Pieśń miecza. Wojny wikingów. Tom 4 (okładka twarda)

Zamknijcie oczy i wyobraźcie sobie jak mogłaby brzmieć tytułowa „Pieśń miecza”. Czy to szczęk mieczy uderzających o siebie, ledwo słyszalne drżenie broni przed walką, a może ostrze zagłębiające się w ciało wroga? Czy raczej to zew w duszy, nie pozwalający odnaleźć się w czasach pokoju, zmuszający do tęsknoty za polem walki? A czym jest dla Bernarda Cornwella, który z każdym tomem rozbudza w mnie marzenie, by doświadczyć czasów wikingów na własnej skórze? Albo inaczej: czym myślę, że jest dla autora sagi „Wojny Wikingów” w moim mniemaniu 😉 Choć nie przeczę, że z miłą chęcią poruszyłabym ten temat osobiście. Od wydarzeń ukazanych w poprzednim tomie upłynęło kilka lat. Spotykamy się z bohaterami w 885r., w czasach pokoju. Lecz obserwując dążenia zarówno Sasów, jak i Duńczyków, wydaje się, iż raczej jest to okres przezbrojenia się i cichego śledzenia poczynań przeciwników. Biorąc pod uwagę te kwestie, niezbyt zdziwiła mnie wieść, która wstrząsnęła Mercją: Thutgilsonowie, wiodąc za sobą zastępy wikingów, zajęli Londyn, a blady strach padł na mercjańską społeczność. I co postanawia miłościwie panujący król Alfred? Wysyła w bój Uhtreda. Mimo unoszącej się pomiędzy wojami niechęci, władca musi przyznać, że jeżeli chce dokonać niemożliwego, musi postawić właśnie na earla. Ale czy ktokolwiek przewidział, że najeźdźcy zechcą szukać sojuszników na saskiej ziemi? I również wykorzystać w tym celu Uthreda, jako pośrednika w pozyskaniu poparcia Ragnara Młodszego. Czy Uthred zechce skorzystać z tej propozycji i w nagrodę zasiąść na tronie Mercji? Główny bohater nie spoczywa na laurach dorosłości. Porywczość i upór przekuwa wraz z wiekiem w rozważną ambicję, co sprawia, że staje się dojrzalszym i pewnym siebie człowiekiem. Staje się okrętem, prowadzonym doświadczona ręką, którego nawet sztorm nie jest w stanie zawrócić z obranego kursu. Chociaż w jego sercu nadal rozgrywa się podobna walka jak na angielskich ziemiach, potrafi swoje przekonania i emocje poprowadzić niczym armię, tak że prowadzona przez niego intryga nie zaskakuje tylko jego samego. Opowieść snuta przez Uthreda, ukazuje nie tylko fakty ale również opinie i odczucia powiązane z poszczególnymi wydarzeniami, które mimo upływu lat nie blakną w jego pamięci. Zastanawiam się, czy sama będę pamiętać co spotkało mnie około trzydziestki za jakieś pół wieku? Na scenie “Wojen wikingów” nie zabrakło nowych postaci. Moją uwagę szczególnie przykuł Eric, mężczyzna wydający się nie pasować do tych czasów: wrażliwy, o niesamowicie dobrym serduchu. A z kobiet? Stanowczo Aethelflaed. Silna, zdecydowana kobieta, świetnie zorganizowana i nie wahająca się korzystać z zasobów swojego intelektu. Intrygujące jest, że dopiero wobec niej Uthred potrafił pokazać, że drzemią w nim pokłady opiekuńczości. Chociaż względem swojej ukochanej Gisel również potrafi ukazać swoją emocjonalną stronę. Więc może to kwestia dojrzałości i poznania samego siebie? Nie zrezygnował ze swoich umiejętności strategicznych i nadal potrafi być zdecydowany, lecz uzupełnia swój charakter rozwijając pozostałe cechy. Główny wątek, tj. odbicie Londynu, zapewnia niesamowita mnogość opisów scen walk zarówno na łodziach jak i na lądzie. Walki zostają opisane z wyważona szczegółowością - autor stara się, by wszystkie elementy potyczek zawarte w historii miał znaczenie dla rozwijającej się akcji. Nie zapomina również o fakcie, że gro decyzji podczas wojennych zawieruch odbywa się w kuluarach - plącząc sieć intryg i girek pomiędzy bohaterami. Czytelnikowi ciągle towarzyszy pytanie czy bohaterzy są dwulicowi, czy może to kolejny element skomplikowanych politycznych szachów. Uwypuklone również zostają kolejne różnice pomiędzy ścierającymi się w wojnie narodami. Jednocześnie autor uświadamia nam, że nie ma jednolitej masy Sasów i Wikingów, ponieważ w obu przypadka, to tylko ludzie - dbający o własne interesy czy posiadający odmienne poglądy na pewne sprawy. Zadziwiająca jest również relacja wychowanych razem Uthreda i Ragnara - mimo ochłodzenia stosunków, pamięć o braterskim wychowaniu nadal tkwi w tej dwójce. Będąc na półmetku sagi mogę stwierdzić, że jak dotąd serię omija klątwa kolejnego tomu. Każda część jednocześnie zaspokaja apetyt i rozbudza go na nowo, gdy na światło dzienne wypłyną kolejne fakty historyczne przyozdobione i przeplecione wyobraźnią Bernarda Cornwella. Po raz kolejny powtórzę i ostrzegę: historia Uhtreda połyka w całości! Kusi twardością i surowością, jednak spod skorupy zimnego człowieka północy, zaczyna przebijać ciepłe serce. Niesamowicie ciekawi mnie, gdzie zaprowadzą ścieżki przeznaczenia...

