Paprocany (okładka  miękka)

Po zapoznaniu się z wieloma pozytywnymi opiniami na temat twórczości Pani Pauliny Świst oraz po poleceniu przez inną autorkę, której książki czytam, postanowiłam się zapoznać z jej powieściami. Zakupiłam tę książkę oraz "Przekręt". Myślę, że moja przygoda z książkami Pani Pauliny ledwo się rozpoczęła i już dobiegnie końca. Chyba śmiało mogę powiedzieć, że są to najgorsze książki jakie w życiu czytałam. Czytając "Przekręt" a następnie "Paprocany" odniosłam wrażenie, że w zasadzie oprócz historii w tle oraz innych imion bohaterów, te książki są identyczne. Bohaterowie niczym się od siebie nie różnią. Każdy facet przystojny, wysportowany, umięśniony, inteligentny, a do tego bóg seksu. Natomiast laski najładniejsze pod słońcem, z piękną figurą , niby mega mądre a zachowujące się jak głupie nastolatki, które w dodatku puszczają się na prawo i lewo - cała kwintesencja twórczości Pauliny. Teksty, konwersacje bohaterów w obu książkach dosłownie identyczne. Można odnieść wrażenie, że autorka nie ma kompletnie pomysłu na dialogi między bohaterami. Przerzucają się oni ciągle głupimi ripostami rodem sprzed 20 lat... Do tego ciągłe cytaty z durnych piosenek. A najbardziej irytujący dla mnie zwrot z obu książek, którego autorka używa nagminnie to: "skroić się". Zanim doszłam do tego, co to oznacza to trochę mi to zajęło, a jesteśmy z Panią Pauliną w podobnym wieku. Kompletnie nie mogę pojąć czym autorka podbiła serca czytelników. Może gdybym miała 13 lat to faktycznie taka pisanina by mi się spodobała. Mnie absolutnie nie bawi taki "humor", bohaterowie totalnie irytują, dialogi są żenujące, a na domiar złego to kolejna książka, w której autorka znowu pisze o koronawirusie! Gdybym chciała o tym czytać to sięgnęłabym po inny rodzaj literatury. Jeżeli Pani Paulinie brakuje pomysłów to niech po prostu nie wypuszcza kolejnej książki tylko poczeka na wenę. Jestem totalnie zawiedziona, bo nie przypuszczałam, że to będzie aż tak złe.

Przeczytałam i nie polecam. Skusiły mnie pozytywne opinie, a że lubię kryminały to stwierdziłam, że spróbuję. Niestety ta książka ma niewiele wspólnego z kryminałem. Cały wątek kryminalny potraktowany jest bardzo powierzchownie. Niby coś się dzieje, niby jest intryga, zagadka ale wszystko jest grubymi nićmi szyte i tak przediwywalne, że tylko idiota nie zorientuje się co bedzie dalej. A jak dla mnie to nie o to chodzi w kryminalne. Skoro nie kryminał to co? Raczej tani i wulgarny erotyk, bo o sexie to można pisać mniej dokładnie, żeby pobudzać wyobraźnię a tu mamy raczej instrukcję obsługi. Momentami miałam wrażenie, że głównie o tym jest ten "kryminał". Generalnie szkoda czasu i pieniędzy.

Zachęcona bardzo pozytywnymi recenzjami, zdecydowałam się na przeczytanie "Paprocan" i niestety bardzo się rozczarowałam. W mojej ocenie, fabuła jest totalnie infantylna, zupełnie nieskomplikowana, nie wymaga od czytelnika kompletnie żadnego intelektualnego zaangażowania, a dialogi są nie zabawne, a groteskowe i miejscami wręcz żałosne. To fakt, że język, którym pisze autorka jest potoczny i przez to bardzo szybko czyta się tę książkę, ale prawdę mówiąc, ona kompletnie nie wnosi niczego do dorobku czytelniczego. Miałam nadzieję na dobry kryminał z erotyzmem, a dostałam kiepskiego harlekina z podróbą wątku kryminalnego. Te wrażenia sprawiają, że twórczość autorki będę omjała.

Mam mieszane uczucia po lekturze tej książki. Nie znalam wczesniej autorki i postanowilam dac jej szanse. Książka jest bardzo slabiutka, meczaca, opisy seksu srednie, taka druga Blanka Lipinska. Ani tempa ani akcji ani humoru, nic. Taka pisanina na sztuke. Watpie zebym kiedykolwiek siegnela po cokolwiek innego autorki skrywajacej sie pod pseudonimem Paulina Świst. Strata czasu i pieniedzy

Brnęłam na siłę, żeby się przekonać czy dalej bedzie lepiej,bo nie moze byc az tak źle, przecież opinie mówią inaczej,. Niestety dalej było tylko gorzej. Zaklasyfikowanie tej opowiastk ijako: sensacja, kryminał, thriller to obraża gatunku.

