Ofiara dla burzy (okładka miękka)

Rewelacja, nie można się oderwać

Hej, haj, helloł 🖐🏻🖐🏻🖐🏻 Macie jakieś zaległości w książkach do recenzji z tamtego roku? Właśnie dziś wrzucam recenzje ostatnich powieści jakie miałam z tamtego roku do recenzji i jestem dumna z siebie, że wyszłam z tego i jestem na prostej! 😁 Oby tak dalej! Wam też tego życzę, a niżej zapraszam na recenzje ów lektur 😁 Miłego i zaczytanego dnia, moi Mili! 😘 ⭐RECENZJE⭐ "Niewidzialny strażnik" Detektyw Amaia Salazar prowadzi śledztwo w sprawie zamordowanej dziewczynki. Jak się okazuje, jest więcej ofiar, które zginęły w podobny sposób. Wszystko zmierza ku rodzinnemu miasteczku, gdzie pani detektyw będzie musiała zmierzyć się z demonami przeszłości. Czy wszystko, co się wydaje, jest prawdziwe, czy też jest jawą? Czy uda się Amai dowieść prawdy i znaleźć mordercę? "Świadectwo kości" Medina sądzony jest o brutalne zamordowanie swojej pasierbicy. Podczas przerwy w procesie, popełnia samobójstwo w toalecie. Zostawia dla inspektor Salazar kartkę z jednym tajemniczym słowem. Czy kobieta rozwiąże zagadkę? "Ofiara dla burzy" W niewyjaśnionych okolicznościach umiera niemowlę. Inspektor Salazar musi rozwiązać kolejną mrożącą krew w żyłach zagadkę. Czy niemowlę zmarło przez przypadek, czy jednak było to morderstwo? 🤯 Dolina Baztan to seria składająca się z trylogii – „Niewidzialny strażnik”, „Świadectwo kości”, „Ofiara dla burzy”. Są to powieści kryminalne z akcją i zabierającymi wdech w piersi jej zwrotami. Mimo sporej grubości powieści, czyta się je błyskawicznie, a nawet mogłabym pokusić się o stwierdzenie, że pożera. Oprócz mrocznej i zawiłej historii, mamy tutaj również przedstawioną przyrodę oraz wierzenia baskijskie, o których ja osobiście w ogóle nie słyszałam. Nasza bohaterka inspektor Salazar nie miała łatwego dzieciństwa. Jej przeszłość w jakiś sposób łączy się ze zbrodnią w dolinie. I takim sposobem poznajemy jej życie, a w kolejnych tomach możemy zapoznać się z nią jeszcze lepiej. Autorka w każdej lekturze stwarza kilka wątków, w których momentami się gubiłam, ale po pewnym czasie wszystko scalało się w całość i to powodowało nieraz reakcję „wow”. Uważam, że nasza główna postać jest dobrze wykreowana. Czuć bijące od niej emocje i to, z czym się mierzy, a to daje bardzo dużo tym książkom. Możemy przyjrzeć się jej lepiej, możemy poznać jej zwyczaje i to jak reaguje na różne trudne sytuacje. Każda powieść trzyma w napięciu od początku do końca, a dzięki świetnemu stylowi pisarki, czyta się je jeszcze przyjemniej. Co mogę więcej dodać? Polecam całą serię!

