Pieśń miecza. Wojny wikingów. Tom 4 (okładka twarda)

Ależ ten czas pędzi! Niedawno zasiadałam do czytania pierwszego tomu Wojen Wikingów, dopiero poznawałam dzielnego Uhtreda z Bebbanburga, a tu proszę – już jestem po lekturze tomu czwartego. Piąty tom zaś już czeka na półce na przeczytania. To już połowa serii, a ja mam wrażenie, że mogłaby ona trwać jeszcze i przez dwadzieścia kolejnych tomów, a i tak by mi się nie znudziła... Uhtred wiedzie spokojne i szczęśliwe życie przy boku ukochanej Dunki, Giseli. Dorobili się już dwójki dzieci, a trzeci maluch jest w drodze. Historia i król Alfred jednak nie zapominają o dzielnym Sasie, dlatego też z okazji zamążpójścia najstarszej córki króla, Aethfelflaed, za kuzyna Uhtreda, Aethreda, ealdormana Mercji, Uhtred musi zdobyć Londyn – ma to być podarunek dla kuzyna z okazji ślubu. Tymczasem u ujścia Tamizy zbiera się po raz kolejny ogromna wikińska armia, tym razem pod przewodnictwem norweskich braci, Sigefrida i Erika Thurgilsona. Wplątany pierwotnie w polityczną rozgrywkę między cwanymi Norwegami a Alfredem, Uhtred daje się zwieść, potem jednak przypomina sobie w porę o złożonych przysięgach i pozostaje wiernym poddanym króla Wessexu. Po ślubie kuzyna pozostaje w Londynie, którego ma strzec, a jednocześnie obserwuje nieszczęśliwe koleje małżeństwa, w którym najbardziej cierpi młodziutka Aethelflaed. Kiedy dziewczyna zostaje porwana przez Thurgilsonów, to właśnie Uhtred rusza na jej ratunek, a trzy Norny dalej plotą jego skomplikowaną nić życia... Sam autor przyznaje, że w tej części serii, dał się wyjątkowo ponieść wyobraźni. Jest tu, jak do tej pory, najmniej wydarzeń historycznych, a najwięcej pomysłów samego Cornwella. Podstawą historii pozostają jednak wciąż zdarzenia, które udokumentowano w biografii króla Alfreda, jak odbicie Londynu czy najazd wikingów na Kent. Po raz kolejny jestem pod ogromnym wrażeniem wiedzy historycznej autora i tego, jak wiernie potrafił oddać realia IX-wiecznej Anglii. A, co najważniejsze, Cornwell naprawdę potrafi zainteresować czytelnika i wciągnąć go w opowiadaną przez siebie historię. W dodatku autor ma bardzo lekkie pióro, jeśli chodzi o opisy scen batalistycznych – w całej serii jest ich naprawdę dużo, a czyta się je bardzo dobrze i łatwo, a jednocześnie dokładnie odczuwając grozę tych sytuacji. Jeśli chodzi o bohaterów, to oprócz braci Thurgilsonów właściwie nie mamy wprowadzonych tu nowych postaci. Wszystkie postaci kojarzymy z wcześniejszych części, towarzyszymy ich dorastaniu i rozwijaniu się. Niestety, momentami główny bohater działa mi na nerwy – z jednej strony kocha Duńczyków i chciałby spędzić resztę życia u boku Ragnara Ragnarsona, swojego brata, a z drugiej wciąż męczy się wśród Sasów i jako poddany Alfreda, którego szczerze nie znosi. Owszem, jest to spowodowane tym, że przysięgał mu wierność, ale uważam, że niekoniecznie powinien powtarzać ten błąd kilkukrotnie, a tak mu się zdarzyło. Co więcej, każdy bohater ma wiele odcieni – nie znajdziecie tutaj postaci skrajnie dobrych i skrajnie złych. Może poza kilkoma wyjątkami, gdzie łatwo nam określić, jaki dany bohater jest, wszyscy inni to postaci o skomplikowanych, niełatwych portretach psychologicznych, jak normalni ludzie. Dzięki temu ta historia nabiera jeszcze większej realności, a czytelnikowi łatwiej uwierzyć, że wydarzenia z niej mogły mieć faktycznie miejsce w IX wieku. Cóż więcej mogę dodać? Seria Wojen Wikingów coraz bardziej mnie zachwyca i chyba już do samego końca pozostanę nią tak bardzo oczarowana. Niezmiernie się cieszę, że już czeka na mnie tom piąty i wprost nie mogę się doczekać jego lektury. Mam ogromną nadzieję, że kolejne przygody Uhtreda z Bebbanburga będą równie wciągające, fascynujące i zapewnią mi godziny dobrej rozrywki z książką w dłoni.

