gdy zostało mu jeszcze sił pisarskich, a nie chce zabierać się za kolejne epickie dzieło. Ale jaka jest to książka? Typowa dla współczesnych dokonań Kinga, czyli lekka, prosta i przyjemna. Stricte rozrywkowa, stanowiąca wariację na temat „Szóstego zmysłu” i wypadająca lepiej, niż większość podobnej literatury tworzonej przez konkurentów, nawet jeśli to już nie ten sam Król, co kiedyś. Jamie Conklin widzi zmarłych. Na początku tylko widzi, dostrzega. Ofiarę wypadku stojącą na poboczu, jakby była żywa, zmarłą sąsiadkę… Dla chłopaka staje się to swoistym rytuałem przejścia do przyspieszonej dorosłości, tym bardziej, gdy zmarli zaczynają z nim rozmawiać. To, co jednak na początku wydaje się niegroźnymi kontaktami z duchami, z upływem czasu zmienia się nie do poznania. Bo przecież nie tylko dobrzy i życzliwi ludzie odchodzą z tego świata, a ci, którzy potworami byli za życia, mogą okazać się niebezpieczni nawet po śmierci… Zacząłem od wspomnienia, że „Później” to książka typowa dla współczesnego Kinga. Co to właściwie oznacza? Każdy, kto jak ja przeczytał wszystkie – albo przynajmniej zdecydowaną większość – wie, że twórczość Króla Horroru dzieli się na kilka etapów. Pierwszy z nich, najlepszy, to okres do połowy lat 80. XX wieku, kiedy miał nie tylko najciekawsze pomysły, ale i operował wyśmienitym stylem. Lata 90. i początek XXI, naznaczone wypadkiem, który wiele w pisarzu zmienił, były okresem ciężkiego, nudnego stylu – King próbował udawać gigantów literatury, ale mu to absolutnie nie wychodziło – beznadziejnych pomysłów i jeszcze gorszych rozwiązań fabularnych. Potem wrócił zarówno do starych pomysłów, jak i stylu z tamtych lat, tworząc kilka perełek, ale w ostatnim czasie mocno uprościł swój styl, jakby pod gusta niewyrobionych współczesnych odbiorców, a także zaczął kopiować swoje dawne pomysły (przez co jego dzieła stały się przewidywalne niekiedy do bólu – patrz. „Outsider”). I nie tylko je. Nadal wszystko to jest dobrze napisane, ale to już nie ten King, co kiedyś. Choć wciąż warto go polecać, czytać i mieć na półce. I takie jest też „Później”. To prosta, prosto napisana książka, na szczęście wciąż lepsza stylistycznie niż większość podobnych pozycji. I znów powiela motywy znane z poprzednich książek Kinga, jak i innych dzieł. „Szósty zmysł” najmocniej rzuca się w oczy (tak samo, jak i „Lśnienie”), ale ja często miałem wrażenie, że czytam taką kingową wersję „Chłopca z żółwiami” Burke’a – nomen omen książkę, która była tak mocno inspirowana prozą Króla, że aż balansowała na granicy kopiowania jego stylu, estetyki i pomysłów. Ale jednocześnie znajdziecie tu przebłyski dawnej świetności, sceny klimatu, za który kochało się pisarza, dobrze nakreślone postacie, akcję, udane tło obyczajowe… Nie jest to ambitna literatura, nie ma też wielkiego rozmachu, ale wciąż to kawał dobrej rozrywki na poziomie. Coś dla fanów grozy, fantastyki i thrillerów (King po latach wrócił tu do specjalizującego się w kryminałach noir wydawcy Hard Case Crime, dla którego zrobił wyśmienitego „Colorado Kid” i sympatyczny „Joyland”). Kto kocha Kinga, niech bierze w ciemno. Jeśli podobały mu się jego ostatnie dokonania, takie jak „Pudełko z guzikami Gwendy”, „Uniesienie” czy „Instytut”, będzie bardzo zadowolony. Ale nawet ci, którzy tęsknią za starym, dobrym Królem z czasów „To”, „Bastionu” czy choćby „Dallas ‘63” też znajdą tu coś dla siebie.

