Ostatnia godzina (okładka miękka)

Moją uwagę najpierw przyciągnęło piękne wydanie książki, a potem tematyka końca świata, która zawsze mnie interesowała. Wciągnęłam się w tę historię od razu. Na świecie dochodzi do ogromnych zmian klimatycznych. Uśpione wulkany wybudzają się, a burze i powodzie nicestwią wszystko. Naukowcy oraz eksperci coraz częściej porównują to co się dzieje na ziemi do biblijnego końca świata. I znajdziemy w tej powieści pierwiastek boski oraz zjawiska metafizyczne. W trakcie jednej z niebezpiecznych burz poznają się nasi bohaterowie. Alexander i Mercy to kompletnie dwa różne charaktery. Z czasem okaże się, że bardzo wiele ich łączy. Nasi bohaterowie znaleźli się w beznadziejnej sytuacji, w sytuacji z której nie ma wyjścia i która wykracza poza normy naszej ziemskiej egzystencji. Czy im się to podoba czy nie, koniec świata nieuchronnie się zbliża, a oni muszą odegrać w nim znaczącą rolę. Towarzystwa naszej dwójce bohaterów będą dotrzymywać Knox, brat Alexa i Gilles, którzy również bez względu na swoją chęć zostali wplątani w całą tą sytuację. Akcja książki nie pędzi na złamanie karku. Autorki skupiły się w dużej mierze na emocjach bohaterów. Znajdziemy tutaj rozważania na temat okrucieństwa w naszym świecie. Okrucieństwa, które wyrządza człowiek człowiekowi. Zarówno przeszłość Alexa jak i jego brat Knox, to namiastka zła tego świata. Historia jest spójna, dobrze dopracowana. Nie nudziłam się ani przez chwilę. Coś mi tylko nie pasowało w zakończeniu książki, czegoś mi zabrakło. Dużym plusem jest lekki język.

Niestety czuję wielkie rozczarowanie. Bardzo dobry pomysł, ale gorzej z wykonaniem. Źle się to czyta. Książka napisana topornym, haotycznym stylem. Bohaterowie przerysowani, co chwila rzucają jak z rękawa cytatami typu,, gryziesz własną siostrę, gdy wyciąga do ciebie kiełbasę pokoju"( powieść pełna jest takich smaczków) . Czytając tę książkę cały czas miałam wrażenie, że została napisana przez nastolatki, a nie dorosłe kobiety, które w swoim prywatnym i zawodowym życiu związane są z literaturą. Polecam czytelnikowi w wieku 14 - 20 lat

Pomimo swojej wielowątkowości powieść wypada słabo na tle innych o podobnej tematyce. Ilość niepotrzebnych opisów jest powalająca za to brakuje dialogów. Tło na którym rozwija się akcja książki jest świetne jednak autorki nie potrafiły go wykorzystać w całości. Ogromną jest liczba nieścisłości i przesadnego czegoś co miało udawać fantastykę ale niestety nią nie jest. Powieści bliżej do ckliwego romansu niż no do epickiego dzieła w stylu sci-fi. Może niech autorki zajmą się erotykami i romansami, może to byłby ich poziom.

Ostatnią Godzinę przeczytałam jednym tchem. Jak nie mogłam jej w danym momenie czytać siedziała mi w głowie i tylko myślałam co będzie dalej. Warto przeczytać, bardzo polecam P. S. Podziękowania doprowadzające do łez

Na prawdę wspaniała historia. Równie świetni są bohaterowie, a z główną bohaterką na spokojnie mogę się utożsamić. Na codzień raczej nie sięgam po fantastykę, ale to była niesamowita książka. Czytajcie! ❤️

Gniot. Stracony czas na czytanie. Każdemu odradzam kupna.

Genialna, porywająca, zachwycająca. Gratuluję debiutu!