„Pieśń miecza” to już czwarty tom serii o losach Uhtreda z Bebbanburga. Uwielbiam to, że kolejne tomy tej serii pojawiają się w tak krótkich odstępach czasu. Mój zapał nie ma szansy ostygnąć, a moja głowa wciąż jest pełna szczegółów z poprzednich części. Akcja „Pieśni miecza” rozgrywa się w 885 roku. Uhtred nie jest już dłużej nastolatkiem, którego poznaliśmy w pierwszym tomie. Teraz to w pełni dojrzały mężczyzna, który cieszy się sławą wspaniałego wojownika, ma udany związek i szczęśliwą rodzinę. Jest statecznym, ostrożnym człowiekiem, odpowiedzialnym za swoich bliskich. Spokój jednak nie jest mu dany, gdyż na rozkaz króla Alfreda musi odbić Londyn, który wpadł w ręce wikingów. Fabuła tego skupia się głównie na odbiciu Londynu. Jak więc można się domyślić po raz kolejny mamy do czynienia z genialnymi senami batalistycznymi i ciekawie zawiązaną intrygą. Muszę przyznać, że autor do samego końca trzymał mnie w garści, ponieważ nie byłam całkowicie pewna, w jakim kierunku potoczy się akcja i co postanowi główny bohater. Uhtred jak to ma w zwyczaju, nieustannie się zmienia. Na pewno dojrzał, stał się bardziej opanowany, nie daje już tak bardzo ponosić się emocjom. Jednak nadal nie udało mi się go rozgryźć i nie wiem, czy to kiedykolwiek nastąpi, ponieważ kiedy myślę, że już znam sposób jego postępowania, to zawsze robi coś, co mnie zaskakuje i burzy moją teorię. Mimo wszystko lubię tego bohaterka i bardzo się z tego cieszę, ponieważ gdybym nie darzyła go sympatią, to raczej trudno byłoby mi mierzyć się z tymi książkami, gdy mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową. Bernard Cornwell nie zawodzi i ofiarowuje nam kolejny genialny tom. Mam nadzieję, że ta seria zachowa tendencję wzrostową lub przynajmniej utrzyma obecny poziom. „Pieśń miecza” tak jak i poprzednie części jest napisana lekkim i przystępnym językiem, co sprawia, że czas spędzony na jej lekturze mija bardzo szybko. Jeżeli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z tą sagą, to najwyższy czas to zmienić. Mogę was zapewnić, że się nie rozczarujecie.

