Pola. Wnuczka wariatki (okładka  miękka)

Biorąc do ręki najnowszą powieść Danuty Noszczyńskiej „Pola. Wnuczka wariatki.” nie wiedziałam, że otrzymam taką perełkę. Pochłonęłam ją jak cieplutkie bułeczki. Fabuła pachnie jak świeżutki chlebek. Bohaterki są tak barwne jak wszystkie kolory tęczy. Nie możecie przegapić tego tytułu. Znajdziecie tutaj zabawne teksty, gorzką prawdę, śmiech i łzy. Wszystkie emocje są idealnie rozłożone. Mamy tutaj 3 bohaterki: córkę, mamę i babcie. Trzy pokolenia kobiet, które na swój sposób są podobne do siebie. Danuta Noszczyńska za sprawą swoich bohaterek rozłożyła mnie na łopatki. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki i już teraz wiem, że nie ostatnie. Pani Danuta stworzyła niesamowitą obyczajówkę, która zapada głęboko w pamięci. Chętnie zobaczyłabym to dzieło na dużym ekranie. Pola – to nasza 28 letnia bohaterka. Poznajemy ją, gdy stoi na życiowym rozdrożu. Nie podoba jej się to co studiuje. Nie ma zamiaru bronić magistra. Chciała studiować kryminologię, ale jej matka byłaby temu przeciwna. Ze względu na jej błędne postępowanie matka nie ufunduje wyjazdu do wymarzonej Hiszpani. Ma zamiar wysłać swoją córkę do babci wariatki, żeby ta zobaczyła, jak żyją ludzie bez magistra. Czy jej plan się powiedzie i córka po miesięcznym pobycie u babci nawróci się na dobrą drogę? Dodam tylko, że nasza Pola pracuje w butiku i jest z tej pracy bardzo zadowolona. Nie wiem, dlaczego jeszcze mieszka ze swoją mamą i jej się podporządkowuje. Mogłaby odciąć pępowinę łączącą ją z jej mamą. Czy wypad do babki wariatki otworzy jej oczy? Czy podejmie w końcu życiową decyzję? Alina – wstydzi się swojej matki. Za wszelką cenę chciała od niej uciec. Alina nie była zadowolona z zachowania swojej matki. Ta bohaterka robi wszystko, żeby przypodobać się innym ludziom. Bardzo ważna dla niej jest opinia obcych osób. Można śmiało powiedzieć, że ważniejsze jest zdanie obcych niż jej własnej rodziny. Według niej Pola powinna spełniać jej wszystkie zachcianki – nawet te związane z wykształceniem i miejscem pracy. Wysyłając swoją córkę do matki wariatki liczy na to, że dziewczynie otworzą się oczy i w końcu zrozumie jej postępowanie. „(…) Zapewniam, że czas spędzony na tej zabitej dechami wsi, w towarzystwie klinicznej wariatki będzie dla ciebie najlepszą szkołą. Nabierzesz pokory, docenisz trud i poświęcenie. (…)” Alina widzi w postępowaniu córki swoją matkę, dlatego jest tym faktem przerażona. Zrobi wszystko, żeby Pola była taka sama jak ona. Tylko czy ten wyjazd zrobi dobrze ich relacji? Carmen – moja ulubienica. To niesamowita kobieta. Ma prawie 80 lat. Można powiedzieć, że to jest kobieta z jajami. Jest specyficzną kobietą. Niestety za to jaka jest nie jest lubiana w swojej wsi. Większość mieszkańców się jej boi. Nikt nie podskoczy Carmen. A jak już to zrobi to spadnie szybciej niż myśli. Moim zdaniem jest to sympatyczna kobieta. Nie da sobie w kaszę dmuchać. Radzi sobie sama w życiu. Bardzo tęskni za swoją córką Aliną. Żałuje, że nie ma z nią kontaktu. Czy zerwane więzi naprawi jej wnuczka Pola? Po przeczytaniu się tego dowiecie. Carmen poleca swój własny bimberek. A może macie ochotę na jajecznicę z pokrzywami? Jeżeli tak, to wpadajcie do zaczarowanej Carmen. Babcia i wnuczka są wegetariankami. Co