Pieśń miecza, pieśń śmierci Czwarty tom osadzonych w średniowiecznej Brytanii „Wojen Wikingów” to ciąg dalszy sagi o anglosaskim królu Alfredzie Wielkim i jego wieloletnim wasalu, pół Sasie, pół duńskim Wikingu – Uhtredzie z Bebbanburga. Do tej pory mieszkańcy ziem Wessexu, ostatniego saskiego dominium na wyspie, zmagali się jedynie z najeźdźcami z Danii. Tym razem zagrożenie i wróg są niby znane, a jednak zupełnie nowe. U ujścia Tamizy lądują bowiem Wikingowie z północnych norweskich ziem. Czy wrogowie okażą się podobni do tych już oswojonych? Czy niebezpieczeństwo zagrażające Sasom będzie zupełnie innej natury? Niechaj zabrzmi pieśń miecza i opowie swoją historię... Cookham to dom Uhtreda i Gisely oraz ich dzieci. Tam żyją w miarę spokojnie i dostatnio. Tworzą w końcu rodzinę, której nasz antagonista tak bardzo pożądał, bo jedna za drugą były mu w okrutny sposób odbierane. W krwawych czasach nic jednak nie trwa wiecznie, a zasada carpe diem rządzi światem. Bohater zostaje więc wezwany po raz kolejny przez swego władcę Alfreda i otrzymuje rozkaz nie byle jaki, bo... odbicia Londynu z rąk nieznanych acz niebezpiecznych najeźdźców. Miasto ma bowiem być wianem dla córki monarchy z panem Mercji – Aethelredem, który ma odtąd bronić zarówno Mercji, jak i Londynu jako posiadłości podlegających ziemiom Wessexu i władzy Alfreda. Bułka z masłem. Im dalej w las, tym ciekawiej. Oto bowiem okazuje się, że dowódcy Norwegów to ludzie nie w ciemię bici. Bracia Erik i Sigfried Thrugilsonowie, którzy podbili Londyn, na spółkę z wciąż rosnącym w siłę Haestenem składają Uhtredowi propozycję. Propozycję, zdawałoby się, nie do odrzucenia. W zamian bowiem za przejście na ich stronę i podbój Wessexu oraz detronizację Alfreda – oferują mu królewski tron Mercji. O czym więcej mógłby marzyć wygnany zarówno z domu rodzinnego, jak i od przybranej rodziny sierota? Człowiek zdradzony chyba przez wszystkich i ten, który tracił wszystkich, na których mu zależało? Pokusa zbyt wielka, by się jej oprzeć, rośnie w siłę coraz bardziej. Zwłaszcza, że – niezależnie od decyzji dziedzica Bebbanburga – bitwa o Londyn i tak zbliża się wielkim krokami. Pytanie tylko, po której stronie się opowie i co tym razem go czeka... Tytułowa pieśń miecza to nic innego jak legendarny dźwięk, który wydają ostrza przed walką. Zwłaszcza te słynne. Zwłaszcza te, które dzierżą woje tak znani i tak poważani jak Uhtred Ragnarsson z Bebbanburga. Powieść to ciąg dalszy wciągającego cyklu historycznego „Wojny Wikingów”. Autor co prawda wyraźnie zaznacza tu, że ten tom serii zawiera znaczniej więcej fikcyjnych wydarzeń i postaci, niźli poprzednie, nie ma to jednak negatywnego wpływu na fabułę. Wyobraźnia Cornwella zgrabnie łączy bowiem ze sobą tak fakty historyczne, jak i dramaturgię życia jego bohaterów. Tak wymyślonych, jak i tych, którzy żyli naprawdę. Tymczasem główny bohater cyklu dojrzewa. Staje się bardziej rozważny, mądrzejszy. Potrafi już słuchać. I kalkulować z zimną głową. Czyżby jednak nauki księdza zwanego Beocca i króla Alfreda nie poszły w las? Z nowych rzeczy – ciekawią bardzo bracia Thurgilsonowie czy system obronny tzw. burhów, który polega utworzeniu wokół królestwa pierścienia ufortyfikowanych grodów z obsadą stałych garnizonów fyrdów (mężczyzn zdolnych do walki, ale wolnych od służby wojskowej). Czwarty tom „Wojen Wikingów” - „Pieśń miecza” to wspaniała kronika rządów Alfreda, zwanego Wielkim – króla, który jako pierwszy zjednoczył Wielką Brytanię. Kronika, po której widać studia wnikliwe i głębokie, dbałość o szczegóły tak dnia codziennego niewolnych, jak i chłopów, możnych czy królów. Powieść, w której wyczytać można wszystko tak na temat geografii, jak i polityki, religii, obrzędów, zwyczajów czy języka. Prawdziwa kopalnia wiedzy nie tylko dla miłośników wikingów czy Wysp Brytyjskich, ale dla każdego fana historii, mroku wieków średnich czy po prostu dobrej lektury. Na dodatek jest to opowieść snuta przez wybornego gawędziarza, który doskonale wie, kiedy przyspieszyć, kiedy zwolnić a kiedy dać publiczności odetchnąć, by sycić się mogła pięknem przyrody, podziwiać ludzką mądrość i bawić w sieci intryg tak przemyślnych, że czasem nawet gracze o martinowski tron by im nie dorównali...

