Podróż ludzi Księgi (okładka twarda)

Nie sens i nie cel tej podróży są najważniejsze: to sama podróż staje się metaforą. Ruch, podróżowanie, zmiana – wszystko to znajdzie swoje bogate uzasadnienie w Biegunach. Na razie jednak autorka wciąga czytelnika w XVII-wieczny świat Podróży ludzi Księgi. Drogi zapchane są hugenotami, którzy zmierzają do nowej ziemi obiecanej, Niderlandów. Francja, po odwołaniu przez króla edyktu nantejskiego, staje się nieodwołalnie katolicka (przynajmniej na jakiś czas). Szaleni naukowcy, z których później narodzi się Victor Frankenstein, hodują homunkulusy (!), a innym, zwykłym ludziom, wydaje się, że mogą odnaleźć tajemniczą Księgę. Zawierającą w sobie nie byle co, bo spisane przez samego Boga podstawowe prawa natury. Kompania ruszająca na poszukiwanie Księgi jest zaiste różnorodnego autoramentu. Jest Markiz, parający się alchemią, jest kurtyzana Weronika, niemowa Gauche i jego żółty pies, bankier de Berle, na krótko dołączy też Anglik Burling, twardy racjonalista. Przewiną się też Delabranche, ten, który ma w piwnicy homunkulusa, oraz Chevillon, który przechowa kompanię w swojej posiadłości. Każdy z bohaterów (większość z nich to członkowie tajemnego Bractwa, zrzeszającego poszukiwaczy Księgi) próbuje na swój sposób rozebrać rzeczywistość, okiełznać ją. Dla Gaucha, który nie wypowiadając słów nosi w sobie wyjątkową mądrość, będzie to przewracanie kasztanowych ludzików. Markiz wierzy w alchemię i lustra. Weronika: w ciało, seks. pieniądze i sny. Burling, kartezjanin, za nic nie dopuści możliwości istnienia metafizyki. Mądrość każdego z nich jest niczym przy Księdze. Dlatego wiedzeni niezaspokojonym pragnieniem rozbioru świata na czynniki pierwsze, wezmą udział w wyprawie. Usilnie szukałem sensu tej podróży w poszukiwaniu Księgi. Wszyscy bohaterowie gonią za mirażem, za obietnicą zgłębienia pochodzących od nieznanej (lub znanej i mocno określonej, ale nadal nieuchwytnej) siły praw rządzących światem. W swoich dociekaniach nad naturą rzeczywistości podobni są do nas, jednak można ich wpisywać w dowolną epokę; ludzie pogrążeni w swoich filozoficznych, politycznych, związanych z fizyką czy astrologią dociekaniach są śmieszni. Tokarczuk, wzorem Lema, mówi, że praw podstawowych nie da się zgłębić. To powieść łącząca paradoksy: z jednej strony Księga (prawda) warta jest zachodu, a jej poszukiwanie ma głębokie uzasadnienie; z drugiej jednak strony narzędzia, jakimi przyszło nam operować, są skrajnie niedoskonałe. Bo nasze narzędzia są typowo nasze: to my, ludzie, stworzyliśmy matematykę, fizykę, socjologię, stworzyliśmy wszelkie nauki, wszelkie szkiełka, żeby za ich pomocą opisać świat; ale świat się z nas śmieje (może stąd poczucie, że musi istnieć jakaś siła, która tym wszystkim kieruje i zwodzi ludzi) i w momencie, w którym nam się wydaje, że zgłębiliśmy jakieś prawo – ono wymyka się z naszych rąk, ucieka, odpływa. Zawsze pozostanie coś zakrytego przed ludzkim wzrokiem. I jakby ludzkość tej rzeczywistości nie rozbierała, czy mędrca szkiełkiem i okiem, czy posiadaniem serca i spoglądaniem w nie, to i tak nigdy nie rozbierze jej do końca. W przekonaniu, że istnieje lepszy świat, jest odbiciem platońskiej idei; ale, przypomnę, jest w tych rozważaniach więcej z Lema: ludzkość jako robak drążący jabłko, żeby za wszelką cenę dostać się do pestki, przenicować jabłko. A wystarczy silniejszy podmuch wiatru, gwałtowna śnieżyca, żeby okazało się, jak bardzo wszystko, co ludzie wymyślili, jest ułomne. Tokarczuk połączyła w tej książce lekkość narracji z ciężarem rozważań filozoficznych. Przebijający pesymizm – dotyczący niemożności ostatecznego poznania – wydaje się znajomy. Kto ostatecznie odnajdzie Księgę? Ten, który jest najmniej do tego powołany. Pesymizm poznawczy przebrany w XVII-wieczne szaty zaskakuje swoją barwnością; tę powieść dobrze się czyta. Nawet jeśli po lekturze uleci zbyt wiele.

