Policjanci. Bez munduru (okładka zintegrowana)

Katarzyna Puzyńska, autorka najbardziej znana z serii kryminalnej Lipowo, po raz kolejny napisała reportaż o polskich policjantach. W poprzedniej książce skupiła się na pracownikach prewencji, drogówki oraz ogniwa patrolowo-interwencyjnego, zaś druga- jak sam podtytuł wskazuje,dotyczy policjantów, którzy na co dzień nie noszą mundurów. Zaprosiła ona do rozmowy osiem osób, pracujących w różnych wydziałach. W ten sposób czytelnicy mogą dowiedzieć jak wygląda codzienność tzn. "łowców cieni" ( o których ostatnio było bardzo głośno w mediach za sprawą bardzo szybkiego namierzenia i schwytania Kajetana Poznańskiego). Czym różni się wydział operacyjny od dochodzeniowego. Jak przebiega rozpracowywanie zorganizowanych grup przestępczych czy kiboli. Poznajemy również kulisy pracy techników, medyków sądowych czy nawet psychologa policyjnego. Bohaterowie reportażu opowiadają o blaskach i cieniach pracy w policji. Jak wielki wpływ ma to na ich życie prywatne. Tu nie ma takiej wygody jak w biurze, nie raz trzeba przesiedzieć nad sprawę kilkanaście godzin dziennie. Stają w pierwszej linii w sprawach o których przeciętny człowiek nie chce nawet myśleć- morderstwach, brutalnych pobiciach i gwałtach czy tragicznych, śmiertelnych wypadkach. Ciągle narażeni na stres, przemęczenie. Nigdy nie wiedzą, kiedy zadzwoni telefon z wezwaniem do nagłej sprawy. Odbija się to na ich relacjach z rodziną, której nie mogą poświęcić wystarczająco odpowiedniej ilości czasu. Codziennie czyha na nich niebezpieczeństwo, coś pójdzie nie tak i już nigdy nie wrócą do domu. Słabo opłacani, przepracowani, codziennie muszą zmagać się z brakiem szacunku ze strony społeczeństwa. Są świadkami bólu i tragedii rodzin ofiar. To sprawia, że wielu policjantów nie jest w stanie udźwignąć tego emocjonalnie. Popadają w alkoholizm i narkotyki, rozpadają się ich małżeństwa, niektórzy sięgają po ostateczność i popełniają samobójstwo. Szczególnie zdarza się to wśród emerytowanych pracowników. Gdy obowiązki nie wypełniają im już całego dnia, pojawia się nagle uczucie wielkiej pustki, co skutkuje tym, że nie potrafią się odnaleźć w otaczającym ich świecie i budować sobie dalszego życia. Puzyńska łamie również wiele stereotypów na temat pracy w policji. Tu nie ma miejsca na codzienne szalone pościgi i spektakularne strzelaniny. Panie policjantki nie przychodzą na miejsce zbrodni w szpilkach i w pełnym makijażu. Za to jest szafa, z której dosłownie wysypują się akta bieżących spraw do rozwiązania, twarde krzesło i ciasne biuro, gdzie brakuje nawet takich prowizorycznych rzeczy jak papier do drukarki. Jako, że bohaterami reportażu są również kobiety, nie mogło się obejść bez kwestii dotyczącej równości płci. Jak łatwo się domyślić, płeć żeńska nie ma lekko jeśli chodzi o pracę w policji. Wciąż wielu policjantów uważa, że nie ma tu nie miejsca dla kobiet i wcale nie ukrywają się ze swoimi poglądami. Co doprowadza do takich kuriozalnych sytuacji jak chociażby brak wsparcia podczas akcji- byle tylko pokazać babom, gdzie jest ich miejsce. Wiele pań jest pomijanych przy awansowaniu, a jeśli już się uda, to zaraz pojawiają się insynuacje, że robią karierę "przez łóżko". Nierówność i szowinizm- z tym muszą sobie radzić na co dzień. Podsumowując, Katarzyna Puzyńska odwaliła kawał dobrej roboty przy pisaniu tego reportażu. Naprawdę warto przeczytać, by uświadomić sobie, jak szara i ponura jest rzeczywistość policjantów. Ludzi, którzy poświęcają siebie, aby nam żyło się bezpieczniej.