Książka bardzo ciekawa 😁 Polecam 😊

Fabuła Godzinki, trzeba przyznać, wcale nie brzmi odkrywczo. Mało to mieliśmy końców świata? Mało to razy natura kapryśnie próbowała zakończyć ludzkie życia? Na szczęście dziewczyny wyjątkowo dobrze ograły temat. Bo to wcale nie jest tak, jak mogłoby się wydawać.To nie jest książka o końcu świata. Przynajmniej nie tylko o tym. To chyba trzecia wersja recenzji, ponieważ okazało się, że nie wiem jak ją napisać. Pięć lat pisania recenzji, pięć lat wprawy i żadna z napisanych o “Ostatniej godzinie” nie wydawała się wystarczająco dobra. Oby to była wersja ostateczna! Mercy i Alex spotykają się w okolicznościach dość katastroficznych, w burzy szalejącej nad Amsterdamem, jedynym miejscu, które zachowało jeszcze pozory normalności. Obydwoje szybko orientują się, że coś ich łączy i chcą dowiedzieć się jak i dlaczego. Wokół nich zaczynają się dziać dziwne - nawet dziwniejsze niż wcześniej! - rzeczy i nikt już nie wie, o co należy walczyć i czy w ogóle należy podejmować się walki czy biernie czekać na koniec. Chyba tak brzmiałby ostateczny zarys fabuły “Ostatniej”, który potrafię stworzyć bez spoilerów i bez psucia wam czytania. Chociaż nawet nie wiecie o ile więcej jest w tej książce. Ogrom rzeczy, wątków, osób i scen, które najlepiej odkrywać samemu, bo wtedy czeka was największa przyjemność. Tempo książki to nie jest zawrotny pęd. To bardziej seria potrząśnięć czytelnikiem w odpowiednim momencie i zawsze z odpowiednią do sytuacji dozą wyczucia. Początek, czyli klasyczne zawiązanie akcji, jest dość powolny i spokojny, mimo tego, że praktycznie od razu zostajemy wrzuceni w ciąg wydarzeń. Później akcja się rozkręca, coraz bardziej przyspiesza i tak, jak na początku chciałam czytać wolno i delektować się każdą stroną… Powiedzmy, że od strony 350 nie dane mi było zatrzymać się nawet na moment. Książka jest bardzo wciągająca, bardzo absorbująca. Musiałam dowiedzieć się, co będzie dalej, a przecież już ją czytałam. Mimo to nie zniknął ten głód poznawania losów głównych bohaterów, a jeśli to dobrze o tej książce nie świadczy to posłuchajcie chwilę o języku, jakim posługują się autorki. Nie wiem czy to zasługa recenzowania książek, ale myślę, że oczytanie i patrzenie krytycznym okiem na książki wiele tu zrobiło. W debiutach często spotykam się z tym, że jest dość płasko. Brak głębi i naturalności to zmora każdej książki. Ania i Marta stworzyły jednak świetną pod względem stylistycznym książkę - niech panie z WasPos, które robiły korektę i redakcję również poczują się docenione. Czasami tylko wydawało mi się, że język wpada w zbyt formalne tony, ale to raczej niewielka wada i w porównaniu do ogromu zalet wypada nadzwyczaj blado. Ale właśnie, jakie te zalety są? Przede wszystkim oklaski za ujednolicenie stylu dziewczyn. Teraz już niemal nie da się odróżnić co pisał kto, poza tymi momentami, w których pojawiają się charakterystyczne dla konkretnej Bestselerki elementy. Chociaż wtedy i tak ocenia się na czuja. Po drugie, niezwykła różnorodność charakterów. Jedna z osób, które czytały poprzednią recenzję stwierdziła, że “mogłabym zrezygnować z imion, bo postaci i tak wydają się wystarczająco charakterystyczne, żeby nikt ich nie pomylił”. I faktycznie trochę tak jest, że mamy to ogrom różnorodnych, bardzo charakterystycznych bohaterów. Poza Mercy i Alexem jest Joanne. Do tego trio w końcu gdzieś w tle dołącza Evret, później Knox, Gilles, a później pojawiają się wszyscy ci, o których nie chcę mówić. Można się pogubić, bez wątpienia. Każda z tych postaci jest wyjątkowa, ma swój charakterek i chociaż nie lubię Evreta, bo przeszkadza mi w dotarciu do celu, to wiem, że każda z tych postaci jest potrzebna, autentyczna i ma swoją historię. Ogrom cech, jakie nadały im autorki, sprawia, że z przyjemnością śledzi się ich losy i martwi się o to, co z nimi będzie. To, co ważne to to, że postaci nie mają nakreślonych tylko zalet lub tylko wad, ale są na tyle wielowymiarowe, że żadna z nich nie jest czarno - biała, a ilość odcieni szarości bije na głowę wszystkie Greye tego świata. Poznaliśmy już bohaterów, wiemy mniej więcej jakim torem toczy się fabuła i gdzie pędzi akcja, ale co w końcu z tym stylem? No, po trzecie, styl jest bardzo bliski, obrazowy, plastyczny. Narracja prowadzona z perspektywy trzecioosobowej, ale w odniesieniu do różnych bohaterów sprawia, że jesteśmy z nimi niesamowicie blisko. W dodatku dziewczyny świetnie potrafią opisywać uczucia i emocje, bo kiedy Mercy bolał brzuch, Gilles był wkurzony, Jo zblazowana, a Alex poddenerwowany… Niemal mogłam to wszystko poczuć. A kiedy docieramy już mniej więcej do 400 strony to zaczyna się karuzela, kosmos, wariactwo, szaleństwo. Tytułowa - albo raczej około tytułowa - scena napisana jest w taki sposób, że płakałam, śmiałam się i złościłam jednocześnie. Czułam ciepło świeczek, słyszałam dźwięk muzyki. Ściskało mnie w żołądku. A im dalej tym lepiej/gorzej.

