Płacz. Tom 2 (okładka miękka)

No jak tu napisać, żeby nie zaspojlerować... To trzecia część cyklu wrocławskiego, stąd moje wahania. Bo tak naprawdę najpierw KONIECZNIE trzeba przeczytać dwie poprzednie części, żeby mieć dokładny obraz wydarzeń w tej książce. KONIECZNIE, bo Marta Kisiel jest Autorską wyjątkową, ale o tym za chwilę. Cóż więc biedny szary czytelnik może napisać, żeby za dużo nie zdradzić, a przekonać Was, że po te książki sięgnąć po prostu trzeba... Tym razem Marta Kisiel zabiera nas w podróż w Góry Sowie. Uwielbiam ich klimat, w związku z powyższym byłam ciekawa, jak Autorka wykorzysta potencjał, kryjący się w krążących w tamtych rejonach historiach. Ci, którzy interesują się tematem, wiedzą o kompleksie Riese i wszystkich teoriach, które przez lata narosły wokół możliwego przeznaczenia tego przedsięwzięcia. Wiedzą również o morderczej pracy więźniów okolicznych obozów koncentracyjnych, o tysiącach ofiar, ale i o pewnych wierzeniach, związanych z tym regionem. I w takie właśnie okoliczności trafia Dżusi z nieodłącznym Karolkiem, w towarzystwie pewnej niezwykłej starszej pani i bardzo malowniczej ciotki. A wszystko przez nagłe zniknięcie Eleonory, siostry Dżusi, po której ślad urwał się w okolicy pałacu w Jedlince. Rozpaczliwe wołanie z zaświatów i niezwykłe wydarzenia już na miejscu wiążą się zresztą ściśle z historią tego miejsca, a jedyną wskazówką zdaje się być stara srebrna łyżeczka... Niecierpliwie czekałam na kontynuację historii sióstr Stern i szczerze powiem - naprawdę warto było czekać. Historia napisana jest tak, że naprawdę nie sposób się oderwać. I choć są tu elementy, nazwijmy to, nadprzyrodzone i nie z tego świata, to jednak cała opowieść jest tak skonstruowana, że zaczęłam wierzyć w jej prawdziwość. Przeniosłam się do zupełnie innego świata, jakby za pomocą chronometru... a nie, pst! Marta Kisiel ma pióro niezwykłe. Jej styl szczerze i dozgonnie uwielbiam. Z jednej strony stworzyła opowieść nieco mroczną, ale z elementami solidnego poczucia humoru. Podobnie jak w poprzednich książkach wplotła i tutaj ogromne fragmenty historii z okresu II wojny światowej, te może nieco mniej znane, ale niezwykle wstrząsające.  Do tego dostajemy od niej w prezencie niezwykle barwne postaci, każdą na swój sposób wyjątkową. I zdecydowanie Autorka zachęciła mnie do odwiedzenia pałacu w Jedlince, by zobaczyć na własne oczy... a nie, tu też pst! A ja z całego serca zachęcam Państwa do zapoznania się z całą serią książek z cyklu wrocławskiego. To jest naprawdę doskonale spędzony czas. Ps. Zdrówka życzę!

Marta Kisiel w najmroczniejszym wydaniu, a mimo to jej lekkie pióro na tym nie traci. Postacie mają swój indywidualny charakter, a mieszanina tych charakterów zamknięta w małej przestrzeni samochodzika jest wręcz wybuchowa. Wybuchowo śmieszna i czasami skłaniająca do refleksji. Historia trzyma nas przy kartkach przez długie godziny i nie pozwala się ot tak odłożyć na półkę.

Jedyną wadą tej książki jest fakt, że jeśli otworzycie ją rano, to zamkniecie skończoną wieczorem, bez świadomości, jak to się stało, bo przecież chcieliście tylko zerknąć na pierwszą stronę.

Ostatni tom Cyklu Wrocławskiego nie jest może już tak zabawny jak pozostałe, ale trzyma poziom z innego względu. Autorka postawiła dobitniej na smaczki historyczne i chwała jej za to.

👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍 Super

Bardzo mi się podobała

W ostatniej części mamy próbę podsumowania i domknięcia wątków z poprzedniej części. Jeśli ktoś nie czytał książki “Toń”, to będzie ciężko, bo są odniesienia i nawiązania to wydarzeń, które w niej miały miejsce. Tym razem głównymi bohaterkami są Matylda Bolesna i Eleonora Stern. Pojawiają się również Karolek, Dżusi i Gerd, a także przez krótki czas towarzyszy nam Klara Stern. Nową postacią jest Hubert Dobrzyń, którego Eleonora poznaje, kiedy wyjeżdża z Wrocławia, aby odciąć się od wszystkiego i wszystkich. Zostawia pracę, rodzinę i ucieka w ustronne miejsce w okolicach Gór Sowich i zatrzymuje się w małym pensjonacie. Poznaje Huberta, on opowiada jej o rodzinnej zagadce, a Eleonora czy to z nudów, czy to z ciekawości chce mu ją pomóc odkryć z użyciem swoich wyjątkowych umiejętności. To prowadzi to nieprzewidzianych i bardzo niebezpiecznych zdarzeń. Eleonora potrzebuje pomocy, stara się o nią wołać, a jedyną osobą, która ją słyszy jest pani Matylda. Zbiera więc ekipę ratunkową i wyruszają na pomoc pannie Stern. Wizyta w Górach Sowich pozwala zagłębić się w tajemnice tamtejszych terenów. Marta Kisiel przybliża nam ciekawą, a właściwie bardzo trudną i smutną historię wydarzeń z czasów II wojny światowej. Dla mnie były to bardzo interesujące fragmenty, dlatego że okres II wojny światowej, a szczególnie temat obozów koncentracyjnych, to coś co mnie fascynuje (jeśli takiego słowa można użyc w tym kontekście). Miałam okazję odwiedzić obóz Gross Rosen, a dzięki książce dowiedziałam się o nim nowych faktów. Już od książki “Nomen omen” Marta Kisiel przemyca historię Dolnego Śląska, szczególnie Wrocławia i uważam, że to świetny pomysł. Wracając do głównej części książki “Płacz”. Kiedy ekipa ratunkowa dociera na miejsce odkrywa, że coś jest bardzo nie tak jak być powinno. Ktoś miesza z pogodą, z czasem. Karolek, Dżusi, pani Matylda i Gerd dowiadują się czemu Eleonora była w niebezpieczeństwie i kogo szuka Hubert Dobrzyń. Żeby przywrócić równowagę w przyrodzie muszą ruszyć na bardzo trudne poszukiwania, zdając sobie sprawę, że mogą już z tej wyprawy nie wrócić. Jak to wszystko się zakończy? To już musicie sprawdzić sami. Mogę tylko napisać, że zakończenie książki jest takie słodko-gorzkie i dobrze. Bo nie jest zbyt cukierkowo, ale też człowiek nie łapie totalnego doła. Kiedy pierwszy raz sięgałam po książkę Marty Kisiel była to właśnie “Nomen omen”. Jej recenzję możecie przeczytać TU. Wcześniej wzbraniałam się przed sięganiem po polskie autorki, ale jakaś siła niższa mnie podkusiła i jestem jej bardzo wdzięczna :). Potem była “Toń”, o której nie pisałam, bo to była akurat czas, kiedy mało co na blogu się pojawiało. A teraz “Płacz”. Trudno wybrać która z nich jest najlepsza. Każda ma swój urok. Cykl wrocławski, to zupełnie inna tematyka i inne emocje niż książki o Lichotce, czy Lichu. Tutaj mamy duży ładunek uczuć, a mniej żartu. Oczywiście też pojawiają się elementy humorystyczne, ale generalnie nastawienie jest na mówienie o sprawach poważnych na serio. W ostatniej części nie jest inaczej. Jest wiele sytuacji, które nawet przygnębiają, ale gdzieś zawsze stara się przebijać ten promyk nadziei, że w końcu będzie lepiej, że z gruzów należy się otrzepać i powstać, albo zbudować na nich coś nowego. Jest oczywiście smutno, że to już koniec, ale za te wszystkie emocje, nawet za łzy, które czasem się pojawiły, bardzo Ałtorce dziękuję.