Nie polecam. Tak źle napisanej książki dawno nie miałam w rękach. Strata czasu.

Zofia z zawodu jest prawniczką, a prywatnie nigdy byście jej o to nie posądzili a nawet jeśli to na pewno zgasiłaby was ostrą ripostą. Ta otwarta i bezpośrednia kobieta ma bardzo dobry kontakt ze swoją bratanicą (ku rozpaczy jej matki są do siebie bardzo podobne). Karolina znika a Zosia nic nie wie o miejscu jej pobytu co się wcześniej nigdy nie zdarzało. A tym razem dziewczyna nie odbiera nawet telefonu ! Równolegle w komendzie Tyskiej wybucha afera związana z oskarżeniem Krzysztofa Strzeleckiego- jednego z policjantów, o zgwałcenie prostytutki. Policjant zostaje wysłany na bezpłatny urlop i w jego czasie pomaga Zośce w odnalezieniu Karoliny. Ta dwójka wcześniej się nie znała. Jak zachowają się w swoim towarzystwie tak odmienne osobowości ? Inteligentny i przystojny policjant oraz prawniczka z ciętym językiem, otwarta i seksowna budzi początkowo mieszane uczucia u porządnego policjanta. Bo to, że Krzysztof jest niewinny nie ulega wątpliwości jest to najmniej pakujący się w kłopoty policjant tej komendy. Dlaczego jednak jako sprawcę wskazano akurat Krzysztofa ? Kto go wrabia i jaki ma w tym cel? To kolejna zagadka do rozwiązania dla tej nieszablonowej pary samozwańczych „detektywów”. Którzy prowadzą między sobą słowne utarczki i damsko-męskie gierki. Ciągle się droczą i sprawdzają swoje reakcje, natomiast atmosfera robi się gorąca... Początek nieco niegrzeczny i może przewidywalny jednak jest to tylko wstęp do głębszej akcji. W końcu jest to kryminał, a świat gangusow to chleb powszedni pani adwokat. I tu dopiero zacznie się szybka akcja, ale do tego momentu już na pewno pokochacie Zośkę i Krzyśka. Nadmienię tylko, że błyskotliwe teksty nie ustaną mimo śmiertelnej powagi sytuacji. Bezpośredni, i zadziorny styl głównej bohaterki wywołuje uśmiech, nawet jeśli kilka razy pojawia się bardziej soczysty tekst. Akcja rozgrywa się na Śląsku, miasta: Tychy, Gliwice i miasta ościenne,w czasach obowiązywania maseczek. Jeżeli macie ochotę na przepychanki słowne, szczyptę pikanterii oraz uśmiechu i równocześnie na akcję kryminalną (gangstersko-policyjną) to ta historia jest dla Was! Ja przepadłam i jestem ciekawa czy będzie kontynuacja, bo jeżeli tak to już nie mogę się doczekać.

Moja pierwsza książka w Nowym Roku i … jakież rozczarowanie. Sięgnęłam po nią zachęcona recenzjami, to po pierwsze. Po drugie, lubię – i cenię – autorów piszących o/w polskich realiach, najlepiej ze swojego podwórka. Dodaje to autentyczności opowieściom. Tego akurat ‘Paprocanom’ nie mogę zarzucić. To było moje pierwsze spotkanie z pisarstwem Pauliny Świst i z tego co czytałam, ‘Paprocany’ to książka bardzo w jej stylu. Oznacza to dla mnie, że po inną raczej nie sięgnę. Ja się z Panią Świst zgadzam, że język współczesnych powieści powinien być, no cóż, równie współczesny. I ja to bardzo lubię u pisarzy, który potrafią tak pisać. Ale ‘Paprocany’ to książka po prostu wulgarna, nachalnie i niepotrzebnie wulgarna. Rynsztokowa. Nie przekonało mnie, że główni bohaterowie rzeczywiście musieli komunikować się taką ilością przekleństw. Jakby to ujęła sama autorka, trochę to wszystko przecwaniakowane. Same dialogi też pozostawiają dużo do życzenia. Są naciągane, na siłę, każda odpowiedz absolutnie ‘musiała’ być błyskotliwa i ‘imponować’ rozmówcy. To nie jest naturalne i, choć momentami zabawne, do cna przesadzone. Co do samej akcji, cóż, po prostu … jej nie ma. Nawet nie wiem do jakiej kategorii literatury zaliczyć ‘Paprocany’, bo ani to literatura obyczajowa, ani kryminał, ani też thriller. Jak na powieść detektywistyczno-śledczą, brakuje w tej książce dosłownie wszystkiego co mogłoby taką uczynić: naiwna, nierozbudowana fabuła, mało prawdopodobny rozwój wydarzeń, niepotrzebne wątki, (Jadzia, Julian, grill), niewyprowadzone postaci, słaba konstrukcja, brak jakiegokolwiek suspensu, brak jakiejkolwiek dynamiki, zwrotów akcji, brak adrenaliny właściwej gatunkowi. No, to chyba właśnie posypały się wszystkie gwiazdki. Zmusiłam się, żeby dokończyć, bo taki mam zwyczaj: nie oceniam niedoczytanych książek. Ale dobrnięcie do końca nie zmniejszyło mojego rozczarowania. Kiepska, płytka, plażowa literatura bez polotu, dla niewymagającego czytelnika. Porównywanie Pani Świst do Mroza – który skądinąd też nie należy do moich ulubionych pisarzy – uznaję za żart.