jeszcze je ze sobą łączy? Uwielbiam Polę i Carmen. Dwie niesamowite postacie, które są bardzo do siebie podobne. Ostatnim razem widziały się jak Pola była bardzo malutka. Czy da się nadrobić stracone lata? Nie podoba mi się zachowanie Aliny. Jest to bardzo samotna kobieta. Chciałabym poznać głębiej historie Carmen i Aliny. Wiem, że Carmen ma zdanie innych w głębokim poważaniu. Nie interesują ją inne osoby. Najważniejsza dla niej jest rodzina. Przez ucieczkę córki została sama. Za to Alina jest całkowitym jej przeciwieństwem. Miła uprzejma i ambitna. Może aż za bardzo ambitna. Czy straci swoją córkę tak samo jak to było u Carmen? Carmen i Pola będą miały wspólny cel. Jaki? Tego wam nie powiem. Dodam tylko, że warto się jemu przyjrzeć z bliska. Chcecie przeczytać obyczajówkę, która mnie bardzo zachwyciła to śmiało sięgnijcie po „Pola. Wnuczka wariatki.”. Czy losy tych trzech kobiet mogłyby potoczyć się inaczej? Z całego serca polecam najnowszą powieść Danuty Noszczyńskiej „Pola. Wnuczka wariatki.” - #mommy_and_books

Tracąc naiwność i bezpośredniość dziecka wraz z upływem lat nabywamy coraz to większych ograniczeń. Często wymagamy od ludzi, by byli ukształtowani na nasze podobieństwo. Wtedy ich akceptujemy, nawiązujemy nić porozumienia, pozwalamy im zostać na naszej orbicie. Zazwyczaj nie zadajemy sobie trudu, by poznać inny punkt widzenia, zbliżyć się do osób, które kierują się innymi wartościami, a ich zachowanie i reakcje są inne aniżeli nasze. Oceniamy także dość surowo, przez pryzmat powierzchowności, nie próbując poznać lepiej drugiego człowieka, bo zdaje się, że wiemy o nim wszystko po odpowiednim zlustrowaniu i krótkim poświęceniu uwagi na jego zachowanie. I jakże to błędne założenia w tym zaganianym świecie! Właśnie o tym, co w życiu i w ludziach ważne opowiada ta książka. Przypomina, że nie warto odrzucać innych z uwagi na odmienny styl bycia czy poglądy. W lekkiej i często humorystycznej otoczce, ukazuje największą plagę dzisiejszej rzeczywistości i umiejętnie punktuje ludzkie przywary. Pola przywykła do życia w tandemie, w którym nigdy nie była dość dobra. Od zawsze była tylko ona i jej mama. I nigdy nie potrafiła spełnić jej oczekiwań. Nie udaje im się nawiązać nici porozumienia, a ich charaktery różnią się jak ogień i woda. Choć Pola dobiega już trzydziestki, nadal nie zakończyła studiów (w imię starego porzekadła - na złość mamie odmrożę sobie uszy), pracuje w butiku, który dla jej rodzicielki jest poniżej jej możliwości, do tego od dwóch lat wzdycha do Pana Uśmiechniętego, nie znając nawet jego imienia. Jak gołym okiem można zauważyć, nie jest jeszcze na etapie, który można by nazwać poukładanym życiem. I właśnie z uwagi na bycie ciągłym matczynym utrapieniem ma swoje wakacje spędzić u babci. Nie może być aż tak źle, prawda? Carmen to szalona kobieta, która choć dobiega do osiemdziesiątki, zachowuje się jakby miała o wiele wiosen mniej. Pełna energii mimo drobnej postury, świetnie radzi sobie żyjąc na wsi. Wnuczki nie zna, ale nie ma nic przeciwko, by to zmienić. Jej bezceremonialność i zwariowane pomysły sprawiają, że to osoba, którą albo się kocha albo nienawidzi. W jakiej grupie znajdzie się Pola? Cykl "Wnuczka wariatki" zapowiada się naprawdę wybornie. To świetnie napisana historia