Niepamięć (okładka  miękka, 10.2016)

Z twórczością Jolanty Kosowskiej spotkałam się już jakiś czas temu. Miałam przyjemność recenzować "Deja vu" oraz "Niemoralną grę", książki, które zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Dziś zapraszam na recenzję Niepamięci, debiutu autorki, który doczekał się wznowienia, a nasz blog objął ją patronatem medialnym.






„Niepamięć... To dar czy przekleństwo?”

Katarzyna, Michał i Roman to trójka przyjaciół, którzy z nadzieją patrzą w przyszłość. Mężczyźni niespodziewanie zakochują się w Katarzynie i postanawiają, że to ona powinna dokonać wyboru, który z mężczyzn jest bliższy jej sercu. To do niej ma należeć na trudna decyzja. I w tym momencie wszystko powinno się wyklarować... Katarzyna wybiera jednego z nich... żyją długo oraz szczęśliwie... Czy na pewno?
Michał i Roman spotykają się po latach w dość trudnych okolicznościach. Spotkanie okazuje się wyścigiem o życie jednego z nich. Pod wpływem emocji nawiązuje się między nimi szczera rozmowa, która uświadamia im, jak każdy z nich pomylił się w przeszłości. Oboje nie mogą uwierzyć w to, co się stało, a najgorsze jest to, że nikt nie zna odpowiedzi na jedno najważniejsze pytanie... Co się stało z Katarzyną?

Jolanta Kosowska urodziła się na Opolszczyźnie. To absolwentka wrocławskiej Akademii Medycznej i studiów podyplomowych Akademii Wychowania Fizycznego. Z zawodu lekarka, która obecnie mieszka w Dreźnie i tam przyjmuje pacjentów w poradni przyjaznej cudzoziemcom. Swój czas dzieli pomiędzy pracę zawodową, podróże oraz pisanie powieści.

"Niepamięć' to powieść, której nie powstydziłoby się napisać prawdziwe życie. Na pozór zwykła, prosta historia, ze strony na stronę staje się wyjątkowa, hipnotyzująca i niesamowicie wciągająca. Książka ta już od samego początku wciąga w głąb fabuły, a czytelnik staje się niemym obserwatorem życiowych wzlotów oraz upadków bohaterów.

Książka podzielona jest na dwie części, co według mnie było trafnym posunięciem przez autorkę. Dzięki temu wszystko staje się bardziej przejrzyste oraz wyraziste. W części pierwszej poznajemy losy Michała oraz Romana, dwóch świetnych lekarzy, którzy pokochali tą samą kobietę. Oboje kochali ją całym sercem, ale jeden z nich gotów był się poświęcić, by Katarzyna była szczęśliwa. W części drugiej przenosimy się do przepięknej i słonecznej Chorwacji, gdzie poznajemy przeżycia Katarzyny, która w niefortunny sposób straciła pamięć. Tam również poznajemy Alena – dziennikarza, który jej pomaga, a cała historia o bezimiennej dziewczynie ma zostać opisana w miejscowej gazecie.
Czy Katarzyna przypomni sobie wcześniejsze życie oraz mężczyzn, którzy ją kochali? A może nowe życie okaże lepsze?

Kreacja bohaterów wyszła Joannie Kosowskiej znakomicie. Są oni przedstawieni bardzo wyraziście oraz charakterystycznie, ze strony fizycznej jak i psychologicznej. Nie mamy problemu by ich sobie wyobrazić i ukształtować w naszej wyobraźni. Wszelkie ich emocje stają się dla nas namacalne, odczuwamy je wraz z bohaterami, a uwierzcie mi na słowo, że w "Niepamięci" znajdziecie całą paletę emocji – radość, strach, złość, nadzieję, bezradność, a nawet przerażenie.
Bardzo polubiłam bohaterów tej niezwykłej opowieści, każdy z nich jest sympatyczną i wyjątkową indywidualnością. Bardzo często im współczułam, ale także przeżywałam z nimi ich małe i duże radości. Po lekturze tej powieści, wiem na pewno, że nigdy nie chciałabym znaleźć się w sytuacji, w jakiej znalazła się Katarzyna. Nie pamiętać przeszłości to najgorsze co może się człowiekowi przydarzyć.