‘’Nieodkładalna’’ – tak kiedyś Stephen King napisał o ,,Kobiecie w oknie’’ A.J.Finna. Abstrahując od prawdziwości stwierdzenia użytego w odniesieniu do ów dzieła, trzeba przyznać Kingowi jedno – sam potrafi pisać książki od których ciężko się oderwać, a ,,Później’’ jest tego doskonałym przykładem; zdecydowanie zasługuje na miano powieści wciągającej i czytanej ‘ekspresem’. Jednak czy coś więcej? Z pewnością nie. To po prostu przyzwoita zabawa na przydługawy wieczór, miła odskocznia od nużącej codzienności, niezły przerywnik w paśmie bardziej wymagających literackich podróży. No i czemu nie? Takich lektur również potrzebujemy! Tylko jak to z rozrywką bywa, trzeba patrzeć na nią trochę przez palce… 😉 ,,Później’’ to historia obijająca się o schematy. Czytelnik bez większego zdziwienia przyjmie fakt, że znów zostaje uraczony standardowym (zwłaszcza w ostatnich latach pisaniny Mistrza) połączeniem jego ulubionych motywów: zjawiska paranormalne + dzieci wyposażone w wyjątkowe/nadprzyrodzone moce + niebezpieczeństwa wynikające z tej kłopotliwej sytuacji = zgrabna opowiastka. Kłania się nam więc ,,Instytut’’, ,,Podpalaczka’’; kłaniają się nam takżes pomniejsze dziełka. Tylko w odróżnieniu od nich, ,,Później’’ nijak pasuje do klasycznych ram gatunkowych – ni to horror (wbrew temu co mówią blurby i akcja promocyjna), ni sensacja, ni thriller. Prędzej obyczajówka wzbogacona o kilka fantastycznych elementów. Ale paradoksalnie, nawet to przemawia na korzyść książki - mimo niejasnej przynależności oraz wyświechtanych wątków, powieść trafi do czytelników o różnych gustach i tych, którzy są na konkretnych etapach poznawania twórczości Kinga; dla świeżaków będzie to fajny początek przygody, dla fanatyków miłe spotkanie po latach. Z racji tego że zaliczam się do drugiej kategorii odbiorców, historię o nastoletnim chłopcu widzącym zmarłych, potraktowałam jak powrót do dobrze znanego mi miejsca – wiedziałam czego mogę się spodziewać, na co się nastawiać i czym tym razem King z pewnością mnie nie zaskoczy (he he, tak mi się tylko wydawało; Stary Dziad pokazał na koniec figę z makiem). Z wypiekami na twarzy, zapartym tchem i uśmiechem (bo spora dawka humoru), przewracałam kolejne strony powieści. Klimat, kreacja bohaterów, lekki styl (zaskakująco okrojony z gawędziarskich wstawek), a nawet przewidywalna fabuła – to wszystko mi się po prostu podobało! W tym miejscu miał nastąpić ciąg dalszy laurki pochwalnej, jednak wydarzyło się ZAKOŃCZENIE. Ostatni rozdział ,,Później’’ to delikatnie ujmując, nieporozumienie. A dosadniej? Bardzo proszę. Oderwany od rzeczywistości, absurdalny do granic, naciągany jak guma w majtach; melodramatyczny, kiczowaty, cringowy finał, który został napisany chyba tylko po to, by wywołać wku*w u czytelnika. Skąd, jak i dlaczego – nie pytajcie. Poza podsumowaniem owego epizodu negatywnymi przymiotnikami, niestety nie mogę powiedzieć więcej, by nie zdradzić Wam najważniejszego plot twistu. Zostańmy więc przy tym, że zakończenie historii Jamiego Conklina nie dla każdego będzie satysfakcjonujące. A szkoda, bo pomimo schematyczności oraz przewidywalności, najnowsza książka Mistrza mogła uchodzić za świetną rozrywkę; taką, która cechuje się lekkością, a jednocześnie nie obraża inteligencji czytelnika. Przykro, że właśnie to ostatnie zniweczył koszmarny epilog. Podsumowując: nie odradzam, nadal zachęcam do lektury. Będziecie zadowoleni, ale tylko jeśli weźmiecie pod uwagę dwie rzeczy – nie sięgacie po horror i nie czytacie właściwego zakończenia tej powieści.😊

