Pokaż mi swój świat (okładka miękka)

Daria Skiba "Pokaż mi swój świat" Najnowsza powieść Darii to przepiękna,pełna emocji i wzruszeń historia,która zapada w pamięć i serce. Słodko,gorzka opowieść o losach trójki bohaterów:Justyny,Rafała i małej Martynki,która straciła wzrok. Czytając książkę, niejednokrotnie ocierałam łzę,która samoistnie toczyła mi się po policzku. Tak Daria potrafi na kartach powieści wzbudzić w czytelniku emocje. Opowieść która porusza najczulsze struny w moim sercu:smutek,radość,żal, współczucie,które nieustannie mi towarzyszyły podczas lektury. Zresztą takie są wszystkie książki autorki😊 Książka pokazała mi jak ważna jest przyjaźń,miłość,wsparcie i walka o siebie,osoby które się kocha,o swoje życie po prostu... Bardzo dziękuję Darii za możliwość poznania jej kolejnej pięknej książki. Za każdym razem pokazujesz nam swój świat. Dziękuję ❤️

To moja pierwsza książka tej autorki i napewno sięgnę po następne. Polecam.

Powieści Darii Skiby - młodej pisarki mieszkającej w Irlandii - znam i polecam. Z radością sięgnęłam po jej najnowszy tytuł "Pokaż mi swój świat". Czy zawarte w niej emocje dotarły do mojego umysłu i serca? Justyna ma dwadzieścia jeden lat i studiuje psychologię, która jest jednocześnie jej pasją. Jeden z wykładowców odwołuje egzamin na koniec roku, ale zamiast niego studenci mają przygotować projekt noszący tajemniczy tytuł "Pokaż mi swój świat". Dziewczyna nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo zaangażowanie w niego zmieni jej życie. W swojej ulubionej kawiarni 'Marianna', dziewczyna spotyka chłopaka dekorującego tort. Jego wypieki bardzo jej smakują a serce... cóż, zaczyna wyrywać się do nieznajomego. Między Justyną a Rafałem szybko zaiskrzyło, jednak trudno im podjąć rozmowę - przemawia przez nich zaskoczenie, tajemnice oraz nieśmiałość. Czy istnieje szansa, że między nimi może narodzić się poważniejsze uczucie? Wprawdzie Justyna nie jest jeszcze wykwalifikowanym psychologiem, ale z prośbą o pomoc zwraca się do niej Krystyna Barwińska - babcia sześcioletniej Martynki. Dziewczynka w wyniku wypadku straciła matkę i wzrok; taty również nie ma w jej życiu a mała nie chce współpracować ze specjalistami. Czy studentce uda się nawiązać z nią kontakt, rozwiać nieufność, sprawić że będzie czuła się bezpieczna i wywołać u niej uśmiech? Czy Justyna pokaże Martynce i Rafałowi swój świat czy może oni pokażą jej swój? Jakie rewolucje wywołają? Piękna i teoretycznie lekka powieść, która niesie sobą wiele przesłań i morałów. Autorka świetnie scharakteryzowała swoich bohaterów. Justyna jest zapaloną wielbicielką psychologii, uwielbia pomagać innym, pilnie się uczy, jest cicha, spokojna, obowiązkowa i szczera. Chwilami była zbyt grzeczna a nawet nie wierząca w siebie. Z każdą sprawą może zwrócić się do mamy lub przyjaciółki Eweliny. Rafał kocha cukiernictwo, od jakiegoś czasu ma kaca alkoholowego i moralnego. Jego najlepszy kumpel Bartek próbuje postawić go do pionu, ale jest to trudne, bowiem Rafał określa się mianem drania, brzydzi się siebie. Chciałby naprawić błędy z przeszłości, które strzaskały mu serce, ma ogromne wyrzuty sumienia a matka ma do niego żal. Co takiego wydarzyło się w jego życiu? Relacje między Justyną a nowymi postaciami w jej codzienności poznajemy powoli. Podobnie sytuacja ma się z przeszłością Rafała - autorka delikatnie odkrywa przed czytelnikami puzzle. Tak naprawdę niektórych rzeczy czy