Pionek (okładka  miękka, 03.2016)

Książka wciągająca. Pochłania się jednym tchem. Wątek kryminalno-miłosny. Polecam drugą książkę Państwa Kuźmińskich i czekam na więcej.

Świetny kryminał, rozgrywający się na Górnym Śląsku. Polecam. Jak również inne powieści państwa Kuźmińskich

Państwo Kuźmińscy cały czas w formie. Książka trzyma w napięciu do ostatniej strony.

Książka miła w czytaniu. Serdecznie polecam lubiące zagadki kryminalne

Zło przybiera niekiedy tak przytłaczające rozmiary, że aby je zdefiniować, sięgamy po postaci spoza świata realnego. Pozwala nam to symbolicznie oddzielić złoczyńcę od rzeczywistości, w której żyjemy. Opędzamy się od czyhającego w ciemnych zaułkach zła, wierząc, w moc ukrytą w słowach. Łatwiej nam pogodzić się ze świadomością, że mordu dokonał „wampir”, niż sąsiad, ojciec, czy brat…

Dokonano zbrodni. Nie, nie jednej. Czterech. Sprawca się przyznał. Sprawa zamknięta. Ponad dwadzieścia lat później pojawiają się wątpliwości. Czy wampir jest wampirem, czy jedynie pionkiem w grze? Gdy duet Strzygoń & Serafin pojawia się na Śląsku, liczba wielkich znaków zapytania narasta z dnia na dzień. Mroczna atmosfera stopniowo gęstnieje, tym bardziej, że ktoś próbuje uciszyć parę detektywów z przypadku. Czy złożą broń, by cieszyć się szczęściem u boku ukochanych? Ile będą w stanie poświęcić, by prawda ujrzała światło dzienne?

„ - Pocałunek wampira to bardzo wyraźna metafora gwałtu- mówiła dalej Anka- A sam wampir jest amoralny, wyzwolony z nakazów i zakazów społeczeństwa, które go przecież nie dotyczą, bo jest postacią z innego świata, więc wszystko mu wolno, wszystko może. Wampir przekracza jedno z najsilniejszych tabu w kulturze: tabu krwi. Wampir, pijąc krew, koi głód. Czyli zaspokaja swoje popędy kosztem ludzkiego życia. Zupełnie jak seryjny morderca.
Przy stoliku zapadła cisza.
- My to naprawdę baliśmy się wampira, jak byliśmy dziećmi- podjęła Kamila, zapatrzywszy się w filiżankę. - Ale może nas po prostu głupio straszyli. Jakieś wampiry, beboki w piwnicy. Śmieszne, ze choć dorośliśmy, nadal się boimy. Tylko że dziś wampir ma twarz nie hrabiego Drakuli, ale Normana Pionka.” (M. & M. Kuźmińscy, „Pionek”)

Moja bardzo wielka wina, że dotychczas nawet mi do głowy nie przyszło, by sięgnąć po prozę państwa Kuźmińskich. „Pionek” jest już czwartą książką w dorobku znanej antropolożki i jej męża, dziennikarza. Fabułę powieści mogłabym porównać do skomplikowanych puzzli, w których każdy element ma swoje miejsce i idealnie wpisuje się w całość, zgrabnie łącząc się z pozostałymi kawałkami układanki. „Pionek” to lektura ze wszech miar przemyślana, w której każdy wątek i każda postać niosą ze sobą znaczenie dla całokształtu historii. Żaden z aktorów nie pojawia się przypadkowo, aby za chwilę zniknąć ze sceny. Wbrew pozorom, tak logiczne uporządkowanie składowych fabuły, pozostawia sporo miejsca do popisu czytelniczej wyobraźni. Co więcej, historia opowiedziana przez Kuźmińskich, zaskakuje i przeraża. Wydarzenia nie dają się łatwo przewidzieć, przez co czytelnik całym sobą angażuje się w lekturę, podążając tropem przestępcy przez najbardziej przerażające zakątki Śląska.
Bohaterowie tej powieści to postaci z krwi i kości. Moją swoje wady, pogrążają się w odmętach własnych kompleksów, dają się zwieść zgubnym ambicjom, a co najważniejsze: strzegą swych sekretów, niczym Cerber bram Hadesu. Barwny język postaci jasno wskazuje, z którego rejonu Polski osoby te się wywodzą. Jest żywy, czasem nieco archaiczny. Dodaje bohaterom wiarygodności.

