Nikt, tylko my (okładka  miękka, 06.2022)

Książka mnie wciągnęła, jest bardzo klimatyczna, czulam się dosłownie jakbym była w tym domku na odludziu w środku lasu. Ciekawa i szybko się czyta polecam

Książka wciągająca, poruszająca ważny temat, o którym należy mówić- #MeToo- gorąco polecam 👍

słaba, nudna. Dla mnie debiut nie zbyt udany. Szkoda czasu i pieniedzy.

Można przeczytać, ale bardzo przewidywalna. Nie ma zaskoczenia.

Czego oczekujemy od książki? Jedni szukają w niej pocieszenia, inni miłosnych ochów i achów. Są także tacy, którzy szukają dobrej rady. Jednak czy każda książka nie zawiera, choć cząstki tego wszystkiego? Przecież tam gdzie pojawia się uczucie znajdujemy ich konsekwencje. Doradztwo i to te szeroko postrzegane, spisane jest nie tylko na kartach poradników. Umiejętne czytanie, pozwala odkryć i zrozumieć więcej z treści ”między wierszami” niż z ustawionych w ściśle określonym szyku wyrazów tworzących fabułę. Obojętnie, w jaki sposób podchodzimy do „Nikt, tylko my” to jest to pozycja, której przeczytanie należy bardzo poważnie rozważyć. Jest to propozycja, której czytanie winno się zacząć od końca. Przyznam się, że jeśli ja bym tak uczyniła miałabym szansę na głębszy jej odbiór. Nie znaczy to, że mi czegoś zabrakło, ale czytałabym zapewne z większym przejęciem. A książki z tak ważnym przekazem, są tego warte. Sam tytuł daje wiele do myślenia. Pierwsze, co pomyślałam, sięgając po tę propozycję wydawniczą to to, że będzie o wielkiej miłości. Fajnie. W chwili, kiedy szelest kolejnej kartki oznajmiał, że pogrążona w ciszy dalej czytam, doszłam do wniosku, że jednak mogę się mylić. Że, tu nie o to chodzi. Autorka w zmysłowy sposób przedstawia nam okoliczności, w których nic innego się nie liczy jak tylko tu i teraz. Namalowała piórem przepiękną scenografię do pewnego przedstawienia. Tak, napisałam to słowo na „p” i zrobiłam to z premedytacją. Bo czym innym jest życie większości z nas, jak nie przedstawieniem. Wstajemy bladym świtem i pierwsze, co robimy, to przywdziewamy maskę. Dobieramy ją w drodze przemyślanej selekcji, bo wiadomo, że pozory są najważniejsze. Pierwszoplanowe role zostały powierzone Ellie oraz Stevenowi. Ona studentka, on… nie inaczej, szanowany profesor uczelni. Literatura, którą wykłada Steven jest „cichym bohaterem” tej powieści. Słowo pisane, choć czasami przychodzi nam z ogromnym trudem, ma naprawdę wielką moc. To, wyczytane przez Ellie z listu swojej tragicznie zmarłej przyjaciółki Wendy stanowią podwaliny napisanego przez nią scenariusza zemsty. Tej, która na śnieżnobiałym puchu zapisze się czerwienią. „Droga Vee, nie doszłoby do tego, gdybyś tutaj była. Ale nie mam pretensji do ciebie, tylko do siebie. Szkoda, że nie jestem taka silna jak ty. Szkoda, że nie powiedziałam ci o wszystkim wcześniej, nie wyznałam prawdy. Raz próbowałam, ale stchórzyłam. Nie chciałam cię rozczarować”. Taki początek listu nie zapowiada nic dobrego. Sama po sobie wiem, że skrywane tajemnice ważą tonę, albo i dwie. Im dłużej zamieszkują naszą duszę, tym ciężej jest nam o nich opowiedzieć. Działając według schematu, któremu uległa sama Wendy, łatwiej jest nam szukać kolejnego wytłumaczenia trzymania języka za zębami, niż znaleźć siłę na powiedzenie prawdy. Rozczarowanie? Czy może być ono stawianie na szali z przyjaźnią? Czy obawa przed przyklejeniem