Pocieszki (okładka twarda)

Strasznie długo czekałam na kolejną książkę Grocholi. Całe szczęście jest! "Za pieniądze można mieć budynek, ale nie dom. Za pieniądze można mieć zegarek, ale nie czas. Za pieniądze można mieć seks, ale nie miłość. Za pieniądze można mieć lekarstwa, ale nie zdrowie. Za pieniądze można mieć stanowisko, ale nie poważanie. Za pieniądze można mieć pościel, ale nie sen... Za pieniądze można mieć, ale nie można być..." "Pocieszki" to przede wszystkim śliczna pozycja. Soczysty zielony kolor w połączeniu z żółtą wyrazistą ilustracją, przyciągają oko.  Ilustracje umieszczone na początku każdej opowieści są równie piękne. Natomiast to, co kryje się w środku dodaje otuchy, bawi, cieszy, uczy. Strasznie długo czekałam na kolejną książkę Grocholi. Całe szczęście jest! "Za pieniądze można mieć budynek, ale nie dom. Za pieniądze można mieć zegarek, ale nie czas. Za pieniądze można mieć seks, ale nie miłość. Za pieniądze można mieć lekarstwa, ale nie zdrowie. Za pieniądze można mieć stanowisko, ale nie poważanie. Za pieniądze można mieć pościel, ale nie sen... Za pieniądze można mieć, ale nie można być..." "Pocieszki" to przede wszystkim śliczna pozycja. Soczysty zielony kolor w połączeniu z żółtą wyrazistą ilustracją, przyciągają oko.  Ilustracje umieszczone na początku każdej opowieści są równie piękne. Natomiast to, co kryje się w środku dodaje otuchy, bawi, cieszy, uczy. Strasznie długo czekałam na kolejną książkę Grocholi. Całe szczęście jest! "Za pieniądze można mieć budynek, ale nie dom. Za pieniądze można mieć zegarek, ale nie czas. Za pieniądze można mieć seks, ale nie miłość. Za pieniądze można mieć lekarstwa, ale nie zdrowie. Za pieniądze można mieć stanowisko, ale nie poważanie. Za pieniądze można mieć pościel, ale nie sen... Za pieniądze można mieć, ale nie można być..." "Pocieszki" to przede wszystkim śliczna pozycja. Soczysty zielony kolor w połączeniu z żółtą wyrazistą ilustracją, przyciągają oko.  Ilustracje umieszczone na początku każdej opowieści są równie piękne. Natomiast to, co kryje się w środku dodaje otuchy, bawi, cieszy, uczy. Co bardzo interesujące - wszystkie opisane przez autorkę historie wydarzyły się na prawdę! Zbiór kilkudziesięciu krótkich opowiadań sprawia, że dzień, w którym się je czyta staje się lepszy, weselszy, ubrany w uśmiech. Niektóre są poważne i stymulują duszę do troszkę poważniejszych przemyśleń, inne sprawiają, że nie możemy przestać się uśmiechać. "Bo tylko od nas zależy, czy świat wokół nas będzie lepszy. A będzie tylko i wyłącznie wtedy, kiedy my będziemy lepsi." Jak dla mnie totalna bomba! Można się było spodziewać, że Grochola nie zawiedzie pomysłem na fabułę, swoim lekkim i unikatowym piórem oraz tym, co podziwiam w tej autorce najbardziej - podejścia do świata i życia z przymrożeniem oka i uśmiechem. Okazuje się, że z każdego przeżytego dnia - nawet tego nie całkiem udanego - można wynieść radość, choćby malutką i naukę, która zostanie z nami na resztę życia. Bardzo cieszę się, że sięgnęłam po "Pocieszki" właśnie teraz, kiedy moje życie nabiera tempa i zmienia się z każdym dniem. Zmiany powodują niekiedy, że stajemy się na chwilę zagubieni i dopadają nas wątpliwości. Moje dzięki Grocholi zostały rozwiane i teraz patrzę w przyszłość bardziej optymistycznie. "Nigdy nie wiemy, co się wydarzy i co nam przyniesie życie. Jutro jest zawsze niewiadome. Dzisiaj jest happy end." "Pocieszki" wylądowały na regale oboj innych książek Pani Katarzyny, a ja już dzisiaj wiem, że jeszcze kiedyś po nie sięgnę. Rozczuliły mnie i dodały nadziei. Do takich pozycji warto wracać, choćby za rok lub dwa. "Nie mam złudzeń - wiem, że nie wszyscy tak jak ja wierzą w anioły. Ale wierzę w głęboką potrzebę człowieka, żeby być dobrym. Czasami skutecznie ukrytą przed innymi. Więc tym wszystkim, którzy nie wierzą w anioły, proponuję, żeby stali się takimi aniołami dla kogoś, kto ich potrzebuje." Polecam, Kochani! Uśmiechnijcie się przy "Pocieszkach". ksiazkowepasje.pl

