Patrz, jak spadam (okładka miękka)

Mons Kallentoft jest bardzo dobrze znany wielu polskim czytelnikom. Teraz powrócił z nową serią, którą rozpoczyna „Patrz, jak spadam”. To książka, która niczym filmowa „Uprowadzona” wprowadza w niebezpieczny świat niepokoju, pieniędzy, narkotyków i przemocy. A wszystko to rozgrywa się na pięknej Majorce, która po zmroku okazuje się całkiem innym miejscem… ⠀ Córka Tima Blancka trzy lata temu zaginęła na Majorce. Kochający ojciec od trzech lat nie przestał jej szukać i zrobi wszystko, by odnaleźć córkę. Nie jest łatwo sprostać temu zadaniu. Tim będzie musiał stawić czoła wielu niebezpieczeństwom, ale dostrzegając cień córki, nie cofnie się przed niczym. Czy Timowi się uda? Czy znajdzie córkę żywą? Zaryzykuje własne życie, by się o tym przekonać. ⠀ „Patrz, jak spadam” to przede wszystkim psychologiczny obraz ojca, który musi zmierzyć się ze stratą. Portret mężczyzny, który musi pozbyć się największych lęków, targanego emocjami ojca. Powieść intryguje, zaciekawia, sprawia, że nie można się od niej oderwać. ⠀ Bardzo podobały mi się szczegółowe opisy (choć zdaję sobie sprawę, że dla niektórych mogą być one zbyt obszerne). Akcja, niezależnie w jakim kierunku idzie, w końcu rozgrywa się w jednym z najpiękniejszych miejsc na ziemi – na Majorce. Istny raj! Ale nie dla każdego… ⠀ To dobry kryminał, który pozornie zabiera nas do pięknego, słonecznego miejsca, a w rzeczywistości spotykamy się tu z najgorszą postacią straty i wszechobecnego zła. Książka z jednej strony przerażająca, z drugiej zaś niezwykle poruszająca. Zdecydowanie powinni przeczytać ją fani filmowej serii „Uprowadzona” z Liamem Neesonem. Zdecydowanie nie będzie to moja ostatnia książka tego autora. Polecam. ⠀ Izabela Nestioruk @nesti.czyta

Nazwisko Kallentoft kojarzy mi się ze szwedzkim pisarzem, który stworzył cykl pod tytułem „Komisarz Malin Fors”. Od zawsze chciałam poznać ten cykl, ale przez ostatnie lata udało mi się przeczytać tylko jedną część. Nadal mam plany, aby nadrobić tę serię, ale w międzyczasie sięgnęła po inną. Pisarz zaczął tworzyć serię pod tytułem „Palma”, którą rozpoczyna książka „Patrz, jak spadam”. Miałam swoje pewne oczekiwania od książki „Patrz, jak spadam”, gdyż Mons Kallentoft kojarzy mi się z dobrymi kryminałami. Myślałam, że otrzymam książkę, która mnie zachwyci i wciągnie od pierwszej strony. Niestety, nie stało się tak. Dostałam dosyć ciekawą historię oraz bohatera, którym targają silne emocje, które doprowadzają do tego, że jest w stanie zrobić wiele, aby odnaleźć swoją córkę. Ta część książki jak najbardziej mi się podobała. Jednak nie potrafiłam się maksymalnie wciągnąć w czytanie, gdyż książka jest napisana dosyć chaotycznie. Musiałam się porządnie skupić, aby zrozumieć to, co czytam. Fabuła potrafiła znienacka przenieść się na perspektywę innego bohatera czy też przenieść się o kilka lat, co powodowało moje zagubienie. Książka „Patrz, jak spadam” spodobała mi się, lecz żałuję, że nie mogę o niej powiedzieć, że jest świetna. Opowiadana przez pisarza historia była na tyle ciekawa, że walczyłam z tym chaosem i moim zagubieniem, które się czasem wkradało, gdyż bardzo chciałam poznać zakończenie. Samo zakończenie wpłynęło na mnie emocjonalnie i była zadowolona, że nie odłożyłam jej na bok.

