Podróż Cilki (okładka miękka)

Mam nadzieję, że powstaną kolejne książki o losach pozostałych bohaterów. Dawno nie przeczytałam tak dobrej książki, od której ciężko było się oderwać. Na przemian złość, radość i łzy wzruszenia poznając historię Cilki.

"Podróż Cilki" to opowieść o dziewczynie, która doświadczyła w życiu zbyt wiele zła. Godna podziwu jest jej postawa - nie złamała się nigdy, nawet w najgorszych chwilach. Miała w sobie wielką wolę życia i przetrwania. Należy jednak zaznaczyć, że nigdy nie walczyła o poprawę swojego losu. Jeśli kiedykolwiek poprosiła o przysługę, to nigdy dla siebie. Ratowała przyjaciół, pomagała innym kobietom w obozie przynosząc im dodatkowe porcje jedzenia. Była po prostu dobra. Muszę przyznać, że bardzo polubiłam Cilkę. Lubię takie postaci - twarde kobiety. Cilka była może nawet zbyt twarda. Żyła w czasach i warunkach, których my dziś nie jesteśmy sobie w stanie nawet wyobrazić. Nigdy nie narzekała na swój los, nigdy się nie poddała - zawsze z podniesioną głową przyjmowała razy, jakimi policzkowało ją życie. Podczas długiego pobytu na Syberii dziewczynie przytrafiło się także wiele dobrych, pozytywnych zdarzeń. Zawarła przyjaźnie na całe życie i znalazła wielką miłość. Jest jednak pewne ale, którego nie sposób pominąć. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że Cilka była jak przysłowiowy kot, który zawsze spada na cztery łapy. Nigdy o nic nie prosiła, a jednak udawało jej się dostać lepszą pracę, być lepiej traktowaną i nie doświadczać tak wielu cierpień co inni. Jej los, bynajmniej w Workutłagu, jawi się niemalże jako idylliczny obrazek. A przecież to obóz pracy na Syberii! Ciężkiej, tytanicznej pracy w nieludzkich warunkach - na ogromnym mrozie, w panujących niemal cały rok ciemnościach i ponurej aurze. Autorka zaznaczyła, że ta opowieść to w większości fikcja literacka i chyba można stwierdzić, że wyobraźnia poniosła ją nieco zbyt mocno. Dużym atutem powieści jest to, że opowiada ona o silnych, niezłomnych kobietach, które walczą o swoje życie, o to, aby opuścić obóz żywymi i móc powrócić do swojego życia, swoich rodzin i żyć. Nie tylko Cilka jest waleczna i zdeterminowana. Wszystkie kobiety, które poznajemy w tej opowieści, mają twarde charaktery, są może nawet twardsze od głównej bohaterki, ponieważ nie mają tak wielu przywilejów co ona. A mimo to nie poddają się i stawiają czoła wszystkiemu, co je spotyka. Jedną z ciekawszych postaci jest tutaj Józia, młodziutka dziewczyna, którą Cilka poznaje w wagonie którym jadą do obozu. Jest strasznie zagubiona i nie potrafi poradzić sobie z tym, że trafiła w tak nieludzkie miejsce. Cilka stara się wspierać ją na każdym kroku i być dla niej najlepszą przyjaciółką, jednak i to nie pozwala uniknąć konfliktów między kobietami. Ostatecznie jednak Józia, za