Silence. Tom 1

Książka moim zdaniem jest jedną z lepszych i mam nadzieje, że będzie jeszcze więcej części. Moim zdaniem ,,Silence” nadaje się dla osób w każdym przedziale wiekowym. Jest to książka, która wciąga i nie można się od niej oderwać. Jeżeli ktoś nie był by pewny tego zakupu to bardzo polecam :)

Recenzja pochodzi z bloga http://whothatgirl.blogspot.com Radzimy sobie z tym najlepiej, jak potrafimy. Walczymy o to, by stać się lepszymi ludźmi, bardziej wyrozumiałymi. W końcu musimy to znosić tylko tak długo, jak długo nie chcemy się zmienić. Musimy pogodzić się z tym, że nie jesteśmy idealni i nie mamy pełnej kontroli nad swoim życiem... choćby nasze głupie serca nie wiem jak tego chciały. Oakley nie mówi od jedenastu lat. Rodzice (uparłabym się, że bardziej matka) próbują dojść do tego, dlaczego. Próbowali znaleźć medyczne wytłumaczenie, ale takowe się nie pojawiło. Zaczęli podejrzewać, że ma to podłoże psychologiczne, choć nie do końca byli do tego przekonani. Dziewczyna normalnie chodzi do szkoły, bierze udział w zajęciach, wydaje się być normalną nastolatką. Czasami inni uczniowie przypominają jej o tym, że jest inna. W tym wszystkim trwa przy niej Cole, z którym zna się od małego. Zawsze jest przy niej, wie doskonale, co myśli. A tak naprawdę zaczyna do niej czuć coś więcej niż przyjaźń. Oakley nie bez powodu przestała mówić. W przeszłości wydarzyło się coś, co miało na to wpływ. Muszę przyznać, że od samego początku podejrzewałam, o co chodzi i jak się przekonałam - wcale się nie myliłam. Matka dziewczyny czasami desperacko próbuje dojść do tego, co się stało. A każdy jej naciskanie kończy się katastrofą. Oakley jest bardzo zdeterminowana, by wytrwać w tym, czym postanowiła. Na co dzień jest uśmiechniętą dziewczyną, ale tak naprawdę jest to jej maska. Codziennie na nowo zmierza się ze swoją przeszłością. Najlepiej czuje się w towarzystwie swojego przyjaciela, który zaczyna zajmować w jej sercu ważniejsze miejsce niż to dla przyjaciela. Cole jest naprawdę dobrym chłopakiem. Dba o Oakley, staje w jej obronie, a przede wszystkim - nie obchodzi się z nią jak z jajkiem, co niestety robi jej matka. Nie przeszkadza mu to, że dziewczyna nie mówi, ale jednocześnie co jakiś czas zaznacza, że kiedy będzie gotowa, on ją wysłucha. Warto tutaj wspomnieć o bracie Oakley. Jasper pomimo iż ma luzacki styl życia, siedzi ciągle przed komputerem i niekoniecznie chce poszukać pracy, to jest wspaniałym bratem. Codziennie rozmawia z siostrą, upewnia się, czy wszystko jest w porządku. I też traktuje ją normalnie - nie to co rodzice. Nie oskarżam ich, rozumiem desperację matki. Nigdy za to nie zrozumiem ojca, ale tu już musicie zagłębić się w lekturę. Jeśli chodzi o język autorki, jakim się posługuje, to jest on prosty w odbiorze. Książkę czyta się szybko i wbrew pozorom nie przeszkadza fakt, że przez 3/4 historii Oakley nic nie mówi. Doskonale oddała myśli oraz uczucia dziewczyny. Za to uważam, że końcówka historii została napisana zbyt szybko - jakby autorka miała wyznaczoną ilość stron, choć myślę, że był to celowy zabieg - taki, który zachęca do sięgnięcia po kolejny tom. Silence pokazuje, jak najgorsze wydarzenia z przeszłości potrafią wpłynąć na przyszłość i ją zmienić. Daje jednak szansę na to, że w końcu przyjdzie upragniony spokój - że czeka na nas uśmiech za wszystkie wylane łzy.