Proza Marty Kisiel ma to do siebie, że wciąga od pierwszych słów i zdań. Nie da się od jej książek oderwać – autorka ma niezwykły talent do tworzenia światów, plątania rzeczywistości z magią i elementami fantastycznymi oraz do tworzenia postaci nietuzinkowych i intrygujących, chociaż nie zawsze pozytywnych. A język, jakim posługuje się pisarka? Toż to prawdziwa uczta czytelnika. Ironiczny, dopieszczony, elastyczny i plastyczny. Płacz to już trzecia część cyklu wrocławskiego. Do tej pory mogliście przeczytać Toń i Nomen Omen (co ciekawa, druga część ukazała się pierwsza i to od tej książki zaczęła się moja przygoda z twórczością Marty Kisiel). Po wydarzeniach, jakie miału miejsce w Toni, panny Stern muszą nauczyć się żyć, ale nie jest to łatwe. Prawda je przeraża i trudno się od niej uwolnić. Klara, Eleonora i Dżusi oddalają się od siebie – zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Najmłodsza z panien Stern wyprowadza się do innego miasta, ciotka ucieka codziennie na Lipową, a ta stateczna członki rodu rzuca pracę i wyjeżdża, nikomu nie zdradzając miejsca swojego pobytu. Jednak coś się dzieje – Dżusi i Klara zaczynają odbierać dziwne telefony z zaświatów. Okazuje się, że Eleonora zaginęła. Czy wyprawa na ratunek pomoże rodzinie się pojednać? Wraz z Klarą i Dżusi do Gór Sowich wyruszają Karolek, Gerd i pani Matylda. Dlaczego Eleonora zaginęła? Jakie mroczne i przerażające tajemnice skrywają Góry Sowie? Ostatni tom cyklu wrocławskiego jest dobry, ale niestety, nie najlepszy. Ma w sobie wszystko to, czego oczekiwałam, ale jednak bez tej charakterystycznej iskry. Jak zwykle Marta Kisiel zabiera swoich czytelników w przeszłość. Historia jest mroczna, okrutna i nacechowana cierpieniem. O ile w Toni i Nomen Omen autorka przedstawia swoim czytelnikom Wrocław okresu II wojny światowej, jego oblężenie i tragedię mieszkańców, to w Płaczu zabiera nas do Gór Swoich, gdzie funkcjonowały również obozy koncentracyjne, a hitlerowcy budowali Riese, czyli sieć korytarzy wydrążonych w górach. Jaki był ich cel? Spekulacji jest wiele, a autorka przedstawia kilka z nich w swojej książce. Akcja w Płaczu obejmuje zaledwie kilka dni, ale pojawiają się też retrospekcje. Fabuła jest tutaj napięta, a każda kolejna strona niepokoi, bo nie wiadomo, jakie nowe widmo nas zaatakuje. Płacz to powieść mroczna, tajemnicza, przerażająca, ale nie pozbawiona swoistego poczucia humoru autorki, który przebija się na pierwszy plan, zwłaszcza w postaci pani Matyldy Bolesnej i Dżusi – obie mają cięty język, są pewne swego i nie boją się utarczki słownej. W tej części cyklu wrocławskiego Marta Kisiel odsłania prawdziwe lęki i strachy bohaterów. Obdziera ich z tej całej otoczki i pokazuje to, kim naprawdę są. Już nie raz wspominałam, że autorka potrafi tworzyć postacie wielobarwne, głębokie, nieidentyczne i skomplikowane. Po lekturze tej książki mogę was zapewnić, że to, co autorka zrobiła z bohaterami sprawia, że nie możemy wyjść z szoku. Marta Kisiel złamała mi serce nie raz, ale zrobiło to przemyślanie. Wszystkie wątki do siebie pasują i łączą się ze sobą. Płacz to naprawdę dobra książka. Zadowoli wszystkich fanów twórczości Marty Kisiel, ale niestety, nie uważam, że jest to najlepsza część cyklu wrocławskiego.

Po odkryciu rodzinnych tajemnic trzy panny Stern ruszyły swoimi drogami. Nie minęło jednak dużo czasu, a okazuje się, że jedna z nich dramatycznie potrzebuje pomocy. Dżusi i Klara oraz ich przyjaciele wyruszają w Góry Sowie, aby pomóc Eleonorze. „Toń” sprawiła, że pierwszy raz od dłuższego czasu naprawdę mocno wciągnęłam się w lekturę. Dlatego też, idąc za ciosem, musiałam zapoznać się z kontynuacją tej historii, czyli z „Płaczem”, który od dłuższego czasu stał na mojej półce. Liczyłam na przynajmniej równie dobrą przygodę, dzięki której będę mogła po prostu trochę odpocząć. I choć przynajmniej na papierze „Płacz” wypada po prostu bardzo dobrze, o tyle w praktyce… niestety, jest już nieco gorzej. „Toń” dalej pozostaje najlepszą powieścią Marty Kisiel, jaką dane mi było do tej pory poznać, a w gruncie rzeczy poza jej najnowszym kryminałem, jestem zaznajomiona ze wszystkim, co autorka wydała do tej pory. Tak naprawdę trudno mi stwierdzić, co tu do końca „poszło nie tak”. Niby mamy te same postacie, ale… właściwie to nie. Gerd, Dżusi, Klara, Elaonora, nawet pani Matylda, wydają się mieć teoretycznie te same cechy, które jednak trochę inaczej zaczynają działać w praktyce. I jak na przykład w „Toni” Gerd miał naprawdę świetną chemię zarówno z Elaonorą, jak i panią Matyldą, tak w przypadku tej książki to wszystko jakoś się… rozjeżdża. Nie działa. Jednocześnie to nie tak, że dostajemy cokolwiek w zamian. Te postacie po prostu przestają ze sobą grać tak dobrze, jak poprzednio, a Kisiel idzie w jeszcze większe przerysowanie postaci. To dotyczy m.in. narzeczonego Dżusi, czyli Karolka. Choć „główna ekipa” pozostaje taka sama, autorka dorzuca nam jeszcze jedną postać. Mężczyznę po 50., który zostaje początkowo „sparowany” z Eleonorą. I o ile przy kilku pierwszych stronach wydawał mi się całkiem intrygujący, więc zaczęłam snuć związane z nim teorie… o tyle ostatecznie okazał się niewiele wnoszącą postacią. Odnoszę wrażenie, że problem może tkwić tutaj w innym rozłożeniu ciężaru. Z jednej strony, Kisiel sięga po naprawdę mroczne elementy historii, która rozgrywała się na terenie Gór Sowich, oczywiście przerabiając ją na swoją własną, fantastyczną modłę. Z drugiej nie wiąże go wystarczająco mocno z historią panien Stern, co było najmocniejszą stroną „Toni”. Za to skupia się tu na nowym bohaterze, który jest od nich naprawdę znacznie mniej interesujący. Ponadto fabuła wydaje mi się znacznie bardziej chaotyczna i bardziej absurdalna (mimo tematyki związanej m.in. z ludobójstwem). Dostajemy więc ostatecznie książkę, którą dalej czyta się całkiem lekko i przyjemnie. Która momentami ma naprawdę dobry klimat i ciekawe pomysły, ale koniec końców, wypada bardzo przeciętnie, zwłaszcza w porównaniu do swojej poprzedniczki. Przyznaję, jest mi tego trochę szkoda, bo „Płacz” wydaje mi się przy tym po prostu dość niepotrzebną kontynuacją. Mam wrażenie, że gdyby „Toń” była pojedynczą historią, wypadałaby znacznie lepiej. Ba! Właściwie przecież wystarczyłoby, gdyby autorka w tym samym świecie osadziła kolejną paczkę bohaterów, tylko luźno wiążąc ich z poprzednimi postaciami – tak, jak miało to miejsce w „Nomen omen”.