Jako wielka fanka książek o polskiej policji nie mogłam doczekać się premiery drugiej części o policjantach, zwłaszcza że pierwsza (o prewencji i ruchu drogowym) mnie wprost zachwyciła i mocno ścisnęła za serce. Wydawało mi się, że ta może być jeszcze ciekawsza – w końcu spotkamy się z kryminalnymi i CBŚP, czyli tą mroczną „elitą”, która zmaga się z bardziej skomplikowanymi i brudnymi sprawami. Tym razem autorka postawiła na równe proporcje jeśli chodzi o płeć wypowiadających się mundurowych – czterech policjantów i tyle samo policjantek (w poprzedniej części ogromna dysproporcja – 6:1 na korzyść panów). Dość silny nacisk na problemy typowo kobiece, z którymi muszą się DODATKOWO mierzyć w formacji, w przeciwieństwie do mężczyzn. I mowa tu nie tylko o molestowaniu seksualnym przez przełożonych czy też zarzutach, że każdy sukces policjantka osiąga przez łóżko... Mowa o złośliwościach i szyderczym nastawieniu kolegów z patrolu, którzy czasem potrafią posunąć się jeszcze dalej i... w sytuacji zagrożenia wyjątkowo ociągać się z pomocą. „Były takie małe kłody pod nogi przez cały czas. I takie podejście: to nie jest miejsce dla ciebie, a jeżeli uważasz, że jest, to się wykaż. Innymi słowy – ja jestem facetem, czyli ja nie muszę robić tak dużo. Ty jesteś kobietą i chciałaś tu przyjść, to musisz robić trzy razy więcej, żeby udowodnić, że się nadajesz.” [str 107] Dla większości czytelników zapewne dużym atutem będzie mocne zróżnicowanie tematyczne. Przeczytamy nieco o łowcach cieni oraz o CBŚP i przestępczości zorganizowanej. Dowiemy się czym różni się służba w dochodzeniówce od tej w wydziale operacyjnym. Rozwianych zostanie kilka mitów (np. odnośnie ciągłego siedzenia za biurkiem dochodzeniowca), zostanie też rzuconych kilka przykładów jak wygląda statystyka i ciśnienie na robienie wyników poza prewencją i drogówką, gdzie w grę wchodzą głównie mandaty. Wyjątkowo ciekawy i zaskakujący był rozdział z łowcą kiboli oraz z technikiem kryminalistycznym, który opowiedział o trudach w badaniu śladów, również tych zapachowych. Wiedzieliście, że da się je zdjąć nawet z metalowych kluczy, które mamy w kieszeni? Zaskakująco dobry był też wywiad z niepijącym alkoholikiem, którego z nałogu uratowała... właśnie praca - tak nieco przekornie ;) Opowie nam o szajkach złodziei samochodów. Czy łatwo kupić sprzęt do takich kradzieży? Jak szybko auto jest rozbierane na części? Czy w ogóle jest szansa je odzyskać? W książce nie mogło też zabraknąć wątku o narkotykach i dopalaczach, które są dziś tak popularne i coraz łatwiej dostępne. Spotkamy się też z emerytowanym policjantem – medykiem sądowym, który przez 10 lat służby zrobił OKOŁO TYSIĄCA oględzin zwłok na miejscu zdarzenia! Na sam koniec krótka rozmowa z policyjną psycholog – czy funkcjonariusze często korzystają z jej pomocy? Z jakimi problemami przychodzą? Książka BARDZO mi się podobała, BARDZO! Mimo że czasami (zwłaszcza w pierwszej rozmowie) wkradało się zbyt dużo chaosu. W tytule rozdziału „Łowcy cieni”, a w środku raptem kilka zdań i to ogólników (!) o łowcach, reszta to taki groch z kapustą - trochę o CBŚP, ciut o dochodzeniowcach i operacyjnych... Krótko mówiąc: tytuł niezbyt adekwatny do rzeczywistej zawartości, co trochę mnie na starcie sfrustrowało. Nie ujmuje to jednak ani trochę tej pozycji :) Świetna i bardzo wciągająca, potrafi zarówno poruszyć, jak i rozbawić. Dzięki zróżnicowanej tematyce nie będziecie się przy niej nudzić, a pewnie i niejedno Was zaskoczy! POLECAM!