Kulturantki.pl Nowi bohaterowie Paprocany to historia zaginionej nastolatki, jej ciotki-prawniczki i policjanta.  Jak to w życiu i w książkach bywa,  ich losy i historię przeplotą się ze sobą w ciekawy sposób.  Wszystko jest w odpowiedniej  proporcji – jest akcja, są źli ludzie, jest też pogłębiająca się relacja między ciotką  i policjantem. Lekko zwariowana prawniczka Zośka przysparza Krzyśkowi bólu głowy swoim zachowaniem, jednak z czasem chłopak dostrzega coś więcej. Walczą  z tym obydwoje, każde na swój sposób, jednak z narastającym uczuciem nigdy się nie wygrywa. Konfrontacja damsko-męska Bardzo lubię, gdy lektura jest ze spojrzeniem obu stron, tak jest też w tym przypadku.  Mamy więc ich wzajemne spojrzenie na siebie i  przemyślenia. Patrzymy na cięte wymiany zdań, przepychanie się dwóch silnych charakterów i wzajemną fascynację, która prowadzi naszych bohaterów przez całą lekturę. Przyjemna lektura Paulina Świst napisała książkę, która jest lekka i przyjemna, a napisana prostym językiem.  Przez całą historię przewija się mnóstwo potocznych zwrotów i zaczepek. Taki jest styl autorki i to właśnie nim od początku ujęła czytelników. Jest prawniczką i przemyca do swoich książek zwroty, usłyszane od swoich klientów, często przestępców, których reprezentowała. Paprocany to lektura łatwa i przyjemna, w sam raz na jeden- dwa wieczory. Nie szukam w niej drugiego dna opowieści, bo takiego nie ma. Historia jest prosta, ale  podana w zachęcający sposób. Polecam ją, nie tylko dla fanów Pauliny Świst, ale dla wszystkich. W mojej ocenie to 6/10.

Jeśli ktoś się waha przeczytać "Paprocany", bo ma dość erotyków, to śmiało możecie kupować w ciemno i czytać. Nastawiałam się na ogrom "wątków łóżkowych", a dostałam naprawdę fajną fabułę. Wątek kryminalny połączony z ciętym językiem Zośki i nieznaczną ilością seksu jest strzałem w dziesiątkę. Odnalezienie bratanicy, która przepadła bez śladu jest dla kobiety priorytetem. Pomaga jej w tym Krzysztof, który jest zawieszony w czynnościach funkcjonariusza policji. To moje pierwsze spotkanie z autorką, ale mam szczerą nadzieję, że nie ostatnie! 🙃 Zośkę od razu polubiłam. Zwariowana, bezpośrednia, wyszczekana, ale również dobra i troskliwa. Wulkan emocji. W dodatku zabójczo piękna pani mecenas. Marzenie każdego faceta. 🤭 Krzysiek to ciacho, na którego widok pewnie nie jednej kobiecie zmiękły nogi. Jest typem poukładanego, grzecznego faceta, ale wraz z zagłębiającą się znajomością z Zośką, zmienia się trochę w tego niegrzecznego... 😉 Z każdą przeczytaną stroną poznajemy bliżej bohaterów i zdobywamy ich sympatię. Nie ma tu krwawej jatki. Są gangsterzy, jednak uprzedzam, nie grają pierwszych skrzypiec i to mi się podoba. Książkę czyta się bardzo szybko, kwestia dłuższego wieczora 🙂 Akcja biegnie cały czas do przodu, tempo takie jak wyrzucane przez Zośkę przygadywanki. Ona i Krzysiek są totalnymi przeciwieństwami. Co może z tego wyniknąć? Na pewno wybuch mieszanki emocji. Intrygująca historia, która ma miejsce na moim ukochanym Śląsku 💕