metki może aż tak paraliżować człowieka? Powody zatajania pewnych informacji są różne i niestety złoty środek na ich ujawnienie nie istnieje. Podzielenie się nimi w wielu przypadkach jest równe z obciążeniem troskami słuchacza. Tylko, czy ktoś tak nam bliski jak przyjaciel nie jest właśnie od tego. „Na dobre i na złe, zdrowiu i w chorobie …” taka jest prawdziwa przyjaźń. Czy czytelnik podczas czytania może stać się ofiarą jednego z bohaterów? Czy pojawiające się współczucie może obrać niewłaściwy obiekt? Trzymając rękę na sercu mówię Wam, że tak. To wszystko jest możliwe. Fakt ten, potwierdza celowość napisania tej książki. Ofiara nie wybiera takiej roli, nimi się stajemy. Kiedy serce dyktuje warunki możemy tylko liczyć na to, że będzie robiło to dobrze. Napisać chciałam, by robiło to w porozumieniu z rozumem, ale ledwo ułożyłam to zdanie w głowie, uśmiech pojawił mi się na twarzy. Serce z rozumem? Przecież, te pierwsze, wielkie, zabronione miłości już na starcie przegrywają z rozumem. A obiekt naszych westchnień potrafi to wykorzystać w bardzo wyrafinowany sposób. Robi to tak, że nawet się nie zorientujemy, kiedy stajemy się ofiarami i to dosłownie. „Dziś przyłapałam cię na tym, jak na mnie patrzysz. W pierwszej chwili uznałam, że to przypadek. Po prostu podniosłam oczy w momencie, gdy błądząc wzrokiem po Sali, spojrzałeś akurat na mnie. Po co miałbyś to robić specjalnie? Jestem nikim. Nie ma we mnie nic ciekawego. Ale kiedy odważyłam się znów na ciebie spojrzeć, twoje oczy już na mnie czekały. Oczy i uśmiech”. Fabuła książki nie pędzi jak pendolino. Autorka małymi kroczkami buduje napięcie, pozwala czytelnikowi na zobrazowanie sobie powieści. Nie jest to, jednak sielska opowieść o uczuciach. To świadectwo zaślepienia i jego konsekwencji. „Nikt, tylko my” to historia poruszająca ważny społecznie temat, jakim jest molestowanie seksualne i o ile mowa tu głównie o nieletnich, to jak wiemy, że tylko ich to dotyka. Całość recenzji znajdziesz: https://www.instagram.com/p/CespbZKsxth/

Są takie historie, które bardziej nadają się na opowiadanie, niż pełnowymiarową powieść. Weźmy chociażby Stephena Kinga i jego Cujo, albo Dziewczynę, która kochała Toma Gordona. W krótkich formach, może i te opowieści byłyby zjadliwe, a tak... Dokładnie ta sama myśl towarzyszyła mi podczas lektury debiutanckiej powieści Laure Van Rensburg Nikt, tylko my. Jest zima, para zakochanych w sobie ludzi przyjeżdża do domu w lesie. Nie jest to jednak chatka, jaką znamy z Milczenia lasu Kimi Cunningham Grant czy Splątanych Łukasza Szustera. Tutaj mamy wypasioną chawirę, nowoczesną, piętrową i pełną udogodnień. Ellie i Steven wynajęli ją na kilka dni, aby spędzić romantyczny weekend tylko we dwoje, z dala od cywilizacji i innych ludzi. On jest profesorem stojącym u progu awansu, ona jest od niego o prawie dwie dekady młodsza. Brzmi jak początek kiepskiego romansu, prawda? Faktycznie, może to sugerować i powyższy opis, i pierwsze rozdziały powieści, ale romantyczne chwile szybko się kończą. Kończą, w momencie, gdy Steven traci przytomność i budzi się przywiązany do wózka inwalidzkiego. Nad nim stoi Ellie, która poznała wszystkie jego brudne tajemnice. Teraz nadszedł czas rozliczenia i zemsty... Laure Van Rensburg napisała Nikt, tylko my, pod wpływem własnych przeżyć związanych z molestowaniem. Nie