Mów szeptem (okładka miękka)

Arystoteles nazwał człowieka "zwierzęciem społecznym" i miał rację. Ludzie mają silną potrzebę afiliacji (przebywania z innymi) i przynależności społecznej- tworzą więzi z innymi nawet w niesprzyjających warunkach, utrzymują je pomimo kosztów, z trudem je zrywają, a jeszcze gorzej znoszą ich brak. Bardzo wiele z naszych mysli i uczuć koncentrujemy właśnie na relacjach z innymi. Są one cenne również dlatego, że udzielają wsparcia w razie potrzeby. Bohaterowie A. Olejnik "Mów szeptem" unikają kontaktów z innymi, są ignorowani lub wyśmiewani. A skoro potrzeba przynależności jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka, co musiało się stać, że oni od niej uciekają? Witek to nietypowy chłopak. Jest autystą, mnemonikiem, sawantem, synestetykiem. Diabelsko inteligentny, słaby w relacjach z innymi, nie potrafi kłamać, a nadmiar bodźców jest dla niego nie do zniesienia więc czasem zachowuje się w dziwny dla innych sposób. W szkole mówią na niego "Przypał". Magda nie wiadomo czemu z Wielkiej Brytanii trafiła do dziury zabitej dechami, chłodna, zdystansowana, nosząca rzucajace się w oczy ubrania, z nikim nie utrzymuje kontaktu. My ludzie niestety nie staramy się zrozumieć innych. Z reguły automatycznie gdy zobaczymy, że jakaś osoba jest np.: nietowarzyska (trzyma się na uboczu, odrzuca zaproszenia na wspólne wyjścia) przypisujemy jej cechy kojarzone z nietowarzyskością jak nielubiana, nudna, pesymistyczna, czuje się lepsza od innych itp. Oceniamy, oceniamy i jeszcze raz oceniamy, a te oceny często niewiele mają wspólnego z prawdą.  I takim ocenom zostali też poddani Magda i Witek, a za tymi osobami stoją ogromne , chwytajace za serce, smutne historie. Historie o miłości, samotności, cierpieniu, poszukiwaniu własnego miejsca. Dodajcie do tego wątek kryminalny (bardzo udany) i macie książkę idealną ❤ Ja pochłonęłam ją w jeden wieczór bo jak już zaczęłam czytać to nie mogłam się oderwać. Bardzo, bardzo polecam!

Z twórczością Agnieszki Olejnik zetknęłam się już kilkukrotnie i nigdy nie wyszłam z takiego spotkania zawiedziona. Nie inaczej było także przy "Mów szeptem", które przykuło moją uwagę, gdy tylko pojawiło się w zapowiedziach wydawnictwa. Dostałam w swoje ręce tę książkę i spodziewałam się czegoś dobrego, przyjemnego, choć trudnego i poruszającego… a otrzymałam znacznie, znacznie więcej. "W mieście od dawna już nie pojawił się nikt tak barwny. Zupełnie jakby w stado szaroburych wróbli wleciał nagle koliber albo egzotyczna, cudnie upierzona papuga". Magda jest nową uczennicą, która przyjechała do Stawów z Irlandii. Wit to chłopak, który różni się od rówieśników. Co ich łączy? Samotność. Samotność, która pewnego dnia pomaga im nawiązać telefoniczny kontakt. I tak zaczynają ze sobą rozmawiać, choć dziewczyna nie ma pojęcia, kim jest jej rozmówca, że mija go codziennie w szkole, że on wie o niej więcej, niż powinien. Zaczyna się przed nim otwierać, ich znajomość przeradza się w coś głębszego. I właśnie wtedy los znowu stawia na ich drodze przeszkody. Takie, które być może Witek będzie w stanie pomóc Magdzie przeskoczyć. Tylko czy dziewczyna mu