trzech pokoleń kobiet, których życie nie należy do łatwych. Lecz nie tylko Pola, Carmen i Alina przykuwają uwagę. Ciekawie zostały wykreowane postaci poboczne, które także mają czytelnikowi wiele do opowiedzenia i troszkę do nauczenia. To moje pierwsze spotkanie z Autorką i zaliczam je do wysoce udanych, bowiem pisze lekko, dynamicznie i ciekawie. Wykreowała naprawdę barwną fabułę, okrytą tajemnicami z przeszłości, które sprawiają, że trudno odłożyć książkę. Do tego bohaterowie są naprawdę zróżnicowani, a problemy, z którymi się mierzą dość przyziemne i dzięki temu możemy się z nimi utożsamiać. Poruszone tu tematy są istotne i jak najbardziej życiowe, takie jak chociażby kierowanie się uprzedzeniami, związki z dużą różnicą wieku, wychowywanie się bez ojca czy niesnaski rodzinne, które doprowadziły do rozpadu jakichkolwiek więzi. Ważną kwestią jest także ochrona dóbr przyrody, których zostaje na naszej planecie coraz mniej i to wysoce słuszna sprawa, by o nie walczyć. Ogromnie polecam zapoznanie się z nieokiełznaną, jedyną w swoim rodzaju babcią, jej pełną żalu i zgorzknienia córką oraz pogubioną i niepewną przyszłości wnuczką. Zaręczam, że będzie to niezapomniane spotkanie.

Wspaniała książka. Zabawna, momentami wręcz komiczna, ale zawierająca w sobie ważne treści skłaniające do przemyśleń. Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka. Pola to nieco niesforna i nadal zbuntowana prawie trzydziestolatka. Jej światopogląd i podejście do życia doprowadza do szewskiej pasji matkę, z którą niestety dziewczyna nie może się w żaden sposób dogadać. Geny mają wielką moc i charakterem Poli bliżej do ekscentrycznej babci Carmen, do której matka wysłała dziewczynę w ramach kary. Z pomocą zwariowanej przyjaciółki, a także szefowej i ekscentrycznego nieco Gienia, dziewczyna pomaga babce w walce z bezdusznymi władzami gminy. Czy rzeczywiście pobyt u babki to będzie dla Polki kara? Czy dziewczyna odnajdzie odpowiedzi na dręczące ją pytania i czy znajdzie odwagę, by zmierzyć się z osobistymi problemami? Ta książka ma same plusy. Przede wszystkim doceniam kunszt pisarski autorki, bowiem przekazuje treści w lekkim, bardzo przyjemnym stylu z ogromną dawką żartu i często różnorako pokazywanego sarkazmu. Danuta Noszczyńska jest artystką, reżyserką i ten jej twórczy zmysł przelała w pewnym sensie na karty tej powieści. W treści wyczuwa się artystyczną wrażliwość i w pewnym sensie nietypowość charakteru. Każda z postaci w „Poli” jest po coś. Każda ma swoją rolę. Przede wszystkim pokazuje to, jak bardzo jesteśmy podatni na ocenianie po wyglądzie, a czasem nawet tylko wystarczy nam pierwszy rzut oka, by ocenić inną osobę. Również istotną rolę w tej powieści stanowi ukazanie, że sugerowanie się stereotypami jest zwyczajnie bezsensowne. Choćby postać babki Carmen to ewidentny przykład na to, że siła człowieka leży w jego osobowości i umyśle, a nie ciele. I czy tylko dlatego, że wiek babki przekroczył osiemdziesiąt lat, to kobieta nie miałaby prawa założyć dżinsów i trampek? Czy kobieta, która inwestuje w swój wygląd, musi być płytka? Takich stereotypów w tej książce jest sporo i z każdym autorka rozprawia się w sposób delikatny, aczkolwiek mocno sugerujący, że nie powinniśmy oceniać tylko po wyglądzie. Przede wszystkim