Oczy uroczne (okładka miękka)

Pani Marta po raz kolejny mnie nie zawiodła. To było świetne!! I choć brakowało mi Konrada i Turu, bo ta część opowiada o losach innych bohaterów, to bawiłam się równie wyśmienicie. Moją ulubioną postacią z tej powieści jest zdecydowanie Bazyl. :D No czort jakich mało. :) Książka jest fantastycznie napisana. Genialna fabuła, humor i mnóstwo nadprzyrodzonych istot. Jestem oczarowana, dosłownie! Czyta się ją w zastraszająco szybkim tempie i ciężko się od niej oderwać. Uwielbiam takie pozycje! Dostarczają to co w książkach kocham najbardziej. A mianowicie - ciekawe postaci, wartką akcję, magię, napięcie, humor, świetną fabułę i przede wszystkim lekki i przyjemny styl. Ogromnie polecam. Tą jak i wcześniejsze tomy cyklu. Zdecydowanie warto!! :)

'Oczy Uroczne' to moje pierwsze spotkanie ze znaną większości czytelników Martą Kisiel. Jest to trzecia część serii "Dożywocia" i chociaż sama nie czytałam poprzednich dwóch tomów, to jednak bez problemu odnalazłam się w tej historii i nie miałam najmniejszych problemów ze zrozumieniem jej sensu. Warto wspomnieć, że książka ta to powieściowa kontynuacja uhonorowanego nagrodą im. J.A. Zajdla opowiadania Szaławiła. O książce: "Nikt, kto by ich teraz zobaczył, nie podejrzewałby pewnie, że ta kobieta z wietrzykiem igrającym we włosach, które chłonęły wilgoć poranka i skręcały się coraz niesforniej, w rzeczywistości była wiłą, a ten małomówny mężczyzna u jej boku, o młodej twarzy i siwiejącym włosach płanetnikiem." (str. 35) Przypadek sprawia, że właśnie w miejscu, gdzie kiedyś stała Lichotka - w której działy się tajemnicze rzeczy, Oda postanawia wybudować dom bez elektryczności, centralnego ogrzewania i wszelkich udogodnień technologicznych. Przez większość dnia główna bohaterka pracuje jako Pani Doktor w pobliskiej przychodni. Wydawać by się mogło, że w końcu odnalazła spokój. W końcu w małym, prowincjonalnym miasteczku nie wiele się dzieje, a zawód lekarza ogranicza się w większości przypadków do podawania zastrzyków wystraszonym kuracjuszom. Ostatnimi jednak czasy do Ody trafia coraz więcej pacjentów na zdejmowanie szwów ze sporych ran. Coś, lub ktoś atakuje biednych, bezbronnych, niczego nie spodziewających mieszkańców. Nadchodzi okres przesilenia zimowego, podczas którego mogą dziać się dziwne, mroczne i tajemnicze rzeczy. "Naciągały chmury brzemienne ciężkim, mokrym śniegiem. Nadciągał mróz, malujący szyby w oknach kwieciem najpiekniejszym - i najokrutniejszym. Nadciągał czas nieprzejednanej nocy. Czas śmierci" (str. 8) Moje zdanie: Jak wspomniałam na samym początku było to moje pierwsze spotkanie z autorką Martą Kisiel. O samych jej powieściach czytałam mnóstwo, bardzo pozytywnych opinii. Teraz już wiem dlaczego :) Od samego początku uderza nas humor ałtorki. Jej lekkie pióro i gładkie zdania powodują, że powieść czyta się w błyskawicznym tempie. Postacie, jakże oryginalne, z krwi i kości, również przedstawiony w sposób lekko satyryczny dodawały tej historii 'smaczku'. W końcu kto widział Czorta w szaliczku, mieszkającego w koszu na pranie, który w wolnym czasie grywa w Xboxa. Sama historia również jest bardzo przyjemna. Sielska atmosfera niewielkiego miasteczka przenika się z klimatem tajemniczości i odrobiną grozy Każdy rozdział przynosi nowe wydarzenia, przez co książka nie jest nuda. Ciesze się, że autorka podczas pisania swojej powieści sięgnęła do wierzeń słowiańskich. Z mojej strony duży ukłon, za chęć pokazania czegoś innego, niż wszędzie występująca mitologia nordycka. Aż chciałoby się rzecz: "cudze chwalicie, swojego nie znacie". Jedynym minusem całej powieści, który niestety dość odbierał mi przyjemność z lektury był fonetyczny zapis seplenienia Czorta Bazyla. Podsumowując Marta Kisiel zafundowała nam lekką, niewymagającą powieść okraszoną dużą dawką prostego, codziennego humoru. I chociaż nie jest to literatura, która diametralnie wpłynie na Wasze życie, i pozostawi Was z tysiącem przemyśleń, to jednak ciężko jej odmówić wartości edukacyjnej i waloru czysto rozrywkowego. Ocena: 7,5/10 https://recenzowniaksiazkowa.blogspot.com/2019/03/oczy-uroczne-marta-kisiel.html