Przekonałam się już wielokrotnie, że po książki Marty Kisiel mogę sięgać w ciemno. Jej nazwisko na okładce to dla mnie gwarancja ciekawej fabuły, niebanalnych bohaterów i genialnego poczucia humoru. Dlatego gdy tylko zobaczyłam na liście premier "Płacz", nie miałam wątpliwości, że muszę go przeczytać. Po ostatnich dramatycznych wydarzeniach siostry Bolesne starają się pogodzić z losem i przystosować do warunków zwyczajnego życia. Wygląda jednak na to, że normalność nijak nie idzie z nimi w parze. Pewnego dnia w słuchawce telefonu znów zaczynają rozbrzmiewać głosy, a wśród nich jeden bardzo dobrze im znany. Matylda, Gerd, Dżusi i Karolek wyruszają na pomoc Eleonorze. Najpierw muszą ją jednak zlokalizować. Jedyny trop - zniszczona pocztówka - prowadzi ich do małego pensjonatu w Jedlince-Zdroju. Czy zdążą dotrzeć do dziewczyny nim ta utonie w odmętach czasu? Na poczuciu humoru Marty Kisiel jak zwykle się nie zawiodłam. To jedna z niewielu autorek, które za każdym razem potrafią wywołać u mnie napady śmiechu. Tym razem jednak było też bardzo poważnie. Historia Jurka Dobrzynia, porcelanowego pałacu i Riese głęboko porusza i przyprawia o ciarki. A widma niemieckich żołnierzy maszerujące przez środek miasteczka w śnieżnej zamieci to dopiero początek. W Górach Sowich czyha bowiem zło tak potężne, że potrafi wydobywać tragiczną przeszłość na powierzchnię czasu i zapętlać go. Tak aby móc żywić się ludzką krzywdą i cierpieniem bez końca, wciąż na nowo. Fabuła powieści została dopracowana w najmniejszych szczegółach. Czytając, miałam wrażenie, że nie znalazło się tam ani jedno zbędne zdanie. Aktualne wydarzenia uwikłały bohaterów w skomplikowaną i niezwykle smutną historię z przeszłości. Poprowadzenie akcji w taki sposób, by teraźniejszość i czasy drugiej wojny światowej tak płynnie się przenikały, to po prostu mistrzostwo. Z każdym kolejnym rozdziałem tajemnice wciągały mnie coraz bardziej, a zwroty akcji nie pozwalały oderwać się od lektury. Powieść "Płacz", zamykająca tzw. cykl wrocławski, to kawał dobrej lektury. To przede wszystkim świetny pomysł na fabułę, poprowadzoną tak, że trzyma w napięciu do ostatnich chwil. A w połączeniu z niezawodnym poczuciem humoru autorki tworzy opowieść, po którą zdecydowanie warto sięgnąć. Nawet jeśli nie czytało się poprzednich tomów (ja wciąż mam przed sobą "Toń", która patrzy na mnie z wyrzutem z półki). Wielbicielom Marty Kisiel i miłośnikom fantastyki polecam z całego serca!