Policjanci. Bez munduru (okładka  zintegrowana)

Ciekawa pozycja pokazuje działania Policji i jak to wygląda od środka oczami pracujących tam osób ...

Raczej żałuję, że kupiłam tą pozycję. Ale język dość prosty, szybko się czyta.

Bardzo dobra książka, ciekawie opisuje pracę policjantów bez mundurowych

Swietna ksiazka, pokazuje prace policji z innej perspetywy. Polecam!

Świetna publikacja. Podobnie jak poprzedniczka :))

Książkę super się czyta. Jak najbardziej polecam!

Mega. Polecam 💪

Bardzo dobra

Gut

Katarzyna Puzyńska, autorka najbardziej znana z serii kryminalnej Lipowo, po raz kolejny napisała reportaż o polskich policjantach. W poprzedniej książce skupiła się na pracownikach prewencji, drogówki oraz ogniwa patrolowo-interwencyjnego, zaś druga- jak sam podtytuł wskazuje,dotyczy policjantów, którzy na co dzień nie noszą mundurów. Zaprosiła ona do rozmowy osiem osób, pracujących w różnych wydziałach. W ten sposób czytelnicy mogą dowiedzieć jak wygląda codzienność tzn. "łowców cieni" ( o których ostatnio było bardzo głośno w mediach za sprawą bardzo szybkiego namierzenia i schwytania Kajetana Poznańskiego). Czym różni się wydział operacyjny od dochodzeniowego. Jak przebiega rozpracowywanie zorganizowanych grup przestępczych czy kiboli. Poznajemy również kulisy pracy techników, medyków sądowych czy nawet psychologa policyjnego. Bohaterowie reportażu opowiadają o blaskach i cieniach pracy w policji. Jak wielki wpływ ma to na ich życie prywatne. Tu nie ma takiej wygody jak w biurze, nie raz trzeba przesiedzieć nad sprawę kilkanaście godzin dziennie. Stają w pierwszej linii w sprawach o których przeciętny człowiek nie chce nawet myśleć- morderstwach, brutalnych pobiciach i gwałtach czy tragicznych, śmiertelnych wypadkach. Ciągle narażeni na stres, przemęczenie. Nigdy nie wiedzą, kiedy zadzwoni telefon z wezwaniem do nagłej sprawy. Odbija się to na ich relacjach z rodziną, której nie mogą poświęcić wystarczająco odpowiedniej ilości czasu. Codziennie czyha na nich niebezpieczeństwo, coś pójdzie nie tak i już nigdy nie wrócą do domu. Słabo opłacani, przepracowani, codziennie muszą zmagać się z brakiem szacunku ze strony społeczeństwa. Są świadkami bólu i tragedii rodzin ofiar. To sprawia, że wielu policjantów nie jest w stanie udźwignąć tego emocjonalnie. Popadają w alkoholizm i narkotyki, rozpadają się ich małżeństwa, niektórzy sięgają po ostateczność i popełniają samobójstwo. Szczególnie zdarza się to wśród emerytowanych pracowników. Gdy obowiązki nie wypełniają im już całego dnia, pojawia się nagle uczucie wielkiej pustki, co skutkuje tym, że nie potrafią się odnaleźć w otaczającym ich świecie i budować sobie dalszego życia. Puzyńska łamie również wiele stereotypów na temat pracy w policji. Tu nie ma miejsca na codzienne szalone pościgi i spektakularne strzelaniny. Panie policjantki nie przychodzą na miejsce zbrodni w szpilkach i w pełnym makijażu. Za to jest szafa, z której dosłownie wysypują się akta bieżących spraw do rozwiązania, twarde krzesło i ciasne biuro, gdzie brakuje nawet takich prowizorycznych rzeczy jak papier do drukarki. Jako, że bohaterami reportażu są również kobiety, nie mogło się obejść bez kwestii dotyczącej równości płci. Jak łatwo się domyślić, płeć żeńska nie ma lekko jeśli chodzi o pracę w policji. Wciąż wielu policjantów uważa, że nie ma tu nie miejsca dla kobiet i wcale nie ukrywają się ze swoimi poglądami. Co doprowadza do takich kuriozalnych sytuacji jak chociażby brak wsparcia podczas akcji- byle tylko pokazać babom, gdzie jest ich miejsce. Wiele pań jest pomijanych przy awansowaniu, a jeśli już się uda, to zaraz pojawiają się insynuacje, że robią karierę "przez łóżko". Nierówność i szowinizm- z tym muszą sobie radzić na co dzień. Podsumowując, Katarzyna Puzyńska odwaliła kawał dobrej roboty przy pisaniu tego reportażu. Naprawdę warto przeczytać, by uświadomić sobie, jak szara i ponura jest rzeczywistość policjantów. Ludzi, którzy poświęcają siebie, aby nam żyło się bezpieczniej.