„Pocieszki” Katarzyny Grocholi to krótkie teksty, łączące cechy felietonu i literatury pięknej. Naprawdę poprawiają humor i nastawienie do świata, o czym miałam okazję przekonać się na własnej skórze. Dlatego polecam z czystym sumieniem. Twórczość pani Grocholi towarzyszy mi od wielu lat, od jej pierwszej powieści. Często sięgałam po jej prozę i publicystykę, chociaż nie ukrywam, że nie zawsze byłam usatysfakcjonowana. Uwielbiam jednak poczucie humoru tej autorki, jej pozytywny stosunek do świata i ludzi, optymizm, który wcale nie jest niepoprawny. „Pocieszki” są zbiorem krótkich utworów, jak zapewnia autorka, zainspirowanych autentycznymi wydarzeniami, a nawet będącymi w całości prawdziwymi relacjami. O czym tym razem pisze Katarzyna Grochola? Można powiedzieć, że o tym, co zawsze – o życiu, miłości, przyjaźni (zwłaszcza tej babskiej), o rozczarowaniach, ale i nadziejach, o życiowych dramatach i sposobach radzenia sobie z przeciwnościami losu, o ludzkiej dobroci, która wcale nie musi być utożsamiana z naiwnością, o pięknie i brzydocie... Oj, można by wymieniać i wymieniać! W tych różnorodnych historiach pojawiają się różne postacie. To ludzie młodzi i doświadczeni, a nawet starzy, zdrowi i chorzy, a także ci, których już nie ma wśród nas, bo na przykład przegrali walkę z rakiem, jak przyjaciółka autorki. To kobiety i mężczyźni, dziewczyny i chłopcy, matki, ojcowie, córki, synowie, małżonkowie, kochankowie... W tej niesamowitej galerii każdy znajdzie coś dla siebie. Co łączy tak różne tematycznie teksty? Na pewno umiejętność szukania w życiu jasnych stron. Niezwykłe jest to, że ten optymizm się udziela czytelnikowi. Wiem, bo przetestowałam na własnej skórze:). Katarzyna Grochola pisze prosto, ale z literackim zacięciem, świetnie posługuje się poczuciem humoru, czasem nawet sięga po groteskę (jak w przypadku kobiety noszącej przy sobie żelazko, a wszystko to po to, by mieć pewność, że nie zostało włączone w domu). Opowieści z tego cyklu można czytać po kolei i wyrywkowo. Do wielu chce się wracać i robi się to zaraz po odłożeniu książki na półkę. I to chyba najlepsza rekomendacja. BEATA IGIELSKA

Historie prawdziwe, ludzie naprawdę napotkani. Wymienieni z imienia czy skrywani pod pseudonimem, bogaci i biedni, smutni i szczęśliwi, ci, którzy potrafią z życiowych doświadczeń wyciągnąć jakieś wnioski. Opowieści ociekające radością, ale i bólem, przynoszące uśmiech i niejedną refleksję. Za każdym razem zgrabnie zakończone kilkoma słowami podsumowania, jakąś ideą, która stanowi dowód na to, że z każdej sytuacji da się wyciągnąć jakieś wnioski. Tym razem Katarzyna Grochola nie buduje wymyślnej akcji. Nie tworzy konkretnych bohaterów, a otwiera bramy do własnego umysłu, do zdarzeń przeżytych przez nią samą czy otaczających ją ludzi. O aspektach ważnych i o niczym, z szerokim zakresem zagadnień, które nie są rozwlekane. Każdej pocieszce autorka przeznacza kilka stron, nie więcej. Do przeczytania w dowolnej kolejności, w dowolnym czasie – w zależności od potrzeby ducha i poziomu zainteresowania. Nie radzę nastawiać się na bardzo głębokie, pouczające opowieści, bo nie taki jest zamysł powstania tej książki. „Bo my najbardziej lubimy się łączyć przeciw. Nigdy – za. Po pijaku tylko nam wszystko jedno…” Przyjaźń, choroba, brak weny, ludzka życzliwość czy świerszcze pomylone z …. zepsutym piecem. Da się? Da. Przecież także Grocholi mogą przydarzyć się zabawne wpadki. Mówiąc szczerze, zdecydowanie wolę dłuższe powieści aniżeli felietony czy historyjki i nie dotyczy to twórczości wyłącznie tej autorki, ale moich ogólnych preferencji. „Pocieszki” faktycznie cieszą, w szczególności kiedy sięga się po nie od czasu do czasu, oczekując chwilowego relaksu – bo na wciągnięcie się w lekturę przy okazji takiej literackiej formy raczej nie ma co liczyć. Nie zachęcam jakoś szczególnie, ale też nie odradzam. Książka ma swoje zalety, ale ja wciąż mam nadzieję, że przeczytam jeszcze kiedyś taką powieść Katarzyny Grocholi, jak za starych, dobrych lat. https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/10/pocieszki-katarzyna-grochola-zbior.html#more

