Ostatnia godzina (okładka miękka)

Super, polecam. Genialna książka od jeszcze lepszych pisarek

Ubrana w piękne słowa historia zdecydowanie warta uwagi. Poruszająca do głębi przedstawiająca nietypową wizję końca świata.

Fabuła Godzinki, trzeba przyznać, wcale nie brzmi odkrywczo. Mało to mieliśmy końców świata? Mało to razy natura kapryśnie próbowała zakończyć ludzkie życia? Na szczęście dziewczyny wyjątkowo dobrze ograły temat. Bo to wcale nie jest tak, jak mogłoby się wydawać.To nie jest książka o końcu świata. Przynajmniej nie tylko o tym. To chyba trzecia wersja recenzji, ponieważ okazało się, że nie wiem jak ją napisać. Pięć lat pisania recenzji, pięć lat wprawy i żadna z napisanych o “Ostatniej godzinie” nie wydawała się wystarczająco dobra. Oby to była wersja ostateczna! Mercy i Alex spotykają się w okolicznościach dość katastroficznych, w burzy szalejącej nad Amsterdamem, jedynym miejscu, które zachowało jeszcze pozory normalności. Obydwoje szybko orientują się, że coś ich łączy i chcą dowiedzieć się jak i dlaczego. Wokół nich zaczynają się dziać dziwne - nawet dziwniejsze niż wcześniej! - rzeczy i nikt już nie wie, o co należy walczyć i czy w ogóle należy podejmować się walki czy biernie czekać na koniec. Chyba tak brzmiałby ostateczny zarys fabuły “Ostatniej”, który potrafię stworzyć bez spoilerów i bez psucia wam czytania. Chociaż nawet nie wiecie o ile więcej jest w tej książce. Ogrom rzeczy, wątków, osób i scen, które najlepiej odkrywać samemu, bo wtedy czeka was największa przyjemność. Tempo książki to nie jest zawrotny pęd. To bardziej seria potrząśnięć czytelnikiem w odpowiednim momencie i zawsze z odpowiednią do sytuacji dozą wyczucia. Początek, czyli klasyczne zawiązanie akcji, jest dość powolny i spokojny, mimo tego, że praktycznie od razu zostajemy wrzuceni w ciąg wydarzeń. Później akcja się rozkręca, coraz bardziej przyspiesza i tak, jak na początku chciałam czytać wolno i delektować się każdą stroną… Powiedzmy, że od strony 350 nie dane mi było zatrzymać się nawet na moment. Książka jest bardzo wciągająca, bardzo absorbująca. Musiałam dowiedzieć się, co będzie dalej, a przecież już ją czytałam. Mimo to nie zniknął ten głód poznawania losów głównych bohaterów, a jeśli to dobrze o tej książce nie świadczy to posłuchajcie chwilę o języku, jakim posługują się autorki. Nie wiem czy to zasługa recenzowania książek, ale myślę, że oczytanie i patrzenie krytycznym okiem na książki wiele tu zrobiło. W debiutach często spotykam się z tym, że jest dość płasko. Brak głębi i naturalności to zmora każdej książki. Ania i Marta stworzyły jednak świetną pod względem stylistycznym książkę - niech panie z WasPos, które robiły korektę i redakcję również poczują się docenione. Czasami tylko wydawało mi się, że język wpada w zbyt formalne tony, ale to raczej niewielka wada i w porównaniu do ogromu zalet wypada nadzwyczaj blado. Ale właśnie, jakie te zalety są? Przede wszystkim oklaski za ujednolicenie stylu dziewczyn. Teraz już niemal nie da się odróżnić co pisał kto, poza tymi momentami, w których pojawiają się charakterystyczne dla konkretnej Bestselerki elementy. Chociaż wtedy i tak ocenia się na czuja. Po drugie, niezwykła różnorodność charakterów. Jedna z osób, które czytały poprzednią recenzję stwierdziła, że “mogłabym zrezygnować z imion, bo postaci i tak wydają się wystarczająco charakterystyczne, żeby nikt ich nie pomylił”. I faktycznie trochę tak jest, że mamy to ogrom różnorodnych, bardzo charakterystycznych bohaterów. Poza Mercy i Alexem jest Joanne. Do tego trio w końcu gdzieś w tle dołącza Evret, później Knox, Gilles, a później pojawiają się wszyscy ci, o których nie chcę mówić. Można się pogubić, bez wątpienia. Każda z tych postaci jest wyjątkowa, ma swój charakterek i chociaż nie lubię Evreta, bo przeszkadza mi w dotarciu do celu, to wiem, że każda z tych postaci jest potrzebna, autentyczna i ma swoją historię. Ogrom cech, jakie nadały im autorki, sprawia, że z przyjemnością śledzi się ich losy i martwi się o to, co z nimi będzie. To, co ważne to to, że postaci nie mają nakreślonych tylko zalet lub tylko wad, ale są na tyle wielowymiarowe, że żadna z nich nie jest czarno - biała, a ilość odcieni szarości bije na głowę wszystkie Greye tego świata. Poznaliśmy już bohaterów, wiemy mniej więcej jakim torem toczy się fabuła i gdzie pędzi akcja, ale co w końcu z tym stylem? No, po trzecie, styl jest bardzo bliski, obrazowy, plastyczny. Narracja prowadzona z perspektywy trzecioosobowej, ale w odniesieniu do różnych bohaterów sprawia, że jesteśmy z nimi niesamowicie blisko. W dodatku dziewczyny świetnie potrafią opisywać uczucia i emocje, bo kiedy Mercy bolał brzuch, Gilles był wkurzony, Jo zblazowana, a Alex poddenerwowany… Niemal mogłam to wszystko poczuć. A kiedy docieramy już mniej więcej do 400 strony to zaczyna się karuzela, kosmos, wariactwo, szaleństwo. Tytułowa - albo raczej około tytułowa - scena napisana jest w taki sposób, że płakałam, śmiałam się i złościłam jednocześnie. Czułam ciepło świeczek, słyszałam dźwięk muzyki. Ściskało mnie w żołądku. A im dalej tym lepiej/gorzej.