Policjanci. Bez munduru (okładka zintegrowana)

Choć książka w tytule ma "Policjanci" to są w niej zawarte historie pracowników np. CBŚP czy techników kryminalnych. A więc tytuł jak najbardziej prawdziwy, niby nie stricte policjanci ale zajmujący się branżowo najcięższymi przestępstwami nie tylko przeciwko życiu i zdrowiu. To kolejna pozycja Pani Katarzyny która bez kolrowanek jak u innych autorów pokazuje trudy wykonywania tego zawodu. Ponownie cierpi życie prywatne, rodzina, a pieniądze niestety śmieszne za narażanie życia codziennie. Po raz kolejny autorka w rozmowach z czynnymi funkcjonariuszami podkreśla że policjantem jest się nie tylko całe życie ale 24h/dobę. To jedna z niewielu "prac" bo to przecież służba gdzie jest się w "pracy" 24h/dobę. Kolejna pozycja dla tych którzy chcą wybrać tą drogę, aby mocno się zastanowili bo choć to honor i zaszczyt służyć ludziom i Polsce to jednak bezzmienie nadal pozostaje to jako główny motywator. Nie ma już szybkiej emerytury, nie ma czekających na wszystkich etatów oficerskich, nie ma niestety kokosów, ale ludzie którzy tu się wypowiadają - są SZCZĘŚLIWI i to najważniejsze. Pamiętajcie że kupując tą pozycję WSPIERACIE Fundację dla wdów i sierot po policjantach którzy polegli na służbie ! POLECAM

RECENZJA 24\2019 Katarzyna Puzyńska – „Policjanci bez munduru ” Wydawnictwo: Prószyński i S – ka Liczba stron: 320 Premiera: 02.04.2019 r. "Ja, obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, świadom podejmowanych obowiązków policjanta, ślubuję: służyć wiernie Narodowi, chronić ustanowiony Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej porządek prawny, strzec bezpieczeństwa Państwa i jego obywateli, nawet z narażeniem życia. Wykonując powierzone mi zadania, ślubuję pilnie przestrzegać prawa, dochować wierności konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej, przestrzegać dyscypliny służbowej oraz wykonywać rozkazy i polecenia przełożonych. Ślubuję strzec tajemnic związanych ze służbą, honoru, godności i dobrego imienia służby oraz przestrzegać zasad etyki zawodowej." Rota ślubowania składanego przed podjęciem służby Art. 27 pkt. 1 Ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji. Autorka książki „Policjanci bez munduru” rozmawia z ośmioma funkcjonariuszami policji, podejmującymi służbę w Centralnym Biurze Śledczym Policji oraz Wydziale Kryminalnym, pełniącymi funkcje technika kryminalistyki, funkcjonariusza operacyjnego i dochodzeniowego, medyka sądowego i psychologa policyjnego. Policjanci odkrywają realia z jakimi muszą się zmierzyć każdego dnia: narkotyki, rozboje, sekcje zwłok, przemoc, zabójstwa, osoby chore psychicznie. Praca związana jest z ryzykiem fizycznym – ciągłe narażanie się na niebezpieczeństwo, choroby, zagrożenie życia. Ryzyko psychiczne dotyczy cienkiej granicy, jaka istnieje między przekroczeniem uprawnień, a niedopełnieniem obowiązków. Dochodzi także kwestia prowadzonych spraw, które zapadają głęboko w pamięć. Te obciążenia wzbogacone są o stres i pełną adrenalinę. Społeczeństwo nie jest świadome jak wiele służby mundurowe muszą poświęcić, abyśmy czuli się bezpieczni. „Polscy policjanci to jeszcze w wielu przypadkach policjanci z ideałami. Tacy, którzy zostają po tych godzinach, tak w sumie – ku chwale ojczyzny.” Funkcjonariusze opowiadają także o zabawnych sytuacjach, jakie miały miejsce podczas pełnienia obowiązków. W anegdotach nie brakuje mocnych słów i policyjnego slangu, który oddaje atmosferę wspominanych zdarzeń. Niesamowitą satysfakcję daje im ratowanie życia. „Jeśli uratowałeś komuś życie, to wiesz, że służba jest czegoś warta. To jest olbrzymia satysfakcja, jak się komuś pomoże.” „Policjanci bez munduru” porusza masę problemów z jakimi borykają się Funkcjonariusze Policji, zagrożeń na jakie są narażeni, ale także tego co daje im motywację do działania. Po lekturę sięgnęłam w ciemno. Wiedziałam z pierwszej ręki, jak od kuchni wygląda służba w policji i czego mogę się spodziewać czytając ten reportaż. Niemniej jednak książka pozwoliła mi na poznanie kilku aspektów, o których nie miałam pojęcia. Książka ta z pewnością zaspokoi ciekawość czytelników, którzy nie posiadają wiedzy o funkcjonowaniu Polskiej Policji, prawach jakimi rządzi się ta formacja służąca społeczeństwu oraz realiach z jakimi muszą się mierzyć każdego dnia. Ponadto funkcjonariusze odsłaniają wiele mitów – służba w Policji nie wygląda tak, jak przedstawiona jest w filmach. Jesteście ciekawi w czym oszukują nas reżyserzy? Co jest prawdą, a co jest mocno naciągane? Przeczytajcie! Zapraszam na blog: https://nietylkoooksiazkach.blogspot.com/