„Ofiara dla burzy” jest finalnym tomem serii „Baztan” Dolores Redondo. Tak samo, jak poprzednie części jest to pełen atmosfery, tajemniczy kryminał, przesiąknięty kulturą i mitami regionu Basków. Jest to trzecia książka z trylogii i chociaż nikt nie zabroni Wam czytać jej samodzielnie, to zapewniam, że dużo stracicie, ponieważ występują w niej motywy i wątki, które zostały poruszone w pierwszych dwóch częściach. Sposób, w jaki kolejny raz autorka połączyła mitologię i policyjne śledztwo jest niezwykły i wydawał się bardzo realny. Fabuła jest ciekawa i wciągającą, a główna bohaterka jest wyszkoloną profesjonalistką, która musi poradzić sobie z byciem żoną, matką, siostrą i policjantką. Amaia Salazar w zakończeniu trylogii bada sprawę śmierci kilkumiesięcznej dziewczynki. Początkowo jej śmierć przypisywana jest przyczynom naturalnym, ale podejrzany ślad na twarzy dziecka wskazuje na morderstwo. Ojciec zmarłej dziewczynki zostaje przyłapany na próbie ucieczki ze zwłokami córki, a babcia dziewczynki kieruję podejrzenia na Ingumę, czyli złego demona z baskijskiej mitologii, który zabija ludzi we śnie. Amaia ponowie prowadzi trudne i skomplikowane śledztwo, które łączy się z jej dzieciństwem. Dolores Redondo stworzyła historię, przy której strony same się przewracają. Wciągająca i interesująca fabuła z wieloma zagadkami i tajemnicami, które czytelnik jak najszybciej chce odkryć. To emocjonalna podróż zamknięta w ciekawej oprawie. Podobnie jak w poprzednich powieściach, dodaje do swojej historii wiele legend i mitów, co dodaje fabule jej własnego uroku. Autorka złapała mnie od samego początku, aż do rozwiązania zagadki. Zakończenie było dobre, ale wydawało mi się trochę pospieszne. Bardzo podoba mi się to, że autorka nie stroni od pisania niewygodnych i niekomfortowych fragmentów, które mogą przeniknąć do szpiku kości. Sceny akcji są intensywne, a żywe opisy miasta dodają fabule mrocznego klimatu. Czułam wzywającą siłę rzeki przepływającej przez serce Doliny Baztan i czułam spadające, lśniące krople deszczu. To była książka, która idealnie pasowała do całej serii, była napisana w dobrym tempie i stanowiła idealne zakończenie całej historii. Fani mrocznych i dobrze przemyślanych książek kryminalnych na pewno idealnie odnajdą się w świecie detektyw Amaii Salazar. Polecam przeczytać całą serię.

Czytacie kryminały? Te skandynawskie jeszcze do niedawna były nie do pobicia, później skupiłam się na brytyjskich i ach….trafiłam do hiszpańskiej Nawarry i przepadłam! Kryminał z domieszką mitologii baskijskiej, z nadprzyrodzonymi siłami i mitycznymi stworzeniami? W życiu bym się nie spodziewała, że taki klimat zawładnie moim literackim gustem. Trylogię rozpoczyna „Niewidzialny strażnik”, Amaia Salazar prowadzi śledztwo w sprawie brutalnych morderstw rozgrywających się nad rzeką Baztan. Rozpoczyna się wyścig z czasem, aby złapać mordercę i nie dopuścić do kolejnych ofiar. Tymczasem śledztwo przybiera dla Pani detektyw bardzo osobisty charakter. Salazar musi się zmierzyć ze swoją przeszłością i demonami dzieciństwa.  Amaię poznajemy jako twardą kobietę, która musi się odnaleźć w męskim świecie. Ma umiejętności robiące wrażenie na wszystkich jej współpracownikach. Redondo wciąga nas zarówno w służbowy świat baskijskiej policji, jak i w rodzinne zawirowania rodziny Salazar. Towarzyszymy więc głównej bohaterce na każdej płaszczyźnie jej życia. Przenosząc się do „Świadectwa kości” poznajemy Amaię jako matkę, która czuje się rozdarta pomiędzy wyczekanym synkiem a pracą, która pochłania ją bez reszty. Kolejne zagadki nie pozwalają jej zmrużyć oka. Jako czytelnik miałam wrażeniem że Amaia przyciąga do siebie wszystkie nieszczęścia nie tylko z Elizondo, ale i z całej doliny Baztan. Jednakże i na tej opowieści się nie kończy. Pani detektyw niby śledztwo kończy, aby płynnie z mitycznego Basajuana przejść do kolejnej tajemniczej postaci – Tartalla i zakończyć opowieść na Ingumie – demonie zabierającym ze swoich ofiar ostatni oddech.  „Ofiara dla burzy” to wisienka na torcie tej niezapomnianej lektury, w której wszystkie trzy opowieści zlewają się w jedną. Trzy tomy – każdy poświęcony innej postaci z baskijskich wierzeń. Redondo przenosi nas do świata, w którym rzeczywistość ściera się z magią i wierzeniami dawnej ludności.  Nie przywołam Wam tu fabuły, bo trudno to zrobić w kilku zdaniach. Ale napiszę Wam jedno – umieszczam te trzy książki na szczycie swojej listy najlepszych pozycji czytelniczych. Gdybym miała oceniać, to ta opowieść zgarnia pełną dziesiątkę w dziesięciostopniowej skali!

