Paprocany (okładka miękka)

Nie polecam. Po przeczytaniu 20 stron miałam dosyć. Drugiego dnia przeczytałam 2 stroni i skończyłam. Poziom języka żenujący. Może jakiś nastolatek się zadowoli.

Nie polecam. Tak źle napisanej książki dawno nie miałam w rękach. Strata czasu.

Niewinność bywa kwestią dość niejednoznaczną, a jej udowodnienie wcale nie należy do łatwych, prostych i bezproblemowych. Podobno do chwili udowodnienia winy człowiek jest niewinny … Podobno … Co innego za to jest pewne, zwłaszcza jeśli spotka się dwoje ludzi, różnych jak noc i dzień, mający co najmniej jeden punkt wspólny – wzajemne przyciąganie. Jak wpaść w bagno po uszy, pomimo, że jest się po właściwej stronie? Krzysztof Strzelecki właśnie przekonuje się o tym, na własnej skórze. Wyrok już jest na niego przygotowany, chociaż wierzy w niego jego szef, lecz to trochę za mało. Nie ma czasu jednak na zbytnie rozmyślanie nad swoim losem, bo zwierzchnik już zagospodarował mu czas na przymusowym bezpłatnym urlopie. Odszukanie pewnej osiemnastolatki w ramach prywatnego śledztwa teraz jego priorytetem. Zaginionej raczej spokojną dziewczyną nie można określić i takie zachowanie nie jest niczym niezwykłym w jej życiorysie. Ale tym razem podobno to coś poważniejszego. Podobno, bo tak sądzi ciotka nastolatki. Nie pozostaje nic innego Strzeleckiemu jak sprawdzić co wydarzyło się i odnaleźć zgubę. Oczywiście wciąż aktualny jest wiszący na nim zarzut. Jakie zdanie ma w tym temacie Zofia Bojarska? Z góry nie przesadza o niczym, jest świetnym obrońcą, a w tym przypadku jej nowy klient jest kimś więcej niż jedynie kolejną sprawą. Kłopot w tym, że amatorskich sędziów mało to obchodzi, bo jeśli ktoś wskazał kogoś to wiadomo, że coś jest na rzeczy. Pytanie tylko co? W końcu prawda ma to do siebie, że trudniej w nią uwierzyć niż w jej przeciwieństwo. Spokój już był, teraz czas na ostrą grę i to na wszystkich frontach … Podobno do trzech razy sztuka, podobno, ale w przypadku książek Pauliny Świst premierę miała właśnie siódma książka i po raz kolejny dostałam lekturę, która podarowała mi kilka godzin doskonałej rozrywki. Nie ma co ukrywać, że tego się spodziewałam, mając w pamięci poprzednie trylogie oraz opowiadania z antologii, jednak co innego przypuszczenia, nawet oparte na jak najlepszych doświadczeniach, a czasem czym innym bywa rzeczywistość. Ta ostatnia okazała się genialnie spędzonym czasem z bohaterami, mającymi w sobie to słynne „coś”, sprawiające, że śmiech rozbrzmiewał co i rusz. Tym razem nie było zdziwionych spojrzeń, bo czytanie odbyło się w warunkach domowych, nie w busie i na przystanku, a domownicy po zobaczeniu okładki wiedzieli od razu skąd tak dobry humor i nie przeszkadzali. Wracając jednak do „Paprocan”, nowe postacie lub te, które właśnie wyszły na pierwszy plan, doskonale wpisują się galerię poprzedników, nie pozostając w żadnym razie w ich cieniu i solidnie pracując na swoją sławę. Co więc sprawia, że ta historia wpada w czytelnicze oko? Szczegół i ogół, to pierwsze w liczbie mnogiej w formie dowcipnych, ostrych i często prowokacyjnych dialogów, oczywiście nie można zapomnieć, że pochodzą z odpowiadających im scen oraz rozdziałów. Pozostaje jeszcze ogół czyli fabuła, tocząca się szybko, bez zbędnych ozdobników, z zaskakującymi zwrotami akcji i przede wszystkim ostra oraz prawdziwie gorąca. No i w końcu pozostają bohaterowie, bo to oni są w centrum uwagi i jak najbardziej w tej roli czują się doskonale, a czytelnicy zyskują nowych znajomych, bezkompromisowych, intrygujących oraz świetnie odnajdujących się w ekstremalnych sytuacjach. Spokój i łagodność to nie w tej książce, za to wysokie obroty, cięte riposty oraz postacie jakim daleko do aniołów, za to do twarzy im w bardziej diabelskiej odsłonie. Charyzma, dowcip i przede wszystkim nie byle charakterek, nawet jeśli daje on o sobie znać w chwili odpowiedniej zachęty, tego wszystkiego nie brakuje postaciom. Dodając do tego całą resztę dostajemy lekturę, na jaką zapotrzebowanie jest zawsze czyli wcale nie tak lekką jak można by zakładać, z przebojowymi osobami, intrygującymi wątkami oraz zapowiedzią, że to, co już za nami było jedynie wstępem i czeka nas prawdziwa jazda bez trzymanki.

