Płonące ziemie. Wojny wikingów. Tom 5 (okładka twarda)

Wojny Wikingów B. Cornwella ma swoje lepsze i gorsze momenty. Jednak kończyłem czytanie 12 tomu z żalem, że to już koniec. Nie natrafiłem bowiem dotąd na lepiej sfabularyzowaną historię Anglii w epoce, gdy kształtowała się jej tożsamość. B. Cornwell doskonale oddał ducha epoki, a jego sceny batalistyczne wbijają w fotel. Dzieje Uthreda z Babbenburga poznajemy od trudnego dzieciństwa, gdy jego ojciec ginie, a on sam trafia w niewolę u jarla Ragnara. Autor opowiada o dorastaniu Uthreda w gronie duńskich wojowników, którzy z czasem stają się jego rodziną, o służbie u saskiego króla Alfreda i jego syna Edwarda, służbie która niesie z sobą wiele wyrzeczeń, zmusza do kompromisów, pośród których bohater znajduje ścieżki losu za sprawą serca i rozumu. Przeznaczenie jest wszystkim - mawia i podejmuje niezłomnie wyzwania jakie stawia mu życie i przeciwnicy. Fabuła zręcznie wpleciona jest w udokumentowaną historię, a postaci fikcyjne mieszają się z autentycznymi wypełniając luki z kronik. Powieść zachwyca kolorytem opisów, różnorodnością postaw i charakterów, konsekwencją bohaterów, ale jest w tej prozie wiele momentów zaskakujących. Znajdziecie tu miłość i krew, przyjaźń i zdradę, okrucieństwo i łaskę, walkę o ziemie i wpływy, zderzenie kultur i wiar - Thor i Wodan w myślach i na tarczach swych wyznawców stają przeciw wojownikom i kapłanom Chrystusa. Gorąco polecam!

Autor Corwell Bernard fantastyczny jeśli chodzi o podejście do historii i opisy batalistyczne, Warto kupić także "Azincourt" i "Waterloo"

Świetny cykl powieści B Cornwella - gorąco polecam

Następny bardzo dobry tom , polecam

Uhtred przybywa do klasztoru, w którym odnajduje księgi z opisem bitwy pod Fearnhamme. Okazuje się, że nie ma w nich nawet wspomnianego jego imienia. Oburzony tym niedopatrzeniem Sas postanawia opowiedzieć swe losy z tamtego okresu... Uhtred nadal służy Alfredowi i na polecenie władcy Wessexu udaje się do jarla Haestena, by żądać opuszczenia królestwa Sasów Zachodnich.W tym czasie na horyzoncie pojawia się jednak nowy przeciwnik - Harald Krwawowłosy, dumnie kroczący obok swej zabójczo pięknej i niebezpiecznej wybranki imieniem Skade. Uhtred, zmęczony dyplomacją i brakiem bitew popada w coraz większe rozgoryczenie. Nie zdaje sobie sprawy, co może się stać, gdy tylko ścieżki jego i Skade się przetną... Nie będę ukrywać, że akurat z tym tomem miałam pewien problem. Po pierwsze, czytałam go na raty, a zaczęłam zaraz po skończeniu Pieśni miecza. Niestety, miałam wrażenie, że dość specyficzny styl Cornwella mi się przejadł, a ja wyszłam z założenia, że Uhtred i jego przygody nie mogą mi zagwarantować już niczego nowego. Szczęśliwie po odłożeniu książki na jakiś czas, moje zainteresowanie losami dzielnego wojownika ożyło, a ja ruszyłam wraz z nim w dalsze przygody. Autor ukazuje Uhtreda jako doskonałego wojownika i stratega, a tej ostatniej odsłony jeszcze nie znaliśmy. Należy jednak pokreślić, że stosowane rozwiązania wynikające z pewnych obserwacji nigdy nie są dokładnie objaśniane. Sas traktuje je jako coś naturalnego, nie próbuje na siłę wyjaśnić słuchaczowi, skąd wiedział, gdzie uderzy wróg. Jego taktyka opiera się bowiem na wielu latach doświadczenia oraz nieuniknionym przeznaczeniu. Pokazano tu również, że mimo umiejętnego posługiwania