Poziom śmierci (okładka  miękka)

Polecam

Uwielbiam pierwszą scenę Poziomu śmierci: Reacher siedzi w barze Ena w niewielkim, sennym miasteczku Margrave, gdzieś w Georgii. Bar jest utrzymany w starym amerykańskim stylu, dobrze nam wszystkim znanym z tysięcy filmów. Nasz bohater właśnie pałaszuje jajka, które popija kawą, gdy do knajpy wpadają lokalne gliny. Cała akcja jest brawurowa i niespotykana wcześniej w tej pipidówce. Reacher zostaje aresztowany, jak się wkrótce okazuje, jako podejrzany o morderstwo. Problem w tym - a jest to problem wyłącznie dla glin - w momencie zabójstwa, Reacher był kilkaset kilometrów od Margrave. Aby sprawdzić jego alibi policjanci potrzebują czasu, a czas ten Reacher będzie musiał spędzić w areszcie. Nie pomaga nawet fakt, że na komisariacie pojawia się gość, który przyznaje się do morderstwa. Obaj trafiają pod klucz. Od tego wszystko się zaczyna. I po tym jak Reacher i jego nowy, przymusowy kumpel zostają przewiezieni do zakładu karnego, najpierw zastępca naczelnika umieszcza ich na oddziale dla morderców, a nie na przejściówce, a następnego dnia kilku naziolków dokonuje nieudanego zamachu na Reachera. A Reacher nie lubi, gdy ktoś chce pozbawić go życia, robi się wtedy nerwowy i nieprzyjemny. Ale to jeszcze nie to sprawia, że zaczyna interesować się morderstwem, o które został posądzony. Robi to dopiero w momencie, gdy poznaje tożsamość ofiary. Poziom śmierci, to debiut Lee Childa - prawdopodobnie jeden z najlepszych, jakie miałem okazje przeczytać. Nie jest to tylko moje zdanie. Tę powieść i głównego bohatera pokochały miliony, a Reacher stał się literackim fenomenem. W tej powieści mamy właściwie wszystko, czego należałoby oczekiwać po literaturze rozrywkowej: sporo scen akcji, wciągającą intrygę kryminalną, silnego głównego bohatera, wątek romansowy, ale - wiecie - bez ckliwości oraz od cholery fabularnych twistów. Część z Was pewnie powie: Michu, ale to przecież książka typu "zabili go i uciekł", fabuła jest naciągana, a główny bohater równie realny jak żywiący się mandarynkami jednorożec, który mieszka na moim balkonie. To wszystko prawda, jak najbardziej, z tym, że nie wiem, jak Wy, ale ja nie oczekuję od gatunku jakim jest sensacja, realizmu. Oczywiście całość nie może być oderwana od rzeczywistości, bo wtedy mielibyśmy do czynienia z fantastyką 😉, chodzi mi raczej o to, że głównemu bohaterowi zawsze wszystko się udaje, że z gołymi pięściami idzie na czołgi i po jego przejściu te czołgi lądują na złomie. Ok, może trochę karkołomna ta metafora, ale na pewno łapiecie o co chodzi. Poziom śmierci, to powieść sensacyjna w najczystszym wydaniu, ale napisana w bardzo dobrym stylu. Lubię pióro Childa. Oczywiście, z biegiem lat i wraz z kolejnymi tomami przygód Reachera, udoskonalił swój warsztat, ale już od pierwszej książki - od Poziomu śmierci - dało się wyczuć pisarski talent. Tak naprawdę fenomen Reachera, to że Autor nigdy nie stworzył książki poza swoim sztandarowym cyklem, jest dla mnie wielką literacką zagadką. Seria, zapoczątkowana Poziomem śmierci w 1997 roku, liczy już 26 tomów. To bardzo dużo i zarówno mi, jak i milionom czytelników na całym świecie, nadal się nie nudzi. Dlaczego? Wielokrotnie się nad tym zastanawiałem i za każdym razem dochodziłem do tego samego wniosku: te książki po prostu świetnie się czyta, a ich główny bohater, to taki dzisiejszy kowboj - ostatni sprawiedliwy, który zawsze walczy w słusznej sprawie i te walki wygrywa. Faceci w duchu i skrycie marzą aby być tacy jak Reacher, z kolei kobiety marzą, aby być z takim dobrym łobuzem. I nie ważne, że Reacher to włóczykij bez domu. Jego styl życia też fascynuje i przyciąga. Lee Child, zapewne zupełnie nieświadomie, odkrył patent na bestsellerowy cykl, w którym od 25 lat zaczytują się kolejne pokolenia czytelników. Poziom śmierci, to świetnie napisana sensacja, z głównym bohaterem, który urósł do rangi "kultowego" i wciągającą fabułą. Staży książkowi wyjadacze z pewnością dobrze znają i tę powieść i cały cykl, ale czytelników przecież wciąż przybywa, młodzi dorastają i zaczynają szukać swojego literackiego gustu. Jeśli więc chcecie rozpocząć przygodę z książkami sensacyjnymi, to chyba nie ma lepszych przedstawicieli tego gatunku, jak właśnie cykl powieście z Jackiem Reacherem. Kto wie, może - tak jak mi przed sześciu laty - spodoba się Wam i zostaniecie fanami serii. Tego Wam życzę, a tymczasem lecę na serial. Chipsy paprykowe już na mnie czekają, a wiadomo - chipsom paprykowym nie powinno się kazać czekać. 😁

Znacie sylwetkę Jacka Reachera? Przypadła Wam do gustu? To moja trzecia książka autora i choć styl książek o tym bohaterze jest specyficzny i nie każdemu przypada do gustu ja polubiłam tę postać. Zastanawiając się dlaczego książki z tej wywołują we mnie sympatię, znalazłam trafne porównanie - to trochę tak jak z oglądaniem filmów sensacyjnych z mnóstwem efektów specjalnych. Zdajemy sobie sprawę, że są mało wiarygodne, ale jednak nas wciągają i w jakiś sposób fascynują. Z wielką ciekawością podchodzę do serialu, którego producentem ma być sam Lee Child. 😍 "Poziom śmierci" podobał mi się bardziej niż "Adres nieznany", ale mniej niż "Wróg bez twarzy". Nasz wędrowiec Jack trafia do małego miasteczka Margrave, w którym niemal wszystko wygląda i działa perfekcyjnie. Zaraz po zatrzymaniu się tak zostaje aresztowany pod zarzutem morderstwa. Jego pobyt w areszcie to dopiero początek problemów jakie go czekają. Interesująca, wciągająca fabuła, choć uprzedzam, że w książce znajdziecie wiele szczegółowych opisów, przez co treść może Wam się nieco rozwlekać. Pewnie gdyby nie barwny styl pisania autora i moja sympatia do Reachera czułabym się nieco znużona. Początkowo zresztą tak było, ale już po kilku rozdziałach zanurzyłam się w owianym tajemnicą Margrave. Miło było powrócić do fantastycznego Reachera i wraz z nim próbować rozwikłać kolejną zagadkę. Rozczarowało mnie jednak zakończenie. Mimo to za jakiś czas z pewnością powrócę do kolejnych przygód Jacka i z przyjemnością obejrzę o nim serial.