Obsesja zbrodni. Prawdziwa historia najbardziej poszukiwanego seryjnego mordercy w USA (okładka  miękka, 01.2019)

Polecam tę pozycję wszystkim miłosnikom seriali CS.I Niestety gwałty i zbrodnie opisane w tej książce, to nie fikcja literacka ani bogata wyobraźnia autorki. To, niestety, wszystko wydarzyło się naprawdę. Autorka rzeczywiście miała obsesję na punkcie zbrodniarza, który umykał wymiarowi sprawiedliwości ponad 40 lat! I nie tylko ona. Cała rzesza detektywów amatorów usiłowała namierzyć sprawcę i na szczęście w 2018 r. się to udało, ale dzięki nowoczesnej technice kryminalistycznej, a konkretnie badaniom DNA. Książkę świetnie się czyta,bo napisana niezwykle ciekawie, choć bardzo szczegółowo. Autorka niestety nie dokończyła swojej pracy, bo zmarła nagle, ale książkę dokończyli jej współpracownicy w śledztwie i ta część jest zdecydowanie słabsza, bo pisana w innym stylu, ale też ciekawa. Książka ukazała się chyba przed ujęciem sprawcy i o jego złapaniu ani personaliach nie dowiemy się nic. Jedynie wzmianka na okładce informuje o tym, że wymiar sprawiedliwości dopadł tego zwyrodnialca. A szczegóły w Internecie.

Książka bardzo mi się spodobała, na razie jestem w połowie ,ale mogę powiedzieć jest ciekawa, niebezpieczna z wieloma wątkami. Nie żałuje zakupu - polecam.

Bardzo dobra książka. Daję 4 gwiazdki, ponieważ czasem język książki był męczący

Naprawdę super książka, napisana fajnym językiem - polecam wszystkim

Polecam. Bardzo dobra książka, wciąga. Nie można się oderwać

Super książka, świetnie się czyta-polecam wszystkim

Ok

Kto mnie zna wie czym się interesuję i co kocham czytać. Tytuł książki zatem nikogo tu nie zdziwi. W końcu pochłaniam wszystko, co z mordercami, śledztwami i tego typu sprawami ma cokolwiek wspólnego. Gdy dojrzałam ten tytuł wiedziałam, że go sobie nie odpuszczę i prędzej czy później go zdobędę i odhaczę jako kolejną z listy "must have". Czy w jakikolwiek sposób książka spełniła moje oczekiwania? Czy cieszę się, że faktycznie mam ją za sobą? Tak, mam bzika na punkcie tego typu pozycji i nie mam zamiaru tego ukrywać. Tak samo jak faktu, że śledzę wszelkie informacje z Polski i świata o mordercach, psychopatach i innych zwyrodnialcach. Tak już mam odkąd tylko wkroczyłam w świat dorosłych. Nie było zmiany krok po kroku. Ot z bajek przeszłam do mroku koniec kropka. Jednak słowa, które wspomniałam na początku, czyli "mieć bzika" zaczęły mieć dla mnie całkiem inny oddźwięk, gdy zaczęłam czytać "Obsesję zbrodni. ...". Tak to już nie jest zainteresowanie, fioł czy bzik. To jest jak sam tytuł mówi OBSESJA. Michelle praktycznie zatraciła się w poszukiwaniach jednego z seryjnych morderców w USA. Każdy możliwy dzień czy noc poświęcała na odkrycie jego tożsamości. I choć jej się nie udało, tak samo jak nie udało jej się doczekać wydania książki, gdyż zmarła w 2016 roku w tragicznych okolicznościach - przedawkowała leki, a choroba serca dopełniła swego. Michelle McNamara była dziennikarką kryminalną, blogerką, która prowadziła popularną stronę TrueCrimeDiary.com. Golden State Killer zawładną jej umysłem od początku, gdy o nim usłyszała. Przeczytała tysiące stron akt policyjnych, oglądała raporty z sekcji zwłok, rozmawiała z ofiarami gwałtów oraz ludźmi mogącymi być świadkami ataków psychopaty. Przygotowując śniadanie dla małej córeczki myślała o gwałtach i przemocy nieznanego sprawcy, wśród jej zabawek rozkładała zdjęcia ofiar. W internecie spędzała setki godzin śledząc wzmianki o przestępstwach, a będąc z mężem na galach w Hollywood myślami była wśród ofiar. To, co przeraża to fakt ile zła może mieć w sobie człowiek i ile jest w stanie tego zła przerzucić na drugą osobę. Morderca atakował kobiety we własnej sypialni, zabijał mężów na oczach żon. Gwałcił i wychodził. Wybierał parterowe domy w spokojnych dzielnicach. Włamując się uczył się rozkładu pomieszczeń na pamięć i nie zostawiał po sobie żadnego śladu. Z dnia na dzień zniknął unikając kary, omamiając policję, w tym najlepszego profilera w historii. Wydawałoby się, że tak zakończy się sprawa nieuchwytnego seryjnego mordercy mającego na koncie 50 gwałtów oraz 10 sadystycznych morderstw. A jednak nie. W 2018 roku złapano winnego tych czynów, a Michelle McNamara zdecydowanie się do tego przyczyniła. Gdybym miała ocenić zawartość książki byłoby super. Ale jeśli dodam do tego choćby styl to wszystko pada na łeb na szyję. Czytałam, a raczej zmęczyłam tę książkę już jakiś czas temu, a recenzja dopiero teraz, bo musiałam pomyśleć, odpocząć i poukładać to i owo. Chyba jeszcze nigdy nie czułam się tak zmęczona i ogłupiała po przeczytaniu książki. Mam ochotę zjechać wydawcę od góry do dołu, że w ogóle wydał coś takiego. Rozumiem, że autorka nie żyje, a książka powstała na podstawie jej zapisków, notatek i nagrań. Ale ludzie! Ta książka się kupy d...y nie trzyma za przeproszeniem. Gdyby ktoś po mojej śmierci wydał moje zapiski w takiej formie to zrobiłabym wszystko by wstać zza grobu i pogadać ze sprawcą tego czynu! Chaos. Jeden wielki chaos. Tyle przychodzi mi na myśl po skończeniu, umęczeniu i odłożeniu tej książki. Coś, co mogło być kanwą świetnej książki stało się literackim dnem. I ratuje ją tylko to o czym opowiada, niestety.

