Ósme życie. Tom 2 (okładka twarda)

Powieść - dywan misternie tkany przez emocje, wypełnione tęsknotą oczy i szukające siebie dłonie. Wyplatany nićmi tajemnic, okrucieństwa i namiętności. Nie chciałam wracać z tej podróży, bo wiedziałam, że będzie pustka, brak i pytanie, czy jeszcze dane mi będzie przeczytać coś równie oplatającego. Wielka. Epicka. Powiedzenie, że pasjonująca to zbyt mało. Dla mnie to arcydzieło. Może przez sentyment do gruzińskiej ziemi, jej historii, ludzi. O tak serdecznym wzroku, którego nie sposób znaleźć na innym skrawku świata. Rozdartych przez bezwzględność wojny. Potłuczonych na kawałki siebie i swoich bliskich. Blisko mi do Was. 33-letnia autorka zamknęła w niej losy gruzińskiej rodziny Jaszich, smaganej XX-wieczną polityką ZSRR i Gruzji. Wszystko zaczyna się pewnej mroźnej zimy w 1900 r. Na świat przychodzi Stazja Jaszi, córka najsłynniejszego w carskiej Rosji gruzińskiego wytwórcy czekolady. Drugi tom jest już bardziej współczesny. Kitty Jaszi i jej brat Kostia znajdują się po dwóch stronach żelaznej kurtyny. Ona jest słynną piosenkarką, on radzieckim oficerem. Tak bardzo podzieleni, czy znajdą jeszcze choćby cienkie włókno, które ich połączy? Narratorką tej wielkoformatowej opowieści jest Nica Jaszi, prawnuczka Stazji, która próbuje zebrać i złożyć w całość te pokruszone skrawki losu. Dostrzec wzór dywanu - rodzinnej historii. Treść jest jak rejs po wodach zmąconych przez sztorm i łzy. Przez pokolenia, waśnie i pogodzenia. Z życiem i swoim ja. Począwszy od pierwszej wojny światowej przez rewolucję październikową i drugą wojnę światową aż do początku XXI wieku. Od gruzińskich wybrzeży Morza Czarnego po londyńskie, paryskie i berlińskie ulice. Przez niezgodę i cierpienia przenikające do szpiku kości, które stanowią nieodłączną konsekwencję wyrządzanej krzywdy. Bo w obliczu wojny już nigdy nie jest "tak samo". Człowiek staje się kimś innym, choć pozostaje w tym samym ciele. Nie znajdziesz tu patosu, finezyjnych metafor i przerostu formy. Język jest tradycyjny, prosty i obrazoburczy. Porusza mnie jego wnikliwość, uważność i dotykanie jeszcze żywych ran. Jest głosem młodego pokolenia, które pragnie scalać, ale również stuleciem widzianym z perspektywy kobiet. Historia zatacza koło. A wszystko dla Brilki. Trudna, choć sunęłam po niej jak po tafli lodu. Ostra, mocna, jednak piękna zarazem, bo wykraczająca poza horyzonty emocji i wrażliwości. Złagodzona aksamitnym smakiem czekolady, który przenika przez setki stron. Delektuję się nim, choć nie jest w stanie osłodzić tych wszystkich blizn, zranionych ideałów, pobitych gestów. Jestem po, a jednak czuję jakbym wciąż była w trakcie. "Ósme życie" szeleści mi w uszach, migocze w oczach, drży w sercu. Obudziła pragnienie, żeby jeszcze raz, jeszcze kiedyś być w Gruzji. Przeżyć ją i zachować w sobie. Na teraz i na wieki wieków. Znacie? Czytacie? Szukacie? Nadrabiajcie, bo bardzo warto. Proza, która długo nie puszcza z objęć. 📚📖📚📖📚📖📚📖📚📖📚📖📚📖📚📖📚📖📚📖📚📖📚📖📚📖📚📖📚 "Ten dywan to historia. A w tej historii jest ukrytych mnóstwo innych historii. (…) Ty jesteś nitką, ja jestem nitką, razem stanowimy mały ozdobnik, a z wieloma innymi nitkami tworzymy wzór. Każda nitka jest inna, innej grubości i innego koloru. Trudno objąć wzrokiem cały wzór, ale kiedy patrzy się jednocześnie na wszystkie nici, wtedy ukazują się fantastyczne rzeczy." www.zyj-bardziej.pl