są to bynajmniej wspomnienia, ale... no, jakaś tam inspiracja na pewno była. Odniosłem jednak wrażenie, że temat molestowania i wykorzystywania naiwności młodych kobiet, czy wręcz dziewcząt przez starych zboków, został tu potraktowany płycej, niż by zabrał się za to Remigiusz Mróz. Van Rensburg nie zdołała ubrać w słowa dramatu kobiet, mimo iż ten dramat swego czasu dotknął ją osobiście. Czytając tę książkę nie poczułem ani współczucia dla głównej bohaterki, ani nawet nie specjalnie jej kibicowałem. I bynajmniej nie wynikało to z mojego braku empatii. Akurat pokłady empatii mam całkiem spore. Uważam, że Autorka nie poradziła sobie nie tylko z tematem jakiego się podjęła, ale również z postaciami. Para głównych bohaterów jest bezbarwna i nijaka. Zarówno Steven, jak i Ellie zaczęli drażnić mnie już od samego początku. On - nadęty profesorek, typowy snob, któremu na "dzień dobry" ma się ochotę obić gębę, ona - banalna i do bólu przeciętna, oboje - bez ciekawej historii, bez choćby zalążka złożoności. Bohaterowie wprost idealni, do jakiegoś taniego romansidła, ale przecież po thrillerze psychologicznym spodziewamy się czegoś więcej, prawda? Thriller psychologicznym, no do cholery, powinien opierać się na złożonych, skomplikowanych i niejednoznacznych postaciach, a czytelnik powinien je poznać najdokładniej jak to tylko możliwe, wczuć się w ich losy, pokochać, znienawidzić, albo poczuć rozdarcie między jednym a drugim. Tu tego nie znalazłem, a jedyne co czułem, to OBOJĘTNOŚĆ. OK, w porządku, więc może Wydawca trochę przesadził nazywając powieść Nikt, tylko my thrillerem psychologicznym? Może jest to chociaż przyzwoity klasyczny thriller? No nie, nie jest. Serio, chciałbym napisać, że jest inaczej; że ta opowieść mrozi krew w żyłach, trzyma za gardło, czy za jakąkolwiek inną część ciała i nie można się od niej oderwać. Ale nie, tak dobrze nie ma. Tutaj tak mocno wieje nudą, że można się przeziębić. Główną sceną akcji jest dom w lesie i jego okolice. To tutaj wszystko się dzieje, w inne miejsca wpadamy tylko na chwilę przy okazji retrospekcji i wspomnień głównej bohaterki. A zatem mamy niewielką przestrzeń, co sprawiło, że książka ma kameralny, wręcz teatralny klimat, co samo w sobie ma ogromny potencjał. Niestety, Laure Van Rensburg nie potrafiła go wykorzystać. Nie wiem, być może brak doświadczenia sprawił, że Autorka i tu poległa. Podobno wcześniej publikowała opowiadania i tak sobie myślę, że gdyby poprawić bohaterów i z tych 350 stron, zrobić 50-stronicową krótkometrażówkę, może ta opowieść byłaby zjadliwa. Tymczasem dostałem powieść - skądinąd nie taką znowu długą, prawda? - która strasznie mnie nużyła i sprawiła, że zacząłem myśleć o tym, jak bardzo marnuję na nią energię próbując - zresztą na próżno - znaleźć w niej jakiś głębszy przekaz czy morał. Nikt, tylko my to, w mojej ocenie, książka pieruńsko słaba, ale samej Autorki nie przekreślałbym zupełnie. Jeśli chodzi o język, to nie ma tragedii, stylistycznie jest całkiem przyzwoicie napisana. Być może kiedyś, w przyszłości Laure Van Rensburg jeszcze nas miło zaskoczy, ale to nie jest ten moment. Jeszcze nie teraz. Po Nikt, tylko my pozostał mi tylko i wyłącznie cierpki i gorzki smak straconego czasu. A szkoda, bo nic nie zapowiadało lektury aż tak słabej. Ale - jak to mówią - c'est la vie i trzeba jechać dalej.