się słowem przy wyciąganiu informacji lub graniu na emocjach innych ludzi, Uhtred nigdy nie będzie dobrym dyplomatą. Jego losem jest wojna oraz pojenie swojego miecza krwią wrogów. Rozpoczynając lekturę, od razu uzyskujemy przypomnienie, że główny bohater jest już dorosły i odpowiedzialny. Nadal dąży do odzyskania rodzinnej twierdzy, a przygotowania do wojennych poczynań kierowanych przeciwko wujowi zajmują mu dość dużo czasu w tym tomie. Czytelnik dostaje także wgląd w wierność i lojalność Uhtreda. Rodzina jest dla niego najważniejsza i nie w głowie mu przelotne romanse lub kuszące oferty, gdy w domu czeka na niego ukochana połowica z pociechami. Bardzo mocno zarysowaną postacią jest tu oczywiście Skade - plotąca intrygi kobieta, na którą aż strach spojrzeć. Nie jest to jednak silna bohaterka, jakie zwykłam doceniać. W niektórych momentach jej zachowanie odrzucało mnie lub zniesmaczało. Rozumiem, że nie miała ona łatwego życia, a kobieta-wojownik powinna działać właśnie tak, szybko i efektownie, ale z czasem to okrucieństwo mi się przejadło. Dla książek Bernarda Cornwella bardzo charakterystyczne są podniosłe i majestatyczne sceny bitewne oraz dokładnie opisane pojedynki. Sam autor jest uważany za jednego z najlepszych pisarzy, jeśli chodzi o batalistykę. W Płonących ziemiach przez większą część książki brakowało mi owej doniosłości, która powinna towarzyszyć kluczowym walkom. To, do czego przyzwyczaił nas autor chwilowo gdzieś znika, ustępując miejsca rozterkom moralnym głównego bohatera. Tym razem ich przedmiotem nie jest już religia czy zabijanie, ale dotrzymywanie złożonych dawno ślubów. W ich wypełnianiu kieruje się jednak podpowiedziami serca oraz uczuciami. Właśnie z tego powodu postanawia pomóc ukochanej przyjaciółce, Aethelflaed, z którą z czasem łączy go relacja, na rozwój której czekam niecierpliwie. Zauważyłam także, że autor stara się nie rozwlekać pewnych wątków i rozkłada je na maksymalnie 2-3 tomy, aby czytelnik się nie pogubił. W tym celu Uhtred-narrator przypomina nam również o istotniejszych sprawach lub zwraca na coś uwagę, jakby stawiał przy tym niewidzialny wykrzyknik, krzycząc "uwaga!". Ten sam gawędziarz popada momentami w melancholię i zadumę, wspominając dawne dzieje i bitwy. To były czasy - chciałoby się rzec. Czasy, które już minęły... W powieści zachowano dotychczasowy styl i słownictwo oraz bardzo płynne przejścia czasowe. Nic z wyżej wymienionych elementów się nie zmieniło, więc dla fanów książek utrzymanych w konwencji gawędy jest to niewątpliwie pozycja idealna. Co więcej, zauważyłam dwuznaczność pewnych słów - czasem stanowią one najgorszą obelgę, motywującą do walki, a innym razem opisują przyjaciela, wyjaśniając jego pochodzenie. Bardzo ciekawy zabieg, ponieważ Uhtred bardzo dobrze zaznacza negatywne lub neutralne zabarwienie tych wyrazów, co pokazuje jakiś rodzaj finezji w prostocie wypowiedzi bohatera. Kolejna książka - kolejny element grafiki tworzonej przez grzbiety. No, będzie to wyglądać spektakularnie, nie ma co. Zauważyłam jednak kilka literówek, które umknęły uwadze korekty, ale w stosunku do ilości tekstu (blisko 600 stron!) nie było ich wiele. Piąty tom to jeden z grubszych, ale niewątpliwie nie mój ulubiony. Po opisie bitwy pod Fearnhamme na pewno spodziewałam się czegoś więcej, ale oby był to tylko chwilowy kryzys.