Jestem tą książką zachwycona! Jakiś czas temu jako dodatek do serii „Dożywocie” w celach promocyjnych zostało wydane opowiadanie „Szaławiła”. Okazało się wielkim sukcesem, co potwierdziło wyróżnienie nagrodą Zajdla dla Marty Kisiel za najlepsze opowiadanie. Kwestią czasu było aż autorka pokusi się o kontynuację. I tak właśnie parę tygodni temu na rynek weszły „Oczy uroczne”. A co to za książka! Bohaterowie są niesamowici – żywi, ciekawi, pełnowymiarowi, a do tego jeszcze zabawni. Bazyl wymiata, Olga swoim charakterem wygrywa wszystko, do tego mrukliwy Roch, roztrzepany Michałko, niepokojąca Ossa i nerwowy Krzysiu. Do tej boskiej ekipy bohaterów dochodzi też porywająca akcja, od której trudno się oderwać. Nie można zapomnieć o poczuciu humoru, którego jest tu pod dostatkiem, co jest gwarancją poprawy nastroju (u mnie zadziałało perfekcyjnie, świetnie się bawiłam!). Dodatkowo autorka z wyczuciem dorzuca do powieści też bardziej poważne tony, które ciekawie równoważą i urozmaicają powieść, sprawiając, że wywołuje ona różnorodne emocje. W dodatku pisarka z pomysłem porusza dość aktualny temat, genialnie wplatając go w fabułę. Ta książka wciąga od pierwszej strony, rewelacyjnie wykorzystując nasz folklor i tworząc dzięki temu niesamowite połączenie naszego świata ze słowiańskimi wierzeniami. Ogromnie polecam! Żadna książka Marty Kisiel mnie jeszcze nie zawiodła, a „Oczy uroczne” są chyba najlepszą jej powieścią. Bomba. :)

Ten, kto powiedział, że nie da się napisać już niczego nowego, bo wszystko zostało napisane bardzo się w tym przypadku pomylił. Ta powieść to jest coś nowego! Autorka znalazła swoje specjalne miejsce w literaturze i pisze jak nikt inny dotąd. Cudowna książka, którą naprawdę warto przeczytać. Kto zna poprzednie powieści Marty Kisiel nie będzie zaskoczony tym co mówię, ale wszyscy inni powinni spróbować. Nie trzeba znać poprzednich książek autorki ( choć warto je poznać!), aby się zachwycić, wystarczy mieć otwarty umysł, niczemu się nie dziwić i dać się porwać opowieści!

Co ciekawe duuuużo bardziej mroczna niż wcześniejsze książki pani Kisiel, ciągle świetne (nie żeby był to horror, ale przy Dożywociu jest dość znaczna różnica w klimacie)