Zamknijcie oczy i wyobraźcie sobie jak mogłaby brzmieć tytułowa „Pieśń miecza”. Czy to szczęk mieczy uderzających o siebie, ledwo słyszalne drżenie broni przed walką, a może ostrze zagłębiające się w ciało wroga? Czy raczej to zew w duszy, nie pozwalający odnaleźć się w czasach pokoju, zmuszający do tęsknoty za polem walki? A czym jest dla Bernarda Cornwella, który z każdym tomem rozbudza w mnie marzenie, by doświadczyć czasów wikingów na własnej skórze? Albo inaczej: czym myślę, że jest dla autora sagi „Wojny Wikingów” w moim mniemaniu 😉 Choć nie przeczę, że z miłą chęcią poruszyłabym ten temat osobiście. Od wydarzeń ukazanych w poprzednim tomie upłynęło kilka lat. Spotykamy się z bohaterami w 885r., w czasach pokoju. Lecz obserwując dążenia zarówno Sasów, jak i Duńczyków, wydaje się, iż raczej jest to okres przezbrojenia się i cichego śledzenia poczynań przeciwników. Biorąc pod uwagę te kwestie, niezbyt zdziwiła mnie wieść, która wstrząsnęła Mercją: Thutgilsonowie, wiodąc za sobą zastępy wikingów, zajęli Londyn, a blady strach padł na mercjańską społeczność. I co postanawia miłościwie panujący król Alfred? Wysyła w bój Uhtreda. Mimo unoszącej się pomiędzy wojami niechęci, władca musi przyznać, że jeżeli chce dokonać niemożliwego, musi postawić właśnie na earla. Ale czy ktokolwiek przewidział, że najeźdźcy zechcą szukać sojuszników na saskiej ziemi? I również wykorzystać w tym celu Uthreda, jako pośrednika w pozyskaniu poparcia Ragnara Młodszego. Czy Uthred zechce skorzystać z tej propozycji i w nagrodę zasiąść na tronie Mercji? Główny bohater nie spoczywa na laurach dorosłości. Porywczość i upór przekuwa wraz z wiekiem w rozważną ambicję, co sprawia, że staje się dojrzalszym i pewnym siebie człowiekiem. Staje się okrętem, prowadzonym doświadczona ręką, którego nawet sztorm nie jest w stanie zawrócić z obranego kursu. Chociaż w jego sercu nadal rozgrywa się podobna walka jak na angielskich ziemiach, potrafi swoje przekonania i emocje poprowadzić niczym armię, tak że prowadzona przez niego intryga nie zaskakuje tylko jego samego. Opowieść snuta przez Uthreda, ukazuje nie tylko fakty ale również opinie i odczucia powiązane z poszczególnymi wydarzeniami, które mimo upływu lat nie blakną w jego pamięci. Zastanawiam się, czy sama będę pamiętać co spotkało mnie około trzydziestki za jakieś pół wieku? Na scenie “Wojen wikingów” nie zabrakło nowych postaci. Moją uwagę szczególnie przykuł Eric, mężczyzna wydający się nie pasować do tych czasów: wrażliwy, o niesamowicie dobrym serduchu. A z kobiet? Stanowczo Aethelflaed. Silna, zdecydowana kobieta, świetnie zorganizowana i nie wahająca się korzystać z zasobów swojego intelektu. Intrygujące jest, że dopiero wobec niej Uthred potrafił pokazać, że drzemią w nim pokłady opiekuńczości. Chociaż względem swojej ukochanej Gisel również potrafi ukazać swoją emocjonalną stronę. Więc może to kwestia dojrzałości i poznania samego siebie? Nie zrezygnował ze swoich umiejętności strategicznych i nadal potrafi być zdecydowany, lecz uzupełnia swój charakter rozwijając pozostałe cechy. Główny wątek, tj. odbicie Londynu, zapewnia niesamowita mnogość opisów scen walk zarówno na łodziach jak i na lądzie. Walki zostają opisane z wyważona szczegółowością - autor stara się, by wszystkie elementy potyczek zawarte w historii miał znaczenie dla rozwijającej się akcji. Nie zapomina również o fakcie, że gro decyzji podczas wojennych zawieruch odbywa się w kuluarach - plącząc sieć intryg i girek pomiędzy bohaterami. Czytelnikowi ciągle towarzyszy pytanie czy bohaterzy są dwulicowi, czy może to kolejny element skomplikowanych politycznych szachów. Uwypuklone również zostają kolejne różnice pomiędzy ścierającymi się w wojnie narodami. Jednocześnie autor uświadamia nam, że nie ma jednolitej masy Sasów i Wikingów, ponieważ w obu przypadka, to tylko ludzie - dbający o własne interesy czy posiadający odmienne poglądy na pewne sprawy. Zadziwiająca jest również relacja wychowanych razem Uthreda i Ragnara - mimo ochłodzenia stosunków, pamięć o braterskim wychowaniu nadal tkwi w tej dwójce. Będąc na półmetku sagi mogę stwierdzić, że jak dotąd serię omija klątwa kolejnego tomu. Każda część jednocześnie zaspokaja apetyt i rozbudza go na nowo, gdy na światło dzienne wypłyną kolejne fakty historyczne przyozdobione i przeplecione wyobraźnią Bernarda Cornwella. Po raz kolejny powtórzę i ostrzegę: historia Uhtreda połyka w całości! Kusi twardością i surowością, jednak spod skorupy zimnego człowieka północy, zaczyna przebijać ciepłe serce. Niesamowicie ciekawi mnie, gdzie zaprowadzą ścieżki przeznaczenia...

