Mroczna Bohaterka. Kolacja z wampirem (okładka miękka)

„Mroczna bohaterka” to świetnie napisana książka, klimatyczna, dynamiczna, ale również zabawna. Violet ma mocno zarysowana osobowość i nie jest laleczką do zabawy. Podobał mi się jej charakter i zacięcie, nawet w bardzo trudnych chwilach. Pomimo ataków płaczu, okazała się silną osobowością. Wampiry również zostały pokazane jako postacie z krwi i kości, żądne krwi, mordercze, a nie jako bladolice posągi. One żyją, szaleją, łakną krwi, ale mają również swoje uczucia. Autorka nie starała się ich łagodzić i upiększać – i to jest plus. Dość mam już uroczych, przystojnych i nigdy niegłodnych wampirówI
Tajemnicza Przepowiednia dodaje całości nutę tajemnicy i intryguje czytelnika. Akcja powieść płynie wartko, wątki często się zmieniają. Nawet nie zauważyłam, kiedy przeczytałam całą powieść, a do cienkich ona nie należy. Doskonale się bawiłam i Wam serdecznie ją polecam!

Zapewne wielu z Was zna to uczucie, kiedy rozpaczliwie brakuje Was czegoś ciekawego do czytania i czując narastającą frustrację udajecie się do księgarni w poszukiwaniu czegoś co nasyci Wasz ‚głód’ książkowy. Miałam tak w przypadku książki Abigail Gibbs - Mroczna Bohaterka: Kolacja z Wampirem. Przeglądając półki pełne niesamowitych historii z kolorowymi, zachęcającymi do przeczytania historiami sięgnęłam po tę, która najbardziej przykuła moją uwagę. Była utrzymana w odcieniach czerni, jedynymi kolorowymi elementami były: tytuł, napisany ciemną czerwienią oraz twarz dziewczyny o intensywnie rudych włosach i zachwycających fioletowych oczach. Pomimo powiedzenia: ‚nie oceniaj książki po okładce’ w momencie kiedy ją zauważyłam - już wiedziałam, że będzie moja i że ją przeczytam. Dopiero w domu szybko zerknęłam na opis, który kazał mi wierzyć, że jest to kolejna opowieść w stylu książek z serii: ‚Zmierzch’…i nie mogłam się bardziej mylić. Historia zaczyna się w noc, kiedy Violet spotyka Kaspara na placu Trafalgar Square. Już od pierwszych stron można dostrzec między nimi chemię, ukrytą pod nienawistnymi spojrzeniami i oziębłością. Tak zaczyna się ich historia miłosna. Większość wydarzeń toczy się w zamku należącym do rodziny Varnów, gdzie mają miejsce wszystkie ‚gierki’ pomiędzy bohaterami, ich kłótnie, ‚wzloty i upadki’ oraz najpiękniejsze chwile. Wszystkie przedstawione tam wydarzenia takie jak bale i zebrania króla i wampirzych szlachciców przypominają mi stare, animowane bajki Disneya. Sposób w jaki opisany jest zamek królewski, jego otoczenie oraz zachowania mieszkańców kojarzą mi się z dzieciństwem opartym m.in. na ‚Małej Syrence’, ‚Kopciuszku’, czy ‚Pięknej i Bestii’, czyli tych ponadczasowych historiach z elementami scen dla doroślejszej publiki, tj.: seks, przemoc i ostre słownictwo. Krótko mówiąc jest to raj dla pokolenia, które obecnie wchodzi w dorosłość. Autorka bardzo szczegółowo opowiada nam jak wyglądają wszystkie pomieszczenia w pałacu, las który otacza całą posesję, wszystkie widziane przez bohaterów krajobrazy oraz ich ubiór. Jednak jest to napisane tak lekkim i łatwym w odbiorze językiem, że czytelnik bez problemu ‚połyka’ wszystkie te opisy. Wszyscy bohaterowie i ich charaktery są doskonale pokazani, jednak nie są tak przerysowani jak w przypadku bohaterów większości książek o tematyce wampirycznej. A. Gibbs doskonale przedstawia zalety każdej postaci (wrażliwość, delikatność, empatię), jak również ich wady (brutalność, agresję, samolubność, żądzę krwi). Dokładniej się wczytując, możemy zauważyć, że najlepszy, najmilszy bohater może zmienić się w najgorszego, a najgorszy w tego najlepszego, uczymy się, że nie warto oceniać drugą osobę po pozorach, ponieważ bywają bardzo mylne. Jednakże żadna postać nie wzbudziła we mnie ani irytacji, ani szczególnej sympatii, czyli zupełnie jak w prawdziwym życiu - nikt nie jest idealny, a nasza ocena danej osoby jest często bardzo subiektywna. Całość książki jest dla mnie bardzo dobra. Dzięki niej na nowo odkryłam cały urok literatury wampirycznej i bardzo chętnie sięgnę po kolejny tom. Z czystym sumieniem polecam ją każdemu, niezależnie od grupy wiekowej, czy osobistych upodobań. Poniżej zamieszczam kilka cytatów, które mogą Was zachęcić do lektury tej powieści.