Często siła niższa i nomen omen działają w jednej sprawie, wtedy o ALLELUJA! dzieje się bardzo wiele... Oda Kręciszewska, lekarka z powołania, wybudowała dom na miejscu spalonej Lichotki, dostała od losu małego czorta Bazyla oraz psiaka bez jednej łapki Kuleczkę. Oprócz tego wyszło na jaw, że Oda to rasowa szaławiła, a do spółki za przyjaciela ma płanetnika. Wszystko układa się pomyślnie, nadchodzi czas przesilenia zimowego, a wokół kobiety zaczynają dziać się dziwne rzeczy. A jak wiadomo "gdzie anioł nie może tam czorta pośle". Bohaterka zostaje napadnięta. Kilka chwil później pomaga cmentarnemu demonowi Ossie, zapisuje się na kurs tańca, w mieście rozwija się epidemia chorób "wymarłych", a wszystko za sprawą tajemniczego ustrojstwa jakim jest homen. Nawet Bazyl knuje po cichu jakieś szatańskie rzeczy i ma do tego cudownego kompana. Pamiętaj, że to co niewidoczne dla oczu na pierwszy rzut, może okazać się bolesne w skutkach. Czy Oda poradzi sobie z przeciwnościami losu? Co dzieje się z Rochem? Co wyczynia mały czort? I dlaczego całe zło tego świata kumuluje się w najmniej odpowiednim momencie? Tego dowiesz się sięgając po "Oczy uroczne". * * * Ałtorki przedstawiać Wam nie trzeba - nie, nie jest to literówka. Książki Marty Kisiel pokochałam od pierwszego przeczytania. Kiedy sięgnęłam po "Dożywocie" z dołączonym na końcu opowiadaniem pt. "Szaławiła", stwierdziłam, że super byłoby móc przeczytać dalsze losy Ody Kręciszewskiej i pyk już w moich rękach. Oczywiście, jak zwykle nie zawiodłam się. W książkach Marty Kisiel wszystko jest perfekt - zabawni bohaterowie, przekomiczne dialogi, no i oczywiście siła niższa i nomen omen których w żadnej pozycji nie może zabraknąć. W "Oczach urocznych" moje serce skradł oczywiście sepleniący czort Bazyl. Zdecydowanym plusem jest przemycenie elementów mitologii słowiańskiej, czyli postaci szaławiły, płanetnika, czy homenu pochodzących z legend i podań rusko-litewskich. Dla mnie jest to cudowna opcja i cieszę się, że coraz więcej autorów sięga po tego typu zabiegi. Dzięki temu możemy poznać swoje własne wierzenia, a nie tylko mitologię greków i rzymian tak dzielnie wbijaną nam do głów przez polonistów. Cokolwiek by autorka nie napisała, ja to kupuję, bo wiem, że mnie to wciągnie dzięki dobrze napisanym poszczególnym wątkom składającym się w jedną spójną i wartką akcję. Dla mnie 10/10 i z tego miejsca proszę Wydawnictwo Uroboros i samą autorkę o więcej tak cudownych lektur ♥

Może i nie są mi znane poprzednie tomy z cyklu "Dożywocia", lecz mimo tego, postanowiłam zapoznać się z tą pozycją. Jak się okazało, nie było się czego obawiać, bo bez problemu się w niej odnalazłam, ale z pewnością sięgnę kiedyś również po poprzednie części. Marta Kisiel stworzyła historię trzymającą z każdą kolejną stroną w coraz większym napięciu, pełną humoru czy poruszającą także wiele przemyśleń m.in na temat natury, bądź rozumowania człowieka. Jednym z atutów powieści są nietuzinkowi bohaterowie, których nie w sposób nie darzyć ogromną sympatią (zwłaszcza czorta, który od samego początku skradł moje serce i czytając jego dialogi automatycznie pojawiał mi się uśmiech na twarzy). Od dawna tak dobrze nie bawiłam się oraz nie zastanowiłam się nad pewnymi sprawami czytając książkę. Nie spodziewałam, że kisiel będzie potrafił mnie tak pozytywnie zaskoczyć. Jak dobrze, że mam go jeszcze w zapasie, bo z pewnością towarzyszyć mi będzie niedługo przy kolejnej książce Ałtorki.