W mojej poprzedniej opinii, trzeciego tomu, twierdziłam, że właśnie trzeci tom jest moim ulubionym. Teraz po przeczytaniu czwartego, muszę zmienić zdanie. W czwartej części Uthed zbliża się już do 30roku życia. Co na ówczesne czasy, było już wiekiem dojrzałym. I właśnie nasz bohater zachowuje się jak dojrzały mężczyzna. Stateczny, przemyślany i odpowiedzialny za rodzinę, którą stworzył z Giselą. Tym razem na rozkaz króla Alfreda ma odbić Londyn z rąk wikingów. Jak możecie się domyślić, nie obejdzie się bez krwi, walk na lądzie i morzu, zdrad i intryg. Oczywiście jak na Cornwella przystało, kolejny tom niczym nie odstaje od poprzednich. Widać kunszt i poziom autora, a wydarzenia dalej są ciekawe i pasjonujące. Najbardziej podoba mi się zmiana zachowania, dojrzałość Utheda. Nie jest już impulsywny i narwany, liczą się dla niego inne, ważniejsze wartości, jednak pozostał mężny i niewzruszony. Bardzo też polubiłam jego żonę, spokojną i mądrą kobietę, która chyba wyprzedza swoje czasy i wie, jak pokierować mężem w imię jego dobra. Zawsze czekam na te momenty w powieści, które przybliżą mi życie codzienne Sasów i Wikingów. I to na nich się bardziej skupiam, chociaż fanom batalistycznych scen, Cornwell oddaje większą część. Tak było i tym razem. Jednak ta bardziej brutalna rzeczywistość przedstawiona w powieści wyszła równie znakomicie, więc jeśli czekacie na krwawe potyczki - na pewno nie będziecie rozczarowani.

Bernard Cornwell z tomu na tom zachwyca coraz bardziej, a przez to coraz trudniej rozstawać się z bohaterami, którzy na dobre rozgościli się w świadomości czytelnika. Pieśń miecza ponownie przenosi do wykreowanej przez autora rzeczywistości, która choć daleka od gościnności, zachwyca z każdą kolejną przeczytaną stroną. Z racji tego, iż niedawno rozstałam się z Panami Północy, lektura Pieśni miecza była niczym płynne przejście do kolejnego rozdziału zapierającej dech w piersiach historii Uhtreda. Surowość ówczesnych realiów, grubiańskość wojów i wszędobylska brutalność ukazana piórem Bernarda Cornwella ma w sobie coś z magii, jakby to bard snuł opowieść o wielkim wojowniku, zatem zamiast wzbudzać w czytelniku negatywne emocje, fascynuje... Lekkość tejże opowieści i sposób jej opowiadania. Jak gdyby była to legenda, dorównująca swojej świetności legendzie o Królu Arturze. I pomimo iż narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, z perspektywy Uhtreda, to ma się wrażenie, że jest to jednak narracja trzecioosobowa, która otula niczym puchaty koc, dając poczucie bezpieczeństwa i ciepła. Genialna narracja pozwala zatopić się w wydarzeniach opisywanych na kartach tej książki, pozwalając nieomal na namacalną bytność na polach walki i kroczenie z orężem w ręku pośród poległych. Bernard Cornwell ma bajecznie lekkie pióro i „coś”, co sprawia, że czytanie to czysta przyjemność. Sceny batalistyczne niezmiennie zachwycają sposobem ich ujęcia. Autor bowiem minimalizuje szczegóły, pozostawiając to, co najistotniejsze z punktu widzenia fabuły, wyważając w ten sposób całą powieść. Bernard Cornwell ponownie odmalowuje przed czytelnikiem różnorodne obrazy dziewięciowiecznej krainy najechanej przez obcych żądnych ziem i dóbr na nich zastałych. W Pieśni miecza sceny batalistyczne to jednak nie wiodący motyw. Tym razem dużo tutaj uczuć. Właściwie sporo tu miłości. I nie mam na myśli scen pełnych chędożenia, a raczej tych nienamacalnych, acz wymownych wyznań, które są bardziej prawdziwe, niż byłyby, gdyby były opisami scen pokładania się na sianie. Bernard Cornwell w poetycki sposób przedstawia to uczucie, ukazując je od tej, chyba, najpiękniejszej, delikatniejszej strony. Pokazując tym samym, że powierzchowny brutal, skrywać może czułego męża i kochanka i ojca. Czwarty tom Wojen Wikingów to idealna lektura nie tylko dla fanów powieści historycznych, ale także każdego, komu marzy się zboczenie z utartej ścieżki innych gatunków. Bernard Cornwell stworzył cudowną serię, która zachwyca warsztatem autora i fabułą, którą można się delektować, sięgając po kolejne tomy...