sytuacji można się domyślić, ale nie wszystkich. A los-figlarz do samego końca trzyma w kieszeni finał, którego nie możemy być pewni do ostatnich wersów. Daria Skiba pokazała mi niezmiernie ciekawy świat, sytuacje, którą mieć miejsce w życiu każdego człowieka. Jednak na podstawie swoich bohaterów udowodniła, że każdy poradzi sobie z nimi inaczej. Bo jak cieszyć się kolejnym dniem niosąc w sercu ciężar jakim jest utrata wzroku, życie bez rodziców dla małej dziewczynki lub chowanie w głębi siebie tajemnic (Rafał) i zatracanie się w bólu z krzywdą dla innych. Negatywnie zaskoczyło mnie tylko jedno - przejście na wyższy poziom w relacjach między Justyną i Rafałem. Bowiem najpierw było tak sobie, niewiele się działo, niemal żadnych większych uniesień aż tu nagle seks i wyznanie... Po lekturze tej książki nabrałam ogromną ochotę na wizytę w kawiarni. Na dobre ciacho i pyszną owocową herbatkę, zwłaszcza że w pandemii nie korzystałam z chwil, gdy te miejsca były otwarte. Podsumowując - "Pokaż mi swój świat" jest powieścią poruszającą i dającą nadzieję. Książka pokazuje, że zawsze ponosimy konsekwencje naszych czynów; że gonimy za lepszym czy nowszym nie dostrzegając tego, co najważniejsze i że życie jest pełne ostrych zakrętów. Jest to historia o dziecięcych marzeniach, utracie szacunku do siebie, fundamentach związku, trudnych pytaniach oraz wybaczeniu i sensie życia. Wyborna, choć niepozorna; wzruszająca i zaskakująca - gorąco polecam!

"Życie, moja droga, jest bardzo trudne i pełne zawiłych zakrętów, ale nie ma takiej drogi, która nie byłaby do pokonania." Justyna Andrzejewska ma dwadzieścia jeden lat i jest studentką psychologii. W wolnym czasie jest korepetytorką oraz asystentką w poradni. Wykładowca na zajęciach zleca im projekt na zaliczenie pod tytułem "Pokaż mi swój świat". Temat na ozór łatwy, a jednak nastręczający trudności. W ulubionej małej kawiarence "Marianna" spotyka Rafała. Mężczyzna na oczach klientów dekoruje tort. Chwilę później Justyna odbiera telefon z prośbą o pomoc sześcioletniej Martynce, która w wyniku wypadku straciła wzrok. Młoda kobieta decyduje się pomóc dziecku, tym samym biorąc jej przypadek do projektu. Tak samo z resztą jak Rafała, do którego uczucie krok po kroku zaczyna rozkwitać. Wszystko idzie w dobrym kierunku ale pojawiają się sekrety i tajemnice, które burzą spokój. Czy Justynie uda się dokończyć projekt? Czy Rafał wyjawi wszystkie sekrety? Jak zareaguje główna bohaterka? Kim jest tak naprawdę mała Martynka? Lubię książki autorki. Za mną wszystkie cztery dotąd wydane. Ta jest piątą w dorobku autorskim. Daria dała już przedsmak swoich zdolności pisarskich i w moim odczuciu w każdej kolejnej powieści widać progres. Lawirowanie pomiędzy emocjami. Żonglowanie nimi wręcz perfekcyjnie. W tym wydaniu jeszcze lepsze, niż w poprzednich. Wkroczyłam w świat empatycznej młodej dziewczyny. Dziewczyny świadomej tego, co chce robić. A chce pomagać ludziom. Jest zafascynowana tym. Justyna jest nad wyraz dojrzała. Ambitna i otwarta. Ostrożna i rozważna. Bardzo fajna postać. Polubiłam ją. To, jaka jest cierpliwa. Jak chłonie problemy innych. Niczym gąbka. Ale ta praca ma swoje minusy. Nie tak łatwo się od nich odciąć emocjonalnie. Należy widzieć, kiedy nie przekroczyć tej cienkiej linii. Praca ukazana została we wszystkich barwach. Nic więc dziwnego, że tak główną bohaterkę zafascynowała mała skrzywdzona dziewczynka. Okaleczona, niepełnosprawna. Totalnie