„Płonące ziemie” – piąta już część kolejnego monumentalnego (i wciąż nieskończonego!) cyklu historycznego Bernarda Cornwella, „Wojny Wikingów”, to istny czas pożogi. Uhtred z Bebbanburga jest już mężczyzną w kwiecie wieku, Zbliża się bowiem powoli do wieku lat czterdziestu. A w zasadzie jest dość – jak na owe czasy – człowiekiem dojrzałym. Ale nadal mężnie dzierży miecz w dłoni i nie stroni od pól bitewnych. Do tego ma świadomość bycia dobry strategiem i dowódcą, co jest na wagę złota i dla jego seniorów, i dla niego samego. Tacy ludzie bowiem, jakie czasy. A wieki średnie na ziemiach brytyjskich to czas żelaza i ognia. Rok 892 to okres, gdy u wybrzeży Wessexu ląduje osiemdziesiąt okrętów jarla Haestena, zaś Kent pustoszony jest przez kilka tysięcy wikingów pod wodzą okrutnego Haralda Krwawowłosego. A ponieważ król Alfred, dotychczas dający sobie radę z obroną ziem swego państwa przed najeźdźcami, podupada na zdrowiu coraz to bardziej, a następca jego, niedoświadczony młodzian, nie rokuje najlepiej – na arenę znów wkracza Sas i Duńczyk w jednym, czyli Uhtred Ragnarsson. Wojownik, który jest obecnie dowódcą londyńskiej załogi, rwie się do walki z Haestenem. Alfred ma jednak inne zupełnie plany. Najpierw wydaje wasalowi rozkaz, by ten ułożył się z wrogiem, następnie poleca mu wyruszyć do Aescengum, gdzie planuje rozerwać armię Krwawowłosego na strzępy. I ten drugi rozkaz będzie dla Uhtreda bardzo brzemienny w skutki, bo doprowadzi do spotkania z jedną z najniebezpieczniejszych postaci serii – Skade. Piękną, inteligentną i śmiertelnie groźną wieszczką i zarazem kochanką Haralda. Kiedy nasz ulubiony Wiking postanawia uwięzić widzącą, bo zakłada, że w ten sposób będzie miał w ręku przeciwnika – nie spodziewa się zupełnie, co z tego dla niego samego wyniknie… Mimo dobrej passy, która w końcu zdaje się sprzyjać Ragnarssonowi, i królewskiej wdzięczności, pojawiają się kolejne kłopoty. Dwór królewski zaczyna być gniazdem żmij, które nie kryją się już z zawiścią wobec królewskiego wasala, który tak często pomaga Alfredowi i… nadal żyje. Nadchodzi czas wyboru – czy nadal wiernie służyć i przestrzegać danego królowi słowa, czy jednak w końcu zacząć realizować plany, będące dotąd jedynie mglistymi marzeniami, dotyczące odzyskania ojcowizny. Bo leżący na dalekiej północy Brytanii Bebbanburg nie poddał się wojennej zawierusze i wciąż istnieje. Niemal 600 stron skupia się co prawda na jednym fakcie historycznym, ale jednocześnie Cornwell bardzo ciekawie i drobiazgowo wręcz przedstawia na przykład kwestie małżeństw w czasach średniowiecznych najazdów wikingów na ziemie angielskie. Małżeństw tak szczęśliwych, jak i tych mniej dobranych. Łączących ludzi z jednej klasy społecznej oraz takich, którzy wżeniali się w rodziny tak powyżej, jak i poniżej swojego stanu. Tych, którzy dostawali wiana i tych, na które ich stać nie było. Czy też małżeństwa… księży. O tym, jak żony traktowały mężów, mężowie żony a rodzice dzieci można pięknie wyczytać pomiędzy wersami pełnymi szczęku oręża, gorąca płomieni czy knowań możnowładców. Niezwykle ciekawy aspekt, bo będący doskonałą ilustracją