Polska odwraca oczy (okładka miękka)

Lektura obowiązkowa dla każdego człowieka. Abyśmy się nie bali, żebyśmy reagowali!

Oprócz historii o siostrze Bernadetcie nie czytałam wcześniej Justyny Kopińskiej. A warto, świetnie prowadzi narrację, przygląda się bohaterom, ich motywacjom, zamieszanym w sprawy ludziom i instytucjom. Ale problemy przerażają. Uderzają. Nic dziwnego, że "Polska odwraca" oczy, że nie każdy ma odwagę spojrzeć, że wolimy żyć codziennością i nie myśleć, co dzieje się obok. Że obok dochodzi do niemieszczących się w głowie niesprawiedliwości, przemocy, przeoczeń i korupcji, nie na małą skalę, że nie ma do kogo zwrócić się o pomoc. Czytając, miałam wrażenie, że w Polsce mamy dwa światy. Ten jeden, na pozór bezpieczny, w którym żyję i pracuję, wraz z bliskimi oraz ten drugi, opisany przez Kopińską, gdzie rzeczy, jakie robi się bezkarnie drugiemu człowiekowi, nie mają właściwie granic. Czytajmy, otwierajmy oczy, dajmy nadzieję na jakąkolwiek zmianę, strach pomyśleć, co się wydarzy, jeżeli do niej nie dojdzie.

Myślisz sobie "mamy 21 wiek, czuje się bezpiecznie, instytucje publiczne są po to żeby mnie wspierać i chronić, mam do nich zaufanie". Ja właśnie tak myślałam. Pani Justyna otwiera oczy. Czytając reportaże zawarte w książce chce się powiedzieć "to niemożliwe", z drugiej strony autorka prowadzi czytelnika fakt po fakcie bez narzucania opinii, emocjonalnych osadów nie sposob zaprzeczyc prawdziwosci zdarzen. Książkę przeczytałam w ciągu jednego dnia, wciąga budzi ciekawość i skłania do refleksji. Szczerze polecam.

Książka dziennikarki, którą podziwiam za odwagę. Pisze ona o sprawach, które wielu mogą zaszkodzić. Przedstawia gorzki, wstrząsający obraz naszego kraju. Otwiera czytelnikom oczy. Uświadamia jak bardzo nie zdają sobie sprawy z tego, co dzieje się w Polsce.

Mocna rzecz, warto przeczytać p. Kopińska wg mnie bardzo rzeczowo podeszła do tematu, nie ocenia, opisuje a czytelnik sam wyciąga wnioski. Polecam!

Wybierając dla siebie lekturę, ostatnio nawet nie pomyślałam o tym, by spróbować czegoś nowego i wyjść poza moją strefę komfortu, jeśli chodzi o gatunki książek – sięgałam po to, co aktualnie miałam pod ręką lub – przez minione miesiące chyba najczęściej – po lekkie, niezobowiązujące romanse, by trochę odetchnąć od maturalnej aury i ciężkich lektur związanych tematycznie z wojną i okupacją. Dlatego też podczas mojej wizyty w szkolnej bibliotece podjęłam całkiem spontaniczną decyzję, żeby zmierzyć się z czymś całkiem innym – ze zbiorem reportaży, o którym było dość głośno po jego publikacji. Działo się tak za sprawą tematów, jakie poruszały poszczególne z tekstów. I wcale się nie dziwię, iż wzbudziły zainteresowanie. Cały zbiór rozpoczyna się od rozmowy z obecną żoną Mariusza Trynkiewicza, która mnie – mówię to z ręką na sercu – wprawiła w prawdziwe osłupienie. Nie chcę za wiele zdradzać ciekawym jej stanowiska, ale wiedzcie, że jest to co najmniej niepokojące. Nie dowierzając, skonfrontowałam paru moich znajomych z tym krótkim tekstem (reportaż ten liczy jakieś czternaście stron), którzy również byli oszołomieni przez to, co właśnie przeczytali. W książce zawarty został tekst zatytułowany „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?”, który ma niecałe dwadzieścia stron (sprawie zakonnic z Zabrza poświęcono więcej uwagi w osobnej książce o tym samym tytule) i z tego, co zostało opisane w skrócie w lekturze, o której dzisiaj mowa, wynika jasno, że dzieci w ośrodku wychowawczym traktowane były nieludzko, niczym w obozie. Zarówno dziewczęta jak i chłopcy byli gwałceni, poniżani i przymuszani do wykonywania różnych czynności. Skąd w tych zakonnicach znalazło się tyle zła, pogardy, niezrozumienia i bestialstwa? Osobiście nie mieści mi się to w głowie. „Polska odwraca oczy” zwraca uwagę na rzeczy, które w naszym społeczeństwie są zamiatane pod dywan, wybielane; pokazuje niesprawiedliwość, która dotknęła wielu ludzi mimo ich niewinności lub chęci postępowania słusznie. Dla mnie książka ta w pewnym stopniu pozwala im mieć świadomość, że nie zostali sami w tym zepsutym świecie, mogą mieć wsparcie innych, nawet jeśli wydaje się to dla nich niemożliwe. Nie jest łatwo czytać o dramatach ludzkich, zwłaszcza jeśli mamy potwierdzenie, iż miały miejsce naprawdę. Jeszcze bardziej dołujące jednak jawi mi się to, iż taki los sprawiamy sobie sami nawzajem – gonieni ambicjami, żądzami, chciwością, zazdrością. Nie pozwólmy, by zawładnęły one naszym życiem i bądźmy po prostu ludzcy, bo nigdy nie wiadomo, kiedy to my będziemy w sytuacji pozornie bez wyjścia. Według mnie, Justyna Kopińska z pewnością w jakimś stopniu osiągnęła swój cel – zmusiła społeczeństwo do dialogu m.in. na temat korupcji w zakładach karnych, policji, bestialskiego zachowania urzędników, pracowników ośrodków czy więzień. Teraz przyszła jednak pora na uświadomienie sobie, czy tak powinno być – jeśli nie, to co można z tym zrobić? Stać i niewinnie się przyglądać? W kwestii takich problemów zawsze znajdzie się winny, ale czy zostanie on ukarany, czy może zmieni tylko miejsce pracy i gdzieś indziej dalej będzie szerzył swoje nieludzkie zachowania, jednocześnie zamiatając swoją przeszłość pod dywan? I jak oni mogą z tym żyć? Z tymi oraz innymi pytaniami autorka pozostawia Czytelnika po zaznajomieniu się z jej reportażami. Uwierzcie mi, ich lektura jest niczym wylanie na siebie kubła z zimną wodą – automatycznie schodzi się na ziemię.