"Będziesz milczeć wiecznie, a ja zniknę w ciemności." 🔪 Punktem wyjścia dla powstania książki „Obsesja zbrodni” były niewyjaśnione sprawy gwałtów i morderstw popełnionych przez jednego i tego samego sprawcę w latach 70. i 80. XX wieku w USA na terenie Kalifornii. 🔪 Sprawca atakował kobiety w ich własnych sypialniach, mordował mężów na oczach żon i dokonywał kradzieży rzeczy osobistych. Za każdym razem drobiazgowo zbierano dowody, zabezpieczano ślady, zachowano nawet DNA sprawcy i sporządzono dokładny portret psychologiczny. Ci, którzy przeżyli, starali się opisać swojego oprawcę jak najdokładniej. Świadkowie podawali szczegóły dotyczące pojazdów, jakimi mógł się poruszać. 🔪 Trzy dekady później Michelle McNamara opisuje te przestępstwa w książce przeplatając je także własnymi wspomnieniami, w tym wątkami dotyczącymi prowadzonych przez siebie poszukiwań tego nieuchwytnego gwałciciela i mordercy. 🔪 „Obsesja zbrodni” to w efekcie zbiór jej obsesji na punkcie tego mordercy którego nazwała Golden State Killer. Zainteresowała się prawdziwą zbrodnią jako nastolatka po nierozwiązanym morderstwie młodej dziewczyny w jej domu. Duża część tej opowieści dotyczy tego, w jaki sposób ta sprawa miała ją obsesję, i nie próbuje ona zrozumieć, jak wiele zajęło jej życie. Jest to również opowieść o wpływie, jaki potwór wywarł na terroryzowane społeczności oraz o tym, w jaki sposób postęp technologiczny w ciągu kilku dekad skrócił dystans pomiędzy podejrzliwością a obawą. 🔪 Bardzo dobrym połączeniem thrillera, kryminału i reportażu. Od samego początku podążamy za Michelle tropem seryjnego zabójcy. Zbieramy dowody, poznajemy szczegóły dochodzenia, zapoznajemy się z zeznaniami ofiar licznych gwałtów. Poświęcenie McNamary kosztowało ją ostatecznie życie. Być może nie wytrzymało jej serce, być może jej psychika. Zmarła nagle w trakcie pracy, wskutek przedawkowania leków o właściwościach psychoaktywnych. Jej mąż, Patton Oswalt, zatrudnił do dokończenia jej dzieła dziennikarza śledczego Billy’ego Jensena i dotychczasowego współpracownika McNamary – Paula Haynesa. Wspólny wysiłek opłacił się nie tylko ze względu na upamiętnienie McNamary, ale również jako pomoc w sprawie ujęcia Golden State Killera. Okazało się bowiem, że premiera prasowa książki niemal zbiegła się w czasie z momentem aresztowania seryjnego mordercy. Niestety książka ma też jedną wadę. Jest bardzo nierówna. Od rozdziałów bardzo dobrych, gdzie trudno było się oderwać od lektury, po rozdziały przeciętne i mało ciekawe. Zapewne powodem tego był fakt iż Książka powstała w dużej mierze, w oparciu o notatki i zapiski autorki. 🔪 Mimo tego uważam ją za bardzo ciekawą pozycję i mimo miejscami niełatwego odbioru, wartą poświęcenia jej uwagi.