zaufa, choć wcale go nie zna? A może nie będzie miała wyboru? "Witek, na którego wszyscy mówią Przypał. Ten nienormalny gość, który umie w pamięci obliczyć, ile minut leciałby do Kairu, gdyby ktoś kopnął go w tyłek i nadał mu prędkość 300 kilometrów na godzinę – ale nie potrafi narysować niebieskiej biedronki, ponieważ nigdy nie słyszał, żeby biedronki były niebieskie". Zacznę od tego, że Olejnik stworzyła naprawdę wspaniałych bohaterów. Choć nie jestem w stanie zaakceptować babci Witka, która zupełnie się nie interesowała wnukiem i wolała zaglądać do kieliszka, albo czuję wściekłość na myśl o rodzinie Magdy czy Filipiaku, jestem przede wszystkim pod wrażeniem tego, że nawet negatywne postacie pisarka stworzyła z odpowiednią realnością i dbałością. A to były tylko te poboczne – bo te główne wyszły (jakim cudem? Naprawdę chylę czoła) jeszcze lepiej. Witek – wyjątkowy chłopak, który słyszy kolory, widzi słowa, nie potrafi zapominać. Jest niezwykły pod wieloma względami, odróżnia się od rówieśników, dlatego nikt go nie rozumie. Dopiero gdy zaczyna się jego znajomość z Magdą chłopak ma wrażenie, że w końcu znajdzie kogoś podobnego, takiego jak on. Ale dziewczyna także skrywa kilka tajemnic, które później wpędzają ją w większe tarapaty. Ona też się wyróżnia – strojem czy swoim wyizolowaniem – i może właśnie dlatego do siebie pasują? "– Kiedyś powiedziałeś, że nikogo nie kochałeś. – Wtedy to była prawda. – A teraz? – A teraz nie jest". Fabuła powieści skupia się na dwójce głównych bohaterów, na ich codzienności, lepszym poznawaniu siebie, na zwykłych sprawach jak szkoła czy praca, ale dotyka też poważniejszych spraw. Sytuacji rodzinnej, przeszłości, ogromnej krzywdy, pojawiają się też wątki kryminalne okraszone nutą niepokoju, tajemnicy i niepewności (i właściwie ich rozwiązanie jest jedyną rzeczą, która była nieco naciągnięta w powieści). Jestem przekonana, że przy tym wszystkim nie było łatwo powołać do życia tak wyjątkowej postaci jak Witek, tak niezwykłej i kruchej jak Magda, a do tego jeszcze sprawić, by ich historia była prawdziwa do bólu, momentami urocza i chwytająca za serce, momentami wywołująca złość, niedowierzanie czy łzy. Dlatego tym bardziej nie mogę wyjść z podziwu, że nie dość, że Agnieszce Olejnik jednak się to udało, to jeszcze warstwy psychologiczna i emocjonalna są naprawdę solidnie nakreślone, a wszystko łączy się w zgrabną, nienużącą, lecz porywającą i wywołującą masę uczuć całość. "Warte uwagi są tylko te rzeczy, które istnieją tu i teraz. Nawet nie te, które będą, bo są jeszcze płynne, może się wcale nie wydarzą. Przyszłość to niewiadoma, a przeszłość już nie żyje. Zdechła. Rozumiesz?" Powieść dziś, 30.01.2019 r. ma swoją premierę, więc jeśli jeszcze wahaliście się, czy pójść do księgarni i ją kupić, radzę wam: koniecznie to zróbcie. Wiele stracicie jeśli nie poznacie historii Magdy i Witka. To trudna, ale wyjątkowa opowieść o niezwykłych ludziach. W jednej chwili szarpie wszystkie struny serca, wywołuje niedowierzanie i ból, by po chwili przynieść uśmiech i ukojenie. Jest w niej sporo smutku i mroku, ale także radości, nadziei i czułości. Naprawdę, naprawdę polecam.

Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym, czy wypowiadane przez nas słowa mogą być odbierane, jako kolory? Wyrazy i cyfry, które dla nas przyjmują zwyczajne znaczenie, dla kogoś mogą znaczyć coś zupełnie innego? Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, do czasu, kiedy w moje dłonie wpadł egzemplarz książki „Mów szeptem” autorstwa Agnieszki Olejnik. Został w niej poruszony motyw syntezji, czyli zjawisko, które każdy słyszany wyraz, dźwięk łączył się z kolorem, światłem, smakiem, czy nawet dotykiem. To niesamowity dar, przypuszczam, że niezbyt często spotykany, przez co unikalny. Wcześniej nie miałam okazji przeczytania jakiejkolwiek powieści Agnieszki Olejnik, jednak wiem, że jeśli będę miała możliwość zaznajomienia się z jej dziełami, to się na nie zdecyduje. „Dopiero, kiedy wracał do domu, w którym pochrapywała pijana babcia, uświadomił sobie, że przeżywa coś takiego po raz pierwszy. Pierwszy raz w życiu ktoś powiedział mu, że lubi z nim rozmawiać. To brzmiało prawie jak "lubię cię". Historia opowiada o młodych ludziach, nastolatkach, którzy dźwigają swoje własne brzemiona, z którymi nie potrafią sobie poradzić. Jeśli myślicie, że to książka o kochliwych problemach nastolatków, to musicie wiedzieć, że jest o czymś znacznie więcej. To świeża historia o dwóch duszach, które świadomie unikają bliskości, nie wiedząc, że bez niej będzie im ciężko. Witek Malczyk jest uważany przez rówieśników za dziwaka, outsidera, od którego lepiej trzymać się z daleka. Mimo tego chłopak jest geniuszem matematycznym, który uwielbia Shekspeare’a, a także ma dar, słyszy kolory i wyczuwa ich temperaturę, widzi też barwę i czuje fakturę niektórych słów. Ten dar czasami jest dla niego pozytywny, a czasem sprawia, że jest odbierany przez chłopaka, jako przekleństwo. Właśnie przez to ma kłopoty z rówieśnikami, którzy znaleźli dla niego niezbyt miłe przezwisko: Przypał. Chłopak mieszka z babcią, która ma problemy z alkoholem, jest niezrozumiany, samotny, nie ma nikogo z kim mógłby porozmawiać, kto mógłby go zrozumieć, a przynajmniej spróbować. Pewnego dnia w szkole pojawia się nowa uczennica Madeline Robson, wcześniej mieszkała w Irlandii, jednak w wyniku pewnych wydarzeń nie mogła tam dłużej pozostać. Nade wszystko ceni sobie ciszę i samotność, która czasem bywa przyciężka. Na swych barkach niesie naprawdę dramatyczna i bardzo bolesną przeszłość, którą skrywa przed światem, pod warstwą wyzywającego ubioru, czy zachowania. Mieszka w kawalerce, utrzymuje ją ciotka wydzielając głodową rację żywnościową w postacie pięciu złotych dziennie Magda nie narzeka, daje radę, bo musi. "Wszyscy byli przyzwyczajeni do tego, że Wit Malczyk jest nienormalny. Nawet ON sam. I nigdy dotąd mu to nie przeszkadzało. Aż do teraz. Dopiero, gdy w jego życiu pojawiła się Magda, zapragnął być taki jak wszyscy." Nowa uczennica intryguje Witka, kiedy dostrzega, że wywiesza na szkolnej tablicy ogłoszenie, w którym decyduje się na udzielanie korepetycji, z jezyka angielskiego. Chłopak oderwał kartkę z jej numerem i tak zaczynają się telefony, które z czasem stają się ważne. Chłopak, jednak nie wyjawił swojej tożsamości, mówią do siebie