rozmowa, wysłuchanie i otwartość umysłu daje możliwość pełnego poznania i zrozumienia drugiego człowieka. I to jest chyba najważniejszy problem poruszony we „Wnuczce wariatki”. Kłopot w komunikacji między dorosłym a dzieckiem, brak rozmowy i próby zrozumienia, które w efekcie prowadzą do nieporozumień i niepotrzebnych frustracji. Silne charaktery wszystkich kobiet, ich upór i niezależność stanowią lwią część opowieści i choć w jakimś stopniu próby rozmów zostały podjęte, mam wrażenie, że to dopiero początek dochodzenia do porozumienia i przede wszystkim – początek prawdziwej historii. Zapowiedzi na okładce dają mi nadzieję, że przede mną będą jeszcze przynajmniej dwa tomy lektury, na których premierę czekam z niecierpliwością. Zapisuję tę książkę jako ulubioną i bardzo Wam polecam. Wspaniała rozrywka.

Lubicie polskie komedie w stylu Sami swoi, Kogel-mogel lub Ranczo? Czytając pozycję, o której dziś opowiem czułam się jakbym oglądała tego typu produkcję. Niezwykle zabawna i lekka powieść, którą dosłownie pochłania się błyskawicznie. Będzie to historia trzech pokoleń Carmen, Aliny i Poli. Główna bohaterka — Pola, to 28-latka mieszkająca z matką, żyjąca pod jej dyktando. Studiuje nieinteresujący ją kierunek oraz dorabia jako sprzedawca w butiku. Ciągle odkłada obronę pracy magisterskiej, czym doprowadza rodzicielkę do szału, do tego stopnia, że wysyła ona dziewczynę na wakacje do babki, na wieś „zabitą dechami”. Ma to być nauczka, bo owa kobieta to według niej niezrównoważona, pełna nałogów wariatka. Pola nie ma pojęcia co zastanie w Zaciążu. Na przywitanie 80-letnia babunia Carmen upija wnuczkę własnej roboty bimberkiem oraz wkręca w swoją intrygę, w celu ratowania lasu przed wycinką. W dodatku okazuje się, że starsza Pani jest byłą milicjantką, wojuje z całą wsią, jeździ podrasowanym „maluchem”, ale jeśli potrzeba to i motocykl wyciąga z szopy. W domu luksusów nie zapewnia, brak bieżącej wody, za toaletę służy miska, a i gadzinę trzeba z rana oporządzić. Nie ma lekko, o czym przekona się tytułowa bohaterka oraz jej przyjaciele. Wyjazd przyniesie wiele nieoczekiwanych zwrotów akcji w ich życiu. Cała seria wydarzeń zawartych w książce to istny galimatias. Dawno się tak nie ubawiłam. Mnóstwo dialogów i inteligentny humor sprawiły, że nie potrafiłam jej odłożyć. Czytałam z wielkim uśmiechem na twarzy, przewracając stronę za stroną. Autorka przedstawiła wszystkie postacie w bardzo ciekawy sposób, podkreślone są ich charaktery, a każda z nich budzi sympatię. Historia jest dość przewidywalna, lecz czasem potrafi zaskoczyć. Rozwiniętych zostaje sporo wątków, które będą opowiedziane w kolejnych częściach serii. Powieść ta, mimo że to komedia, porusza również ważny temat, jakim są relacje międzypokoleniowe. Mamy tutaj przykład tego, jak niewyjaśnione, niedopowiedziane sprawy z przeszłości mogą w konsekwencji wpłynąć na życie wszystkich członków rodziny. Przykładem jest Pola, która poznaje swoją babcię mając dopiero 28lat. Wcześniej słyszała o niej jedynie z lakonicznych, stronniczych opowieści swojej matki. Warto pamiętać, że pozory mylą, a pochopne ocenianie i krytyka to najgorsze co możemy zrobić. O tym przekonują się wszystkie kobiety z rodu Sowiłow. A Wy lubicie komedie obyczajowe?jeśli tak to idealna propozycja dla Was.