Opis fabuły Uhtred został związany z Alfredem przysięgą i musi bezwzględnie służyć królowi Wessexu. Tymczasem młodego wojownika dochodzą słuchy o ukazującym się duchu, który przepowiada, że królem Mercji ma zostać właśnie Uhtred. Czyżby posłaniec z zaświatów znał losy dziedzica Bebbanburga? Wiadome jest tylko, że wychowany przez wikingów Sas rzeczywiście ma szansę na tron, ponieważ Duńczycy zachęcają go do zawiązania niezwykle korzystnego sojuszu. A obok niektórych propozycji nie da się przejść obojętnie... Opinia Od lektury poprzedniej części minęło już trochę czasu, a na pewno więcej niż zazwyczaj, więc dość trudno było mi "wgryźć się" w kolejną soczystą historię losów Uhtreda z Bebbanburga. Na szczęście po kilkunastu stronach mogłam już cieszyć się lekturą, ponieważ to, co zniknęło gdzieś w odmętach pamięci, szybko mi się przypomniało. Gdzie tym razem wody Tamizy powiodły głównego bohatera? Opowieść wojownika rozpoczyna się od wspomnienia informacji na temat ducha ukazującego się na terenie królestwa Guthruma. Zjawa przepowiada królowanie Uhtreda nad Mercją, co budzi w bohaterze ogromne zaciekawienie i ambicje. Ponownie opowiada nam on swoje losy, zwracając uwagę na towarzyszące mu emocje, wątpliwości oraz uprzedza ewentualne zarzuty do jego poczynań. Nie stara się na siłę zagłębić w swoją psychikę, ale również nie pozostawia czytelnika bez wyjaśnienia pewnych zachowań. Uhtred jest już dorosłym mężczyzną i to widać. Kierują nim zupełnie inne motywy niż w poprzednich tomach. Teraz rodzina jest dla niego najważniejsza, za wszelką cenę chce wrócić do Giseli oraz ich dzieci. Nagle modły o wygraną bitwę ustępują miejsca prośbom do bogów o zdrowie i szczęśliwe rozwiązanie jego żony. Uhtred przestał podejmować decyzje, kalkulując zyski, jakie mu z nich przyjdą, ale skupia się na danym słowu i złożonych ślubach. Honor oraz obietnica są dla niego najważniejsze, ponieważ w jakiś sposób definiują go one, mimo że czuje się przez nie zniewolony. Podobało mi się również, jak przyznał, że zależy mu na Aethelflaed i to jej dobrem kierował się, ruszając na wyprawę, w której mógł zginąć. Nie wykonywał wtedy rozkazów, ale jego motywacją stało się bezpieczeństwo dziewczyny, którą traktował jak członka rodziny. Bernard Cornwell zaznajamia czytelnika z kolejnym rozdziałem średniowiecznej historii Anglii. Tym razem akcja skupia się wokół Londynu, natomiast poruszane w tym tomie kwestie mają charakter bardziej polityczny, a nie osobisty, jak działo się to poprzednio. Podobało mi się także pokazanie różnorodnego podejścia chrześcijan do pogan i odwrotnie - okazuje się, że wyznawcy Jezusa i Odyna mogą żyć w przyjaźni, a nie non stop się nawzajem mordować. Tytuł mógłby sugerować, że zastaniemy tu ogrom scen batalistycznych, a jest wręcz przeciwnie. Być może autor chciał uspokoić sytuację i trochę przeczekać, ponieważ bitwy w tej części nie były aż tak spektakularne, mimo że walka okrętów zrobiła swoje. Miałam wrażenie, że Pieśń miecza jest o wiele spokojniejsza niż wcześniejsze tomy, że skupia się na polityce i daje bohaterom pole do zmiany wartości. Tak jak inne części czytałam z wypiekami na twarzy, spowodowanymi walkami na śmierć i życie, tak