Oczy uroczne (okładka  miękka, 03.2019)

Nigdy nie myślałam, że książka z nurtu fantasy tak bardzo mnie zauroczy. Hmm, w tym wypadku to mało powiedziane, ona mnie oczarowała. Diabły, demony, wije wplątani w dzisiejszy świat. To jakby powrót do przeszłości i babcinych opowieści. Realne i fantastyczne ale w końcu takie jest życie. Każdy ma swoje demony i diabełki .

Co ciekawe duuuużo bardziej mroczna niż wcześniejsze książki pani Kisiel, ciągle świetne (nie żeby był to horror, ale przy Dożywociu jest dość znaczna różnica w klimacie)

Biorę w ciemno! Długo wyczekiwana powieść ze świata Dożywocia, a już nazwisko ałtorki* gwarantuje genialną lekturę. *pisownia celowa

Luźna kontynuacja Dożywocia i Siły niższej. Książka bardziej dorosła, świetnie napisana, ciekawa i oczywiście Bazyl rządzi. C

Przezabawna i bardzo wciągająca książka. Nie sposób się od niej oderwać. Bazyl, czort jakich mało, jest cudowna postacią.

Wciągająca, trzymająca w napięciu i przezabawna, nie sposób się oderwać

Uwielbiam twórczość Marty Kisiel,👍👍👍

Super

Marta Kisiel to ,,ałtorka" jakich mało. Szkoda, że powstaje tak mało dobrych i oyginalnych książek jak ta. Swoją przygodę z ową Autorką rozpoczęłam już jakiś czas temu, od książki ,,Toń". Od razu zacznę, że książka ,,Oczy uroczne " to trzeci tom seri Dożywocie. Ja oczywiście tych poprzednich nie czytałam, ale co tam! Wcale jakoś bardzo nie odczułam tych braków, choć jestem pewna, że po przeczytaniu lektury, na pewno sięgnę i po poprzednie tomy. Wiecie za co pokochałam tę książkę? Za ten thriller i mrok, który zdecydowanie tutaj przeważa. No Marta się postarała, zdecydowanie trzeba to przyznać. Tym faktem mnie zaskoczyła, ponieważ książki które poprzednio czytałam raczej trzymały się czystej fantastyki, miejscami nawet bawiły, a tutaj aż dreszczyk po plecach mi przemknął! Muszę wspomnieć oczywiście o konstrukcji książki, o fabule, o całym klimacie. Normalnie po przeczytaniu miałam wrażenie, że Autorka nad tą powieścią pracowała dosłownie latami. Naprawdę, bardzo ciężko jest się czegokolwiek doczepić, bo to że Marta ma talent pisarski, to wszyscy wiedzą, ale to jak dodatkowo buduje i rozplanowuje swoje książki, to już osobna historia. Ale na pewno robi to na bardzo, bardzo wysokim poziomie. Nie zapominajmy o bohaterach i wszystkich postaciach w książce. Nie mówię tutaj tylko o stworach magicznych, nietypowych, ale także o ludziach. Tutaj mogę powiedzieć to samo, takiej oryginalności dawno nie było, oj dawno. Postacie czasami bawią, czasami nas irytują swoim postępowaniem, ale są jedyne w swoim rodzaju, takie niepowtarzalne. Każda z postaci coś wnosi do fabuły, jest w jakiś sposób powiązana z całą sprawą. I jeszcze to z czego Marta Kisiel jest najbardziej znana, a mianowicie ze stylu jakim się posługuje. No nie da się przeczytać tej książk i nie zauważyć, że Autorka zdecydowanie tutaj dodaje nam pod tym względem wrażeń. Mamy tutaj pełno przenośni, zabawnych słów, powiedzonek, powiedzonek, wykorzystanie różnego rodzaju środków stylistycznych, oraz