Na pierwszym planie powieści stają bohaterowie, za pomocą których autorki wyraźnie postawiły na kontrast osobowości. Lubię, kiedy przeciwieństwa muszą „zatańczyć” na jednym parkiecie, bo wtedy zaczyna robić się ciekawie, a i odkrywanie wspólnych punktów staje się jeszcze większą przyjemnością. Ambitna, dociekliwa, odważna i pomocna Mercy mierzy się z postacią Alexa. Agent, który stoi w obliczu misji, ciągnie za sobą wspomnienia fizycznej i psychicznej przemocy oraz utraty, które zniszczyły w nim poczucie sprawiedliwości świata. Jednym słowem, nie miał facet lekko. Relacja rodząca się pomiędzy tą dwójką nie jest jednoznaczna, a jej kierunek łatwy do przewidzenia. Coś ich łączy i choć na samym początku nie potrafiłam przekonać się co do męskiej kreacji przedstawiciela pierwszego planu, z czasem miałam wrażenie, że Alex się zmienił. Na tej linii można więc liczyć na momenty chwytające za serce, ale i na elementy zaskoczenia. Nie oznacza to jednak, że warto podchodzić do tej powieści doszukując się ognistego romansu. To raczej pełen tajemnic i wyzwań obraz nadciągającej apokalipsy, a mnogość wątków pozwala zakosztować po prostu wszystkiego po trochu. Nie chcę powiedzieć za dużo, toteż może ograniczę się do tych paru słów. Autorki gęsto usłały plan postaciami drugoplanowymi, których wymienianie tutaj nie miałoby większego sensu, choć wypada powiedzieć, że pojawia się cała paleta charakterków. Od tych denerwujących, sprzyjających, po te, które zalicza się do kategorii mrocznych. W historii nie brakuje więc niebezpiecznych momentów, co przecież po przywołanej wizji apokalipsy nie dziwi już nikogo. Jest wątek aniołów i demonów, są rozliczne odniesienia do Biblii, co stanowi dowód na rzetelny research autorek. Warto mieć na uwadze fakt, że to urban fantasy, toteż wiarygodność historii należy traktować z delikatnym przymrużeniem oka. Przyklaskuję idei fabuły, które akurat mnie zaskoczyła swoim kierunkiem i powiewem świeżości na naszym rodzimym rynku wydawniczym, niemniej jednak muszę wspomnieć o minusach książki, które niewątpliwie przysłaniały mi całkowitą przyjemność odkrywania kolejnych etapów historii. I już nie mówiąc o finale, który sama wyobrażałam sobie inaczej – czego nie krytykuję, bo wizję autorek uszanować trzeba, a o dłużących się opisach, które porządnie mnie wymęczyły. W książce pojawiają się fragmenty nie wnoszące w treść niczego wartościowego. Przy takiej ilości stron spokojnie można byłoby je odrzucić, przez co akcja zyskałaby na dynamice i atrakcyjności. Tymczasem pomiędzy angażującymi fragmentami pojawiają się tzn. zapychacze stron mające postać wewnętrznych rozterek, opisów czy płytkich dialogów. Dobry pomysł, dobry styl, tylko te nieszczęsne rozwleczone momenty. W efekcie książka posiada przewagę plusów, przez co ode mnie dostaje sześć w dziesięciostopniowej skali. Oryginalny pomysł, rozwinięte koncepcje, dobre przygotowanie, zabrakło kontynuacji napięcia, które od czasu do czasu przez wspomniane rozwleczone momenty po prostu uciekło. Nie powiedziałabym, że to widoczny debiut, bo na pewno nie jest to słaba i nieporadna książka, chociaż miewam wątpliwości co do słuszności statusu bestsellera na 3 miesiące przed premierą – jak głosi okładka. Teraz nie jestem maksymalnie usatysfakcjonowana, ale na pewno chętnie przyjrzę się dalszym poczynaniom autorek, bo mam wrażenie, że jeszcze sporo mogą zdziałać. http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2020/04/ostatnia-godzina-bartomiejczyk-m.html