10 REKLAMA Nikt, tylko my  Laure van Rensburg  6,8 / 10  104 ocen  81 opinii  0 dyskusji Szczegóły  DODAJ DO PAKIETU KUP KSIĄŻKĘ To miał być uroczy weekend. Romantyczny i wyjątkowy, pierwszy spędzony tylko we dwoje.Szanowany profesor literatury Steven Harding i jego dziewczyna, dwudziestotrzyletnia studentka Ellie Masterson. Z dala od miasta, z dala od ciekawskich spojrzeń, w domu na odludziu będą się mogli sobą nasycić. I świętować, bo ten związek – jedyny taki na świecie! – trwa już pół roku. Ellie wszystko starannie zaplanowała. Zaczyna się od wspaniałej kolacji… Luksusowa willa, las, zima, w oddali wody zatoki, wokoło ani żywej duszy, telefony tracą zasięg – nic nie mąci tej sielanki. Ale to sceneria wymarzona nie tylko dla miłości. To także idealne tło dla zemsty. Bo Ellie planowała ten wieczór od lat.   TWOJA OCENA 8 / 10           USUŃ OCENĘ TWOJA BIBLIOTECZKAMASZ NA PÓŁCE: Przeczytane [83 KSIĄŻKI] EDYTUJBIBLIOTECZKĘ USUŃZ BIBLIOTECZKI PORÓWNAJ CENY i Sortuj:    wszystkie formaty   papierowe   ebook   audiobook   Poczekaj, szukamy dla Ciebie najlepszych ofert PODOBNE KSIĄŻKI  Ocena8,0 FikcjaSylwia Bies  Ocena8,0 Miasto duchówKrzysztof Bochus  Ocena8,0 Verity. Coraz ...Colleen Hoover  Ocena7,9 Wizje. GniewAnna Krystaszek  Ocena7,9 NienarodzonaEwa Przydryga  Ocena7,9 Gabinet lusterPrzemysław Żarski  Ocena7,8 W najciemniejs...Elizabeth Haynes  Ocena7,8 Oblicze śmierciCody McFadyen  Ocena7,7 Nie krzyczMarcel Moss  Ocena7,6 Pokaż miMarcel Moss  Ocena7,5 Cień bestiiCody McFadyen  Ocena7,5 Skradzione lal...Ker Dukey, K. Webst...  Ocena7,5 Nie wiesz wszy...Marcel Moss  Ocena7,5 OdcięciSebastian Fitzek, M...  Ocena7,5 Wszystkie twoj...Harriet Tyce  Ocena7,5 Dwa słowaAnka Mrówczyńska  Ocena7,5 Pasażer 23Sebastian Fitzek  Ocena7,5 Obce dzieckoRachel Abbott  Ocena7,5 Nie wiesz nicMarcel Moss  Ocena7,4 Za zamkniętymi...B.A. Paris  Ocena7,4 W cieniu terap...Anna Krystaszek  Ocena7,4 Odwróć wzrokRachel Abbott  Ocena7,4 Na skraju zała...B.A. Paris  Ocena7,4 PoszukiwanieBryan Reardon  Ocena7,3 Perfekcyjne ma...Jeneva Rose  Ocena7,3 Niech prawda śpiAlicja Masłowska–Bu...  Ocena7,3 Mroczne sekretyMarcel Moss  Ocena7,3 Strach, który ...Magda Stachula  Ocena7,2 Zmuszona, by z...Rachel Abbott  Ocena7,2 TerapiaKlaudia Muniak REKLAMA OCENY ŚREDNIA OCEN  6,8 / 10 104 OCENTWOJA OCENA  8 / 10   10 11 ocen 9 7 ocen 8 16 ocen 7 27 ocen 6 17 ocen 5 13 ocen 4 8 ocen 3 5 ocen 2 0 ocen 1 0 ocen   OPINIA  82 82 Magda 17.06.2022  8 / 10 Na półkach: Przeczytane Kto jest ze mną dłużej, ten wie, że wprost uwielbiam thillery, zwłaszcza psychologiczne. Tym razem miałam okazję sięgnąć po "Nikt tylko my" autorstwa Laure Van Rensburg. Jest to debiut literacki autorki i moim zdaniem - całkiem udany. Fabuła brzmi następująco: Steven Harding to profesor literatury, lubujący się w młodych kobietach. Typowy gnojek wykorzystujący naiwne dziewczyny, które rzuca, gdy tylko mu się znudzą. Jedną z jego zdobyczy jest 23 letnia Ellie Masterson. To z nią związek trwa najdłużej -cale pół roku. Dziewczyna postanawia uczcić ich "połrocznicę". Wyjeżdżają do domku w środku lasu, z dala od cywilizacji i gapiów, gdzie wreszcie mogą nacieszyć się sobą bez obaw, że ktoś zaburzy ich sielankę. Wszystko byłoby piękne, gdyby demony przeszłości nie odezwały się do Stevena żądając sprawiedliwości. Co wydarzyło się w ten uroczy weekend, dowiecie się w książce "Nikt tylko my". Nie będę Wam zdradzała, by nie zaspoilerować. Muszę przyznać, że książka