Mów szeptem (okładka miękka)

Agnieszka Olejnik ma już w swoim dorobku literackim kilkanaście powieści, są wśród nich książki nie tylko dla dorosłych, ale również dla dzieci. Jeśli o mnie chodzi miałam przyjemność zapoznać się już z kilkoma publikacjami autorki, w tym z najnowszą spośród nich, a mianowicie powieścią „Mów szeptem”, która ukazała się w styczniu tego roku. Głównym bohaterami opowieści jest dwójka młodych, zagubionych i doświadczonych przez los ludzi. Witek mieszka z nadużywającą alkoholu babcią, która właściwie niespecjalnie się nim interesuje. Nastolatek jest ponadprzeciętnie inteligentny, ale z pewnych względów bardzo zamknięty w sobie i wycofany. Cechują go mocno nietypowe dla ogółu zachowania wynikające ze specyficznego odbioru rzeczywistości przez chłopaka. Madeleine, która w Polsce używa imienia Magda, pojawia się w Stawach zupełnie niespodziewanie, dziewczyna przyjechała z zagranicy i jest tu zupełnie sama. Magda jest niesamowicie skryta, a jedyne, co wyróżnia ją na tle małomiasteczkowego liceum to jej oryginalne stroje. Autorka na przykładzie swoich bohaterów i ich zagmatwanych losów nakreśliła wyrazisty portret psychologiczny dwojga młodych ludzi. Witek i Magda zmagają się z wieloma bardzo trudnymi do udźwignięcia traumami, pierwszymi początkowo nie do końca uświadomionymi porywami targających nimi coraz dojrzalszych emocji i uczuć oraz niełatwym odnajdywaniem się w dorosłości, w którą właśnie wkraczają. Początkowo nasi bohaterowie podejmują te trudy osobno, gdyż żadne z nich nie zna drugiego. Dopiero na skutek misternego planu Witka oraz wielu innych różnorodnych okoliczności młodzi zaczynają rozmawiać ze sobą przez telefon. Autorka stworzyła bardzo intrygującą historię, w której zagadkowy wątek kryminalny w pewnym sensie napędza rodzące się powoli, lecz nieubłaganie uczucie głównych bohaterów. Na uwagę zasługują także niezmiernie ekspresywne i szczegółowo nakreślone rysy psychoemocjonalne Magdy i Witka oraz zachodzące w nich stopniowo wewnętrzne przemiany. Sprawa kryminalna, w jaką wplątani zostają nasi bohaterowie również opisana została w intrygujący i zagadkowy sposób tak, że czytelnik chce poznać nie tylko dalsze losy Magdy i Witka w świetle opisanych wydarzeń i sytuacji, lecz również samo rozwiązanie zagadki morderstwa. Jest to słodko-gorzka opowieść o życiu, które chociaż niekiedy człowieka nie oszczędza i funduje mu wiele zakrętów, to może przynieść także zaskakującą odmianę losu, a wtedy od nas zależy czy zdecydujemy się na tę odmianę otworzyć. Poruszony w niej został temat samotności, a jednocześnie strachu przed odrzuceniem i niezrozumieniem ze strony otoczenia, które zazwyczaj nie toleruje odmienności pod żadną postacią, a życie jak wiadomo nie jest wyłącznie czarno – białe, co dobitnie ukazują opisane w powieści postacie. Jeśli chcecie poznać zawiłe i niełatwe, lecz bardzo interesujące losy dwojga młodych ludzi to serdecznie zapraszam Was do lektury „Mów szeptem”. Myślę, że książka ta pozostanie z Wami na dłużej. * https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta * https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2019/03/ona-i-on-jednosc-i-odmiennosc.html

Super okładka skusiła mnie do kupienia i przeczytania tej książki. Z początku akcja rozkręcała się bardzo powoli, trochę nudy ale po kolejnych stronach wciąga coraz bardziej. Jest trochę "inna" ale czy godna polecenia? Jeśli nie macie nic innego to możecie spróbować.

