Polska odwraca oczy (okładka miękka)

Wybierając dla siebie lekturę, ostatnio nawet nie pomyślałam o tym, by spróbować czegoś nowego i wyjść poza moją strefę komfortu, jeśli chodzi o gatunki książek – sięgałam po to, co aktualnie miałam pod ręką lub – przez minione miesiące chyba najczęściej – po lekkie, niezobowiązujące romanse, by trochę odetchnąć od maturalnej aury i ciężkich lektur związanych tematycznie z wojną i okupacją. Dlatego też podczas mojej wizyty w szkolnej bibliotece podjęłam całkiem spontaniczną decyzję, żeby zmierzyć się z czymś całkiem innym – ze zbiorem reportaży, o którym było dość głośno po jego publikacji. Działo się tak za sprawą tematów, jakie poruszały poszczególne z tekstów. I wcale się nie dziwię, iż wzbudziły zainteresowanie. Cały zbiór rozpoczyna się od rozmowy z obecną żoną Mariusza Trynkiewicza, która mnie – mówię to z ręką na sercu – wprawiła w prawdziwe osłupienie. Nie chcę za wiele zdradzać ciekawym jej stanowiska, ale wiedzcie, że jest to co najmniej niepokojące. Nie dowierzając, skonfrontowałam paru moich znajomych z tym krótkim tekstem (reportaż ten liczy jakieś czternaście stron), którzy również byli oszołomieni przez to, co właśnie przeczytali. W książce zawarty został tekst zatytułowany „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?”, który ma niecałe dwadzieścia stron (sprawie zakonnic z Zabrza poświęcono więcej uwagi w osobnej książce o tym samym tytule) i z tego, co zostało opisane w skrócie w lekturze, o której dzisiaj mowa, wynika jasno, że dzieci w ośrodku wychowawczym traktowane były nieludzko, niczym w obozie. Zarówno dziewczęta jak i chłopcy byli gwałceni, poniżani i przymuszani do wykonywania różnych czynności. Skąd w tych zakonnicach znalazło się tyle zła, pogardy, niezrozumienia i bestialstwa? Osobiście nie mieści mi się to w głowie. „Polska odwraca oczy” zwraca uwagę na rzeczy, które w naszym społeczeństwie są zamiatane pod dywan, wybielane; pokazuje niesprawiedliwość, która dotknęła wielu ludzi mimo ich niewinności lub chęci postępowania słusznie. Dla mnie książka ta w pewnym stopniu pozwala im mieć świadomość, że nie zostali sami w tym zepsutym świecie, mogą mieć wsparcie innych, nawet jeśli wydaje się to dla nich niemożliwe. Nie jest łatwo czytać o dramatach ludzkich, zwłaszcza jeśli mamy potwierdzenie, iż miały miejsce naprawdę. Jeszcze bardziej dołujące jednak jawi mi się to, iż taki los sprawiamy sobie sami nawzajem – gonieni ambicjami, żądzami, chciwością, zazdrością. Nie pozwólmy, by zawładnęły one naszym życiem i bądźmy po prostu ludzcy, bo nigdy nie wiadomo, kiedy to my będziemy w sytuacji pozornie bez wyjścia. Według mnie, Justyna Kopińska z pewnością w jakimś stopniu osiągnęła swój cel – zmusiła społeczeństwo do dialogu m.in. na temat korupcji w zakładach karnych, policji, bestialskiego zachowania urzędników, pracowników ośrodków czy więzień. Teraz przyszła jednak pora na uświadomienie sobie, czy tak powinno być – jeśli nie, to co można z tym zrobić? Stać i niewinnie się przyglądać? W kwestii takich problemów zawsze znajdzie się winny, ale czy zostanie on ukarany, czy może zmieni tylko miejsce pracy i gdzieś indziej dalej będzie szerzył swoje nieludzkie zachowania, jednocześnie zamiatając swoją przeszłość pod dywan? I jak oni mogą z tym żyć? Z tymi oraz innymi pytaniami autorka pozostawia Czytelnika po zaznajomieniu się z jej reportażami. Uwierzcie mi, ich lektura jest niczym wylanie na siebie kubła z zimną wodą – automatycznie schodzi się na ziemię.

Bardzo ciekawe, choć momentami emocjonalnie trudne do udźwignięcia teksty. Bardzo polecam wszystkim miłośnikom literatury faktu.

Bardzo mocna książka. Reportaże Pani Justyny otwierają oczy na wiele kwestii. Jeżeli szukasz lekkiej książki do poczytania, stanowczo nie jest to ta książka. Ale warta jest każdej minuty, która poswiecasz na czytanie. Polecam!

Książka skłania do refleksji. Lektura na dłuższe wieczory bo wciąga tak że nie można się oderwać a przytym nieduży się.

Książkę zakupiłam przypadkiem, jakoś tak wpadła mi w ręce w Empiku.....i od tego momentu jak tylko zaczęłam ją czytać nie mogłam jej już odłożyć, bo tak mnie wciągnęła. Na półce mam już wszystkie książki Pani Kopińskiej i czekam na kolejną która wyjdzie już jakoś na wiosnę. Literatura jest przeogromnie wciągająca, przejmująca, szokująca i dostarcza niezwykłych emocji i przemyśleń. Na 100% POLECAM!!!

Trudne tematy, niewygodne historie które zdarzyły się w rzeczywistości. Książka pełna emocji do tego stopnia że odkładałam ją i ponownie wracałam.. Trochę nie na moje nerwy, ale gorąco polecam.

Bardzo lubię zbiory opowiadań i felietonów a ten jest jednym z moich ulubionych. Trudne tematy niewygodne historie które zdarzyły się naprawdę. Warto je poznać aby mieć też swoje danie a nie tylko powtarzać zaslyszane w tv czy prasie opinie

Oto moja przygoda z tą książką.Po udanych zakupach idę do kasy, Pani przy kasie poleca mi tą książkę, reportaż sobie myślę aaa bzdury będą ale wezmę jak tak Pani poleca. Nie żałuję wyboru. Miała rację, warta przeczytania i pozostawienia w swojej biblioteczce. Otwiera oczy na różne tematy, czyta się ją jednym tchem pomimo, że opisuje wiele trudnych spraw.

Lubie tego typu książki. Otwierają nam oczy na sprawy o których się milczy. Zwykły śmiertelnik nawet nie mam czasem o nich pojęcia. Gorąco polecam.

Autorka otwiera nam oczy. Otwiera nam oczy na sprawy o których media milczą