❤️❤️❤️RECENZJA❤️❤️❤️ Jestem świeżutko po lekturze najnowszej już siódmej książki Pauliny Świst pod tytułem „Paprocany” i powiem Wam tak - te książki czyta się od razu, jak tylko wpadną w ręce. Rzuca się cokolwiek tam ma się do roboty czy tam do czytania i pochłania się je w ciągu paru godzin. Przynajmniej ja tak mam. Uwielbiam wszystkie siedem, a i muszę zaznaczyć, że to dzięki „Prokuratorowi” ( pierwszej książce PŚ ), pokochałam literaturę erotyczną polskich autorek. Ale wracając do „Paprocan”, Zosia piekielnie seksowna i ( mam wrażenie ), tak samo wyszczekana jak znana z poprzednich części - mecenas Kinga Błońska, stara się odnaleźć zaginioną parę dni wcześniej Karolinę - swoją 18letnią bratanicę . Pomaga jej w tym znany już nam z poprzednich części ( raczej jako dupa nie mężczyzna 🙈) - Krzysztof Strzelecki - policjant tymczasowo zawieszony w obowiązkach za pobicie i brutalne zgwałcenie w agencji towarzyskiej - prostytutki. Tych dwoje tak bardzo różnych od siebie zaczyna współpracę dzięki jej ojczymowi Franciszkowi, który jednocześnie jest jego bezpośrednim przełożonym. Od samego początku rozbrajający charakter Zosi, irytuje, ale też intryguje Krzysztofa. Przyciągają się i odpychają, całkowicie nie pasując jedno do drugiego, ale wiedzą taże, że ich bliska współpraca jest nieunikniona, bo tylko on może jej pomóc znaleźć Karolę i tylko ona może obronić go przed postawionymi mu bezpodstawnym zarzutami. Pod wpływem irytujących zachowań Zosi - pyskowaniu i nabijaniu się z „za grzecznego” zachowania Krzysztofa, ten nagle wypuszcza na wolność drzemiącą w nim bestię seksualną i od tej chwili ich współpraca zmienia się diametralnie. A niesamowity sex zdarza im się uprawiać nawet w pizzerii. W między czasie wychodzą na jaw dziwne przypadki i powiązania, pojawiają się byli partnerzy i partnerki, wszystko wydaje się być zagmatwane i mega podejrzane, ale ciągle nie wiadomo gdzie jest młoda i czy w ogóle żyje. Oczywiście wszystko ma drugie, a nawet trzecie dno, nowe postacie, nowe ofiary, nowi uczestnicy tej gry. Robi się bardzo niebezpiecznie, nie wiadomo czy wszystkim uda się wyjsć z tego cało i bez szwanku, a przede wszystkim czy uda się odnaleźć Karolę i przywrócić Krzysztofa do służby. I dopiero na końcu okazuje się o co tak na prawdę chodziło i kto pociągał za wszystkie sznurki... No i mamy „nowego” gangusa pokroju Szarego ( na początku nawet myślałam, że to on, bo on lubi teatralne wejścia ), ale ten bardziej mi przypadł do gustu, „wizualnie i elokwentnie” bym to tak nazwała, nawet bym się nie zdziwiła, że jest po studiach i włada paroma językami - takie inteligentne ciasteczko. W sumie liczę bardzo na rozwinięcie postaci Pana L. w następnych książkach. No i jeszcze jedno moje przemyślenie - inaczej niż w poprzednich książkach, w tej znamy tylko Krzysia Strzeleckiego, a pozostali bohaterowie to całkiem nowe osoby. Chociaż wyłapałam jedno zdanie o Zimnym ❤️ jest go stanowczo za mało, ja rozumiem, że on ma Kingę, ale mogłaby się nim trochę podzielić😜 Tym, którzy czytali poprzednie książki Pauliny, nie potrzeba zachęty do przeczytania „Paprocan”, ale jeśli jeszcze nie znasz twórczości Pauliny, to koniecznie to nadrób i to najlepiej zaczynając tak jaj ja od „Prokuratora”.