"Pola. Wnuczka wariatki", to książka po którą sięgnęłam z wielką chęcią. Miałam nadzieję na coś przyjemnego i zabawnego. Nie rozczarowałam się, a dodatkowo książka porusza bardzo ważne tematy, pokazuje jak ważny w życiu jest dialog, który może rozwiązać większość problemów. Wystarczy jedynie odrobina chęci i szczerości do rozmowy, która potrafi rozwiązać wiele konfliktów. Pola, to niespełna trzydziestoletnia kobieta, która wciąż mieszka z matką. Niestety obie kobiety nie potrafią się ze sobą porozumiewać. Ich rozmowy kończą się głównie kłótniami i ciągłym dogryzaniem sobie wzajemnie. W wyniku takich dogryzań matka zamiast na wymarzone wakacje wysyła Polę do babci, której ta nigdy nie poznała. Matka Poli, Alina zerwała z nią wszelkie kontakty, gdyż też nie potrafiła się z nią porozumieć. Wszystko było wynikiem zamknięcia w sobie i braku szczerej rozmowy. Wiele zbiegów okoliczności powoduje, że u babci Poli - Carmen, ląduje również jej przyjaciółka Aurelia, szefowa Beata, artysta Gieniu i tajemniczy klient o pięknym uśmiechu z pracy Poli - Szymon. Wszyscy pomagają w zmaganiach babci z władzami gminy o wycinkę lasu. Carmen dodatkowo gości wszystkich przybyłych czym chata bogata racząc ich swojskim bimbrem, nalewkami i winem. Co zdecydowanie jeszcze bardziej wszystkich do siebie zbliża. Książka, to bardzo lekka historia, którą czytałam z wielką przyjemnością. Niemniej jednak jest to historia, która niesie w sobie bardzo ważne przesłanie. Podkreśla jak wielką wagę ma rozmowa i jak dużo może ona w naszym życiu zmienić i pomóc uniknąć wielu nieporozumień i niedomówień. Autorka podkreśla jak wielkie znaczenie w naszym życiu ma również rodzina, jej wsparcie, a także to skąd pochodzimy. Carmen, babcia Poli, to kobieta ze wsi, która nie korzysta z żadnych udogodnień i technologii. Ma swoje przekonania, przy których twardo obstaje. Autorka w książce użyła bardzo przyjemnego i prostego języka, który pozwala nam szybko i z przyjemnością czytać książkę. Niejednokrotnie podczas czytania na mojej twarzy pojawiał się uśmiech i dosłownie wybuchałam śmiechem. Wiele różnych bohaterów, ale dobranych tak idealnie, że każdy z nich w książce znalazł się z jakiegoś powodu, aby podkreślić wagę danej cechy w życiu. Myślę, że ta historia została przez autorkę bardzo dobrze przemyślana i już z niecierpliwością wyczekuję kolejnych części. Dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka za możliwość przeczytania książki.

