Pożegnanie z Afryką (okładka twarda)

IG zyta.czyta Przepiekna, nostalgiczna powiesc o zyciu na farmie u stop gor Ngong w sercu intensywnego i pelnego kontrastow Czarnego Ladu. Autorka skrupulatnie, ale nie oszczednie, podzielila sie z czytelnikami swoimi sukcesami ale i malymi dramatami podczas swej przygody zycia, jaka byl wyjazd do Afryki. Uwielbiam ksiazki podroznicze i tak tez traktuje te powiesc, nie jak autobiografie. Przedstawia smaczny kasek zycia prawdziwego imigranta z zimnej Polnocy stawiajacego niepewny krok w tak trudnym i wymagajacym srodowisku spalonej sloncem Afryki. Szacun! Najfajniejsza w ksiazce jest wlasnie zwykla proza dnia, opisana barwnie i ze szczegolami, plus znakomicie uchwycone rozmowki z masa mieszkancow Afryki, z ktorymi autorka wspolnie prowadzila farme oraz po prostu z okolicznymi sasiadami. Najbardziej uderzyla mnie odmiennosc kulturowa w sposobie myslenia tubylcow, z jednej strony wzbudzajaca smiech a z drugiej rozwazania na temat ogromu i roznorodnosci swiata, o czym nie mamy pojecia. Brawo dla autorki, ze kazdego traktowala z szacunkiem i zrozumieniem, niejednokrotnie pomagajac i ocalajac wiele istnien. „Dopoki nie poznalo sie dobrze tubylca, zadnym sposobem nie udawalo sie uzyskac od niego jakiejkolwiek jasnej odpowiedzi. Na pytanie: ile masz krow? Odpowiadal wymijajaco: tyle samo co wczoraj” 🤣 Rownie wazne co opisy zycia codziennego, jest wspaniala i niesamowita natura oraz zwierzeta Afryki. Chlebem powszednim byl widok lwow czy sloni krazacych wokol farmy, jak rowniez plagi szaranczy niszczace wszystko na swej drodze… Masajowie niejednokrotnie przychodzili prosic nasza bohaterke o odstrzelenie lwa porywajacego im krowy, coz, proza zycia 😔 Niechetnie czytalam fragmenty o zabijaniu, ktorych niestety bylo dosc duzo 😟 Ksiazka dla mnie wazna, ukazujaca piekno i prawde Czarnego Ladu, wspaniale mi sie ja czytalo 🌸

Portret Afryki , która już nie istnieje . Afryka czasów kolonialnych , czasu w którym przyjezdni próbowali tubylcom narzucić swoje reguły . W powieści poznajemy niepowtarzalne piękno czarnego lądu , oraz różnice między naturą a kulturą .

Po raz pierwszy zachwyciłam się tą książką 50 lat temu. Teraz przeczytałam ponownie i znów mnie zachwyciła

Super prezent pod choinkę dla najmlodszych

Przyjemna książka.