stosunków społecznych, gospodarczych, religijnych oraz czasów, w jakich przyszło żyć ludziom w wiekach średnich. I co z tym wszystkim miała wspólnego (jeśli w ogóle!) miłość?... Do tego autor porusza inny bardzo ważny aspekt, także związany z historią. Chodzi mianowicie o kronikarzy, którzy… niekoniecznie zapisywali to, co prawdziwe. Byli bowiem… tylko ludźmi. I to na polecenie innych ludzi prowadzili zapiski. Mogło się więc zdarzyć (i bywało tak nad wyraz często), że faktyczni bohaterowie historyczni byli nieco (lub bardzo) pomijani, a ich miejsce zajmowali opiewani tak w kronikach, jak i w pieśniach bohaterowie, będący wybrańcami. Nie tylko kronikarzy. To jak z historią – piszą ją zwycięzcy. I zwycięzcy (zwłaszcza pochodzący z zamożnych czy wpływowych rodów) byli też utrwalani na kartach ksiąg. A propos bohaterów – z jednej strony postać niezwykłej pod każdym względem wiedźmy Skade wnosi bardzo ożywczy powiew do powieści, z drugiej – nasz protagonista wydaje się być jakby zmęczony, bo zbyt łatwo daje sobą manipulować. A nie jest już w końcu nieopierzonym, narwanym i nie mającym wiedzy o ludziach czy polityce młodzieńcem. Do tego nadal nad wyraz wyraźny konflikt obu wiar, walka o ziemię, która tak naprawdę jest przecież niczym innym jak walką o przetrwanie oraz szybkie życie w czasach, w których umierało się zbyt szybko – czy to w krótkich czasach pokoju (kobiety w połogu, a wszyscy od zbyt wielu chorób czy nawet zwykłych złamań kości), czy podczas działań wojennych, podczas których nie oszczędzano ani żołnierzy, ani cywilów, ani kapłanów. Kolejna odsłona arcyciekawego cyklu pióra mistrza opowieści nie rozczarowuje. Pochłania za to czytelnika od razu i bez reszty. A szkic popularnonaukowy „Początki Anglii. Narodziny historii” jest wyjątkowo smakowity dodatek.

Anglosaska ziemia zapłonęła od iskier krzesanych przez krzyżowane miecze. Można się nauczyć żyć w morzu ognia lub zginąć. Nikt nie jest bezpieczny, wróg może uderzyć z każdej strony i o dowolnej porze. Ale czy po tak długim czasie kogokolwiek to szokuje? Podejrzewam, że społeczeństwo stać było jedynie na milczącą akceptację, przeplataną modlitwami do bóstw. Bo co biedni szaraczkowie mogą zrobić wobec kapryśnej armii? Duńczycy pod wodzą jarlów Haestena i Haralda zalewają królestwo Alfreda niczym natrętna szarańcza. Do Wessexu od strony morza nadciągnęło kilkadziesiąt okrętów, a kilkutysięczna armia ani myśli opuszczać Kentu. Uhtred, odpowiedzialny za obronę Londynu, oczywiście chce złapać za miecz i za jego pomocą wbić najeźdźcy rozum do głowy. Niestety, wierzący w moc słowa król Alfred, nakazuje wypracować porozumienie z jednym z jarlów – Haestenem. Przeklinający w duchu Uhtred, przystaje na połowiczne rozwiązanie i po zakończonych negocjacjach, wyrusza do Aescengum, by w końcu dać upust żądzy mordu i stanąć naprzeciw Haralda Krwawowłosego. Podczas tej wyprawy, po raz kolejny piękna kobieta, ściągnie nieszczęście na głowę głównego bohatera. Użyje do tego broni i oddziału wojów – jak to potrafi niebezpieczna Dunka… Wracając natomiast do pierwszoplanowej postaci. Podczas czytania, nie mogłam pozbyć