W ostatnim czasie staram się wychodzić z książkowej strefy komfortu. Zazwyczaj czytałam fantastykę, później poszerzyłam swoje horyzonty o kryminały i przełamałam niechęć do literatury romantycznej. Skuszona wieloma pochlebnymi recenzjami w blogosferze postanowiłam pokusić się o reportaże i myślę, że Polska odwraca oczy była najlepszym możliwym wyborem, by rozpocząć z nimi swoją przygodę. Polska odwraca oczy to seria reportaży o istotnych sprawach dziejących się na przestrzeni ostatnich lat. Porusza tematy drastyczne i rzuca nowe światło na ich faktyczny przebieg. Bardzo trudno jest mi pisać o zawartości książki ponieważ jeszcze do tej pory jestem w mocnym szoku. Niekiedy po kilka razy wracałam na początek rozdziału, raz jeszcze zaczynając lekturę, bo zwyczajnie byłam wybita z równowagi i nie mogłam uwierzyć w to, co właśnie zobaczyłam. A jest co zobaczyć ze względu na to, że Justyna Kopińska odkrywa prawdę w brutalny sposób, nie przebierając w środkach. Pokazuje ludzi takimi, jakimi są naprawdę i to od tej mrocznej, bardzo trudnej do zaakceptowania strony. Znajdziemy tutaj fakty dotyczące obecnego życia Trynkiewicza i zagłębimy się w jego osobowość oraz powody dawnych zbrodni. Pojawia się również wątek tajemniczego samobójstwa pani Moniki Zbrojewskiej, jak i zostaną odkryte wszystkie karty mrocznej strony sądownictwa, policji a nawet polityki. Całość wygląda jak niezłe akta kryminalne, a sama autorka przyznaje się, że zawsze chciała zostać policjantką śledczą, co jest niesamowicie widoczne na łamach tego dzieła. Widać tu jak na dłoni walkę z obecnym systemem poprzez słowo pisane i przyznać muszę, że jest to bitwa zdecydowanie wygrana, gdyż w końcu ktoś głośno powiedział, że dzieje się źle i co się dokładnie dzieje, bez przebierania w zbędnych uprzejmościach, na które zresztą ci oprawcy nie zasługują. Mimo wszystko czuję niesamowitą bezsilność po przeczytaniu tych kilkuset stron. Przebrnęłam przez nie niewiarygodnie szybko, nawet nie wiem kiedy zleciało mi te kilka godzin i czuję w środku pustkę. Myślę, że dokładnie to autorka chciała osiągnąć - zasiać ziarno niepewności i pokazać, że to, co dzieje się u nas w kraju przechodzi wszelkie wyobrażenie. Nie wiem, czy nie będzie to dziwne, ale jest mi zarazem dobrze i źle, bo czuję się winna z powodu tej wewnętrznej satysfakcji nabytej w wyniku odkrycia choć rąbka prawdy o ludziach, o naszym społeczeństwie. Polecam tę książkę zdecydowanie każdemu, ponieważ jest to kawał solidnie wykonanej roboty, przedstawionej w bardzo przystępny, miły do czytania sposób jak na tematy tak bardzo trudne do poruszania. Więcej recenzji na blogu mojabooktopia blogspot com

