Muza Koszmarów. Strange the Dreamer. Tom 2 (okładka miękka)

Zapraszam na blog - > https://witchmargoczyta.blogspot.com Ten, kto czytał "Marzyciela", będzie wiedział o co mi chodziło, dlaczego uważam, iż 1 tom był dla mnie jak bajkowy świat. Gdyż "Muza Koszmarów", to jej całkowite przeciwieństwo, którego nie mogłam nazwać już takim bajkowym! Nadszedł ten moment, kiedy nasza Sarai i Lazlo mogą być razem. Jednakże, oboje muszą przejść przez pewne trudności, które możemy zauważyć już od pierwszych stron książki. Na dodatek, nasi bohaterowie chcą zrobić coś odmiennego od reszty. Nachodzą ich pewne myśli, o ocaleniu potworów, co samo w sobie jest zaskakujące, oraz mieszkańców Szlochu. Ale okazuje się, że to nie jest takie proste, i tylko pewne wybory mogą je naprawić, albo przeciwnie zniszczyć! Już po pierwszym rozdziale mogłam zauważyć, że autorka zmieniła styl. Postawiła na szybsze tempo akcji, uczuciach naszych bohaterów, oraz co dla mnie było najważniejsze, w końcu odpowiada na pytania, które zgromadziły się po "Marzycielu". Spodobało mi się to, że fabuła skupia się na poszczególnych bohaterach, bo tylko mogłam ich lepiej poznać. I nie przeszkadzało mi to, iż czasami fabuła odrobinkę przynudzała, bo obroniła się całością opowieści. Jedyny minus jaki tu zauważyłam, w moim odczuciu KARYGODNY - stąd o 1 gwiazdkę mniej - iż Lazlo, został okropnie zepchnięty na drugi, jak nie trzeci plan... Bardzo polubiłam tego bohatera, bo nie jest postacią, która z natury wszystkich dookoła ratuje i urzeka swoją urodą. Tak naprawdę jest przeciętny i właśnie przez to, taki naturalny! Autorka niestety nie przemyślała faktu, iż po lekturze "Marzyciela", my czytelniczki będziemy pragnęły znowu przeżyć dalsze losy Sarai i Lazlo. Tutaj to wszystko się jednak komplikuje. Książkę taką jak "Muza Koszmarów", nie da się w żaden sposób skreślić, czy zapomnieć. To powieść, która wprawi w dobry nastrój i samopoczucie. Za każdym razem uśmiechałam się, ze wspólnych momentów naszych bohaterów. A ich problemy, tylko jeszcze bardziej podsycały całe napięcie pozostałe po "Marzycielu". Dlatego, jeśli nie rozpoczęliście jeszcze przygody z tą serią, to warto to zmienić, bo Ci bohaterowie i ta fabuła przypadnie wam do gustu.