W swojej powieści Jolanta Kosowska pokazuje nam jak niedopowiedzenia, osoby trzecie oraz duma mogą zmienić bieg naszego życia. Wszystko co wydawało się proste i oczywiste, nagle staje się nieosiągalne. Marzenia pękają jak bańki mydlane, a przyszłość maluje się w czarnych kolorach. Wtedy trzeba znaleźć siły, by żyć dalej, bo nigdy nie wiadomo czym przyszłość może nas jeszcze zaskoczyć.

Niepamięć to książka obok, której nie można przejść obojętnie. To piękna historia o prawdziwej miłości, która nie boi się poświęceń. To opowieść o nierozerwalnej sile przyjaźni, o trudnych wyborach, ale przede wszystkim to książka o życiu, takim prawdziwym życiu, które nie zawsze układa się po naszej myśli.

Gorąco polecam!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Novae Res.

Już dawno nie miałam tak wielkiego problemu z oceną książki. Pani Jolanta ofiarowała czytelnikom przepiękną, wzruszająca historię, która w pewnym momencie blaknie, rozmywa się i ginie w odmętach powtórzeń oraz jałowych dialogów... Niepamięć to nietypowa opowieść o nie do końca typowym trójkącie miłosnym. Katarzyna. Roman. Michał. I myli się ten, kto uważa, że to ckliwa, harlequinowa opowiastka o tym jak ona jego, on ją, tamten ją a ona tamtego. Niebywale skomplikowane relacje między trojgiem cudownych, dobrych ludzi. Katarzyna, skromna, piękna i inteligentna studentka medycyny, doświadczyła w życiu ogromnej tragedii – w wypadku samochodowym ginie cała jej rodzina. Roman – wybitnie inteligentny młody wykładowca, który pragnie udowodnić, że sam potrafi wywalczyć pozycje w świecie medycyny i bez znaczenia pozostaje fakt, że jego rodzicie to powszechnie znani i szanowani lekarze. Michał – bardzo zdolny student medycyny, który w wyniku niefortunnego zbiegu okoliczności wikła się w małżeństwo z rozsądku. Miłość, która połączyła Katarzynę i Michała jest piękna, silna i skomplikowana. Miłość, która połączyła Katarzynę i Romana jest nieoczywista, ale wytrwała i stabilna... Jedno wydarzenie burzy świat tej trójki młodych, ambitnych lekarzy. To wydarzenie, to NIEPAMIĘĆ. Czy prawdziwa miłość jest w stanie pokonać barierę stworzoną przez amnezję? Czy delikatne fale wspomnień są w stanie przebić się w targanym wichurą doznań, przeżyć i emocji umyśle Katarzyny? O miłości w sposób nietypowy – bo nie ma tutaj brudnej, drażniącej i niebezpiecznej zazdrości, nie ma czarnych charakterów, nie ma chorej rywalizacji, złych ludzi. Są tylko trudne wybory, mnóstwo niedowiedzeń i wzajemny szacunek. I to jest właśnie tak nietypowe (i piękne), bo lubimy każdego z bohaterów. I Roman, i Michał to wspaniali ludzie, którzy kochają szczerze, bezwarunkowo i zasługują na szczęśliwe życie. Katarzyna to wrażliwa kobieta, której daleko do intrygantki. Impas. Sytuacja bez wyjścia. Bo nie wiemy "komu kibicować" w tej nietypowej rozgrywce. Książka została podzielona na dwie części – "Michał" i "Katarzyna". O ile pierwsza część intryguje, wzrusza i zachwyca głębią, o tyle część druga wprowadza kompletny chaos i dezorganizację poukładanych wrażeń i doznań, które do tej pory zrodziła lektura Niepamięci... Z przykrością muszę stwierdzić, że w "Katarzynie" króluje nuda, powtarzalność, stagnacja akcji i nic nie wnoszące do fabuły dialogi. Nawet intryga kryminalna jest grubymi nićmi szyta i nie wprowadza nutki niepokoju. Jedynym pozytywnym elementem tej części jest zakończenie... Nieoczekiwane, nieoczywiste i, w mojej ocenie, najlepsze z możliwych. Autorka w pięknym, lirycznym stylu obala mit pt.: "Milczenie jest złotem". Nagromadzenie niedopowiedzeń, zbędnych gestów, mylnie rozszyfrowanych spojrzeń i przede wszystkim wszechobecny brak słów. Milczenie jako siła niszczącą tuż obok nadinterpretacji czynów oraz mylnej oceny sytuacji. Wszystkie te czynniki, niby banalne, niby tak łatwe do okiełznania przez kilka zdań, przez krótki dialog – potrafią zniszczyć albo mocno okaleczyć życie kilku osób. Pani Jolanta kreśli nam obraz dojrzałej, prawdziwej miłości na tle urokliwych krajobrazów słonecznej Chorwacji i w akompaniamencie przystępnie opisanych zagadnień medycznych. I chociaż druga część książki była lekko nużąca jestem Niepamięcią usatysfakcjonowana =)