Wracam do tej historii co roku w okresie wakacji. Smutna i przerażająca historia, miesza się z pierwszą miłością. Ile jesteśmy w stanie poświęcić dla własnej rodziny? Okalei poświęciła samą siebie. Przestała mówić, bo w ten sposób nikt nie mógł jej zapytać, co jej się przydarzyło, a zarazem nie musiała kłamać. Jednak, kiedy pojawia się prawdziwa miłość, a ktoś znowu chce ją skrzywdzić, postanawia przemówić i prosi o pomoc. Teraz pytanie, komu uwierzą?

Matko mega niespodziewane zakończenie♥ z wielkim niecierpliwieniem oczekuję kolejnego tomu ♥♥♥

Opowieść niezwykle wciągająca. Zaczęłam I nie mogłam przestać czytać. Polecam!

"Silence" to powieść, obok której zdecydowanie nie mogłam przejść obojętnie. Moje pierwsze spojrzenie na tę okładkę i wiedziałam, że prędzej czy później moje drogi skrzyżują się z tą lekturą. Byłam ciekawa jak autorka poradzi sobie z tak trudnym tematem, tym bardziej, że było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej pani. Jakie wrażenie zrobiła na mnie stworzona przez nią historia? Czy warto poświęcać czas na zapoznanie się z "Silence"? Czy losy głównej bohaterki znalazły szczególne miejsce w moim sercu? Zapraszam do zapoznania się z dalszą częścią recenzji, z której z pewnością się tego wszystkiego dowiecie. Oakley kiedyś była normalną dziewczynką. Do czasu kiedy wydarzyło się coś co sprawiło, że przestała mówić. Lekarze nie są w stanie jej pomóc, nikt nie domyśla się jaki jest powód jej milczenia. Dziewczyna jest pewna, że jeśli wyznałaby prawdę, nikt by jej nie uwierzył. Dlatego siedzi cicho choć cena jaką musi za to płacić jest naprawdę wysoka. Rówieśnicy uważają ją za dziwadło, a matka robi wszystko, aby "naprawić" swoją córkę. Tylko Cole stara się ją zrozumieć, choć także nie wie co stało się kilka lat temu. Czy Oakley odnajdzie w sobie odwagę, aby w końcu przemówić? Fabuła książki jest ciekawa i wzruszająca. Autorka poruszyła bardzo trudny temat, ale zrobiła to w niezwykle lekki sposób, dzięki czemu cała historia doskonale sprawdzi się dla uczniów wyższych klas podstawówki czy też liceum. Spodziewałam się, że Natasha Preston będzie bardziej brutalna w swoich opisach, jednak okazało się, że nic nie jest tutaj napisane wprost, a to co wydarzyło się w życiu głównej bohaterki jest po prostu delikatnie zasugerowane. Podoba mi się ta wrażliwość, bo dzięki temu młodzież może zapoznawać się z trudnymi wątkami, bez uszczerbku na zdrowiu psychicznym. Główna bohaterka wzbudza w nas wiele emocji, przede wszystkim współczucie i wzruszenie. Podczas czytania "Silence" bardzo zżyłam się z Oakley i strasznie trudno było mi się z nią pożegnać. Całe szczęście wyczytałam, że będzie kolejna część tej serii, więc zdecydowanie jest na co czekać. W tego typu powieściach autorzy często nieumyślnie tworzą bardzo irytujące postacie, które nie dość, że działają nam na nerwy to przy okazji są tak mocno wyidealizowane, że nie ma mowy tutaj o realizmie. Natasha Preston postarała się jednak, aby główna bohaterka wywoływała w czytelniku raczej te pozytywne emocje, a przy tym wydaje się ona niezwykle życiową postacią. Język jakim posługuje się autorka jest lekki i przyjemny w odbiorze. Jestem