Polish Jazz: Kujaviak Goes Funky. Volume 46 (CD)

Muszę Wam powiedzie, że nie spodziewałem się, że jeszcze coś jest mnie wstanie zadziwić w obrębie muzyki jaką jest jazz. Bardzo byłem pozytywnie zaskoczony, kiedy zacząłem słuchać tej płyty, na którą natrafiłem przypadkowo. Nie spodziewałem się, ze połączenie muzyki fokowej z jazzem da taki wspaniały efekt. Na płycie znajdziemy nagrania Kwintetu Zbigniewa Namysłowskiego z marca 1975. Warto zaznaczyć, że jest to już kolejna reedycja tej płyty. Bardzo fajnie, że pojawia się teraz ona w wersji winylowej. Moim zdaniem jest to jedna z lepszych płyt, ponieważ zaskakuję ona swoją innowacyjnością.

Rozśmieszyła mnie liczba gwiazdek oferowanych powyżej. Pięć? Tytułowy, 20-minutowy utwór rozrywa granice gwiazdkowania, sięga chyba siedmiu, bo to jest jeden z największych utworów jazzu na świecie, jakie słyszałem. Ma w sobie jakiś transowy rytm i takąż budowę, mającą w sobie upajającą powtarzalność jakby tańczący w rytm muzyki słuchacz (chce się tańczyć czy wymierzać rytm stopą) pląsał po kole, wzdłuż linii okręgu. To jeden z tych wielkich utworów wieku XX w trakcie którego komponowania i nagrywania "przeleciał w pobliżu anioł" (znana formuła dziennikarza Kaczkowskiego) - jest natchniony i w taki sposób wykonany przez wszystkich muzyków. Nawet znakomite pozostałe utwory, też w znacznej mierze nawiązujące do muzyki ludowej, nikną w blasku tego pierwszego, dlatego postanowiłem słuchać ich osobno, nie poprzedzając utworem pierwszym, bo to jak jeść najpierw deser, a potem ziemniaki. Jeśli ktoś zastanawia sie, czy kupić tę płytę, to wystarczy powiedzieć, że w różnych rankingach umieszczana ona jest w pierwszej trójce najlepszych płyt polskiego jazzu (w dwóch rankingach widziałem ją na 3. miejscu), czyli dodam: jest jedną z najlepszych płyt europejskich, więc i musi robić wrażenie na... świecie - ale najważniejsze, by robiła wrażenie w naszych uszach. Na szczęście zadbano o bardzo dobry dźwięk, bo remastering (jak napisano na okładce: "z oryginalnych taśm) jest znakomity, nie słyszy się żadnej sztuczności w dźwięku. Polecam płytę też z tego względu, że zawiera ona nieskrócony utwór tytułowy, bo na składankach, nawet zacnych, ucina się go do 7 minut lub kilkunastu, a nawet te kilkanaście to szkoda dla Sztuki.