„OFIARA DLA BURZY” Dolores Redondo Wydawnictwo Czarna Owca Muszę was niestety zmartwić. „Ofiara dla burzy” jest ostatnim tomem niesamowitej trylogii „Dolina Baztán”. Ta część jest moim zdaniem najlepsza. Dowiadujemy się z niej wszystkiego. A przede wszystkim jest najbardziej emocjonalna. Czytając nie mogłam przestać płakać – tak samo jak Amaia Salazar. „Ofiara dla burzy” mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się tego. Czym w tym tomie zaskoczy nas Amaia Salazar? Będzie miała romans z ważnym człowiekiem. Będzie otwierała groby, żeby sprawdzić czy w środku znajdują się te osoby, które powinny tam być. Tutaj finalnie bardzo mocno zderzy się ze złem i będzie z nim walczyła. Czy wygra? Czy przegra? O tym możecie się przekonać sami czytając „Ofiara dla burzy”. Poznacie również finałowe starcie matki z córką. Czy sobie przebaczą? To jest bardzo mocne. Nie polecam osobą o słabych nerwach. Dlaczego w tej części malutkie dzieci umierają ? Dlaczego prawie każde z nich umiera na tzw. Śmierć łóżeczkową? Co tu się dzieje? Zmroziło mi krew w żyłach. Poznacie również, kto tak naprawdę kieruje złem. Gwarantuje będziecie w szoku. Przynajmniej ja w nim byłam. „Ofiarę dla burzy” jak i poprzednie dwie części czyta się jednym tchem. Niesamowicie zwarta akcja, dobry – a nawet bardzo dobry temat. Bohaterka rozdarta między mężem a kochankiem. Zło w najczystszej postaci. Tajemnicze i bardzo mroczne wierzenia. Włosy jeżą się na głowie. Czy wierzycie w legendy? W kraju Basków niestety w nie wierzą. I niestety te legendy są bardzo, bardzo mroczne. Czy za śmiercią dzieci stoi Inguma? Inguma to baskijski demon, który wysysa oddech malutkich, nieochrzczonych dzieci. Amaia musi odkryć prawdę, a my razem z nią. Detektyw śledcza pozna sekret swojej rodziny. Czy z tego powodu będzie zadowolona? Polecam z całego serca całą trylogię: „Niewidzialny strażnik”, „Świadectwo kości” oraz „Ofiara dla burzy”. Jeżeli uwielbiacie książki z dreszczykiem, z magią i dziwnymi wierzeniami to serdecznie zapraszam do przeczytania. „Dolina Baztán” to trylogia, która będzie moją top3 z przeczytanych serii książek w tym roku. Chętnie za jakiś czas ponownie po nią sięgnę.