Opis fabuły Uhtred został związany z Alfredem przysięgą i musi bezwzględnie służyć królowi Wessexu. Tymczasem młodego wojownika dochodzą słuchy o ukazującym się duchu, który przepowiada, że królem Mercji ma zostać właśnie Uhtred. Czyżby posłaniec z zaświatów znał losy dziedzica Bebbanburga? Wiadome jest tylko, że wychowany przez wikingów Sas rzeczywiście ma szansę na tron, ponieważ Duńczycy zachęcają go do zawiązania niezwykle korzystnego sojuszu. A obok niektórych propozycji nie da się przejść obojętnie... Opinia Od lektury poprzedniej części minęło już trochę czasu, a na pewno więcej niż zazwyczaj, więc dość trudno było mi "wgryźć się" w kolejną soczystą historię losów Uhtreda z Bebbanburga. Na szczęście po kilkunastu stronach mogłam już cieszyć się lekturą, ponieważ to, co zniknęło gdzieś w odmętach pamięci, szybko mi się przypomniało. Gdzie tym razem wody Tamizy powiodły głównego bohatera? Opowieść wojownika rozpoczyna się od wspomnienia informacji na temat ducha ukazującego się na terenie królestwa Guthruma. Zjawa przepowiada królowanie Uhtreda nad Mercją, co budzi w bohaterze ogromne zaciekawienie i ambicje. Ponownie opowiada nam on swoje losy, zwracając uwagę na towarzyszące mu emocje, wątpliwości oraz uprzedza ewentualne zarzuty do jego poczynań. Nie stara się na siłę zagłębić w swoją psychikę, ale również nie pozostawia czytelnika bez wyjaśnienia pewnych zachowań. Uhtred jest już dorosłym mężczyzną i to widać. Kierują nim zupełnie inne motywy niż w poprzednich tomach. Teraz rodzina jest dla niego najważniejsza, za wszelką cenę chce wrócić do Giseli oraz ich dzieci. Nagle modły o wygraną bitwę ustępują miejsca prośbom do bogów o zdrowie i szczęśliwe rozwiązanie jego żony. Uhtred przestał podejmować decyzje, kalkulując zyski, jakie mu z nich przyjdą, ale skupia się na danym słowu i złożonych ślubach. Honor oraz obietnica są dla niego najważniejsze, ponieważ w jakiś sposób definiują go one, mimo że czuje się przez nie zniewolony. Podobało mi się również, jak przyznał, że zależy mu na Aethelflaed i to jej dobrem kierował się, ruszając na wyprawę, w której mógł zginąć. Nie wykonywał wtedy rozkazów, ale jego motywacją stało się bezpieczeństwo dziewczyny, którą traktował jak członka rodziny. Bernard Cornwell zaznajamia czytelnika z kolejnym rozdziałem średniowiecznej historii Anglii. Tym razem akcja skupia się wokół Londynu, natomiast poruszane w tym tomie kwestie mają charakter bardziej polityczny, a nie osobisty, jak działo się to poprzednio. Podobało mi się także pokazanie różnorodnego podejścia chrześcijan do pogan i odwrotnie - okazuje się, że wyznawcy Jezusa i Odyna mogą żyć w przyjaźni, a nie non stop się nawzajem mordować. Tytuł mógłby sugerować, że zastaniemy tu ogrom scen batalistycznych, a jest wręcz przeciwnie. Być może autor chciał uspokoić sytuację i trochę przeczekać, ponieważ bitwy w tej części nie były aż tak spektakularne, mimo że walka okrętów zrobiła swoje. Miałam wrażenie, że Pieśń miecza jest o wiele spokojniejsza niż wcześniejsze tomy, że skupia się na polityce i daje bohaterom pole do zmiany wartości. Tak jak inne części czytałam z wypiekami na twarzy, spowodowanymi walkami na śmierć i życie, tak tutaj wolałam poświęcić więcej uwagi przemianom, które zaszły w głównym bohaterze, ponieważ z narwanego młodzika zmienił się w odpowiedzialnego mężczyznę, który przewiduje konsekwencje swoich czynów, a honor i dobro rodziny stawia ponad wszystko. Opowieść nadal zachowała cechy gawędy, a Uhtred niejednokrotnie przywołuje wydarzenia przeszłe i przyszłe w stosunku do opisywanych. Nie ma tutaj też niepotrzebnych wulgaryzmów, a obelgi rzucane na polu bitwy to słownictwo, do którego zdołaliśmy już przywyknąć. Ta pozycja to kolejna część cyklu wydawniczego w pięknej szacie graficznej. Obraz tworzony z grzbietów książek już zaczyna się układać w coś niesamowitego. Również korekta i redakcja pozostały na całkiem dobrym poziomie, nie przypominam sobie żadnych straszliwych błędów. Podsumowując, polecam tę książkę fanom Uhtreda, ponieważ jest to dobra, trzymająca poziom kontynuacja dająca bohaterom miejsce na rozwój, zastanowienie się nad swoim postępowaniem oraz kolejne przygody. Ines de Castro