ewa1may /EwaCzyta/ Kiedy zaczynałam czytać powieść #mówszeptem @agnieszka.olejnik.books miałam obawy, że będzie to kolejna ckliwa historia o miłości licealistów z problemami. Na szczęście okazało się, że bardzo się myliłam. "Mów szeptem", mimo iż należy do nurtu tzw. New adult, to powieść dojrzała, poruszająca wiele problemów i posiadająca bardzo dobrze poprowadzony wątek kryminalny z zaskakującym zakończeniem. Jednak myślą przewodnią powieści jest "dziwna" relacja i rodzące się uczucie między dwojgiem bardzo samotnych ludzi. Witek nie jest akceptowany przez rówieśników, jest inny, wykazuje cechy autystyczne, jednocześnie jest niezwykle uzdolniony matematycznie, "słyszy kolory" wypowiadanych słów, uwielbia poezję i storczyki. Moim ulubionym cytatem z tej książki jest właśnie fragment z Szekspira "Mówisz, że kochasz deszcz, a rozkładasz parasolkę, gdy zaczyna padać...Mówisz, że kochasz wiatr, a zamykasz okno, gdy zaczyna wiać. Właśnie dlatego boję się, kiedy mówisz, że mnie kochasz". Z kolei Magda trzyma się na uboczu, mieszka sama, ubiera się oryginalnie, zachwyca urodą, wzbudza zainteresowanie, bo niewiele o niej wiadomo.... Postaci te wiele łączy, a najbardziej wyobcowanie, samotność, chęć ucieczki przed światem. Pojawia się też wątek przemocy seksualnej, trudnej przeszłości, alkoholizmu.... Autorka ciekawie kreśli postaci drugoplanowe np. psycholog Beaty, babci Witka, czy młodego biznesmena Filipiuka. Podoba mi się trzecioosobowa narracja, uzupełniana pierwszoosobową w formie listów, najpierw Witka do nieżyjącej matki, a potem korespondencji między głównymi bohaterami. Bardzo wciągająca powieść... Polecam Ewa K.

Pani Agnieszka nie zawiodła swoich czytelników w kolejnej swojej powieści. Mów szeptem to książka o trudnej miłości ale nie to jest najważniejsze.. Losy bohaterów pokazują z jakimi przeciwnościami muszą się zmagać w życiu codziennym osoby, które w jakikolwiek sposób odstają od reszty społeczeństwa, nie wszystko widać "jak na dłoni". Autorka uchyla przed czytelnikiem cząstkę świata ludzi dotkniętych złym losem.

Arystoteles nazwał człowieka "zwierzęciem społecznym" i miał rację. Ludzie mają silną potrzebę afiliacji (przebywania z innymi) i przynależności społecznej- tworzą więzi z innymi nawet w niesprzyjających warunkach, utrzymują je pomimo kosztów, z trudem je zrywają, a jeszcze gorzej znoszą ich brak. Bardzo wiele z naszych mysli i uczuć koncentrujemy właśnie na relacjach z innymi. Są one cenne również dlatego, że udzielają wsparcia w razie potrzeby. Bohaterowie A. Olejnik "Mów szeptem" unikają kontaktów z innymi, są ignorowani lub wyśmiewani. A skoro potrzeba przynależności jest jedną z podstawowych potrzeb człowieka, co musiało się stać, że oni od niej uciekają? Witek to nietypowy chłopak. Jest autystą, mnemonikiem, sawantem, synestetykiem. Diabelsko inteligentny, słaby w relacjach z innymi, nie potrafi kłamać, a nadmiar bodźców jest dla niego nie do zniesienia więc czasem zachowuje się w dziwny dla innych sposób. W szkole mówią na niego "Przypał". Magda nie wiadomo czemu z Wielkiej Brytanii trafiła do dziury zabitej dechami, chłodna, zdystansowana, nosząca rzucajace się w oczy ubrania, z nikim nie utrzymuje kontaktu. My ludzie niestety nie staramy się zrozumieć innych. Z reguły automatycznie gdy zobaczymy, że jakaś osoba jest np.: nietowarzyska (trzyma się na uboczu, odrzuca zaproszenia na wspólne wyjścia) przypisujemy jej cechy kojarzone z nietowarzyskością jak nielubiana, nudna, pesymistyczna, czuje się lepsza od innych itp. Oceniamy, oceniamy i jeszcze raz oceniamy, a te oceny często niewiele mają wspólnego z prawdą.  I takim ocenom zostali też poddani Magda i Witek, a za tymi osobami stoją ogromne , chwytajace za serce, smutne historie. Historie o miłości, samotności, cierpieniu, poszukiwaniu własnego miejsca. Dodajcie do tego wątek kryminalny (bardzo udany) i macie książkę idealną ❤ Ja pochłonęłam ją w jeden wieczór bo jak już zaczęłam czytać to nie mogłam się oderwać. Bardzo, bardzo polecam!