Mons Kallentoft pochodzi ze Szwecji, dorastał w okolicach Linköpingu, obecnie mieszka w Palmie na Majorce. Jego książki o inspektor policji kryminalnej Malin Fors sprzedano w ponad trzech milionach egzemplarzy, Mons podbił serca czytelników, moje też. Jego cykl o policjancie Zacku Herrym odnosi obecnie sukcesy w Szwecji i wielu innych krajach. Mons przenosi czytelnika na Majorkę. To tam dzieje się akcja „Patrz, jak spadam”. Nie ulega wątpliwości, że Mons Kallentoft ma ogromny talent i cały czas doszlifowuje swój warsztat. Ma świetnie dopracowany styl, umiejętnie posługuje się metaforami i obrazami poetyckimi. Pięknie i efektownie pisze o codziennych tragediach, o rozterkach duszy. Całą narrację prowadzi w czasie teraźniejszym, co sprawia, że czytelnik bardziej identyfikuje się z postaciami. Przez to jesteśmy włączeni w tempo pościgu, w wyścig z czasem, tu i teraz przenikamy do myśli bohaterów. Jednak nowy cykl jest zupełnie inny niż jego poprzednie serie. Nie ma tu pościgów i walki z czasem, jest raczej podróż w głąb duszy bohaterów. Tim Blanck to były szwedzki policjant, teraz pracujący jako prywatny detektyw na hiszpańskiej Majorce. Miejsce nowej pracy nie wybrał przypadkowo. To tu, trzy lata temu, zaginęła jego szesnastoletnia córka Emme. Tim nadal szuka córki. Poprzysiągł, że nigdy nie przestanie. Ta przysięga rozbiła jego małżeństwo i sprowadziła go do Palmy, gdzie właśnie mieszka i zarabia na życie. Emme razem z koleżankami wybrała się na wymarzone wakacje, aby zakosztować wolności i szalonych imprez. Pewnej nocy nie wróciła do hotelu i ślad po niej zaginął. Od początku książki wylewa się na czytelnika ogromna i wszechogarniająca fala depresji Tima. Jego psychika jest w rozsypce, urojenia mieszają się z obsesją na punkcie odnalezienia córki. Ta mroczna depresyjność trochę przytłacza i momentami trudno się przez nią przebić. Ale w końcu ta wielka bańka depresji pęka. Fabuła nabiera spójności. Pojawiają się nowe motywy i inni bohaterowie powiązani ze sprawą. Okazuje się, że Majorka, nie jest mekką turystów ani rajem na ziemi. To miejsce skorumpowanych firm i przedsiębiorców, którzy posuną się do wszystkiego, aby ich biznes przetrwał. Miejsce potu, brudu, łez i nadużyć. Mam mieszane uczucia po lekturze pierwszego tomu serii. To z pewnością bardzo trafnie przedstawiony obraz bólu ojca po stracie córki. Niepewności czy żyje, co się z nią stało. Nastój Tima udziela się czytelnikowi i nie do końca wiem, czy można to zaliczyć na plus, czy na minus. Jest przytłaczający, ale tym samym bardzo prawdziwy i bolesny. „Została mu tęsknota za nią. I nawet jej nie jest już taki pewny. Nie wie, jak ta tęsknota wygląda, co oznacza, jakie to uczucie, ciepłe czy zimne, wilgotne czy suche, czy to krzyk czy szept, płacz czy śmiech”. Jeśli ktoś nie czytał wcześniejszych książek Monsa i chce poznać jego styl, obawiam się, że ta akurat seria może być źle zrozumiana, a co gorsza niedoceniona. A to naprawdę kawał dobrej literatury. Dodatkowo bardzo podoba mi się okładka, jest szalenie hipnotyzująca, oślepiająca zachęcająca do szalonych imprez na gorącej Majorce. Tam, gdzie można wpaść w wir odurzenia, wolności, beztroski, zapomnienia o problemach. Okrutnie i brutalnie ten wir może jednak wciągnąć i nie wypuścić. Polecam.

Nazwisko Kallentoft kojarzę z typowym szwedzkim kryminałem, więc z tym większym zaciekawieniem sięgnęłam po - wnioskując z zapowiedzi - zupełnie inne jego oblicze. Od początku fabuła prowadzona jest strasznie chaotycznie. Wydarzenia z przeszłości (rozmowy z Emmy, retrospekcja z potencjalnych wydarzeń, imprez, w których mogła brać udział, początki poszukiwań) nagle pojawiają się w bieżącej akcji, niestety niczym nieoddzielone i czytając, kompletnie gubiłam wątki. Z drugiej strony ten chaos mógł być celowy, bo wprowadza czytelnika w stan jakby po zażyciu jakiegoś narkotyku, przez który ciężko odróżnić majaki od rzeczywistości, sprawia, że myśli w głowie wirują, zmieniają się, nakładają na siebie. W podobnym tonie Mons Kallentoft przedstawił głównego bohatera, człowieka pełnego sprzecznych uczuć, którego depresyjny nastrój rzutuje na nasz odbiór książki. Tim z jednej strony stara się wykonywać swoją pracę prywatnego detektywa najlepiej jak się da, z drugiej wciąż na własną rękę szuka córki. Poszukiwania stają się jego obsesją, wyniszczają, ale dają nadzieję. "Patrz jak spadam" to właśnie w głównej mierze powieść o wzlotach i upadkach, beznadziei i wierze, że może jednak nie wszystko stracone, a to wszytko jakby dla kontrastu umieszczone w jednym z najpiękniejszych miejsc na ziemi. Majorka - wyspa wiecznych imprez, nielegalnych środków i słońca. Po I tomie nie umiem określić czy ta twarz Monsa Kallentofta przypadła mi do gustu, czy jednak nie. Poczekam na kolejne.