zagubiona. Współczułam jej całym sercem. Jest bystra i rezolutka, kiedy trafiają się lepsze dni. W te gorsze serce pękało na pół. Z uwagą przyglądałam się relacji Justyny z Martynką. To, jak spotkania przynosiły korzyść. Jak widać było postępy. Trzymałam na nią kciuki. A Rafał? Był bardzo tajemniczą postacią. Skrytą i raczej niepewną. Otaczała go taka mroczna aura. Autorka nakreśliła zarys obrazu z jego przeszłości i... trzymała mnie w niepewności. Nie dostarczała informacji ale skupiła się na zachowaniu głównego bohatera. To jaki był, jak się zachowywał względem ludzi i względem Justyny. Miałam co do niego z początku mieszane uczucia. Ale w momencie ukazania pełnej prawdy, zrozumiałam go. Na uwagę zasługuje opowieść właścicielki kawiarenki. Mam wrażenie, że śmiało autorka mogłaby napisać i taką powieść. Historyczną, bo ten mały wątek wyszedł bardzo dobrze. Ta historia jest naszpikowana emocjami. Wciągnęła mnie od samego początku. Przeszłam przez całą paletę emocji, by na koniec ocierać łzy wzruszenia. Cudowna historia. O prawdziwym życiu i realnych problemach. Ciepła, pokrzepiająca i dodająca otuchy. Zmuszająca do refleksji. Fabuła intrygująca, zwroty akcji trzymające w napięciu a na deser idealnie dobrani bohaterowie. Smutna w ogromną nadzieją. Jeśli lubicie powieści poruszające ludzkie dramaty i radzenie sobie z nimi, to jest to lektura dla Was. Polecam

Ileż ta historia ma w sobie emocji uczuć! Niepewność, wycofanie, pogubienie, tesknota, żal, tajemnice, wyrzuty sumienia, nadzieja, dobroć, wyrozumiałość, miłość. A to tylko wierzchołek tego, co znajdziecie w tej książce. 😊 Autorka stworzyła bohaterów z niedoskonałościami, dzięki czemu bez problemu możemy się z nimi utożsamić, lepiej zrozumieć. To postaci różni pod względem charakterów, zachowania czy podejmowanych decyzji. 😊 Podobała mi się relacja między Justyną a Rafałem. Tu nie ma miejsca na zbyt słodkie uczucie. Od samego początku obserwujemy walkę Rafała z samym sobą i z tym, co zaczyna czuć do dziewczyny. Gdy tylko jest blisko niej, coś sprawia, że się wycofuje. Co się może za tym kryć?  😊 No właśnie, postać Rafała była dla mnie niezwykle tajemnicza. Przez dłuższy czas nie mogłam go rozgryźć. I to najbardziej mi się podobało, bo z każdą kolejną stroną moje zniecierpliwienie i ciekawość wzrastały. Daria Skiba doskonale wie jak budować napięcie. 😊 Chyba każdemu z nas choć raz zdarzyło się kogoś oceniać tak naprawdę go nie znając. Ta historia pokazuje, że nie wolno tego robić. Najpierw trzeba wysłuchać tej osoby. Z kolei sekrety i tajemnice mogą zniszczyć dopiero co budowaną relację. Widzimy jak ważna jest szczerość i wyznanie prawdy, nawet tej najgorszej oraz próba naprawienia błędów. 😊 Warto zwrócić uwagę na wątek niewidomej sześcioletniej Martynki, która jest podopieczną Justyny oraz na więź jaka się między nimi nawiązała. W pewnym momencie można dostrzec odwrócone role, gdzie to Martynka daje kobiecie lekcje życia. Byłam pod wrażeniem przedstawienia świata widzianego oczami dziewczynki oraz tego, jak sobie w nim radzi. A wcale nie jest to takie łatwe. Uzmysławiamy sobie, ile codziennie różnych przeszkód musi pokonać osoba niewidoma. Z iloma przeciwnościami musi się zmierzyć, by jakoś funkcjonować. Poza tym, że Martynka jest nad wiek dojrzała, to i bardzo zagubiona, odrzucona, złakniona akceptacji, przyjaźni, a przede wszystkim tego, by ktoś przy niej był. 