przerabianie najpopularniejszych cytatów, na ,,język ałtorki". Można powiedzieć, że to taka gra słowem. To jest niemal wszędzie, to można zauważyć dosłownie na każdej stronie, bo w sumie z tego słynie Marta Kisiel. Kto mnie najbardziej kupił i urzekł jednocześnie? A no wiadomo, Bazyl! Pokochałam tę postać od razu, w momencie kiedy po raz pierwszy został znaleziony w koszu na brudną bieliznę. No po prostu nie da się nie kochać tego stworka, to po prostu moja perełka. Jak już wspomniałam o thrillerze, to zdecydowanie trzeba powiedzieć i napomnąć, że wiele w sumie zależało też od tego, że Autorka już od pierwszych stron, pierwszych słów, buduje wyczuwalny klimat. Czuć to niemal wszędzie, on przenika każde słowo, sprawiając, że momentami czujemy dreszczyk emocji. I jeszcze jedno, te wszystkie postacie, to co tutaj fantastycznego można zauważyć przez wzgląd na występującą mitologię słowiańską - czyli coś, co ostatnimi czasy jest chyba najbardziej porządane w takiego rodzaju książkach i historiach. To wszystko jest dodatkowo jeszcze pokazane z fantastycznymi i oryginalnymi stworkami, demonami, i takiego rodzaju potworkami... Podsumowując, mogę powiedzieć, że ta książka po prostu nas wciąga, ale tak kochani bez dna. Możemy bez problemu przepaść na kilka ładnych godzin, bo tutaj się bawimy, cieszymy, śmiejemy, ale i również przeżywamy różne niekorzystane sytuacje dla postaci. Zdecydowanie polecam, jest to rodzaj książki skierowany dla każdego! Opis fabuły Oda Kręciszewska to bohaterka, która postanawia coś odmienić w swoim życiu. Dlatego stwierdza, iż ciekawa zmiana nie zaszkodzi, dlatego buduje dom w dosyć nietypowym miejscu, a mianowicie na zgliszczach spalonej Lichotki. Z początku okazuje się to być miejsce idealne, no ale chyba nie do końca... Nasza Oda szukała jedynie ciszy i spokoju, ale czy jest to możliwe, kiedy twój dom ogarniają dziwne potworki, stworki i inne dziwne nie wiadomo co? To miejsce po pewnym czasie staje się magiczne, niesamowite, jedynie w swoim rodzaju. I choć na początku przeraża ją mieszkanie w nowym domu, to po pewnym czasie stwierdza, że nie można sobie wyobrazić lepszego miejsca. No co tu więcej? W piwnicy mieszka czort, który stale wyłazi i pakuje się do kosza na pranie, co zresztą z całego serca uwielbia, więc nie wiadomo kiedy te brudne rzeczy można wkładać? No bo jak? No jak moi drodzy? W okolicy zaczynają dziać się dziwne rzeczy, coś zaczyna dziać się z ludźmi, ktoś ich atakuje i zastrasza, a na domiar tego w okolicy jest stary i mroczny cmentarz, który w pewien sposób, jak się okazuje, jest związany z całą tą sprawą. W przyjaźni Ody z Rochem zaczyna dziać się różnie. Można powiedzieć, że przechodzi kryzys i jest wystawiona na pewnego rodzaju próbę. A mały, słodziutki i jedyny w swoim rodzaju Bazyl postanawia ucinać sobie samotne spacerki po lesie... To wszystko jest jednak owiane mroczną i tajemną tajemnicą, nadchodzi śmierć, która zaczyna zbierać swe żniwa... Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Uroboros.