Dobra książka

Wszystko OK

Komu nie obił się o uszy tytuł Pożegnanie z Afryką? Nawet jeśli nie mieliście zielonego pojęcia o tym, że istnieje książka to za sprawą filmu z pewnością przynajmniej mniej więcej wiecie, o co tutaj chodzi. Jednak żeby to wszystko nie było tak oczywiste napiszę Wam parę słów na temat książki, bo okazuje się, że realizacja filmowa wcale nie jest wierna pierwowzorowi. Film filmem, moi drodzy, ale w pierwszej kolejności powinniśmy sięgnąć po książkę! Znajdziecie tutaj przede wszystkim zapiski autorki - jej wspomnienia, wrażenia, doświadczenia z pobytu w Afryce (Kenia, 1914-1931). Jest to coś w rodzaju pamiętnika, ale z dodatkiem wspaniałych walorów językowych. Bardziej wymagający czytelnicy będą zachwyceni! Prawdę mówiąc, w tym przypadku film i książka mają ze sobą niewiele wspólnego. Sydney Pollack (reżyser) w niewielkim stopniu zainspirował się historią Karen, ale nie przełożył jej na duży ekran jeden do jednego. Kobiety, które od książki oczekują intymnych opowieści o gorącym romansie, mogą poczuć się rozczarowane. Tylko ostrzegam. :) Pożegnanie z Afryką to książka na tyle specyficzna, że nie zaryzykuję stwierdzenia "dla wszystkich!". Wszystkim na pewno do gustu nie przypadnie... Jeśli chodzi o mnie, jestem zadowolona z lektury. Przede wszystkim musicie odnaleźć w sobie chęć do bliższego poznania samej autorki, bo książka jest głównie o niej, a nie o Afryce. To nie jest przewodnik turystyczny czy album, a właśnie wspomnienia. Nie znajdziecie tutaj również wartkiej akcji, która nie pozwoliłaby Wam oderwać się od tej książki. Wiadomo, że od naszych oczekiwań wiele zależy, więc od razu Was uczulam. Czego zatem możecie się spodziewać po tej pozycji? Przede wszystkim będziecie musieli zaangażować się emocjonalnie i otworzyć się na to, co autorka zaproponowała. Na początku może nie być łatwo, ponieważ nie codziennie spotykamy się z tego rodzaju narracją. Ale mogę zagwarantować, że jeśli dacie autorce szansę i spróbujecie zrozumieć to, co chciała przekazać, lektura okaże się zadowalająca. :) Podsumowując, nie chcę, żebyście od razu się zniechęcali. Pożegnanie z Afryką to piękna, wzruszająca książka, przy której uroniłam łezkę, przemyślałam parę ważnych spraw, przypomniałam sobie inne lektury związane z Afryką, jak chociażby genialne Jądro ciemności. Jeżeli interesuje Was tematyka Afryki - zwierząt, plemion, życia w tym miejscu, kwestia wyzysku czy ludzkiej chciwości, to jest książka dla Was. Serdecznie polecam! Powyższe wydanie pochodzi z serii Wydawnictwa Poznańskiego Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich. Książki z tej serii są przepięknie wydane, w twardej oprawie, z dość dużą czcionką i okładkami, które skradły moje serce! Sprawdźcie sami. :)

Kilka dni temu przyszła do mnie pachnąca starym drukiem książka w cudnie błękitnych odcieniach nieba, może nawet afrykańskiego. Moje palce gładziły kontury trąby słonia, zataczały kręgi wokół jego granatowego oka i gładząc tytuł obiecywać zaczęły, że to nie będzie pożegnanie, nie z tą książką, nie z Karen Blixen. Otworzyłam ją na chybił trafił i mój wzrok padł na króciutkie wspomnienie o Kejiko, tłustej mulicy, a potem przewróciłam kilka kartek do przodu i przeczytałam na nowo o przygodzie z lwami. I tak jeszcze kilka stron zaczytania i wspomnienia o Afryce porwały mnie na nowo. Już wiem, że po książkę sięgać będę często, że jeszcze nie raz przeczytam jakiś rozdzialik lub kilka, bo tak jak przed laty zakochałam się w filmie od pierwszego obejrzenia, tak teraz zakochałam się w książce od pierwszego przeczytania. Ekranizacja zdecydowanie różni się od książki i skupia przede wszystkim na samej Karen i jej relacjach z mężem oraz z kochankiem. Dzięki książce natomiast poznajemy prawdziwą naturę Afryki i jej kulturę. Tę naturę sprzed stu lat, o której już tylko można przeczytać w książkach. Książka ekscytuje tym bardziej, że nie jest fikcją, ale zbiorem wspomnień, czasem chaotycznych, niechronologicznych, ale ma to swój urok, bo jest odzwierciedlaniem ludzkiej pamięci, a wspomnienia nagle pod wpływem impulsu wybuchają w głowie Autorki i zostają wdzięcznie oraz urokliwie przelane na papier. To co od samego początku wzbudza sympatię do Karen, to jej podejście do świata, w którym się znalazła i do ludzi za których stała się odpowiedzialna dając im pracę i schronienie, ucząc ich tego, jak żyją biali ludzie nie pozostając przy tym obojętną na to, by samej uczyć się od nich, jak żyją oni, dzieci Afryki, pracując razem z nimi, bo w końcu farmą musiała zajmować się sama. Z każdej strony czuć jej ogromną miłość do tego zakątka świata i gdy przychodzi czas rozstania, to serce Nasze krwawi równie mocno, jak jej serce. Afryka stała się jej domem, w niej zostawiła serce, nie tylko pogrzebane razem z ciałem Denysa. Dzięki Wydawnictwu Poznańskiemu miałam okazję przeczytać książkę w nowym wydaniu z pewną świeżością, którą do tłumaczenia Józefa Giebułtowicza wprowadziła Jadwiga Piątkowska. Jak widać obie okładki zachwycają, choć nie ukrywam, że gdy zobaczyłam stare wydania Serii Pisarzy Dzieł Skandynawskich, to rozpoczęłam poszukiwania tych starych wydań. Tak trafiło do mnie "Pożegnanie z Afryką" z 1974 roku. Jeszcze nie raz pokażę Wam tutaj książki ze starej serii, bo mam ich już ok. 20 i jeszcze czeka mnie spore kompletowanie, bo w latach 1956-1990 wyszło ich ponad 140. Trzymajcie kciuki i zaglądajcie pod hasztag #KSIĄŻKOWEDINOZAURY