sprawą tego co ją spotkało w obozie, otrząsa się i zaczyna inaczej patrzeć na życie. Myśląc o "Podróży Cilki" automatycznie nasuwa się porównanie jej do "Tatuażysty z Auschwitz". Po pierwsze chciałabym zauważyć, że nazwanie opowieści o Cilce kontynuacją Tatuażysty jest jednym wielkim nieporozumieniem. Sama dałam się złapać w tę pułapkę - sądziłam, że skoro to kontynuacja, to muszę przeczytać najpierw pierwszą powieść autorki. Nie, absolutnie nie. Słowo kontynuacja, zapisane przecież na samej okładce "Podróży Cilki" jest tutaj co najmniej niestosowne. To zwykły chwyt marketingowy i założę się, że osób, które pomyślało tak samo jak ja jest całe mnóstwo. To bynajmniej nie jest kontynuacja. Faktycznie, książka rozpoczyna się w momencie, w którym obóz w Auschwitz zostaje wyzwolony, ale po pierwsze - "Tatuażysta z Auschwitz" został definitywnie zakończony, poznaliśmy przecież dokładne losy Lalego aż do momentu jego śmierci, co samo w sobie już świadczy o tym, że ta historia nie może być kontynuowana. "Podróż Cilki" to zatem odrębna opowieść, którą bez problemu można przeczytać nie znając "Tatuażysty z Auschwitz". I jeśli mam być szczera, czytając ją czułam się nieco jakbym jadła odgrzewanego kotleta. Cilka ma bardzo wiele wspólnego z Lalem Sokołowem, więcej niż można by przypuszczać. Wykonuje rzecz jasna inną pracę, ale szczegóły takie jak mnóstwo szczęścia, trafienie na dobrych współpracowników, pakowanie się w kłopoty czy chęć pomagania innym są takie same. Po prostu Cilka jest damską wersją Lalego. O ile więc "Tatuażystę..." przeczytałam jednym tchem i bardzo spodobała mi się ta książka, o tyle "Podróż Cilki" mnie zmęczyła, bo pewne rzeczy stawały się przewidywalne. Niemniej jednak uważam, że "Podróż Cilki" to ciekawa, warta przeczytania powieść, która może się spodobać. Zalecałabym jedynie większą przerwę między lekturą "Tatuażysty" a "Cilki", bo czytając je jedna po drugiej, jak zrobiłam to ja, można poczuć znużenie i zniechęcenie powtarzalnością fabuły. Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi www.czytampierwszy.pl Pełna recenzja dostępna na blogu Małe i wielkie czytanie.

Przyznam szczerze, że trochę zgłupiałam. Książka jest fikcją literacką, jednak sama Cilka Klein, istniała naprawdę i dlatego myślę, że logiczniej byłoby wziąć także postać fikcyjną. Strasznie irytowała mnie nieprawdopodobna ilość szczęścia (o ile można o nim mówić w takim miejscu), jakie miała bohaterka. Pomijając tę kwestię, choć czuję lekki niedosyt, to książka jest bardzo wciągająca i mimo tematyki czytało mi się ją dobrze, skończyłam ją w kilka godzin. „Podróż Cilki” to powieść o wielkiej odwadze, gotowości do poświęceń, sile przyjaźni, cierpieniu, dehumanizacji i wielkim pragnieniu, by żyć. Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytam Pierwszy.