pewna, że zarówno ci trochę młodsi jak i starsi czytelnicy zrozumieją fabułę i docenią styl Natashy Preston. Powieść czyta się szybko, jednak w wielu momentach warto się na chwilę zatrzymać i przemyśleć kilka spraw. "Silence" skłoniło mnie do głębszych refleksji i do zastanowienia się nad tematyką przemocy fizycznej i psychicznej. Zakończenie tej książki złamało mi serce i jeszcze długo po odłożeniu jej na półkę nie mogłam się pozbierać. Mam nadzieję, że kolejna część zostanie jak najszybciej wydana, bo koniecznie muszę dowiedzieć się co dalej stanie się z Oakley i Cole'em. Podsumowując - "Silence" to naprawdę dobra pozycja, która z jednej strony jest lekka i przeznaczona dla młodzieży, ale z drugiej porusza niezwykle trudny i ważny temat, co sprawia, że również starsi czytelnicy znajdą w niej coś dla siebie. Zakochałam się w twórczości Natashy Preston i z pewnością nie jest to nasze ostatnie spotkanie.

Natasha Preston pisze doskonale! Posługuje się językiem prostym, zrozumiałym, ale nie do przesady. Silence czyta się szybko i przyjemnie. Zero niedomówień, traktowania czytelnika jak głupiutkiego nastolatka, który o życiu wie ciągle zbyt mało. Tak jak wspominałam, czekam na kolejny tom serii, bo pierwszy wbił mnie w fotel. Zakończenie zaskakuje i wcale nie jest tak jasne i oczywiste, jak sądziłam na samym początku. Uwielbiam takie niespodzianki! Myślę, że i wam Silence przypadnie do gustu. Czekajcie na premierę i pędźcie po swój egzemplarz. https://czytambolubieo.blogspot.com/2018/01/silence-natasha-preston-przedpremierowo.html

W stylu Natashy Preston zakochałam się, gdy po raz pierwszy przeczytałam Uwięzione. Do teraz pamiętam, jak bardzo książka mną wstrząsnęła i z jakim wielkim zapałem pochłaniałam wszystko to, co autorka miała mi do zaoferowania. Pamiętam też, że obiecałam sobie, że wezmę w ciemno każdą kolejną powieść, jaka wyjdzie z pod pióra tej pani. I w końcu, po tak długim (jak dla mnie) czasie wyczekiwania, mam już kolejną książkę Natashy Preston, która pozostawiła mnie w całkowitej rozsypce... Nie wiem, jak wytrzymam, zanim ukaże się w Polsce kolejny tom serii!! Pewnie już nie raz, nie dwa wspominałam wam, jak bardzo lubię zagłębiać się w lektury, które poruszają tematy znęcania psychicznego (głównie), czy fizycznego. Nie wiem, dlaczego, ale po prostu uwielbiam poznawać historie gnębionych bohaterów, czy próbować zagłębiać się w umysł ich oprawców, aby zrozumieć tok ich postępowania. W Silence autorka idzie jednak o jeden krok na przód tworząc opowieść, w której główna postać nie dość, że przeżyła w swoim życiu coś na prawdę strasznego, to jeszcze nie mówi. I nie chodzi tutaj o to, że Oakley jest niemową - nie mówi, bo w ten sposób chce chronić swoją rodzinę. Jej bliscy nie wiedzą, co sprawiło, że dziewczyna nagle zamilkła i niekiedy na siłę starają się ją naprawić, zmuszając do wizyt u psychiatry i tym podobne. Jedynie Cole wydaje się być tym, który całkowicie akceptuje swoją przyjaciółkę taką, jaka jest. Najbardziej w tej powieści spodobało mi się to, że autorka nie wyjawia czytelnikowi od razu całej historii życia głównej bohaterki - to byłoby zdecydowanie za łatwe. Wszystkie informacje