Świetna publikacja. Podobnie jak poprzedniczka :))

Bardzo dobra książka, ciekawie opisuje pracę policjantów bez mundurowych

„To jest jednak służba hierarchiczna, więc nie ma do końca miejsca na indywidualizm i szalone pomysły jednostki.”, czyli policjanci bez munduru. Policjanci. Bez munduru to najnowsza książka Katarzyny Puzyńskiej, która zasłynęła serią o Lipowie (która jeszcze przede mną). W Policjanci. Ulica autorka zajęła się funkcjonariuszami OPP (Odziały Prewencji Policji), OPI (Ogniwo Patrolowo-Interwencyjne) i ruchu drogowego. Natomiast w Policjanci. Bez munduru Puzyńska przedstawia pracę funkcjonariuszy CBŚP (Centralne Biuro Śledcze Policji), Wydziału Kryminalnego, technika kryminalistyki, medyka sądowego czy też psychologa policyjnego. Ta książka jest zabójczo ciekawa, dosłownie. Całość zaprezentowana jest w formie wywiadu. Czterech policjantów i cztery policjantki. Opowiadają oni o swojej trudnej pracy, o mrożących krew w żyłach sytuacjach, ale nie brakuje też zabawnych incydentów. Puzyńska duży nacisk kładzie na rolę kobiety w policji, która – bądźmy szczerzy – ma dużo trudniej niż mężczyzna. Musi znosić lekceważenie i wyśmiewanie ze strony kolegów z pracy. Zdarzają się przypadki gdzie policjanci specjalnie ociągają się z pomocą swoim koleżankom. Zróżnicowana tematyka sprawia, że czytelnik nie będzie się nudził. Możemy przekonać się, na czym polega praca w CBŚP, czym różni się praca w wydziale operacyjnym od tej w dochodzeniówce. Policjanci w sposób atrakcyjny opowiadają o trudach swojej pracy o tym, jak praca oddziaływuje na ich życie prywatne. Bohaterowie opowiadają także o zabawnych sytuacjach jakie przytrafiły się im podczas służby. Puzyńska łamie stereotypy krążące wokół policjantów. Jest to bardzo wartościowa pozycja i dość trudny temat do poruszania. Społeczeństwo ma różne zdanie na temat policji, w większości po prostu nie zdaje sobie sprawy z tego, na czym polega służba. Kupując tę książkę, wspierasz rodziny funkcjonariuszy, którzy słowa roty ślubowania wypełnili do końca. Autorka połowę swojego honorarium przekazuje na Fundację Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach.

