Na zawsze, ale z przerwą (okładka miękka)

Dzisiejszy post miał być inny, recenzja tej książki miała być innego dnia. Jednak dzisiejsze okoliczności skłoniły mnie by to właśnie dziś omówić tę pozycję. Dziś mija 19 lat od zamachów na WTC z 11 września 2001. Na jednym z profili na instagramie, przy zdjęciu pamiętnych wież, przeczytałam bardzo prawdziwą i życiową poradę. Zanim pójdziesz dziś spać, przygotowując się na jutrzejsze życie, ucałuj tych co kochasz, przytul się do nich jak najmocniej i nigdy nie bierz żadnej sekundy życia za pewnik. Piękne słowa. Od razu skojarzyły mi się z debiutancką powieścią Taylor Jenkins Reid "Na zawsze, ale z przerwą". Od pierwszych stron autorka roztrzaskała moje serce na milion kawałeczków. Jest to historia o przepracowaniu żałoby po ukochanym człowieku. Doskonale ukazuje jak przewrotne jest życie i że nigdy nie mamy pewności ile czasu nam jest dane. Elsie i Ben to przykład miłości od pierwszego wrażenia. Miłości romantycznej i tak jedynej. Nie dane im było się sobą nacieszyć. Znali się 6 miesięcy, od 10 dni byli małżeństwem. Jednak kość brutalnie się z nimi obszedł. Ben ginie tragiczną i raptowną śmiercią. Młoda wdowa ukazuje nam jak ciężko jest się pogodzić że stratą. Książka ma dwie linie czasowe, które są swoistym kontrastem. Z jednej strony autorka przedstawia pięknie rozwijającą i dojrzewającą miłość. Z drugiej zaś śmierć i różne etapy żałoby. Ostatnie zdanie w książce to słowa Bena : "Po co się tak spieszyć kochanie? Mamy mnóstwo czasu." Sprawiają, że oczy zapełniają się łzami, bo wiemy już, że bohaterom ten czas nie pozostał. Tak samo jak ofiarom zamachu. Wstała rano nie wiedząc, że już nigdy nie wrócą. Ich rodziny nie wiedziały, że ich już nie zobaczą. Podzielenie powieści na dwie części było strzałem w dziesiątkę. W pierwszej części ukazane jest załamanie bohaterki i pierwsze fazy żałoby. Druga przedstawia rozwój Elsi, zaczyna powoli godzić się z tym co się stało. Postać Susan i Georga przedstawia, że strata zawsze boli. Bez względu na to ile czasu znamy się z ukochaną osobą. Stratą boli i zawsze będzie bolała, jednak na jakimś etapie zaczynamy żyć powoli dalej. "Na zawsze ale z przerwą" to szczera i brutalnie lekcja życia. Dająca nadzieję na lepsze jutro. Profil: nora_2298

Debiutancka powieść Taylor Jenkins Reid“Na zawsze,ale z przerwą”to z pewnością urocza i ciepła historia,jednakże nie zrobiła ona na mnie takiego niesamowitego wrażenia jakiego się po niej spodziewałam.Co prawda,przyjemnie mi się ją czytało,lecz nie doświadczyłam tu potoku łez oraz nie towarzyszyła mi moc wzruszeń.Było to po prostu lekkie czytało na umilenie wieczoru. . Elsie to dwudziestokilkuletnia dziewczyna,której życie pomimo,że jest względnie poukładane to jest ono zwyczajnie szare. Wszystko się jednak zmienia,kiedy pewnego deszczowego wieczoru zamawia ona pizzę w swojej ulubionej knajpce.Tam spotka Bena,który od razu skrada jej serce.Nie znają się co prawda zbyt długo,ale oboje czują,że właśnie spotkali na swej drodze miłość swojego życia.To gorące uczucie sprawia,że przysięgają sobie miłość i wierność końca swoich dni.Tymczasem romantyczny i dość intensywny związek Elise i Bena zostaje nagle przerwany przez nieoczekiwany i tragiczny wypadek.Wypadek,w którym ginie on.Jej ukochany.Dlaczego los postanowił go teraz zabrać?Przecież mieli spędzić,że sobą jeszcze resztę życia.. . ”Na zawsze,ale z przerwą”to sympatyczna historia w swojej prostocie,która pokazuje jaki ból i smutek towarzyszy nam po stracie ukochanej osoby.Akcja powieści rozgrywa się dwutorowo.Na przemian mamy ukazane wspomnienia głównej bohaterki z przeszłości oraz te rozgrywające się w teraźniejszości.Czytając tą powieść nie sposób się także nie uśmiechnąć,gdyż momentami bywa ona zabawna,ale i troszkę przesłodzona.Za brakło mi tu głębszych emocji i odczuć naszej bohaterki.I tego romansu było zdecydowanie za mało. Natomiast jako umilacz z pewnością doskonale sprawdzi się na nadchodzące chłodniejsze wieczory i myślę,że romantoholiczki również będą zadowolone z lektury. . Dziękuję @czwartastrona 💙 moja ocena 6.75/10 https://www.instagram.com/rudy_lisek_czyta/?hl=pl