O Pani Paulinie Świst słyszałam niejednokrotnie — widywałam jej książki w księgarniach (internetowych, jak i tych stacjonarnych), natomiast nie było nam ze sobą po drodze. W końcu podjęłam „męską” decyzję i postanowiłam zapoznać się z piórem tejże Autorki. Czy spotkanie było udane? Owszem, aczkolwiek mam swoje małe „ale". Fabuła — przyznam, że opis okładkowy bardzo mnie zaciekawił, ale mam pewne spostrzeżenia dotyczące treści, o których zaraz wspomnę. W Komendzie Miejskiej w Tychach wybucha afera — prostytutka oskarża wzorowego funkcjonariusza o gwałt. Krzysztof (wspomniany policjant) twierdzi, że jest niewinny, mimo tego zostaje wysłany na przymusowy urlop. W tym samym czasie bez śladu znika bratanica szefa Krzysztofa. Z bratanicą bardzo mocno związana jest Pani Adwokat — Zośka (będąca przybraną córką szefa oskarżonego policjanta). Drogi Zośki i Krzyśka łączą się, gdy przełożony funkcjonariusza prosi go o pomoc w prywatnym śledztwie, które funkcjonariusz ma prowadzić z Zofią. I tu zaczyna się to moje „ale". Według mnie śledztwa jest dosyć mało! Liczyłam na to, iż będzie go zdecydowanie więcej. W całości książki, śledztwo to może 40%, resztę stanowi relacja Zofii i Krzysztofa, która rozwija się w niebywale szybkim tempie! Nie wiem, jak wygląda to w innych książkach Pani Pauliny Świst, natomiast tu troszkę brakowało mi śledztwa w śledztwie. Książkę bez wątpienia wyróżnia cięty jak brzytwa język i konkretny seks, którego Autorka nie boi się opisać. Paulina Świst nie owija w bawełnę, nie bawi się w cukierkowe podchody — wali prosto z mostu, seks wykłada jak kawę na ławę. Osobiście uważam to za plus. Zdecydowanie wolę, gdy Autor potrafi pisać o seksie, a nie gdy traktuje to jako wstydliwy temat. Postacie wykreowane przez Paulinę Świst są bardzo konkretne, twardo stąpające po ziemi, wręcz namacalne. Może troszkę zbyt wyidealizowane (Zośka przyciąga wzrok WSZYSTKICH mężczyzn swoim idealnym biustem, wyrzeźbionymi pośladkami i nogami do nieba), Krzysztof zaś ma klatkę jak Apollo — niektórym może to troszkę przeszkadzać. Mnie w pewnym momencie pojawiał się uśmiech na twarzy właśnie ze względu na to pokazywanie, jak bardzo bohaterowie są idealni fizycznie. Psychiczne rysy bohaterów są dobre — każda z osób jest bardzo dobrze przemyślana, ma swoje wady i zalety. Cieszy mnie to, że bohaterowie nie są jak przysłowiowe „ciepłe kluchy". Na duży plus zasługuje styl pisania i język — Pani Paulina pisze w sposób dość prosty, ale niebanalny zarazem. Treść pochłania się bardzo szybko — lubię to, bo mam wrażenie, iż nie męczę się podczas lektury. Dzięki stylowi pisania można utrzymać dobre tempo czytania. Jest jednak coś, co troszkę mi przeszkadzało. Czasami miałam wrażenie, jak gdyby niektóre zwroty były żywcem wyjęte z internetowych memów. Nie lubię tego typu zabiegów — wiem, że dzięki temu książka jest „na czasie”, jest aktualna, ale jakoś tak ten slang, jaki wplata Pani Paulina nie do końca mnie przekonuje. Oczywiście to tylko moje osobiste zdanie, innym osobom może to zupełnie nie przeszkadzać. Podsumowując - książka jest dobra. W moim oczach ma pewnego rodzaju mankamenty, acz czytając ją bawiłam się naprawdę bardzo dobrze. Pochłonęłam ją na jeden chaps. Czuję niedosyt w sprawach kryminalnych, ale ostatecznie stwierdzam, że spotkanie z Autorką było udane.

