Ocean na końcu drogi (okładka twarda)

Neila Gaimana albo się kocha, albo nienawidzi. Nie ma nic pomiędzy, co mogłoby wypełnić przestrzeń. Ocean na końcu drogi może do najwybitniejszych nie należy, ale to nadal wybitny pozycja. O wypieraniu przykrych wspomnień i zamienianiu ich w fantazję.

Fajnie byłoby, gdybyś odwiedził/a: CzytanieJestSpoko.blogspot.com Powiem tak – jednak czasem warto przeczytać podziękowania. Chociaż w tym przypadku sam autor napisał, że nie musimy tego robić. Zachęcam was jednak do tego, bowiem właśnie z podziękowań dowiedziałem się, iż w ,,Oceanie...’’ znajduje się wiele wątków biograficznych samego autora. Przekształcił on otoczenie, w którym dorastał, oraz umieścił – wydaje mi się – autentyczną rodzinę Hempstocków. Książka zaczyna się niewinnie. Jak to u tego autora – mamy zwykłego człowieka, który boryka się z normalnymi problemami. W tym przypadku zmierza na pogrzeb do rodzinnej miejscowości. Odwiedza tam farmę sąsiadów, gdzie mieszkała jego przyjaciółka. Wtedy to idzie nad staw, będący tytułowym oceanem, i przypomina mu się wczesne dzieciństwo. I w tym miejscu zaczyna się historia chłopca, który walczył ze złem. To właśnie cecha charakteryzująca styl Gaimana – potrafi on mistrzowsko wpleść w zwyczajność coś onirycznego, coś z fantasy. Tak też dzieje się w tej powieści (która miała być opowiadaniem). Cofamy się do czasów, gdy główny bohater (recenzję piszę na świeżo i nie znalazłem żadnego fragmentu, w którym padałoby jego imię) ma 7 lat i staje się podmiotem w walce dobra ze złem – w walce czasu ze świadomością oraz w pojedynku... trzech kobiet z jedną opiekunką. Książka ta ma w zasadzie wszystko to, co charakteryzuje Gaimana – równoległe światy, kontrolowanie czasu, walkę ze złem i zagubionego bohatera, który szuka siebie. Jest to też druga powieść, gdzie bohaterem tym jest dziecko. Niemniej – podobnie jak w ,,Księdze cmentarnej’’ - jest to dziecko nad wyraz rozumne i zdolne przechytrzyć wiele złych mocy, oczywiście nie bez pomocy małej dziewczynki. ,,Ocean...’’ jest też poniekąd podobny do ,,Amerykańskich bogów’’, bowiem mamy tu wyraźnie zaakcentowane nawiązania do starego świata oraz teraźniejszości. Trzy kobiety, które rządzą czasem, są tymi, które polubiłem najbardziej. Niby każda inna, a jednak podobna do pozostałej dwójki. To je uważam za najlepiej wykreowane postaci tej książki. Sama fabuła nie jest specjalnie wyszukana. Mamy tu historię zamkniętą na niecałych 170-stronach, więc siłą rzeczy trudno aby była rozbudowana. Otoczona została natomiast mgłą, sennością, wiele momentów dzieje się w głowach postaci, często relacje są mętne i trudno sobie wyobrazić to, co widzi bohater. Narracja pierwszoosobowa dodatkowo utrudnia zrozumienie, gdzie toczy się akcja. Najtrudniej było mi odnaleźć się we fragmencie, gdy nasz bohater ucieka w deszczu przez pola i jakieś krzaki. Nie mówię, że jest to złe, ponieważ pozwala fajnie utrudnić zrozumienie tekstu i sprawia, że ten staje się nam bliższy niż standardowy opis ze szczegółami, np. każdego miejsca, gdzie spadła kropla deszczu. Historia tu opisana jest przede wszystkim retrospekcją, zapisem traumy z dzieciństwa, która – mam ważenie – mogła zostać upersonifikowana po to, aby opowiedzieć bolesną historię zapamiętaną przez dziecko. Interesujący jest początek, jeszcze przed prologiem, w którym znajduje się fragment rozmowy Maurice Sedak z Artem Spiegelmanem, autorem m.in. komiksu ,,Maus’’. Czyby miało to sugerować, że upioru przedstawione w ,,Oceanie na końcu drogi’’ to tylko fikcje zastępujące jakieś traumy? To pytanie pozostawiam bez odpowiedzi. Sami zdecydujcie.

Znakomita książka jak i pozostałe tego autora.

Znakomita powieść. Śmiało można ją nazwać przygodową baśnią. Akcja trzyma w napięciu i zaskakuje swym pięknem, trzeba to docenić, gdyż autor nie tworzy zwykłego fantasy jakie z łatwością można znaleźć w księgarniach. To wyrafinowana uczta literacka. Znakomita powieść dla młodszych i starszych.

Neil Gaiman jest moim ukochanym pisarzem, choć poznałam jego twórczość rok temu. Niemal od razu zakochałam się w tym jakie klimaty tworzy w swoich opowieściach i w jaki sposób czaruje czytelnika słowem. Nie wiem jak to jest zawieść się na tym co pisze Neil. Jest Magikiem, Czarodziejem słów. "Ocean na końcu drogi" od początku do końca jest dziwny, zatrważający i przejmujący. Czyta się ciągłym wdechu i napięciu mięśni. Nie ma dla mnie słów, które opiszą moją miłość do tej książki. Jest niezwykła, a ja wciąż pozostaję oniemiała, choć przeczytałam ją tydzień temu. Fabuła rozpoczyna się od przyjazdu dorosłego bohatera na miejsce, w którym kiedyś mieszkał, a raczej starej farmy swojej przyjaciółki z dzieciństwa. Przebywając na niej, zaczyna przypominać sobie fantastyczne zdarzenie ze swojej młodości, kiedy w jego życiu pojawiły się siły nadprzyrodzone, a on swoją nieuwagą sprowadził do domu pasożyta, który pragnął przejąć władzę nad jego życiem i rodzicami. Farma ma tu szczególne znaczenie, bowiem młoda dziewczyna, wraz z matką i babcią same były istotami nie z tej ziemi. Gaiman napisał powieść, która urzeka, sprawia, że nie do końca wiemy co się dzieje i dlaczego jest właśnie tak, a nie inaczej. Były strony, które musiałam przeczytać kilka razy, aby je zrozumieć, lub zinterpretować. Będę wracała do tej książki, bo skradła moje serce w całości.

Świetna książka.