Adam i Ewa, prawda jednak wychodzi na jaw, przez przypadek, kiedy Magda decyduje się zadzwonić do Adama, nieszczęśliwie Witek znajduje w je pobliżu. Nie ma się, co dziwić reakcji dziewczyny, źle na to wszystko reaguje. Te rozmowy były nie tylko wspaniałą przyjaźnią, ale także początkiem, czegoś więcej, chociaż unikała ludzi, jemu dała się podejść. "Nie miała pojęcia, jak to się właściwie stało, że zakochała się w tym dziwnym chłopaku. Obiecała sobie nigdy do nikogo się nie przywiązywać, nikomu nie ufać - to, co przeżyła w dzieciństwie, było wystarczającym dowodem, że bliscy ludzie ranią najmocniej." Pojawia się motyw pewnej zbrodni i rozpoczyna śledztwo, którego główną podejrzaną jest Magda, co może doprowadzić do tragedii. Próba samobójcza dziewczyny uświadamia, że potrzebuje leczenia, a to długotrwały proces. Życie Witka zmienia się diametralnie uzmysławiając mu, że dorosłe życie bywa trudniejsze niż przypuszczał. Bez wątpienia to trudna tematyka, która porusza czytelnika i sprawia, że zaczyna się zastanawiać nad wszystkim, czego w życiu doświadczył w tym nastoletnim okresie. Intryguje, trzyma w napięciu i ukazuje tak wiele elementów, od samotności po traumatyczne przeżycia, których blizny już zawsze będzie nosić człowiek. To bomba emocjonalna, która tyka coraz bardziej czekając na finał, aby zaskoczyć swoim rozmachem. Jest zbrodnia, musi być kara, śledztwo jest budowane krok po kroku, pojawiają się nowe dowody, a Witek walczy niczym lew starając się pomóc Madeline. Trzymałam kciuki za to, żeby bohaterowie znowu mogli być bezpieczni i mieli możliwość poznania, czym jest szczęście. Kreacja bohaterów jest bardzo szczegółowa, widać, że autorka poświęciła jej wiele pracy, zwłaszcza podczas budowania Witka, który jest złożoną postacią. Chłopak mimo swojej mądrości jest traktowany, jakby był upośledzony. Szufladkowanie i odrzucenie

"Mów szeptem" to książka jedyna w swoim rodzaju. Na pewno was zaskoczy, wstrząśnie wami, a może nawet doprowadzi do łez. Niezwykła historia Witka, który musi zmagać się z życiem w tym okropnym świecie, w którym nikt go nie rozumie. Gdy chłopak poznaje Magdę- dziewczynę, która od razu zawróciła mu w głowie - stara się rozmawiać z nią przez telefon nie podają swojej prawdziwej tożsamości. W tym momencie zapewne wielu z was pomyślało sobie, że jest to jedna z tych milionów miłosnych historii, której zakończenie jak zawsze będzie szczęśliwe. Nie do końca. Witek cierpi na niezidentyfikowaną do tej pory chorobę psychiczną. To właśnie dlatego w szkole wołają na niego Przypał - bo jest inny niż reszta. Chłopak jakoś musi poradzić sobie w tym okrutnym świecie, jednak czy mu się uda? Autorka oprócz wątku romantycznego wprowadziła również trochę fantastyki. Witek widzi kolory słów. Brzmi dziwnie, prawda? Był to powód zainteresowania się Magdą - miała inny kolor słów niż inni. Autorka nie próżnowała, gdyż do romansu oraz fantastyki dodała również część kryminalną, która w tej historii sprawowała się świetnie. Jeśli jeszcze nie przekonałam was do sięgnięcia po tę książkę, to wspomnę, że czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie, a historia na pewno pozostanie z wami na długo.