RECENZJA 24\2019 Katarzyna Puzyńska – „Policjanci bez munduru ” Wydawnictwo: Prószyński i S – ka Liczba stron: 320 Premiera: 02.04.2019 r. "Ja, obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, świadom podejmowanych obowiązków policjanta, ślubuję: służyć wiernie Narodowi, chronić ustanowiony Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej porządek prawny, strzec bezpieczeństwa Państwa i jego obywateli, nawet z narażeniem życia. Wykonując powierzone mi zadania, ślubuję pilnie przestrzegać prawa, dochować wierności konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej, przestrzegać dyscypliny służbowej oraz wykonywać rozkazy i polecenia przełożonych. Ślubuję strzec tajemnic związanych ze służbą, honoru, godności i dobrego imienia służby oraz przestrzegać zasad etyki zawodowej." Rota ślubowania składanego przed podjęciem służby Art. 27 pkt. 1 Ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji. Autorka książki „Policjanci bez munduru” rozmawia z ośmioma funkcjonariuszami policji, podejmującymi służbę w Centralnym Biurze Śledczym Policji oraz Wydziale Kryminalnym, pełniącymi funkcje technika kryminalistyki, funkcjonariusza operacyjnego i dochodzeniowego, medyka sądowego i psychologa policyjnego. Policjanci odkrywają realia z jakimi muszą się zmierzyć każdego dnia: narkotyki, rozboje, sekcje zwłok, przemoc, zabójstwa, osoby chore psychicznie. Praca związana jest z ryzykiem fizycznym – ciągłe narażanie się na niebezpieczeństwo, choroby, zagrożenie życia. Ryzyko psychiczne dotyczy cienkiej granicy, jaka istnieje między przekroczeniem uprawnień, a niedopełnieniem obowiązków. Dochodzi także kwestia prowadzonych spraw, które zapadają głęboko w pamięć. Te obciążenia wzbogacone są o stres i pełną adrenalinę. Społeczeństwo nie jest świadome jak wiele służby mundurowe muszą poświęcić, abyśmy czuli się bezpieczni. „Polscy policjanci to jeszcze w wielu przypadkach policjanci z ideałami. Tacy, którzy zostają po tych godzinach, tak w sumie – ku chwale ojczyzny.” Funkcjonariusze opowiadają także o zabawnych sytuacjach, jakie miały miejsce podczas pełnienia obowiązków. W anegdotach nie brakuje mocnych słów i policyjnego slangu, który oddaje atmosferę wspominanych zdarzeń. Niesamowitą satysfakcję daje im ratowanie życia. „Jeśli uratowałeś komuś życie, to wiesz, że służba jest czegoś warta. To jest olbrzymia satysfakcja, jak się komuś pomoże.” „Policjanci bez munduru” porusza masę problemów z jakimi borykają się Funkcjonariusze Policji, zagrożeń na jakie są narażeni, ale także tego co daje im motywację do działania. Po lekturę sięgnęłam w ciemno. Wiedziałam z pierwszej ręki, jak od kuchni wygląda służba w policji i czego mogę się spodziewać czytając ten reportaż. Niemniej jednak książka pozwoliła mi na poznanie kilku aspektów, o których nie miałam pojęcia. Książka ta z pewnością zaspokoi ciekawość czytelników, którzy nie posiadają wiedzy o funkcjonowaniu Polskiej Policji, prawach jakimi rządzi się ta formacja służąca społeczeństwu oraz realiach z jakimi muszą się mierzyć każdego dnia. Ponadto funkcjonariusze odsłaniają wiele mitów – służba w Policji nie wygląda tak, jak przedstawiona jest w filmach. Jesteście ciekawi w czym oszukują nas reżyserzy? Co jest prawdą, a co jest mocno naciągane? Przeczytajcie! Zapraszam na blog: https://nietylkoooksiazkach.blogspot.com/