Justyna Kopińska-najczęściej nagradzana dziennikarka roku 2015, stworzyła kontrowersyjną książkę, w której zawarła szokujące reportaże. „Polska odwraca oczy” to zbiór bardzo mocnych wydarzeń, które niejednokrotnie poruszyły i zaskoczyły cały Polski naród. Znajdziemy tu taki reportaż odnośnie tego, jak na przykład tuszowanie śladów w sprawach zabójstw przez policję. Czy nigdzie nieopublikowany dotąd wywiad z żona samego Mariusza Trynkiewicza. Który z resztą bardzo mocno działa na odbiorcę po przeczytaniu. Przynajmniej na mnie i mojej przyjaciółkę, którą zachęciłam do jego przeczytania wyrwał ogromne emocje. Justyna Kopinska dotarła do każdej osoby, ofiar, adwokatów, sędziów, świadków czy samych przestępców, by stworzyć jak najbardziej rzetelny reportaż. W ten sposób zamieściła w książce aż 16 reportaży, a każdy z nich jest najwyższym poziomie, bezstronny i szokujący. Gdy nie ma żadnego wstępu, przedstawienia zaraz opisywanego zdarzenia. Dlatego czytelnik zostaje rzucony na głęboką wodę, doświadczamy przez to różnej mieszanki emocji. Książka przez tak drastyczne zawarte w nich rzeczy wywiera w nas złość, obrzydzenie, gdy widzi, jakie nie raz z powodu ludzi dzieje się zło, które nigdy mogło się nie stać, strach, szok czy wiele innych emocji. Po przeczytaniu wszystkich reportaży człowiek jeszcze przez następne dni o tym myśli co przeczytał, zastanawia, myśli. Czy mogło się tego uniknąć? Złapać przestępcę o wiele szybciej? Dlaczego w ogóle to się stało? Jeśli macie ochotę na coś niesamowicie szokującego to sięgające właśnie po nią! Myślę, że takie książki powinien przeczytać każdy z nas.

Jest to moja trzecia recenzja książki na forum EMPIK-u – wcześniej głównie koncentrowałem się na płytach CD i winylach. Czytam dużo, ale jakoś tak wychodziło. Zawsze wolałem sięgać po nowe książki i jakoś sił mi brakowało, by o nich pisać. Wystarczało mi pisanie o muzyce. I jakoś coś we mnie pękło. Rzecz czarę przelewająca, czyli książka >>Miasteczko zbrodni<< autorstwa Moniki Góry sprawiła, że zapragnąłem polecić Wam też inną książkę, którą przeczytałem parę lat temu, która to jest równie porażająca (podobnie zresztą jak książka: >>Sodoma<< Frédérica Martela, czy >>Lękajcie<< się Ekke Overbeeka). Przytoczone tu książki tworzą bardzo smutny, wprost przerażający i ponury obraz poziomu naszego człowieczeństwa. Ma się wrażenie, że nasze państwo, nasz świat i planeta, to jakiś absurdalny poligon mataczenia, krzywdzenia, kłamania, tworzenia pozorów, lukrowania, wyzyskiwania, okaleczania i zabijania. Poligon w którym liczą się tylko: władza, pieniądze, wpływy i własna satysfakcja. Powróćmy jednak do książki >>Polska odwraca oczy<<. Egzemplifikuje ona przykłady tych spraw, które w naszym społeczeństwie są wprost zamiatane pod dywan. Nie jest to jednak tylko polska specjalność. Czy i kiedy się to zmieni, co jest tego powodem… Potrzeba nam refleksji. Ale czy wystarczy czasu? Nie wiem. Książkę Pani Justyny Kopińskiej polecam, choć jest prawdziwie wstrząsająca, ale poznanie prawdy kosztuje. A perspektywa paru lat daje temu wszystkiemu dodatkowe wzmocnienie. To co może wydawać się przypadkiem, może być rozmyślną intrygą.

Pozbawiony logiki system pracy wydziałów śledczych policji. Szablonowe, nieracjonalne podejście do diagnozowania dzieci z wyzwaniami. Eliminowanie jednostek wybitnych z układów u szczytów organów państwa. Tuszowanie przestępstw dokonywanych nagminnie w szpitalach psychiatrycznych. Haracze zbierane w organach samorządowych, które nie noszą znamion przestępstwa…. I można by tak wymieniać bez końca. Większość z nas doświadcza mniejszych bądź większych absurdów. O dziwo, nie skończyły się wraz z PRL-em. Proceduralność. Bylejakość. Konformizm. Okrutność obojętności. Z tego ponurego materiału, wyłania się przekonanie, że w określonych warunkach, w każdym człowieku może pojawić się bestia. Wystarczy najczęściej odrobina władzy, poczucie bezkarności, brak sprzeciwu ludzi na oczywiste zło. A jak wynika z wysłuchanych historii, owo zło się rozmnaża. Jest jak kula śniegowa. Pociąga za sobą coraz więcej ofiar. Ofiary zmienia w katów. Pojawia się zatem pytanie: co można zrobić? Jak to zmienić? Trzeba by chyba … nauczyć się znowu, jak być człowiekiem. Przypomnieć czym jest odwaga cywilna. Poczucie obowiązku i wiara we własną sprawczość. Uświadomić sobie, że jesteśmy tylko częścią całości i każdej osobie należy się szacunek. Dzisiaj to jest bardzo trudne. Ale tyle, zdecydowanie wystarczy.