Z twórczością Agnieszki Olejnik zetknęłam się już kilkukrotnie i nigdy nie wyszłam z takiego spotkania zawiedziona. Nie inaczej było także przy "Mów szeptem", które przykuło moją uwagę, gdy tylko pojawiło się w zapowiedziach wydawnictwa. Dostałam w swoje ręce tę książkę i spodziewałam się czegoś dobrego, przyjemnego, choć trudnego i poruszającego… a otrzymałam znacznie, znacznie więcej. "W mieście od dawna już nie pojawił się nikt tak barwny. Zupełnie jakby w stado szaroburych wróbli wleciał nagle koliber albo egzotyczna, cudnie upierzona papuga". Magda jest nową uczennicą, która przyjechała do Stawów z Irlandii. Wit to chłopak, który różni się od rówieśników. Co ich łączy? Samotność. Samotność, która pewnego dnia pomaga im nawiązać telefoniczny kontakt. I tak zaczynają ze sobą rozmawiać, choć dziewczyna nie ma pojęcia, kim jest jej rozmówca, że mija go codziennie w szkole, że on wie o niej więcej, niż powinien. Zaczyna się przed nim otwierać, ich znajomość przeradza się w coś głębszego. I właśnie wtedy los znowu stawia na ich drodze przeszkody. Takie, które być może Witek będzie w stanie pomóc Magdzie przeskoczyć. Tylko czy dziewczyna mu zaufa, choć wcale go nie zna? A może nie będzie miała wyboru? "Witek, na którego wszyscy mówią Przypał. Ten nienormalny gość, który umie w pamięci obliczyć, ile minut leciałby do Kairu, gdyby ktoś kopnął go w tyłek i nadał mu prędkość 300 kilometrów na godzinę – ale nie potrafi narysować niebieskiej biedronki, ponieważ nigdy nie słyszał, żeby biedronki były niebieskie". Zacznę od tego, że Olejnik stworzyła naprawdę wspaniałych bohaterów. Choć nie jestem w stanie zaakceptować babci Witka, która zupełnie się nie interesowała wnukiem i wolała zaglądać do kieliszka, albo czuję wściekłość na myśl o rodzinie Magdy czy Filipiaku, jestem przede wszystkim pod wrażeniem tego, że nawet negatywne postacie pisarka stworzyła z odpowiednią realnością i dbałością. A to były tylko te poboczne – bo te główne wyszły (jakim cudem? Naprawdę chylę czoła) jeszcze lepiej. Witek – wyjątkowy chłopak, który słyszy kolory, widzi słowa, nie potrafi zapominać. Jest niezwykły pod wieloma względami, odróżnia się od rówieśników, dlatego nikt go nie rozumie. Dopiero gdy zaczyna się jego znajomość z Magdą chłopak ma wrażenie, że w końcu znajdzie kogoś podobnego, takiego jak on. Ale dziewczyna także skrywa kilka tajemnic, które później wpędzają ją w większe tarapaty. Ona też się wyróżnia – strojem czy swoim wyizolowaniem – i może właśnie dlatego do siebie pasują? "– Kiedyś powiedziałeś, że nikogo nie kochałeś. – Wtedy to była prawda. – A teraz? – A teraz nie jest". Fabuła powieści skupia się na dwójce głównych bohaterów, na ich codzienności, lepszym poznawaniu siebie, na zwykłych sprawach jak szkoła czy praca, ale dotyka też poważniejszych spraw. Sytuacji rodzinnej, przeszłości, ogromnej krzywdy, pojawiają się też wątki kryminalne okraszone nutą niepokoju, tajemnicy i niepewności (i właściwie ich rozwiązanie jest jedyną rzeczą, która była nieco naciągnięta w powieści). Jestem przekonana, że przy tym wszystkim nie