"Marzyciel" pozostawił mnie z wieloma pytaniami, kim są i skąd pochodzą Mesarthimowie, co działo się z boskimi podmiotami, oraz co będzie dalej z Sarai i Lazlo? "Muza koszmarów" odpowiedziała na każde z moich pytań, a nawet dostałam dużo więcej. Tom pierwszy skończył się w bardzo dramatycznym momencie, cytadela upadła, miasto niemal zostało zniszczone, w Szlochu zapanował chaos. Sarai stała się duchem utrzymywanym przez Minya, jest przez nią kontrolowana i dziewczynka nie boi się jej wykorzystać do manipulowania Lazlo. Nadal napędzą ją krwawe wspomnienia Rzezi i chęć zemsty na Pogromcy bogów. Główna część fabuły "Marzyciela" działa się w mieście lub w snach zaś "Muza koszmarów" dzieje się głównie w Cytadeli. Dodatkowo mamy okazje poznać kawałki przeszłości Korako i Skathisa czyli owych "bogów", w końcu dowiadujemy się więcej o ich świecie, o tym kim są, jakie mają dary i dlaczego przybyli do Szlochu. "Muza koszmarów" utrzymuje równie wysoki poziom co "Marzyciel", jest pełna bardzo żywych i poetyckich opisów , każdy z wprowadzonych bohaterów pojawia się na kartach powieści w jakimś celu, jest po to by coś zrobić, by coś nam przekazać. I oczywiście nie brakuje tu wartkiej akcji oraz znanych już wcześniej postaci które się rozwijają. I te zmiany nie pojawią się znikąd tylko są naturalnym następstwem wydarzeń. Jedynie na co mogę narzekać to to że pojawiło się kilka takich zdań które mi "nie brzmiały" ale nie odebrały mi one przyjemności z czytania. I w "Muzie koszmarów" było też dużo takich "drobiazgów" które zobaczymy dopiero czytając ją podobnie np pewna postać miała nadzieje że nigdy więcej nie będzie jej dane dotykać zmarłych a kilkadziesiąt stron później sama decyduje zająć się inna zmarła osobą. Mój zachwyt nad "Muzą koszmarów" będzie trwał jeszcze długo lecz ostatnio zastanawiałam się czy wzbudza we mnie te same emocje co "Marzyciel" czyli pierwszy tom? Tak obie książki są na równie wysokim poziomie, ponad to "Muza ..." jest wręcz idealną kontynuacją, zaczyna się dokładnie kilka minut po finale części pierwszej, historia nagle nie odbija w inna stronę niż to było w "Marzycielu" czy nie skupia się na innych postaciach/problemach. Ale jednak nie potrafię się tak zachwycić, zachłysnąć wręcz tą książka bo "Marzyciel" był czymś świeżym, zaskakiwał językiem jak i historia a to rzutowało na pierwsze wrażenie "Muzy". I pewnie to że "Marzyciela" przeczytałam jakieś dziesięć razy w ciągu roku mogło jakoś wpłynąć na mój odbiór... Niemniej jednak polecam z całego serca obie książki, obie są fantastyczne i zasługują na uwagę.

Chyba każdy liczył na taką kontynuację: porywającą, trzymającą w napięciu, ze zwrotami akcji. Nowe światy, nowi bohaterowie, nowe wyzwania. Dobrze poprowadzona akcja od pierwszej strony, barwny język autorki i ciekawe dialogi, czego chcieć więcej. Nic, tylko czytać. Fani Marzyciela powinni być usatysfakcjonowani. Ja jestem i z chęcią przeczytałabym oba tomy jeszcze raz. Książkę miałam przyjemność przeczytać dzięki portalowi www.czytampierwszy.pl

Marzyciel to jedna z najlepszych powieści fantastycznych, jakie czytałam. Nic dziwnego, że odliczałam dni do premiery drugiej części. Gdy dostałam Muzę Koszmarów byłam ogromnie podekscytowana i jak tylko znalazłam wolny czas, zabrałam się za jej lekturę. Historia pochłonęła mnie już na samym początku. Styl pisania Laini Taylor ma w sobie coś, co sprawia, że nie sposób oderwać się od książki. W tym tomie Laini wzbogaciła historię wplatając między rozdziały opowieści o Korze i Novie, które mają wiele powiązań z losami głównych bohaterów. Jestem pełna podziwu dla autorki za wykreowanie tak niesamowitego, oryginalnego świata. Jedynym minusem tej książki jest wątek miłosny, którego nie można określić złym, ale moim zdaniem za bardzo dominuje. Jednak mimo tego drobnego mankamentu uważam,że seria Strange the Dreamer, jest obowiązkową pozycją dla fanów fantastyki. Ja jestem w niej zakochana i mam nadzieję, że wy również ją pokochacie.

