Policjanci. Bez munduru (okładka zintegrowana)

Książkę super się czyta. Jak najbardziej polecam!

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2019/10/krotko-i-na-temat-9-policjanci-bez.html Praca policjanta nie kojarzy się zbyt miło - większość ludzi sądzi, że polega ona na piciu kawy, jedzeniu pączków w radiowozie, karaniu za głupoty, wystawianiu mandatów oraz odsyłaniu petentów z jednego miejsca na drugie. Być może tak to wygląda z zewnątrz, jednak kiedy człowiek mocniej zagłębi się w temat, okazuje się, że ci ludzie każdego dnia muszą mierzyć się z ogromnym stresem, brakami kadrowymi, pracą na ciągłej adrenalinie, brakiem czasu dla rodziny, dużym obciążeniem psychicznym oraz koniecznością wyrabiania statystyk. Niejednokrotnie narażani są na niebezpieczeństwo i kontakt z agresywnymi ludźmi czy rozkładającymi się ciałami, przez jakie mogą złapać różne choroby. Przy tym wszystkim ciągle patrzy się im na ręce, bo każde najmniejsze potknięcie może urosnąć do niewyobrażalnie ciężkiej rangi związanej z ogromem konsekwencji. A to nadal są ludzie, nie roboty...

Jak dla mnie średnia książka. Oczekiwałem troszke więcej

Swietna ksiazka, pokazuje prace policji z innej perspetywy. Polecam!

Prewencja i kryminalni. Ta sama Policja a dwa różne światy. Dla zwykłego obywatela pewnie bez różnicy... Ale wewnątrz formacji to odwieczny dylemat, którzy ważniejsi, potrzebniejsi. Którzy bardziej narażeni na niebezpieczeństwo. Których robota jest lżejsza, którzy robią więcej. Mówi się, że kryminalni to taka przyjemna, czysta robota zza biurka. Tak? Dobre sobie.. No ale tak było zawsze i nic tych podziałów nie zmieni. To właśnie w części drugiej "Policjantów", autorka bierze na warsztat pracę w pionie kryminalnym. Forma książki ta sama co "Policjanci. Ulica", czyli wywiady z funkcjonariuszami. Są i operacyjni, i kryminalni, technicy i psycholog policyjny. Czyta się szybko i z zainteresowaniem choć oczywiście i w tej części takie "z życia wzięte" historie do sympatycznych nie należą. Główną cechą łączącą te dwie książki jest bez wątpienia PRAWDZIWOŚĆ. Z kilkoma kwestiami się nie zgadzam, myślę, że wszystko zależy od jednostki, od przełożonych, trudno uogólniać. Ale książka wciąż, w bardzo dużym stopniu przedstawia panujące warunki. Jeżeli ktoś zainteresowany tematem, polecam obie części. Dla porównania i dla zrozumienia. Jeżeli ktoś niezainteresowany, może warto się zainteresować 😉

Książka szczera i doskonale oddająca charakter służby w Policji, problemy i satysfakcje jakie odczuwają polscy policjanci. Każdy kto interesuje się tą służbą mundurową nie zawiedzie się jej treścią.