się z głowy kwestii posłuszeństwa Uhtreda wobec króla Alfreda. Wojownik mimo widocznej niechęci i oporu, jaki wywołują w nim królewskie rozkazy, nadal pozostaje wierny danemu słowu. Czy to tylko honor? Czy chęć bycia człowiekiem, na którym można polegać? Niesamowite, jak bardzo można było zawierzyć temu człowiekowi – jest w stanie dotrzymać przysięgi nawet kosztem swojego życia czy wygody. Mam wrażenie, że w teraźniejszości, takich ludzi można ze świecą szukać… Jednocześnie niezmiernie cieszy mnie to, że Uthred ma odwagę, by mimo wiążącej go przysięgi odważnie wypowiedzieć swoje zdanie i dyskutować ze swoim królem. Nie jest uległym potakiwaczem, lecz wolnym, myślącym człowiekiem, śmiało wypowiadającym swoje zdanie. Podejrzewam, że ze względu na te cechy, paradoksalnie coraz bardziej zdobywał szacunek u króla, zmęczonego otaczającymi go sługusami, którzy byli w stanie wymamrotać jedynie: „Tak, Panie”. Czyżby w Uthredzie odzywało się wychowanie wśród Wikingów? Z pewnością wykorzystał je, by być równym przeciwnikiem – wiedząc, co jest najważniejsze dla wikinga i jakim szacunkiem duńscy wojownicy darzą ludzi inteligentnych i walecznych. Jeżeli chodzi o konstrukcję akcji, nie podobało mi się nagromadzenie relacji ze starć. Oddaję autorowi, że kunszt, z jakim opisuje potyczki jest niesamowity – zwykle nudzące mnie w innych powieściach fragmenty, podniósł do rangi obrazu malowanego słowem. Lecz mimo dalszego utrzymania stylu, który mnie urzekł i chwycił za serce, scen batalistycznych było dla mnie zdecydowanie za dużo i zacierały mi pełnię przyjemności z czytania. Chociaż z drugiej strony czego miał spodziewać się czytelnik? Wróg naciera z każdej strony i nie ma chwili wytchnienia, gdy walka toczy się o przetrwanie kraju. Aż dziw, że w bitewnym szale postępowanie bohaterów jest wciąż przemyślane i klarowne. Brawa dla autora za utrzymanie logiki w ryzach! Jednym z wniosków, który kształtuje się w mojej głowie po przeczytaniu pięciu tomów sagi, jest fakt, że Wikingowie byli jednym z bardziej postępowych lub po prostu nieprzesiąkniętych propagandą ludów swoich czasów. Nie traktowali kobiet, jak ludzi drugiej kategorii, lecz z szacunkiem i podziwem, jeżeli zasłużyły na to swoim postępowaniem. Dzięki takiemu podejściu, niezaprzeczalnym plusem całej serii są wyraziste postacie kobiece przewijające się przez kolejne księgi sagi. W “Płonących ziemiach” scenę skradła Skade. Idealnie wykreowana postać, potrafiąca w razie potrzeby wzbudzić zachwyt swoją urodą lub trwogę odpowiednio wypowiedzianymi słowami. Określana wiedźmą – kobietą obdarzoną wiedzą, wzbudzającą szacunek i respekt. Aż szkoda, że przez wieki to słowo nabrało jednoznacznie negatywnego znaczenia – czyżby myślące kobiety to było coś złego? :D Jestem zaintrygowana tą powieścią – magia Północy trwa dalej, niosąc mnie przez fale ścierających się sił. (Ale proszę, oby w szóstej części było mniej bitew!) Zastanawiam się, czy ktokolwiek będzie w stanie zapanować nad oboma narodami? Czy pokój jest tylko chrześcijańską mrzonką, która zostanie starta przez religię wojny otwierającej wrota do Walhalli? Czas pokaże.