bardzo mi się podobała. Może nie czułam jakiegoś dreszczyku grozy, ale bawiłam się przy niej świetnie. Od początku bardzo polubiłam Ellie i podziwiałam ją. Natomiast Steven...no cóż. Kawał gnoja, akurat takich ludzi nie trawię. Książka porusza bardzo ważny temat przemocy seksualnej. Autorka oparła historię o własne doświadczenia- podziwiam, bo mogę się tylko domyślać jak ciężko jest wracać do tak bolesnych wspomnień. Cieszę się, że powstają książki, które swoim przekazem dają nadzieję i pewnego rodzaju siłę kobietom po trudnych doświadczeniach.

Urocze miejsce w lesie, z dala od cywilizacji. Blisko wzburzonego oceanu. Zimowa sceneria. Piękny dom, a w nim tylko oni, sami. Czy zaplanowany w takim miejscu romantyczny weekend może się nie udać? Czy ktokolwiek jest w stanie im przeszkodzić w upojnych chwilach? Mało prawdopodobne … Studentka literatury, Ellie Masterson, zaprasza swojego chłopaka, profesora literatury, Stevena Hardinga na romantyczny wyjazd. Będą świętować rocznicę wspólnej znajomości. Są już razem pół roku. Znikną z oczu znajomym, będą się upajać sobą, spacerować, rozmawiać, nikt nie będzie im przeszkadzał. Żadne telefony, żadne e-maile, totalna cisza i spokój. A jednak nastrój się zmienia. Klimat spokoju zostaje zakłócony. A wszystko za sprawą dziewczyny. Okazuje się, że zaplanowała ich pobyt skrupulatnie, z dokładnością do każdej czynności. Nic nie dzieje się przypadkowo. Począwszy od kolacji przy świecach, w trakcie której mężczyzna traci przytomność. I budzi się za kilka godzin przywiązany do wózka inwalidzkiego. Co się stało? Źle się poczuł. Ale z jakiej przyczyny? Wszystko za sprawą Ellie, od teraz nic nie dzieje się bez jej zgody. Pociąga za sznurki i to w dosłownym znaczeniu tych słów. Ale nie warto zdradzać dalszej fabuły, przekonajcie się, jakie zamiary ma kobieta. Może lubi ostrą zabawę i przejmuje dominującą pozycję? A może profesor ma coś na sumieniu? Wariantów i możliwości może być wiele. Nie warto się domyślać, warto samemu się przekonać … Nikt, tylko my to intrygujący i emanujący tajemniczością thriller psychologiczny, chociaż nie brakuje w nim krwi i drastycznych scen. Ale one są konieczne, aby wzmocnić przekaz, pokazać dosadność i ważność zasadniczej kwestii, a mianowicie zdrady i form zapłaty za nią. Chęć zemsty i wyrównania rachunków z przeszłości kierowała bohaterką, to ona pozwalała jej z pietyzmem i dokładnością planować niecny czyn. Dużo miejsca poświęciła autorka wewnętrznym rozterkom bohaterów, przeżyciom i przemyśleniom. W chwili, gdy całe życie staje przed oczami, gdy się nie ma nadziei na przeżycie, człowiek robi rachunek sumienia. Zastanawia się, gdzie popełnił błąd, czy zrobił to celowo i czy można było uniknąć złych kroków. Wtedy już jest zazwyczaj za późno, ale nadzieja umiera ostatnia. Akcja toczy się powoli, sennie, w pełnym skupieniu i napięciu. Od chwili, gdy bohaterowie dojechali na miejsce wypoczynku, odczuwa się niepokój i strach. Ja czułam przenikliwy podmuch wiatru, mroźny i nieprzewidywalny nastrój mi się udzielił. Byłam przekonana, że w czasie tego pobytu wydarzy się coś niepokojącego, i się nie pomyliłam. Czułam to w kościach. Fabuła jest przedstawiona z dwóch punktów widzenia, zarówno Ellie, jak i Stevena. Zabieg coraz częściej stosowany w ostatnich czasach, widzę, że się przyjął na dobre. Rozwiązanie bardzo efektowne, mamy możliwość poznać sposób spojrzenia na wydarzenia z punktu widzenia kobiety i mężczyzny. I widzimy, na co każda