"Pożegnanie z Afryką" Karen Blixen Na farmie u stóp gór Ngong życie płynie własnym tempem. Mała plantacja kawy, dzikie zwierzęta i rośliny, rdzenne plemiona, a w tym wszystkim silna, całkowicie spełniona młoda kobieta, która w sercu Afryki odnalazła swój azyl, swoje miejsce na świecie. Jeszcze nie wie, że niedługo będzie zmuszona opuścić Czarny Ląd... "Pożegnanie z Afryką" to powieść zaliczana już do klasyki literatury. Wielu z nas zapewne miało okazję się zapoznać z fenomenalną ekranizacją powieści wyreżyserowaną przez Sydneya Pollacka. Od razu mówię — jest to nic innego jak powieść autobiograficzna, w której Blixen spisała swoje przeżycia, przemyślenia i spostrzeżenia z wieloletniego pobytu na kontynencie afrykańskim. I nie jest to autobiografia pełna suchych, nudzących faktów, a napisana pięknym, wyrafinowanym językiem powieść opiewająca piękno Czarnego Lądu. Karen Blixen z namaszczeniem otwiera przed czytelnikiem bramy Afryki, pokazując bardzo subtelnie, delikatnie jej wyjątkowość. Opisuje w niesamowicie wnikliwy, przenikający do głębi serca sposób urok afrykańskiej fauny, flory, a także ludów zamieszkujących te ziemie. Mojej uwadze nie umknęło to, że autorka ma niespotykany talent do spoglądania we wnętrze człowieka. Nieustannie daje dowód swojej umiejętności, eksponując wprost po mistrzowsku kolejne postacie. Każda z nich ma serce, duszę i ciało, a każdy z tych elementów wybija się w całej swojej okazałości, każdy został wspaniale nakreślony. W "Pożegnaniu z Afryką" Blixen przez zjawiskowe, do granic możliwości czułe oddanie uroku, który skrywa w sobie Czarny Ląd, niejednokrotnie wzrusza do łez, przyprawia o szybsze bicie serca, jak i również wzbudza w czytelniku swego rodzaju nostalgię, tęsknotę. Jest to jednocześnie opowieść o kobiecej sile, przeciwstawianie się przeciwnościom losu oraz miłości i przyjaźni. A z tych wszystkich komponentów Blixen utkała opowieść ponadczasową, taką, która pozostanie z nami na dłużej. Powieść ukazuje majestat Afryki tak, że oczarowuje czytelnika całym swoim pięknem, pochłania i angażuje na długie godziny. ⭐9,5/10 Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu Poznańskiemu.