Obsesyjna miłość (okładka  zintegrowana)

Jest to już ostatnia z książek Ferrante po które sięgnęłam, choć jest to jej pierwsza powieść, to moim zdaniem najsłabsza. Wszystkie pozostałe wciągają bez reszty, ta mnie za to męczy. Ogólnie raczej jej nie polecam.

Ksiązka trudniejsza niż Genialna Przyjaciółka. Dla miłośniczek i miłośników twórczości pisarki.

Czytałam Genialną przyjaciółkę . Była super . Ta jest inna niepodobna do poprzednio czytanych

Świetna książka psychologiczna. Warta przeczytania, choć ciężka, może nawet mroczna.

Ciężka, trudna, dziwnie napisana. Niestety nie przemawia do mnie Elena Ferrante...

Z porownaniem do innych tytułów Ferrante ta ksiazka jest po prostu nudna..

Najsłabsza z książek Ferrante

Debiutancka powieść Eleny Ferrante, autorki bestsellerowej tetralogii „Genialna przyjaciółka”, to zapowiedź jej talentu i prozy, która fascynuje, niepokoi i działa na czytelnika jak magnes, gdyż od lektury trudno się oderwać. „Obsesyjna miłość” jest książką o relacjach między matką i córką. Co ciekawe, stosunki te poznajemy dopiero wówczas, gdy narratorka i główna bohaterka, Delia, traci rodzicielkę. Leciwa, ale wciąż atrakcyjna i kontrowersyjna Amalia, utonęła w dniu urodzin swojej pociechy. Przypadek? Celowe działanie? Zrządzenie losu? I czy była to śmierć przypadkowa, czy samobójstwo? A może jeszcze coś gorszego? Może Amalię ktoś zabił albo doprowadził do jej tragedii? Te i inne pytania od początku towarzyszą opowieści Delii, dla której nagła śmierć mamy jest szokiem. Kobieta wspomina pełne bolesnych przeżyć dzieciństwo. Nie opowiada jednak o swoich perypetiach wprost i w chronologicznej kolejności. Jej retrospekcje przypominają rozsypane puzzle, które czytelnik musi sam ułożyć w logiczną całość. Początkowo wydaje się to niemożliwe, potem po prostu trudne, ale nie niewykonalne, aż wreszcie układanka staje się wyzwaniem, którego trudno się nie podjąć, nawet jeśli finał nie okazuje się zwieńczeniem domysłów odbiorcy. Przyznam, że pochłonęłam tę powieść jednym tchem, ale nie była to lektura lekka, łatwa i przyjemna. Cały czas podczas czytania czułam się przytłoczona, zaniepokojona i niepewna tego, co przyniesie kolejny rozdział. Momentami czułam się jak domorosła pani psycholog albo psychoanalityk, częściej jednak bawiłam się w detektywa. Moje domysły zwiodły mnie na manowce, ale dzięki temu zakończenie mnie zaskoczyło i skłoniło do niejednoznacznej interpretacji tytułu. I to uważam za plus, bo nie lubię przewidywalnych finałów. Powieść Eleny Ferrante łączy kilka odmian gatunku – jest po po trosze proza obyczajowa, psychologiczna, kryminalna, sensacyjna i wzbudzająca dreszcze na miarę klasycznego thrillera. Całość napisana jest w zdystansowany sposób, co robi duże wrażenie. Jestem miłośniczką ekonomii słowa, więc forma, styl i język trafiły w mój czuły punkt. Czasem bowiem mniej znaczy więcej, a „Obsesyjna miłość” jest tego dowodem. BEATA IGIELSKA