"Co z Cilką ?" - pytali czytelnicy, którzy skończyli powieść ,,Tatuażysta z Auschwitz". Heather Morris swoją poprzednią powieścią o Lale Sokołowie wywołała szum w świcie literatury. Powieść przez kilkadziesiąt tygodni nie schodziła z pierwszych miejsc na listach TOP, a to, jak autorka przedstawiła życie w obozie i koleje losu Sokołowa było szeroko komentowane nie tylko przez czytelników, ale znawców literatury i historyków. Mimo wszystko autorka zachęcona sukcesem swojej poprzedniej powieści postanowiła zafundować nam niejako jej kontynuację, która poświęcona jest postaci Cilki - dziewczynie, którą Lale uważał za najdzielniejszą osobę jaką spotkał. Nie będę Was oszukiwała - sama byłam zaintrygowana tą postacią. Cilka zaciekawiła mnie i chociaż autorka jej losy nakreśliła nam w Tatuażyście, to nadal zastanawiało mnie, co się stało z dziewczyną po wyzwoleniu obozu w Birkenau. Cóż, teraz poznałam odpowiedź ... Cilka w wieku szesnastu lat trafia do Auschwitz. Dziewczyna jest bardzo ładna, dzięki czemu szybko staje się kochanką wysoko postawionych niemieckich oficerów. Kiedy po trzech latach jej pobytu w obozie Armia Czerwona wyzwala obóz, dziewczyna zostaje uznana przez komunistyczne władze za kolaborantkę i skazana na piętnaście lat ciężkich robót na Syberii. Jednak to dopiero początek jej podróży, a przed nią długa droga do odzyskania wolności. Historia Cilki to kolejne ramy czasowe. Tam, gdzie kończył się ,,Tatuażysta z Auschwitz", tam właśnie zaczyna się ,,Podróż Cilki", która prowadzi nas z Polski aż na Syberię. Znamy świadectwo Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, który także, podobnie jak Cilka przebywał w łagrze. Historia Cilki może nie ma aż tak nacechowanego emocjonalizmem wydźwięku, bo w szkole o temacie łagrów wspomina się nieco rzadziej, niż o obozach zagłady w Auschwitz-Birkenau, czy na Majdanku, ale mimo wszystko nie należy zapominać, że coś takiego istniało. Lalemu, Gicie udało się wyswobodzić z obozu, jednak Cilka nie miała tyle szczęścia. Zamiast w końcu cieszyć się wolnością musiała po raz kolejny stawić czoła swojej niewoli. A los postawił przed nią kolejne osoby, które zmieniły jej życie. (...) ,,Podróż Cilki" to kontynuacja, która właściwie była oczywistym posunieciem biorąc pod uwagę pryzmat bestsellera, jakim stała się historia Lalego Sokołowa. I chociaż Cilka moim zdaniem jest bohaterką, która z całą pewnością zasłużyła na opowiedzenie jej historii, to niestety nie w taki sposób. Były w tej powieści momenty, które ,,łapały za serce", ale też i takie, podczas których nudziłam się. Sama Cilka również jest bohaterką, która, podobnie jak Lale nie jest kryształowa, ale czasy wojny są okrutne. Dlatego też nie powinniśmy jej oceniać. Zdaję sobie sprawę z tego, że co do tego kwestie mogą być podzielone. Jedni będą współczuć bohaterce, inni powiedzą, że należała jej się kara za to, co wydarzyło się w obozie Birkenau. Wbrew pozorom literatura obozowa wcale nie jest prosta do recenzowania. Można popaść w marazm, samo-wywyższenie. Jedno jest jednak pewne - Morris po raz kolejny pokazuje nam, jaką krzywdę może wyrządzić człowiek drugiemu człowiekowi. Dlatego też cieszmy się, że żyjemy w świecie pokoju i starajmy się nie oceniać drugiego człowieka, bo nie wiemy, co musiał przeżyć. Całą recenzję przeczytasz na blogu http://mojswiatliteratury.blogspot.com/2020/01/heather-morris-podroz-cilki-recenzja.html