było łatwo powołać do życia tak wyjątkowej postaci jak Witek, tak niezwykłej i kruchej jak Magda, a do tego jeszcze sprawić, by ich historia była prawdziwa do bólu, momentami urocza i chwytająca za serce, momentami wywołująca złość, niedowierzanie czy łzy. Dlatego tym bardziej nie mogę wyjść z podziwu, że nie dość, że Agnieszce Olejnik jednak się to udało, to jeszcze warstwy psychologiczna i emocjonalna są naprawdę solidnie nakreślone, a wszystko łączy się w zgrabną, nienużącą, lecz porywającą i wywołującą masę uczuć całość. "Warte uwagi są tylko te rzeczy, które istnieją tu i teraz. Nawet nie te, które będą, bo są jeszcze płynne, może się wcale nie wydarzą. Przyszłość to niewiadoma, a przeszłość już nie żyje. Zdechła. Rozumiesz?" Powieść dziś, 30.01.2019 r. ma swoją premierę, więc jeśli jeszcze wahaliście się, czy pójść do księgarni i ją kupić, radzę wam: koniecznie to zróbcie. Wiele stracicie jeśli nie poznacie historii Magdy i Witka. To trudna, ale wyjątkowa opowieść o niezwykłych ludziach. W jednej chwili szarpie wszystkie struny serca, wywołuje niedowierzanie i ból, by po chwili przynieść uśmiech i ukojenie. Jest w niej sporo smutku i mroku, ale także radości, nadziei i czułości. Naprawdę, naprawdę polecam.

Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym, czy wypowiadane przez nas słowa mogą być odbierane, jako kolory? Wyrazy i cyfry, które dla nas przyjmują zwyczajne znaczenie, dla kogoś mogą znaczyć coś zupełnie innego? Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, do czasu, kiedy w moje dłonie wpadł egzemplarz książki „Mów szeptem” autorstwa Agnieszki Olejnik. Został w niej poruszony motyw syntezji, czyli zjawisko, które każdy słyszany wyraz, dźwięk łączył się z kolorem, światłem, smakiem, czy nawet dotykiem. To niesamowity dar, przypuszczam, że niezbyt często spotykany, przez co unikalny. Wcześniej nie miałam okazji przeczytania jakiejkolwiek powieści Agnieszki Olejnik, jednak wiem, że jeśli będę miała możliwość zaznajomienia się z jej dziełami, to się na nie zdecyduje. „Dopiero, kiedy wracał do domu, w którym pochrapywała pijana babcia, uświadomił sobie, że przeżywa coś takiego po raz pierwszy. Pierwszy raz w życiu ktoś powiedział mu, że lubi z nim rozmawiać. To brzmiało prawie jak "lubię cię". Historia opowiada o młodych ludziach, nastolatkach, którzy dźwigają swoje własne brzemiona, z którymi nie potrafią sobie poradzić. Jeśli myślicie, że to książka o kochliwych problemach nastolatków, to musicie wiedzieć, że jest o czymś znacznie więcej. To świeża historia o dwóch duszach, które świadomie unikają bliskości, nie wiedząc, że bez niej będzie im ciężko. Witek Malczyk jest uważany przez rówieśników za dziwaka, outsidera, od którego lepiej trzymać się z daleka. Mimo tego chłopak jest geniuszem matematycznym, który uwielbia Shekspeare’a, a także ma dar, słyszy kolory i wyczuwa ich temperaturę, widzi też barwę i czuje fakturę niektórych słów. Ten dar czasami jest dla niego pozytywny, a czasem sprawia, że jest odbierany przez chłopaka, jako przekleństwo. Właśnie przez to ma kłopoty z rówieśnikami, którzy