„Mów szeptem”, to piękna książka, niesamowicie subtelna, a za razem dobitna. Porusza szereg różnych problemów, opisuje odmienność, samotność i traumę, ale w tak hipnotyzujący sposób, że książkę dosłownie się chłonie całym sercem i umysłem. Nie spodziewałam się, że historia zapowiadająca się jako szablonowe new adult, okaże się tak oryginalna, barwna i fascynująca. Mogłabym ją czytać i czytać bez końca, dlatego trochę zdziwił mnie fakt, że zakończenie okazało się tak szybkie i mało szczegółowe. Czuję niedosyt i chciałabym więcej, ale po namyśle muszę przyznać, że niedosyt jest lepszy niż przesyt. Autorka pozostawia nas z nutką niepewności, ale za razem kończy swoją historię pięknym akcentem. Nie mam pojęcia czy powstanie kontynuacja, czy jest w ogóle potrzebna, ale z przyjemnością poczytałabym jeszcze o niezwykłej więzi i wyjątkowości bohaterów. CAŁA RECENZJA: http://beauty-little-moment.blogspot.com/2019/01/mow-szeptem-agnieszka-olejnik.html

"Chłopak, który słyszy kolory" . Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. Nie znałam wcześniej pióra Pani Olejnik a okazało się, że autorka w przepiękny sposób operuje słowem. Malowała przede mną obrazy tak piękne, że najnormalniej w świecie byłam w szoku. I kiedy ten pierwszy zachwyt powoli zaczął mijać zaczęłam się zastanawiać czy to tak już przez całą książkę tak będzie? Za słodko się robiło powoli... I nagle boom - Pani Agnieszka zaczęła zrzucać na mnie jedną bombę za drugą. Co tu się wydarzyło... W jaki sposób to wszystko jest opisane. Jak niewiele byłam w stanie przewidzieć. Woooow. Wielkie wooooow. To nie jest typowa młodzieżówka. Gwarantuję, że Was mooooocnoooo zaskoczy.

To książka o ludziach piętnowanych, nieakceptowanych społecznie – wyśmiewanych. Opowiada o tym, że społeczeństwo nie potrafi zaakceptować inności, pogodzić się z nią i wspólnie żyć. To subtelne wołanie o zrozumienie i pomoc. Nie mam wątpliwości, że ta powieść znajdzie się na liście bestsellerów, to tylko kwestia czasu. Wierzę w to, że ta książka, napisana z niezwykłym pietyzmem, wrażliwością i poczuciem piękna, będzie popularną powieścią nie tylko dla nastolatek. Taką literaturę lubię bardzo!

„Mów szeptem” to kolejna idealna propozycja Agnieszki Olejnik. To jedna z tych książek, które warto, ba nawet trzeba przeczytać. Jest to książka o uczuciach, o zagubieniu i samotności wśród ludzi. Witek i Magda, bo o nich tu będzie mowa to dwoje trochę pogubionych w dzisiejszym świecie młodych ludzi. Magda, dziewczyna po przejściach, Witek, chłopak z autyzmem i przedziwnym darem widzenia słów jako kolory (to musi być zarazem piękne, jak i okropne). Ona kolorowa, ubiera się bardzo odważnie, lubi kolory. Jednak jak dowiadujemy się podczas czytania to tylko przykrywka, przed tym, co ją spotkało. On widzi świat kolorami, jest piękny, kiedy widzi dobro i szary, kiedy skrywa się za słowami czy ludźmi cos niepokojącego. Wydawać by się mogło, nasi bohaterowie są idealnie dobrani. Jednak czy na pewno? Ja raczej powiedziałabym, że dobrali się oni na odwiecznej zasadzie przeciwieństw. Dzięki temu połączeniu świat nie był już tylko szary lub tylko kolorowy, można było trochę pobawić się w artystę i pomieszać to, co oczywiste. Wiadomo przecież, ze w życiu nigdy nie jest tak, że coś jest białe lub czarne. I na tym właśnie ono polega, trzeba szukać tych malutkich furtek, które mamy. Witem jest bardzo zamknięty w sobie, nazywany w klasie Przypał, Magda nowa dziewczyna, która przyjeżdża nie wiadomo skąd i jakoś nie chce się z nikim z klasy zaprzyjaźnić. Pewnego dnia chłopak znajduje na drzewie jej ogłoszenie o korepetycjach z angielskiego, odrywa kartkę z numerem telefonu i dzwoni do niej… Tu zaczyna się cała historia. Nie, nie będę dalej opowiadała, wierzcie mi na słowo, że zepsułabym Wam całą przyjemność z czytania, jeśli powiedziałbym coś więcej. Proponuję zrobić sobie herbatę, zaszyć się gdzieś w ciszy i spokoju i delektować się książką, gwarantuję, że poczujecie się jak w najlepszym „lokalu”, zostaniecie odpowiednio dopieszczeni, zaskoczeni barwami i zwrotami akcji, nietuzinkowe postacie nie pozwolą Wam się nudzić. Moim zdaniem książka zasługuje na co najmniej 5 gwiazdek. Polecam serdecznie.

