O chłopcu, który poszedł za tatą do Auschwitz. Prawdziwa historia (okładka miękka)

Książka super dobrze się czyta i jest bardzo wciągająca polecam

Warto przeczytać. Czasem narzekamy , a to co przeżyli Ci ludzie to nie do opisania, i mieli determinacje, że walczyli o życie, w głodzie, chłodzie, bez wygód, w upodleniu, odizolowaniu, bez mozliwości obrony.

"O chłopcu, który poszedł za tatą do Auschwitz" to książka, po którą trzeba sięgnąć. Osoby, które czytają książki o takiej tematyce będą zachwycone tym w jaki sposób autor opisał ogrom faktów historycznych. Jest to historia prawdziwa, o czym trzeba pamiętać. Książka porusza niewyobrażalne emocje. Więź ojca i syna pomaga przetrwać najcięższe piekło jakie człowiek mógł sobie wyobrazić. Ich relacja jest piękna, a zarazem bolesna. Poświęcenie i nadzieja towarzyszą im codziennie, a nigdy nie wiadomo czego mogą spodziewać się kolejnego dnia. Ta książka wzrusza, sprawia, że łzy same płyną. Jest wymagająca, ale jednocześnie wciąga tak mocno, że nie sposób jej odłożyć. Jeśli chodzi o przekazanie czytelnikowi faktów historycznych to według mnie ta pozycja najbardziej spełni wasze oczekiwania. Naprawdę mocno polecam!

„O chłopcu, który poszedł za tatą do Auschwitz” J. Dronfield. Emocje, które towarzyszyły mi przy czytaniu tej książki są niedopisania. Długo zbierałam się do przeczytania tego tytułu, bo wiedziałam z czym się to wiąże. Tematyka bardzo trudna i na pewno nie powinna pójść w zapomnienie. Powinniśmy zrobić wszystko, aby nie doszło do podobnej sytuacji po raz kolejny. Ukazuje ona jak bardzo silną więź może mieć syn z ojcem. Tak silne uczucie między Nimi pomogło im przetrwać piekło, w którym się znaleźli. Nie wiem, czy kiedykolwiek jakaś książka miała na mnie taki wpływ jak ta. „O chłopcu, który poszedł za tatą do Auschwitz” daje Nam lekcje, żeby nigdy się nie poddawać przedstawiając jak w brutalnych warunkach ludzie przebywali. W dzisiejszych czasach nie możemy też zapomnieć o tym, że wiele dzieci przechodzi przez to same piekło i musi zderzyć się z trudami wojny. Wydawnictwo Znak postanowiło swoją cegiełkę dołożyć do takiej akcji. Mianowicie 1% dochodu ze sprzedaży książki, przeznaczają dla dzieci, które ucierpiały na skutek wojny w Syrii. Polecam ten tytuł każdemu z czystym sumieniem z uwagi na to, że zawiera bardzo dużo faktów historycznych.

Do tej książki robiłam dokładnie trzy podejścia, a zaczęłam czytać ją w połowie grudnia. Nie dlatego, że książka jest zła, ale oczywiście dlatego, że już na wstępie uderzyła mnie tak mocno, że choćbym nie wiem jak chciała nie byłam po prostu w stanie czytać dalej. Ja wiem, że istnieje wiele książek opartych na tematyce obozowej. Oczywiste jest także, że większość z nich ukazując okrucieństwo tamtych czasów wzbudza mnóstwo emocji. Nie pamiętam nawet, czy kiedykolwiek jakaś książka miała na mnie taki wpływ jak ta. Szczegóły są bardzo precyzyjne – od ponurych warunków do niewiarygodnej brutalności, aż trudno uwierzyć, że nie jest to jedynie fikcja literacka, a prawdziwa historia człowieka, który tego doświadczył, który sam zgłosił się do obozu i poszedł za swoim ojcem. Chociaż jest to opowieść o ohydnej zbrodni, krzywdzie człowieka przeciw człowiekowi, jest to także idealna lekcja na to, by nigdy się nie poddawać, bez względu na wszystko. Przygnębiające, ale realistyczne, a jednocześnie zachęcające do uświadomienia sobie, co dusza, duch i ciało ludzkie mogą znieść i przetrwać. Czuć w niej nadzieję, lęki, cierpienie i gniew tych ludzi. Ale ich siła i determinacja są niesamowite. Chociaż nigdy nie mogłam w pełni zrozumieć tego horroru, dlatego że go nie doświadczyłam, to dzięki autorowi i tej historii odczułam jeszcze większą empatię dla tych ludzi, którzy musieli to znosić. To temat, o którym nigdy nie powinniśmy zapomnieć, a mając to wszystko w pamięci starać się robić wszystko co w naszej mocy, by historia nigdy się nie powtórzyła. „O chłopcu, który poszedł za tatą do Auschwitz” na chwilę obecną plasuje się u mnie na pierwszym miejscu wśród książek skupiających się na tematyce obozowej i uważam, że jest to książka, którą zdecydowanie każdy powinien przeczytać.