Opowieść o tym, jak pewne oczy świat odczarowały. Zaraz po przeczytaniu "Szaławiły" (moje zachwyty nad tym opowiadaniem możecie przeczytać tutaj) w moje ręce wpadły "Oczy uroczne" Marty Kisiel. Rzuciłam się na nie jak szalona, nie mogąc przegapić takiej okazji – Oda Kręciszewska już przy pierwszym spotkaniu skradła moje serce na równi z dawnymi mieszkańcami Lichotki i wręcz nie mogłam się doczekać, by móc znowu przeżyć z nią nowe przygody. Oda, lekarka, zadomowiła się w swoim nowym domu kupionym w serwisie aukcyjnym i wybudowanym na pogorzelisku. W jej życiu wiły-szaławiły na dobre rozpanoszyli się też pies o trzech łapkach, Kuleczka, czort, który nie ma warunków na bycie diabłem, czyli Bazyl i pewien dojeżdżający regularnie do napraw i koszenia trawy płanetnik o imieniu Roch. Ponieważ zbliża się zimowe przesilenie, najniebezpieczniejszy okres dla istot nie z tego świata, czas wróżb i walki Dobra ze Złem, Roch stara się przygotować Odę na jego nadejście. Niestety, twardo stąpająca po ziemi Kręciszewska opiera się temu ze wszystkich sił. Na dodatek Bazyl zaczyna krążyć po lesie, w którym grasuje coś lub ktoś niebiezpiecznego, powodującego u ludzi spore uszczerbki na zdrowiu. A jakby tego było mało Oda czuje, że dzieje się z nią coś złego, a wokół niej narasta atmosfera napięcia i niepokoju... Czy przyjaźń w tym niebezpiecznym okresie przetrwa? I czy świat pozostanie bez zmian dzięki wile i płanetnikowi, a także pewnemu czortowi? Rany boskie, jak ja się zakochałam w tej książce! To jest po prostu cud, miód i orzeszki, a pani Marta po raz kolejny udowadnia, że jest w swojej szczytowej pisarskiej formie. Fabuła jest tak dobrze skonstruowana, że nie znajdziemy w niej żadnych dziur. Zaczyna się z pozoru niewinnie pierwszymi przygotowaniami do świąt Bożego Narodzenia, a potem stopniowo zaczyna przyspieszać aż do kulminacyjnego punktu. Każda decyzja bohaterów, każde ich działanie, ma logiczne uzasadnienie, nawet jeśli w pierwszej chwili sądzimy zupełnie inaczej. Dopiero w trakcie czytania kolejne kawałki układanki, jaką skonstruowała Marta Kisiel wskakują na swoje miejsce, tworząc fascynujacą całość i zostawiając nas z szeroko rozdziawionymi buziami z wrażenia. Bohaterowie autorki są również świetnie wykreowani. Oda to twarda kobieta, nie pozwalająca sobie w kaszę dmuchać i nie uginająca się w obliczu przeciwieństw losu. Walczy o swoje i wie, czego chce. Znalazła swoje miejsce na ziemi i nie chce go opuszczać, nawet wtedy, gdy jej duszę wiły namawia do dalszej wędrówki wyjący wiatr. Bazyl to mały, pocieszny czort z potężnym tyłozgryzem i wielką miłością do placków ziemniaczanych. Czytanie jego kwestii na głos graniczy chyba z cudem, są tak szeleszczące i jestem naprawdę pełna podziwu dla Marty Kisiel, że wpadła na taką cechę charakterystyczną dla tej postaci. Bazyl gwarantuje naprawdę sporą dawkę śmiechu i rozrywki, szczególnie ze swoim nieprzystosowaniem do spraw życiowych i otaczającej go rzeczywistości. I jest jeszcze Roch, milczący i odpowiadający półsłówkami, ale zawsze będący gdzieś obok, dający poczucie bezpieczeństwa i gwarancję, że pojawi się, gdy tylko będzie potrzebny. Ma on swoje tajemnice, których nie chce ujawniać Odzie, a w tak niespokojnym okresie jak dwanaście dni po Bożym Narodzeniu gwarantuje to same kłopoty, oj, uwierzcie mi. A końcówka książki z nim i Odą po prostu roztapia człowiekowi serce... Autorka stworzyła nie tylko opowieść z gatunku fantasy z elementami słowiańskiej mitologii, ale też ciepłą historię o tym, że każdy w końcu znajdzie swoje miejsce na ziemi i bliskie sobie osoby. O tym, że przyjaźń może pokonać wszelkie kłopoty i problemy, jeśli tylko zaufamy temu drugiemu człowiekowi (no, albo czortowi). O tym, że najważniejsze w życiu jest odkrycie siebie i bycie temu wiernym, a wszystko się ułoży. Pani Marta wyraża też swoje zdanie w tak istotnej sprawie, jak obowiązkowe szczepienia w obliczu szerzących się epidemii chorób, o których już niemal zapomnieliśmy. Wydaje się, że w książce z gatunku fantastyki coś takiego powinno kłuć w oczy, ale jest wręcz przeciwnie. Co ja Wam mogę więcej napisać? Nic, tylko tyle, że jeśli jeszcze nie czytaliście książek Marty Kisiel, to bierzcie się za nie jak najszybciej i nadrabiajcie zaległości. A do autorki mam jeden apel: pani Marto kochana, ja potrzebuję więcej, bo muszę mieć stały poziom "kiślu" we krwi! ;)