Raz, dwa, trzy ..uważaj bo, być może TO na CIEBIE morderca patrzy. "Ofiarą była trzydziestotrzyletnia kobieta od niedawna żyjąca w separacji. W łóżku była sama - jej synowie spali w innym pomieszczeniu". Ciemność, mrok i sen mu sprzyjał. Zaznajamiał się z terenem, był jednym z czyichś sąsiadów. Obserwował, podglądał, pewnie wchodził do mieszkania nocą, nieuchwytny przez 4 dekady lat był postrachem mieszkańców Kalifornii. A ci zasypiali spokojnie, niektórzy siłą zbudzeni musieli patrzeć w oczy gwałciciela lub mordercy. Kneblował kobiety, a kobiety musiały krępować swoich partnerów. Niszczył im małżeństwa, niszczył im życia, czasem je zabierał. Historia najbardziej poszukiwanego seryjnego mordercy spisana m.in. oczami dziennikarki kryminalnej była, niebywałym przedsięwzięciem. Michelle McNamara włożyła w tę pracę mnóstwo swojego czasu, którego efekt miałam możliwość przeczytać. Zmarła, zanim została wydana książka, zanim został złapany zbrodniarz. Ostatni rozdział napisany przez jej przyjaciela i dorzuconych kilka słów od męża sprawił, że dopiero wówczas doceniłam jej pracę. Autorka zmarła po kilkunastu latach prowadzenia przez nią śledztwa w niewyjaśnionych okolicznościach. Część akt, materiałów dotyczących ERA-a nie znajdowała się w aktach policyjnych, znaleziono je dopiero po jej śmierci. Dwa pokolenia detektywów pracowało przy tej sprawie, a dopiero odkryta dokumentacja oraz rozwój kryminalistyki wywarł wpływ na dalsze śledztwo. "W przypadku sprawców seryjnych włamań, gwałtów albo morderstw lista podejrzanych często rosła do kilku tysięcy nazwisk albo więcej". Nazywano go Golden State Killer, EAR-ONS. Maska, dom parterowy i wiele jeszcze innych czynników go zdradzało. EAR stał się dla McNamary nie tylko jej pracą ale, i nałogiem, obsesją. Michelle była osobą, która wzbudzała zaufanie nie tylko w policji, ale wśród ludzi i mediów społecznościowych. Prowadziła stronę internetową trueCrimeDiary.com, gdzie swoim zaangażowaniem i osobowością potrafiła wzbudzić przekonanie do tego co robi, a tym samym zbierała różnorakie informacje, które później okazywały się mniej lub bardziej przydatne. Co mnie najbardziej zaciekawiło w lekturze? Na pewno temat profilowania geograficznego oraz rozwój identyfikacji osób za pomocą DNA. Dziś powszechnie stosowane metody, a w latach 70-tych raczkujące. Niestety czytanie o życiu osobistym autorki, które nijak miało się ze sprawą, nie interesowało mnie w ogóle. „Nie pędziłam” przy jej czytaniu jak Stephen King, owszem było sporo ciekawych treści, lecz mam jakieś takie nieodparte wrażenie, że książka to mogłaby być o wiele ciekawiej napisana, choć dla mnie im dalej, tym ciekawiej. Niemniej jednak uważam, że jest warta uwagi czytelnika.