Śpiączka podzieliła życie Katarzyny na dwie części. W pierwszej o jej względy rywalizowało dwóch mężczyzn: Michał – kolega ze studiów oraz Roman – wykładowca. W tamtym życiu kochała i była kochana. W drugiej uczy się żyć od nowa. Bez wspomnień, bez żadnego punktu zaczepienia, próbując sobie przypomnieć cokolwiek ze swojej przeszłości, zaczyna budować swój świat na nowo. Życie daje jej drugą szansę…
Czy Katarzyna przypomni sobie poprzednie życie? Jak potoczą się jej losy?


Czy jeden moment, jedna chwila może wywrócić nasze życie do góry nogami? Czy jedni zdarzenie może pozbawić nas życia pełnego wspomnień tych dobrych, jak i tych złych? Wszystkiego, co nas ukształtowało, naszej wiedzy i jestestwa? Niepamięć pokazuje, że tak właśnie jest… że wystarczy chwila, by zgubić samego siebie, utracić to wszystko, co stanowiło o tym kim i jacy jesteśmy. Stracić wspomnienia i wiedzę o samym sobie.


Jolanta Kosowska podzieliła Niepamięć na dwie części. W pierwszej poznajemy wydarzenia z perspektywy Michała. Jego znajomość z Katarzyną, wspólne studia, nieporozumienia, jakie zmieniły zarys wspólnej przyszłości, a później rozwój kariery zagranicą. Druga część to historia z perspektywy Katarzyny po wybudzeniu się ze śpiączki. Świat pełen strachu i niepewności. Usilna chęć przypomnienia sobie czegokolwiek z przeszłości, a jednocześnie walka o nowe życie.


Niepamięć jest intrygującą na swój własny sposób opowieścią o złożoności ludzkiego umysłu, postrzegania świata. O tym, jak wiele w życiu mogą zmienić niedomówienia i źle zinterpretowane gesty. Jak wiele szkód mogą spowodować podjęte decyzje w chwili, gdy nie mamy pełnego obrazu danej sytuacji, gdy wydaje się nam, że wiemy, co ktoś miał na myśli… a tak naprawdę jesteśmy dalecy od tej wiedzy.
To także interesujące studium ludzkiego umysłu zawieszonego w próżni. Umysłu, który niczym album pozbawiony zdjęć nie ukazuje nic poza pustymi, białymi stronami… który wymaga czasu, by poukładać w nim wszystkie wspomnienia i wydarzenia od nowa, a często jest to niemożliwe, by ułożyć je w takiej kolejności, w jakiej kiedyś się wydarzyły.



Jolanta Kosowska nakreśliła bardzo mocno i wyraźnie portrety psychologiczne bohaterów swojej powieści. Dzięki czemu czytelnik może zagłębić się w myśli ów osób, poznać mechanizmy, jakie nimi kierują, poznać ich uczucia…

Autorka poświęciła dużo uwagi opisom chorwackich krajobrazów, które są tak magiczne, tak urzekające, że niemal namacalne w trakcie lektury. Nie sposób nie widzieć tych obrazów przed oczami…


Okładka książki równie urzekająca, jak chorwackie krajobrazy. Enigmatyczna jakby eteryczna… Błękit nieba i wody mieszający się z kolorem piasku… Zdecydowanie zwracająca uwagę i oddająca istotę swojej treści.