Moja miłość do twórczości Bernarda Cornwella wciąż trwa. Zapewne kojarzycie już to nazwisko, bowiem wznowienie sagi Wojny Wikingów nie obeszło się bez echa. Dodatkowo autor ten ma na swoim koncie wiele innych cenionych powieści historycznych, z którymi również miałam do czynienia, ale aktualnie cała moja uwaga skupia się właśnie na tej wznowionej sadze. I nie bez przyczyny – to naprawdę kawał genialnej i wciągającej historii! Akcja Pieśni miecza rozgrywa się w roku 885, kiedy to między Sasami a Duńczykami panuje względny spokój. Uhtred z Bebbanburga strzeże granic Wessexu, ale gdy król Alfred dowiaduje się, że wikingowie podbili należący do Mercji Londyn, koniecznie pragnie go odzyskać. Choć nie przepada za Uhtredem, wie, że tylko on będzie w stanie wyzwolić miasto z rąk wroga… Jednak nowi jarlowie norwescy próbują przeciągnąć Uhtreda na swoją stronę, a co więcej, pragną, by pomógł on im porozumieć się z Ragnarem. Uhtred z każdym kolejnym tomem sprawia wrażenie coraz bardziej dojrzałego i pewnego siebie wojownika. To już nie jest ten nastolatek, którego poznaliśmy w pierwszym tomie – to zawzięty i ambitny człowiek, który wie, czego pragnie. Choć wciąż nie potrafię do końca rozgryźć jego strategię i przekonania, wciąż nie jestem pewna, komu tak naprawdę jest wierny i po której stronie opowie się na sam koniec, to mimo wszystko przepadam za tym bohaterem. Jego sylwetka jest świetne zaprezentowana, nie tylko dzięki temu, że rozgrywające się wydarzenia rozpoznajemy z jego perspektywy – Cornwell po prostu stworzył bohatera z krwi i kości, który staje się czytelnikowi bardzo bliski. Chociaż w tym tomie akcja przede wszystkim skupia się na odzyskaniu Londynu, to mimo wszystko pojawia się kilka wątków pobocznych, urozmaicających fabułę. Oczywiście sceny wojenne po raz kolejny zostały genialnie opisane, podobnie jak wszelkie intrygi i potajemne spiski. Tak naprawdę do samego końca nie byłam pewna, jak potoczy się akcja i co zrobi główny bohater. Uwielbiam to, jak na kartach tej sagi przebija się klimat i kultura wikingów, a dodatkowo w każdej części uwydatnione zostają inne aspekty konfliktu pomiędzy Sasami i Duńczykami. Teraz Cornwell wprowadził nowych jarlów i okazuje się, że nie wszyscy wikingowie trzymają się razem. Ja wciąż pozostaję wierną fanką Ragnara i uwielbiam to, że chociaż Uhtred i Ragnar nie są w bliskich stosunkach, to mimo wszystko ich braterska miłość trwa i nie przemija. Dzięki jednemu z wątków pobocznych, jakim jest małżeństwo kuzyna Uhtreda, który ma władać Londynem z rozkazu króla Alfreda, mamy okazję dostrzec nieco inne oblicze głównego bohatera. Aethelflaed, dziewczyna przyrzeczona Aethlreadowi, dopiero wkracza w okres dojrzałości, a Uhtred jest wobec niej bardzo opiekuńczy. Kocha ją jak młodszą siostrę i chociaż wie, że to kobieta podlega mężowi, to zrobi wszystko, aby ją chronić. Jego podobne oblicze – to bardziej uczuciowe – mamy okazję obserwować również w relacjach z jego obecną ukochaną, Giselą, chociaż nie ukrywam, że wolę go jako ambitnego stratega, który niejednokrotnie posługuje się też wyszukanym podstępem. Bernard Cornwell posiada tak lekkie pióro, że całą sagę czyta się wyjątkowo dobrze i przyjemnie. Czasami trafiają się takie powieści historyczne, przez które naprawdę ciężko jest przebrnąć, a sceny wojenne są pisane w sposób bardzo toporny – ale nie tutaj! Pieśń miecza, podobnie jak i poprzednie trzy tomy, są napisane w sposób bardzo przyjazny, ale też niebanalny i mimo wszystko dojrzały oraz przemyślany. Warta akcja i porywająca fabuła sprawiają, że nie sposób oderwać się od lektury! Oto powieść, przez którą się po prostu płynie… I to bez potrzeby nadmiernego wiosłowania. Wiatr same wieje w żagle! Jeżeli jeszcze nie znacie tego cyklu to najwyższa pora to zmienić!