tutaj wolałam poświęcić więcej uwagi przemianom, które zaszły w głównym bohaterze, ponieważ z narwanego młodzika zmienił się w odpowiedzialnego mężczyznę, który przewiduje konsekwencje swoich czynów, a honor i dobro rodziny stawia ponad wszystko. Opowieść nadal zachowała cechy gawędy, a Uhtred niejednokrotnie przywołuje wydarzenia przeszłe i przyszłe w stosunku do opisywanych. Nie ma tutaj też niepotrzebnych wulgaryzmów, a obelgi rzucane na polu bitwy to słownictwo, do którego zdołaliśmy już przywyknąć. Ta pozycja to kolejna część cyklu wydawniczego w pięknej szacie graficznej. Obraz tworzony z grzbietów książek już zaczyna się układać w coś niesamowitego. Również korekta i redakcja pozostały na całkiem dobrym poziomie, nie przypominam sobie żadnych straszliwych błędów. Podsumowując, polecam tę książkę fanom Uhtreda, ponieważ jest to dobra, trzymająca poziom kontynuacja dająca bohaterom miejsce na rozwój, zastanowienie się nad swoim postępowaniem oraz kolejne przygody. Ines de Castro

Po raz kolejny Bernard Cornwell udowodnił, że jest mistrzem powieści historycznych. Pieśń miecza to pasjonująca podróż do średniowiecznej Anglii, pełna przygód, niebezpieczeństw i szczęku stali. Autor z rozmachem nakreślił realia epoki, czyniąc lekturę powieści fascynującym przeżyciem, po którym pozostaje jedynie chęć na więcej.

Ależ czas leci, tak naprawdę ostatnio zauważam upływ czasu, po tym, że nim się obejrzę wychodzi nowa część serii, którą czytam. Gdy ukazał się czwarty tom, który przybył do mnie razem z piątym, co natychmiast poprawiło mi humor, bo przecież miałam zapas wspaniałej lektury. Niezmiennie jestem zachwycona tym, jak pięknie te książki są wydane. Gdy skompletujecie całość, obrazek na grzbiecie będzie ozdobą biblioteczki. Eleganckie okładki sprawiają, że nadaje się na prezent. Gdyby ktoś kupował książki z takich pobudek. Ja jestem wierna tej serii bo świetnie się ją czyta. Jak dla mnie, mogłaby się ukazywać obłożona w szary papier. Minęło trochę czasu, Uther próbuje znowu ułożyć sobie życie, z nową rodziną i nacieszyć się stabilizacją, ale wciąż władca o niego się upomina i wikła go w jakieś zadania, tym razem nasz bohater będzie zdobywał, na życzenie króla Londyn, bo miasto to dobry prezent(biżuteria w porównaniu z takim darem wydaje się być taka nieodpowiednia). Starcie z najeźdźcami będzie motywem przewodnim tego tomu, ale jak to w tej serii, życie bohatera, jego zmagania z losem, przeplatają się z wojennymi potyczkami. Pokazano nam to co autor umie tak wspaniale, a mianowicie starcie starej religii z nową. Nudzić się na pewno nie będziecie i najlepiej od razu zaopatrzcie się w kolejny tom. Uwielbiam tę serię. Gdy powróciłam do niej po latach, moja fascynacja nie zmniejszyła się ani o jotę. To doskonale napisana powieść, która po prostu przenosi nas w czasie. Mam wrażenie, że w Polsce, świadomość tych czasów. Niewiele książek o tym okresie czytałam, chociaż przecież Wikingowie są w naszej świadomości silnie zakorzenieni. Odkrywam nowe wątki, a przede wszystkim cała angażuję się w losy Uthera, przeżywam z nim wyzwania, boleję nad stratą. Jakoś lubię tego bohatera i będę śledzić jego historię, do ostatniego tomu!