Taylor Jenkins Reid to gorące nazwisko, który zna już chyba każdy miłośnik literatury obyczajowej. Właśnie skończyłam czytaj jej debiutancką książkę, czyli „Na zawsze, ale z przerwą”. Cudowna powieść! Pełna smutku i miłości. Wypełniona po brzegi emocjami. Elsie Porter jest młodą kobietą, która spotkała swoją wielką miłość w najmniej spodziewanym momencie. Zakochała się w Benie, który tak jak ona był spontaniczny i czerpał z życia garściami. Razem mogli podbić świat. Razem mogli wszystko. Ich miłość eksplodowała jak supernowa. Była gwałtowna i mocna. Niestety trwała równie krótko. Kilka dni po spontanicznym ślubie Elsie traci Bena w wypadku. Kobieta w obliczu tragedii nie potrafi poskładać swojego życia na nowo. Nie ułatwia jej to również skomplikowana relacja z Susan – matką Bena. Otóż kobieta nie wiedziała o istnieniu Elsie a co dopiero o tym, że została ona jej synową. Elsie będzie musiała odnaleźć się w nowej rzeczywistości, zmierzyć się ze swoimi obawami i wątpliwościami. Czy kobieta pogodzi się z tak niewyobrażalną stratą? A może mimo tragedii zyska coś nowego? „Na zawsze, ale z przerwą” to melancholijna, ale również pełna miłości powieść, która udowadnia, że prawdziwa miłość istnieje i choć może trwać zaledwie chwilę warto o nią walczyć i o niej pamiętać. Taylor Jenkins Reid kolejny raz przedstawia prostą a może nawet banalną historię, ale opowiedzianą w taki sposób, który chwyta za serce. Autorka umiejętnie prowadzi czytelnika przez historię Elsie i Bena pokazując ich relację z wszystkimi wadami i zaletami. Przedstawia bohaterów z krwi i kości, których moglibyśmy spotkać na ulicy czy w pizzerii. ;) I uwielbiamy tych bohaterów już od pierwszego spotkania. Książka napisana jest w błyskotliwy i subtelny sposób. Historia wsiąka w czytelnika i pozostanie z nim jeszcze na długo po skończonej lekturze. Ja jestem oczarowana! Wiem, że sięgnę po każdą książkę Taylor Jenkins Reid. Już czekam na nie z zapartym tchem.

"Siedmiu mężów Evelyn Hugo"? słyszałam, że dobra, ale książka nadal w planach czytelniczych. "Daisy Jones and The Six"? to była genialna książka. "Na zawsze, ale z przerwą".. to zdecydowanie inna powieść od dwóch wyżej wymienionych. Choć nie czytałam pierwszej, to myślę, że mogę stwierdzić, iż tak jest. Życie Elsie Porter wali się w najmniej oczekiwanym momencie. Wydawałoby się, że nic nie jest w stanie zakłócić jej idealnej codzienności.. Jednak pewne wydarzenie zmienia wszystko całkowicie. Elsie jest na skraju wytrzymałości, a jej serce zdaje się nie udźwignąć tak ogromnego bólu. Czy jest dla niej ratunek? To książka z gatunku tych, które kiedy zacznie się czytać, nie można przestać, ponieważ pochłania całkowicie i nic, absolutnie nic nie jest w stanie cię od niej oderwać. Autorka, jak zwykle, stworzyła bardzo oryginalne postacie, których każda emocja była namacalna, i właśnie to bardzo cenię w jej książkach - poruszają niesamowicie mocno. Porównując tę z wcześniej czytaną "Daisy..." z łatwością stwierdzam, że ta staje się moją ulubioną. "Na zawsze, ale z przerwą" to przepiękna, przecudowna (i mogłabym tak dalej wymieniać) książka, która wzbudziła we mnie przeogromną ilość emocji. Czułam się jak na huśtawce, kiedy wszystko jest w porządku, a zaraz wszystko się wali. Z jednej strony uwielbiałam Elsie i bardzo trzymałam za nią kciuki, a z drugiej nienawidziłam autorki, że zesłała na nią tak okrutny los. Zdecydowanie nie jest to zwykły romans i banalna historia. Ta ksiązka to coś więcej. Opowiada o wielkim uczuciu, prawdziwej i jedynej miłości, która jest niepowtarzalna i zdarza się tylko raz. Wydaje mi się, że dzięki niej autorka chce pokazać nam, prostym ludziom, że czasami tkwienie w przeszłości nie jest dobrym wyjściem. Trzeba ruszyć do przodu i żyć pełną piersią, a nie tylko wspomnieniami. Polecam w 100%. Jestem przekonana, że niebawem wrócę do tej historii.