"Wszyscy byli przyzwyczajeni do tego, że Wit Malczyk jest nienormalny. Nawet on sam. I nigdy dotąd mu to nie przeszkadzało. Aż do teraz. Dopiero gdy w jego życiu pojawiła się Magda, zapragnął być taki jak wszyscy." On, to Witek, o którym mówi się „Przypał”. Jest matematycznym geniuszem, miłośnikiem Szekspira, samotnikiem i chłopcem z autyzmem. Do tego ma także rzadki dar, bo widzi słowa jako kolory. Mimo że jego świat jest pełen barw, to jest jednocześnie smutny, chłopak nie ma przyjaciół. Ona, Magda, jest nową uczennicą w szkole Witka. Pierwsze, co ją wyróżnia z tłumu licealistów, są kolorowe ubrania. Dziewczyna od razu wzbudza zainteresowanie całej społeczności, także Witek zwraca na nią uwagę. Otaczające ją barwy są ciepłe, przyjazne i nie pozwalają chłopcu zapomnieć o dziewczynie. Witka nie zniechęca to, że Magda jest małomówna i skryta, postanawia poznać ją bliżej. Choć oboje są różni, to nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo są do siebie podobni. Samotni oboje, nie chcą kochać, bo lepiej być samemu, niż cierpieć przez ukochaną osobę. Wkrótce Magdę i Witka spotka tragedia, czy dzięki ich więź przerodzi się w coś więcej, niż przyjaźń? Jak to jest móc widzieć słowa jako kolory? Próbowałam to sobie wyobrazić, jednak z wypowiadanych słów udaje mi się odczytać tylko emocje, nie kolory. A taki właśnie rzadki dar ma bohater najnowszej powieści Agnieszki Olejnik „Mów szeptem”. Witek Malczyk jest outsiderem, wielki i kudłaty staje się celem zaczepek w szkole. Uważany jest też za nie normalnego, stąd przezwisko „Przypał”. Osierocony chłopak mieszka z popadającą w alkoholizm babcią i próbuje nie zwracać sobą uwagi. Choć jest inteligentny, ma fotograficzną pamięć i potrafi w myślach rozwiązać każde skomplikowane zadanie, to nie rozumie emocji. Witek nie wie, co jak to jest kogoś lubić, kochać. Wszystko się zmienia w jego życiu wraz z pojawieniem się nowej uczennicy w liceum. W małym miasteczku Stawy nagle zjawia się Magda. Jedyne co o niej wiadomo to, że przyjechała z zagranicy. Mieszka sama, nie szuka przyjaciół wśród rówieśników, dlaczego więc wybrała tak małe miasteczko? W bardzo nietypowy sposób między Witkiem a Magdą zacznie rodzić się więź. Rozmowy przez telefon uświadomią im, że tak naprawdę są do siebie podobni. Są jedynymi osobami, wśród których nie czują się samotni. Jak zareaguje Magda, gdy dowie się, że tajemniczym rozmówcą jest ten dziwny chłopak, przypał? „Mów szeptem” nie jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością pani Agnieszki Olejnik. Ale pierwszy raz jestem po tak ogromnym wrażeniem! Choć to książka dla młodzieży, to nie spodziewałam się, że nie będzie ona napisana w typowo lekkim klimacie młodzieżowym, ale za to dostanę tak dobrze skonstruowaną powieść, przepełnioną emocjami, którą powinni przeczytać także dorośli, a zwłaszcza ci, którzy mają dorastające dzieci. Przede wszystkim ogromne wrażenie wywarły na mnie drobiazgowo opracowane portrety psychologiczne bohaterów. Kreacja Witka od samego początku wzbudziła moje zainteresowanie i właściwie mogę powiedzieć, że stał mi się bardzo bliski, rozumiem go doskonale. Z ciekawością przyglądałam się jego przemianie, z chłopca, który nie wiedział, co oznacza, że się kogoś lubi, na naszych oczach przemienił się w mężczyznę, który