😊 Autorka pięknie nakreśliła siłę przyjaźni, dając nam tym samym do zrozumienia, że dzięki wsparciu przyjaciół możemy poradzić sobie z najtrudniejszymi momentami życia. 😊 Jestem również pod wrażeniem barwnych opisów miejscowości Stronie. Niemal czułam, że sama jestem w tych miejscach. I jest jeszcze smakowity wątek kulinarny, który sprawiał, iż miałam ochotę dopieścić moje podniebienie.  😊 "Pokaż mi swój świat" to realna, poruszająca historia, która otwiera nam oczy na to, co czasem na pierwszy rzut oka niewidoczne. To opowieść dająca motywację do walki o siebie i drugą osobę. Pozwala uwierzyć, że nawet po największej tragedii można spróbować odbudować swój świat na nowo. Polecam, na pewno nie pożałujecie!

Rzadko sugeruje się okładką w wyborze kolejnej lektury, ale w tym przypadku to właśnie ona przykuła moją uwagę. Zahipnotyzowała mnie do tego stopnia, że koniecznie chciała poznać skrywaną za nią historię. Macie też tak czasami? Czy tylko ja jestem odosobnionym przypadkiem? Jeżeli jesteście, choć trochę ciekawi, to dzisiaj chciałabym Wam pokazać wykreowany świat przez Panią Darię. Autorka zabrała nas na spotkanie z Justyną Andrzejewską, dwudziestojednoletnią studentką psychologii, która na zaliczenie ma przygotować projekt pt. „Pokaż mi swój świat”. Wydawać by się mogło, że temat nie jest skomplikowany, a pozostawiona dowolność jego realizacji daje ogrom możliwości, niestety dla Justyny stanowi on nie lada wyzwanie. Młoda studentka od najmłodszych lat była skrupulatna, sumienna, odpowiedzialna i za każdym razem dążyła do perfekcji. Justyna to dziewczyna skryta i sercem na dłoni, ukochana córka i wnuczka, oddana siostra i cudowna przyjaciółka. Zawsze gotowa nieść pomoc, a przy tym skromna i nieoczekująca nic w zamian. Dorabia jako asystentka w poradni, zdobywając praktykę do przyszłego zawodu, dodatkowo udziela także korepetycji dzieciom. Od zawsze kochała obserwować ludzi i gdyby nie namowa przyjaciółki nie pomyślałaby, że może zając się psychologia na poważnie. Gdy pewnego dnia wraca do rodzinnego Stronia, postanawia odwiedzić ulubioną kawiarnię, spotyka tam pewnego chłopaka, który na oczach klientów dekoruje tort. Mimo iż nie zamienia z nim ani słowa, jego wizerunek głęboko zapadł w jej pamięci. Po wyjściu z „Marianny” otrzymuje dziwny telefon z prośbą o pomoc sześcioletniej dziewczynce, która na skutek tragicznego wypadku straciła wzrok. Nasza bohaterka, zaskakując sama siebie, zgadza się na jedno spotkanie z Martynką. „Pokaż mi swój świat” to cudowna opowieść, która zmusza czytelnika do przemyśleń. Oczywiście opowiada o wielkiej miłości i zaufaniu, ale także o radzeniu sobie z problemami, o tym, że nie zawsze nasze życie układa piękne scenariusze, o bólu i ogromnej rozpaczy. Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się tak poruszającej i emocjonalnej historii. Justyny i Rafała nie da się nie lubić, a małą Martynkę można wręcz pokochać od pierwszego momentu. Podziwiam właśnie ją za ogromną wewnętrzną siłę i za niesamowitą dojrzałość, a trzeba pamiętać, że ma tylko sześć lat. Pomimo że w książce są opisane trudne sytuacje, z jakimi muszą się zmierzyć bohaterowie, to wszystko jest napisane z taką lekkością, że nawet nie wiadomo kiedy dochodzi się do ostatniej strony. Pani Dario bardzo dziękuję za napisanie tej książki pełnej miłości i ciepła. Ja ze swojej strony polecam ją każdemu. Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Videograf SA.