IG: Horror_Book_Devourer ||⠀⠀ ⠀⠀ 𝐙𝐦𝐚𝐫𝐥𝐢 𝐨𝐛𝐨𝐤 𝐧𝐚𝐬 ⠀⠀ „Później” od pierwszych stron jest niczym słuchanie historii opowiadanej przy kominku. Niezwykle lekki styl którym operuje King sprawia, że w mgnieniu oka mijają strony. Akcja nie pędzi na złamanie karku, lecz krok po kroku ukazuje życie kilkuletniego chłopca z niezwykłym darem. Jamie widzi zmarłych, może z nimi rozmawiać, a to co dla innych jest nieprawdopodobne, dla małego dziecka stanowi normalność. Jest równocześnie czymś niezwykłym jak i koszmarnym. Narracja pierwszoosobowa sprawdza się tutaj bardzo dobrze, a stylizowany język dopasowany do stopniowo dorastającego dziecka nadaje całości ciekawego wydźwięku. Wraz z rozwojem akcji, pojawia się coraz więcej wtrąceń dorosłego Jamiego, który wie jak wszystko się potoczy i stara się jak najlepiej wytłumaczyć czytelnikowi swoje życie. Nie popada jednak przy tym w przesadny słowotok i opisy. Całość zgrabnie układa się w z pozoru prostą opowieść. Prostą, gdyż motyw rozmowy ze zmarłymi znany jest doskonale w literaturze. King jednak kolejny raz w swojej prozie do tego, co oklepane przemyca wartość. „Później” to przede wszystkim historia dojrzewania, wkraczania w skomplikowany świat, przed którym nawet małe dziecko nie jest w stanie się ukryć. Życie to nieustanne wzloty i upadki, miłe i straszne chwile, ale przede wszystkim walka dobra ze złem, w której często nie jest łatwo jednoznacznie określić kto/co jest prawdziwym wrogiem. W końcu „Później” to bardzo ciekawa wariacja na temat współczesnych luźnych, a jednocześnie silnych relacji między matką a dzieckiem, opartych na koleżeństwie, ale nie wypierających szacunku i miłości.⠀⠀ ⠀⠀ 𝐖𝐚𝐝𝐲⠀⠀ „Później”, w mojej ocenie, nie ustrzegło się niestety wad. Są dwie, ale za to dość istotne. Po pierwsze, chociaż książka operuje w kanonie uniwersalnych i ponadczasowych wartości to absolutnie nie powoduje tego słynnego kaca czytelniczego. To co istotnie zauważamy podczas czytania, jednak historia nie zostanie z czytelnikiem zbyt długo, nie będzie jej rozważać i analizować przez długi czas, aż w końcu uleci. ⠀⠀ I problem nadrzędny, znany nam nie od dziś w przypadku Kinga, czyli zakończenie. Zupełnie mi nie podeszło i zapewne większość czytelników będzie miało z nim problem. Nie pasuje do całości, jest spłaszczone do minimum, przez co pozostawia nie tylko niedosyt ale także rozczarowuje. Plot twist na ostatnich stronach również nie jest w moim guście. Może właśnie takie, a nie inne zakończenie sprawiło, że tej książce zabrakło tego czegoś.⠀⠀ ⠀⠀ 𝐏𝐨𝐝𝐬𝐮𝐦𝐨𝐰𝐚𝐧𝐢𝐞 ⠀⠀ „Później” Stephena Kinga to lekka i przyjemna obyczajówka z elementami nadprzyrodzonymi. Nie ma co nastawiać się na jakikolwiek horror czy dreszczyk grozy. W historii pojawiają się zmarli, którzy w niepokojący sposób lgną do Jamiego i tajemnicze trupie światło, które w znaczący sposób wpłynie na jego życie (i to nie będzie sielanka), jednak całość podana została w niestrasznym wydaniu. Znalazło się w niej trochę humoru, ważnych wartości, trafnych spostrzeżeń i cennych sentencji. Dla mnie jednak, pomimo wad i braku grozy „Później” jest historią ciekawą i przyjemną. Czytając nic bardzo mi nie zgrzytało (za wyjątkiem zakończenia) i z zainteresowaniem pochłaniałam to, co Jamie mi opowiadał. Nie szukajcie tu starego i nowego Kinga, nie szukajcie porównań do innych jego dzieł. To po prostu historia Jamiego, chłopca który rozmawiał ze zmarłymi.