Podsumowując: Niepamięć to historia pełna emocji. Historia, która czyta się szybko, która wciąga od pierwszych stron. Historia, która intryguje swoją złożonością i zwrotami w fabule, zaskakującymi czytelnika, przez co zachęca to poznania zakończenia. To także historia, która zmusza do refleksji… No bo jakby to było obudzić się pewnego dnia i nie pamiętać zupełnie nic?

www.zaczytana-na-zaboj.pl Jak to jest nie pamiętać siebie samego? Nie wiedzieć kim się jest? Nie znać swojej przeszłości? Nie umieć przypomnieć sobie czegokolwiek? Historia Katarzyny i Michała poniesie was w dalekie podróże emocjonalne i opowie o miłości, przyjaźni i uczuciach. FABUŁA: Kasia to dziewczyna, której śpiączka podzieliła życie na dwie części. Była kochana, walczyło o nią dwóch mężczyzn, w kolejnej części życia walczy o samą siebie i uczy się żyć od nowa. Nie potrafi dostrzec czy jest tą samą osobą co kiedyś, nie pamięta, nie umie sobie przypomnieć. Z czasem niektóre z wspomnień wracają, ale nie są one spójne i rzeczowe. Wyrywkowo nie jest przecież wstanie stworzyć obrazu swoje życia sprzed śpiączki. Strach zaczyna przybierać większe oblicze przed tym co ją czeka i co było kiedyś. Czy będzie w stanie pojąć kim była? Czy pozna swoją przeszłość? Czy przypomni sobie swoje życie? MOIM ZDANIEM: Książka od początku wydawała się niezwykle ciekawa. Niecodzienna historia i fabuła. Książka podzielona została na dwie części, w każdej z nich będziemy przybliżać się do losów Katarzyny i jej życia. Poznamy bliżej nie tylko ją, ale też osoby, które ją otaczają. Michał jest młodym lekarzem, który stracił miłość swojego życia. Nie potrafi poradzić sobie ze stratą ukochanej i sięga coraz częściej po kieliszek. Alkohol ściągnie go na same dno. Dzięki pomocy profesorowi Wolskiemu wyprowadzi się do Niemiec gdzie rozpocznie pracę jako genetyk. Losy potoczą się zwrotnie. Michał nie będzie wstanie zapomnieć jak Kasia wyjechała z innym mężczyzną do Chorwacji. Jego serce pozostanie w kawałkach, ale nadal będzie mieć nadzieję, że dziewczyna powróci. Katarzyna, to ciężko potraktowana przez los kobieta. Po wypadku jej rodziny jej opieką zajmuje się Wanda. Dziewczyna pomimo wszystkiego stara się żyć normalnie. Na studiach poznaje Michała w którym zakochuje się bez pamięci. Niestety los przygotuje jej jeszcze gotowe do zakochania serce wykładowcy - Romana. Dziewczyna wyjedzie z nim do Chorwacji, ale to nie oznacza koniec z Michałem.. Ruszycie w podróż do Chorwacji. W książce znajdziecie wiele opisów krajobrazów, natury. Malownicze obrazy przeniosą was w zieloną krainę. Nie obędzie się bez pięknych opisów tak jak w poprzedniej książce, którą czytałam Jolanty Kosowskiej "Wróć do Triory". Zakochacie się w spacerach Kasi po plaży i jej przemyśleniach. W książce będzie kilku narratorów, dzięki czemu nie staje się ona zbyt nudna. Nie ukrywam, że może nie jest to książka porywająca, trzymająca w napięciu i szalona. Ot tak, po prostu spokojna, dająca do myślenia. Historia młodych ludzi i ich problemów. O tym jak poradzić sobie z przeciwnościami losu, z bólem, miłością i problemami. Miłość może góry przenosić, ale czy tak będzie w przypadku tych bohaterów ? Dowiecie się z książki! DLA KOGO: Fani lekkich, niezobowiązujących, a jednak pełnych przemyśleń i uczuć książek będą zadowoleni z takiego wyboru! Można zabrać ją ze sobą w podróż, ale też przeczytać w czasie jesiennych wieczorów - myślę, że sprawdzi się idealnie.