„Pionek” to jedna z tych powieści, które w pełni zaspokajają mój czytelniczy apetyt. Wartka akcja i pozornie rozwikłane zagadki z przeszłości, sprawiają, że książka doskonale wpisuje się w mój ideał powieści kryminalnej. Smaczku powieści dodają dobrze poprowadzone wątki obyczajowe oraz sceny erotyczne, którym daleko i do banału, i do zbytniego rozpoetyzowania. „Pionek” to jednak coś więcej, niż tylko rozrywka. Pozycja ta skłania bowiem do wielopłaszczyznowych przemyśleń na temat winy i kary oraz tego w jakim stopniu jesteśmy kształtowani przez nasze wczesne doświadczenia. Autorzy stawiają czytelnikowi pytania trudne, zmuszające do sceptycyzmu wobec tego, co przyjmujemy za pewnik.


Dla wielbicieli dobrego kryminału, „Pionek” to pozycja obowiązkowa. Ostrzegam: nie będziecie mogli się oderwać od tej książki. Zatem, czy jesteście gotowi na spotkanie ze śląskim wampirem?

Więcej recenzji na blogu. Zapraszam na http://ksiazkilubie.blogspot.com/

To już drugi kryminał Małgorzaty i Michała Kuźmińskich, w którym pojawiają się Anka Serafin i Bastian Strzygoń. Pierwsza powieść, "Śleboda", rozgrywała się na Podhalu, "Pionek" przenosi czytelników na Górny Śląsk. I jak to na Śląsku - jest mrocznie i ponuro. Temat seryjnych morderców ze Śląska co jakiś czas powraca w mediach i ciągle wzbudza wiele emocji. Kuźmińscy świetnie to wykorzystali. "Pionek" to naprwadę świetnie skonstruowany, bardzo dobrze przemyślany kryminał, który od razu wciąga i trzyma w napięciu do samego końca. Widać też, że autorzy włożyli wiele wysiłku w "rozpoznanie terenu", klimat Śląska jest doskonale oddany. Pozostaje jedynie pogratulować autorom świetnej roboty i mieć nadzieję, że szybko pojawią się kolejne kryminały z Anką i Bastianem.