Jest to dosyć gruba lektura, która zapewni Wam znakomitą rozrywkę na kilka wieczorów. Potrafi wciągnąć i zachęcić do dalszego czytania. Osoby, które lubią tego rodzaju gatunek lektury będą bardzo zadowolone! Przyznaję szczerze, że bardzo miło spędziłam z nią czas – jedna z lepszych opowieści tego typu, które czytałam. Przypadła mi do gustu i myślę, że zyska ona sporo czytelników. Świetnie wykreowany świat i bohaterowie i interesująca fabuła wzbudzająca naszą ciekawość – to coś, dla czego warto się skusić. Oceniam ją przez pryzmat wielu innych książek tego typu i wystawiam 8/10. Z chęcią sięgnę po kolejne części przygód Violet i Kaspara.

Wampiry powracają i to w bardzo ciekawym wydaniu. Wampirzy temat wydaje się już cokolwiek ograny, ale w przypadku Kolacji z wampirem bardzo mi się podoba. Zainteresowałam się tą powieścią za sprawą jej autorki, osoby bardzo młodej. Byłam ciekawa, jak Abigail Gibbs poradziła sobie z tą popularną ostatnio tematyką w młodzieżowej literaturze. Otóż powiem Wam tak: książka bardzo wciąga, sprawił to lekki, normalny styl autorki. Tak więc pierwsza część ogromnie mi się podobała, po drugi tom też zamierzam sięgnąć. Abigail Gibbs sprawiła, że do tematu związanego z wampirami podchodzę z nową fascynacją.

Życzę tej dziewczynie jak najlepiej ale mi ta książka się nie podoba. Ma świetny styl, fabuła też ok, ale... te wszystkie sceny łóżkowe... w dwóch słowach: obleśne i odpychające.

Książka banalna, i świeża jak odgrzewany kotlet. Przerabianie tematu wampirów po raz kolejny nie jest już takie fajne jakie było kiedyś... Jeden wielki niewypał.

Przez pierwszych kilkadziesiąt stron powieści byłam szczerze zaskoczona. "To? To zyskało popularność? Chryste, kto czyta takie książki?" - pytałam samą siebie i przeczuwałam całkowitą klęskę, a wizja kolejnych czterystu stron jawiła mi się jak największy koszmar. Nieoczekiwanie jednak wszystko się zmieniło i każdą kolejną kartkę chłonęłam z wzrastającym zaciekawieniem. Okazało się bowiem, że autorka miała naprawdę dobry pomysł na fabułę i wygląda na to, że spędziła wiele czasu nad jej dopracowywaniem. Mimo to nie byłam w stanie przymknąć oka na warstwę językową książki. Drętwe dialogi raz za razem budziły mój niesmak i niestety nawet świetny pomysł na fabułę nie skłoni mnie do wystawienia "Mrocznej Bohaterce" wyższej oceny. Tłumaczenie kiepskiej jakości dialogów młodym wiekiem autorki raczej mnie nie przekonuje. Tak czy inaczej niecierpliwie oczekuję kolejnego tomu i coś mi mówi, że tym razem językowo dorówna on niezłej fabule.

Niektórzy porównują tę powieść do „Zmierzchu”, ale ja tych podobieństw nie dostrzegam. Okładka skusiła mnie by kupić książkę, czego nie żałuję !Akcja powieści mknie już od pierwszej strony. Przeczytałam ją z dużą przyjemnością, podobały mi się utarczki słowne pomiędzy Violet i Kasparem, polubiłam główną bohaterkę i jej cięty język. Polecam każdemu tę książkę ;)

Tak jak w opisie, czyli angielska odpowiedź na sagę Zmierzch. Ja gustuję trochę w innych klimatach i jeśli wampiry, to na pewno nie w takim wydaniu. Książkę kupiłem na prezent drugiej połówce i teraz siedzi zaczytana całymi dniami. Wychodzi na to, że jest ok^^

Wiem… nie wybiera się książki po okładce. Jednak gdy zobaczyłam okładkę „Mrocznej Bohaterki” nie mogłam się powstrzymać by nie wziąć jej do rąk. I tak też się stało… odwróciłam książkę by przeczytać opis. Po krótkiej chwili już wiedziałam, że muszę ją mieć, że muszę ją przeczytać.