„Podróż Cilki” stanowi rozwinięcie historii dziewczyny, którą poznać można było w poprzedniej książce Heather Morris. Dla tych, którzy nie czytali „Tatuażysty z Auschwitz” nie będzie to jednak stanowiło problemu, ponieważ jest to odrębna historia. Cilka przetrwała lata spędzone w Auschwitz dzięki swojej urodzie i sprytowi. Udało jej się dotrwać do czasu wyzwolenia, jednak pozostaje sama na świecie, ponieważ cała jej rodzina zginęła. Być może dlatego dziewczyna nie potrafi wykorzystać faktu, że jest wolna i uciec tak, jak zrobili to pozostali. Przez to władze komunistyczne zdążyły się nią zainteresować i oskarżyć o kolaborację, w ten sposób skazując ją na piętnaście lat w łagrze. Okazuje się, że tutaj także dziewczyna potrafi sobie poradzić stosując te same metody co wcześniej, jednak obawia się, że ktoś pozna jej wstydliwą przeszłość. Stara się odkupić swoje winy poprzez pomoc innym, jednak jej odwaga i hardy charakter niejednokrotnie wpędza ją w kłopoty. Czy Cilka zdoła przeżyć kolejne uwięzienie i lata ciężkiej pracy? *** Według mnie „Podróż Cilki” bardziej udała się autorce, może przez fakt, że już na wstępie zaznaczono, iż jest to fikcja literacka. Dzięki temu nie denerwowały mnie rozbieżności historyczne, jak to miało miejsce w czasie czytania „Tatuażysty z Auschwitz”. Poruszająca jest postać dziewczyny, która zamienia się w kobietę podczas pobytu w obozach pracy, a przez to styka się z najgorszą stroną ludzkiej natury. Podczas czytania towarzyszył mi niepokój, czy tajemnica Cilki zostanie odkryta, a jeżeli tak się stanie to jak zareagują więźniarki z nią osadzone. Uświadomiło mi to, jak łatwo jest osądzać innych ludzi, zwłaszcza w sytuacjach, z którymi sami nie mieliśmy styczności. Ta książka uświadomiła mi, że historię ludzi takich, jak Cilka powinniśmy pamiętać, jednak nie mamy praw ich osądzać, ponieważ nie potrafimy nawet sobie wyobrazić przez co przeszli, a co dopiero zrozumieć trudną sytuację, w jakiej się znaleźli. W obliczu nieuchronnej śmierci każdy z nas robiłby wszystko, aby uratować siebie. Główna bohaterka szybko przekonuje do siebie czytelnika, ponieważ pomimo swoich czynów jest jedynie młodą dziewczyną, która już zdążyła zaznać ogromnej starty i została postawiona przed najtrudniejszymi wyborami. Dodatkowo stara się odkupić swoje winy pomagając innym, a do tego jako jedyna nie boi się ryzykować własnego życia, aby uratować innych. Spotyka się jednak z brakiem zrozumienia i lękiem o to, co przyniesie jutro. Książka ciekawa, historia Cilki poruszająca, ale myślę, że autorka i tym razem mogła zrobić w tej książce coś więcej. Wciąż mam wrażenie, że obozy pracy są przez nią traktowane po macoszemu i nie potrafi uchwycić ich okrucieństwa. Te, które są przez nią przedstawione wyglądają, jak pewne czasowe utrudnienie życia, a nie ciągłe zagrożenie życia osób w nich osadzonych. Książkę odebrałam za punkty w serwisie czytampierwszy.

Cilke spotykamy w obozie Birkenau w styczniu 1945 kiedy obóz zostaje wyzwolony przez Sowietów. Niestety zostaje ona oskarżona o kolaboracje z nazistami i najpierw trafia do Więzienia Montelupich w Krakowie, a następnie zostaje skazana na 15 lat łagru. Na Syberię jadą bydlęcymi pociągami w spartańskich warunkach i z minimalnym pożywieniem. W trakcie podróży Cilka poznaje Józię, młodą dziewczynę, która jest bardzo zagubiona. Po dodarciu na miejsce są umieszczane w baraku. Na szczęście każda ma swoje łóżko i materac. Ich dzień to ciężka praca przy pożywieniu nie wystarczającym nawet dla dziecka. Do tego co kilka dni odwiedzają ich mężczyźni w wiadomym celu. Dla Józi jest to traumatyczne wydarzenie. Cilka przeszła to samo w Auschwitz i wie jak to wygląda. Pewnego dnia Józia zostaje popchnięta na piecyk i ciężko poparzona. Cilka udziela jej pierwszej pomocy i tak trafią do lazaretu, gdzie Cilka poznaje doktor Jelenę, która proponuje jej pracę. Na początku nie chce się zgodzić, bo nie chce opuszczać reszty, ale jednak podejmuję wyzwanie. Sprawdza