Trochę jestem rozczarowana książką Taylor Jenkins Reid, choć wiedziałam, że tak naprawdę sięgam po jej debiut. Ale przez to, że poznałam jej zjawiskową książkę o Evelyn Hugo, nie potrafiłam podejść do tej książki inaczej. Czułam, że będzie dobra, może nie równie dobra, ale w miarę na podobnym poziomie. Trochę się niestety rozczarowałam. Elsie jest dziewczyną, której łatwo się zakochać. Poznaje nieznajomego Bena, w którym od kopa się zakochuje. Może nie jest to tak ukazane bezpośrednio, ale można to wywnioskować z kontekstu. Wszystko zaczyna rozwijać się zbyt szybko, obije zakochują się w sobie do szaleństwa, a Elsie nie była przygotowana na to, że wkrótce jej miłość odejdzie na zawsze. Bohaterka Elsie niestety była strasznie wkurzająca, a raczej to jej zachowanie w stosunku do bliskich, po tragedii, było dla mnie niezrozumiałe. Początkowe rozdziały wywołały u mnie ogromny smutek, i żal w stosunku do dziewczyny. Dodatkowy zabieg autorki, który pokazuje nam dwie ramy czasowy, czyli to co działo się przed tym wypadkiem, i po wypadku. Mieszają nam się szczęśliwe chwile zakochanej pary, z żałobą po stracie Bena. Wiem, że moim ogromnym błędem było poznanie innej książki autorki, zanim zabrałam się za jej debiut. Jeśli nie czytaliście wcześniej nic tej autorki, to zabierzcie się najpierw za „Na zawsze ale z przerwą”. Dobrze wam radzę, byście nie poczuli rozczarowania. Ja niestety miałam ogromnym kołchoz w głowie, i nie potrafiłam zebrać myśli, by napisać tą recenzję. Ale w końcu uporządkowałam myśli i emocje, bo choć poczułam rozczarowanie, to ten wątek śmierci i straty trochę mnie przybił. Elise radziła sobie jak umiała w tej sytuacji, choć ja nie potrafiłam tego za bardzo zrozumieć, ale taka już najwyraźniej była.

No i śmiało mogę rzecz, że nie czytałam jeszcze kiepskiej książki, która wyszła spod pióra Taylor Jenkins Reid. Obstawiałam, że "Na zawsze, ale z przerwą" może nie dorównywać przebojom wydawniczym, którymi uraczyła nas w ostatnich latach autorka. I nie dorównała. Nie dorównała, ponieważ tych historii nie można w żaden sposób ze sobą łączyć. To zupełnie inna Reid. Romantyczna, delikatna, wzruszająca, życiowa. Nie ma w sobie nic z teatralności, "amerykańskości", które cechowały inne jej powieści. I które, żeby była jasność, w jej wydaniu kocham bezgranicznie. Tu mamy do czynienia z czymś zgoła innym. Ze zwykłą/niezwykłą codziennością przeciętnego mieszkańca tej planety, który musi mierzyć się ze swoimi mniejszymi i większymi dramatami. A jednak, między wierszami, możemy ją poczuć. Możemy zauważyć ten niepowtarzalny styl Reid, taki inny od wszystkich, tak charakterystyczny. Myślę, że gdyby ktoś podłożył nam fragment tej powieści nie mówiąc, kto ją napisał, wierne czytelniczki autorki od razu poznałyby, z kim mają do czynienia. "Na zawsze, ale z przerwą" to piękna, wzruszająca (choć nie płakałam nad nią, ale było blisko), skłaniająca do refleksji debiutancka powieść Taylor Jenkins Reid, z którego może być dumna. Zaangażowałam się w historię Elsie i Bena, "byłam" w niej, przeżywałam wszystkie emocje, które towarzyszyły tej młodej kobiecie. I mocno jej kibicowałam, chciałam, by znalazła ukojenie, cel, który wyrwie ją z marazmu. Była taka młoda. Całe życie przed nią, choć los tak brutalnie ją doświadczył. Nie chcę zdradzić Wam zakończenia, bo byłoby to coś absolutnie niewybaczalnego. Chciałam tylko napisać, że... że tak miało być.  Dokładnie tak. Z całego serca polecam Wam tę ogromnie pozytywną, wbrew pozorom, historię. Niech wleje w Wasze serducha dużo nadziei i radości.