Jestem mile i pozytywnie zaskoczona tą powieścią. Nie spodziewałam się, że zastanę w niej tak przejmującą i poruszającą historię. Już zaledwie po kilku stronach zostałam totalnie wciągnięta w świat bohaterów, chłonęłam każdą kolejną kartkę, a jednocześnie delektowałam się jej zawartością. Nie mogłam się oderwać od jej lektury i gdyby nie to, że oczy odmawiały posłuszeństwa, to pewnie spędziłabym z nią całą noc. Zaangażowałam się w tę opowieść całą sobą, przeżywałam wraz z bohaterami wszystkie ich problemy, z którymi musieli się mierzyć, wszystkie próby, którym nieustannie byli poddawani, wszystkie ich sercowe rozterki i te związane z ich życiem oraz pokonywałam z nimi wszystkie przeciwności losu, jakie stawiane były na ich drodze. Z ogromnym napięciem czekałam na dalszy rozwój wydarzeń. Gdy byłam przekonana lub domyślałam się, co następnie się wydarzy, okazywało się, że się myliłam. Wielokrotnie byłam zaskakiwana, co powodowało, że z jeszcze większym zaangażowaniem się w nią zagłębiałam i byłam coraz bardziej ciekawa, jak to wszystko się zakończy i czy będzie to szczęśliwe zakończenie dla każdej ze stron.

Muszę przyznać, że w powieści niesamowicie urzekły mnie bajeczne, poetyckie i plastyczne opisy chorwackich krajobrazów, miast, urokliwych miejsc, ciekawych zabytków, lokalnych plaż oraz turkusowych wód. Autorka zabrała mnie w przepiękną, wspaniałą, pełną barw, smaków i zapachów podróż do Chorwacji, z której prawdę mówiąc nie chciałam wracać. Wyraźnie wyczułam ogromną pasję i miłość pisarki do tego kraju. Wykazała się ona również znakomitą znajomością tamtego regionu. Muszę też zauważyć, że takowych opisów było naprawdę sporo, niekiedy bardzo obszernych, ale wyjątkowo mi to nie przeszkadzało, ponieważ były przyjemne, subtelne, finezyjne i niesamowicie wpływały na wyobraźnię oraz zachęcały do tego, aby udać się w tamte rejony.

„Niepamięć” to jedna z tych powieści, w której zdecydowanie emocje przeważają nad opisaną fabułą. Każda zapisana kartka wyzwala bowiem mnóstwo – niekiedy skrajnych – uczuć, co sprawia, że tej książki się nie czyta, a się ją po prostu przeżywa. Trudno dokładnie zdefiniować i odzwierciedlić wszystkie emocje, które towarzyszą w trakcie lektury tej pięknej, lecz przepełnionej bólem i tęsknotą opowieści. Są chwile wzruszenia (choć tym razem nie uroniłam ani jednej łzy), pojawia się smutek, współczucie, żal, lęk, niepokój, ale bywają też sceny wywołujące lekki uśmiech na twarzy.

Moim zdaniem „Niepamięć” to udany debiut literacki autorki, po który na pewno warto sięgnąć i poznać tę cudowną powieść traktującą o różnych obliczach i odcieniach miłości, o samotności i tęsknocie, zazdrości, przyjaźni, o odnajdywaniu siebie i swojego miejsca na ziemi oraz poszukiwaniu szczęścia i poczucia bezpieczeństwa. Zdecydowanie polecam!

Cała recenzja: http://wielbicielka-ksiazek.blogspot.com/2016/11/niepamiec-j-kosowska.html