się doskonale i wszyscy są z niej zadowoleni. Zresztą sama daje z siebie wszystko. Niestety wszystko się kończy gdy nieopatrznie pomaga jednemu choremu i jeden z lekarzy ją wygania. Tak trafia do ciemnicy, którą ledwie przeżywa. Na szczęście znów z pomocą przychodzi doktor Jelena i załatwia jej pracę na porodówce, gdzie niebawem trafia Józia i rodzi piękną córkę. Życie się dalej toczy Cilka nie raz w pada w melancholię i ma czarne myśli. Zresztą czemu się dziwić w takim miejscu. Mimo tego co ją spotkało nawiązuje znajomości i przyjaźnie. Często też wspomina te z poprzedniego obozy czyli Lalego i Gitę. Zawsze odnajduje siłę i wolę walki aby przetrwać kolejny dzień, tydzień, miesiąc, rok. W książce oprócz bieżących zdarzeń mamy kilka retrospekcji z tego co się działo z Cilką w obozie w Auschwitz co pozwala jeszcze bardziej ją zrozumieć. Do obozu trafia ona w 1942 roku w wieku 16 lat, więc jest jeszcze prawie dzieckiem, ale szybko przestaje nim być. Wykorzystywana przez nazistów stara się przeżyć. Książka bardzo mnie poruszyła ze względu na to ile bohaterka musiała mieć siły i woli przetrwania, żeby przeżyć nie jeden ale dwa obozy. Niejedna by się poddała i albo skończyła z sobą albo dała się zabić innym. Ciężko się czyta o tych wszystkich niegodziwościach jakie jeden człowiek może zgotować drugiemu. Książkę warto przeczytać bo opowiada o prawdziwej osobie. Wiadomo, że nie wszystkie fakty są prawdziwe ale ogólny zarys fabuły już tak. Na końcu autorka opisuje szczegóły. Serdecznie polecam. „Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy”

„Podróż Cilki” jest kontynuacją popularnego „Tatuażysty z Auschwitz” i podobnie jak on zbiera skrajne opinie. W tej powieści główną bohaterką jest Cilka, którą Lale Sokołow poznał w obozie. Według niego była ona najdzielniejszą osobą, jaką kiedykolwiek poznał. To jego wspomnienia o niej, natchnęły Heather Morris do napisania historii o tej dziewczynie. Ta książka nie jest oparta na faktach, a jedynie fikcja oparta na relacji Lalego, wspomnieniach innych osób, którzy ją znali oraz własnych badań autorki. To wszystko trzeba mieć na uwadze czytając tę książkę. Powieść rozpoczyna się w momencie wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau przez Armię Radziecką. Na ten moment czekała nie tylko Cilka, ale i tysiące innych więźniów tego obozu koncentracyjnego. Jednak to, co dla niektórych było końcem koszmaru, dla innych było początkiem czegoś równie okropnego. Tak było w przypadku Cilki, która po opuszczeniu obozu trafiła do więzienia i została posądzona o kolaborację i sypianie z wrogiem. Wyrok 15 lat w obozie pracy na Syberii jest kolejnym ciosem zadanym od losu. Jednak Cilka nie poddaje się i próbuje jakoś się odnaleźć w nowej, ale jakże podobnej, rzeczywistości. Od teraz mierzy się z trudnymi warunkami życia w niesprzyjającym klimacie, wyczerpującą pracą, ale też z wyrzutami sumienia i poczuciem winy. To ostatnie ma zasadniczy wpływ na jej osobę, bo Cilka cierpi z powodu tego, co robiła w Auschwitz-Birkenau, choć tak naprawdę po prostu walczyła tam o przetrwanie. Dziewczyna postanawia odkupić swoje winy i pomaga innym, jak tylko może. W łagrze pomoc nie jest czymś łatwym, ale Cilka ma dużo szczęścia i znajduje pracę, w której może to robić. Często wpada w tarapaty, podobnie jak miał w zwyczaju tatuażysta z Auschwitz, ale zawsze wychodzi z nich ochronną ręką. Ze szczęściem Cilki mam mały problem, bo aż nie chce mi się wierzyć, że jedna osoba mogłaby mieć aż tyle farta. To samo czułam czytając „Tatuażystę z Auschwitz”. Dużo osób zarzuca obu powieściom słabe rozeznanie w temacie i zbyt dużą lekkość i frywolność. Coś w tym jest, jednak dla mnie obie powieści