znaleźli dla niego niezbyt miłe przezwisko: Przypał. Chłopak mieszka z babcią, która ma problemy z alkoholem, jest niezrozumiany, samotny, nie ma nikogo z kim mógłby porozmawiać, kto mógłby go zrozumieć, a przynajmniej spróbować. Pewnego dnia w szkole pojawia się nowa uczennica Madeline Robson, wcześniej mieszkała w Irlandii, jednak w wyniku pewnych wydarzeń nie mogła tam dłużej pozostać. Nade wszystko ceni sobie ciszę i samotność, która czasem bywa przyciężka. Na swych barkach niesie naprawdę dramatyczna i bardzo bolesną przeszłość, którą skrywa przed światem, pod warstwą wyzywającego ubioru, czy zachowania. Mieszka w kawalerce, utrzymuje ją ciotka wydzielając głodową rację żywnościową w postacie pięciu złotych dziennie Magda nie narzeka, daje radę, bo musi. "Wszyscy byli przyzwyczajeni do tego, że Wit Malczyk jest nienormalny. Nawet ON sam. I nigdy dotąd mu to nie przeszkadzało. Aż do teraz. Dopiero, gdy w jego życiu pojawiła się Magda, zapragnął być taki jak wszyscy." Nowa uczennica intryguje Witka, kiedy dostrzega, że wywiesza na szkolnej tablicy ogłoszenie, w którym decyduje się na udzielanie korepetycji, z jezyka angielskiego. Chłopak oderwał kartkę z jej numerem i tak zaczynają się telefony, które z czasem stają się ważne. Chłopak, jednak nie wyjawił swojej tożsamości, mówią do siebie Adam i Ewa, prawda jednak wychodzi na jaw, przez przypadek, kiedy Magda decyduje się zadzwonić do Adama, nieszczęśliwie Witek znajduje w je pobliżu. Nie ma się, co dziwić reakcji dziewczyny, źle na to wszystko reaguje. Te rozmowy były nie tylko wspaniałą przyjaźnią, ale także początkiem, czegoś więcej, chociaż unikała ludzi, jemu dała się podejść. "Nie miała pojęcia, jak to się właściwie stało, że zakochała się w tym dziwnym chłopaku. Obiecała sobie nigdy do nikogo się nie przywiązywać, nikomu nie ufać - to, co przeżyła w dzieciństwie, było wystarczającym dowodem, że bliscy ludzie ranią najmocniej." Pojawia się motyw pewnej zbrodni i rozpoczyna śledztwo, którego główną podejrzaną jest Magda, co może doprowadzić do tragedii. Próba samobójcza dziewczyny uświadamia, że potrzebuje leczenia, a to długotrwały proces. Życie Witka zmienia się diametralnie uzmysławiając mu, że dorosłe życie bywa trudniejsze niż przypuszczał. Bez wątpienia to trudna tematyka, która porusza czytelnika i sprawia, że zaczyna się zastanawiać nad wszystkim, czego w życiu doświadczył w tym nastoletnim okresie. Intryguje, trzyma w napięciu i ukazuje tak wiele elementów, od samotności po traumatyczne przeżycia, których blizny już zawsze będzie nosić człowiek. To bomba emocjonalna, która tyka coraz bardziej czekając na finał, aby zaskoczyć swoim rozmachem. Jest zbrodnia, musi być kara, śledztwo jest budowane krok po kroku, pojawiają się nowe dowody, a Witek walczy niczym lew starając się pomóc Madeline. Trzymałam kciuki za to, żeby bohaterowie znowu mogli być bezpieczni i mieli możliwość poznania, czym jest szczęście. Kreacja bohaterów jest bardzo szczegółowa, widać, że autorka poświęciła jej wiele pracy, zwłaszcza podczas budowania Witka, który jest złożoną postacią. Chłopak mimo swojej mądrości jest traktowany, jakby był upośledzony. Szufladkowanie i odrzucenie