Ależ ten czas pędzi! Niedawno zasiadałam do czytania pierwszego tomu Wojen Wikingów, dopiero poznawałam dzielnego Uhtreda z Bebbanburga, a tu proszę – już jestem po lekturze tomu czwartego. Piąty tom zaś już czeka na półce na przeczytania. To już połowa serii, a ja mam wrażenie, że mogłaby ona trwać jeszcze i przez dwadzieścia kolejnych tomów, a i tak by mi się nie znudziła... Uhtred wiedzie spokojne i szczęśliwe życie przy boku ukochanej Dunki, Giseli. Dorobili się już dwójki dzieci, a trzeci maluch jest w drodze. Historia i król Alfred jednak nie zapominają o dzielnym Sasie, dlatego też z okazji zamążpójścia najstarszej córki króla, Aethfelflaed, za kuzyna Uhtreda, Aethreda, ealdormana Mercji, Uhtred musi zdobyć Londyn – ma to być podarunek dla kuzyna z okazji ślubu. Tymczasem u ujścia Tamizy zbiera się po raz kolejny ogromna wikińska armia, tym razem pod przewodnictwem norweskich braci, Sigefrida i Erika Thurgilsona. Wplątany pierwotnie w polityczną rozgrywkę między cwanymi Norwegami a Alfredem, Uhtred daje się zwieść, potem jednak przypomina sobie w porę o złożonych przysięgach i pozostaje wiernym poddanym króla Wessexu. Po ślubie kuzyna pozostaje w Londynie, którego ma strzec, a jednocześnie obserwuje nieszczęśliwe koleje małżeństwa, w którym najbardziej cierpi młodziutka Aethelflaed. Kiedy dziewczyna zostaje porwana przez Thurgilsonów, to właśnie Uhtred rusza na jej ratunek, a trzy Norny dalej plotą jego skomplikowaną nić życia... Sam autor przyznaje, że w tej części serii, dał się wyjątkowo ponieść wyobraźni. Jest tu, jak do tej pory, najmniej wydarzeń historycznych, a najwięcej pomysłów samego Cornwella. Podstawą historii pozostają jednak wciąż zdarzenia, które udokumentowano w biografii króla Alfreda, jak odbicie Londynu czy najazd wikingów na Kent. Po raz kolejny jestem pod ogromnym wrażeniem wiedzy historycznej autora i tego, jak wiernie potrafił oddać realia IX-wiecznej Anglii. A, co najważniejsze, Cornwell naprawdę potrafi zainteresować czytelnika i wciągnąć go w opowiadaną przez siebie historię. W dodatku autor ma bardzo lekkie pióro, jeśli chodzi o opisy scen batalistycznych – w całej serii jest ich naprawdę dużo, a czyta się je bardzo dobrze i łatwo, a jednocześnie dokładnie odczuwając grozę tych sytuacji. Jeśli chodzi o bohaterów, to oprócz braci Thurgilsonów właściwie nie mamy wprowadzonych tu nowych postaci. Wszystkie postaci kojarzymy z wcześniejszych części, towarzyszymy ich dorastaniu i rozwijaniu się. Niestety, momentami główny bohater działa mi na nerwy – z jednej strony kocha Duńczyków i chciałby spędzić resztę życia u boku Ragnara Ragnarsona, swojego brata, a z drugiej wciąż męczy się wśród Sasów i jako poddany Alfreda, którego szczerze nie znosi. Owszem, jest to spowodowane tym, że przysięgał mu wierność, ale uważam, że niekoniecznie powinien powtarzać ten błąd kilkukrotnie, a tak mu się zdarzyło. Co więcej, każdy bohater ma wiele odcieni – nie znajdziecie tutaj postaci skrajnie dobrych i skrajnie złych. Może poza kilkoma wyjątkami, gdzie łatwo nam określić, jaki dany bohater jest, wszyscy inni to postaci o skomplikowanych, niełatwych portretach psychologicznych, jak normalni ludzie. Dzięki temu ta historia nabiera jeszcze większej realności, a czytelnikowi łatwiej uwierzyć, że wydarzenia z niej mogły mieć faktycznie miejsce w IX wieku. Cóż więcej mogę dodać? Seria Wojen Wikingów coraz bardziej mnie zachwyca i chyba już do samego końca pozostanę nią tak bardzo oczarowana. Niezmiernie się cieszę, że już czeka na mnie tom piąty i wprost nie mogę się doczekać jego lektury. Mam ogromną nadzieję, że kolejne przygody Uhtreda z Bebbanburga będą równie wciągające, fascynujące i zapewnią mi godziny dobrej rozrywki z książką w dłoni.