Niesamowita książka. Historia gruzińskiej rodziny na przestrzeni XX i początku XXI wieku wpleciona w historię Rosji, Związku Radzieckiego i Europy. Świetnie opowiedziana, z wielkimi emocjami, uczuciami miłości, strachu, gniewu, radości. Barwne sylwetki bohaterów i znakomity język sprawiają,że każdy rozdział czyta się jednym tchem. Jestem w połowie drugiego tomu i już mi żal,że niedługo dojdę do końca książki. Polecam tę książkę wszystkim miłośnikom epickich powieści, do przeczytania koniecznie.

Zanim wzięłam ja do ręki miałam jeszcze inne plany na najbliższy czas, miałam zajęcia dnia codziennego: pranie, gotowanie i takie tam. Okazało się, że wszystko musiało poczekać ( i świat się nie zawalił). To lektura z gatunku tych, w trakcie czytania których już Ci żel że zbliżasz się do końca. Świetnie napisana saga rodzinna rozgrywająca się między rewolucją rosyjską a dniem dzisiejszym. Gorąco polecam.
PS. I mam mocne postanowienie, że następne wakacje w Gruzji:)

Książka z tych, które czyta się jednym tchem. Czekałam na drugą część z niecierpliwością, już natychmiast chciałam wiedzieć jak dalej potoczyły się losy bohaterów powieści. Umiejscowienie w czasie, niesamowicie ciekawa historia rodziny i wprowadzony element magiczny w postaci przepisu na czekoladę to uczta dla czytelnika

Ciekawa opowieść o ciężkich czasach, ludziach w nich żyjących i wielkich dylematach. Bardzo zajmujący rys postaci, co pozwala się z każdym z osobna trochę utożsamić i dzięki temu zrozumieć - w małym ułamku, co prawda Ich ciężki los. Książkę czyta się jednym tchem i dostarcza ona wszystkich emocji.

Lekkość tej powieści, wspaniała historia kobiet na przełomie stuleci sprawie, że każda kolejna kartka sama się przykleja do palca! Od pierwszego tomu nie mogłam się oderwać, a jak tylko zamówiłam drugi tom tego samego dnia wieczorem zniknęłam dla rodziny. Serdecznie polecam!

Uwazam, ze ta pozycje (1,2 tom) powinno sie miec obowiazkowo w swojej biblioteczce. Dowiedzialam sie z niej wielu rzeczy z trudnej historii naszych sasiadow zza wschodniej granicy (czasow przed II Wojna Swiat. i po). Jedna z piekniejszych ksiazek , ktore czytalam. Polecam

Petarda, nie książka!!!! Od tej książki nie można się oderwać. Powieść spodoba się zarówno płci żeńskiej, jak i przeciwnej. Znajdziemy tu miłość, politykę, historię i wojnę na przestrzeni prawie 100 lat. To doskonała pozycja na jesienne wieczory

Książka bardzo ciekawa, dobrze i lekko napisana. Ale tło historyczne spłycone, nawet bardzo. W porównaniu np. z Dziećmi Arbatu ( ten sam czas, ten sam pomysł) książka jest zwykłym czytadłem. Tym niemniej uważam, że warto po nią sięgnąć.

Wspaniale napisana powieść. Autorka tworzy niezwykły klimat rodziny, otoczenia, kraju. Dodatkowo kawał historii Gruzji, przedstawionej w taki sposób, że aż chciałoby się tam pojechać. Szczerze polecam!