dozuje stopniowo i to w taki sposób, że tak na prawdę nigdy nie wiemy, kiedy pojawi się jakaś kolejna informacja odnośnie przeszłości Oakley. Dodatkowo dzięki temu, że to właśnie Oakley jest narratorką powieści, możemy zagłębić się w jej tok rozumowania oraz postrzeganie świata. To właśnie ona wybiera kiedy, jak i jaki konkretnie kawałek swojej historii nam przedstawić. Było to na prawdę świetne posunięcie, bo przez to cały czas książkę czyta się z wielkim zaangażowanie i zaciekawieniem, ponieważ nie chce uronić się żadnej wartościowej informacji. Troszkę nie podobało mi się w tej powieści to, że autorka większą część fabuły poświęciła relacji Cole'a i Oakley. Przez to miałam wrażenie, że czytam jakąś zwyczajną powieść dla młodszych nastolatków, a zdecydowanie nie tego się po tej książce spodziewałam. Na szczęście powieść uratowała się na prawdę fantastycznym i niezwykle wzruszającym oraz rozrywającym serce zakończeniem, które doprowadziło mnie (i z tego, co wiem, nie tylko mnie) do potoku łez - serio, dawno tak nie płakałam podczas czytania. Także troszkę szkoda, że tych chwytających za serce momentów nie było więcej, ale na pewno nie mogę powiedzieć, że było źle. Bardzo spodobało mi się również to, jak autorka poradziła sobie z tym, że jej główna bohaterka nie mówiła. Dla czytelnika zrozumienie jej było bezproblemowe, bo w końcu mogliśmy zajrzeć do jej głowy i poznać jej myśli, jednak dla osób z otoczenia Oakley to już nie było takie zabawne. Z wielkim zainteresowaniem śledziłam to, w jaki sposób dziewczyna wyrażała swoje myśli. Niekiedy wydawało mi się to lekko naciągane, ale w sumie jak by się nad tym zastanowić jej rodzina i przyjaciele znali ją na tyle dobrze, że czasem potrafili domyślić się, co chciałaby przekazać. Na prawdę dobrze czytało mi się książkę w taki sposób. Nie ukrywam też, że czekałam jak na szpilkach, by w końcu dotrwać do momentu, w którym dziewczyna się odezwie - czy się tego doczekałam? Dowiecie się, jeśli sami sięgniecie po Silence? Podsumowując więc, mimo tego momentu, gdy myślałam, że nic ciekawego mnie już więcej w tej książce nie spotka, myślę że mogę powiedzieć, iż Silence okazała się być na prawdę dobrą lekturą. Chociaż ja nadal pozostanę przy tym, że Uwięzione była zdecydowanie lepsza, to i ta książka na prawdę nie ma się czego wstydzić. Autorka potrafiła mnie zaciekawić - większą część książki czytałam jednym tchem - wzbudzić we mnie ogromną dozę radości i miłości, a dodatkowo tym rozdzierającym serce zakończeniem doprowadzić do łez. Już teraz nie mogę się doczekać, kiedy w Polsce pojawi się kolejny tom, bo po prostu MUSZĘ wiedzieć, co będzie dalej! Jedyną rzeczą której jeszcze troszkę żałuję jest jedynie to, że autorka trochę mało poruszyła temat tego, co przytrafiło się Oakley w przeszłości. Przez większą część historii nie mówiła prawie nic, jeśli chodzi już o konkretne szczegóły (dowiadywałam się tylko takich strzępków informacji) i później pojawił się ten temat nagle - jednak tak powiedziałabym "po łebkach". Ale nie zrażam się do tego jakoś bardzo, bo możliwe, że Natasha Preston wyjaśni wszystko dokładniej w kolejnej części - mam przynajmniej taką nadzieję.