Piękna okładka, taka jasna, klimatyczna i urocza. Tytuł także ciekawi i zachęca do czytania. Justyna, studentka psychologii musi przygotować projekt "Pokaż mi swój świat". Pozornie łatwy temat, może okazać się bardzo intrygujący i skomplikowany. Każdy z nas ma swój świat, to, co nas kształtuje, co lubimy, co ma dla nas znaczenie. Jak to pokazać? Z pomocą przychodzi Rafał. Spotykają się przypadkiem, w jej ulubionej kawiarni, gdzie on dekoruje tort. Najczęściej to właśnie przypadki zmieniają życia, porawadzą do niespodziewanych ścieżek i nowych odkryć. Tak samo przypadkowo poznaje Martynkę, to mała, niewidoma dziewczyna, która nie chce rozmawiać z żadnym psychologiem, po traumie zamknęła się w sobie. Jej babcią prosi Justynę o pomoc. Justyna podziwia pasję Rafała i chce, aby to on i Martynka odegrali role w jej projekcie. Wspólne spędzanie czasu zbliża się do siebie jednak im bliżej są, tym więcej sekretów wychodzi na jaw. Każdy ma jakieś mrok, tajemnice gaszące światło, czy te Rafała przytłacza dziewczynę, czy mimo to poradzą sobie w nowej relacji? Rozdziały mamy pisane zarówno z perspektywy Justyny, jak i Rafała. Poznajemy ich zwyczajne, codzienna życie, a także problemy. Styl pisania jest naturalny, przyjemny w czytaniu. Książka porusza ważne, czasem trudne tematy. Odkrywanie siebie, pomoc innym, wyrzuty sumienia, bolesna przeszłość, strata, porzucenie, odpowiedzialność, a także niepełnosprawność. Mamy tu codzienne wydarzenia, tajemnice, jak i uczucia. W życiu dzieją się różne rzeczy, czasem bardzo bolesne i trudne do przetrwania. Nie da się przewidzieć co sie wydarzy, ani zareagować, tak jak by się chciało, gdy sytuacja zaskakuje. Jestemy ludźmi, popełniamy błędy. Czasem ciągną się one niczym churma nad głową i nie dają żyć, to bardzo trudne, ale nie można popadać w załamanie i wyrzuty sumienia. Czasem ból sprawia, że nie da się żyć, a jedynie wegetuje. Ciężko się przełamać, wyjść że strefy komfortu i zawalczyć, ale warto. Trzeba sobie wybaczyć, zaufać, zacząć od nowa. Życie bywa okrutne, ale jest też piękne. Nasz świat to także ludzie, których spotkamy po drodze. Poznanie Justyny zmieniło życie Martynki i Rafała, tak samo jak oni zmeinili jej życie. Książka przypomina nam, że po każdej tragedii można się podnieść, że trzeba dawać sobie drugą szanse, wybaczać, ufać sobie, prosić o pomoc, gdy to jest potrzebne. Nie da cię cofnąć czasu, ani przywrócić zmarnowanych chwil, ale zawsze można zacząć od nowa, od nowa zbudować relacje, włączyć się do życia, kochać.

