Poszukiwacz marzeń. Z kamerą na wojnie w Brazylii (okładka  miękka, 10.2017)

Monika Halman 7/11/2017 recenzja dotyczy produktu: Książka Każdy człowiek ma jakieś marzenia i dąży do ich realizacji. Potrzebujemy marzyć, by żyć. By z ochotą podnosić się z łóżka każdego dnia. By umieć stawać oko w oko z codziennością, czasem niełatwą. Marzenia motywują, dają siłę i odwagę, kształtują w nas wolę walki, wypełniają nadzieją i pozwalają uwierzyć w siebie. A pozytywne nastawienie jest niezwykle istotne, to ono wiedzie ku szczęściu. Jak myślicie, czy to możliwe, by mieszkańcy brazylijskich faweli czuli się szczęśliwi? Czy w życiu przepełnionym strachem o siebie i najbliższych jest miejsce na radość, optymizm, marzenia? Między innymi o tym opowiada Karolina Kozioł w swoim reportażu Poszukiwacz marzeń. Z kamerą na wojnie w Brazylii. Karolina Kozioł jest producentką, reżyserką, aktywistką stowarzyszenia na rzecz praw człowieka, aktywną członkini UNICEF-u. Od kilku lat kręci filmy dokumentalne. Jej najnowszy projekt polega na odwiedzeniu 196 krajów świata i pokazaniu ich mieszkańców, kultury, postrzegania świata. W 2016 roku ukończyła Uniwersytet Walijski w Aberystwyth na kierunku filmowo-teatralnym. Podczas studiów otrzymała stypendium na Uniwersytet w Stanach Zjednoczonych w stanie Ohio, gdzie otworzyła studio filmowe Dream Catcher. Przyniosło ono pierwsze sukcesy filmowe w USA za kampanie antybullingowe, które tworzyła. Od września 2016 roku Karolina Kozioł mieszka w Londynie i uczęszcza na studia magisterskie na Uczelni Artystycznej w Londynie na kierunku telewizyjno-filmowym z językiem francuskim. Podczas studiów zaczęła współpracować z brytyjską telewizją - Channel 4. Karolina wraz z czwórką znajomych ze studiów postanawia wyruszyć do Brazylii. Łączą ich wspólne pasje, chęć przygody, wolność, a przede wszystkim marzenia. Każdemu z nich przyświeca inny cel podczas tej podróży, wiedzą jednak, że najważniejsze to trzymać się razem i nawzajem wspierać. Czyżby? Już na początku wyprawy pojawiają się komplikacje. Ekipa zaczyna się wykruszać. Stefan i Helled rezygnują głównie ze strachu. To oczywiste, że się boją, ale przecież wiedzieli o tym wcześniej, zanim jeszcze znaleźli się w Brazylii. Więc czemu nagle zmieniają zdanie? Okazuje się, że plany to jedno, a konfrontacja z rzeczywistością - drugie. I wspólne zainteresowania czy wzajemne wsparcie to za mało, przynajmniej w tym wypadku... Karolina jest jednak zdeterminowana - chce zrobić to, o czym tak bardzo marzyła. Nakręcić film dokumentalny o życiu w fawelach, o ich mieszkańcach i panujących tam zwyczajach. Chce pokazać prawdę, jakakolwiek by ona nie była. I jest w stanie zaryzykować. W książce znajdują się dość szczegółowe opisy faweli, w których dominują ciasne uliczki i stawiane jeden przy drugim maleńkie domy, w których mieszkają często wielopokoleniowe rodziny. Jej uwadze nie umyka brud, a także nieprzyjemny zapach unoszący się z kanałów, do których mieszkańcy wrzucają dosłownie wszystko. Autorka jednak najwięcej uwagi poświęca ludziom i panującej tam atmosferze. Rodzinnej i pogodnej, choć znajdującej się w cieniu wojny między policją (UPP) a mafią. Dostrzega uśmiechniętych, przyjacielskich w stosunku do siebie ludzi, i zadziwia ją ich optymizm. Radość z tego, co mają, choć mają niewiele. Odniosłam wrażenie, że jestem w dwóch światach jednocześnie - bieda i bogactwo. Chciałam znaleźć odpowiedź na to, skąd ludzie czerpią tyle energii, dlaczego są tacy szczęśliwi? Czy to dzięki słońcu, które pojawia się nad fawelą każdego dnia, o każdej porze roku? Szczęście to podstawa ich codziennego życia. To energia, którą się tam czuje. Na nic nie narzekali, może tylko na to, że dom mógłby być większy. Byli jednak szczęśliwi. Ich pozytywna energia unosiła się w powietrzu. Autorka wiele ryzykowała, właściwie na szali postawiła swoje życie, by ukazać prawdę o brazylijskich fawelach. A także o wojnie, która się tam toczy. Jednym z efektów podjętego ryzyka jest przedstawiona w książce rozmowa z członkami mafii, młodymi chłopakami z karabinami w rękach. Muszę przyznać, że zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Byłam głęboko poruszona i czułam, że lada chwila popłyną łzy. Wobec opisanych tam ludzkich rozterek moje problemy wydają się małe niczym ziarenko piasku. Mieszkańcy faweli nie mają łatwego życia, a mimo to nie ubolewają w kółko nad swoim losem. Cieszą się z tego, co mają. Wielu młodych chłopców wstępuje do mafii, bo nie ma innego wyboru. Chcą zapewnić bezpieczeństwo sobie i bliskim, a to jedyna droga. W głębi serca to dobrzy ludzie, ciepli, przyjaźnie nastawieni, choć odrobinę zagubieni. To przerażające, że oceniamy ludzi po tym, jak wyglądają, że szufladkujemy osoby, nie wysilając się zbytnio, by poznać ich przeszłość. Teraz wiem, że człowiek z karabinem ma często więcej uczuć i empatii, niż osoby, które otaczają nas na co dzień. Największy szok czekał na mnie kilka stron dalej, gdy Karolina zwiedzała siedzibę BOPE (grupa antyterrorystyczna, która dba o porządek w fawelach, jeszcze zanim powstało UPP). Nowoczesne pistolety maszynowe, ładunki wybuc