„Marzyciel” był dla mnie wyjątkową książką, jedną z lepszych, jakie przeczytałam w tamtym roku. Wiem za to, że nie wszystkim się spodobał. Książce zarzucano głównie, że akcja toczy się bardzo powoli, że nie ma treści, tylko powolne opisy, a język jest niezrozumiały i przesadzony. I muszę się zgodzić z tymi zarzutami tyle, że dla mnie to same zalety. To właśnie wyróżniło „Marzyciela” od innych książek z gatunku fantasy. Przepiękny, kwiecisty język (boję się nawet przypuszczać, jak brzmiał w oryginale, skoro samo tłumaczenie było tak udane!). Wolniutko rozwijająca się akcja, prowadząca do rozkwitu miłości dwojga młodych istot. Miłości nie nachalnej, delikatnej, niewinnej. Wszystko osadzone w dość ciekawym świecie zapomnianego miasta Szloch, młodego marzyciela i błękitnych bóstw. „Muza koszmarów” zdecydowanie różni się od pierwszej części. W książce naprawdę dużo się dzieje, jest wiele zwrotów. W moim odczuciu, jako fanki „Marzyciela” nie wpływa to niestety na korzyść kontynuacji. Ogromnym atutem pierwszej części była właśnie ta powolna akcja i dokładnie dobierane słowa. Czytelnik odczuwał atmosferę marzeń, snów, nie było wiadomo w którym momencie bohaterowie śnią na jawie, a w którym rzeczywiście się z sobą spotykają. Bardzo czekałam na kontynuację książki, zastanawiając się, jak autorka zechce nas w nią wprowadzić. Co nam zaprezentuje? „Marzyciel” skończył się dosyć zaskakująco. Kiedy Sarai i Lazlo wreszcie się spotkali, wydawać by się mogło, że nie dane jest im być razem. Główną przeciwnością miała okazać się Minya, jej chora chęć zemsty i czysta nienawiść. Czy jednak to ona okaże się głównym zagrożeniem? I czy młodzi kochankowie zaznają szczęścia u swego boku? Naturalnym jest, że akcja musiała przyspieszyć, ale w „Muzie Koszmarów” mamy do czynienia z podróżowaniem, między światami, teleportacją, statkami kosmicznymi i portalami. Ja nie jestem fanką SF, być może dlatego „Muza Koszmarów” odrobinę mnie rozczarowała. Mamy co prawda w książce głównie do czynienia z uczuciami, ba! Nawet całym wachlarzem. I o tym trzeba pamiętać, bez względu na to, w jakim tle te uczucia zostały osadzone. Książkę czytało mi się bardzo dobrze, byłam jej bardzo ciekawa i suma summarum bardzo mi się podobała. Fabuła mnie wciągnęła, a nowych bohaterów polubiłam. Myślę po prostu, że spodziewałam się czegoś odrobinę innego. Myślę również, że o ile „Marzyciel” mógł być przeznaczony dla czytelników w każdym wieku, tak „Muza Koszmarów” to niezaprzeczalnie gatunek young adoult.

Kolejna część przygód Lazla i Sarai nie ustępuje swojej poprzedniczce. Znajdziecie tu wszystko, czego można oczekiwać od powieści fantasy skierowanej do nastoletnich czytelników. A nawet jeśli macie dużo więcej niż naście, to powieść Laini Taylor rozbudzi w Was na nowo małoletniego marzyciela. Muza koszmarów rzuca nas w wir akcji. Rozpoczynamy w miejscu, w którym zostawił nas Marzyciel i nie zwalniając tempa, przechodzimy od razu do konkretów. Jeżeli czytaliście pierwszą część, to dokładnie wiecie, ile wątków zostało rozgrzebanych i czeka na rozwiązanie, ile przed nami tajemnic do okrycia i ile jeszcze nie wiemy o wykreowanym przez Laini Taylor świecie. Tak więc drodzy państwo nie będziecie się nudzić! Pierwszym intrygującym zaskoczeniem są nowe postacie – Kora i Nova. Głos uzyskują także inni bohaterowie, ale tych stosunkowo dobrze poznaliśmy już w Marzycielu. Te nici narracji stanowią przyjemne przerywniki głównego wątku i jednocześnie rzucają nowe światło na znaną nam już historię. Dzięki takiej konstrukcji, tempo powieści zostaje bardzo przyjemnie rozłożone – przyspiesza i zwalnia, stale utrzymując zainteresowanie czytelnika. A kiedy dochodzi do momentu, gdy wszystkie wątki łączą się w całość, wręcz nie można oderwać się od lektury.