"Gdyby miało nie być jutra" "Niewinność jest rzeczą względna.W przeciwieństwie do pożądania". W centrum Ślaska, a dokładniej w Komendzie miejskiej Policji w Tychach jeden z policjantów,wzorowy funkcjonariusz - Krzysztof Strzelecki zostaje oskarżony o zgwałcenie prostytutki.Policjant od momentu postawienia mu zarzutów stanowczo oświadcza,że jest niewinny, lecz nie ma to dowodów. Jedyną osobą, która wierzy mu bezgranicznie jest jego zwierzchnik - Franciszek Próchnicki.Niestety sam szef ma swoje problemy, wiec nie może za wiele zdziałać w tej sprawie i wysyła pracownika na przymusowy urlop, deklarując, że ma inne plany co do jego osoby. Franciszek zwraca się o pomoc do Krzysztofa. I tak Strzelecki za prośbą szefa, spotyka się z jego przybrana córka, piękna Pania mecenas Zofiia Bojarska, aby ustalic szczegóły rodzinnego śledzctwa. Spotkanie Krzysztofa kończy się zawarciem umowy z kobietą.Policjant pomoże Zofii w odnalezieniu zaginionej 18-letniej bratanicy-Karoliny, a Pani mecenas zrobi wszystko aby udowodnic niewinnosci funkcjonariusza I "wybieli" go z fałszywych zarzutów. Inteligentna, przebiegła, szalona I sexowna Pani mecenas Zofia Bojarska nie spocznie zanim nie odnajdzie zaginionej dziewczyny I tak wraz z Krzyskiem zaczynają poszukiwania osiemnastolatki.Wszystkie ślady wraz mikro dowodami prowadza nad Paprocany - jezioro w Tychach... Czy oskarżenia przeciwko Krzysztofowi sa na pewno fałszywe, skoro brukowce twierdza inaczej?Czy odnajdą Karolinę cała I zdrową? Czy Krzysztof dogada się z pyskata Pania mecenas? A może obie sprawy w jakiś sposób są ze sobą powiązane? "Paprocany" to moje pierwsze spotkanie z autorka🙈 I chociaż posiadam wszystkie książki Pani Pauliny na półce, to niestety jakoś odwlekałam to, aby sie za nie zabrac.Takze po Nowym Roku na pewno nadrabiam wszystkie tytuły💪 Powieść napisana jest prostym, lekkim językiem dzięki czemu "pożera się" ja na raz. Do tego narracja balansująca pomiędzy kobieta - Zośka, a mężczyzną - Krzysztofem, od początku opowieści wzbudza w nas wielką ciekawość zwłaszcza jeśli chodzi o prawdziwe uczucia bohaterów. W książce znajdziemy ogromną dawkę dobrego humoru, ciętych ripost, tajemnic oraz ostrego gorącego seksu o którym czytamy z wypiekami na policzkach. Niejednokrotnie śmiałam się do łez zagłębiając w zakamarki historii kryminalnej połączonej z dobrymi,wyważonymi watkami erotycznymi. Dawno żadna książka nie wywołała we mnie tylu pozytywnych uczuć, zwłaszcza mowa tutaj o głównej bohaterce Zośce, kobiecie, której po prostu nie da sie nie lubić.Jak dla mnie jest to kobieta z jajami, która mówi to co myśli nie zważając na konsekwencje. Gorąco polecam, a każde nowe książki autorki od dzisiaj kupuje w ciemno!Jak dla mnie mistrzyni dobrego humoru! @wydawnictwomuza Dziękuję za egzemplarz do recenzji.