To już idealnie połowa serii Wojen Wikingów. Poprzednie cztery tomy zostawiały mnie nieodwracalna z kacem książkowym i zachwytem w sercu. Każda część trzymała poziom poprzednich, było wręcz nie do pomyślenia, że któryś może okazać się gorszy. Czy piąty tom był równie dobry jak poprzednie? No cóż, o tym przekonacie się, czytając dalej. Uhtred po raz kolejny musi stawić czoło wikińskiej nawale. Na wyspę przypływa jarl Harald Krwawowłosy, prowadząc za sobą całe hordy spragnionych bogactwa ludzi Północy. Swoje siły sprzymierza z nim Haesten, wróg Uhtreda, daje się jednak przekonać do tego, by odstąpić od walki, przekupiony przez Alfreda złotem. Nasz bohater tymczasem postanawia stanąć przeciwko wrogom i doprowadza do walnej bitwy pod Fearnhamme, w trakcie której pokonuje Haralda. Nie cieszy się jednak długo swoim sukcesem, gdyż po bitwie dowiaduje się o śmierci najbliższej sobie osoby, a na skutek knowań biskupa Assera zostaje wyjętym spod prawa banitom i decyduje się na wyjazd na północ wyspy. Tam trafia do swego dawnego przyjaciela i przyszywanego brata, jarla Ragnara Ragnarsona, z którym planuje odbicie swojej rodzimej siedziby. Jednak by to zrobić, musi zdobyć pieniądze, by opłacić wojowników mających walczyć po jego stronie. Trafia do Fryzji wraz ze zniewoloną Skade, dawną kochanką pokonanego Haralda, by tam pokonać jej męża i zabrać jego skarb. Jednak po powrocie do Ragnara, spotyka go niespodzianka, a jego droga znowu wiedzie na południe, do Wessexu opanowanego przez Sasów zachodnich, których Uhtred nie znosi tak, jak nie znosi ich chrześcijańskiej wiary, a których znowu będzie musiał bronić... Osobiście uważam tę część za najsłabszą ze wszystkich pięciu, jakie czytałam z tej serii. Dzieje się w niej najmniej, a w dodatku miałam cały czas wrażenie, że Uhtreda w Uhtredzie jest może jakieś pięćdziesiąt procent. Nie zrozumcie mnie źle – to wciąż świetna lektura i wciąga jak bagno, ale wyraźnie odstaje od poprzednich części. Większość czasu główny bohater próbuje odnaleźć swoją ścieżkę w życiu i nijak mu to nie wychodzi, a zamiast tego pali za sobą kolejne mosty i miota się jak śledź w rybackiej sieci. Efektem tego jest zawód, jaki sprawia Ragnarowi, i odraza, jaką czuje do niego jego dawna kochanka, Brida, a tym samym niemalże definitywne zamknięcie sobie drogi powrotu do wikingów w Northumbrii. Zamiast pójść za głosem serca i za tymi, których uważa za swoją rodzinę, decyduje się wrócić do Sasów zachodnich, do znienawidzonych przez siebie chrześcijan, i po raz kolejny stanąć w obronie Wessexu. A to tylko dlatego, że kiedyś usłyszał przepowiednię o kobiecie ze złota i dlatego, że Aethelflaed go wzywa do dotrzymania przysięgi. I jaki w tym sens, skoro wcześniej złamał przysięgę wierności daną jej ojcu? Właśnie to mnie najbardziej irytowało – ciągła miotanina Uhtreda od wikingów do Sasów i z powrotem. Już chyba byłoby dla mnie bardziej zrozumiałe, gdyby przystał do jednej ze stron konfliktu i się jej trzymał, a nie wciąż na nowo szukał swojego miejsca między Sasami i wikingami. Tym bardziej, że nie jest już kilkunastoletnim gówniarzem, a dorosłym mężczyzną, który momentami zachowuje się jak dzieciak. Wciąż nie mam zastrzeżeń co do przedstawionych realiów X-wiecznej Anglii i ciągłych walk o lepsze między starą a nową wiarą. Nie będę ukrywać, że nieodmiennie jestem ogromną fanką wikingów i ich politeistycznej wiary, która dużo bardziej mnie do siebie przekonuje, niż przedstawione w serii postępowanie chrześcijańskich księży – pragnących dla siebie jak najwięcej bogactwa i zaszczytów. Plusem jest też to, że nadal żadna z postaci nie jest stuprocentowo czarna ani biała w swoim postępowaniu. Dobre i złe cechy mieszają się tu nieustannie, a każdy człowiek, nawet jeśli przez większość czasu postępuje prawidłowo, może się potknąć. To wszystko sprawia, że jeszcze łatwiej wczuć się w opowiadaną przez Uhtreda historię i zżyć się z jej bohaterami. Pomimo tego, że piąty tom jest nieco słabszy od wszystkich pozostałych, to wciąż jest to świetna, wciągająca seria. Każdy fan historii powinien po nią sięgnąć, a wierność oddanych w niej szczegółów jest zdumiewająca. Niezmiennie polecam Wam twórczość Cornwella, dzięki której zapomnicie o bożym świecie, pochłaniając strony jedna za drugą.