MAŁGORZATA I MICHAŁ KUŹMIŃSCY, „PIONEK” tom II "... ludzie mają prawo się bać." Mam wrażenie, że temat śląskiego wampira zrobił się w ostatnim czasie popularnym motywem wielu książek. Być może dlatego, że człowiek, który swego czasu został skazany za wiele okrutnych zbrodni, a znany jako ów wampir, niedługo kończy swój wyrok i coraz częściej temat ten pojawia się w społecznych dyskusjach? A może dlatego, że ludzie coraz chętniej sięgają po książki, które szokują, po „krwiste historie”, jak to określiła jedna z moich znajomych? Może kryminały, te najbardziej klasyczne, w stylu Agathy Christie, już przestają wystarczać? Tłumaczyłoby to popularność mocnych kryminałów skandynawskich. I historii rodzimych, jeśli nie opartych na faktach to przynajmniej do tych faktów nawiązujących. Historii mrocznych, przerażających… „Pionek” Małgorzaty i Michała Kuźmińskich jest książką, która rzuciła mi się w oczy jeszcze gdy pracowałam w księgarni. Już wtedy miałam okazję po nią sięgnąć. Przekonał mnie temat, miejsce akcji – znane mi przecież doskonale i fakt, że gatunkowo książkę tę określono jako kryminał antropologiczny. Połączenie jednego z moich ulubionych gatunków literackich z dziedziną nauki, która od dawna jest moją pasją wydało mi się niezwykle ciekawe. I jeszcze fakt, że cała historia dzieje się na Śląsku, także w moim rodzinnym mieście… Dopiero potem zorientowałam się, że „Pionek” to druga powieść cyklu stworzonego przez małżeństwo Kuźmińskich. Zaczęłam czytać po kolei, od „Ślebody” i… przekonałam się, że sięgając po powieści Kuźmińskich dostaję dokładnie to, czego się spodziewałam. Niemniej na możliwość przeczytania „Pionka” czekałam niecierpliwie… W gliwickim parku zostaje odnaleziona brutalnie zamordowana młoda dziewczyna. Sposób popełnienia zbrodni niemal natychmiast przywodzi na myśl lokalnej społeczności opowieści o seryjnym mordercy, który zabijał kobiety w Bytomiu, Gliwicach i Zabrzu. Skazany za te zbrodnie mężczyzna ma w niedługiej perspektywie wyjść na wolność. Dziennikarz Sebastian Strzygoń decyduje się ponownie przeanalizować sprawy zagadkowych morderstw sprzed lat. Pomaga mu w tym antropolożka Anna Serafin. Młoda badaczka podejmuje się przeprowadzić wywiad z „wampirem” – mężczyzną oskarżonym o zabójstwo czterech kobiet, w tym własnej matki. Szybko okazuje się jednak, iż początkowe przypuszczenia i hipotezy rozsypują się niczym domek z kart. Nieoczekiwanie ujawniają się także osoby, którym rozgrzebywanie starej sprawy jest wyjątkowo nie na rękę… Pionek to kolejny po Ślebodzie kryminał Małgorzaty i Michała Kuźmińskich, którego choćby pobieżna lektura uzmysławia dwa elementy. Po pierwsze, czytelnik poznaje dalsze losy świetnie wykreowanej pary: niezależnego i zuchwałego dziennikarza poszukującego wciąż nowych wyzwań na lokalnej scenie medialnej oraz ambitnej doktor antropologii marzącej wprawdzie o karierze naukowej, ale dość sceptycznie oceniającej realne szanse na przebicie się w środowisku. Po drugie, autorzy po raz kolejny umieszczają akcję powieści w miejscu etnograficznie zajmującym i specyficznym. Po Podhalu zdecydowali zmierzyć się z Górnym Śląskiem: jego duchem, gwarą, mentalnością, problemami społecznymi i gospodarczymi, nieodległą historią oraz uwikłaniami z niej wynikającymi. W tym miejscu należy oddać, iż oba elementy dowodzą nie tylko świetnej wiedzy teoretycznej autorów, wrażliwości na antropologiczne niuanse i lokalny koloryt, ale także imponująco nakreślonych głównych postaci – śledczych-amatorów, którzy każdorazowo muszą się poważnie natrudzić, by zmierzyć się z materią dokonanych zbrodni. Bohaterów z krwi i kości, którzy pozostają wyraziści, wiarygodni i u których czytelnik może obserwować realny rozwój w stosunku do pierwszego tomu. „Pionka” Małgorzaty i Michała Kuźmińskich czyta się znakomicie. To kawałek literatury z wciągającą fabułą, świetnie nakreślonymi bohaterami, żywą akcją. Oprócz solidnego i niesztampowego rozprawienia się z mitem śląskiego wampira, w powieści odnaleźć można imponująco nakreśloną atmosferę przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, końca pewnej ery ujętej z perspektywy ponurego i w znacznym stopniu zniszczonego regionu. Autorom udało się pomyślnie odtworzyć mroczne opowieści funkcjonujące w świadomości zbiorowej Ślązaków, a zarazem opatrzyć je bogatą warstwą wiedzy z obszaru profilowania kryminalistycznego. Warstwa teoretyczna powieści, czyli umiejętnie przemycone treści z pogranicza antropologii i kryminalistyki, w żadnym wypadku nie powodują jednak spowolnienia akcji czy rozproszenia uwagi na nieznaczące fabularnie detale. Wręcz przeciwnie, akcja jest wartka i dynamiczna, a konstrukcja powieści niezwykle przemyślana. Jako niewątpliwy walor należy także wskazać na wyrobione pióro autorów, przystępny język oraz znakomite wyczucie językowe świetnie oddające specyfikę regionu. Jest jeszcze jedna warstwa tej powieści, która czyni z niej coś znacznie więcej niż kryminał w stylu etno. Polecam Gorąco !!!!