okazały się dość ciekawe. Co prawda brakowało mi w nich większego rozwinięcia i dopracowania fabuły, ale ich autorka chyba taki ma właśnie styl pisania, który mi nie do końca się podoba. Trzeba też pamiętać, że „Tatuażysta z Auschwitz” był napisany jako scenariusz do filmu, a dopiero później stał się powieścią. Ogólnie książka okazała się być ciekawą powieścią z kilkoma wadami. Na pewno styl pisania autorki nie jest najmocniejszą stroną. Narracja w trzeciej osobie nie jest też moją ulubioną, jednak po kilkudziesięciu stronach przyzwyczaiłam się do niej. Biorąc pod uwagę zamysł autorki i chęć przybliżenia czytelnikom osoby Cilki, która w bardzo młodym wieku doświadczyła niewyobrażalnych i okrutnych przeżyć, książka jest w porządku. Ta historia ma pokazać, że pomimo zaznania wielu cierpień i niesprawiedliwości losu, można być osobą odważną i mieć nadzieję na lepsze jutro. Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Oto kolejna gratka dla fanów "tatuażysty w Auschwitz", z tą tylko różnicą, że o niebo lepsza. Poprzednia książka Heather Morris na powrót powołująca do życia historię Lale Sokołowa była dobrą powieścią. Ta jest zaś fenomenalnym dziełem, które nie zaskakuje wcale oryginalnością, stylem czy formą, a samą opowieścią o bohaterskiej postawie Cilki Klein. Młodej kobiety, która przez piekło życia przeszła dwukrotnie. W obozie zagłady przetrwała tylko dzięki temu, że była wykorzystywana seksualnie przez wysoko postawionych esesmanów. Robiła to, co konieczne, by przetrwać. W konsekwencji za to trafiła w kolejną niewolę na długie dziesięć lat, do najzimniejszego miejsca na ziemi na Syberii. Tam dokąd trafiła mając zaledwie osiemnaście lat niewiele osób nosiło to samo piętno co Ona. Niewielu zdawało sobie sprawę z tego, co może przynieść los i w jakiej postaci. Cilka śmierć widziała niemal w każdym geście, słowie, a nawet milczeniu. Doświadczenie wyniesione z Birkenau pozwoliło jej szybko zorientować się w panujących warunkach, zawalczyć o lepszą pozycję i kolejne przetrwanie. Dla Cilki życie wciąż było największą wartością. To ono mimo swego parszywego losu było dla niej siłą. I choć miejsce, do którego trafiła, ma nieco inne przeznaczenie niż obozy pod niemiecką okupacją, to jest to tak samo nieludzkie miejsce, jak i poprzednie, w którym paradoksalnie do głosu dochodzą te najbardziej ludzkie cechy — czego przykładem jest właśnie Cilka Klein. Trudne warunki życia, nieludzkie traktowanie, praca ponad siłę to jednak nic w porównaniu z ciążącym na młodej kobiecie poczuciu winy. Wciąż jednak walczy. To jej wewnętrzna siła nie pozwala jej się poddać i nowe uczucie, którego nie spodziewała się kiedykolwiek doznać. "Podróż Cilki" to historia, która onieśmiela. Obnaża jednocześnie ludzką bezmyślność i brak szacunku do życia. Bo czymże w porównaniu do problemów Cilkia są nasze codzienne sprawy ( a przynajmniej ich większość)? Auto w naprawie, plama na nowej sukience, rozbity kubek, rozmazany tusz pod okiem, ciche dni z małżonkiem, jedynka córki w dzienniczku, a nawet utrata pracy. Każdego dnia znajdujemy powody do narzekania zapominając o tym, co naprawdę istotne. Cilka z łatwością nam o tym przypomina i zawstydza jednocześnie. Tylko całkowity brak empatii może sprawić, że "Podróż Cilki" nie wywrze na czytelniku wrażenia. Nie wzruszy i nie potrząśnie nim. I choć są znacznie lepsze książki opiewające o losach ludzi zesłanych do łagrów to ta również zaskarbiła sobie moje względy. Heather Morris zaś udowodniła po raz kolejny, że najpiękniejsze historie pisze samo życie, nawet to pełne bólu, cierpienia i śmierci. "Podróż Cilki" to kwintesencja wszystkiego, co ludzkie, w każdym tego słowa znaczeniu. POLECAM!!!