Katarzyna Puzyńska jest znana jako autorka sagi kryminalnej o policjantach z Lipowa. W 2018 roku postanowiła jednak w książce Policjanci. Ulica przedstawić historie prawdziwych funkcjonariuszy, którzy na co dzień znajdują się na pierwszej linii utrzymania porządku – prewencja, patrole, drogówka. W wydanej właśnie kontynuacji poznajemy pracowników służb, których w mundurze zobaczymy od święta. W środku znajdziemy łącznie osiem wywiadów z policjantami i policjantkami należącymi do wyspecjalizowanych komórek. Pięć z nich to opowieści osób z wydziałów kryminalnych – zajmujących się kradzieżami samochodów, rozpracowywaniem grup kiboli czy narkotykami. Te rozmowy skupiają się na specyfice pracy w tych wydziałach, gdyż każda z nich wymaga innej wiedzy i metod operacyjnych. W przypadku kradzieży samochodów krytycznym czynnikiem jest czas – rozebranie pojazdu sprawnej grupie zajmie zaledwie kilka godzin. A w walce z przemytnikami narkotyków znajomość budowy samochodów jest nieodzowna, aby wiedzieć gdzie szukać „towaru”. Dwie rozmowy pisarka przeprowadziła z technikami kryminalistycznymi. I jak dla mnie są to najbardziej interesujące wywiady, ponieważ funkcjonariusze rozwiewają w nich wiele mitów powielanych w produkcjach typu CSI czy Ślady. Ostatnią rozmówczynią jest policyjna psycholog, która opowiada z jakimi trudnościami borykają się funkcjonariusze mający styczność ze śmiercią. Często poszukują oni pomocy, gdy jest już za późno, co wynika z powszechnie panującego przekonania, że policjant musi być twardzielem. Osobiście zabrakło mi tu jeszcze rozmowy z kimś z oddziałów typu SPAT, który mógłby opowiedzieć o przeprowadzonych realizacjach. Z każdej rozmowy przebija odczucie, że praca w policji jest przez nich traktowana jako rzeczywista służba a nie tylko praca. Z drugiej strony jednak wyłania się obraz codzienności w postaci nienormowanego czasu pracy, problemów wewnątrz jednostek i coraz trudniejszej sytuacji kadrowej, gdyż starzy funkcjonariusze odchodzą, zaś nowi nie zostają wystarczająco długo, aby odpowiednio się wyszkolić. Do tego dochodzi też poczucie, że jest się ciągle na służbie, co jest bardzo częste w przypadku oficerów operacyjnych. Autorka porusza również kwestie omawiane w poprzedniej książce – postrzeganie kobiet w mundurze, podejście do nich innych policjantów, a zwłaszcza przełożonych. Do tego dochodzi również sprawa tzw. „psiej grypy” (rozmowy były przeprowadzane pod koniec 2018 roku), przypadków samobójstw wśród funkcjonariuszy oraz alkoholizmu. Tak jak poprzednio teraz również pisarka przekazała połowę swojego honorarium na rzecz Fundacji Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach.

„Policjanci bez munduru” to zbiór ośmiu wywiadów z policjantami. Katarzyna Puzyńska rozmawia z kobietami i mężczyznami. Pracują w różnych wydziałach. Od Centralnego Biura Śledczego, poprzez wydział kryminalny, dochodzeniowy i operacyjny. „Przesłuchuje” technika kryminalistyki, medyka sądowego oraz psychologa policyjnego. Funkcjonariusze opowiadają z czym muszą się zmierzyć każdego dnia: zabójstwa, przemoc, narkotyki, rozboje, kradzieże, pobicia, sekcje zwłok. Ich praca cały czas jest związana z ryzykiem zarówno fizycznym jak i psychicznym. Autorka trafnie zadaje pytania. Porusza zagadnienia związane ze stresem pourazowym, presją statystyk, adrenaliną, samobójstwami policjantów, a także pomówieniami i seksizmem. „Ja mówię o nich, że to są tacy policjanci z prawdziwego zdarzenia. Tacy dla których to nie jest praca, a właśnie służba. Tacy, którzy - pomijając statystyki, niskie zarobki, niebezpieczeństwo i inne problemy, cieszą się, że mogą pomóc drugiemu człowiekowi. Mam