Brazylia i cała Ameryka Południowa to region, który swego czasu bardzo mnie interesował. Do tego stopnia, że poważnie rozważałam studiowanie latynoamerykanistyki na jednym z krakowskich uniwersytetów. Moje plany przegrały w końcu batalię z wszechobecną ich krytyką ze strony bliskich, którzy mówili, że to kierunek nieżyciowy, bez przyszłości i szans na zatrudnienie. Do dziś czasem mi szkoda podjętej wtedy decyzji, ale na szczęście w moim życiu tyle się dzieje, że nie rozpamiętuję swoich wyborów zbyt długo. Nie wszyscy jednak rezygnują z marzeń, nawet jeśli wydają się one mrzonkami, bo w oczach wielu tak zapewne wyglądało marzenie Karoliny Kozioł, autorki książki „Poszukiwacz marzeń. Z kamerą na wojnie w Brazylii”, która postanowiła się wybrać w ten piękny, ale również niebezpieczny zakątek świata z kamerą, aby nakręcić dokument o tamtejszych slumsach. Brzmi trochę jak scenariusz filmu, prawda? A jednak dziewczyna osiągnęła swój cel i pokazała, że marzenia warto spełniać. Potrzeba dużej odwagi i samozaparcia w dążeniu do wyznaczonego celu, aby bez eskorty policji, jedynie w asyście przewodnika, wejść na teren faweli i porozmawiać z członkami mafii. Potrzeba tyle samo szczęścia, aby wyjść z takiej wędrówki cało. Autorce tej książki na szczęście nie zabrakło żadnej z tych rzeczy. Książka jest napisana przystępnym językiem, dzięki czemu dobrze i przede wszystkim szybko się ją czyta. Mnie zajęło to jeden wieczór. I biorąc pod uwagę fakt, że publikacja jest opatrzona zdjęciami, wolałabym tego tekstu trochę więcej, a sądzę, że z takiej wyprawy wspomnień nie brakuję, może więc warto je wszystkie spisać. Ciekawa propozycja od dziewczyny, która nie bała się zawalczyć o swoje marzenia, choć wiązały się one z dużym ryzykiem. A skoro odważyła się na taki krok, możemy spodziewać się po niej więcej w przyszłości. I na to liczę. zaczytana.com.pl