Gdy pierwszy raz natknęłam się na opis „Silence”, od razu skojarzyła mi się z inną książką, której fabuła brzmiała bardzo podobnie. Tę drugą czytałam już kilka lat temu, ale w dalszym ciągu miło ją wspominam i już niejednokrotnie do niej powracałam. Miałam nadzieję, że w „Silence” również się tak wczuję. To sprawiło, że nabrałam ogromnej ochoty, żeby ją przeczytać . Byłam ciekawa jak Natasha Preston przedstawiła ten wątek dobrowolnego milczenia. Trochę się zawiodłam, ale to wynikało jedynie z mojego porównania tych dwóch książek. Dzieło Natashy Preston samo w sobie naprawdę mi się podobało. Opowiada przejmującą, przesyconą goryczą i co najważniejsze realną historię. Autorka dotyka trudnych tematów, ale robi to w tak lekki i prosty sposób, że nie przytłaczają one czytelnika. Czyta się w błyskawicznym tempie. Nawet nie zauważyłam, kiedy dobrnęłam do końcówki. W treści przewijają się niedopowiedzenia, które intrygują i nakręcają do jak najszybszego rozwikłania tajemnicy. Nie mam większych zastrzeżeń do kreacji bohaterów, zapałałam do nich sympatią. Byli wiarygodni oraz naprawdę intrygujący, tylko niektóre ich zachowania były dla mnie dość irracjonalne. Bardzo podobały mi się opisy emocji, tragających bohaterami. Były takie rzeczywiste i wyraźne. Autorka zadbała o to, aby wątki były spójne, jak i również, żeby skłaniały do refleksji. Cała historia została przemyślana i ciekawie przedstawiona. Samo zakończenie totalnie mnie rozbiło...

Natasha Preston to brytyjska autorka powieści, która nie boi się poruszać ciężkich tematów. Natasha Preston posługuje się prostym, lekkim i zrozumiałym językiem ale nie do skrajności. Bardzo dobrze równoważy sposób pisania, by czytelnik nie czuł się jak niedojrzały nastolatek, który wie zbyt mało o życiu, jednocześnie nie mówi od razu wszystkiego, stara się pobudzić myślenie czytelnika i wciągnąć go w opowiadaną historie. Dzięki temu może zainteresować fabułą nie tylko młodzież ale i osoby dorosłe. ,,Silence’’ (tłum. cisza, milczenie) to historia toczącego się dramatu wewnątrz i na zewnątrz ciała i duszy młodej kobiety, która od wielu lat boryka się z ogromnym ciężarem na swoich barkach. Co może skłonić kilkuletnie dziecko do milczenia na całe lata? Co takiego się wydarzyło, że nic i nikt nie jest w stanie odwieść dziewczynki od postanowienia pozostania niemą? Jedno jest pewne, za tak radykalnym krokiem musi kryć się niewyobrażalna tragedia. Tylko czy tragedia wciąż trwa czy już się zakończyła, chodź nadal zbiera swoje żniwo? Jak długo życie Oakley będzie spowijać cisza? Na pierwszy rzut oka Oakley, główna bohaterka, nie wyróżnia się w grupie nastolatków. Wygląda jak każda przeciętna nastolatka, jednak jest coś co ją wyróżnia. Oakley nie mówi od jedenastu lat, porozumiewa się wyłącznie za pomocą gestów. Oakaley przestała mówić gdy miała pięć lat jednak nie z powodu zdrowotnego, sama podjęła taką decyzje i nikt nie wie, co doprowadziło do jej nagłego milczenia. Przez tyle lat nie wypowiedziała ani jednego słowa, nie napisała nawet jednego sms’a. Milczenie Oakley jest jednak uzasadnione, ponieważ skrywa ona mroczną tajemnicę, o której boi się mówić. Obawia się, że nikt jej nie uwierzy bo tak jej wmówiono, co gorsza prawda zniszczy jej rodzinę