„To jest jednak służba hierarchiczna, więc nie ma do końca miejsca na indywidualizm i szalone pomysły jednostki.”, czyli policjanci bez munduru. Policjanci. Bez munduru to najnowsza książka Katarzyny Puzyńskiej, która zasłynęła serią o Lipowie (która jeszcze przede mną). W Policjanci. Ulica autorka zajęła się funkcjonariuszami OPP (Odziały Prewencji Policji), OPI (Ogniwo Patrolowo-Interwencyjne) i ruchu drogowego. Natomiast w Policjanci. Bez munduru Puzyńska przedstawia pracę funkcjonariuszy CBŚP (Centralne Biuro Śledcze Policji), Wydziału Kryminalnego, technika kryminalistyki, medyka sądowego czy też psychologa policyjnego. Ta książka jest zabójczo ciekawa, dosłownie. Całość zaprezentowana jest w formie wywiadu. Czterech policjantów i cztery policjantki. Opowiadają oni o swojej trudnej pracy, o mrożących krew w żyłach sytuacjach, ale nie brakuje też zabawnych incydentów. Puzyńska duży nacisk kładzie na rolę kobiety w policji, która – bądźmy szczerzy – ma dużo trudniej niż mężczyzna. Musi znosić lekceważenie i wyśmiewanie ze strony kolegów z pracy. Zdarzają się przypadki gdzie policjanci specjalnie ociągają się z pomocą swoim koleżankom. Zróżnicowana tematyka sprawia, że czytelnik nie będzie się nudził. Możemy przekonać się, na czym polega praca w CBŚP, czym różni się praca w wydziale operacyjnym od tej w dochodzeniówce. Policjanci w sposób atrakcyjny opowiadają o trudach swojej pracy o tym, jak praca oddziaływuje na ich życie prywatne. Bohaterowie opowiadają także o zabawnych sytuacjach jakie przytrafiły się im podczas służby. Puzyńska łamie stereotypy krążące wokół policjantów. Jest to bardzo wartościowa pozycja i dość trudny temat do poruszania. Społeczeństwo ma różne zdanie na temat policji, w większości po prostu nie zdaje sobie sprawy z tego, na czym polega służba. Kupując tę książkę, wspierasz rodziny funkcjonariuszy, którzy słowa roty ślubowania wypełnili do końca. Autorka połowę swojego honorarium przekazuje na Fundację Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach.

Kasia Puzyńska to jest to. Czy fikcję jej kryminałów czy opowieść o prawdziwych ludziach i ich pracy czyta się jednym tchem. Polecam.

Książki jeszcze nie zacząłem czytać ale wiem że mi się spodoba, gdyż bardzo lubię opowieści o policjantach pionu kryminalnego :)))

