No More Tears (CD)

Tutaj nie trzeba nic pisać. OZZY jest już legendą za życia. Rewelacyjna płyta

Album, do którego zawsze i wszędzie będę powracać z ogromnym sentymentem. Choć Ozzy na No More Tears jest spokojniejszy, mniej rockowy to nadal serwuje dużą dawkę poweru w bardziej melancholijnym brzmieniu. Na szczęście No more... nie pogrzebało ostrej duszy Ozzy’ego i wierni fani ostrego brzmienia też znajdą coś dla siebie :)

Bardzo interesujący album, zawiera bowiem kilka naprawdę świetnych, kultowych numerów Ozzy’ego. Bardzo charakterystyczne wydawnictwo, ciekawe, z dużą ilością indywidualnego brzmienia. Ozzy’ego w takim wydaniu muzycznym lubię chyba najbardziej. Polecam, bo to chyba najbardziej udany jego krążek.

Już ma trochę lat na karku, ale trzeba przyznać, że doskonale trzyma poziom. Słucha się jej po prostu rewelacyjnie. Utwory takie jak Hellraizer czy Mama I'm coming Home mówią same za siebie. Polecam ją wszystkim. Moim zdaniem jedna z najlepszych płyt w dorobku Ozzy'ego.

No More Tears to płyta mająca więcej przebojowych momentów od No Rest For The Wicked, ale nie pozbawiona pewnych niedociągnięć. Są tu kompozycje, które można by z powodzeniem odrzucić – bez przewidywalnych i stereotypowych Hellraiser czy Time After Time album byłby równiejszy i wystarczająco długi. Zakk Wylde trochę nadużywa gitarowych ozdobników (manieryczne alikwoty), można by też trochę wzmocnić brzmienie perkusji – i na tym właściwie lista zażaleń zostaje wyczerpana.
Album ten, począwszy od tytułu, można odczytywać jako deklarację oczyszczenia, uspokojenia po alkoholowo-narkotykowych ekscesach. Sam Ozzy prezentuje się tu więc od łagodniejszej strony: na poły akustyczne ballady Road To Nowhere i Mama, I’m Coming Home (z doładowaniem w środku) są jednak bardzo przyjemne i w żadnym wypadku nie ckliwe. Jest też sporo przebojowych momentów w ostrzejszym (Desire) jak i łagodniejszym (S.I.N.) wydaniu. Najbardziej niedocenianym utworem z tego albumu pozostaje Zombie Stomp – uwielbiam ten moment, gdy po długim, plemiennym wstępie wchodzi ostro cięty riff. Coś nowego pojawia się też w Mr Tinkertrain – do mocnego refrenu prowadzi „nerwowe” canto. Wreszcie magnum opus płyty, utwór tytułowy. Długi, transowy, z nakręcającym całość basem i rewelacyjnym patentem w zwrotkach: zaśpiewy Ozzy’ego wchodzą w dialog z ciężkimi zagrywkami gitary. W środku zmyślnie zwalniają (aby mógł się wykazać Sinclair), by potem znów przyłożyć.

Jakiś czas temu zaczęłam słuchać Ozzego Osbournea grającego solo, bez Black Sabbath. Jednak myślę, że maniera z zespołu pozostała, bo sama muzyka nie różni się znacząco od kawałków Black Sabbath. Choć wydaje mi się, że Ozzy lepiej wypada w balladach takich, jak np. Mamma I’m coming home niż w brutalniejszych kawałkach.