"Pocieszki" autentycznie pocieszają. Te krótkie teksty z pogranicza felietonu i beletrystyki sprawiają, że pozytywniej patrzymy na świat oraz innych ludzi. Najnowsza książka Katarzyny Grocholi wzrusza, rozczula, skłania do refleksji i bawi do łez. Czytając ją otulamy się pozytywną energią. Myślę, że to idealna lektura na długie, jesienne i bardzo nostalgiczne wieczory. Z nią zdecydowanie łatwiej jest przetrwać listopad. Polecam serdecznie. Dla mnie lektura tej książki to było fantastyczne spa dla duszy. Jeśli ktoś zakochał się kiedyś w "Nigdy w życiu", zakocha się również w "Pocieszkach" :-) Podobny sposób patrzenia na świat i podobne poczcie humoru sprawiają, że do tej książki chce się wracać. Opisane w niej historie przedstawiają różne osoby i różne sytuacje, jednak wszystkie w dyskretny sposób przypominają nam, co jest w życiu najważniejsze. Każda z osobna i wszystkie naraz skłaniają nas do refleksji i sprawiają, że na moment potrafimy się zatrzymać, podumać i dostrzec, że mimo przeciwności losu świat jest jednak piękny, a ludzie dobrzy. "Na słońce i na deszcz. Na radość i na smutek. Na co dzień. Na co tydzień. Do czytania w kółko. Po cichu i na głos. Przyjaciołom i nieznajomym. Dowcipne, mądre, przynoszące otuchę - po prostu pocieszki." :-) https://mufloneks.blogspot.com/2018/11/pocieszki.html#more

„Pocieszki” Katarzyny Grocholi to zbiór krótkich opowiadań. Historie z życia wzięte. Napisane z humorem. Czyta się lekko szeroko uśmiechając. Opowiastki są zabawne, spostrzegawcze. Niejednokrotnie możemy w nich odnaleźć samego siebie. Okazuje się, że nie tylko ktoś znalazł się w takiej czy innej sytuacji. Pewnie wielu z nas ma w domu np. górę „przydaśków” z którymi ciężko mu się rozstać. „Pocieszki” Katarzyny Grocholi są idealną lekturą na jesień, na chandrę gdy za oknem coraz szybciej robi się ciemno. Na długie ponure jesienne wieczory, kiedy nic się człowiekowi nie chce. Najchętniej zaszyłby się pod kocem z kubkiem gorącej herbaty i książką, która rozwesela. Nic prostszego. Wystarczy sięgnąć po „Pocieszki” Katarzyny Grocholi. Zapewniam, że rozbawią, poruszą i wzruszą. GORĄCO POLECAM!

Pocieszające historie, które przypominają i utwierdzają, że w głębi serca i duszy wszyscy pragniemy tego samego i jesteśmy do siebie podobni. Książka napisana prostym ale błyskotliwym językiem, małymi rozdziałami przypominającymi alegorie czy przypowieści pełne metafor. Do cowieczornego czytania do poduszki, podsumowującego miniony, być może trudny dzień. Polecam

Historie ludzi, bogatych i biednych, szczęśliwych i smutnych. Historie przynoszące uśmiech i niejedną refleksję. Historie zakończone kilkoma słowami podsumowania, jakąś ideą, która stanowi dowód na to, że z każdej sytuacji da się wyciągnąć jakieś wnioski. Każdej pocieszce autorka przeznacza kilka stron, nie więcej. Warto kupić !!!!

Z przykrością stwierdzam, że chociaż bardzo lubię czytać książki Pani Grocholi, to tym razem czuję się zawiedziona. Autorka głównie pisze o tym, że nie wie o czym pisać i jak bardzo nie chce jej się pisać. Dziękuję za szczerość, ale niewiele to wniosło do mojego życia.

Książkę polecam za jej lekkość wyrazu,krótkie historie ,ktore sie szybko czyta.W sam.raz na takie dlugie zimowe wieczory do filiżanki kawy lub herbaty.Ta książka świetnie nadaje się do oderwania od szarej rzeczywistości.

Świetne, króciutkie opowiadania napisane z chumorem. Znakomite na wakcyjne, weekendowe lub wieczorne czytadełko. Znakomicie się to czyta. Takie właśnie "Pocieszki" na zakończenie ciężkiego dnia lub dla odpoczynku.