,,Płonące ziemie” to już 5 tom o przygodach Uhtreda pół wikinga, który rozerwany jest pomiędzy dwa wrogie obozy. Z jednej strony mamy do czynienia z obowiązkiem służenia królowi, z drugiej lojalność wobec swej rodziny i przyjaciół. I ktoś mógłby powiedzieć : Ileż można czytać o tym samym ? Przecież w końcu te danie może obrzydnąć człowiekowi ! I może by ta było ale autor co rusz potrafi w każdym tomie zaskoczyć czytelnika czymś innym. Czym zaskoczył teraz? W tym tomie pojawia się kolejna silna, znakomita postać kobieca, Skade. Wiedźma, która z jednej strony przyciąga mężczyzn ze względu na swą nieziemską urodę, z drugiej przeraża swym wieszczeniem i rzucanymi klątwami. Wspaniała postać, która fascynowała mnie przez cały ten tom. Bohaterka bowiem wie doskonale, jak uzyskać to czego pragnie. Manipulatorka, inteligentna, cwana kobieta potrafi nieźle namącić, czym powodowała, że ten tom był lekko pikantniejszym daniem od poprzednich tomów. Bardzo przypominała mi pewną wiedźmę z GoT, która jest bardzo podobna do Skade. Oczywiście Uhtred co już wspominałam wielokrotnie, nadal trzyma swą wysoką formę. Podoba mi się to, jak z każdym tomem nasz bohater dojrzewa, nabiera ogłady. Ma już przecież 36 lat więc pewne priorytety się zmieniają. Widzimy, jak nasz buńczuczny bohater nie działa już pod wpływem emocji, a częściej planuje jakieś bitwy. Zaczyna być najlepszym strategiem, który potrafi znaleźć najsłabsze ogniwa przeciwników, a ten tom uwierz mi jest pełen bitew, więc na nudę nie będziesz narzekać. Jak już zaznaczyłam na początku, autor w każdym tomie potrafi czytelnika czymś zaskoczyć. I nie chodzi mi tu o lekkość języka, czy wspaniałe barwne opisy batalistyczne, czy społeczne. Mam tu na myśli o przedstawienie problemów np. chrystianizacja, która przedstawiona jest oczami wikingów. Religia, która w starciu z wierzeniami nordyckimi wydaje się śmieszna, słaba, a przede wszystkim stawiająca na hipokryzję. Autor za pomocą Uhtreda wielokrotnie ukazuje jej słabości i niejasności. Z drugiej strony jej siła tkwi w niezrozumiałej fascynacji ludzi w cuda, relikwie i obrządki, które mają na celu odpowiedzieć, czy jesteś prawym człowiekiem . Więc autor nie tylko opisuje walkę między plemionami ale i wierzeniami, co dla mnie wypadało fenomenalnie. Najmocniejszy dla mnie fragment z takiej potyczki to właśnie wieszczenie Skade kontra proroctwo pewnego brata. Nie zdradzę Ci kto wg mnie wygrywa tę bitwę. Kolejnym zaskoczeniem tego tomu była dla mnie bardzo wartka akcja, która powodowała, że nie było takiego spokojnego momentu, wiesz nurzącego. Zabrakło mi jednak tutaj tego elementu mitologicznego i kolejnych opisów tradycji wikingów. Jest ich tu naprawdę mało, a dla mnie były one takimi wiśniami na tym przepysznym torcie. Dlaczego warto przeczytać ten tom? Po pierwsze, bo jest tu wartka akcja, która wciąga czytelnika od samego początku. Po drugie kreacja bohaterów jest na bardzo wysokim poziomie. Tutaj nie ma dobrych i złych ludzi. Tu każdy kieruje się swoimi motywacjami, co sprawia, że nie można ich zaszufladkować. Dla mnie postać Skade to numer jeden tego tomu. Po trzecie styl, który jest lekki, przyjemny, a zarazem plastyczny. W fenomenalny sposób przedstawia nam wycinek prawdziwej historii, ubarwiając go tylko o drobne elementy. Nigdy nie przypuszczałam, że będę z wypiekami na twarzy zaczytywać się w dość krwawe przygody o wikingach, jednak mając do czynienia z tak genialnie opowiedzianą historią nie może być inaczej. Polecam miłośnikom historii i tym co uwielbiają wikingów.