„Na zawsze ale z przerwą” Taylor Jenkins Reid. Autorka wprowadziła mnie w tak ogromną hipnozę, z której nie potrafiłam się wydostać. Spowodowała, że mój świat nagle się zatrzymał, nie patrzyłam w przyszłość, tylko zaczęłam rozmyślać nad przeszłością... Książka zapiera dech w piersi i od pierwszych stron mnie pochłonęła. Gdy zaczynałam ją czytać, wiedziałam, że wywróci moje życie do góry nogami, jednak nie spodziewałam się tego, że roztrzaska je na milion małych kawałeczków.  Za sprawą lekkiego, realistycznego pióra, autorka zabiera nas w niesamowitą podróż, podczas której widzimy jakie niesprawiedliwe może być życie i ile emocji oraz zwrotów akcji może nam się przytrafić, a to tylko dlatego, że bohaterowie występujący w tej książce przeżywają znakomite chwile, które niestety nie trwają długo... Jestem zachwycona tą lekturą i śmiało mogę stwierdzić, że jest to kolejna książka dla mnie bardzo ważna, która na długo zostanie w mojej pamięci. Moje słowa nie oddadzą w stu procentach wspaniałości tej książki, jednak musicie wiedzieć, że jeżeli po nią sięgnięcie to nie pożałujecie ♥️ • Elsie Porter to dwudziestokilkulatka, której życie składa się z monotonii. Gdy pewnego wieczoru spotyka mężczyznę, który wpada jej w oko nie spodziewa się tego, że już następnego dnia umówi się z nim na lunch. Gdy ich przygoda trwa w najlepsze i relacja, którą budują się rozwija, nie są świadomi tego, że tylko tyle a może aż tyle dostaną od życia. Cała ich sielanka i wspaniałe życie niedługo ma się skończyć i dla tej drugiej osoby będzie to okropne doświadczenie, którego nikt nie chciał by doświadczyć niezależnie od wieku...

IG: @DOMIBOOK WWW.DOMICZYTA.BLOGSPOT.COM „Po prostu pamiętaj, że jeśli będziesz zbyt długo pławić się w żalu, pewnego dnia obudzisz się i stwierdzisz, że zbudowałaś całe życie na tęsknocie.” Z twórczością Taylor Jenkins Reid już przy lekturze „Siedmiu mężów Evelyn Hugo” bardzo się polubiłam. Podobnie jest w przypadku „Na zawsze, ale z przerwą”, która mimo tego, że jest debiutem autorki, to jest książką totalnie moją. Bez sensu byłoby je porównywać, bo każda z nich jest na swój sposób wyjątkowa i niepowtarzalna. „Na zawsze, ale z przerwą” opowiada historię krótkiej, ale intensywnej i prawdziwej relacji między Benem i Elsie. Krótkiej, ponieważ niedługo po ślubie Ben ginie w wypadku, a cała fabuła skupia się na pokazaniu ich życiu przed tym dramatycznym wydarzeniem oraz życiu Elsie po nim. Książka sama w sobie nie jest skomplikowana. Można jej zarzucić, że jest przewidywalna, że główna bohaterka jest momentami niezrozumiała, a i również to, że jej teściowa jest wręcz okropną kobietą, ale to wszystko czyni tę historię prawdziwą i „życiową”. Uważam, że „Na zawsze, ale z przerwą” jest książką bardzo emocjonalną, wzruszającą i piękną w swojej prostocie. Jestem świadoma, że dla niektórych osób to będzie za mało, jednak do mnie temat przepracowania żałoby trafił w stu procentach. Zaangażowałam się w tę lekturę i czytając ją, towarzyszyły mi wszystkie emocje, które towarzyszyły głównej bohaterce. Taylor Jenkins Reid w swoim debiucie pokazuje czytelnikowi, że życie jest nieprzewidywalne, że warto żyć chwilą i przede wszystkim to, że nie trzeba czasu, by mówić o miłości, gdy trafi się na właściwą osobę.