Pierwsza, wydana w 1989 roku, książka Pani Tokarczuk oczarowała mnie filozoficzną głębią i pięknym opowiadaniem. Wszystkich ludzi myślących zachęcam do przeczytania tych niezwykle inspirujących przemyśleń autorki. Każdy rozdział to kopalnia złota!!! Przykład z rozdziału 9: „Każda książka jest odbiciem Księgi i stanowi jej odblask. Jest symbolem ludzkich prób osiągnięcia Absolutnej Prawdy i w pewien sposób wszystkie pisane przez ludzi książki są zbliżaniem się do tej prawdy krok po kroku. Ludzie bowiem zostali obdarzeni przeczuciem, że każda rzecz, która wyda im się warta opisania, ma jakiś kosmiczny czy boski wymiar. Dlatego właśnie cierpliwie, jak mrówki, zbierają słowa, żeby to nazwać." Pozdrawiam wszystkich zafascynowanych Autorką - Barbara Zaorska

Ciekawa oraz wciągająca książka jak inne tej autorki :-)

W sumie spoko debiut, książka zaskakująco w moim guście.

"Podróż ludzi Księgi" Olgi Tokarczuk to moje pierwsze zetknięcie z twórczością noblistki. Jest to literacki debiut autorki, który uważam za udany, choć nie ukrywam, bałam się, że książka będzie wywodem filozoficznym. Książka zaś urzekła mnie. Po przeczytaniu kilku pierwszych stron miałam wrażenie, że czytam baśń. Czytając książkę miałam przyjemne uczucie spokoju i błogości, a to dlatego, że styl pisania autorki jest lekki, a zarazem patetyczny. To coś zupełnie innego. Nie ma tu znanych czytelnikowi schematów. Brak czarnego charakteru, trójkąta miłosnego czy ciągłych przeciwności losu, które w normalnym życiu się nie zdarzają. Powieść ta może być odbierana na kilka sposobów. Może być powieścią przygodową, w której będziemy przeżywać wspólną wyprawę Markiza, filantropa de Berle, kurtyzany Weroniki oraz niemowy Gauche. Może być też rozważaniem nad życiem, życiem jako podróżą. Główni bohaterowie podczas wyprawy wielokrotnie zadają sobie pytania, dyskutują, rozważają. Każdy z nich próbuje dążyć do swoich pragnień, każdy ma całkiem inne marzenia. Wszystko to rozgrywa się we Francji w XVII wieku, kilka przypadkowych osób wyrusza w podróż do Hiszpanii, w poszukiwaniu tajemniczej Księgi. Księgi, która według wierzeń zawiera wszystkie prawdy o życiu i istnieniu ludzi, odpowiada na fundamentalne pytania zadawane sobie przez człowieka i rozjaśnia jego umysł, dając nieograniczoną moc. Osobiście mogę polecić tę pozycję, głównie za emocje i uczucia, które towarzyszą czytelnikowi podczas czytania.

[IG: a.idanz] Kot długo planował tę podróż. Dokładnie przestudiował całą mapę. Nauczył się na pamięć wszystkich możliwych dróg. Przygotował się dobrze, bo wiedział, że nie będzie to łatwe przedsięwzięcie. Zostawił Człowiekowi notatkę. Napisał, że wyrusza do odległej krainy. Sam, bo nie chciał narażać go na czyhające niebezpieczeństwa. Jak do tej pory nikt nie wrócił stamtąd żywy. Kot zamierzał znaleźć pradawną Księgę. Księgę zawierającą tajemną wiedzę, dzięki której można zmienić losy świata. Księgę, o której krążyły legendy. Księgę, która skrywała przepis na wieczną młodość. Przed wyjściem Kot przejrzał się w lustrze. Nie poznawał samego siebie. Chociaż buzowały w nim emocje, pozostawał spokojny. Wiedział, że męstwo i odwaga to klucz do sukcesu. Spakował najpotrzebniejsze rzeczy. Zawinął w materiał zapas pokarmu i broń, którą wystrugał ostrymi pazurami z zabawki. Przerzucił tobołek przez ramię i wyszedł na paluszkach, nie budząc przy tym Człowieka. Podróż Kota Księgi nie trwała długo. Gdy tylko znalazł się na klatce schodowej, usłyszał nieznany dźwięk. Spłoszył się i błyskawicznie wrócił do mieszkania. Przestraszony położył się przy Człowieku, który objął go przez sen. Kot westchnął głośno i pomyślał: – Jeszcze mi się uda!

POLACY czytamy książkę "Powrót do Jedwabnego" Premiera 25 listopada 2019. Książka zakazana przez Gminę Żydowską ... Kulminacyjna praca dziennikarza śledczego Wojciecha Sumlińskiego, majora ABW Tomasza Budzyńskiego i dr Ewy Kurek, opowiadająca prawdę uznaną za zbyt prawdziwą, by o niej opowiadać, której wpływ na rzeczywistość przekracza wyobrażenie wielu z nas. Ta książka podważa kłamstwa J. T. Grossa w książce "Sąsiedzi" „Można oszukiwać wszystkich jakiś czas, a niektórych cały czas, ale nie można oszukiwać wszystkich cały czas” - Abraham Lincoln.

Trudno jest ocenia noblistkę. Książka napisana tak, że czyta się ją niemalże jednym tchem. Wyobraźnia autorki, wątek i zakończenie ciekawe. Barwna opowieść. Warto przeczytać. Polecam

Znakomita książka. Moim zdaniem dużo ciekawsza i porywająca niż Bieguni. Co za wyobraźnia, co za język!!! Książka nie nadaje się do czytania, ją się pochłania. Polecam!

Fabuła prawie jak "Władca Pierścieni", Tyle że w bardziej realnym świecie. Wciąga - po rozpakowaniu przeczytałem od eski do deski za jednym posiedzeniem.