pierwszy raz chce kogoś pokochać. Interesujące były wizyty Witka u pani psycholog Beaty, w pamięci utkwiła mi sytuacja, w której chce, by psycholog nauczyła go kłamać. Postać Magdy była dla mnie zagadką, podejrzewałam, że jej kolorowe stroje były tarczą obronną przed bolesną przeszłością. Jaką? Mogę tylko zdradzić, że dziewczynę spotkał życiowy dramat, który na zawsze zmienił sposób postrzegania świata. Rozmowy telefoniczne między bohaterami są pełne uczuć, niezwykle emocjonalne są także listy, które Wit pisze do swojej zmarłej matki oraz te, będące korespondencją z Magdą. Autorce udało się także zaskoczyć mnie umiejętnie wplecionym w akcję wątkiem kryminalnym. Jak się możecie domyślać, w morderstwo zostaną wplatani nasi główni bohaterowie. Czy któreś z nich byłoby w stanie zamordować człowieka? W końcu Witek jest przecież nienormalny, a o Magdzie nic nie wiadomo, może przyjechała do miasteczka, by się na kimś zemścić? Rozwiązanie tej zagadki jest zaskakujące. Najważniejsze jest jednak to, że choć wątek kryminalny jest dosyć istotny, to nie przesłania wątku obyczajowego. Uwydatnia on jednak portrety psychologiczne, to dzięki niemu Magda się otworzy i w listach opowie o tym, co spotkało ją w przeszłości. „Mów szeptem” to dla mnie książka rozdzierająca serce, wręcz smutna. Jednak dzięki niej możemy na chwilę się zatrzymać i zastanowić nad własnym życiem. Choć przepełniona jest trudnymi emocjami, to we wrażliwości bohaterów można odnaleźć nadzieję oraz szczęście. Książka porusza także bardzo ważny temat traktowania w środowisku osób po prostu innych. Przekonajcie się sami, jaką drogę będą musieli przejść Witek i Magda, by spełnić swoje marzenia. Po lekturze nie będziecie mogli przestać myśleć o książce. Warto!

Przedpremierowo: "Mów szeptem" Agnieszka Olejnik Witajcie kochani, dziś porozmawiamy o tym, jak to jest być 'innym' w społeczeństwie, czy w środowisku, w którym żyjemy. „Inny” w żadnym wypadku nie znaczy gorszy, bo równie dobrze może oznaczać kogoś wyjątkowego. Jednak niestety, z uwagi na to, że odmienność od ogólnie przyjętych norm niezależnie od tego, jakich aspektów życia ona dotyczy, zazwyczaj budzi lęk, brak akceptacji, a często nawet prześladowania odmienność równa się poczuciu samotności, alienacji, niezrozumienia. Dziś przychodzę do Was z recenzją książki Agnieszki Olejnik „Mów szeptem", której główny bohater Witek posiada niezwykły dar. Chłopak widzi barwę i fakturę słów. U podstaw tego schorzenia leży spektrum autyzmu. Synestezja, bo taką właśnie nazwę nosi ta jednostka chorobowa, sprawia, że młody mężczyzna ma bardzo słabo rozwinięte umiejętności komunikacji społecznej. Choć jest bardzo inteligentny i wrażliwy nie potrafi wyrażać emocji, jest niczym kot, chadza własnymi drogami. Woli być samotnikiem, niż narażać się na prześladowania i kpiny. Wie doskonale, że nikt nie jest w stanie go zrozumieć. Wszystko zmienia się, gdy w liceum, w którym uczy się Witek, pojawia się nowa uczennica - Magda. Dziewczyna od razu wzbudza zainteresowanie całej społeczności uczniowskiej, w tym również Witka. Podczas gdy pozostali uczniowie starają się zbliżyć do „nowej”, gdyż budzi ona niemałą sensację w szkole, Witek obserwuje ją z boku i od razu, widzi, że jest wyjątkowa. Barwy, które ją otaczają, są ciepłe, przyjazne i