"Mów szeptem" to książka jedyna w swoim rodzaju. Na pewno was zaskoczy, wstrząśnie wami, a może nawet doprowadzi do łez. Niezwykła historia Witka, który musi zmagać się z życiem w tym okropnym świecie, w którym nikt go nie rozumie. Gdy chłopak poznaje Magdę- dziewczynę, która od razu zawróciła mu w głowie - stara się rozmawiać z nią przez telefon nie podają swojej prawdziwej tożsamości. W tym momencie zapewne wielu z was pomyślało sobie, że jest to jedna z tych milionów miłosnych historii, której zakończenie jak zawsze będzie szczęśliwe. Nie do końca. Witek cierpi na niezidentyfikowaną do tej pory chorobę psychiczną. To właśnie dlatego w szkole wołają na niego Przypał - bo jest inny niż reszta. Chłopak jakoś musi poradzić sobie w tym okrutnym świecie, jednak czy mu się uda? Autorka oprócz wątku romantycznego wprowadziła również trochę fantastyki. Witek widzi kolory słów. Brzmi dziwnie, prawda? Był to powód zainteresowania się Magdą - miała inny kolor słów niż inni. Autorka nie próżnowała, gdyż do romansu oraz fantastyki dodała również część kryminalną, która w tej historii sprawowała się świetnie. Jeśli jeszcze nie przekonałam was do sięgnięcia po tę książkę, to wspomnę, że czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie, a historia na pewno pozostanie z wami na długo.

„Mów szeptem”, to piękna książka, niesamowicie subtelna, a za razem dobitna. Porusza szereg różnych problemów, opisuje odmienność, samotność i traumę, ale w tak hipnotyzujący sposób, że książkę dosłownie się chłonie całym sercem i umysłem. Nie spodziewałam się, że historia zapowiadająca się jako szablonowe new adult, okaże się tak oryginalna, barwna i fascynująca. Mogłabym ją czytać i czytać bez końca, dlatego trochę zdziwił mnie fakt, że zakończenie okazało się tak szybkie i mało szczegółowe. Czuję niedosyt i chciałabym więcej, ale po namyśle muszę przyznać, że niedosyt jest lepszy niż przesyt. Autorka pozostawia nas z nutką niepewności, ale za razem kończy swoją historię pięknym akcentem. Nie mam pojęcia czy powstanie kontynuacja, czy jest w ogóle potrzebna, ale z przyjemnością poczytałabym jeszcze o niezwykłej więzi i wyjątkowości bohaterów. CAŁA RECENZJA: http://beauty-little-moment.blogspot.com/2019/01/mow-szeptem-agnieszka-olejnik.html

"Chłopak, który słyszy kolory" . Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. Nie znałam wcześniej pióra Pani Olejnik a okazało się, że autorka w przepiękny sposób operuje słowem. Malowała przede mną obrazy tak piękne, że najnormalniej w świecie byłam w szoku. I kiedy ten pierwszy zachwyt powoli zaczął mijać zaczęłam się zastanawiać czy to tak już przez całą książkę tak będzie? Za słodko się robiło powoli... I nagle boom - Pani Agnieszka zaczęła zrzucać na mnie jedną bombę za drugą. Co tu się wydarzyło... W jaki sposób to wszystko jest opisane. Jak niewiele byłam w stanie przewidzieć. Woooow. Wielkie wooooow. To nie jest typowa młodzieżówka. Gwarantuję, że Was mooooocnoooo zaskoczy.