"Każdy myśli, że jutro przyjdzie jego kolej. Codziennie, w każdej godzinie, mamy śmierć przed oczami" . Gustaw Kleinmann, Żyd polskiego pochodzenia, mieszkający w Wiedniu. Ma żonę i czwórkę dzieci. Pracuje jako tapicer, prowadzi skromne, uczciwe życie. Weteran wojenny. Wraz z II wojną światową rozpoczyna się prawdziwe piekło dla jego rodziny. Zaczynają się prześladowania i strach, który ma już nigdy ich nie opuścić. Gustaw i Fritz (starszy syn) trafiają do obozu w Buchenwaldzie. Codziennie walczą o życie, w głodzie, zimnie i przy katorżniczej pracy m.in. w kamieniołomach. Kiedy Gustaw trafia na listę do Auschwitz, jego syn z własnej woli prosi o dopisanie go do tej samej grupy skazańców na śmierć. "Chcę być z tatą, bez względu na to, co się stanie. Nie mógłbym bez niego żyć". W międzyczasie Tina, żona Gustawa walczy o możliwość wyjazdu do Ameryki dla swoich najbliższych. Czytamy o miłości matki, która gotowa jest na rozstanie ze swoimi dziećmi i ich wysłanie na drugi koniec świata, do obcych rodzin, aby uratować im życie. Wyciągnąć ich ze szponów samego diabła. . Ta książka jest inna niż większość obozowych historii. Nie czyta się tego ani lekko, ani szybko, ani przyjemnie. Jest to prawdziwa historia. Napisana dość chłodno, ale wyjątkowo szczerze. Nie jest w żaden sposób przerysowana. Stawia czytelnika oko w oko z nienawiścią i okrucieństwem II wojny światowej. Jesteśmy tam razem z bohaterami, czujemy głód, zimno i chłostę, strach i wolę przetrwania. Doświadczamy przyjaźni i zdrad. Walczymy o przetrwanie w miejscu bez nadziei. . "Wytrzymałość była wszystkim, cierpienie było tylko chwilowe, nadzieja i duch nie umierały nigdy". . Polecam całym sercem 🧡🙏

