My, dzieci z dworca Zoo (okładka miękka)

Ksiazka jest naprawde swietna, wszystko przedstawione w sposob bardzo realistyczny,czytajacemu wydaje sie ze sam jest swiadkiem tych wszystkich wydarzen,naprawde wciaga...polecam

wstrząsająca, to fakt, ale daje wiele do myślenia... i już wiem: ja nawet do ręki nie wezmę narkotyków.. to przecież poniża człowieka.!!

Przeczytałam tą książkę jeszcze przed ogromną modą na nią. My, dzieci z dworca ZOO” nie zawiodły mnie – pogłębiły moją chandrę. Możecie sobie mnie uważać za lodowatą, ale wolumin nie poruszył mnie. Czemu? Sama nie wiem. Książka, no jasne, brutalna, szokująca i z morałem. Fotografie wzmacniały efekt tego, iż życie na dworcu jest piekłem, ale dla nielicznych - niebem.
Historie tej młodej niemki uważam za niezwykle pouczającą. Od haszyszu przez kwas aż do nieszczęsnej heroiny. Jak łatwo jest się stoczyć! Jak łatwo popełnić błąd! Jak wiele zależy od naszych rodziców! A jak wiele zależy od nas.
Zdecydowanie najlepsza książka jaką przeczytałam o narkotykach, ale nie powiem, że mnie wciągneła. Nic na to nie poradzę, że kocham fantasy...
Jednak z czystym sumieniem mogę ją polecić. Zwłaszcza tym, którzy zapoznali się już z twórczością Barbary Rosiek, gdy weszło się w „ten” klimat.

Ta książka jest jedną z moich ulubionych. Jest dla mnie wzruszająca do bólu, ukazanie przez Christiane aspektów życia ówczesnej młodzieży. Wiele rzeczy jest kontrowersyjnych, skłania do refleksji. Myślę, że wiele osób powinno przeczytać ją i zrozumieć głębiej ludzi, których widząc na ulicach nazywają "bezużytecznymi ćpunami". Ukazane momenty bezradności Christiane, jej chęci odzyskania normalnego życia i brak współpracy ze strony zarówno państwa, jak i w późniejszych momentach wszystkich bliskich jej osób naprawdę mocno wpływają na czytelnika i uświadamiają nas o tym, jak pomimo rozwoju technologicznego zapomnieliśmy o podstawowej pomocy ludziom z tego typu problemami. Historię tę czytałam już kilka razy, ale z każdym powrotem zwracam uwagę na inną część ukazanego życia dziewczyny. Raz był to przykładowo wpływ problemów rodzinnych na decyzje mało świadomego nastolatka, raz wpływ otoczenia na zachowania, które dziewczyna przejawiała. Styl pisania jest bardzo prosty, ale to dodaje książce uroku - czujemy, że Christiane nic przed nami nie ukrywa, rozbiera się ze wszystkich, niezbyt dobrych występków dokonanych w jej krótkim życiu. To jest po prostu niesamowicie prawdziwa i dobitnie ukazująca problemy społeczeństwa historia, która działa się kiedyś, ale w wielu miejscach dzieje się wciąż.

To pierwsza książka o tej tematyce, którą przeczytałam... dobrze to pamiętam, miałam 15 lat i zaczęłam myśleć że jestem już taka dorosła.... Bardzo przeżyłam tą lekturę, historia Christiane mną wstrząsneła i być może uchroniła przed eksperymentowaniem. Teraz znów wpadła mi w ręce ta książka. Kupiłam, postawiłam na półce, ku przestrodze, kiedyś dam córce do przeczytania!

Pierwszy raz tę książkę przeczytałam w wieku 15 lat,i bardzo często do niej wracałam.Bardzo mnie poruszyła historia Christiane , i wszytskich jej bliskich. Warto przeczytać , daje wiele do myślenia.