„Podróż Cilki” Heather Morris to kontynuacja „Tatuażysty z Auschwitz”; książki, którą uważam za jedną z lepszych, jeśli chodzi o tematykę obozową, choć postawiono względem niej sporo zarzutów, jeśli chodzi o autentyczność. Ale czy mimo wszystko drugi tom był równie mocny? Mam ogromne zaufanie do Wydawnictwa Marginesy, dlatego nie miałam większych obaw. Wyznaczyłam spokojniejszy dzień i oddałam się nie tylko lekturze, ale i refleksjom. Cilka zostaje wyzwolona z piekła, ale tylko na chwilę, ponieważ jej decyzje okazują się mieć straszne konsekwencje. Rosjanie nie rozumieją postępowania ani tłumaczeń18-latki, dlatego zsyłają ją na Syberię. Danie i odebranie nadziei było dla młodziutkiej dziewczyny mocnym ciosem, ale los szykował dla niej coś znacznie gorszego. Książka ta to pomieszanie faktów z fikcją. Zarówno na szczeblu fabuły jak i bohaterów. Warto o tym wspomnieć! Z jednej strony książki tego typu działają na wyobraźnię, kreują jakiś obraz, ale czy to jest takie dobre? Posiadanie świadomości, że część to fikcja… ale właściwie która część? Jak uporządkować nabyte informacje, by obraz był jak najbardziej zbliżony do prawdy? Dlatego też bardziej skupiałam się na stronie emocjonalnej. Na strachu, lękach, woli walki. Myślę, że na tym skupić się najlepiej. Spróbować choć w ułamku przeżyć to, co przeżywali niegdyś więźniowie obozów. Ale najbardziej rzuca się w oczy kwestia dylematów. Cilka nieustannie zmuszana była do podejmowania trudnych decyzji – by jeden miał lepiej, drugi musiał mieć gorzej. Czy bylibyście w stanie wykrzesać z siebie siłę, by przetrwać, i jeszcze patrzeć w oczy tym, którym odebraliście szansę na przeżycie/pozwoliliście żyć w bólu? Czym się kierować w takich chwilach? Co zrobić, by sumienie pozwoliło jako tak funkcjonować? Czytałam, rozmyślałam i zastanawiałam się, jak odpowiedzieliby na to specjaliści od ludzkiej psychiki. W sytuacji zagrożenia życia człowiek jest w stanie robić różne rzeczy, ale jak to potem odbija się na jego potencjalnym, dalszym życiu? Oprócz historii głównej bohaterki, książka przybliża również życie jej współwięźniarek oraz funkcjonowanie obozu pracy przymusowej w ZSRR. Przedstawia głównie jego mroczną stronę, ale w każdej ciemności zawsze znajdzie się odrobina światła. I to właśnie ów światło dawało nadzieję. Pomagało się jednoczyć, ale i wychodzić z kłopotów… choć nie zawsze! To jednocześnie płaszczyzna, nad którą najwięcej się zastanawiałam – bo ile z tego, co przeczytałam jest prawdą, a ile fikcją. Na ile mogę wierzyć autorce? To wątpliwości zmniejszały nieco moje zadowolenie z lektury. Gdybym oceniała tę książkę jako czystą fikcję, od razu powiedziałabym, że zabrakło mi różnorodności. Bo tak naprawdę akcja zawęża się do dwóch miejsc, poza nielicznymi wstawkami