Niepamięć… To dar czy przekleństwo? Jak to jest obudzić się w zupełnie innym świecie? Nie pamiętać swojego imienia, nazwiska, nie mieć żadnych wspomnień, żadnego punktu zaczepienia w przeszłości? Czy można żyć w poczuciu braku tożsamości, w rzeczywistości, której nijak nie jest się w stanie zrozumieć? Śpiączka podzieliła życie Katarzyny na dwie części. W pierwszej kochała i była kochana, o jej uczucia rywalizowało dwóch mężczyzn. W drugiej uczy się żyć od nowa. W pewnym sensie ma szansę na drugie życie, jest jakby stworzona na nowo, taka sama, a zarazem zupełnie inna. Stopniowo powracają pojedyncze wspomnienia, lecz są one niespójne i nielogiczne, nie układają się w całość. Obrazy z przeszłości mieszają się z teraźniejszością, luki w pamięci uzupełniane są konfabulacjami, niepewności towarzyszy narastający lęk, przeradzający się w paniczny strach. Czy Katarzyna przypomni sobie poprzednie życie? A może to drugie życie wyda jej się lepsze ? Źródło zdjęcia: https://novaeres.pl/katalog/tytuly?szczegoly=niepamiec,druk Źródło opisu: https://novaeres.pl/katalog/tytuly?szczegoly=niepamiec,druk Niepamięć to przede wszystkim historia miłości trzech mężczyzn do jednej kobiety, a wszystko to wkomponowane w przepiękny krajobraz słonecznej Chorwacji. Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem pod dużym wrażeniem chociażby stylu i całej kanwy powieści. Uważam że bije z tej historii niesamowita mądrość i przekaz na przyszłość. Absolutnie nie jest to opowieść obfitująca w niezliczone zwroty akcji, czy też wyolbrzymione chwile uniesień bohaterów. Daje do myślenia i pokazuje jak może ułożyć się życie każdego z nas. Czasami przez głupie niedomówienia lub zwyczajnie przez zwykłe zrządzenie losu, nasze drogi z ukochanym czy ukochaną mogą się po prostu rozejść. Dla mnie niesamowitym pomysłem było podzielenie jej na dwie części. W pierwszej, możemy poznać losy bohaterów sprzed wypadku i to z perspektywy Michała. Jego wzloty i upadki, jego miłość do Katarzyny i jej utrata, zatracenie się w sobie, osiągnięcie dna oraz powolne podnoszenie się. Druga połowa jest równie emocjonalna jak i poprzednia, chociaż miałam z nią małe trudności. Poznajemy w niej życie zaginionej Katarzyny i jej powrót do zdrowia oraz powolny proces odzyskiwania pamięci. Lektura tej powieści zmusiła mnie do refleksji na temat własnych wspomnień i szczerze mówiąc ciężko jest sobie wyobrazić taką stratę. Nie pamiętać nic – straszne prawda? Więcej nie zdradzę, zapraszam serdecznie do przeczytania, a za niebywałą podróż po Chorwacji i nie tylko bardzo dziękuję autorce – Pani Jolancie Kosowskiej

Do tej pory nie czytałam żadnej książki, która byłaby tak realna i wstrząsająca zarazem. Główna bohaterka to zwykła kobieta, prowadząca swoje życie, które nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle innych. Nagle los zdecydował o innym życiu Katarzyny, a kobieta straciła pamięć. Od tego momentu nie wie, kim jest, jak wygląda jej rodzina, życie, co lubi i czego nie. Nie wie dosłownie nic. Wszystko jest dla niej zagadką bez rozwiązania, nie wie, komu może zaufać i od kogo dowie się prawdy. Jej życie staje się niewiadomą, a umysł - pustką, z której nic nie wynika. Jest zdana tylko na siebie, lecz niestety, tak naprawdę nie wie, kim jest.

Już sam opis znajdujący się na odwrocie okładki bardzo mnie zaintrygował, a sama fabuła przykuła moją uwagę. Pomimo, że jest to książka polskiej autorki, do których nie jestem jeszcze w stu procentach przekonana, ta mnie na swój sposób urzekła i oczarowała. Sytuacja przedstawiona w powieści ma miejsce w realnym życiu wielu osób, które czują się zagubione i nie pamiętają niczego - lub bardzo mało. Autorka dokładnie przedstawiła czytelnikowi, jak wygląda taki proces oraz jak trudne jest to dla poszkodowanej osoby. Dzięki tej książce spojrzałam na pewne aspekty z zupełnie innej strony - niektóre mnie zaskoczyły, inne zasmuciły, jednak przede wszystkim mam świadomość, że jest to sama prawda.

"Z własnego piekła nie można nigdzie uciec."

Jolanta Kosowska opisała sprawy powszechne i codzienne w sposób niecodzienny, dzięki któremu czytelnik wnika w wykreowaną rzeczywistość i na bieżąco przeżywa wydarzenia wraz z bohaterką i innymi postaciami. Pomimo, że niektóre opisy wydawały mi się zbędne lub nieco przesadzone i zbyt długie, całość wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Bohaterka, pomimo, że zagubiona, była odważna i pełna nieziemskiej siły. Pokazała, że wszystko w życiu jest do przejścia i nie ma powodu, aby się poddawać, nawet w najkrytyczniejszych momentach.