Justyna jest studentką psychologii, a jednocześnie już pracuje jako asystentka pani psycholog. To dziewczyna niezwykle ambitna, słowna i sumienna. W ramach zaliczenia na studiach ma przygotować projekt pod tytułem "Pokaż mi swój świat", i co ciekawe, tematy podrzuca jej samo życie. Niemal w tym samym czasie poznaje Rafała, tajemniczego cukiernika z ulubionej cukierni w Stroniu śląskim, oraz Martynkę, dziewczynkę ze straszną przeszłością, którą obiecuje się zająć. Kim naprawdę jest pasjonat cukiernictwa i mała, niewidoma dziewczynka? Czy Justyna, jeszcze tylko studentka, udźwignie brzemię traumy Martynki? To już kolejna książka Darii, którą miałam ogromną przyjemność przeczytać. Trochę radości odebrał mi czas, w którym się z nią zapoznawałam, ale ja nie o tym. Tę książkę czytałam z uśmiechem na twarzy, bo mnóstwo miejsc, które tak obrazowo Daria przedstawia, widziałam na własne oczy, będąc na urlopie właśnie w Stroniu. Uwielbiam kiedy moja wyobraźnia jest tak rozpieszczana! Autorka jest niezwykłą ambasadorką swojego rodzinnego miasteczka. Postaci, które poznacie, są bardzo wiarygodne. Ot, młodzi ludzie z większą lub mniejszą przeszłością, a łączy ich nade wszystko samotność i chęć bycia kochanym. Znajomość Justyny i Rafała nie jest nachalna, wszystko toczy się swoim rytmem, bez infantylnych gier słownych, zbędnych manipulacji uczuciami, a to jest ogromny plus. Myślę, że wielu z Was, tak jak ja wzruszy postać malutkiej, zagubionej w świecie dorosłych Martynki. Dziewczynki z jednej strony dojrzałej nad wiek, a z drugiej dziecka, które łaknie akceptacji, bliskości i trwałej przyjaźni. Powiem szczerze, nie spodziewałam się, że cała historia potoczy się tak, a nie inaczej. Miałam zupełnie inne wyobrażenie, w jaki sposób Martynka trafiła pod opiekę babci, inaczej wyobraziłam sobie postać matki Rafała, a to oznacza, że dla mnie było zaskakująco i nieprzewidywalnie. "Pokaż mi swój świat" to piękna, mądra książka, która otwiera nam oczy na wiele spraw. Pokazuje sprawy bolesne, trudne, takie, które ciężko przyjąć nam do świadomości, ale także daje nadzieję, że po burzy zaświeci słońce. Nadzieję na to, że miłość, wsparcie uzdrawia i buduje. Daria Skiba to autorka, która nie stawia na topowe trendy w literaturze, gdzie tematyka jest taka oczywista, a za to zdobywa szacunek i serca wielu czytelników. Polecam!