Sebastian Strzygoń jest dziennikarzem śledczym, który po skandalu w branży w której dotychczas pracował postanawia założyć własnego bloga, na którym zamierza opublikować prawdę o śląskim wampirze, który w ciągu najbliższych trzech lat ma wyjść na wolność. Z początku przekonany jest o winie Pionka, jednak dowody które z czasem zdobywa zdają się przeczyć niektórym tropom. Zaczyna grzebać w przeszłości, rozkopując demony mieszkańców tej części Polski. W tropieniu prawdy pomaga mu antropolożka Anna Serafin. Jednak sprawy dużo bardziej się komplikują, kiedy obu głównych bohaterów zaczyna coś łączyć z osobami, które miały zbliżyć ich do prawdy. A kiedy do tego wszystkiego dodamy skorumpowanych gliniarzy, niczym z filmu kryminalnego, to powstaje nam tym samym książka, której historia pochłonie nas do reszty. Czy duet rozszyfruje oskarżonego "wieki" temu o bycie wampirem z Szombierek Normana Pionka? Czy to na pewno on jest mordercą? Jak daleko mogą posunąć się w celu dowiedzenia prawdy? I czy oni lub ich bliscy zapłacą za to wysoką cenę? A co, jeśli w sprawę zamieszanych jest dużo więcej osób, a wszystko jest tak złożone, że wystarczy jedno pociągnięcie i cała konstrukcja rozwali się jak domek z kart, a historię śledczą trzeba będzie od nowa zbudować, na innych fundamentach? Tego dowiecie się sięgając po lekturę!


Na początku chciałabym podziękować wydawnictwu na udostępnienie egzemplarza.


Czuję się zobligowana, by już na początku wspomnieć, że ta pozycja jest fenomenalna, w całej swojej okazałości. Więc jeśli jesteś osobą spragnioną dobrych, wciągających kryminałów- nie ma się co wahać, "Pionek" jest właśnie dla Ciebie. Jedyną kwestią, o której muszę wspomnieć, a która bardzo mi uwierała, jest gwara śląska. Wiem, że jeśli akcja toczy się w tych właśnie rejonach, to jest to naturalne, jednak dla czytelnika spoza tego terenu, który często przy dialogach starych Ślązaków musi zerkać na ostatnie strony do słowniczka, jest to na pewno uciążliwe. Mimo tego błędu uważam, że sięgnięcie po pozycję było jednym z moich lepszych pomysłów i nie żałuję nawet chwili przed lekturą, która pochłonęła mnie w swą historię, w swoje kartki- całkowicie. To właśnie dzięki tej książce odnalazłam zapał do swojej pracy licencjackiej, a tym samym temat jej- chcę pisać o polskich seryjnych mordercach. Wracając do powieści, na pewno zdarzyły się góra dwa momenty, w których pominęłam odrobinę tekstu, ale to tylko dlatego, że nie lubię rozległych, czyli w moim mniemaniu jednostronicowych, opisów, kiedy to na przykład Anna mówi o minimalizmie w projektowaniu i wykonywaniu zdjęć ojca Gerta.
Jeśli chodzi o konstrukcję, podobała mi się równolegle z historią prowadzona retrospekcja, kiedy to rozdział zatytułowany był dokładną datą wydarzenia. Dzięki temu razem z bohaterami powieści staramy się budować swoje podejrzenia, przyglądając się historii. Podoba mi się, jak autorzy zręcznie wyprowadzają nas w pole, wodzą za nos. Historia została całkowicie rozplanowana, przez co nie mamy wrażenia, że mimo wielu pomysłów na rozwiązanie- całość jest niespójna.
Natomiast jeśli chodzi o bohaterów, to od razu mogę powiedzieć, że pierwszy raz nie faworyzowałam żadnego bohatera. Łączyłam się z każdym z osobna i nie wybrałam szczególnie bliskich mojemu serce, ponieważ wszystkich ich bardzo polubiłam. Dużo łatwiej mi wybrać najbardziej znienawidzoną postać, jest to ojciec Karoliny, z wiadomych oczywiście względów, których nie będę wyjaśniać, by nie zdradzać fabuły.
Podsumowując, myślę, że jest to obowiązkowa pozycja na liście miłośników kryminałów, wciągających akcji i wielu zagadek.