"Ofiara dla burzy" to moim zdaniem, najlepsza część z całej trylogii. Nie mogłam wymarzyć sobie lepszego zakończenia tej historii! Autorka znów serwuje nam porcję wspaniałego klimatu, doprawionego elementami mitologii Baskijskiej. Część obyczajowa, tak jak poprzednio, jest tutaj mocno zarysowana. Autorka skupia się na uczuciach Amai i jej relacjach z innymi bohaterami, na rozterkach małżeńskich oraz takich związanych z macierzyństwem. To pięknie pokazuje, jak trudno jej łączyć życie prywatne z pracą zawodową. Znajdziemy też tutaj doskonały obraz działania sekty, trudną i mroczną zagadkę śmierci niemowląt w całej dolinie oraz zaskakujący zwrot akcji i charyzmatyczne bohaterki drugoplanowe. Jest tez coś, co złamało mi serce 💔 ale nie zdradzam. Musicie przekonać się sami. Autorka po raz kolejny wodzi nas za nos i stawia pytanie: czy to możliwe, że mityczny potwór Iguma morduje dzieci w dolinie? Engrasi powtarza "Nie mów, że istnieje, nie mów, że nie istnieje". Finał Trylogii Baztan zaspokoił w pełni moje oczekiwania. Ba! Nie spodziewałam się takiego połączenia starych wątków z wydarzeniami z części bieżącej. Jestem pod ogromnym wrażeniem jak sprawnie i zarazem wiarygodnie autorka spięła te trzy części razem! Prawdziwa uczta czytelnicza! Potwornie mi smutno! Pokochałam Elizondo, Amaie i Ibaia a już przede wszystkim niezwykłą ciotkę Engrasi. Będę za nimi tęsknić jak za dobrymi znajomymi. To była piękna podróż. Cieszę się jednak, bo ostatnie zdanie sugerowało, że znów spotkamy się z Amaia, tym razem ponownie w USA. Być może będzie to jakaś kontynuacja Kształtu Serca? Kto wie :) Mam tylko nadzieje, że przyjdzie nam czekać krócej niż na Martina!

„Ofiara dla burzy” - 3 tom z cyklu „Dolina Baztán” autorstwa Dolores Redondo pod wydawnictwem Czarna Owca . Czy ta część jest gorsza od swoich poprzedników? Zdecydowanie NIE! Tutaj autorka zdecydowanie przechodzi samą siebie. Oczywiście w dalszym ciągu mamy do czynienia z mitycznym klimatem, legendami Basków i jeszcze ciekawszymi oraz mroczniejszymi zagadkami. W tej części autorka stawia przed nami przerażający obraz. Amaia musi stanąć oko w oko z morderstwem niemowlęcia, którego śmierć na pierwszy rzut oka może wyglądać na łóżeczkową. Kto jest za to odpowiedzialny? Tajemniczy INGUMA? Demon, który wysysa oddech dzieci, gdy śpią? „Ofiara dla burzy” jest kontynuacją i rozwinięciem wątków z poprzednich tomów. Amaia po dramatycznych emocjonalnych wstrząsach musi się zmierzyć z ich konsekwencjami. Widzimy jak narastają jej rodzinne konflikty oraz poznajemy nowe, traumatyczne wspomnienia z dzieciństwa śledczej. Nie są one wcale delikatniejsze od poprzednich. Według mojej oceny autorka rozwinęła tutaj jeszcze bardziej psychologiczny porter postaci, dzięki czemu lepiej możemy odczuwać wszystkie wydarzenia wraz z bohaterami. Zwieńczenie trylogii pozostaje w tajemniczym nastroju i trzyma w mocnym napięciu do samego końca. W sposób wręcz hipnotyzujący działa na czytelnika, nie pozwalając mu oderwać się od lektury. Nie jest to zasługa tylko baskijskich wierzeń, czy zagadek, ale także świetnego przekładu książki. Jednak samo zakończenie pozostawia wiele niedopowiedzeń i pytań w głowie czytelnika, na które odpowiedzi już nie pozna.

Inspektor Salazar angażuje się w śledztwo dotyczące śmierci niemowlaka. Tajemnicza plamka na czole sugeruje, że ktoś dziecko udusił. Babcia maluszka wierzy, że zbrodni dokonał Inguma, baskijski demon, który wysysa oddechy podczas snu. W toku śledztwa okazuje się, że tajemniczych zgonów dzieci w okolicy było więcej. Jakby tego było mało, detektyw podejrzewa, że jej matka przeżyła ucieczkę, może też mieć związek z prowadzonym śledztwem. Po raz kolejny Dolores Redondo zaserwowała nam thriller na pograniczu rzeczywistości i fantastyki. Bardzo umiejętne włączenie baskijskich legend nadaje powieści odurzający, tajemniczy klimat. Dużym atutem powieści są także fragmenty opisujące zwyczaje i kulturę mieszkańców doliny. Ofiara dla burzy to przede wszystkim fantastyczny kryminał. Autorka doskonale poprowadziła śledztwo w sprawie morderstw dzieci, z każdą stroną wzbudzając we mnie jeszcze większe zainteresowanie. Bardzo dobrym pomysłem jest połączenie wątków kryminalnych z obyczajowymi. Możemy śledzić zawiłe relacje rodzinne Amai, jej małżeństwo. Tak jak i w poprzednich tomach, dużo jest w powieści przemyśleń i rozterek inspektor Salazar. Przyznam, że momentami mocno mnie irytowała, męczyło mnie to rozpamiętywanie na przykład jej dzieciństwa. Podsumowując, Ofiara dla burzy to według mnie najlepsza część serii Doliny Baztan. Dostaliśmy świetnie poprowadzone śledztwo, błyskotliwych śledczych, tajemnice i dreszczyk emocji. Zdecydowanie polecam, a jeśli poczujecie niedosyt możecie obejrzeć ekranizację na Netflix.