miękkie. Coś nie pozwala mu przestać obserwować szkolnej koleżanki, Chce się do niej zbliżyć, ale jednocześnie obawia się, że jeśli tylko ta dowie się, kim jest, zareaguje, jak wszyscy do tej pory i odrzuci go. Los jednak mu sprzyja i już wkrótce nadarza się okazja, by bez ujawniana swojej prawdziwej tożsamości mógł poznać Magdę bliżej. W niedługim czasie między tą dwójką rodzi się niezwykła więź. Jednak, jak zareaguje Magda, kiedy wyjdzie na jaw, że ten tajemniczy nieznajomy to ten „przypał”, jak przezywają go szkolni znajomi, od którego, wszyscy stronią? O tym, oczywiście musicie przekonać się sami. „Czasami mam wrażenie, że jesteś jedynym człowiekiem, który… - urwała na chwilę, a gdy podjęła, jemu zaparło dech ze wzruszenia, bo mówiła dokładnie to, co on sam chciałby powiedzieć. - Że jesteś jedynym człowiekiem podobnym do mnie. Zupełnie jakbyśmy byli na obcej planecie, zamieszkałej przez istoty różne od nas, o jakichś dziwnych odnóżach, pokryte łuskam… Nikt inny nie może mi pomóc, nikt inny nie mówi w moim języku, nikt nie może mi podać ręki, tylko Ty. Ale na tej planecie nie ma słońca, jest całkiem ciemno, dlatego nie widzę twojej twarzy. Wiem tylko, że jest taka jak moja”. Ten cytat jest bardzo wymowny w kontekście całej historii opisanej na kartach powieści, ponieważ ukazuje nie tylko pokrewieństwo dusz tych dwojga i niezwykłą więź, która jest między nimi, ale także, a może przede wszystkim obraz psychik samej Magdy i tego, co się z nią tak naprawdę dzieje, a co jest niedostrzegalne dla ludzkich oczu. Doskonale możemy odczytać z tych słów, że ta młoda dziewczyna podobnie, jak Witek czuje się nierozumiana i samotna, w jej życiu brakuję słońca, czyli radości i szczęścia. Czuje się jak gdzieś, gdzie jest ciemno i nikt nie może jej pomóc, czyli w pierwszej kolejności nasuwa się myśl, że bohaterka się czegoś boi, nie czuje się bezpieczna, potrzebuje pomocy i tylko Witek może ofiarować jej pomocną dłoń. Zapewne jesteście ciekawi, co takiego ukrywa dziewczyna, przed czym ucieka, co odebrało jej spokój i radość życia, którą przecież powinno cechować życie każdego nastolatka? Ja jednak, jak się zapewne domyślacie, tego Wam nie powiem, więc koniecznie musicie sięgnąć po książkę. Niestety to nie wszystko, co los, a może raczej Pani Agnieszka przygotowała dla swoich bohaterów, bowiem już wkrótce Magda zostaje wplątana w brutalne morderstwo jednego z mieszkańców lokalnej społeczności, wszystko wskazuje na to, że to właśnie ona dokonała tej zbrodni. Oczywiście dziewczyna zaprzecza swojej winie i tylko ten nowo poznany chłopak, ten, o którym prawie nic nie wie, bo przecież rozmawiali ze sobą zaledwie kilkukrotnie teraz, jako jedyny może jej pomóc, już nie tylko w sensie metaforycznym, ale realnym. Czy będzie w stanie mu zaufać na tyle, by powierzyć mu całą prawdę o swoich mrocznych, i bolesnych sekretach, a przede wszystkim, czy rzeczywiście jest niewinna, a może po prostu jest dobrą aktorką, która doskonale gra na ludzkich emocjach? Koniecznie to sprawdźcie, sięgając po książkę. Jak widzicie „Mów szeptem” to bardzo ciekawa i złożona historia, w której znajdziemy nie tylko elementy powieści obyczajowej, ale także powieści psychologicznej i kryminału. https://kocieczytanie.blogspot.com/2019/01/przedpremierowo-mow-szeptem-agnieszka.html