Moja miłość do twórczości Bernarda Cornwella wciąż trwa. Zapewne kojarzycie już to nazwisko, bowiem wznowienie sagi Wojny Wikingów nie obeszło się bez echa. Dodatkowo autor ten ma na swoim koncie wiele innych cenionych powieści historycznych, z którymi również miałam do czynienia, ale aktualnie cała moja uwaga skupia się właśnie na tej wznowionej sadze. I nie bez przyczyny – to naprawdę kawał genialnej i wciągającej historii! Akcja Pieśni miecza rozgrywa się w roku 885, kiedy to między Sasami a Duńczykami panuje względny spokój. Uhtred z Bebbanburga strzeże granic Wessexu, ale gdy król Alfred dowiaduje się, że wikingowie podbili należący do Mercji Londyn, koniecznie pragnie go odzyskać. Choć nie przepada za Uhtredem, wie, że tylko on będzie w stanie wyzwolić miasto z rąk wroga… Jednak nowi jarlowie norwescy próbują przeciągnąć Uhtreda na swoją stronę, a co więcej, pragną, by pomógł on im porozumieć się z Ragnarem. Uhtred z każdym kolejnym tomem sprawia wrażenie coraz bardziej dojrzałego i pewnego siebie wojownika. To już nie jest ten nastolatek, którego poznaliśmy w pierwszym tomie – to zawzięty i ambitny człowiek, który wie, czego pragnie. Choć wciąż nie potrafię do końca rozgryźć jego strategię i przekonania, wciąż nie jestem pewna, komu tak naprawdę jest wierny i po której stronie opowie się na sam koniec, to mimo wszystko przepadam za tym bohaterem. Jego sylwetka jest świetne zaprezentowana, nie tylko dzięki temu, że rozgrywające się wydarzenia rozpoznajemy z jego perspektywy – Cornwell po prostu stworzył bohatera z krwi i kości, który staje się czytelnikowi bardzo bliski. Chociaż w tym tomie akcja przede wszystkim skupia się na odzyskaniu Londynu, to mimo wszystko pojawia się kilka wątków pobocznych, urozmaicających fabułę. Oczywiście sceny wojenne po raz kolejny zostały genialnie opisane, podobnie jak wszelkie intrygi i potajemne spiski. Tak naprawdę do samego końca nie byłam pewna, jak potoczy się akcja i co zrobi główny bohater. Uwielbiam to, jak na kartach tej sagi przebija się klimat i kultura wikingów, a dodatkowo w każdej części uwydatnione zostają inne aspekty konfliktu pomiędzy Sasami i Duńczykami. Teraz Cornwell wprowadził nowych jarlów i okazuje się, że nie wszyscy wikingowie trzymają się razem. Ja wciąż pozostaję wierną fanką Ragnara i uwielbiam to, że chociaż Uhtred i Ragnar nie są w bliskich stosunkach, to mimo wszystko ich braterska miłość trwa i nie przemija. Dzięki jednemu z wątków pobocznych, jakim jest małżeństwo kuzyna Uhtreda, który ma władać Londynem z rozkazu króla Alfreda, mamy okazję dostrzec nieco inne oblicze głównego bohatera. Aethelflaed, dziewczyna przyrzeczona Aethlreadowi, dopiero wkracza w okres dojrzałości, a Uhtred jest wobec niej bardzo opiekuńczy. Kocha ją jak młodszą siostrę i chociaż wie, że to kobieta podlega mężowi, to zrobi wszystko, aby ją chronić. Jego podobne oblicze – to bardziej uczuciowe – mamy okazję obserwować również w relacjach z jego obecną ukochaną, Giselą, chociaż nie ukrywam, że wolę go jako ambitnego stratega, który niejednokrotnie posługuje się też wyszukanym podstępem. Bernard Cornwell posiada tak lekkie pióro, że całą sagę czyta się wyjątkowo dobrze i przyjemnie. Czasami trafiają się takie powieści historyczne, przez które naprawdę ciężko jest przebrnąć, a sceny wojenne są pisane w sposób bardzo toporny – ale nie tutaj! Pieśń miecza, podobnie jak i poprzednie trzy tomy, są napisane w sposób bardzo przyjazny, ale też niebanalny i mimo wszystko dojrzały oraz przemyślany. Warta akcja i porywająca fabuła sprawiają, że nie sposób oderwać się od lektury! Oto powieść, przez którą się po prostu płynie… I to bez potrzeby nadmiernego wiosłowania. Wiatr same wieje w żagle! Jeżeli jeszcze nie znacie tego cyklu to najwyższa pora to zmienić!