Bernard Cornwell w swojej serii mierzy się z jednym z najkrwawszych okresów w dziejach historii Europy. IX wiek to dla Brytanii czas konfliktów wewnętrznych i uporczywych najazdów wikingów. I choć mogłoby się to wydawać nudny materiał na książkę, a dużo lepszy na podręcznik akademicki, to historię Uthreada czyta się z zapartym tchem. Autor pisze z rozmachem, ma dużą dozę fantazji i dba o zaplecze historyczne. A to wszystko sprawia, że nie uwolnicie się od serii "Wojny Wikingów". Pewnie niektórzy zaczną się martwić, że czeka nas powtórka z rozrywki. No bo co może być nowego w czwartym tomie serii opartej tylko na potyczkach? A no może zmienić się dużo. Bo choć walki są bardzo ważną częścią tej historii, to obserwowanie intryg politycznych jest niezwykle ciekawe. Do tego postać Uthreda nigdy nie jest taka sama. Uthred na przestrzeni tomów bardzo się zmienił. Jest brutalny i bezlitosny. Jego celem jest wywołanie strachu u przeciwnika jeszcze przed wyciągnięciem miecza. Dorobił się reputacji zaciętego i bezwględnego wodza. Uthred jest sprytny, doświadczony i posiada ogromne ambicje. Realizując własne plany i pokonując nieoczekiwane przeszkody zostaje wrzucony w wir kolejnych bitew. Cornwell wykonał fantastyczną robotę, zestawiając dziką wojowniczą naturę Uhtreda z kochającym mężem i ojcem, którym się stał. Nie tylko działania Uhtreda wobec jego żony pokazują jej miłość do niej, ale 80-letni narrator wciąż wspomina Giselę z czułością. Każda potyczka jest opisana wiarygodnie, ale nie przytłaczająco. Autor prowadzi nas przez każdy cios i brzdęk mieczy. Ta część wydaje się najbardziej przystępną dla przeciętnego czytelnika. Jest mniej brutalna, a sceny akcyjne dość szczegółowo opisane. Cornwell mimo wszystko nie zarzuca czytelnika niepotrzebnymi opisami. On je filtruje i przekazuje tylko te, które są znaczące. Bernard Cornwell w przeciwieństwie do innych autorów, którzy piszą serie, nie poświęca czasu na odświeżaniu starych informacji. Może to przysparzać pewnych trudności przy czytaniu tomów w sporych odstępach czasowych. Jednak po przeczytaniu kilkunastu stron, ma się wrażenie, że wróciło się do czegoś znajomego, domu. Jest to jednak wskaźnik ogromnego talentu autora. Zgrabnie porusza się między różnymi wydarzeniami, nie gubiąc przy tym czytelnika. Czasy opisywane w tym tomie to realnie czas pokoju. Dlatego też autor dodał wiele wymyślonych starć, a także rozbudował wątki polityczne i obyczajowe. Przedtem te aspekty nie były aż tak wyeksponowane. Ten tom na w pewien sposób źle wyważone proporcje. Bo zauważyłam sporą nierówność między akcyjnością a obyczajowością w tej części. Jedyną rzeczą, do której mam większe zastrzeżenia, to czas akcji. "Pieśń miecza" rozgrywa się około 5 lat po wydarzeniach z tomu trzeciego. Poprzednio odstęp czasu pomiędzy poszczególnymi czasami był dużo mniejszy. Tutaj miałam wrażenie, że bardzo dużo stało się pomiędzy tomami, co nie zostało opisane. A szkoda, bo mogło być ciekawie. Chociaż "Pieśń miecza" ma wiele pozytywów, to w pewnym momencie zaczyna nużyć. Wszyscy ci, którzy są fanami powieści historycznej, zwłaszcza tej osadzonej w mrocznych wiekach Anglii, będą zadowoleni. Jeśli jednak ta seria podobała wam się ze względu na akcję, to możecie się zawieść. Chęć poznania dalszego ciągu przygód Uthreda niepokojąco się zmniejszyła. Mam nadzieję, że tom piąty będzie lepszy. Zakończenie tego tomu było nagłe. Jakby nie do końca zostało przemyślane.

www.czytelnika.pl Wydaje mi się, że każdy mój Czytelnik wie, że cenię sobie swój damski, choć krytyczny punkt widzenia. Cóż, dlatego właśnie niesamowicie istotnym dla mnie w moich recenzjach jest również kobiecy punkt widzenia. Nie ukrywam, że łatwiej jest i również po prostu opisywać własne odczucia w tym typowym dla siebie stylu. Zastanawiacie się zapewne, po co przeprowadzam taki wstęp. Otóż, moi drodzy, po raz kolejny Bernard Cornwell przedstawia nam nowy związek Uthreda i czasami wydawało mi się to bardziej interesujące niż główny wątek opowieści. Niemniej chciałabym, abyście byli w stanie z mojej recenzji wyciągnąć jak najwięcej, więc postaram się nie spędzić całych 500 słów na rozważaniu tego faktu. Przez wydarzenia z poprzednich tomów pokój wisi na włosku. Uthred ma za zadanie strzec granicy Wessexu ustalonej na Tamizie, jednak wikingowie znowu zaczynają się panoszyć. Pragną zachęcić głównego bohatera do przejścia na ich stronę, obiecują mu bardzo wiele, ponieważ pragną mieć tak znanego wojownika w swoich szeregach. Paradoks, biorąc pod uwagę pochodzenie Uthreda, muszę przyznać. Król znowu ogranicza swoje zachowanie do wojownika i przydziela mu opiekunów, których zadaniem będzie zabić go w momencie, kiedy posunie się do zdrady. Co jednak wybierze bohater, pochodzenie, czy wierność do króla? Recenzując poprzedni tom niesamowicie się rozwodziłam, że Bernard Cornwell postarał się do tego stopnia analizować historię Wielkiej Brytanii, aby wyciągnąć z jej materiał na 10 tomów. Tym razem udowadnia jednak, że niekoniecznie zależy mu jedynie na tym. Jak sam podkreśla, dał się ponieść wyobraźni. Nie wszystkie przedstawione wydarzenia rzeczywiście miały miejsce w tamtych czasach, aczkolwiek daje to wyobrażenie, w jaki sposób autor jest w stanie radzić sobie z pisaniem własnych opowiadań. Wcześniej tliło się we mnie zwątpienie, zresztą na pewno nie tylko we mnie, czy wszystko nie jest wiernym przedstawieniem kronik i autor po prostu ich nie przepisuje. Całe szczęście dzięki aktualnemu tomowi udowadnia nam, że jego niesamowity talent pisarski naprawdę istnieje i niewiele potrzeba mu do uszczęśliwienia czytelnika. Bardzo doceniam, że poruszono w Pieśni Miecza, bardzo ważny dla mnie, aspekt życia kobiet w średniowieczu. Nie jest to w żaden sposób ukrywane, że w tamtych czasach generalnie rzecz ujmując miałyśmy gorzej. Niemniej pomimo tego faktu, epoka jaką jest średniowiecze jest niesamowicie pociągająca dla części czytelników. Wiecie, rycerze, wojny, księżniczki - czy to nie brzmi jak Disneyowska bajka? Osobiście jestem zadowolona, że tym razem postanowiono zwrócić uwagę na ten fakt, ponieważ jest on zdecydowanie niesamowicie wartościowy zarówno dla treści oraz przedstawienia głównego bohatera, jak i dydaktyzmu opowieści, co bardzo cenię w opowieściach. Podsumowując, kolejny tom trzyma poziom poprzednich. Zwraca uwagę na bardzo wartościowe tematy, którym czasem po prostu trzeba przyjrzeć się bliżej, aby w pełni zrozumieć ich powagę. Doceniam skupienie się na perspektywie życia kobiet w epoce, zdecydowanie odczuwam, że przeczytanie tej książki w jakiś sposób przyczynia się do sukcesu maturalnego, co doceniam. Ponadto autor po raz kolejny udowodnił, że naprawdę potrafi pisać, co również musi zostać zauważone, aby opinia była sprawiedliwa.