Inguma w mitologii baskijskiej to demon nienawidzący ludzi lub złowrogi Bóg snów. Wkradał się do domów w nocy i dusił śpiących mieszkańców, czasem nawet ich zabijając. Był też odpowiedzialny za koszmary senne. . Amaia Salazar zajmuje się śmiercią noworodka. Wydaje się, że malutka dziewczynka mogła umrzeć wskutek zespołu SIDS, czyli śmierci łóżeczkowej, ale ujawniane fakty sprawiają, że ktoś zostaje oskarżony o morderstwo. Okazuje się, że to nie jeden noworodek w dolinie rzeki, który nagle umiera. . W związku z tym, że zżyłam się z Amaią po poprzednich dwóch tomach, ten również przypadł mi do gustu. Fabuła książki jest wciągająca i ciekawa, ale jeśli ktoś nie czytał poprzednich części to może trochę się nie orientować co, kto, gdzie i z kim. I tak jak bałam się tych fantastycznych i mitologicznych motywów już od samego początku, tak byłam zachwycona. Chyba pierwszy raz taki wątek mi nie przeszkadzał, a tym bardziej nie męczył. Świetnie zostało to wplecione w śledztwo prowadzone przez panią Inspektor. Podzielam po części opinię @innekarta co do wątku romantycznego. Poza tym to trochę chyba już oklepany motyw romansu i później... kubła zimnej wody. Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić to jedynie zachowanie głównej bohaterki - ja nie lubię takich "wicherków" i bardzo cenię sobie wierność. No i szkoda, że tak mało było mamusi Rosario. . Cała seria zasługuje na polecenie! Jestem szczęśliwa, że spędziłam z Amaią tych kilkanaście dni.

Autor: Dolores Redondo Tytuł: Ofiara a burzy. W dolinie rzeki Baztán zostaje znalezione ciało niemowlęcia. Zginęło ono w niewyjaśnionych okolicznościach. Na jej czole została uwieczniona czerwona plamka, która wzbudza podejrzenia śledczych. Przy rozwiązywaniu sprawy dochodzi do utrudnienia ze strony ojca dziecka i babci. Są oni przekonani, że za morderstwem stoi Inguma, baskijski demon, który wysysa oddechy dzieci i wypija ich dusze. Czy ojciec dziecka byłby zdolny do zabicia swojej córki? Kolejna i ostatnia książka tej serii. Kolejny raz byłam i nadal jestem wstrząśnięta tym morderstwem. Było to dla mnie nie do przyjęcia, żeby zabijać małe dzieci. Śledczy stara się rozwiązać sprawę tak jak zawsze, jednak przeszkodą w tym stanowią najbliżsi ofiary, którzy podają swoje podejrzenia. Dla mnie jak i dla policji są one nie zrozumiałe. Jednak ta książka ma w sobie pomieszanie fantastyki z rzeczywistością, więc dla mnie ten wątek był genialny. Jednak najbardziej podobała mi się pierwsza część i według mnie była najlepsza. Autorka pokazuje nam świat jakiego my być może nie dostrzegamy. Wydawało mi się, że te osoby, które były podejrzewane to z powodu tego, gdzie mieszkają lub co robią w swoim życiu. Nie spodobało mi się to z jednej strony choć z drugiej często tak się dzieje. Ta seria była dla mnie genialną przygodą. Nawet obejrzę sobie filmy, aby zobaczyć na ekranie. Ocena 9/10.