Opinia znajduje się również na www.zksiazkadolozka.blogspot.com

Po raz drugi spotkałam się z moimi ulubionymi bohaterami II części cyklu powieści kryminalnej Seria: Ślady zbrodni książki autorstwa Pani Małgorzaty i Michała Kuźmińskich pt. „Pionek ” Anną Serafin i Sebastianem Strzygoniem, których to losy zawodowe, jak i te prywatne zmieniają się jak w kalejdoskopie. Przed każdym znajdującym się w książce 16 rozdziałów zostaje zamieszczone miejsce tam, gdzie była dokonywana w makabryczny sposób zbrodnia przez tajemniczego seryjnego mordercę, który zachowuje dystans i kamienną twarz przed wieloma osobami. Dla wielu osób jest on wielką tajemnicą, gdyż ukrywa się sprytnie. Poszukiwania jego trwają od wielu lat i nie odnajduje się on pomimo upływu 20 lat. W II części możemy przyglądnąć się z bliska pracy naszych głównych bohaterów: pracy Anny na uczelni, podejściu do studentów, natomiast Sebastian prowadzi autorskiego bloga, w którym to informuje swoich użytkowników, jak przebiega krok po kroku odkrywanie tajemniczego Pionka, a na chwilę obecną jest, to jego dotychczasowe źródło utrzymania przemieszczając się w zdobywaniu wiedzy na tematy dotyczące kolejnych zbrodni. Odważnym krokiem w tej sprawie jest to, że pomysłowość Sebastiana okazała się trafna, co do przeprowadzonego wywiadu z Pionkiem, ale pod warunkiem, że pytania zada mu kobieta, gdyż Pionek lubi kobiety. Wiemy o nim tyle, że jest trudnym przeciwnikiem, który jest na ogół małomówny, gdyż odczuwa za każdym razem strach przed ludźmi oraz obserwującym go społeczeństwem wiedzącym o jego przeszłości z lat młodzieńczych i wyczynach, które dokonał na tych niewinnych młodych dziewczynach. „Pionek ” to powieść kryminologiczna, w której autorzy bardzo dokładnie i szczegółowo dobierają dialogi co do wszystkich występujących w niej bohaterów fikcyjnych. Język, którym to bohaterowie posługują się na co dzień to gwara śląska, gdyż akcja powieści toczy się na Śląsku. Nie ukrywam tego, że były momenty prawdziwej grozy, gdy Anna i Sebastian narażali własne życie oraz Karolina, córka jednej z zamordowanej kobiet czy też Gerard student Anny, syn architekta, który był związany ze sprawą tytułowego Pionka. Jeśli fabuła powieści jest, dobrze napisana to nie ma czasu na nudę, w trakcie czytania i poznawania kolejnych nowych wątków, które pod czujnym okiem Czytelnika i autorów mogą budzić wiele wątpliwości, jeśli chodzi o rozpoznanie prawdziwego i odpowiedniego za te zbrodnie maskującego się czujnie mordercy. Elementami dodatkowi są tutaj pięknie zaprojektowana okładka przez Panią Ilonę Gostyńską- Rymkiewicz nawiązującą to tytułu książki, znajdujący się na samym końcu słowniczek gwary śląskiej oraz słowa podziękowań od autorów dla osób, które przyczyniły się do powstania tej książki. Kolejny raz główni bohaterowie udowodnili, że potrafią podejmować ryzyko i pomagać policji w rozwiązywaniu w wielu skomplikowanych zagadkach, które tworzyły wokół całej sprawy morderstw prawdziwy klimat grozy. Czuje, się prawdziwe dreszcze czytając tę II część do samego jej końca. Polecam przeczytać tę książkę z cyklu powieści kryminalnej Seria: Ślady zbrodni książki autorstwa Pani Małgorzaty i Michała Kuźmińskich pt. „Pionek ”.