tę przyjemność i zaszczyt rozmawiać również z takimi policjantami. I za każdym razem cieszę się, że istnieją”. Często oceniamy policjantów przez pryzmat stereotypów, filmów takich jak np. Drogówka. Oczywiście wszędzie są ludzie i ludzie. Tak jak w każdym zawodzie. Jednak są to ludzie, którzy strzegą naszego bezpieczeństwa. To co piszę jest może patetyczne, ale tak właśnie uważam. Czytając tę książkę otwierały mi się oczy jak wiele niebezpieczeństw czyha na nich każdego dnia. Mi w pracy nikt nie przystawi pistoletu do głowy, nie będę musiała przewracać „rozpadającego” się już trupa. Nie zarażę się niczym i nikt mnie nie pobiję. Szanujmy ich pracę. To książka dla tych, którzy chcą zobaczyć pracę policji od kuchni. Dowiedzieć się z jakimi problemami zagają się funkcjonariusze. Co ich motywuje do działania? Dlaczego robią to robią? A może po przeczytaniu tej książki inaczej popatrzymy na pracę naszych lokalnych funkcjonariuszy? A może ktoś zdecyduje się wstąpić do policji? Podsumowując: Czy polecam tę książkę? Zdecydowanie tak. Pani Katarzyna w interesujący sposób pokazała nam pracę polskich policjantów. Którzy każdego dnia dbają o nasze bezpieczeństwo. Pamiętajmy, że kupując tę książkę wspieramy rodziny funkcjonariuszy, którzy słowa roty ślubowania wypełnili do końca. Autorka w dowód uznania połowę swojego honorarium przekazuje na Fundację Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach.

Czytając "Puzyńska" mamy przed oczami piękną wieś: Lipowo. Saga, którą rozpoczyna dobrze przyjęty "Motylek" zdobyła fanów w całej Polsce. Dzięki rosnącej popularności autorki kolejne powieści, których akcja dzieje się w tej niewielkiej wsi sprzedają się jak świeże bułeczki. Autorka w swoich książkach przykłada wagę nie tylko do wątków obyczajowych, ale także do pracy policji. I tym momencie się zatrzymamy, bowiem "Policjanci. Bez munduru" to nie kontynuacja sagi o Lipowie a zbiór wywiadów przeprowadzonych z policjantami na różnym szczeblu zawodowym. Wydawnictwo Prószyński i S-ka wydało także pierwszą część pt: "Policjanci.Ulica". Zachęcam do zapoznania się z książką. Literatura faktu ma to do siebie, że nad sukcesem książki pracują nie tylko autorzy, ale i osoby udzielające wywiadu. W tej publikacji Pani Kasia i jej rozmówcy poradzili sobie celująco. Czytając poszczególne wywiady widać, że autorka zna się na temacie. Dobrze dobiera słowa i wie jakie pytania zadać. Nie ma poruszania niepotrzebnych tematów i zbędnych dialogów. Wszystko ma przysłowiowe ręce i nogi. Wprawdzie w rozmowach poruszane są bardzo ważne i momentami smutne tematy, to znalazło się miejsce na luźne rozmowy i śmieszne gagi. Do czytania zachęca także różnorodność rozmówców. Mamy tutaj technika kryminalistycznego, dochodzeniowca i wielu innych policjantów pracujących bez tytułowego munduru. Taki dobór osób sprawia, że czytelnik ma obraz pracy w policji z różnych perspektyw. To niewątpliwie skutkuje brakiem monotonni. Ja przeczytałem ją z przyjemnością i się nie nudziłem. Cieszę się ogromnie, że takie publikacje powstają. To dzięki nim społeczeństwo inaczej spojrzy na pracę mundurowych. Tym bardziej, że nie jest to lekka praca o czym wyraźnie mówią rozmówcy Katarzyny Puzyńskiej. Jestem zdecydowanie na tak i z przyjemnością przeczytam kolejne książki autorki. Tym razem może strażacy? Na zakończenie dodam, że każdy kto kupi książkę wspiera Fundacje Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach. Czytając pomagamy innym. Czy może być coś lepszego?