z płci zwraca głównie uwagę, i jak postrzega to samo wydarzenie. Możemy wczuć się w rolę każdego z bohaterów, i przyznaję, że w zależności od tego kogo w danej chwili reprezentowałam, miałam inne spojrzenie na całą sytuację. Czyta się szybko i z zapałem. Ta powieść ma w sobie to coś, co trudno opisać słowami. Ale wydziela tak silny magnetyzm, że nie można jej odłożyć przed finałem. Uwielbiam takie historie, gdzie nic się nie liczy, tylko punkt kulminacyjny. Polecam, ciekawa i mroczna, przepełniona bólem i strachem. Warta nieprzespania jednej weekendowej nocy!

"Niebo nie zna wściekłości takiej, jak miłość w nienawiść zmieniona, ni piekło nie zna furii takiej jak kobieta wzgardzona." Ona i on, zakochana para, ona, studentka, on profesor literatury, ona i on i dom na odludziu, otoczony przez ocean i las, ona i on i weekend we dwoje. Brzmi całkiem normalnie i całkiem przyjemnie prawda? Jest tylko jedno ale. On jest nieświadomy prawdziwego celu ich wyprawy, a ona szykowała się do niej długo, bardzo długo. Ona i on, piękna i bestia, on i ona, potwór i zemsta. Oni, poranieni, skrzywdzeni przez życiowe doświadczenia, pełni negatywnych emocji, które wybuchną właśnie tam, w domu w głębi lasu i zmienią ich życia na zawsze. Lubię thrillery psychologiczne, dlatego chętnie sięgnęłam po Nikt, tylko my. I jak na debiut jest co całkiem dobra książka. Co prawda przez pierwsze 100 stron trochę się nudziłam, a gdy zaczęła się akcja właściwa powieści to było ciekawiej, ale domyśliłam się motywów bohaterki, pozytywnie zaskoczyło zakończenie, ale też było trochę naciągane, zresztą jak cała fabuła. Niby autorka chciała podkreślić ważność akcji #metoo, ale w książce to molestowanie było słabo przedstawione. Wiadomo, że Steven jako profesor i dorosły facet nie powinien wykorzystywać stanowiska i uwodzić nastolatek, ale te dziewczyny opisywane w książce nie wyglądały na jakieś pokrzywdzone, w moim odczuciu były to takie małe lolitki, dziś nazwalibyśmy je galeriankami, i nie odczułam ich krzywdy czytając o czynach głównego bohatera. Wiem, rozumiem co autorka chciała nam przekazać, na co zwrócić uwagę, ale zrobiła to w taki niezbyt udany sposób. Co do motywów głównej bohaterki, to mimo że autorka kilka razy podkreśla, że jej zemsta jest nie tylko w imieniu Wendy, ale także innych pokrzywdzonych dziewcząt przez Stevena, to ja miałam wrażenie, że mści się tylko i wyłącznie za Wendy, już nie wspominając do czego dopuściła się by odegrać się na Stevenie. Ta cała sytuacja przypomniała mi film Anjaam, kto widział, ten na pewno mnie zrozumie, skąd te skojarzenia, a kto nie widział, to niech obejrzy, film brutalny, ale jeśli spodoba wam się Nikt, tylko my, to i Anjaam powinno wam przypaść do gustu. Podsumowując, nie jest to zła książka, ale początek nie zachęca by czytać ją dalej, przeszkadza mi także ukazanie głównego tematu, myśli przewodniej tej powieści. Bohaterów nie polubiłam, co prawda w paru momentach współczułam im, ale nie wzbudzili oni mojej sympatii, tak między nami mówiąc, jedno i drugie miało nierówno pod sufitem, ale to tylko fikcyjni bohaterowie, więc nie ma co się rozwodzić nad nimi. Jeśli lubicie odosobnione, kameralne miejsca akcji, wręcz jak z horroru, napięcie budowane powoli i zaskakujące zakończenia i nie macie nic przeciwko debiutom to sięgajcie po Nikt, tylko my i bawcie się dobrze. Ja mimo swojego marudzenia polecam ;) Za egzemplarz do recenzji i przedpremierowej lektury dziękuję wydawnictwu Muza.