Uthred już po raz piąty musi stawić czoła Wikingom i poprowadzić wojska Sasów do zwycięstwa. Jednak wraz z triumfem przychodzą trudne wybory. Główny bohater będzie musiał wybrać między swoim władcą Alfredem, a miłością do brata i nadzieją na odzyskanie Bebbanburga. A to wszystko na tle niespokojnej, średniowiecznej Anglii. Postać Uhtreda jest niezwykle fascynująca i trudna do poznania. Kiedy myślimy, że już go dobrze znamy, wtedy okazuje się, że jego osobowość kryje jeszcze więcej. Z jednej strony to wielki, odważny i mądry wojownik, który kocha całym sercem, a jednocześnie to doświadczony przez życie mężczyzna, który musi zmierzyć się ze swoim przeznaczeniem. Mam wrażenie, że nie da się nie lubić tego bohatera. Jest on bardzo ludzki i podobny do każdego z nas. W tym tomie jeszcze bliżej poznajemy tego mężczyznę, który całe życie musi wybierać pomiędzy podpowiedziami serca i rozumu. To, co najbardziej podoba mi się w tej serii, to sposób narracji. Opowiadanie wydarzeń przez Uthreda z perspektywy lat ma charakter swego rodzaju spowiedzi. Można poczuć jego żal za źle podjęte decyzje i zadowolenie z tych dobrych. Z rozrzewnieniem wspomina swoje bitwy i młodzieńcze potknięcia. Mam nadzieję, że na końcu serii wreszcie uzyska stan spokoju i spełnienia. „Płonące ziemie” to najbardziej dynamiczna książka serii do tej pory. Każda scena ma znaczenie, a akcja jest niezwykle szybka. Fabuła tej historii to mistrzowskie utrzymanie czytelnika w wielkim napięciu. Autor niezwykle umiejętnie wyważył proporcję między obyczajową częścią historii a mocnymi bitwami. Każdy z rozdziałów i wątków jest niezwykle ważny na tle całej historii. Bernard Cornwell robi wszystko co w jego mocy, by malować słowem żywe postacie i przedstawić je realistycznie. Każda kolejna strona to radość płynąca z czytania. Oczywiście oprócz Uthreda pojawia się cała gama dobrze już znanych bohaterów. Nie mogło zabraknąć króla Alfreda, jego córki Aethelflead czy wiernych druhów Uthreda. Każdy z tych bohaterów jest prawdziwy, wiarygodny i fascynujący. Bernard Cornwell zabiera nas w podróż po najodleglejszych zakątkach Brytanii, od Wessexu, poprzez Mercję, aż na Northumbrii skończywszy. Trafimy na pałacowe dwory i pod strzechy wiejskich chat. Poznamy codzienne życie ówczesnych mieszkańców Anglii o różnym statusie społecznym. Przybliżenie postaci Wikingów to niepowtarzalna lekcja historii. I chociaż czasami autor nagina rzeczywistość, zawsze to robi w sposób wiarygodny. Wszyscy ci, którzy boją się sięgnąć po powieści historyczne, muszą wiedzieć, że książki Bernarda Cornwella na pewno ich nie zawiodą. Jego opowieść to niezwykła przygoda najwyższej klasy, która obfituje w wojny, politykę, intrygi i namiętność. Wszystko przedstawione jest w taki sposób, że czytelnik zapomina, że żyje w XXI wieku, zamiast w X. Jeżeli ktoś zdecyduje się na przeczytanie choćby jedne książki o Uthredzie, to na pewno sięgnie po kolejną. Życzę Wam niezapomnianej wyprawy do średniowiecznej Anglii.