Dzisiaj recenzja książki, która wywarła na mnie ogromne wrażenie, ale po kolei... Dlaczego sięgnęłam po tą książkę? Przede wszystkim urzekła mnie cudowna, magiczna okładka, a że jestem okładkową sroką, wiedziałam, że muszę ją znaleźć w swojej biblioteczce. Macie tak czasami? Drugą rzeczą była ogromna ciekawość jaka treść się w niej skrywa i tutaj muszę się przyznać, że czytałam dwie książki autorki, które były dobre, ale to właśnie ta historia sprawiła, że pokochałam pióro Darii Skiby! ‼️Z początku opowieść jest owiana nutą tajemniczości. Fabuła toczy się dość spokojnym tempem, a bohaterowie nie dają się nam do końca poznać. Justyna studiuje psychologię i pomimo młodego wieku, ma w sobie tyle empatii, iż zaraża swoim ciepłem i dobrocią wszystkich wokół. Niespodziewanie w jej życiu pojawia się mała dziewczynka, która została bardzo mocno skrzywdzona przez los. Kobieta postanawia pomóc Martynce i z czasem stają się sobie coraz bliższe. W międzyczasie Justyna poznaje tajemniczego mężczyznę, który jest bardzo skryty. Kobieta czuje, że skrywa on jakaś tajemnicę, ale postanawia zaczekać, aż będzie gotowy wyznać jej wszystko o sobie. Czy to co odkryje Justyna okaże się być początkiem, czy końcem ich znajomości? Jak zniesie tragiczną prawdę i czy będzie umiała odnaleźć się w nowej roli? ‼️Myślę, że w prawdziwym życiu bywa różnie. Zupełnie tak jak moje dzisiejsze zdjęcia, są w nim piękne i kolorowe wspomnienia, ale istnieją również te czarno białe, o których chcielibyśmy zapomnieć. Autorka na kartkach tej historii, opowiedziała nam poruszającą do granic możliwości opowieść, która jest jednocześnie pouczająca i sprawia, że inaczej postrzegamy świat i to, co los nam ofiarował. O ile początek historii nie był z jakimś przytupem, o tyle ostatnie rozdziały sprawiają, że ciężko się po niej otrząsnąć. Smutek, radość, cierpienie, nadzieja, ból, odwaga, strata, miłość. Te wszystkie wydarzenia pięknie się ze sobą przeplatają, skłaniają do refleksji i dają poczucie, że nie wolno się poddawać i zawsze można się zmienić, dajac sobie drugą szansę. Przepiękna historia, którą polecam wszystkim, którzy uwielbiają piękne i emocjonalnie książki.

Nie ocenia się książki po okładce, ale ta książka mnie swoją okładką totalnie kupiła. To było jak obietnica podróży w inny wymiar rzeczywistości, magiczny i ekscytujący. I chociaż nie do końca fascynacja okładką przełożyła się na treść książki, bo momentami było trochę przewidywalnie, a postać głównej bohaterki- Justyny momentami trochę wyidealizowana, ale to w sumie nie ma aż tak dużego znaczenia. Bo kupiło mnie coś jeszcze - 6 letnia Martynka, niewidoma dziewczynka, która przeżyła tyle bólu i rozpaczy, ile nie jest w stanie czasami przeżyć dorosły człowiek. Mnie rozłożyła na łopatki jej życiowa mądrość, pogodzenie się z życiową niesprawiedliwością i odrzuceniem przez najbliższą osobę... Wzruszałam się za każdym razem, kiedy czytałam dialogi z jej udziałem, a autorka grała na emocjach próbując przedstawić chociaż cząstkę świata tej rasowej małej super bohaterki. . No i jeszcze Rafał- niegrzeczny chłopak, cukiernik, kryjący w sobie jakąś tajemnicę. Kiedy zanurzał dłonie w cieście, przenosił się do innego świata- spokojnego, kolorowego, przepełnionego tajemniczymi warstwami. Ale jego życie nie było jak ten tort czekoladowy albo sernik malinowy, który w jego wykonaniu rozpływał się w ustach. Było raczej pełne frustracji i goryczy. Były momenty w przeszłości, kiedy było nawet piekłem - a on był niestety architektem tego swojego osobistego piekła. Zniszczyło jego życie kilka źle podjętych decyzji, które sprawiły, że wyglądał tak, jakby chciał zdobywać świat, ale nagle przypominał sobie, że nie może oderwać się od ziemi. Jego droga życiowa była bardzo wyboista, w odróżnieniu od poukładanego życia i świata dziewczyny, którą pewnego dnia widzi w kawiarni. . Książka pisana sercem. I to się czuje. Przepełniona emocjami. Ale jednocześnie bardzo krzepiąca, dająca nadzieję i pokazująca, że życie czasami bywa okrutne i niesprawiedliwe. Autorka ma bardzo lekki styl pisania, więc czyta się bardzo szybko. Czuć, że przeżywa emocje razem ze swoimi bohaterami. Pokazuje także swój świat- pełen empatii i magii. Polecam- https://www.instagram.com/ananke144_czyta/