„(…) są rzeczy, których nigdy nie zostawiamy za sobą, bez względu na odległość od miejsca, w którym się zdarzyły”. Pola ma niemal 30 lat. Studiuje i pracuje, mieszka z matką.. Nie są one bynajmniej przyjaciółkami. W swoim mniemaniu Pola jest solą w oku własnej rodzicielki. Jej matka, Alina, może i jest zasadniczą osobą, ale ma też ku temu swoje powody.. W ramach tak zwanego wychowania niepokornej córki, Alina wysyła Polę na wakacje do swojej matki, Carman, na „zapadłą wieś”. Pola nie zna babci, nigdy jej nie widziała. Była nią jednak straszona od urodzenia i zna utkaną przez matkę legendę o babce – klinicznej wariatce, „generatorze notorycznych problemów”. Miesiąc w towarzystwie Carmen ma być więc dla Poli „karą” za podejmowanie niewłaściwych życiowych decyzji.. Babcia jednak nie jest taka straszna jak ją malują. Niepojęty luz w każdej sytuacji, niezależny styl życia mocno rażący opinię publiczną, niczym nieograniczona swoboda poczynań – to jej znaki rozpoznawcze. Niemal 80-letnia kobieta bynajmniej nie myśląca o życiu wiekuistym, emerytowana milicjantka, szalona szoferka fiacika, miłośniczka przyrody, wegetarianka, degustatorka wysokoprocentowych trunków – niewątpliwie zapewni wnuczce niezapomnianą wakacyjną przygodę. Szykuje się wiec wielka impreza, a na niej same dary natury: bimber, winko ogórki małosolne, grzybki marynowane, jajecznica na 1000 sposobów, zakalec.. Gdy babcia spostrzeże, że wnuczka odziedziczyła po niej nie tylko kręcone włosy, ale również charakter, temperament i mentalność, ujrzy w niej sojusznika w słusznej sprawie, w której do tej pory w pojedynkę dość niekonwencjonalnymi metodami musiała walczyć z całą wsią.. Jaka wakacyjna przygoda czeka Polę i jej przyjaciół? Czy dzięki babci dziewczyna w końcu choć trochę zrozumie swoją matkę? „Wnuczka wariatki. Pola” to pełna humoru historia o trzech pokoleniach kobiet. Lekka, zwiewna, zabawna i pouczająca zarazem opowieść pozwalająca na chwilę relaksu. Flow jakim zaraża autorka udziela się czytelnikowi. Wszystko wskazuje na to, że to dopiero początek bardziej złożonej opowieści i w przyszłości będziemy mogli poznać przeszłe i przyszłe losy: Poli, Aliny i Carmen. Polecam💕.

Danuta Noszczyńska ma na koncie już sporą kolekcję napisanych przez siebie książek, jednak dla mnie to było pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Gdy w moje ręce trafiła książka „Wnuczka Wariatki. Pola” nie byłam w stanie przewidzieć jak potoczy się moja przygoda z tą książką. Gdy Pola sprzeciwiła się swojej matce, nie spodziewała się, że ta podejmie wobec niej taką decyzję. Zamiast na urlop do słonecznej Hiszpanii dziewczyna zostaje wysłana do babci określanej mianem starej wariatki, u której pobyt ma być dla Poli nauczką. Pragnąca własnej niezależności dziewczyna nie zamierza się ugiąć i ląduje w „zabitej dechami wsi”. Cel jest jeden, przetrwać ten miesiąc a przy okazji utrzeć nosa mamie. Może jednak okaże się, że nie taki diabeł straszny jak go malują? „Wnuczka Wariatki. Pola” to pełna humoru i zabawnych dialogów historia, od której nie można się oderwać a w trakcie czytania nie raz zdarzyło mi się wręcz parsknąć ze śmiechu. Książkę czyta się niezwykle lekko. Autorka swoim piórem potrafi idealnie oddać charaktery, poziom intelektualny bohaterów dzięki czemu ma się wrażenie, że są namacalni i nie trudno nam się przenieść do ich fikcyjnej rzeczywistości. Same postacie są barwne i zróżnicowane, i nie mam tu namyśli tylko głównych bohaterów ale również tych drugoplanowych. Mają różne charaktery, a pobyt w sielskim otoczeniu pokazuje ich lepsze oraz gorsze cechy. Carmen pokochałam – każdy powinien życzyć sobie takiej osoby w swoim otoczeniu – osoby, która nie boi się mówić co myśli, słowami potrafi zgasić niejednego natręta a przy tym jest ciepła, pełna wsparcia i miłości dla swoich bliskich. To, w co kobieta angażuje Polę i jej znajomych odbija się we wsi głośnym echem – jednak szczytny cel wart jest poświęceń i zaangażowania. Każda postać w tej książce ma swoją własną historię, a już trzy pokolenia kobiet Sowiłow intrygują chęcią poznania każdej z nich. Polecam Wam tę pozycję – będziecie się przy niej świetnie bawić. A ja już wyczekuję premiery „Wnuczka Wariatki. Carmen”, która już jest w przygotowaniu. Dziękuję Wydawnictwu  Prószyński i S-ka za współpracę i egzemplarz do recenzji. 