On- Steven Harding, profesor literatury, lubiany przez wszystkich. Ona- Ellie Masterson, jego studentka. Oto historia jakich wiele: między nimi szybko nawiązał się romans. Ten wyjazd (pierwszy we dwoje) ma zacieśnić ich uczucie. Po raz pierwszy nie muszą ukrywać się przed wścibskimi spojrzeniami. Ellie bardzo się postarała, by wszystko wyglądało idealnie. Domek, położony gdzieś pośrodku niczego, na pierwszy rzut oka nie sprawia wrażenia idealnej przystani dla zakochanych, lecz już po wejściu do środka zakochani wiedzą, iż przez najbliższe dni będzie to dla nich idealne gniazdko. Zero ludzi, tylko natura. Nawet z zasięgiem jest tam problem. Można spokojnie odetchnąć i nasycać się sobą, dzień w dzień. Dopóki zgiełk miasta nie pochłonie ich na nowo. Czy jednak półroczny związek pozwala poznać drugiego człowieka w stu procentach? Jedno z nich bardzo szybko się o tym przekona... bowiem drugie zaplanowało zupełnie inne "atrakcje", niż można by się spodziewać. Czego spodziewać się po książce, która już w opisie "postanowiła" zdradzić czytelnikowi małe co nieco? Zawsze należy pamiętać, że to tylko niewielki skrawek informacji, mający nas zaciekawić i skłonić do sięgnięcia po lekturę. W każdym razie zaintrygował mnie- wiadomo, że za tym kryje się jakaś tajemnica. A ja miałam silną potrzebę jej zgłębienia. Relacja profesor- studentka nie jest dla nas czymś obcym. Co rusz ów temat przewija się w literaturze, będąc symbolem czegoś zakazanego, a jednocześnie -w jakiś sposób- przyciągającego. Na Ellie patrzyłam trochę jak na taką naiwną dziewczynę, początkowo zresztą w taki sposób została nam nakreślona. Steven właściwie od początku jawi nam się jako drapieżnik- jego nowa zdobycz jest tylko chwilówką, i choć mężczyzna sam przed sobą próbuje temu zaprzeczać, jakoś czujemy, że prawda jest zupełnie inna. Ten związek z góry skazany jest na niepowodzenie- za dużo tajemnic, i to w obu przypadkach. To, że Ellie coś ukrywa, dało się wyczuć. Nie wierzyłam, że to jej partner mógłby mieć wobec niej mordercze zamiary. Stawiałam na jakąś tajemnicę z jej przeszłości i nie myliłam się. Krok po kroku dziewczyna odkrywa przed nami kolejne karty, a my możemy być tylko zadziwieni, jak silna jest jej nienawiść. I chęć zemsty. Nikt, tylko my to bardzo dobrze skonstruowany thriller, gdzie poznajemy mroczną stronę ludzkiej natury. Gdzie marzenia o zemście są jak najbardziej realne, a dana postać wprowadza w życie swój plan. Dobry podkład do nauki o ludzkiej psychice. Co prawda nie było tutaj nic szokującego, bowiem mogliśmy się w pewnym momencie domyślić części prawdy, aczkolwiek nie zmienia to w niczym odbioru lektury- nadal czyta się ją bardzo dobrze. Praktycznie cały czas się coś dzieje, a ostatecznie bierzemy udział w swego rodzaju walce, gdzie stawką jest życie. Książka pani Laure van Rensburg na pewno przyciągnie uwagę większości z Was i słusznie.