Biegałam i pytałam o marzenia. Marzenia pozostawały te same, zmieniali się tylko ludzie… – tak autorka kończy swoją książkę, a ja tymi słowami chcę rozpocząć résumé tego, co Czytelnik znajdzie w tej niezwykłej publikacji. Lekkie pióro autorki i jej reporterska pasja powodują, że kolejne strony przewraca się z zapartym tchem, czekając na rozwój wydarzeń i smaczki, które autorka przy wielu okazjach nam serwuje. Trudno sklasyfikować tę książkę, bo jest to i z zębem napisany reportaż z brazylijskich slumsów, i socjologiczna (czy tylko socjologiczna?) rozprawka. Ogromne wrażenie zrobiły na mnie emocjonalne relacje autorki ze spotkań z poszczególnymi ludźmi. Ze starym człowiekiem w Rio de Janeiro, który po rozmowie z autorką podniósł się z rozpaczy i stwierdził, że właśnie dostał „wędkę”, więc doraźnej pomocy już nie potrzebuje, bo sam będzie sobie „łowił” lepszy los. Z funkcjonariuszami brutalnej brazylijskiej policji specjalnej. I z dziećmi, żołnierzami mafii w faweli, które to spotkanie autorka tak podsumowuje: Wszyscy gdzieś w głębi jesteśmy zagubionymi dziećmi, nie wiedzącymi, jaką drogą pójść przez życie. I to sprawia, że życie jest tak piękne i fascynujące. Takie właśnie małe i zagubione dzieci widziałam w chłopcach z karabinami. Jest to książka, która ma jeszcze jeden niezaprzeczalny atut: zdjęcia. Niby zwyczajne zdjęcia biednej brazylijskiej codzienności, obrazy wbijającej w ziemię „architektury” faweli. Ale te zdjęcia robią ogromne wrażenie, bo – w epoce wszechogarniających papuzich (wszak jesteśmy w Brazylii!) kolorów – są czarno-białe! Tę książkę koniecznie trzeba przeczytać. A po lekturze pomyśleć: o sobie i o innych ludziach!

Monika Ryk z atociwynalazek.pl Książka przede wszystkim ukazuje siłę kobiet, ich nieprzejadanie w dążeniu do celu. Żeby zawalczyć o swoje marzenia, lepszą pozycję, by zmienić swoje życie, były w stanie poświecić naprawdę wiele. Poznajemy nie tylko te, które cierpią ze względy na ustrój państwa i istotę poszanowania, a raczej braku poszanowania kobiet.Opisuje także los tych, które dzięki swojej cięzkiej pracy i zaparciu zdobyły wiele. Zaskoczeniem dla mnie był fakt, że kobietom pozwala się wyczynowo uprawiać sporty, a także dopuszcza je do edukacji oraz, że według statystyk mnóstwo Iranek kończy studia. Nie miałam też pojęcia, że mieszkańcy tego kraju darzą wielka sympatią Polaków. Trochę żałuję, że książka ta ma tak niewielki format. Z wielką chęcią wgłębiłabym się mocniej w losy kobiet przybliżone przez autorkę, bardziej dogłębnie poznałabym historię Iranu. Publikacja ta niezmiernie mnie zainteresowała, ale czuję pewien niedosyt, chciałbym więcej, głębszego przybliżenia tematu. Poszukiwacz marzeń. Z kamerą wśród kobiet Iranu otwiera oczy i pokazuje prawdziwe oblicze kraju, o którym, jak się okazuje, wiemy tak niewiele. http://atociwynalazek.blogspot.com/2018/04/poszukiwacz-marzen-z-kamera-wsrod.html

Niezwykły reportaż z ogromną dawką emocji. Książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Autorka w niesamowity sposób przedstawiła swoją wyprawę do Brazylii. Kraju – wydawać by się mogło kolorowego, przepełnionego smakami, zapachami, do którego przyjeżdżają ludzie z całego świata. Autorka jednak zabiera nas do najbiedniejszych dzielnic tego kraju. Przeprowadziła rozmowy z jego mieszkańcami, ukazała ich codzienne życie bez upiększania czy koloryzowania. Zamierzeniem jej było pokazanie ludzi zamieszkujących slumsy, przedstawienie ich życia w strachu, a z drugiej strony marzenia, które trzymają ich przy życiu. Udało jej się to w niesamowity sposób. Książka wywołała we mnie wzruszenie, żal, a momentami zaskoczenie i lęk.