Długo nie sięgałam po twórczość Kinga. To zmieniło się teraz, gdy ukazała się jego najnowsza książka „Później”, której opis szczerze mnie zaintrygował. Objętość również zrobiła swoje, bo nie jest to długa książka, ale najważniejsze jest to, że fabuła wciąga od pierwszych stron. Ogólnie rzecz biorąc z Kingiem, jak już kiedyś wspominałam jest tak, że albo się go lubi albo nienawidzi. Jedno z dwóch. Faktem jest też jednak to, że można go uwielbiać, a niektóre książki i tak będzie się ciężko czytać. Miałam tak między innymi z osławionym „TO”. Zauważyłam przy tym, że osobiście przepadam za tymi mniej rozbudowanymi tytułami. Jakoś w takich książkach łatwiej jest mi się zatracić w fabule, bo nie odnoszę wrażenia, że autor leje wodę przez większość ksiażki. Jest krócej, ale treściwiej, a co za tym idzie ciężko jest się znudzić kolejnymi opisami i nic nie wnoszącymi do całości sytuacjami. „Później” to właśnie taka książka, gdzie wszystko jest ze sobą idealnie zgrane, przynajmniej jak dla mnie. Cała fabuła kręci się wokół Jamiego Conklina, który od dziecka ma wyjątkowy dar – potrafi rozmawiać ze zmarłymi. Odkrywa przy tym, że zmarli nie mogą kłamać, co ostatecznie przyczynia się do tego, że chłopak wpada w wir wydarzeń, które zmuszają go do kontaktu ze zmarłymi, jeśli tymi są ludzie związani z istotnymi sprawami mającymi miejscu w życiu otaczających go osób. Dzięki temu sekrety, które zmarli zabierali do grobu, jednak ujrzały światło dzienne. Problem Jamiego tkwi w tym, że nie każdy zmarły jest dobry, a on był tylko dzieckiem, które jak każdy bało się tego co widziało. Jeśli chodzi o głównego bohatera, to bardzo go polubiłam. Jamie miał w sobie to coś, a cała historia opowiadana przez niego właśnie z perspektywy dziecka, była bardzo wciągająca, lekko napisana i sprawiała, że ciężko było się znudzić. Na spory plus zasługuje to, że całość wbrew pozorom nie kręci się tylko wokół trupów. Jamie zapoznaje nas również ze swoim prywatnym życiem. Opowiada o matce, która jest dla niego najbliższą osobą, o jej związkach, pracy. Jest w tej książce również sporo wzmianek o innych osobach, które ostatecznie wiele wnoszą do całej fabuły. Co najważniejsze, w „Później” mamy wiele tajemnic, które są stopniowo rozwiązywane, nie brakuje dreszczu grozy przy opisach poszczególnych duchów, ale to wszystko jest zrównoważone naprawdę fajnym poczuciem humoru, przy którym można się uśmiechnąć. Kolejnym plusem jest to, że autor nie tylko dał nam w tym tytule horror, ale również dobry kryminał z odpowiednią dawką akcji, który w pewnym momencie rozkręca się w najlepsze i splata z elementami grozy, by na sam koniec zaserwować nam zwrot akcji, którego osobiście się nie spodziewałam, ale który bardzo przypadł mi do gustu. I to wszystko jest zawarte w książce, która jest pozbawiona doskonale nam znanej z twórczości Kinga wielowątkowości, która potrafi zmęczyć czytelnika. Reasumując, jest to kolejna książka, którą śmiało mogę polecić zarówno fanom Kinga, jak i osobom, które mają opory przed chwyceniem jego twórczości w swoje ręce. Tutaj tak naprawdę dostajemy zwyczajną historię o młodym chłopcu i jego matce, w której znajdziemy kilka pobocznych postaci. Całość została urozmaicona wątkiem kryminalnym i paranormalnym, co dodaje „Później” smaczku i sprawia, że z zainteresowaniem pochłania się kolejne strony mimo, iż chwilami jest naprawdę nieprzyjemnie a włosy na karku stają dęba.