Już po przeczytaniu kilku pierwszych stron czułam, że będzie to książka wyjątkowa, która zostawi po sobie ślad w mojej duszy. I nie myliłam się. Od początku uderza piękno języka, subtelność wyrażanych myśli i opisów oraz spójność fabuły. Czytając odczuwamy swoistą magię - uczuć pomiędzy kobietą i mężczyzną, więzi pomiędzy człowiekiem i naturą. Autorka potrafiła umiejętnie i szczegółowo stworzyć świat, wydawałoby się zwykłych ludzi, w którym przenikają się uczucia od miłości i przyjaźni, po rozpacz i strach. W którym bohaterowie podejmują wybory, nie zawsze trafne. W którym z niewypowiedzianych słów rodzą się ludzkie tragedie. Książka podzielona jest na dwie części. W pierwszej poznajemy wyjątkową kobietę, Katarzynę oraz dwóch mężczyzn, Michała i Romana, którzy żywią do niej głębokie uczucie. W wyniku nieporozumienia, czy niedopowiedzenia dochodzi do tragedii, która zmienia życie wszystkich trojga. W drugiej części znajdujemy się w Chorwacji, gdzie Katarzyna po wypadku, w którym traci pamięć, rodzi się na nowo. Czy przypomni sobie swoje wcześniejsze życie, mężczyzn którzy ją kochali? Wszyscy bohaterowie powieści wzbudzili moją ogromną sympatię i wraz z nimi przeżywałam ich smutki, radości, wzloty i upadki. Tej książki się nie czyta, ją się czuje całym sercem. Jestem oczarowana i z pewnością sięgnę po inne książki autorki.

"Niepamięć" to pełna emocji książka o przyjaźni i o nieprzewidywalności ludzkiego losu.
Choć nie jest to książka łatwa, jej czytanie sprawiło mi ogromną przyjemność. Ciężko mi było ją odłożyć na czas snu.
"Niepamięć" napisana jest pięknym językiem, niebanalnym i nienachlanym stylem, co osobiście bardzo cenię. Choć tak naprawdę najbardziej urzekła mnie treść. Skomplikowane losy bohaterów ukazane zostały na tle pięknej polskiej i chorwackiej przyrody. Opisy miejsc, gdzie toczy się akcja zachwycają swoją wyrazistością i realnością.
Zazwyczaj czytając książkę, jeden bohater przypada mi bardziej do gustu a inny mniej. Ale nie w Niepamięci. Tutaj wszystkich bohaterów lubię i cenię tak samo.
Książka do ostatniej strony jest nieprzewidywalna. Czytając niby wiedziałam, niby się spodziewałam, co może się wydarzyć, ale brakowało mi przysłowiowej kropki na i, klamry spinającej wszystko, która pojawiła się praktycznie na samym końcu.

Dla mnie „Niepamięć” to przede wszystkim książka o emocjach, uczuciach, o przyjaźni, o ludzkich życiowych błędach i niełatwych wyborach.
Po jej przeczytaniu czuję niedosyt, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Niedosyt dalszych losów bohaterów. Bardzo się cieszę z otwartości zakończenia, bo to daje nadzieję na ciąg dalszy. 
Dla mnie "Niepamięć" to mistrzostwo stylu i treści.

Książkowa perełka wśród współczesnych polskich powieści. Oryginalny temat, wnikliwe portrety psychologiczne bohaterów. Historia opowiadana kilkoma głosami pozwala lepiej zrozumieć sytuację i emocje. Katarzyna i Michał to studencka zakochana para. Niefortunny przypadek sprawia, że oddalają się od siebie, ale nadal pozostają przyjaciółmi. Pojawia się konkurent do serca pięknej Kasi - Roman. Panowie rywalizują o względy dziewczyny, a ona dzieli między nich swój czas, uwagę i serce. Niedomówienia powodują, że obaj tracą dziewczynę z oczu. Kasia ulega wypadkowi, uraz głowy powoduje utratę pamięci. Nie wie kim jest, nikt jej nie szuka, obcy ludzie oferują jej pomoc. Pamięć wraca powoli, pojedynczymi obrazami bez związku logicznego. Pojawia się niepewność, lęk, depresja i poczucie realnego zagrożenia. Czy Kasia odzyska pamięć i zrozumie swoją przeszłość? Do którego mężczyzny wróci? Jeśli wróci?! Polecam tę książkę, czyta się szybko, bo ciekawość nie pozwala jej odłożyć choćby na chwilę. Z przyjemnością i ciekawością sięgnę po inne książki tej autorki.