My, dzieci z dworca Zoo (okładka miękka)

Czytałam tą książkę dwa razy, teraz kupiłam dla córki

Warto przeczytać, chyba zwłaszcza jak się jest nastolatkiem.

Wciągająca historia młodzieżowych narkomanów, pełna wzlotów i upadków.

Niesamowita książka. Na długo pozostaje w pamięci.

Świetna, nadal robi mocne wrażenie jak lata temu kiedy czytałam jako 20 latka.

Książka do której powróciłam po latach,warto było.

To kolejna z tych książek ( Tak jak " Pamiętnik Narkomanki", " Odlot na samo dno", czy " Milion małych kawałków") po której przysięgłam samej sobie,że nigdy nie sięgnę po narkotyki. Żadne. My, Dzieci z Dworca Zoo jest mocną książką, do tej pory najmocniejszą jaką czytałam w tej tematyce. I autentyczną. Autobiografia autobiografią, jednak czasami czytam książki autobiograficzne i mam wrażenie,że autor coś jednak przed czytelnikiem zataił. Tutaj mamy prawdę. Nagą, przerażającą prawdę. Christiane miała 12 lat gdy zaczęła palić haszysz... Niedługi czas potem miała pierwszy kontakt z heroiną.... Zaczęło się typowo. Dyskoteka. Starsi znajomi. Spróbuj. I tak stała się kolejną ofiarą narkomanii. Wpadła w szpony nałogu. Opowiada co robiła, by zdobyć towar. Na początku na Dworcu Zoo w Berlinie prostytuował się jej chłopak. Później musiała i ona. Straciła kolejne kawałki niewinności. I mogła stracić też życie. Uniknęła Złotego Strzału, była blisko. Niestety, niektórym jej kolegom się nie udało.... Przerażająca historia. Każdy powinien ją przeczytać. Gimnazjalista. Licealista. Uczeń. Rodzic. Nauczyciel. Zastanawiam się dlaczego nie jest ona lekturą w gimnazjum lub liceum; idealna przestroga, a uczniom każą czytać tylko o wojnach i nieszczęśliwej miłości. PS: W książce autorka nie koloryzuje, toteż opisy seksu czy dawania w żyłę są bez żadnej cenzury. Ostrzegam tylko dlatego,że sama się trochę skompromitowałam. Miałam wtedy z 12 lat i pytam mamę " co to jest mineta"? Jeśli macie nietolerancyjnych rodziców, nie pytajcie. Ale przeczytajcie koniecznie. Później warto obejrzeć film. Polecam.

Ksiazka poruszajaca, pochlonieta w jeden wieczor. Polecam dla nastolatkow ku przestrodze

Rewelacja, to powinna być lektura obowiązkowa

Ta książka jest jedną z moich ulubionych. Jest dla mnie wzruszająca do bólu, ukazanie przez Christiane aspektów życia ówczesnej młodzieży. Wiele rzeczy jest kontrowersyjnych, skłania do refleksji. Myślę, że wiele osób powinno przeczytać ją i zrozumieć głębiej ludzi, których widząc na ulicach nazywają "bezużytecznymi ćpunami". Ukazane momenty bezradności Christiane, jej chęci odzyskania normalnego życia i brak współpracy ze strony zarówno państwa, jak i w późniejszych momentach wszystkich bliskich jej osób naprawdę mocno wpływają na czytelnika i uświadamiają nas o tym, jak pomimo rozwoju technologicznego zapomnieliśmy o podstawowej pomocy ludziom z tego typu problemami. Historię tę czytałam już kilka razy, ale z każdym powrotem zwracam uwagę na inną część ukazanego życia dziewczyny. Raz był to przykładowo wpływ problemów rodzinnych na decyzje mało świadomego nastolatka, raz wpływ otoczenia na zachowania, które dziewczyna przejawiała. Styl pisania jest bardzo prosty, ale to dodaje książce uroku - czujemy, że Christiane nic przed nami nie ukrywa, rozbiera się ze wszystkich, niezbyt dobrych występków dokonanych w jej krótkim życiu. To jest po prostu niesamowicie prawdziwa i dobitnie ukazująca problemy społeczeństwa historia, która działa się kiedyś, ale w wielu miejscach dzieje się wciąż.