"Tylko umarli nie kłamią" - wiedzieliście o tym? Bo to że Stephen King nazywany jest wciąż mistrzem horroru — pewnie tak. Nie trzeba go chyba też specjalnie przedstawiać — bo któż o nim nie słyszał. Znają go pewnie nawet ci, którzy w życiu nie przeczytali ani jednej jego książki. Za to oglądali przynajmniej jedną z ekranizacji jego powieści: "Zielona Mila", "Lśnienie", "Doktor sen" lub inną spośród wielu. Ja również od lat stroniłam od tej formy ekspresji literackiej. A stało się to chyba za sprawą "Komórki" której nie byłam w stanie przeczytać do końca — była tak straszna. Od tamtej pory nie sięgałam po Kinga, choć wiem, że wiele spośród jego książek to również kryminały. Tym razem jednak nie odpuściłam — na szczęście, bo najnowsze jego dzieło okazało się wyśmienitą gratką. Szkoda tylko, że na jeden długi wieczór. Tak, tak. Tak mocno mnie wchłonęła, iż nie byłam w stanie się od niej oderwać. Zanim jednak dotarłam do jej końca, wiele myśli kołatało się w mojej głowie. Po pierwsze, gdybym nie wiedziała, że to King, a książka byłaby bez okładki nigdy bym nie zgadła, że to waśnie ON — mistrz grozy jest autorem tych treści. Dlaczego? Bo grozy tam specjalnie nie było. Zmarli, którzy się pojawiali, jakoś nie budzili we mnie lęku. Przynajmniej na początku. Do tego powieść czytało się wyjątkowo lekko. Aż byłam zdziwiona — bo nie z takim stylem kojarzyłam Kinga. Widać wciąż się zmieniamy. Potem powieść zaczęła obfitować również w wątki pełne relacji: matki z synem, koleżeńskie i te, które łączą dwoje dorosłych. Pojawiało się w niej wiele różnych historii. Wszystkie związane jednak z chłopcem, który posiadał pewien dar, albo przekleństwo. To on sprawił, że Jamie Conklin dorastał w towarzystwie zmarłych. Rozmawiał ze zmarłymi. Widział ich, a oni widzieli jego i wiedzieli kim jest. Medium, które mogą opętać. Nie spodziewali się, jednak że i Jamie ma w sobie siłę, która może również opętać ich. Nie był bezbronny. Potrafił też swój dar przekuć na coś dobrego, nawet jeśli nie robił tego z własnej woli, w obawie o swoje bezpieczeństwo. Nie to wydaje się jednak najgorsze. Chłopiec musiał ukrywać przed światem swój dar. Bo nawet ci, którzy w niego wątpili, mogli chcieć go wykorzystać. Jamie o wielu rzeczach nie mówił też matce. Nie chciał jej martwić. Często wiec ze swoim problemem zostawał zupełnie sam. Dorastanie nie było więc prostą sprawą w przypadku Conklina. A kiedy na jego drodze stanął, ten, który już za życia był potworem, Jamiemu przyszło stoczyć walkę na śmierć i życie. Nie było to też jedyne zło, które czaiło się wokół niego. Żywi bowiem też potrafią czynić zło. Wbrew wszelkim opisom nie była to mega straszna powieść. Za to niezwykle frapująca. Głęboka, jeśli ktoś zechce dostrzec to, co kryje się pod płaszczykiem wartkiej akcji, ciętego języka i scen grozy. W której nie brak cech typowego dla horroru zakończenia. Dla mnie to coś więcej niż horror. To powieść z przesłaniem, którą gorąco wam polecam. Zwłaszcza tym, którzy stronią od tej formy literackiej. Może wcale nie warto? Myśleliście o tym?