Uhtred, którego poznaliśmy w pierwszej części jako małego chłopca, jest już dorosłym mężczyzną. Ma 28 lat, a jego życie względnie się ustatkowało. Piękna żona Gisela dała na dwójkę dzieci, a kolejne jest już w drodze. Między Sasami, a Duńczykami zapanował kruchy pokój, który szybko obróci się w pył. Kiedy król Alfred dowiaduje się, że wikingowie zajęli Londyn, który należał do Mercji, nakazuje Uhtredowi go odbić. Mężczyzna musi opuścić swoją rodzinę i udać się na kolejną wojnę z Duńczykami, których częściowo traktuje jak rodzinę. Uhtred dostaje jednak nieoczekiwaną propozycję zrady Wessexu, tylko czy ten honorowy wojownik byłby w stanie to zrobić? Cieszę się, że mam okazję obserwować zmianę tego bohatera. Tym razem poznajemy jego bardziej dorosłe i odpowiedzialne oblicze, z którym nie mieliśmy jeszcze okazji się spotkać. Jestem ciekawa, co pokaże nam następnym razem. Po raz pierwszy miałam problem, aby wciągać się w czytanie tej historii. Początkowe rozdziały szły mi na prawdę mozolnie i już myślałam, że będę musiała odłożyć tą książkę na kilka dni. Później jednak zaczęło się bardzo dużo dziać i nim się obejrzałam, byłam już na samym końcu. Początek jak dla mnie był troszeczkę nudny i nie zachęcał do czytania. Już się bałam, że mój ulubiony autor powieści historycznych zgubił gdzieś swoją dobrą passę i ta część okaże się dużo gorsza. Na szczęście później świetny poziom Cornwella wrócił i znowu mogłam się delektować historią Uhtreda z Bebbanburga. I chociaż w końcowej ocenie uważam, że ten tom jest troszkę słabszy, to zakończenie sprawiło, że od razu sięgnęłam po następny. Myślę, że "Pieśń miecza" będzie wielką gratką dla osób, które lubią sceny batalistyczne. Jak w poprzedniej części było ich mniej, tak tutaj pojawiają się ze zdwojoną siłą. Jeżeli czytaliście moje poprzednie recenzje odnośnie tej serii, to wiecie, że Bernard Cornwell stał się dla mnie mistrzem właśnie w tego rodzaju scenach. Wszystko to dlatego, że on niesamowicie dba o szczegóły. I to nie w takim sensie, że przeczytacie o każdej lejącej się krwi, złamanej kości czy odetniętej głowie. Autor po prostu potrafi trafić w punkt i nie czujemy, że czegoś nam brakuje, ale też nie mamy przesytu, a to jest dla mnie na prawdę bardzo ważne. Uważam, że najlepsze sceny batalistyczne w powieściach, należą właśnie do niego (chociaż może dzieli to miejsce z Tolkienem). "Pieśń miecza" chociaż początkowo wydawała mi się troszkę nuda, w końcu się rozkręciła i dała mi to, czego się po Cornwellu spodziewałam. Poznanie kolejnego oblicza Uhtreda było dla mnie niezmiernie interesujące, a jego losy w dalszym ciągu mnie interesują. Już nie mogę się doczekać, aż poznam zakończenie tego cyklu. Jestem ciekawa, jak dalej potoczą się losy tego bohatera.