To kolejna z tych książek ( Tak jak " Pamiętnik Narkomanki", " Odlot na samo dno", czy " Milion małych kawałków") po której przysięgłam samej sobie,że nigdy nie sięgnę po narkotyki. Żadne. My, Dzieci z Dworca Zoo jest mocną książką, do tej pory najmocniejszą jaką czytałam w tej tematyce. I autentyczną. Autobiografia autobiografią, jednak czasami czytam książki autobiograficzne i mam wrażenie,że autor coś jednak przed czytelnikiem zataił. Tutaj mamy prawdę. Nagą, przerażającą prawdę. Christiane miała 12 lat gdy zaczęła palić haszysz... Niedługi czas potem miała pierwszy kontakt z heroiną.... Zaczęło się typowo. Dyskoteka. Starsi znajomi. Spróbuj. I tak stała się kolejną ofiarą narkomanii. Wpadła w szpony nałogu. Opowiada co robiła, by zdobyć towar. Na początku na Dworcu Zoo w Berlinie prostytuował się jej chłopak. Później musiała i ona. Straciła kolejne kawałki niewinności. I mogła stracić też życie. Uniknęła Złotego Strzału, była blisko. Niestety, niektórym jej kolegom się nie udało.... Przerażająca historia. Każdy powinien ją przeczytać. Gimnazjalista. Licealista. Uczeń. Rodzic. Nauczyciel. Zastanawiam się dlaczego nie jest ona lekturą w gimnazjum lub liceum; idealna przestroga, a uczniom każą czytać tylko o wojnach i nieszczęśliwej miłości. PS: W książce autorka nie koloryzuje, toteż opisy seksu czy dawania w żyłę są bez żadnej cenzury. Ostrzegam tylko dlatego,że sama się trochę skompromitowałam. Miałam wtedy z 12 lat i pytam mamę " co to jest mineta"? Jeśli macie nietolerancyjnych rodziców, nie pytajcie. Ale przeczytajcie koniecznie. Później warto obejrzeć film. Polecam.

Według mnie ta książka, tak jak w opisie jest szokująca. Dużo w niej wszystkiego. Chodzi mi o to że ciągle coś się dzieje. Uważam że książka odgrywa dość poważną i ważną role w rozwoju młodego człowieka. Ja do tej książki próbowałam się jakoś przygotować. Czytałam mnóstwo opracowań, recenzji itp. I muszę przyznać że pomimo tego i tak mnie zaskoczyła. Czytać ok. 14 lat. Moim zdaniem książka mocno porusza ludzi. Ukazuje obraz jak krótka droga jest do ‘prawdziwego’ ćpania oraz to do czego człowiek jest zdolny żeby tylko sobie władować. Dobrze opisane jest również to jak ciężko jest wyjść z nałogu. Bardzo polecam szczególnie tym którzy myślą że narkotyki są mało szkodliwe i chętnie ich spróbują .

„My dzieci z dworca zoo” to wstrząsająca prawdziwa historia młodzieży uzależnionej od narkotyków, które ostatecznie wylądowały na dworcu i tam toczą swoje życie i jedyne czego pragną i do czego dążą to kolejna dawka narkotyków. Zazwyczaj o takich historiach nie słyszy się na co dzień. Niestety społeczeństwo żyje w przeświadczeniu, że takie problemu nie istnieją, że to nas nie dotyczy. Każda taka osoba powinna przeczytać tę książkę. Każdy nastolatek również, ponieważ być może dało by im to do myślenia i nie popełnili by błędów takich jak bohaterowie książki. Jestem pewna, że i w Polsce takie dramatyczne historie mają miejsce. Szokująca historia…

Książkę tą czytałam kilka lat temu. Zapisała się w mojej pamięci i chyba zostanie w niej na zawsze. Książka kontrowersyjna, pokazująca jak łatwo jest się stoczyć na samo dno. Dająca do myślenia. Powinna być to obowiązkowa lektura szkolna. Być może wtedy uratowałaby jakieś młode życie. Chociaż myślę, że nawet bez tego wielu osobom otworzyła oczy. Gorąco polecam, obowiązkowa lektura na półce!