przybliżającymi pobyt Cilki w Auschwitz-Birkenau. To wszystko. Jest zatem dość monotonnie. Ma się też wrażenie, że niewiele się zmienia. Że autorka w kółko opisuje to samo. Że utrzymuje ten sam poziom, który po jakimś czasie zmniejsza nico ciekawość. I tu znów pojawia się pytanie: ile w tym wszystkim prawdy? „Podróż Cilki” to książka, która zdaje się opowiadać w kółko o tym samym, z niewielkimi zmianami. Brak w niej świeżych wątków, ale jednocześnie należy pamiętać, iż autorka nie miała zbyt wielkiego pola do popisu. Mimo ciężkiej tematyki, czyta się stosunkowo szybko. Mam jednak nieco żalu do autorki, że nie poruszyła kilku wątków. Skoro część sobie dopowiedziała, mogła niektóre wątki pociągnąć. Uczynić całość nieco ciekawszą i barwniejszą. To trochę tak, jak gdyby jechać samochodem. Owszem, cel jest ważny, ale warto czasem stanąć na poboczu, by lepiej przyjrzeć się niektórym rzeczom. Tu było podobnie. Niektóre wątki jakby mignęły za oknem. A szkoda.

Gdy na ryku wydawniczym pojawiła się książka pt. ,,Podróż Cilki'' byłam zaskoczona. Nawet przez chwilę nie przeszło mi przez myśl, że autorka ma w planach kontynuację przygód jakiejkolwiek postaci ze swojej pierwszej książki. A tu proszę niespodzianka. Cieszę się, że wybór padł na Cilkę, bo jest to jedna z niewielu postaci z ,,Tatuażysty z Aschwitz'', której losów byłam ciekawa. Cilka trafiła do Auschwitz w wieku 16 lat. Jako młoda, ładna dziewczyna nie miała w obozie łatwego życia. Kiedy po trzech latach Armia Czerwona wyzwala obóz Cilka wierzy, że w końcu odzyska wolność. Niestety, zostaje ona oskarżona o zdradę i skazana na 15 lat łagru w Workucie. Długa i bolesna podróż kobiety rozpoczyna się na nowo... Jeżeli chodzi o tematykę obozową, staram się ją sobie dawkować, co powoduje, że umiejętnie dobieram sobie lektury w tym zakresie. Jest to jeden z niewielu gatunków, w którym pod uwagę nie biorę oceny innych czytelników. Każdy ma inną wrażliwość i niejednokrotnie to ona decyduje o wydaniu opinii. Wydaje mi się, że wiedza historyczna jest brana jako druga pod uwagę. Mogę się mylić, ale takie wnioski wyciągnęłam analizując przeróżne recenzje. Jeżeli chodzi o moją ocenę tej konkretnej historii, muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczona. W porównaniu do pierwszej książki autorki, tę czytało mi się o niebo lepiej. Miałam wrażenie, że autorka skupiając się na przeżyciach jednej bohaterki stworzyła pełną historię, którą zdecydowanie łatwiej było przyswoić. Ode mnie 9/10. ,,Żyj dalej. Budź się każdego ranka i oddychaj'' ,,Teraz czas na życie Cilko - kontynuuje Alexander. Bez strachu, pełne cudu i miłości. Czy to poezja - pyta go uśmiechając się przez łzy. To jest początek poezji''. Książkę zrecenzowałam dzięki portalowi czytampierwszy.pl