Kolejna książka Marty Kisiel, która zawładnie Waszymi sercami, tak, jak zrobiła to z moim. Anioły, czorty to dopiero początek! Fantazja autorki nie ma granic, porywa nas w wykreowany przez nią swiat trzymając mocno w swych objęciach. „Oczy uroczne” to kontynuacja opowiadania „Szałwia”, które otrzymało w 2018 roku Nagrodę imienia Janusza A. Zajdla. Co wydarzy się w trzecim tomie „Dożywocia”? „Wszystko, co ujarzmiamy, prędzej czy później próbuje wyrwać się spod naszej kontroli..”. Bohaterką książki „Oczy uroczne” jest Oda Kręciszewska, która jest wiłą, ma władzę nad wiatrem, potężną w chwilach, gdy traci panowanie nad emocjami. W tej części nie spotkamy bohaterów Lichotki, chociaż akcja dzieje się w miejscu, gdzie, kiedyś się znajdowała. Oda jest po czterdziestce, po śmierci matki postanawia spełnić swoje marzenie, którym jest posiadanie własnego domu. W pierwszej kolejności trzeba mieć grunt, czyli działkę, na której powstanie wymarzony azyl, a kiedy za sprawą Allegro się to udaje, kobieta zaczyna budować dom. Wtedy też zaczyna się czytelnicza magia, co byście powiedzieli, gdyby w waszym koszu na prawnie zamieszkał prawdziwy Czort? Tylko taki sympatyczny, z którym nawet da się dogadać, fan cymbałków. Skąd się wziął? „- Odżinko, kupimy szobje konszole?- dobiegło go jeszcze, gdy wreszcie ruszyli. - Bazylku, przecież my nawet nie mamy telewizora. - To mosze choczasz pada? - A na co ci pad bez konsoli? - No fjesz. Do szymulaczji. - Symulacji czego? - No... no pszeczesz, że konszoli!”. Z nieoczekiwanym atakiem zimy nadchodzą kłopoty, dziwne ataki w okolicy nasilają się i spotykają przypadkowe osoby. Co się za tym kryje? Co knuje nasz Czort- Bazyl? Czy ma coś wspólnego z tymi atakami? I co się dzieje na pobliskim cmentarzu? Czy to agia tego miejsca? Czy ziemia, na której zbudowała dom, jest jakaś przeklęta? Śmierć wisi w powietrzu Tak, jak w przypadku poprzednich książek autorki, „Oczy uroczne” mają ten swój wyjątkowy, humorystyczny klimat. Szeroka gama barwnych i nietuzinkowych postaci, oprócz Bazyla i Ody, mamy także pewnego milczącego i pochmurnego mężczyznę, który nawiązuje z wiłą przyjaźń. Musze przyznać, ze tak jak w poprzednich tomach pokochałam Aniołka z alergia, tak tutaj moje serducho skradł Bazyl z jego przesłodką wadą wymowy. Ubolewam nad tym, że jest to nasze ostatnie spotkanie z tą serią, bowiem „Oczy uroczne” są jego zwieńczeniem. Myślę jednak, że autorka ma nie jednego asa w rękawie i przygotowała dla nas nie jedną tak oryginalną i przezabawna historię! Z każdą kolejną książką autorki przepadam coraz bardziej, to moje lekarstwo na wisielczy humor! Od zabawy i wyjątkowego komizmu, zostaje wciągnięta w chwile grozy, którą Kisiel namalowała swoimi słowami. Wcześniej nie przypuszczałam, że mogłabym zakochać się w tego typu literaturze, jednak jest ona tak oryginalna i ponadczasowa, a przede wszystkim rodzima, że mam nadzieję, że zyska w oczach czytelników, tak jak w moich. W „Oczach urocznych” Kisiel postawiła na słowiańskie wierzenia, co sprawiło, że opowieść stała się dla mnie bardzo atrakcyjna. Plastyczne opisy i świetny językowy styl są stałym elementem twórczości autorki. Niewielu bohaterów potrafi wykreować tak realistycznych i niecodziennych bohaterów. Nie wszystko jest takie, jakie się wydaje, przyjaciel może okazać się wrogiem, a wcielone zło najlepszym przyjacielem. Nie ocenia się po pozorach, a ślepo ufać także się nie powinno. Czy Marta Kisiel odnalazła w swojej książce równowagę? Musicie się przekonać sami, a ja Wam powiem, że warto.