„O chłopcu, który poszedł za tatą do Auschwitz. Prawdziwa historia” to książka napisana przez pisarza imieniem Jeremy Dronfield. Przyznaję, że zwyczajnie bałam się tej powieści. Bałam się tego, że nie będę mogła się po niej pozbierać i zwyczajnie mnie pokona. Chodź było ciężko dobrnęłam do końca. I nie, nie chodzi mi tutaj o to, że ona mi się nie podobała, lecz o to że emocji w niej był cały ogrom. Jak wskazuje tytuł, jest to prawdziwa historia, historia, która ukazuje nam jak silna potrafi być więź między ojcem a synem. Ta właśnie ta więź pomogła im przetrwać to piekło na ziemi. . Również w dzisiejszych czasach wiele dzieci przechodzi przez podobne piekło i musi zmagać się z trudami wojny. Właśnie dlatego wydawnictwo postanowiło im pomóc, tworząc niezwykłą akcję. Mianowicie, 1% dochodów ze sprzedaży książki, przeznaczony jest dla dzieci, które są ofiarami konfliktu w Syrii. Niby to tylko 1% lecz tak naprawdę dla tych dzieci jest to bardzo dużo. Więcej szczegółów na temat akcji znajdziecie bezpośrednio u wydawnictwa Znak. . Moja ocena to 9/10 i poelcam wam tę książkę z czystym sumieniem, zwłaszcza, że zawiera ona naprawdę ogrom udokumentowanych faktów historycznych. . Od wydawcy: „Gustav, skromny tapicer polskiego pochodzenia, i jego nastoletni syn Fritz byli Żydami. W Austrii w przededniu wojny nie było gorszego przewinienia. W 1939 roku, rozdzieleni z rodziną, trafiają do obozu w Buchenwaldzie. Tam każdego dnia znoszą głód, katorżniczą pracę i najgorsze ludzkie okrucieństwa. Ale mają siebie. Niezwykła więź daje ojcu i synowi siłę, by przetrwać. Kiedy więc Gustav trafia na listę do Auschwitz, Fritz wie, że to wyrok śmierci. Podejmuje heroiczną decyzję: sam zgłasza się do obozu. Napisana na podstawie sekretnego dziennika Gustava Kleinmanna, opowiedziana z niezwykłą wrażliwością prawdziwa historia podróży w głąb piekła nazistowskich obozów, heroicznej walki o przetrwanie i niewiarygodnego ocalenia. Opowieść o miłości, która daje odwagę, by zejść do piekła. I siłę, by to piekło przetrwać.”

Niełatwa tematyka na świąteczny okres, ale biorąc pod uwagę to że 1% dochodu z tej książki idzie na #pomozdzieciom warto po nią siegnąć. Tytułowy Auschwitz ostatnio przewija się w wielu książkach, jednak tutaj historia spisana dotyczy nie tylko tego miejsca i nie tylko tego chłopca co poszedł za tatą... historia poparta faktami i potężną bibliografią. Tym razem wojna jest opisana z punktu widzenia wiedeńskiego Żyda. Zaczęło się od Wiednia, potem Buchenwald, potem następne i następne obozy, w każdym tylko gorzej... jak dużą trzeba mieć chęć życia, żeby tyle przeżyć i się nie poddać. W imię czego każdy podejmował się walki? Co zmusiło iść dalej kiedy najbliżsi nie mają już sił podnieść się? Warto takie historie czytać i pamiętać o tym co ludzkość przeszła, oby nigdy więcej, a Ci którzy przeżyli pozostawili świadectwo okropnych zbrodni, o których mamy obowiązek pamiętać...