„To jest jednak służba hierarchiczna, więc nie ma do końca miejsca na indywidualizm i szalone pomysły jednostki.”, czyli policjanci bez munduru. Policjanci. Bez munduru to najnowsza książka Katarzyny Puzyńskiej, która zasłynęła serią o Lipowie (która jeszcze przede mną). W Policjanci. Ulica autorka zajęła się funkcjonariuszami OPP (Odziały Prewencji Policji), OPI (Ogniwo Patrolowo-Interwencyjne) i ruchu drogowego. Natomiast w Policjanci. Bez munduru Puzyńska przedstawia pracę funkcjonariuszy CBŚP (Centralne Biuro Śledcze Policji), Wydziału Kryminalnego, technika kryminalistyki, medyka sądowego czy też psychologa policyjnego. Ta książka jest zabójczo ciekawa, dosłownie. Całość zaprezentowana jest w formie wywiadu. Czterech policjantów i cztery policjantki. Opowiadają oni o swojej trudnej pracy, o mrożących krew w żyłach sytuacjach, ale nie brakuje też zabawnych incydentów. Puzyńska duży nacisk kładzie na rolę kobiety w policji, która – bądźmy szczerzy – ma dużo trudniej niż mężczyzna. Musi znosić lekceważenie i wyśmiewanie ze strony kolegów z pracy. Zdarzają się przypadki gdzie policjanci specjalnie ociągają się z pomocą swoim koleżankom. Zróżnicowana tematyka sprawia, że czytelnik nie będzie się nudził. Możemy przekonać się, na czym polega praca w CBŚP, czym różni się praca w wydziale operacyjnym od tej w dochodzeniówce. Policjanci w sposób atrakcyjny opowiadają o trudach swojej pracy o tym, jak praca oddziaływuje na ich życie prywatne. Bohaterowie opowiadają także o zabawnych sytuacjach jakie przytrafiły się im podczas służby. Puzyńska łamie stereotypy krążące wokół policjantów. Jest to bardzo wartościowa pozycja i dość trudny temat do poruszania. Społeczeństwo ma różne zdanie na temat policji, w większości po prostu nie zdaje sobie sprawy z tego, na czym polega służba. Kupując tę książkę, wspierasz rodziny funkcjonariuszy, którzy słowa roty ślubowania wypełnili do końca. Autorka połowę swojego honorarium przekazuje na Fundację Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach.

„To jest jednak służba hierarchiczna, więc nie ma do końca miejsca na indywidualizm i szalone pomysły jednostki.”, czyli policjanci bez munduru. Policjanci. Bez munduru to najnowsza książka Katarzyny Puzyńskiej, która zasłynęła serią o Lipowie (która jeszcze przede mną). W Policjanci. Ulica autorka zajęła się funkcjonariuszami OPP (Odziały Prewencji Policji), OPI (Ogniwo Patrolowo-Interwencyjne) i ruchu drogowego. Natomiast w Policjanci. Bez munduru Puzyńska przedstawia pracę funkcjonariuszy CBŚP (Centralne Biuro Śledcze Policji), Wydziału Kryminalnego, technika kryminalistyki, medyka sądowego czy też psychologa policyjnego. Ta książka jest zabójczo ciekawa, dosłownie. Całość zaprezentowana jest w formie wywiadu. Czterech policjantów i cztery policjantki. Opowiadają oni o swojej trudnej pracy, o mrożących krew w żyłach sytuacjach, ale nie brakuje też zabawnych incydentów. Puzyńska duży nacisk kładzie na rolę kobiety w policji, która – bądźmy szczerzy – ma dużo trudniej niż mężczyzna. Musi znosić lekceważenie i wyśmiewanie ze strony kolegów z pracy. Zdarzają się przypadki gdzie policjanci specjalnie ociągają się z pomocą swoim koleżankom. Zróżnicowana tematyka sprawia, że czytelnik nie będzie się nudził. Możemy przekonać się, na czym polega praca w CBŚP, czym różni się praca w wydziale operacyjnym od tej w dochodzeniówce. Policjanci w sposób atrakcyjny opowiadają o trudach swojej pracy o tym, jak praca oddziaływuje na ich życie prywatne. Bohaterowie opowiadają także o zabawnych sytuacjach jakie przytrafiły się im podczas służby. Puzyńska łamie stereotypy krążące wokół policjantów. Jest to bardzo wartościowa pozycja i dość trudny temat do poruszania. Społeczeństwo ma różne zdanie na temat policji, w większości po prostu nie zdaje sobie sprawy z tego, na czym polega służba. Kupując tę książkę, wspierasz rodziny funkcjonariuszy, którzy słowa roty ślubowania wypełnili do końca. Autorka połowę swojego honorarium przekazuje na Fundację Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach.