Odzie Kręciszewskiej, lekarce z zawodu i powołania, wydaje się, że w końcu znalazła swoje miejsce na ziemi. Po licznych perturbacjach, w końcu osiadła. Ma dającą satysfakcję pracę, własny dom, psa oraz... czorta. Dodatkowo przyjaciela płanetnika, niezwykły dar wpadania w kłopoty oraz kryzys osobowości do zażegnania. Nie tylko swój. Muszę dodawać, że sama nie jest człowiekiem? A to wszystko w czas przesilenia zimowego, który ewidentnie jest czasem złym. Uporządkowany świat Ody porywa lawina chaosu, a demony przeszłości wyciągają po nią swe szponiaste łapy. Wtedy jednak, pomoc przychodzi z najmniej oczekiwanej strony. Gdy tylko dowiedziałam się o "Oczach urocznych" już wiedziałam, że to będzie dobre. Mając książkę już w łapkach, po kilku pierwszych stronach byłam PEWNA, że to będzie dobre. "Oczy uroczne" to bardzo dobrze przemyślana opowieść. Autorka sprytnie miesza momenty komiczne (Bazyl moim mistrzem) z bardziej refleksyjnymi. Humor pierwsza klasa, aż momentami głupio było mi czytać jadąc komunikacją miejską, bo co trochę musiałam powstrzymywać salwy śmiechu. Udało jej się nawet! dać małego kuksańca autoszczepionkowcom! Czapki z głów! O stylu nawet nie będę wspominać. To, jak pani Marta bawi się językiem i co nam prezentuje jest istnym majstersztykiem! No i nasi bohaterowie! Poza lekarzem Krzysiem właściwie nie ma postaci, która by irytowała, denerwowała, czy w jakiś sposób negatywnie wpływała na moje uzębienie. Wręcz przeciwnie! Z każdą z nich ma się ochotę zapoznać i zaprzyjaźnić (szczególnie z Bazylkiem, choć już słyszę jego gderanie). Ta książka to esencja dobrej powieści. Jest ciekawa akcja. Opisy bardzo malownicze, a dialogi naturalne. Brak dłużyzn, zbędnych wątków... W moim odczuciu - nie stwierdzono wad. Tak, jak od samego początku pokochałam mieszkańców starej Lichotki (moje małe Liszko!), taką samą sympatią zapałałam do mieszkańców domku postawionego na jej gruzach. Książkę pochłonęłam w dwa popołudnia, a skończywszy, pierwszym co mi przyszło do głowy było "Wow!". A zaraz później: "Ale... to już? Koniec?" Więc z całego mojego Serafińskiego serduszka Wam "Oczy uroczne" polecam, jak i inne pozycje od Marty Kisiel!

Kilka miesięcy temu miałam okazję przeczytać Dożywocie, które jest pierwszą częścią cyklu. Było to jednocześnie moje pierwsze spotkanie z twórczością Marty Kisiel i z tego, co pamiętam, było ono naprawdę udane. Jak było tym razem? Główną bohaterką jest Oda Kręciszewska, która jest totalnie zakręconą kobietą. Niemal od razu, jak tylko się pojawiła, wzbudziła moją ogromną sympatię. Jest miła, inteligentna, wygadana no i przede wszystkim: ma ogromne poczucie humoru. W sumie nie mogłaby być inna, wychowując małego czorta imieniem Bazyl. To właśnie ta postać zdecydowanie nadawała kolorów całej historii. Nie mam bladego pojęcia, jak autorka wpadła na pomysł, żeby wprowadzić tutaj kozę, która ma ludzkie cechy. Wydaje się to totalnie absurdalne i nielogiczne, ale przy tym jest po prostu zabawne. Kiedy czytałam poprzednią jej książkę, bardzo się śmiałam, jednak to tutaj płakałam ze śmiechu. Głównie ze względu na tego małego czorta, który doprowadzał mnie do łez, a wystarczyło tylko jedno jego słowo. Jest to tylko jeden przykład, ale w książce można znaleźć jeszcze multum tego typu dialogów. Może to ja mam coś z głową (co jest w sumie bardzo możliwe), ale czytając rozmowy Bazyla z Odą, czy kimkolwiek innym, za każdym razem wyobrażałam sobie taką właśnie kozę w kamizelce, która tak mówi. Marta Kisiel pisze bardzo dobrze, ma ciekawy styl i tworzy cholernie ciekawe, a przy tym zabawne historie. Może dla niektórych nie jest to jakieś wybitne poczucie humoru, ale trafia ono idealnie w mój gust i moje serduszko. Ogromnie podziwiam panią Kisiel za umiejętność tworzenia tak ciekawych bohaterów, interesującego świata przedstawionego, no i za przybliżenie mitologii słowiańskiej, bo i z nią się można spotkać w Oczach urocznych. Po raz kolejny jestem zauroczona (cóż za niezwykła gra słów ;)) twórczością Marty Kisiel i z pewnością sięgnę po pozostałe jej książki. Wam gorąco polecam zapoznanie się z tymi historiami i obiecuję, że się nie rozczarujecie. http://www.oksiazkachinietylko.pl/2019/03/oczy-uroczne-marta-kisiel.html