„Pieśń miecza” to czwarta część serii Bernarda Cornwella z cyklu „Wojny Wikingów”. Seria porównywana do „Gry o tron”, tylko takiej prawdziwej, opartej na legendach i wydarzeniach historycznych, którą poleca sam G. R. R. Martin. Całość w końcu w tym roku doczeka się przetłumaczenia na język polski, a my możemy z miesiąca na miesiąc przyglądać się losom dzielnego Uhtreda. Tym razem przenosimy się do roku 885. Między Sasami a Duńczykami panuje tak zwany pokój, choć obie strony stoją w gotowości i przeganiają się w knuciu podstępnych forteli. Uhtred strzeże granicy Wessexu i wiedzie spokojne życie u boku ukochanej Giseli, która obdarzyła go już potomstwem. Jest to jednak cisza przed burzą. Gdy Uhtred na polecenie króla Alfreda próbuje odbić miasto zajęte przez najeźdźców, dostaje od wikingów ciekawą propozycję – za dołączenie do nich i zdradę króla obiecują mu tron Mercji. Ciemną nocą prowadzą go do miejsca, gdzie jest świadkiem przepowiedni umarłego, powstałego z grobu – zjawa potwierdza, że czeka na niego tron. Uhtred mimo błyskotliwego umysłu już nie raz pokazał, jak skłonny jest do ulegania manipulacji. Przez pewien czas dogłębnie rozważa propozycję, wierząc w moc przeznaczenia. Świat wikingów pełen jest wierzeń i wiary w znaki, przesądy i objawienia. Wojownicy powierzają całe swoje życie bóstwom, które strzegą ich w walce. To niezwykły świat, i za sprawą powieści Cornwella możemy poczuć go na własnej skórze. To samo tyczy się opisu scen batalistycznych, ale o tym można wspominać przy okazji każdego nowego tomu. Fani tego typu rozrywki będą usatysfakcjonowani. Mnie osobiście w czwartym tomie najbardziej podobał się wątek dotyczący córki króla Alfreda. Jej postać była przywoływana wcześniej już kilka razy, właściwie odkąd dziewczynka przyszła na świat – sugerowano, że ją i Uhtreda w przyszłości połączy jakaś ważna więź. Teraz Aethelflaed liczy sobie już trzynaście lat i jest gotowa do zamążpójścia. Niestety, nie będzie to romantyczna miłość, o jakiej marzyła. Uhtred traktuje ją trochę jak córkę, dlatego ciężko mu pojąć, że to dziecko, które znał od maleńkości, wkrótce samo będzie wydawać na świat potomstwo. I rzeczywiście ich relacja w tym tomie zacieśni się, a ja zastanawiam się, co przyniosą kolejne wydarzenia i jak długo Uhtred będzie zaznawał szczęścia u boku Giseli – bo przyzwyczaił nas przecież do tego, że długie, szczęśliwe związki nie są mu pisane. Po czwarty tom sięgną raczej osoby, które miały styczność z poprzednimi, częściami, więc dobrze już znają świat ukształtowany przez autora i sposób snucia opowieści przez osobliwego narratora – Uhtreda u kresu swoich dni. Mniej więcej wiecie więc czego się spodziewać i dokładnie to dostaniecie w tym tomie😉

Bernard Cornwell z tomu na tom zachwyca coraz bardziej, a przez to coraz trudniej rozstawać się z bohaterami, którzy na dobre rozgościli się w świadomości czytelnika. Pieśń miecza ponownie przenosi do wykreowanej przez autora rzeczywistości, która choć daleka od gościnności, zachwyca z każdą kolejną przeczytaną stroną. Z racji tego, iż niedawno rozstałam się z Panami Północy, lektura Pieśni miecza była niczym płynne przejście do kolejnego rozdziału zapierającej dech w piersiach historii Uhtreda. Surowość ówczesnych realiów, grubiańskość wojów i wszędobylska brutalność ukazana piórem Bernarda Cornwella ma w sobie coś z magii, jakby to bard snuł opowieść o wielkim wojowniku, zatem zamiast wzbudzać w czytelniku negatywne emocje, fascynuje... Lekkość tejże opowieści i sposób jej opowiadania. Jak gdyby była to legenda, dorównująca swojej świetności legendzie o Królu Arturze. I pomimo iż narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, z perspektywy Uhtreda, to ma się wrażenie, że jest to jednak narracja trzecioosobowa, która otula niczym puchaty koc, dając poczucie bezpieczeństwa i ciepła. Genialna narracja pozwala zatopić się w wydarzeniach opisywanych na kartach tej książki, pozwalając nieomal na namacalną bytność na polach walki i kroczenie z orężem w ręku pośród poległych. Bernard Cornwell ma bajecznie lekkie pióro i „coś”, co sprawia, że czytanie to czysta przyjemność. Sceny batalistyczne niezmiennie zachwycają sposobem ich ujęcia. Autor bowiem minimalizuje szczegóły, pozostawiając to, co najistotniejsze z punktu widzenia fabuły, wyważając w ten sposób całą powieść. Bernard Cornwell ponownie odmalowuje przed czytelnikiem różnorodne obrazy dziewięciowiecznej krainy najechanej przez obcych żądnych ziem i dóbr na nich zastałych. W Pieśni miecza sceny batalistyczne to jednak nie wiodący motyw. Tym razem dużo tutaj uczuć. Właściwie sporo tu miłości. I nie mam na myśli scen pełnych chędożenia, a raczej tych nienamacalnych, acz wymownych wyznań, które są bardziej prawdziwe, niż byłyby, gdyby były opisami scen pokładania się na sianie. Bernard Cornwell w poetycki sposób przedstawia to uczucie, ukazując je od tej, chyba, najpiękniejszej, delikatniejszej strony. Pokazując tym samym, że powierzchowny brutal, skrywać może czułego męża i kochanka i ojca. Czwarty tom Wojen Wikingów to idealna lektura nie tylko dla fanów powieści historycznych, ale także każdego, komu marzy się zboczenie z utartej ścieżki innych gatunków. Bernard Cornwell stworzył cudowną serię, która zachwyca warsztatem autora i fabułą, którą można się delektować, sięgając po kolejne tomy...