Danuta Noszczyńska "Pola" Wnuczka wariatki, Nie bardzo wiem, do wywołujących jaki rodzaj emocji i odczuć kwalifikuje się "Pola", bo język dialogów w moim przekonaniu wskazuje na całkiem zabawną, miejscami nawet komediową literaturę, natomiast podnoszone tematy ogólnoludzkie, dotyczące głównie relacji pomiędzy trzema pokoleniami kobiet – babką, matką i córką zbliżają ją jednak w kierunku powieści obyczajowej. Nawet jeśli weźmie się pod uwagę same relacje, czuje się różnicę. Relacje Carmen–babci, Aliny –matki i Poli–córki, są niesamowicie napięte, a już te dotyczące Poli, jej przyjaciółki Aurelii i ich szefowej Dziuni budzą uśmiech na twarzy. Czuję, że stoję na rozdrożu, bo nie wiem, w którym gatunku literackim - komediowym (dialogi brzmią w końcu dość zabawnie) czy też tym bardziej dramatycznym wolałabym czytać tę powieść. W każdym razie o poważnych, w moim odczuciu, sprawach rodzinnych, przeplecionych lekkimi dialogami, czytało mi się dość nieporęcznie. Z drugiej strony już sam okładkowy opis sugeruje zabawnie opowiedzianą historię, więc może nie powinnam aż tak zagłębiać się w rodzinne relacje ? To dopiero pierwszy tom trzyczęściowej serii o odchodzących od siebie i przecinających się losach trzech kobiet, które absolutnie nie potrafią się ze sobą porozumieć, które ukrywają również liczne tajemnice z przeszłości. W dodatku muszą się z tą przeszłością uporać, żeby nauczyć się ponownie rozmawiać ze sobą. Jest w "Poli" sporo miejsca na relacje, międzyludzkie, odbudowywane więzy rodzinne, wiele z nich jest też niedopowiedzianych bądź dzieją się szybko i zmieniają jak w kalejdoskopie. Ta nierówność w budowaniu napięcia pomiędzy poszczególnymi osobami, połączona z nieumiejętnością rozmawiania ze sobą o sprawach dotyczących rodziny, a zarazem łatwość nawiazywania kontaktów poza kręgiem rodzinnym, nieco mi przeszkadzała, nie pasowała do przekazu opowieści. Być może muszę poczekać na kolejne części, bo kontynuacja historii widzianej z perspektywy dwóch kolejnych kobiet, wyjaśniając wiele niedopowiedzianych spraw,  może być również  kluczem do zrozumienia ich postępowania.