Opis na okładce wskazywał na mój ulubiony gatunek - paranormal romance. To ewidentnie kolejny plus i przekonanie, że książka musi być ciekawa.

Główna bohaterka, Violet Lee, to zwykła nastolatka o nieco odmiennej urodzie. Siedemnastolatka ma jasną karnację, bardzo jasną i piękne fioletowe tęczówki. Jej oczy są niezwykłe. Życie Violet od początku nie było usłane różami, jej brat popełnił samobójstwo, siostra jest bardzo chora a chłopak ją zdradza. Jak na tak młodą osóbkę to zdecydowanie za dużo. I wtedy do tych wszystkich dramatów mogła dopisać jeszcze jeden – wydarzenia tej feralnej noc na Trafalgar Square.

Ta jedna noc odmieniła życie Violet na zawsze, a można by rzec, na wieczność. Nastolatka czekając na swoją przyjaciółkę, w pierwszej chwili myślała, że jest świadkiem jakiś makabrycznych zbrodni. Dwa obozy zaczęły krwawą jatkę. Jeden z "bladych", którzy byli sprawcami zbrodni zauważył dziewczynę. Violet próbowała uciec, jednak Kaspar okazał się niezwykle szybki. Chłopak nie zabija niewygodnego świadka, a wręcz przeciwnie, porywa ją. Kaspar uprowadził Violet do swojej rezydencji zamieszkanej przez jego ród. Dziewczyna była oszołomiona wielkością dworu i jego przepychem. W tamtej chwili nie wiedziała, że zagości tam na dłużej.

"Morderca, Bestia, Zwierzę" - tak Violet postrzegała Kaspara, jego rodzinę i przyjaciół, czyli mieszkańców rezydencji Varnów. Poznała również prawdę, czyli to, że wampiry istnieją, a jeden z nich ją uprowadził. Violet mieszkając wśród wampirów poznaje ich świat, obyczaje a także zaprzyjaźnia się z Fabianem, przyjacielem Kaspara. Fabian zaczyna czuć coś więcej niż tylko przyjaźń do Violet, jednak ona odrzuca jego miłość. Dziewczyna traci swojego jedynego na tamtą chwilę przyjaciela. Z biegiem czasu dostrzega dziwne uczucie, którym darzy Kaspara. Następca tronu również postrzega Violet, już nie jako zabawkę, lecz jako intrygującą dziewczynę, która wzbudza w nim wcześniej niedostrzegalne emocje. Kochankowie zagłębiają się w piekielnie niebezpieczną i niesamowicie namiętną miłość, która wprost emanuje pożądaniem. Dla obojga będzie to niebezpieczna przygoda, która może przynieść wiele rozczarować w związku z pewną przepowiednią o Bohaterkach.

Książka od razu zaczyna się akcją. Nie musimy na nią długo czekać, gdyż już na pierwszych stronach Violet spotyka przypadkowo Kaspara. Ale czy to spotkanie jest do końca przypadkowe? A może ktoś wcześniej wszystko przewidział? Może takie musiało być przeznaczenie?

Książka trzyma w napięciu i o dziwo… nie jest przewidywalna! Bohaterowie są bardzo dobrze dopasowani, jedni niebezpieczni, groźni i gryzący, inni niewinni, delikatni. Główni bohaterowie, czyli Violet i Kaspar bardzo dobrze się uzupełniają. Violet ma zacięty charakterek, próbuje się odnaleźć w sytuacji, w której się znalazła. Kaspar jest uparty i pewny siebie, jednak jego wewnętrzny głos sprawia, że inaczej postrzega całą zaistniałą sytuację.

Rozdziały książki są pisane w pierwszej osobie. Więcej rozdziałów pisane jest z punktu widzenia Violet, jednak te pisane z punktu widzenia Kaspara idealnie wpasowują się w całość i tylko „podkręcają” akcję i nadają jej większej tajemniczości.

"Mroczną Bohaterkę" polecam nie tylko fanom gatunku, lecz każdemu kto chciałby znowu znaleźć się w świecie wampirów. W książce jest więcej zaciętości, wyrazistości postaci a także erotyki, niż w tego typu powieściach, które ukazały się do tej pory. Czytając ją uroniłam nie jedną łzę i z niecierpliwością czekam na kolejny tom.