"Sarai żyła i oddychała koszmarami, odkąd skończyła sześć lat. Myślała, że poznała już wszystkie okropieństwa świata i nic nie zdoła jej zadziwić. Myliła się." Macie taką książkę, którą delektowaliście się podczas czytania i co chwilę zaznaczaliście ulubione cytaty? Dla mnie taką książką jest właśnie "Muza Koszmarów". Kontynuacja "Marzyciela" jednej z najlepszych książek zeszłego roku. Idealne dopełnia tej historii. Historii baśniowej, magicznej, jedynej w swoim rodzaju. Sarai i Lazlo mogę być nareszcie razem, nie tylko we śnie, ale i na jawie. Jednak ich szczęście przyćmiewa groźba,zniknięcia Sarai na zawsze. Sarai bowiem umarła i jako duch jej los spoczywa w rękach Minyi, która niecnie to wykorzystuje. Poznajemy tajemnicę dotyczącą Mesarthimów. Skąd pochodzą, kim tak naprawdę są i co się stało z resztą boskich pomiotów. Niestety odpowiedzi przynoszą również ze sobą zagrożenie. Nowego wroga, którego moc przyćmiewa inne boskie moce. Kim jest i czego chce? Czy miłość pokona nienawiść? Czy zemsta, która wisi w powietrzu się dopełni? A może w końcu czas na łaskę i przebaczenie? Marzyciel i Muza, to lektury obowiązkowe. Książki przez które się płynie. Prawdziwa uczta wyobraźni. Za możliwość przeczytania egzemplarza przedpremierowego dziękuję www.czytampierwszy.pl :) "Życzenia nie spełniają się ot tak. To tylko kółeczka, które malujesz wokół tego, czego pragniesz. Trafić do celu musisz sam."

Zdecydowane plusy tej książki to wartka akcja, interesujące wątki oraz piękny, baśniowy język. To zdecydowanie mnie w niej urzekło, mimo że nie sięgam często po fantasy. :)

"Niełatwo myśleć o jutrze, kiedy smutek osadza się na dnie żołądka niczym tłusty smar." Czytając pierwszą część "Marzyciela" byłam zachwycona, z resztą co w tym dziwnego, patrząc na to jak poruszył region czytelniczy. Niestety sięgając po drugi tom, moje wymagania wzrosły, co wiązało się z faktem, trudności zadowolenia z lektury, z drugiej strony obawiałam się pisania na siłę, przeciągania, na szczęście moje obawy po czasie zostały rozwiane. Autorka nie dość, że poradziła sobie z kontynuowaniem akcji z pierwszej części, to najwidoczniej postanowiła, pokazać nam trochę więcej z tego świata. Ale cii! Obiecuję, że więcej wam już nie powiem! Mówiąc o fabule, jak pewnie się domyślanie, tą przygodę zaczynamy na.. a nie, nie będziemy psuć pierwszej części. Mogę tylko wspomnieć, że tutaj poznamy dokładniej świat Sarai i jej przyjaciół, mianowicie skąd wziął się ich dom, a także oni sami. Na czym to wszystko polega i jak wygląda historia niektórych znanych osobistości. "Muza koszmarów" także daje nam możliwość lepszego poznania głównych bohaterów, więc można stwierdzić, że ta część potrafi rozwiązać wiele zaczętych wątków. Osobiście uważam, że to rozwiązanie jest jak najbardziej trafne. Autorka dobrze postąpiła, patrząc na to, że w "Marzycielu" każdy zapoznał się z fabułą i wiedział, czy to jest książka dla niego, w drugiej części, mógł zagłębić się w detalach oraz cechach bohaterów. Reasumując, jestem na tak! Główni bohaterowie, jak w poprzedniej części, zachwycili mnie i jak najbardziej zachęcili do czekania na kolejne przygody (co mam nadzieje nastąpi). Lazlo nadal pozostaje moją małą miłością, choć Jem z "Diabelskich maszyn" nadal króluje na pierwszym miejscu. Jedyne co nie przypadło mi do gustu, to niektóre fragmenty, gdzie miałam wrażenie, że dostałam za duża dawkę opisów, a za małą akcji. Oczywiście wygląd zewnętrzny jak i wewnętrzny, także nie zostawia nic do zarzucenia. Książkę czyta się bardzo dobrze, czcionka była dla mnie wręcz idealna. Mówiąc, krótko i na temat, jak najbardziej polecam zapoznać się z "Muzą koszmarów" i dać porwać się w wir przygody. "Czuł się jak przetarty sznur, który może lada chwila pęknąć, ale tak po prawdzie trwało to już całe lata i jakoś nie pękł. Trzymał się jeszcze na tych paru niteczkach, które najwyraźniej wykonano z mocnego materiału." Za książkę dziękuję CzytamPierwszy.