"Policjanci bez munduru" - wydawnictwo Katarzyny Puzyńskiej, które pokazuje nam że praca policjanta to nie tylko wystawianie mandatów (mam wrażenie, że takie przeświadczenie utarło się w naszym społeczeństwie) ale przede wszystkim jeden wielki stres, emocje, narażanie własnego życia. My tego nie doceniamy, a powinniśmy. Książka przybrała formę rozmowy, wywiadu z kilkoma funkcjonariuszami Policji. Przy tym Autorka usuwa się na bok, dając przestrzeń swoim gościom. Nie jest to sztuczne, denne i przerysowane ale PRAWDZIWE. Rozmówcy, Policjanci mówią o swojej pracy z wielkim zaangażowaniem ale i uśmiechem na ustach. Nie boją się opowiadać o gorszych momentach, minusach i wadach bycia Policjantem. Jest to szczerze, czytelnik jeżeli chce może zmienić swoje postrzeganie. I chociażby dlatego warto przeczytać tą książkę. Na początku napisałem, że Policja kojarzy nam się tylko z mandatami, uprzykrzaniem życia. Chciałbym żeby ta opinia się zmieniła. Ci ludzie za grosze (nie jest to żadna tajemnica) ryzykują swoje życie zapewniając nam, obywatelom bezpieczeństwo. Mają własne rodziny; żony, mężów, dzieci - a jednak wychodząc z domu nie wiedzą czy potem do niego wrócą. Bo coś może pójść nie tak, trafi się niespodziewany przypadek. Mimo tej świadomości nadal walczą o bezpieczeństwo. Odwdzięczmy się prawdziwym Policjantom SZACUNKIEM! Tylko tyle. Oni zasługują na to i wiele więcej... Poza tym nie utrudniajmy im pracy. Okrążanie Policjantów w trakcie akcji z telefonami w rękach i transmitowanie live na Facebooku nie pomaga. Nie rzucajmy kłód pod nogi gdy funkcjonariusz w uzasadnionym przypadku użyje broni; on ma często wybór... Albo strzeli i przeżyje albo zginie. Mam wrażenie, że winnego szuka się zawsze w Policjancie a to źle... Przeczytajcie, poznajcie historie kilkorga osób z pasją podchodzących do pracy i postarajcie się zrozumieć. Warto!

Choć książka w tytule ma "Policjanci" to są w niej zawarte historie pracowników np. CBŚP czy techników kryminalnych. A więc tytuł jak najbardziej prawdziwy, niby nie stricte policjanci ale zajmujący się branżowo najcięższymi przestępstwami nie tylko przeciwko życiu i zdrowiu. To kolejna pozycja Pani Katarzyny która bez kolrowanek jak u innych autorów pokazuje trudy wykonywania tego zawodu. Ponownie cierpi życie prywatne, rodzina, a pieniądze niestety śmieszne za narażanie życia codziennie. Po raz kolejny autorka w rozmowach z czynnymi funkcjonariuszami podkreśla że policjantem jest się nie tylko całe życie ale 24h/dobę. To jedna z niewielu "prac" bo to przecież służba gdzie jest się w "pracy" 24h/dobę. Kolejna pozycja dla tych którzy chcą wybrać tą drogę, aby mocno się zastanowili bo choć to honor i zaszczyt służyć ludziom i Polsce to jednak bezzmienie nadal pozostaje to jako główny motywator. Nie ma już szybkiej emerytury, nie ma czekających na wszystkich etatów oficerskich, nie ma niestety kokosów, ale ludzie którzy tu się wypowiadają - są SZCZĘŚLIWI i to najważniejsze. Pamiętajcie że kupując tą pozycję WSPIERACIE Fundację dla wdów i sierot po policjantach którzy polegli na służbie ! POLECAM