Katarzyna Puzyńska, autorka najbardziej znana z serii kryminalnej Lipowo, po raz kolejny napisała reportaż o polskich policjantach. W poprzedniej książce skupiła się na pracownikach prewencji, drogówki oraz ogniwa patrolowo-interwencyjnego, zaś druga- jak sam podtytuł wskazuje,dotyczy policjantów, którzy na co dzień nie noszą mundurów. Zaprosiła ona do rozmowy osiem osób, pracujących w różnych wydziałach. W ten sposób czytelnicy mogą dowiedzieć jak wygląda codzienność tzn. "łowców cieni" ( o których ostatnio było bardzo głośno w mediach za sprawą bardzo szybkiego namierzenia i schwytania Kajetana Poznańskiego). Czym różni się wydział operacyjny od dochodzeniowego. Jak przebiega rozpracowywanie zorganizowanych grup przestępczych czy kiboli. Poznajemy również kulisy pracy techników, medyków sądowych czy nawet psychologa policyjnego. Bohaterowie reportażu opowiadają o blaskach i cieniach pracy w policji. Jak wielki wpływ ma to na ich życie prywatne. Tu nie ma takiej wygody jak w biurze, nie raz trzeba przesiedzieć nad sprawę kilkanaście godzin dziennie. Stają w pierwszej linii w sprawach o których przeciętny człowiek nie chce nawet myśleć- morderstwach, brutalnych pobiciach i gwałtach czy tragicznych, śmiertelnych wypadkach. Ciągle narażeni na stres, przemęczenie. Nigdy nie wiedzą, kiedy zadzwoni telefon z wezwaniem do nagłej sprawy. Odbija się to na ich relacjach z rodziną, której nie mogą poświęcić wystarczająco odpowiedniej ilości czasu. Codziennie czyha na nich niebezpieczeństwo, coś pójdzie nie tak i już nigdy nie wrócą do domu. Słabo opłacani, przepracowani, codziennie muszą zmagać się z brakiem szacunku ze strony społeczeństwa. Są świadkami bólu i tragedii rodzin ofiar. To sprawia, że wielu policjantów nie jest w stanie udźwignąć tego emocjonalnie. Popadają w alkoholizm i narkotyki, rozpadają się ich małżeństwa, niektórzy sięgają po ostateczność i popełniają samobójstwo. Szczególnie zdarza się to wśród emerytowanych pracowników. Gdy obowiązki nie wypełniają im już całego dnia, pojawia się nagle uczucie wielkiej pustki, co skutkuje tym, że nie potrafią się odnaleźć w otaczającym ich świecie i budować sobie dalszego życia. Puzyńska łamie również wiele stereotypów na temat pracy w policji. Tu nie ma miejsca na codzienne szalone pościgi i spektakularne strzelaniny. Panie policjantki nie przychodzą na miejsce zbrodni w szpilkach i w pełnym makijażu. Za to jest szafa, z której dosłownie wysypują się akta bieżących spraw do rozwiązania, twarde krzesło i ciasne biuro, gdzie brakuje nawet takich prowizorycznych rzeczy jak papier do drukarki. Jako, że bohaterami reportażu są również kobiety, nie mogło się obejść bez kwestii dotyczącej równości płci. Jak łatwo się domyślić, płeć żeńska nie ma lekko jeśli chodzi o pracę w policji. Wciąż wielu policjantów uważa, że nie ma tu nie miejsca dla kobiet i wcale nie ukrywają się ze swoimi poglądami. Co doprowadza do takich kuriozalnych sytuacji jak chociażby brak wsparcia podczas akcji- byle tylko pokazać babom, gdzie jest ich miejsce. Wiele pań jest pomijanych przy awansowaniu, a jeśli już się uda, to zaraz pojawiają się insynuacje, że robią karierę "przez łóżko". Nierówność i szowinizm- z tym muszą sobie radzić na co dzień. Podsumowując, Katarzyna Puzyńska odwaliła kawał dobrej roboty przy pisaniu tego reportażu. Naprawdę warto przeczytać, by uświadomić sobie, jak szara i ponura jest rzeczywistość policjantów. Ludzi, którzy poświęcają siebie, aby nam żyło się bezpieczniej.

Również jak poprzednia część, wspaniała, wciągająca, wyposażona w każdy ważny detal, poruszone najważniejsze wątki. Polecam serdecznie.

Czytając "Puzyńska" mamy przed oczami piękną wieś: Lipowo. Saga, którą rozpoczyna dobrze przyjęty "Motylek" zdobyła fanów w całej Polsce. Dzięki rosnącej popularności autorki kolejne powieści, których akcja dzieje się w tej niewielkiej wsi sprzedają się jak świeże bułeczki. Autorka w swoich książkach przykłada wagę nie tylko do wątków obyczajowych, ale także do pracy policji. I tym momencie się zatrzymamy, bowiem "Policjanci. Bez munduru" to nie kontynuacja sagi o Lipowie a zbiór wywiadów przeprowadzonych z policjantami na różnym szczeblu zawodowym. Wydawnictwo Prószyński i S-ka wydało także pierwszą część pt: "Policjanci.Ulica". Zachęcam do zapoznania się z książką. Literatura faktu ma to do siebie, że nad sukcesem książki pracują nie tylko autorzy, ale i osoby udzielające wywiadu. W tej publikacji Pani Kasia i jej rozmówcy poradzili sobie celująco. Czytając poszczególne wywiady widać, że autorka zna się na temacie. Dobrze dobiera słowa i wie jakie pytania zadać. Nie ma poruszania niepotrzebnych tematów i zbędnych dialogów. Wszystko ma przysłowiowe ręce i nogi. Wprawdzie w rozmowach poruszane są bardzo ważne i momentami smutne tematy, to znalazło się miejsce na luźne rozmowy i śmieszne gagi. Do czytania zachęca także różnorodność rozmówców. Mamy tutaj technika kryminalistycznego, dochodzeniowca i wielu innych policjantów pracujących bez tytułowego munduru. Taki dobór osób sprawia, że czytelnik ma obraz pracy w policji z różnych perspektyw. To niewątpliwie skutkuje brakiem monotonni. Ja przeczytałem ją z przyjemnością i się nie nudziłem. Cieszę się ogromnie, że takie publikacje powstają. To dzięki nim społeczeństwo inaczej spojrzy na pracę mundurowych. Tym bardziej, że nie jest to lekka praca o czym wyraźnie mówią rozmówcy Katarzyny Puzyńskiej. Jestem zdecydowanie na tak i z przyjemnością przeczytam kolejne książki autorki. Tym razem może strażacy? Na zakończenie dodam, że każdy kto kupi książkę wspiera Fundacje Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach. Czytając pomagamy innym. Czy może być coś lepszego?

Uwielbiam książki Kasi Puzyńskiej, jestem wręcz uzależniona od sagi o Lipowie. Po pierwszej i drugiej części "Policjantów" również byłam pod ogromnym wrażeniem. Wywiady z ludźmi pracującymi w różnych strukturach policji pozwalają poznać inną, mniej znaną stronę ich pracy.. polecam!