O książkach Pani Pauliny słyszałam wiele dobrego i mimo posiadania kilku jej książek w swojej prywatnej biblioteczce, muszę przyznać z lekkim wstydem, że do tej pory żadnej z nich nie przeczytałam. „Paprocany” zatem poszły na pierwszy ogień. Jak myślicie przypadły mi do gustu? Zofia Bojarska to ładna, młoda pani adwokat, która z reguły broni najgorszych gangsterów. Jest wygadaną i hardą babką, niedającą sobie w kaszę dmuchać, a wszystko to okraszone inteligencją i sprytem, dodatkowo ulokowane to w filigranowym i atrakcyjnym ciele. Za fasadą nieprzystępnej i zimnej zołzy skrywa tak naprawdę dobre serce. Dla dobra swoich najbliższych jest gotowa na wszystko. Jedynie nie ma szczęścia w lokowaniu swoich uczuć. Krzysztof Strzelecki to przystojny, wzorowy funkcjonariusz policji, który został wrobiony w gwałt pewnej prostytutki. Na czas prowadzonego w jego sprawie dochodzenia został zawieszony w obowiązkach. Natomiast jego przełożony, a tym samym ojczym pani mecenas, oddelegował go do pomocy Zofii w odnalezieniu jej niesfornej bratanicy. Ta dwójka to absolutne przeciwieństwa. On ułożony, praktyczny i zapobiegawczy. Ona spontaniczna, żywiołowa i korzystająca z życia. Ona potrzebuje jego pomocy, a On potrzebuje jej. Początkowo współpraca nie wróży szczęśliwego zakończenia. Czy jednak uda im się znaleźć wspólny język? Co odkryją nad jeziorem Paprocany? Czy znajdą niesforną zaginioną nastolatkę? Na te inne pytania, odpowiedzi znajdziecie oczywiście w książce. Tak jak już wspominałam to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i stwierdzam obiektywnie, że było jak najbardziej udane. Żałuję, że wcześniej nie sięgnęłam po inne książki spod jej pióra. Na pewno je kiedyś nadrobię. Przy „Paprocanach”nie sposób się nudzić, akcja rwie do przodu jak szalona. Nie ma w niej zbędnych opisów i „zamulaczy”, za co należy się ogromny plus. Dodatkowo widać, że autorka doskonale zna się na adwokaturze i wie, o czym pisze. Mimo że scen erotycznych w książce jest sporo, to nie przestaje ona być fajnym kryminałem z dodatkiem pikanterii i przysłowiowego pazura. Wykreowaną postać Zośki polubiłam od razu, to fajna babka z prawdziwym wybuchowym charakterkiem i poczuciem humoru. Krzysiek to też niczego sobie Pan policjant, który mimo ciążącego na nim zarzutu, angażuje się w sprawę zaginięcia nastolatki. Podsumowując „Paprocany” zapewniły mi świetną zabawę, której tak naprawdę się nie spodziewałam. Bezsprzecznie dałam się porwać całej historii i szczerze polecam ją każdemu. Gwarantuję, że nie będziecie się nudzić. Za możliwość przeczytania tej pozycji bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza

Każda kolejna książka Pauliny Świst jest jak branie do ręki petardy. Jest ryzyko. Ale chcemy je podjąć. Wydawnictwo MUZA w tym sezonie jesienno-zimowym postanowiło dodatkowo nas rozgrzać. Premiera nowej książki Pauliny Świst, to pełna ostrego języka, mocnych scen i gorących akcji, jazda bez trzymanki. „Paprocany” zabiorą nas w świat, który już doskonale znamy, ale nie będziemy się w nim nudzić ani chwili. Zatrzaskujemy zatem drzwi mustanga (choć tylko w myślach, ech!) i ruszamy. Bez romansu ani rusz Muszą być ostre sceny, najpierw niewyparzony język i „wścieklizna”. W tej roli występuje pani mecenas Zośka. Olewana przez swojego „partnera” Juliana, postanawia wreszcie wymiksować się z tej znajomości. Nie jest to jednak takie łatwe. Okazuje się, że przyszło jej bronić mężczyznę, którego jej były oskarżył o przestępstwa seksualne, a zrobił to na łamach gazety, w której pracuje. Robi się jeszcze ciekawiej, gdy tych dwoje zaczyna łączyć ostry seks. A jeszcze trudniej, gdy okazuje się, że jednak to coś więcej, niż tylko przyjemność, bo Julian tak nie do końca jest jeszcze „byłym”. Wszystko to jest nieco zagmatwane, ale