"Bo życia nie można się nauczyć zawczasu, z jakichś mądrych teorii. Tylko w praktyce, a ta bywa bolesna zazwyczaj." __________ Pola, prawie trzydziestoletnia studentka i pracownica butiku żyje tak, jak chce jej matka, a nie ona sama. Kiedy w końcu się buntuje i nie chce kontynuować studiów, które nie sprawiają jej przyjemności, jej matka, Alina wysyła ją za karę do babci mieszkającej na wsi. Dziewczyna, która dotąd znała babcię jedynie z niepochlebnych opowieści matki, obawia się tego spotkania. Jednak po dotarciu na miejsce, sytuacja wygląda zupełnie inaczej niż przedstawiała ją Alina. Babcia Carmen faktycznie jest szaloną, pełną energii starszą panią, "nie je truchła", sama robi domowe wino i jest piratem drogowym, ale potrafi również okazać wsparcie i zrozumienie. Wkrótce do Poli i jej babci dołącza jej przyjaciółka, Aurelia, a zaraz później nieoczekiwanie szefowa dziewczyn, o której mówią "Dziunia", ze względu na jej liczne operacje plastyczne i "damulkowaty" wygląd. Karne wakacje szybko okazują się przygodą życia, a Pola wyciąga z tej podróży wiele cennych lekcji. "Pola. Wnuczka wariatki" to lekka, przyjemna powieść obyczajowa z humorem. Postaci zostały bardzo dobrze wykreowane, są autentyczne i po prostu ludzkie, a każda z nich ma wyraźnie zarysowany charakter. Żaden bohater nie był nijaki czy neutralny. Ale, wbrew pozorom, oprócz humoru i zabawnej historii, książka przekazuje cenne wartości. Autorka przypomina nam jak ważna jest szczera rozmowa zamiast milczenia. Przemilczane sprawy, niestety często, kończą się zerwaniem kontaktu i żywieniem urazy do końca życia. Inną ważną kwestią poruszoną przez autorkę jest ocenianie po wyglądzie i pozorach. Dziunia, a właściwie Beata, uznawana była za próżną paniusię, której największym problemem był złamany paznokieć, jednak po bliższym poznaniu, zyskała w oczach Poli. Nigdy nie wiemy tak naprawdę z czym człowiek się mierzy w życiu i dlaczego wygląda, tak jak wygląda. Ktoś może nieść przez życie spory balast i przykre doświadczenia, niewidoczne na zewnątrz.

28-letnia Pola pracuje w butiku i studiuje, ale uczelnia to nie miejsce dla niej. Z powodu swojego lekkomyślnego podejścia do życia, matka, z którą łączy ją trudna relacja, wysyła Polę do swojej matki na wieś. Babcia Carmen ma być dla dziewczyny przestrogą. Jednak okazuje się, że znajdują wspólny język, a razem z przyjaciółmi Poli knują plan, który ma zapobiec wycince lasu w celu postawienia fabryki. Przypadkiem wychodzi na jaw tajemnica skrywana przez matkę dziewczyny, dotycząca jej ojca. Czytając opis miałam nadzieję na pełną humoru historię i się nie zawiodłam. Książkę pochłonęłam w jedno popołudnie, to była świetna odskocznia od ciężkiej tematyki obozowej. Szalona babka Carmen, ubrana w krótkie spodenki, koszulę w kratę i czapkę z daszkiem, jeżdżąca fiacikiem czy motocyklem, z kaskiem na głowie z napisem MO, wegetarianka i była policjantka budzi wśród mieszkańców Zaciąża duży respekt. Fabuła toczy się głównie wokół jej postaci i intrygi, jaką knuje, by ratować las przed wycinką. W tle rozgrywają się również wątki miłosne dotyczące przyjaciół Poli, jak i jej samej. Lekka, przyjemna, z dużą dozą humoru historia, tak mogłabym podsumować tę lekturę. Świetnie napisane, rozbrajające dialogi, które rozśmieszały mnie do łez. Autorka realnie oddała klimat wsi i jej zwyczajów. Nie można było się nudzić podczas czytania, gdyż wypowiedzi i poczynania Carmen ani na chwilę na to nie pozwoliły. Przekonajcie się sami jakie podejście do życia może mieć prawie 80-letnia babunia. Jednak ta książka to nie tylko dobry humor, lecz również moment wzruszenia. To historia o życiu. O tym, jak ważne jest uporanie się z przeszłością, jak trudne mogą być relacje rodzinne, o tym, że nie powinno się oceniać kogoś powierzchownie oraz jak dużą wartość ma zwyczajna, szczera rozmowa, której w dzisiejszych czasach bardzo brakuje. " (...) są rzeczy których nigdy nie zostawimy za sobą, bez względu na odległość od miejsca, w którym się zdarzyły. "