Anna Serafin wykłada socjologię na Politechnice Śląskiej, a Sebastian Strzygoń przestał pracować w redakcji i zajmuje się prowadzeniem bloga. Tym razem próbują rozwikłać zagadkę tajemniczej brutalnej śmierci młodej dziewczyny. Ślady na miejscu wskazują na podobieństwo tego zdarzenia do serii morderstw z przed lat, za które skazany został Wampir z Szombierek i jest w trakcie odsiadywania wyroku. Anna przeprowadza wywiad z Pionkiem, a po tym spotkaniu zamiast uzyskać odpowiedzi, pytania się tylko mnożą. Jak tym razem tej dwójce pójdzie z rozwiązaniem zagadki? „Pionek” to druga część serii z młodą panią antropolog Serafin oraz dziennikarzem Strzygoniem. Wobec tej lektury miałam spore oczekiwania, ponieważ wszędzie spotykałam się z opiniami, że każda kolejna część jest jeszcze lepsza od poprzedniej. Muszę przyznać, że po przeczytaniu „Pionka” również podzielam te opinie, więc już nie mogę się doczekać lektury „Kamienia”. Ta książka zawiera typowe elementy, które powinien mieć dobry kryminał – świetnie wymyślona intryga, wartka akcja, a przede wszystkim dobrze zbudowane napięcie, które powodowało, że ciężko było się oderwać od jej lektury. Dobrym zabiegiem było umieszczenie na końcu rozdziałów krótkich retrospekcji, które podtrzymywały w czytelniku ciekawość, a jednocześnie mogły go naprowadzić na właściwy trop lub zmylić, ponieważ otrzymaliśmy w nich szczątkowe informacje o mordercy. Dzięki temu również w sposób dogłębny mogliśmy poznać jego psychikę, czy motywy poprzez różne wtrącone sytuacje, np. z okresu dzieciństwa. Kolejną charakterystyczną rzeczą dla książek Kuźmińskich jest typowo śląskie słownictwo. O ile w pierwszej części rozumiałam ją bez problemu, mimo, że na co dzień nie mam z nią styczności, to w tej części słowniczek umieszczony na końcu książki był mi bardzo pomocny. Dzięki temu „Pionek” jeszcze lepiej i wiarygodniej oddaje klimat Śląska oraz przenosi czytelnika w to miejsce. To druga książka tych autorów, którą przeczytałam, ale na pewno w najbliższym czasie sięgnę również po trzecią część serii, bo póki co bardzo mi się podoba to co, wychodzi z pod ich pióra. Może się mylę, ale odnoszę wrażenie, że to kolejne bardzo dobre książki, które nie są należycie doceniane. Jeżeli jeszcze nie słyszeliście o tych autorach lub słyszeliście, ale się wahacie, czy warto sięgnąć po ich książki to wiedzcie, że ja je polecam, a fani kryminałów nie będą rozczarowani.