Na zawsze, ale z przerwą to debiutancka książka autorki. Bardzo cieszę się z tego, że przeczytałam ją jako ostatnią, bo nie wiem, czy gdyby tak nie było, sięgnęłabym po kolejne, a one bardzo mi się podobały. Tak wykreowała w nich swoich bohaterów, że szukałam w internecie informacji o tych postaciach, nie do końca mogąc uwierzyć w to, że jest to tylko fikcja literacka. Ta książka jest zdecydowanie inna. Tutaj od początku wiem, że nie ma ona odzwierciedlenia w rzeczywistości. Pomysł był świetny, jednak wykonanie nieco mnie zawiodło. Niby czyta się ją szybko, nawet mnie wciągnęła, ale nie było tego efektu wow. Wszystko jest takie jakieś rozmemłane. Główna bohaterka przeżywa tragedię. Jedenaście dni po ślubie w wypadku ginie jej mąż. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie tego jakie muszą targać nią emocje i co ona musi przeżywać. Na dodatek jego matka i znajomi nie mają pojęcia o jej istnieniu. Nie tylko musi zmagać się z bólem i rozpaczą, ale także z teściową, która delikatnie mówiąc, traktuje ją z rezerwą, jakby nie do końca wierzyła w to, że młoda wdowa jest jej synową. Historia Elsie i Bena nie porwała mnie tak, jak tego oczekiwałam. Nie poczułam tych wszystkich emocji, które przeżywała. Myślałam, że zużyję tonę chusteczek podczas czytania, ale mnie ta książka nie wzruszyła. Zdaję sobie sprawę z tego, że to jest debiut autorki i już wiem, że następne były dużo lepsze, dlatego z miłą chęcią sięgnę po kolejne. Oczywiście nie odradzam czytania tej książki. Kto nie zna kolejnych dzieł autorki, będzie nią zachwycony. Naprawdę dobra obyczajówka.

Jest coś takiego w książkach romantycznych, że nie mogę przestać ich czytać. Ten moment, kiedy bohaterowie patrzą na siebie nieświadomi, że właśnie spotkali "tę drugą połowę". Pierwsze rozmowy i spotkania. Wreszcie pierwszy pocałunek i nagromadzone w sercu emocje. To powody, dlaczego historie miłosne zachwycają mnie odkąd pamiętam. Nie byłam przygotowana na NA ZAWSZE, ALE Z PRZERWĄ, bo ja nie czytam opisów z okładki. Nie byłam przygotowana, że to powieść o utraconej miłości i żałobie. Ból, jaki wylewa się z tej historii, jest przytłaczający. Przeplatające się rozdziały - najpierw moment śmierci męża, potem cudowne wspomnienia z przeszłości. To wszystko sprawiło, że nie mogłam przestać płakać. Podoba mi się w debiucie Taylor to, że bohaterka nie wychodzi z żałoby, ponieważ spotyka na swojej drodze kolejną miłość. Nie wychodzi z niej, bo ma wsparcie przyjaciół czy najbliższej rodziny. Ona sama szuka w sobie rozwiązania, sama próbuje pogodzić się z tym, co się stało. Powieść nie kończy się też w sposób oczywisty, przypomina bolesny urywek z życia; etap, który wciąż się nie zakończył. W moich oczach NA ZAWSZE, ALE Z PRZERWĄ to pozycja WYBITNA. Autorka oczarowała mnie stylem, na palcach jednej ręki mogę policzyć PIĘKNIE napisane powieści i tę zaliczyłabym to tego grona. Styl Taylor przypomina mi Lauren Oliver - taka sama naturalność, umiejętność odwzorowania chwili i przywiązanie do detali, które mają istotne znaczenie w percepcji całego dzieła. Jestem zakochana w piórze Taylor.