Wzniosłe słowa zapowiadały najnowszą książkę S. Kinga - czytelnicy mieli znaleźć w niej wszystkie elementy, które uczyniły z autora mistrza grozy. Ale czy po napisaniu ponad 50 książek w swojej karierze istnieje jeszcze możliwość, że kolejna zaskoczy nas czymś nowym? Wujek King zdążył nas przyzwyczaić, że jego dzieła nie stoją literacko na najwyższych półkach, ich styl daje wiele do myślenia, natomiast jest w tych książkach coś, co przyciąga, co sprawia, że śledzimy fabułę do końca i nie wiedzieć czemu sięgamy po kolejne. Nie jest to literatura wysokich lotów, ale ma w sobie "to" coś. Wiadomym jest, że mając za sobą ponad 50 napisanych dzieł autor będzie czerpał z dawnych pomysłów. "Później" to historia chłopca, który widzi duchy - co Wam to przypomina? "Lśnienie" oczywiście! A kto jeszcze nie czytał to polecam, bo to stary, dobry wujek King. Tym razem autor serwuje czytelnikom nieco melancholijną opowieść obyczajową, która z horrorem nie ma zbyt wiele wspólnego. Duchy u Kinga są dość dziwne, nie wywołują strachu, pojawiają się praktycznie na każdym rogu i możemy nawet z nimi porozmawiać, a do tego ponoć zawsze mówią prawdę. Pierwsza część książki trochę mnie znudziła, do połowy czytałam zbyt długie wprowadzenie, w którym autor po trochu opisuje sytuacje na rynku wydawniczym oraz wplata w to wątek homoseksualny. Moje zainteresowanie zaczęło się od wprowadzenia ducha Therrialuta seryjnego mordercy, który może w życiu młodego bohatera nieco namieszać. Szkoda, że autor nie poprowadził tego wątku dalej, nie rozwinął go, bo zapowiadał się ciekawie. Ale największe zaskoczenie zrobiło na mnie sposób w jaki King zakończył opowieść. Ten rodzinny twist -no nie spodziewałabym się tego ani trochę, liczyłam na ostateczną rozgrywkę dobra ze złem, a tu taka niespodzianka. Kto by się spodziewał, że Stephen wyciągnie jeszcze królika z kapelusza. Całość zaliczam do lekkiej fabuły typu paranormal. Warto pochwalić autora za stylizację języka dopasowaną do wypowiedzi dorastającego chłopca. Co tym razem zapamiętałam z "Później" - zdrowe odżywianie dzieci czyli pizza, zapiekanki i chińszczyzna oraz to, że uber nie jest nowojorski, nowojorskie są taksówki. "Później" nie jest może mistrzostwem, bo autora stać na więcej, jednak sam tę poprzeczkę zawiesił tak wysoko. Na pewno daleko tej książce do "Lśnienia", czy "Zielonej mili", jednak czytałam z zainteresowaniem, przynajmniej druga połowę. Uważam, że powieść wypada wysoko na tle innych współczesnych pisarzy.