i zrani najbliższe jej osoby, dlatego postanawia chronić szczęście swojej rodziny, chodź cena jaką musi za to płacić jest naprawdę wysoka. Postać Oakley posiada trochę nad wyraz nieskazitelny charakter, który ocieka nieprawdopodobnym wręcz przerysowanym altruizmem. „Od mojego milczenia zależało szczęście mojej rodziny. Milczenie mnie uwięziło” Oakley nie jest łatwo w szkole, rówieśnicy uważają ją za dziwadło, naśmiewają się z niej. W domu też nie może odetchnąć do końca, rodzice co chwila znajdują nowych specjalistów, próbują nowych terapii, zwłaszcza matka próbuje ‘‘naprawić’’ swoją córkę. Niestety, za każdym razem pomoc jest nie skuteczna, gdyż Oakley jej nie chce. Jej matka to postać wręcz negatywna, a przynajmniej mocno zagubiona, która nie może pogodzić się z tym, że jej córka nie jest normalną nastolatką. Chciałaby za wszelką cenę posiadać “standardową”, “stereotypową” rodzinę, więc mimo troski, jaką otacza swoją córkę, nie dostrzega jej jako swojego dziecka, lecz jako nie mowę. Z całego domu jedynie Jasper, jej starszy brat, traktuje ją normalnie, jak swoją młodszą siostrę. Wygłupia i droczy się z nią jak każde rodzeństwo, jednocześnie jest bardzo opiekuńczy, codziennie z nią rozmawia i upewnia się czy wszystko jest w porządku. Nigdy nie naciskał by powiedziała mu dlaczego przestała mówić, postanowił podejść do jej decyzji stosunkowo normalnie i neutralnie dzięki czemu Oakley odnalazła w nim wsparcie. Jest jeszcze Cole, który nie próbuje na siłę jej zmienić, akceptuję ją taką jaką jest, wręcz zdaje się w ogóle nie zwracać uwagi na fakt, że Oakley nie mówi. Cole jest jej najlepszy przyjaciel z dzieciństwa, i w którym ze wzajemnością się zakochuje. Cole jest przy niej na dobre i na złe, broni ją w szkole, wyciąga z opresji niczym książę z bajki. Ich przyjaźń wydaje się ratować dziewczynę od zupełnego szaleństwa. Postać Cole jak postać Oakley wyróżnia przerysowany altruizm i zbyt idealny charakter. Nie przeszkadza mu w Oakley nic, mimo, że w głębi pragnie usłyszeć jej głos, jej szczęście jest dla niego ważniejsze, stara się zrozumieć jej decyzje o takiej a nie innej komunikacji, wspiera ją jak może i praktycznie nie zadaje pytań. Oakley stara się żyć normalnie, chodzi do szkoły, spotyka się z Cole, uczęszcza na gimnastykę, która jest dla niej odskocznią. Jej życie powoli nabiera barwniejszych kolorów, głownie za sprawą odwzajemnionej miłości do Cole. Niestety nagle zaczynają dręczyć ją przykre wspomnienia i wydarza się coś prze co życie Oakley na nowo wywraca się do góry nogami. Powtórka z przeszłości rozbija ją na drobne kawałeczki, roztrzęsiona potrzebuje pomocy i wybiera numer telefonu... Czy Oakley przerwie swoje milczenie? Czy przestanie samotnie cierpieć w swojej ciszy? Co się stanie gdy w końcu przemówi? Czy uda jej się pokonać demony przeszłości? Od pierwszych stron książki, czytelnik ma nad głową wielki znak zapytania – “dlaczego?”. Rozdziały pisane z perspektywy Oakley (niektóre, choć znikoma część, z perspektywy Cole’a) przedstawiają codzienność dziewczyny, to jak, radzi sobie z życiem, na kim może polegać, jak wyglądają jej relacje z innymi. Dzięki pierwszoosobowej narracji ze strony Oakley, czytelnikowi łatwiej jest poznać jej postrzeganie i rozumowanie