dzięki temu na pewno nie nudzimy się w trakcie lektury. Miejscami oczywiście – jak to u Świst – płaczemy ze śmiechu. Po prostu kocham wypowiedzi głównym bohaterek. Używanie wulgaryzmów w taki inteligentny sposób naprawdę zasługuje na szacunek. Zbrodnia, mafia, niebezpieczeństwo Nie tylko zabawa czeka na nas w tej książce, jak zawsze, gdzieś za rogiem czai się niebezpieczeństwo. Tym razem dotyczy ono bezpośrednio głównej bohaterki. Zostaje uprowadzona jej siostrzenica. Wiemy tylko tyle, że zbajerował ją jakiś motocyklista, dużo od niej starszy. Wkrótce ginie inna młoda dziewczyna, która prawdopodobnie dała się nabrać na to samo. Zośka nie wie, czy uda jej się zobaczyć jeszcze ukochaną Karolinę, ale w jej obronie nie boi się nawet spojrzeć w oczy diabłu. W tle toczy się też postępowanie przeciwko jej klientowi i kochankowi – Krzyśkowi. Cały czas jednak mamy przeczucie, że te dwie sprawy niebezpiecznie się łączą. Jedna książka, dwa wieczory Tak to właśnie wyglądało. Czasu na czytanie mam bardzo mało. Moje lektury dobieram zatem znacznie staranniej. I czasami mam ochotę na rozrywkę, ale nie głupkowatą, a pełną zwrotów akcji i błyskotliwych dialogów. To wszystko znajduję zawsze u Pauliny Świst. I czekam już na ciąg dalszy. „Najwyraźniej mój mózg miał dość, bo wszedł w tryb, który określam roboczo jako stan japoński: jebiemieto”.

Główna bohaterka to Zosia - pewna siebie pani adwokat, która zawsze musi mieć ostatnie zdanie i nigdy nie owija w bawełnę. W ostatnim czasie w jej życiu mają miejsce mało pozytywne wydarzenia: nie układa się jej w związku, a na dodatek zaginęła jej bratanica Karolina, o której można śmiało powiedzieć, jest jej klonem. Z kolei Krzysztof - to jak dotąd wzorowy policjant, który zostaje oskarżony o gwałt na prostytutce, przez co jest zmuszony udać się na bezpłatny urlop. Jednak jego szef ma dla niego inną pracę: zleca mu pomoc Zosi w odnalezieniu Karoliny. Początkowo mężczyzna jest nie do końca zainteresowany tą opcją, jednak w końcu bardzo angażuje się w pomoc pani adwokat. Główni bohaterowie są niczym ogień i woda: jej jest wszędzie pełno, a on najchętniej usunąłby się w cień. Jednak to tylko pozory, Krzysztof też potrafi „pokazać pazurki”, oczywiście jeśli trzeba. Zarówno ona jak i on, zarzekają się, że nie są kompletnie w ich typie. Można się tylko domyślić jak to wszystko się dla nich skończy 😈. To moja druga książka tej autorki. „Paprocany” zdecydowanie bardziej przypadły mi do gustu niż „Przekręt”. Od początku wiedziałam, czego mogę się spodziewać. W książce na pewno znajdziecie ostre sceny erotyczne, dużą dawkę humoru i trzymającą w napięciu akcję. Dialogi między głównymi bohaterami były rewelacyjne. Naprawdę połączenie osobowościowe Zosi i Krzysztofa, to strzał w dziesiątkę. Ta dwójka skradła moje serce. W książce autorka poruszyła problem odpowiedzialności za innych oraz tego, że niejednokrotnie dla swoich bliskich jesteśmy w stanie zrobić wszystko i że są ludzie, którzy nie myślą tylko i wyłącznie o sobie. A pozory nie raz mogą mylić. Muszę przyznać, że na początku źle oceniłam Zosię. Uważałam ją za młodą panią adwokat, która szasta pieniędzmi na prawo i lewo i uważa, że cały świat kręci się wokół niej. Jednak śledząc jej losy, doszłam do wniosku, że bardzo się myliłam. Ona nie stawia siebie na pierwszym miejscu. Dla niej najważniejsza jest przyjaźń i rodzina i dla nich jest w stanie, jak to się mówi, „przenosić góry”. Bardzo się cieszę, że zdecydowałam się na kolejną książkę tej autorki. W „Przekręcie” trochę drażnił mnie policyjno - adwokacki slang. Tutaj tego nie było i przez to czytało mi się znacznie szybciej i przyjemniej. Przyznam, że bardzo trudno było mi odłożyć tę pozycję na półkę. Czy sięgnę po poprzednie i kolejne książki tej autorki? Jak najbardziej!