Ksiazka przyszła szybciutko polecam

Kiedy nastąpił anschluss, czyli przymusowe włączenie terytorium Austrii do Rzeszy, w samym Wiedniu mieszkały dziesiątki tysięcy Żydów. Skrajny antysemityzm, który w Niemczech rozwijał się stopniowo, w Austrię uderzył już w pełni uformowany, od razu i na wielką skalę, jako zmasowany atak wymierzony w społeczność żydowską. Po kolei odbierano Żydom prawa do głosowania, do wykonywania zawodu, do nauki, następnie nałożono na nich godzinę policyjną, zakazano kupowania w sklepach dla prawowitych obywateli, odebrano mienie, nieruchomości, firmy. Zaczęły się prześladowania, brutalne traktowanie, noc kryształowa, a z każdym dniem robiło się coraz gorzej. Części żydowskiej ludności udało się wyemigrować za granicę, jednak większość nie miała takiego szczęścia. Czekały ich masowe wysiedlenia albo jeden z wielu obozów koncentracyjnych na terenie Niemiec lub innych okupowanych przez Rzeszę państw. W tym momencie poznajemy rodzinę Kleinmannów, austriackich Żydów, mieszkających we Wiedniu. Obserwujemy losy Gustava, Tini i czwórki ich dzieci, gdy nazistowska antysemicka ideologia coraz mocniej zaciska swoje ... . W końcu Gustav i jego najstarszy syn, Fritz, zostają aresztowani i zesłani do obozu Buchenwald. I tak zaczyna się najmroczniejszy okres w ich dziejach, okres, który odebrał im sześć lat życia. W ciągu tych sześciu lat, oboje niezliczoną liczbę razy otarli się o śmierć i uniknęli jej w sytuacjach tak niesamowitych, że czasem aż trudno w nie uwierzyć. I chociaż czasami byli już bardzo blisko kresu swoich sił i wytrzymałości, nigdy do końca nie stracili ducha walki ani nadziei. Gdy nazwisko Gustava znalazło się na liście transportowej z Buchenwaldu do Auschwitz, Fritz zażądał, by wpisano tam także jego, skazując się na pewną śmierć. Przy okazji, nie jest to fikcja, tylko luźno powiązana z prawdziwymi faktami historycznymi. Wszystkie wspomniane tu informacje, daty, nazwiska i miejsca zostały gruntownie sprawdzone, niejednokrotnie w wielu różnych źródłach. Dronfield wykonał sumienny i kompletny reaserch, a z tyłu znajdziecie przypisy do źródeł, książek i opracowań historycznych, z których korzystał, nierzadko z dodatkowym komentarzem. Wiele informacji zostało zaczerpniętych z dziennika samego Gustawa, którego istnienie udało mu się ukrywać przez wszystkie te lata w obozach koncentracyjnych (Jak? Nie mam pojęcia). Spośród wszystkich książek o takiej tematyce, które dotąd przeczytałam, ta zrobiła na mnie największe wrażenie. Nie chodzi mi tutaj nawet o fakt, że zarówno ojciec, jak i syn, wspólnie przeżyli 6 lat w obozach koncentracyjnych, co już samo w sobie jest nieprawdopodobne (a jednak zdarzyło się naprawdę!). Ale po pierwsze, Dronfield nie ograniczył się do opisania losów tylko jednej osoby, np. jedynie więźnia w obozie koncentracyjnym. Mimo że główną osią książki jest historia Gustava i Fritza, tak naprawdę przedstawia całe spektrum wojny na podstawie doświadczeń wszystkich członków rodziny Kleinmann, których prześladowania wysłały w najróżniejsze strony świata i których spotkał bardzo odmienny los. Po drugie, mimo, że jest to książka oparta na prawdziwej historii i rzetelnie opracowana pod względem autentyczności, stała się czymś dużo większym niż tylko zbiór suchych faktów. Jest bardzo dobrze napisana, a czyta się ją z tak ogromnym przejęciem i zaangażowaniem! To pozycja pełna emocji, przemyśleń, prawdziwa powieść, która wyciskała mi łzy z oczu (i ze wzruszenia, i ze smutku), ale również dawała nadzieję, inspirowała, skłaniała do głębszego zastanowienia się nad tyloma różnymi aspektami życia. Ta książka była tak niesamowita, że nawet teraz, już tydzień po tym, jak ją przeczytałam, samo patrzenie na okładkę sprawia, że coś łapie mnie za serduszko. Mam nadzieję, że dacie jej szansę i podzielicie moje zdanie. Zdaję sobie sprawę z tego, że temat Holocaustu to jeden z najtrudniejszych poruszanych w literaturze tematów. Wiem też, że nie wszyscy będą mieli siłę, czy ochotę, żeby sięgnąć po tę książkę. Ale wiecie co? Tego typu pozycji nie czyta się dla przyjemności. Czyta się je, bo to nasza historia. Spuścizna naszych przodków dla następnych pokoleń, które o wojnie będą słyszały coraz mniej i mniej, a o Holocauście może nawet nigdy nie usłyszą. Skoro ludzie, którzy przeżyli piekło na ziemi, są w stanie wracać do tych przerażających wspomnień i opowiadać o nich, żeby zwiększyć świadomość społeczeństwa, to naszym obowiązkiem jest te opowieści poznawać. Żeby ich historie, ich ból, strach, ich poświęcenia i śmierć nie poszły na marne.