Jako wielka fanka książek o polskiej policji nie mogłam doczekać się premiery drugiej części o policjantach, zwłaszcza że pierwsza (o prewencji i ruchu drogowym) mnie wprost zachwyciła i mocno ścisnęła za serce. Wydawało mi się, że ta może być jeszcze ciekawsza – w końcu spotkamy się z kryminalnymi i CBŚP, czyli tą mroczną „elitą”, która zmaga się z bardziej skomplikowanymi i brudnymi sprawami. Tym razem autorka postawiła na równe proporcje jeśli chodzi o płeć wypowiadających się mundurowych – czterech policjantów i tyle samo policjantek (w poprzedniej części ogromna dysproporcja – 6:1 na korzyść panów). Dość silny nacisk na problemy typowo kobiece, z którymi muszą się DODATKOWO mierzyć w formacji, w przeciwieństwie do mężczyzn. I mowa tu nie tylko o molestowaniu seksualnym przez przełożonych czy też zarzutach, że każdy sukces policjantka osiąga przez łóżko... Mowa o złośliwościach i szyderczym nastawieniu kolegów z patrolu, którzy czasem potrafią posunąć się jeszcze dalej i... w sytuacji zagrożenia wyjątkowo ociągać się z pomocą. „Były takie małe kłody pod nogi przez cały czas. I takie podejście: to nie jest miejsce dla ciebie, a jeżeli uważasz, że jest, to się wykaż. Innymi słowy – ja jestem facetem, czyli ja nie muszę robić tak dużo. Ty jesteś kobietą i chciałaś tu przyjść, to musisz robić trzy razy więcej, żeby udowodnić, że się nadajesz.” [str 107] Dla większości czytelników zapewne dużym atutem będzie mocne zróżnicowanie tematyczne. Przeczytamy nieco o łowcach cieni oraz o CBŚP i przestępczości zorganizowanej. Dowiemy się czym różni się służba w dochodzeniówce od tej w wydziale operacyjnym. Rozwianych zostanie kilka mitów (np. odnośnie ciągłego siedzenia za biurkiem dochodzeniowca), zostanie też rzuconych kilka przykładów jak wygląda statystyka i ciśnienie na robienie wyników poza prewencją i drogówką, gdzie w grę wchodzą głównie mandaty. Wyjątkowo ciekawy i zaskakujący był rozdział z łowcą kiboli oraz z technikiem kryminalistycznym, który opowiedział o trudach w badaniu śladów, również tych zapachowych. Wiedzieliście, że da się je zdjąć nawet z metalowych kluczy, które mamy w kieszeni? Zaskakująco dobry był też wywiad z niepijącym alkoholikiem, którego z nałogu uratowała... właśnie praca - tak nieco przekornie ;) Opowie nam o szajkach złodziei samochodów. Czy łatwo kupić sprzęt do takich kradzieży? Jak szybko auto jest rozbierane na części? Czy w ogóle jest szansa je odzyskać? W książce nie mogło też zabraknąć wątku o narkotykach i dopalaczach, które są dziś tak popularne i coraz łatwiej dostępne. Spotkamy się też z emerytowanym policjantem – medykiem sądowym, który przez 10 lat służby zrobił OKOŁO TYSIĄCA oględzin zwłok na miejscu zdarzenia! Na sam koniec krótka rozmowa z policyjną psycholog – czy funkcjonariusze często korzystają z jej pomocy? Z jakimi problemami przychodzą? Książka BARDZO mi się podobała, BARDZO! Mimo że czasami (zwłaszcza w pierwszej rozmowie) wkradało się zbyt dużo chaosu. W tytule rozdziału „Łowcy cieni”, a w środku raptem kilka zdań i to ogólników (!) o łowcach, reszta to taki groch z kapustą - trochę o CBŚP, ciut o dochodzeniowcach i operacyjnych... Krótko mówiąc: tytuł niezbyt adekwatny do rzeczywistej zawartości, co trochę mnie na starcie sfrustrowało. Nie ujmuje to jednak ani trochę tej pozycji :) Świetna i bardzo wciągająca, potrafi zarówno poruszyć, jak i rozbawić. Dzięki zróżnicowanej tematyce nie będziecie się przy niej nudzić, a pewnie i niejedno Was zaskoczy! POLECAM!

Taka sama świetna, jak cz.1. Dobrze, że są tacy policjanci, z którymi rozmawiała autorka. Oby tylko sama instytucja policji zechciała się zmienić, bo z wywiadów wynika, że to relikt przeszłości. Stare, skostniałe struktury chyba nie chcą się zmienić, bo góra uważa, że to niepotrzebne. To bardzo potrzebne jeśli do policji mają garnąć się ludzie i to nie tylko dla idei, ale po to żeby nam wszystkim służyć. Może to trochę górnolotne słowa, ale taka jest prawda. Książkę zdecydowanie polecam!