To było moje pierwsze spotkanie z tą autorką, ale bardzo owocne. Spodziewałam się romansu jakich wiele, a otrzymałam naprawdę fajny erotyczny kryminał i ciekawą historię. Całą opowieść rozpoczyna policyjna afera. Ponoć kilku funkcjonariuszy miało dokonać gwałtu na prostytutce. Jako głównego sprawcę wskazuje ona Krzysztofa Strzeleckiego, który jest jednym z najbardziej wzorowych policjantów. W jego niewinność wierzy tylko jego szef, który również boryka się z problemami – jego przybrana córka bardzo martwi się o swoją nastoletnią bratanicę, która zaginęła. Co prawda już wcześniej zdarzały jej się takie zniknięcia, ale tym razem Zofia ma złe przeczucia. Wspólnie z Krzysztofem rozpoczynają prywatne i nieoficjalne śledztwo, które prowadzi do tego, że zrobi się bardzo gorąco i to nie tylko za sprawą rozwikłania zagadki. Od pierwszych stron bardzo wciągnęłam się w lekturę. Wulgarny, ale też bardzo codzienny i na poziomie język (jeśli wulgaryzmy w ogóle mogą być na poziomie), szybka, wartko płynąca akcja, która porywa oraz idealna długość to niewątpliwie zalety tej książki. Trudno było mi zdefiniować, do jakiego gatunku mogę zaliczyć „Paprocany”, gdyż mamy tu zarówno wątek kryminalny jak i romantyczny i erotyczny. Byłam bardzo ciekawa, w jaki sposób autorka to wszystko połączy, ale udało jej się to bardzo dobrze. Od pierwszej chwili również polubiłam głównych bohaterów – ostrą i nieprzebierającą w słowach panią mecenas i bardzo poukładanego oraz „grzecznego” Krzysztofa, który jak się później okazało również potrafi ostro popieprzyć. Scen seksu było kilka – dobrze, że nie na każdej stronie i nie na każdym kroku, bo pewnie bym nie przebrnęła, gdyż po kilku przeczytanych erotykach nie jest to mój ulubiony gatunek. Bardzo się cieszę, że Paulina skupiła się głównie na wątku kryminalnym oraz uczucia rodzącego się między Zofią i Krzysztofem a seks był tylko dodatkiem, co pięknie dopełniło całości. Warto zwrócić też uwagę na dialogi w książce, które potrafiły mnie doprowadzić do łez ze śmiechu. Zośka i jej cięty język to absolutna rewelacja, a jej rozmowy z przystojnym policjantem przyświecają zasadzie: kto się czubi, ten się lubi. Podsumowując, uważam, że jest to książka dla miłośników różnych gatunków literackich. Autorka nie przedobrzyła i otrzymaliśmy naprawdę bardzo dobrą opowieść. Z pewnością sięgnę jeszcze po książki Pauliny, gdyż jestem ciekawa jej twórczości.