Czy przyjmując propozycję recenzowania ukazujących się co miesiąc kolejnych tomów „Wojen Wikingów” obawiałam się, że zabije to radość z czytania? Oczywiście, że tak. Czy te obawy były słuszne? Absolutnie nie. Historia Uthreda rozwija się na tyle dynamicznie i interesująco, że nie jest w stanie znudzić czytelnika, choćby dzięki ilości wydarzeń, w jakie obfituje. W porównaniu do trzeciego tomu serii, w „Pieśni miecza” tempo akcji wprawdzie nieco zwalnia, nie na tyle jednak by miecze Uthreda pokryła rdza. Dziedzic Bebbannburga dobiega trzydziestki, z zadziornego chłopaka zmienia się w statecznego ojca rodziny i rozważnego wojownika, wciąż jednak ma tendencję pakowania się w kłopoty i składania przysiąg, które wymagają od niego nie tylko ciągłego działania, ale i podejmowania ryzykownych decyzji. Dzieje się więc dużo, a kartki książki właściwie same się przekładają – stwierdzenie „jeszcze tylko jeden rozdział...” nie ma tu jednak racji bytu, na jednym trudno bowiem poprzestać. W „Pieśni miecza” Uthred otrzymuje propozycję objęcia tronu Mercji, w dodatku złożoną przez nieboszczyka, a takiej szczególnie trudno jest odmówić. Młody wojownik staje więc przed perspektywą zdrady króla, którego nie szanuje, ale też szansą odzyskania należnej mu pozycji społecznej. Musi też zdecydować, czy chce dalej poddawać się przeznaczeniu, czy też samodzielnie wykuwać swoje przyszłe losy. Bernard Cornwell wie doskonale, że na jednej postaci, nawet najlepiej wykreowanej, trudno zbudować fabułę dziesięciotomowego cyklu. Stale wprowadza więc nowe postacie lub uwypukla wątki bohaterów dotąd pozostających w cieniu. W „Pieśni miecza” przyszedł czas na Aethelflaed, córkę króla Alfreda, wydaną za mąż za kuzyna Uthreda. Cornwell wprowadza tym samym do powieści wątek dotyczący losu kobiet w średniowieczu, oczywiście podany w przygodowej panierce. Jest i trochę romansu, na szczęście pozbawionego cukierkowości, za to obficie zroszonego krwią duńskich wojowników. Przy okazji autor kontynuuje demaskowanie działań wciąż tworzącego się kościoła chrześcijańskiego, jest więc ciekawie, choć odrobinę jednostronnie. Pisząc cykl powieściowy trudno utrzymać nieustająco wysoki poziom narracji i dynamiczne tempo akcji, Bernardowi Cornwellowi ta sztuka jednak się udaje. Jego „Wojny Wikingów” dojrzewają wraz z głównym bohaterem, coraz mocniej wciągając czytelnika w świat Uthreda z Bebbannburga.