Gdy na naszym rynku książki pojawił się Marzyciel autorstwa Laini Taylor, trudno było przejść obok niego obojętnie. Większość czytelników nie ukrywała swojego zachwytu nad oryginalnością historii i warsztatem pisarskim autorki. Czy jednak tom drugi tej serii, a zarazem zakończenie całej dylogii, było w stanie przeskoczyć tak wysoko postawioną sobie poprzeczkę? MARZYCIEL BYŁ WYJĄTKOWY... Gdy w moje ręce trafił Marzyciel nie ukrywałam, że byłam pod wrażeniem powieści, jaką wykreowała Laini Taylor. Historia skierowana była do fanów fantastyki młodzieżowej, z elementami romansu, przyjaźni, nadludzkich mocy i tajemnic przenikających przez kilka równoległych rzeczywistości. Przede wszystkim skupiała się jednak na tematyce snów i marzeń. Obserwowaliśmy Lazlo, młodego chłopaka zakochanego w książkach, na oczach którego ktoś inny spełnia jego własne pragnienia oraz Sarai, błękitnoskórą istotę z innego świata. Nie przypuszczałam wtedy, w jaki sposób ich historie zostaną ze sobą splecione; nie przypuszczałam także, jak łatwo Laini zbije mnie z tropu i zaskoczy plot twistem. A już najbardziej zachwycającym elementem całej tej przygody okazał się język, jakim posługiwała się autorka – język niezwykle dostojny i patetyczny, niemal poetycki, jakiego we współczesnych młodzieżówkach ze świecą szukać. ...A MUZA JUŻ NIE BARDZO I spełniło się niestety to, czego się spodziewałam – Marzyciel tak zaskoczył i zachwycił, że jego kontynuacja, czyli Muza Koszmarów, nawet, jeżeli utrzymuje ten wysoki poziom, nie przyniosła już mi efektu WOW. Znałam już bohaterów, więc poznawanie ich nie sprawiło mi tak ogromnej radości, jak przy pierwszym spotkaniu. Wiedziałam, jak pięknego języka mogę się spodziewać, więc nie byłam nim zaskoczona, a nawet czasem czułam się wręcz znudzona długimi i metaforycznymi opisami. Co gorsza, elementy romansu, które w Marzycielu były, jak dla mnie, dodatkiem zbędnym, ale do przełknięcia, tak w Muzie ckliwe sceny i wyznania stanowią ogromną część fabuły, przez co zmuszona jestem podnieść widełki wiekowe grupy odbiorców. SĄ I PLUSY Żeby nie było – nie jest aż tak źle. Muza Koszmarów jest bardzo dobrym dopełnieniem Marzyciela i wyjaśnieniem wielu wątków, które w pierwszym tomie intrygowały czytelników. Skupia się głównie na historii poszczególnych bohaterów, na ich relacjach; przybliża wydarzenia z Rzezi, które rzutują na dalsze losy i zachowania postaci; pokazuje nam dokładniej Eril-Fane'a, a także zapoznaje z Korą i Novą, które w tej części spotykamy po raz pierwszy. Z pewnością to wszystko zaspokaja naszą ciekawość, jednak – mam wrażenie – jakimś kosztem. W Muzie akcja nie pędzi zbyt szybko, autorka postawiła na spokojne tłumaczenie nam poszczególnych wątków, wciągnęłam się dopiero po przekroczeniu połowy książki. Laini niestety zepchnęła również na boczny tor Lazlo, którego bardzo polubiłam, a tu pełni rolę niejako bohatera drugoplanowego oraz Nero, jednego z ciekawszych charakterów, który utkwił mi w pamięci po lekturze Marzyciela. Za to cieszę się, że dużo czasu otrzymała Minya i jej motywacje, bo okazała się niezwykle złożoną postacią. Muza Koszmarów może nie tyle rozczarowuje, co nie zaskakuje niczym nowym. Według mnie utrzymuje poziom pierwszego tomu, który postawił poprzeczkę wyjątkowo wysoko. Trudno byłoby zachować najlepsze elementy z Marzyciela i dodać do nich wiele kolejnych zalet. Dlatego Muza jest bardzo dobrą kontynuacją, ale nie dała mi tego czegoś, co z podium zrzuciłoby Marzyciela. Po prostu jest "tą drugą". Bo efektu WOW nie jest łatwo powtórzyć. Podobne elementy i klimat znajdziesz w: Niekończąca się opowieść | Nieświadomy Mag | Królowa Tearlingu | Toń | Tancerze Burzy | Mroczniejszy Odcień Magii | Miłość, która przełamała świat | Król Demon | Czas Żniw | https://www.kulturalniewybredna.pl/2019/03/powtorka-z-efektu-wow-muza-koszmarow.html